(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၂၊ ၂၀၁၆
ကုိမင္းကုိႏုိင္ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွ ျပန္လည္ကူးယူပါသည္။
“ျပႆနာေတာ့ တက္ေနၿပီ ဦးဦးေရ”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ေနာက္ဆုိ ေက်ာင္းကို အိမ္က ကားနဲ႔ လုိက္မပို႔ရေတာ့ဘူးတဲ့၊ မိဘေတြ ေဒါကန္ေနၿပီ”
“အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ၊ ကိုယ္ေတာင္ သက္သာေသး”
“အာ၊ စိတ္မခ်ဘူးေလ၊ ဖယ္ရီတုိ႔၊ ဘတ္စကားတုိ႔ဆုိတာ ကုိယ္တုိင္ မိဘေလာက္ ဘယ္စိတ္ခ်ရမလဲ”
“တစ္ကမၻာလုံး ဒီလိုပဲ ဖယ္ရီနဲ႔ ေက်ာင္း တက္ေနၾကတာပဲဟာ၊ ေအးေပါ့ေလ၊ လက္ရွိ ဖယ္ရီေတြက စိတ္မခ်ရတာလည္း ပါတာေပါ့၊ ေနပါဦး၊ သမီးတုိ႔၊သားတုိ႔ကုိ ဘာကိစၥ ကုိယ့္ၿမိဳ႕နယ္မွာ ကို္ယ္မတက္ရဘဲ ၿမိဳ႕ထဲက ေက်ာင္းေတြ သြားထားၾကတာ လဲ”
“သိဘူးေလ၊ အေဖတုိ႔ ေမးၾကည့္ေပါ့”
“သက္သက္ ဒုကၡရွာလုိ႔၊ နီးရာ ေက်ာင္းထားလည္းရတာပဲ၊ ဆင္ေျခဖုံး ေက်ာင္းေတြက ထြက္လာတယ္ဆုိတာ ဂုဏ္ငယ္တယ္ ထင္လုိ႔လား၊ ဒီမွာမုိ႔ ႐ႈပ္ေနတာဂ်ပန္မွာဆုိ အနီးဆုံး ေက်ာင္းပဲထား၊ ဘာမွ ႐ႈပ္မေနနဲ႔၊ ဘယ္လူႀကီးသားသမီးမွ ဘယ္ေက်ာင္းမွ စုၿပီးထားတယ္ဆုိတာ မရွိဘူး”
“ဒီမွာလည္း စည္းကမ္းက ကုိယ့္ၿမိဳ႕နယ္ပဲ ကုိယ္ထားရတာပါ”
“ဒါျဖင့္ သမီးတုိ႔က ၿမိဳ႕ထဲေက်ာင္းေတြ ဘာလုိ႔ေရာက္ေနတာလဲ”
“ဒါကေတာ့ ပုံစံ ၁၀ ခဏ လွည့္လုိက္ၿပီး ေနရပ္လိပ္စာ၊ အဲဒီၿမိဳ႕နယ္မွာလို႔ ညာရတာေပါ့”
“ေကာင္းေရာ၊ ကေလးေတြ စိတ္ထဲ ဘယ္လို ထင္သြားမလဲ၊လိုခ်င္တာရဖုိ႔ လိမ္သင့္ရင္လည္း လိမ္ရမွာပဲလုိ႔ မွတ္သြားေတာ့ မွာေပါ့”
-/-*-*-/-
“ခ်င္းျပည္နယ္က ကေလးေတြ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ ေတာင္ေပၚေတာင္ေအာက္ ေန႔တုိင္း ဆင္းလုိက္ တက္လိုက္နဲ႔ ေက်ာင္း သြားတက္ၾကရတာ၊ ဘယ္လူႀကီးမွ လိုက္ပို႔စရာမလိုပါဘူး”
“ဟုတ္လား၊ တကယ္လား”
“ေသခ်ာတာေပါ့”
“သူတုိ႔လည္း ဘာလုိ႔ အေ၀းႀကီး သြားတက္ၾကလဲ၊ ကုိယ့္ရြာကေက်ာင္း ကုိယ္တက္ေပါ့ တူတူပဲေလ”
“ရြာတုိင္းမွာ ေက်ာင္း မရွိဘူးေလ၊ အနီးဆုံး ေက်ာင္းမွာတက္ၾကရတာပဲ၊ သမီးတုိ႔လုိ ဂ်ီးမ်ားၿပီး ေဝးရာသြားတာမဟုတ္ဘူး၊ အနီးဆုံးေက်ာင္းကုိက ေတာင္ေတြ ေက်ာ္ၿပီးသြားရတာေလ”
“အုိ၊ ဟုတ္လား၊ ေမေမတုိ႔ဆုိ စိတ္ခ်မွာ မဟုတ္ဘူး”
“ဒါကေတာ့ ဘ၀က သင္ေပးသြား လိမ့္မေပါ့ကြယ္၊ ဂ်ပန္မွာဆုိလည္း မူလတန္းကေလးေတြဟာ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ တေဒါက္ ေဒါက္နဲ႔ ေလွ်ာက္သြားေနၾကတာပဲ၊ ဘယ္မိဘမွေက်ာင္းလုိက္မပုိ႔ပါဘူး”
“ေတာင္ေတြ ေက်ာ္ရတာပဲလား”
“မဟုတ္ဘူးေလ၊ ကုိယ့္ၿမိဳ႕ထဲ ကုိယ္တက္တာ ကားလမ္းေတြ ကုိယ္တုိင္ ျဖတ္ကူးသြားေနၾကတာ၊ အေဖာ္မပါဘဲ မေၾကာက္
ၾကတာ ေျပာတာ”
“ဟာ၊ ဒီမွာ ဘယ္ရမလဲ”
“ေအးေပါ့ကြာ၊ ဟုိမွာက ကေလး တစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္လာတာျမင္တာနဲ႔ ကားေတြက အရွိန္ေလွ်ာ့ၿပီး ရပ္ေပးၿပီးသားကုိ”
“ဒီမွာက ကေလးသူခုိးေတြလည္း ရွိေသးတယ္ေလ”
-/-*-*-/-
“ထုိင္းႏုိင္ငံ မဟာခ်ဳိင္ဆုိတဲ့ ေနရာမွာ တုိ႔ႏုိင္ငံက ကေလးေတြအမ်ားႀကီးကြ၊ သူတုိ႔မိဘေတြက ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သားေတြေပါ့၊ အဲဒီမွာ အလုပ္ သြားလုပ္ေနတာ သူတုိ႔ ဘယ္လုိစာသင္ရသလဲ သိလား”
“မသိဘူးေလ၊ သမီးတုိ႔လုိ မဟုတ္ဘူးလား”
“မတူဘူးေပါ့ကြာ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ ဒီလုိပဲ စာသင္ခန္းေတြေဆာက္ၿပီး ဆရာ၊ ဆရာမေတြက လာသင္ေပးၾကတာ၊ ဖိလစ္ပုိင္က ဆရာမေတြေတာင္ လာသင္ေပးၾကတယ္၊ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းအျဖစ္ လာသင္ေပးတာေပါ့”
“ဒါဆုိ ဘာစကားနဲ႔ သင္မလဲ”
“အဲဒါ စိတ္၀င္စားစရာေပါ့ကြ၊ အဲဒီ ဆရာမေလးက ကေလးေတြစကားကုိ အရင္သင္ရတယ္၊ မြန္ေတြ၊ ဗမာေတြပါေနေတာ့ ကေလး ေတြဆီက အဲဒီစကားေတြ အရင္သင္ၿပီးမွ အဂၤလိပ္စာသင္ေပးေနတာ”
“မလြယ္ဘူးေနာ္”
“ဒါေပါ့၊ စာသင္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနရတာပဲ”
-/-*-*-/-
“ရန္ကုန္လုိ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာ ကေလးေတြ ေက်ာင္းတက္ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ဆုိ ကားေမာင္းသူေတြ ငုိခ်င္ေအာင္ ၿငိဳျငင္ၾက တယ္လုိ႔ ညည္းၾကတာ ၾကာၿပီ။ အခု သမီးတုိ႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာပဲ ၾကည့္၊ ၿမိဳ႕ထဲက သမီးတုိ႔နဲ႔ တစ္ေက်ာင္းတည္းအတူ တက္ၾက သူေတြ မရွိဘူးလား”
“ရွိတာေပါ့၊ သမီးတုိ႔ လမ္းထဲမွာေတာင္ ရွိေသးတယ္”
“အဲဒါ ဖယ္ရီ စုၿပီး မငွားၾကဘူးလား”
“ဟင့္အင္း၊ ကုိယ့္အိမ္က ကားနဲ႔ ကုိယ္ပဲ ပုိ႔ၾကတာေပါ့”
“အဲဒါသာၾကည့္၊ ကေလးတစ္ေယာက္ ကားတစ္စီးေတြမ်ားေတာ့ ဒီၿမိဳ႕လမ္း မပိတ္ခံႏုိင္ပါ့မလား”
-/-*-*-/-
“တစ္ခုေတာ့ ေျပာရမယ္၊ ဖယ္ရီေတြက ဘယ္ေလာက္အာမခံႏုိင္မလဲ၊ ကား ႀကံ့ခုိင္မႈေကာ၊ ကေလးေတြ အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ ဘယ္ေလာက္ ဂ႐ုစုိက္ ေမာင္းၾကမွာလဲဆုိတာေကာ”
“ဖယ္ရီေမာင္းတဲ့ လူေတြလား”
“သူေရာ တျခား ကားေမာင္းတဲ့သူေတြ ေရာေပါ့။ ကေလးေက်ာင္းဖယ္ရီကုိ ဦးစားေပးရမွာမ်ဳိး၊ ကေလးေတြ အတက္အဆင္း လုပ္ခ်ိန္ ေနာက္ကား၊ ေရွ႕ကားေတြက ရပ္ေစာင့္ေပးတာမ်ဳိး လုပ္ကုိ လုပ္ရမယ္။
-/-*-*-/-
“တတ္ႏုိင္သူေတြကသာ ဒါေတြ ေတြးေနၾကပါကြာ၊ ဦးဦး ဟုိတစ္ခါေျပာျပတဲ့ ေက်ာက္မဲဘက္က စစ္ေရွာင္စခန္းမွတ္မိလား”
“မွတ္မိတာေပါ့၊ ေတာထဲကေျပးလာရင္း ဖိနပ္က်န္ခဲ့လုိ႔ သြားျပန္ယူမယ္ဆုိတာ ဝုိင္းတားရတာေလ ”
“ေအး၊ အဲဒီကေလးေတြ ဆယ္တန္းေျဖတာ ၃၀၊ ေအာင္တာ ၃ ေယာက္၊ က်န္တဲ့ က်တဲ့ကေလးေတြေရာ ၉ တန္း ေအာင္ေတြေရာ၊ ဒီႏွစ္ ဆယ္တန္းေျဖဖုိ႔ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ယာယီ အိမ္ငွားၿပီးေနဖုိ႔၊ စားဖုိ႔ပါ ဝုိင္းကူၿပီး စီစဥ္ေပးထားရတယ္”
“ကေလးေတြအတြက္ ေနစား စရိတ္ၿငိမ္း အခမဲ့ ဆုိေတာ့ဝမ္းသာၿပီး ေရာက္လာၾက၊ စာေတြ ေအာ္က်က္ေနၾကတာ အားရစ ရာႀကီး၊ ဒါေပမဲ့ တခ်ဳိ႕က မလာၾကဘူး၊ ဘာလုိ႔လဲသိလား”
“မသိဘူးေလ၊ အျပင္ ေဘာ္ဒါေတြ ေက်ာင္းသြားအပ္တာလား”
“ဘယ္ကလာ၊ သူတုိ႔က“ေတာ့ဆန္” ဆုိတဲ့ ေက်းရြာအုပ္စုကလာရမွာ၊ ေက်ာက္မဲကုိ ေျပာင္းလာဖုိ႔၊ တစ္ႏွစ္လုံး အခမဲ့တက္ရဖုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕စရိတ္ ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာ မရွိလုိ႔တဲ့ကြာ”
“သူတုိ႔ မိဘေတြ အလုပ္မလုပ္ၾကဘူးလား”
“စစ္ျဖစ္ေနေတာ့ လက္ဖက္မခူးႏုိင္ဘူးေလ၊ လက္ဖက္ေတြ ရင့္ေထာ္ကုန္ၿပီး ပုိက္ဆံ၀င္ေငြ တစ္ျပားမွ မရွိေတာ့ဘူး”
“အုိ၊ ဟုတ္လား”
.
#မင္းကုိႏုိင္
[ ျပည္သူ႕အေရးဂ်ာနယ္၊ အတဲြ ၂၊ အမွတ္ ၁၀၀ ေဆာင္းပါး ]
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
