ေခတ္ျပိဳင္အေတြ႔အၾကဳံ

စုိးလြင္ (၂၁၁) (၀မ္ခ) ● ခိုးလည္း ခိုးေသး ဆုလည္း ေတာင္းေသး

စုိးလြင္ (၂၁၁) (ဝမ္ခ) ● ခိုးလည္း ခိုးေသး ဆုလည္း ေတာင္းေသး
(ၾက မ္ း ၾက မ္ း တ မ္ း တ မ္ း ဘ ၀ လ မ္ း မ် ာ း)
(မုိးမခ/ သစ္ခက္သံလြင္) ၾသဂတ္စ္ ၂၊ ၂၀၁၆

=====
၁၉၈၈ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုေနာက္ပိုင္းကာလ စစ္အာဏရွင္စနစ္ အဆုံးတိုင္ပ်က္သုဥ္းခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ ခဲ့ၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (မ.က.ဒ.တ) ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးခရီးလမ္းတေလွ်ာက္ က်ေနာ္ပါဝင္ခဲ့ရာ (၁၉၈၈-၁၉၉၄) ကာလ ကိုယ္ေတြ႔ၾကဳံဆုံခဲ့ရမႈမ်ား ကို က်ေနာ္နဲ႔အတူ သက္စြန္႔ဆံဖ်ားတိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား အမွတ္ရဂုဏ္ျပဳျခင္းအျဖစ္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေနာင္ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္အဖြဲ႔အစည္းက လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ား သိရွိေလ့လာႏိုင္ရန္အတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း မုိးမခ/သစ္ခက္သံလြင္အြန္လိုင္းမွ တဆင့္ ေရးသားတင္ဆက္လိုက္ပါသည္။
 
စိုးလြင္
(၂၁၁) (ဝမ္ခ)
===

တိုက္ပြဲျဖစ္ခါစက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕အဓိကအစားအစာျဖစ္တဲ့ ငွက္ေပ်ာ္ပင္ေတြကို ရခိုင္ငွက္ေပ်ာ၊ ကုလား ငွက္ေပ်ာဆိုၿပီး ကိုယ္ႀကိဳက္ရာေရြးခ်ယ္စားခဲ့ၾကေပမဲ့..တိုက္ပြဲႏွစ္နဲ႔ခ်ီက်လာေတာ့ ေရြးခ်ယ္ စားစရာ မရွိေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ေတြမႀကိဳက္တဲ့ေတာငွက္ေပ်ာ္လည္း စားရတာပဲ။ ငွက္ေပ်ာ္အူႏုမွ စားမယ္လို႔လည္း လုပ္လို႔မရေတာ့ဘူး..ရင့္လည္းျပဳတ္စားပဲ..စခန္းထဲမွာ စားစရာ ေတာ္ေတာ္ရွားပါး လာတယ္။

တရက္ေတာ့ ထိုင္းဘက္ကမ္းမွာ စားစရာအသီးအရြက္သြားရွာဖို႔ တပ္စိပ္အတူေန ေသာင္းဦးက အေဖာ္စပ္ လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သားအရပ္၀တ္နဲ႔ေသာင္ရင္ျမစ္ကိုျဖတ္ၿပီး ထိုင္းဘက္ကမ္းကို ကူးလာခဲ့တယ္။ အသီးအရြက္လိုက္ရွာရင္း ထိုင္းစစ္တပ္အနီးမွာရိွတဲ့ နတ္စင္နားကို ေရာက္သြားတယ္။ နတ္စင္နဲ႔ထိုင္းစစ္တပ္လုံျခဳံေရးဂိတ္ကသိပ္မေ၀းေတာ့ ကင္းေစာင့္ေနတဲ့ထိုင္းစစ္သားက က်ေနာ္တို႔ ကိုေတြ႔ေတာ့ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြျပဳံးုျပတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို သူပုန္မွန္းသိတယ္။ သူတို႔နယ္ေျမထဲကို တရားမ၀င္ ၀င္ေရာက္လာမွန္သိေပမဲ့ စစ္ေဆးျခင္းမရွိဘဲ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ျပဳံးျပေနတာအေၾကာင္းရိွတယ္။
အေၾကာင္းက က်ေနာ္တို႔မွာ တိုက္ပြဲျဖစ္ေတာ့မယ္ဆို သူတို႔ေထာက္လွမ္းေရးေတြကတဆင့္သိၿပီး သူတို႔ တပ္ကို လက္နက္ႀကီးထိမွာေၾကာက္လို႔ ေ၀းရာကို ဆုတ္သြားတတ္တယ္။ ရန္သူ႔လက္နက္ႀကီးက သူတို႔ စခန္းဘက္ကို တခါတရံက်တတ္တာကိုး။ ဒီလိုတခါတရံမွက်တတ္တဲ့ လက္နက္ႀကီးကိုေၾကာက္ေနတဲ့ သူတို႔အဖို႔ တ၀ုန္း၀ုန္းတဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ ကမၻာပ်က္တဲ့အလား အပစ္ခံ ေနရတဲ့စခန္းထဲက အသက္မေသဘဲျပန္ ထြက္လာတဲ့က်ေနာ္တို႔ကိုျမင္ေတာ့ အံ့ၾသအထင္ႀကီး ေလးစားၾကတယ္။

(ေနာက္မွ ထိုင္းေတြေျပာျပလို႔သိရတာ)။ တခါတရံ က်ေနာ္တို႔ မဲေဆာက္တက္ရင္လည္း ကားစစီးရ တဲ့ ေ၀ွ႔ကလုပ္ကားဂိတ္မွာကတည္းက ထိုင္းကားသမားေတြ လ၀ကေတြက က်ေနာ္တို႔ကို အံ့ၾသတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ေနတာ။ ကိုယ္ေတြကေတာ့ တျခားႏိင္ငံသားမို႔ၾကည့္ေနတယ္ထင္တာ။ မဲေဆာက္ေရာက္ေတာ့လည္း ကားေပၚကဆင္းကတည္းက ၀ိုင္းၾကည့္ေနေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အ၀တ္အစား ဘိုသီဘတ္သီေၾကာင့္ ၀ိုင္းၾကည့္တယ္ထင္ေနတာ။ (ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း မဲေဆာက္ သြားမယ္ဆိုေတာ့ စခန္းထဲမွာရွိတဲ့ ေကာင္းေပ့ၫြန္႔ေပ့ဆိုတဲ အ၀တ္အစား ငွား၀တ္သြားတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္အ၀တ္အစားက စုတ္ျပတ္ေနမွန္း ဟိုေရာက္မွသိတယ္။ ဒီ၀တ္စားပုံကိုၾကည့္ၿပီး သူတို႔ကလည္း က်ေနာ္တို႔ ေတာထဲက လာမွန္းသိတယ္)

ပိုအသိသာဆုံးအခ်က္က ကားဘီးေပါက္သံ၊ ကားအိပ့္ေဆာ့ေပါက္သံ၊ ဒန္အိုးေတြျပဳတ္က်သံလိုမ်ဳိး အသံက်ယ္ၾကားရရင္ က်ေနာ္တို႔ေတြ လမ္းေပၚမွာ ကုန္းကုန္းကြကြျဖစ္သြားတာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း က်ေနာ္တို႔ပဲ။ လက္နက္ႀကီးပစ္တိုင္း ပုန္းေနၾကဆိုေတာ့ အသံက်ယ္က်ယ္ ၾကားရင္ ၀ပ္ခ်င္ေနၿပီ။ ေနာက္ဆို မဲေဆာက္သြားရင္ ဒီကိစၥကို အေတာ္သတိထားရတယ္။

ေသာင္းဦးနဲ႔က်ေနာ္ အသီးအရြက္ရွာတဲ့ကိစၥ ျပန္ဆက္ၾကစို႔။

နတ္စင္အေရွ႕ေရာက္သြားေတာ့ နတ္စင္ကိုၾကည့္ဖို႔ ေသာင္းဦးက မ်က္ရိပ္ျပတယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နတ္စင္ေပၚမွာ မကြဲေသးတဲ့ 76 က်ဥ္ဖူးတလုံး။ က်ေနာ္က နားမရွင္းလို႔ သူကိုကပ္ေမးေတာ့ ေရာင္းစား မယ္ေလတဲ့။ (အဲ့ဒီအခ်ိန္က မကြဲေသးတဲ့အသီးေတြကို KNUက ဗိုလ္လွေ၀က ၀ယ္တယ္။ စခန္းထဲမွာရွိတဲ့ မကြဲတဲ့အသီးေတြကိုေတာ့ သူတူးငါတူးနဲ႔ တူးၿပီးေရာင္းလိုက္ၾကတာ တူးစရာအသီး မရွိေတာ့ဘူး)။

ဒါနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္မလဲေမးလိုက္ေတာ့ `မင္းက ထိုင္းစစ္သားကိုၾကည့္ထား ငါခိုးမယ္တဲ့။

(ေနာက္မွ ထိုင္းေတြေမးၾကည့္ေတာ့..သူတို႔လည္း ျမန္မာလိုပဲ အယူရွိတယ္။ က်ည္လြဲေအာင္ နတ္ပူေဇာ္ထားတာတဲ့)

ဒါနဲ႔က်ေနာ္လည္း ထိုင္းစစ္သားကို ၾကည့္ေပးထား။ သူကလည္း ဟိုအရြက္ခူးသလို ဒီအရြက္ခူးသလိုနဲ႔ နတ္စင္နားကပ္သြား။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကံေကာင္းခ်င္လို႔လာမသိဘူး၊ ထိုင္းစစ္သားလည္း တပ္ထဲဘက္ကို ျပန္ ၀င္သြားတာေတြ႔ေတာ့ ေသာင္းဦးလည္း နတ္စင္အေရွ႕မွာ ေဆာင့္ေဆာင့္ေလးထိုင္ခ်၊ လက္အုပ္ေလးခ်ီၿပီး အသံမထြက္ဘဲ ပါးစပ္က ပြစိပြစိနဲ႔ လုပ္ေနေတာ့တာပဲ။
ျမန္မာျပည္မွာေနတုန္းက အရက္ေသာက္ ေဆးေျခာက္႐ႈနဲ႔ သူေတာ္ေတာ္ဆိုးခဲ့ဖူးေၾကာင္း ေသာင္းဦး ေျပာ ဖူးတယ္။ ဒီလိုဆိုးခဲ့ဖူးတဲ့သူက အခုလို နတ္ကိုရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ေနတာေတြ႔ေတာ့…ေအာ္ ဒီလူ ဘုရားတရား သိသာပဲ။ ငါ့ထက္ ေတာ္တယ္လို႔ စိတ္ထဲက ခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ ရြတ္ဖတ္တာဆုံးတာနဲ႔ ေသာင္းဦးလည္း လုံခ်ည္ေလးခြၽတ္(ေဘာ္ကန္ေဘာင္းဘီေတာ့ ၀တ္ထားတယ္..က်ည္အသီးကို ေသခ်ာထုပ္ၿပီး အျမန္လစ္ ၾကေတာ့တာပဲ။

လမ္းမွာလာရင္ ေရာင္းရတဲ့ပိုက္ဆံ ဘယ္လိုသုံးၾကမလဲေျပာၾကေတာ့..သူက သူရတဲ့ခြဲတမ္းထဲက တခ်ဳိ႕ကို အရက္ေသာက္မယ္ေျပာတယ္။ က်န္တာ တပ္စိပ္မွာစားဖို႔ေပးမယ္ေပါ့။

က်ေနာ္က ေကြ႔တယို(ထိုင္းမုန္႔ဟင္းခါး) တပြဲေလာက္ စားမယ္လို႔ဆုံးျဖတ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ေျပာရင္နဲ႔ေတာင္ သြားရည္က်လာတယ္။

ဒါနဲ႔ေျပာရင္းဆိုရင္း နတ္စင္မွာ ဘာေတြရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ခဲ့သလဲလို႔ေမးၾကည့္ေတာ့..

`ဟ..ငါက ဘာဘုရားစာမွမရတာ…. အသီးေရာင္းရပါေစ.. ေစ်းေကာင္းရပါေစလို႔ပဲ´ ဆုေတာင္းတာေပါ့တဲ့..။ ဟင္း..ေသလိုက္ပါေတာ့။ ကိုယ္ကေတာ့ သူ႔ကို အထင္ႀကီးလိုက္တာ။ နတ္စင္ကလည္း ခိုးေသး။ နတ္ကိုလည္း ေစ်းေကာင္းရေအာင္ ဆုေတာင္းေသး။

ဒီမွာတင္ စိတ္ကထင့္ေနၿပီး..ဗိုလ္လွေ၀ဆီေရာက္ေတာ့လည္း သူက အျမဲတန္း၀ယ္ေနၾက ျဖစ္ေနရာကေန မ၀ယ္ေတာ့ဘူးလို႔ေျပာလာတယ္။ ကိုယ့္မွာ ဆုပ္လည္းစူး စားလည္း႐ူးျဖစ္ၿပီ။ သိမ္းထားျပန္ရင္လည္း အဆင္မသင့္ရင္ ထကြဲမွ ဖြတ္မရ ဓားမပါဆုံးမဲ့ကိစၥ။

ဒါနဲ႔ပဲ ေရာင္းလုိ႔ရတဲ့အခ်ိန္ ပိုက္ဆံေပးဖို႔ေျပာရင္း ဗိုလ္လွေ၀ကိုပဲေတာင္းပန္ၿပီး အပ္ခဲ့ရတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ နတ္က သူနတ္စင္ကခိုးလို႔ မေရာင္းရေအာင္ နတ္႐ိုက္လိုက္တာထင္တယ္။

စိုးလြင္ (၂၁၁) (၀မ္ခ)


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts