ရသေဆာင္းပါးစုံ ေမာင္ေမာင္စိုုး

ေမာင္ေမာင္စုိး ● လြမ္းရစ္ေဝေသာ ေန႔မ်ား ညမ်ား ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ – အပုိင္း (၁)

ေမာင္ေမာင္စုိး ● လြမ္းရစ္ေဝေသာ ေန႔မ်ား ညမ်ား ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ
အပိုင္း (၁)
(မုိးမခ) ဇြန္ ၂၇၊ ၂၀၁၆

● နိဒါန္း
မိမိအေနႏွင့္ ဤစာစုကိုေရးမည္ၾကံသည္အခါ မည္သုိ႔ေခါင္းစီးေပးမည္ကို အတန္ၾကာ စဥ္းစားခ့ဲ့ သည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ တခါတရံ စာတပုဒ္ ေရးရသည္ထက္ ထိုစာကို ေခါင္းစည္းနံမည္ ေပးရသည္က ပိုခက္ခဲေနတတ္ပါသည္။

ေမြးဖြားျခင္း ေသျခင္းဆီသုိ႔ ခရီးသြားေနသူ လူသားတဦးအေနႏွင့္ မိမိျဖတ္သန္းခ့ဲရာ ဘဝ တေလွ်ာက္ ႀကံဳဆံုခ့ဲရသည့္ ေခတ္ကာလမ်ား လူမ်ားေအာင္ျမင္မႈဆုံးရႈံးမႈမ်ား စိတ္အား တက္ႂကြ ဖြယ္ရာမ်ား စိတ္ဓာတ္က်စရာမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာမ်ား ဝမ္းနည္ဖြယ္မ်ားသည္ လူတိုင္းႀကံဳ ေတြ႔ၾကရသည့္ လူသားတို႔၏ ဘဝမ်ားစြာပင္ျဖစ္သည္။
မိမိအေနႏွင့္ မိမိႀကံဳေတြ႔ခ့ဲရသည့္ ေခတ္ကာလမ်ားႏွင့္ ဘဝမ်ားစြာကိုလြမ္းဆြတ္ ျခင္းမ်ားစြာ သတိရျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ ျပန္လည္ေျပာျပလိုပါသည္။

အခ်ိန္ရရင္နားေထာင္ေပးပါ ဖတ္ရႈေပးပါ ဟုသာ ဆိုခ်င္ပါသည္။ မိမိသည္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လိမ္၍ ရႏိုင္ပါသည္။ တပါးသူအားလည္း လိမ္လို႔ရႏိုင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သမိုင္းကိုေတာ့ လိမ္၍ ရႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါေခ် ။
သုိ႔ေသာ္ ဤမွတ္စုသည္ မိမိ၏ ကိုယ္ေရးအတၳဳပၸတၲိ ေတာ့မဟုတ္ပါ။

မိမိျဖတ္သန္းခ့ဲ့ရေသာ ေခတ္ကာလမ်ားႏွင့္ ထိေတြ႔ခ့ဲရေသာ လူမ်ားအေၾကာင္းအား အဓိက ေျပာျပခ်င္၍ျဖစ္ပါသည္။ ျပန္၍ မေျပာခ်င္ေသာ္လည္း ျပန္ေျပာျဖစ္ခ့ဲ့ေသာ အေၾကာင္းမ်ားဟု ဆိုပါရေစ။

● ပုသိမ္
ရန္ကုန္ပုသိမ္ ႏွစ္ထပ္သေဘၤာကား ပုသိမ္သီတာဦး သေဘၤာဆိပ္ႏွင့္နီးကပ္လာေပၿပီ။ သေဘၤာဥၾသသံသည္ ငဝန္ျမစ္အတြင္း ပ်ံ႕လြင့္ေနသည္။ ဆိပ္ခံေဗာ့တံတားေပၚမွ မိမိတို႔ မိသားစုအား လာႀကိဳေနေသာ မိမိ၏ ညီ ညီမမ်ားကို ခပ္ဝါးဝါးျမင္ေတြ႔ေနရသည္။ သေဘၤာဦးအားထိုးခြဲ၍ ထြက္ေပၚလာေသာ လႈိင္းေခါင္းျဖဴ မ်ား ဥၾသသံမ်ား အစာေတာင္းေနေသာ ဇင္ေယာ္ငွက္မ်ား ဆိပ္ခံေေဗာ့တံတားေပၚမွပုံရိပ္မ်ားၾကားမွ အတိတ္သည္ အေျပးအလႊားဝင္
ေရာက္လာေတာ့သည္။

● ၁၉၅၆
လြန္ခ့ဲေသာ ႏွစ္ ၆၀ က ပုသိမ္ၿမိဳ႕လယ္ရွိ သူနာျပဳ ဆရာမႀကီးေဒၚတင့္ေဆးတိုက္ဟုေခၚေသာ ေဒါက္တာနယားေဆးတိုက္တြင္ မိမိေမြးဖြားခ့ဲသည္ဟု မိမိ မိဘမ်ားေျပာၾကားခ်က္အရ သိခ့ဲရ သည္။ ထိုစဥ္က ပုသိမ္ၿမိဳ႕တြင္ မိိမိ အဘုိးအဘြားမ်ား အိမ္ရွိသည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ၾကာ ယေန႔ အထိလည္း မိမိိ မိသားစုလက္ထဲတြင္ ရွိေနေသးသည္။ ထိုအဘိုးအဘြားမ်ားအိမ္သုိ႔ မိမိမိဘမ်ား ျပန္သြား၍ မိမိအားေမြးဖြားခ့ဲသည္ဟု ဆိုရမည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မိမိ၏မိဘမ်ား မွာ အိမိေထာင္က်စဥ္က ပုသိမ္တြင္ရွိမေနဘဲ ေရျကည္ရာ ျမက္ႏုရာတြင္ လႈပ္ရွား ရုန္းကန္ ရွင္သန္ေနၾကရသည္။ အဆင္ေျပၾကပုံမရ။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူတို႔၏ မိဘမ်ားရွိရာကို လာ၍ မိမိအားေမြးဖြားပုံရေပသည္။

ပုသိမ္ရွိ အဘိုးအဘြားအိမ္မွာ မိမိ အေဖဘက္က ျဖစ္သည္။ မိမိေမြးေတာ့ အဘိုးမရွိ ေတာ့ေပ။ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္တန္းမွာပင္ ကြယ္လြန္ပံုရသည္။ အေဖ့ဘက္က အဘိုးကား ကုန္သည္ဟု ဆိုသည္မြန္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ဆိုႏိုင္သည္ဟု ဆိုျခင္းကား သက္ေသအေထာက္အထား တိတိ က်က် ျပစရာမရွိ၍ ျဖစ္ပါသည္။ မိမိတိ႔ု၏ဘိုးဘြားဘီဘင္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ စနစ္တက် မွတ္တမ္းတင္ေလ့မရွိေသာ မိမိတိ့ု၏လူမ်ဳိး၏ လစ္ဟင္းမႈေၾကာင့္လည္းျဖစ္ပုံရပါသည္။ သို႔ေသာ္ျငားလည္း ပုသိမ္ ၃၂ ၿမိဳ႕သည္ မြန္တို႔၏ မူလဘူတျဖစ္ေပရာမိမိအဘိုးသည္ မြန္ျဖစ္သည္ ဆိုပါက ထူးဆန္းသည္ေတာ့မဟုတ္ေပ။ မိမိတို႔ ေမြးဖြားသည့္ကာလမွာေတာ့ ေသြးေႏွာမ်ား လာသည့္ျပင္ အဂၤလိပ္ကိုလိုနီ ေခတ္ကာလတေလွ်ာက္ အထက္အညာမွ ဗမာတို႔ ထိုးေဖာက္ ဝင္ေရာက္ အေျခစိုက္လႊမ္းမိုးလာၿပီျဖစ္ရာ မိမိလည္း ဗမာတေယာက္အျဖစ္ ႀကီးျပင္း လာေပေတာ့သည္။
အလားတူ မိမိအေမဘက္က အဘိုးလည္း မိမိေမြးဖြားစဥ္မရွိေတာ့ေခ်။

မိမိအဘိုးကား ဓႏုျဖဴၿမိဳ႕ကေရွ႕ေနႀကီးတဦးဟုမိခင္က ဆိုေလ့ရွိသည္။ ေရွ႕ေနဦးဘတင္ဆိုလွ်င္ ဓႏုျဖဴ တၿမိဳ႕လုံးသ္ိသည္ဟု မိခင္ကဆိုတတ္သည္။ ငါးေျပမခ်က္ႀကိဳက္တတ္ၿပီး ငါးေျပမ အေကာင္လိုက္ ပါးစပ္ထဲ ထည့္ၿပီးေနာက္ အရိုးခ်ည္းပဲ ဆြဲထုတ္သည္ဟု မိခင္က ေျပာတတ္ပါသည္။

မိမိအေနႏွင့္ ေမြးဖြားစဥ္ကာလက မိခင္ဘက္ကေရာ ဖခင္ဘက္ကပါ အဘိုးမ်ား မရွိေတာ့ေပ။ သုိ႔ေသာ္ မိခင္ျဖစ္သူက ေျပာတတ္လြန္း၍ မိခင္ဖက္က အဘိုးပုံရိပ္ကို အတန္ငယ္သိေသာ္လည္း ဖခင္ဖက္က အဘိုးပုံရိပ္ေတာ့ ေကာင္းစြာမသိေပ။ အလြန္စည္းကမ္းႀကီးၿပီး စိတ္တိုတတ္ပုံေတာ့ ရသည္။

အဘိုးအိမ္ဦးခန္းထိုင္ေနလွ်င္ အေဖတို႔ ညီအကိုတေတြ ေျခရင္းဖက္ဆီမွ ေျခသံတခ်က္ မထြက္ရဲ ဘဲ ခါးေလးကုန္းကာရိုက်ဳိးစြာ သြားလာရသည္ဟု ဆိုဘူး သည္။ အေမ့ဖက္ အဘိုးကေတာ့ ညေနဆိုလ်င္ အရက္ေသာက္တတ္သည္ဟု ဆိုသည္။ အေမ့ဖက္ အဘိုးႏွင့္ ငါးႀကိဳက္တာ မတူေပမဲ့ ေသာက္တတ္တာေတာ့ မိမိႏွင့္သြားတူသည္ထင္သည္။ မိမိအႀကိဳက္ႀကီးမဟုတ္ေသာ္လည္း ငါးေျပမသည္ မိမိတို႔ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚေဒသထြက္ ငါးမ်ားအနက္ ေလးေလးပင္ပင္ႏွင့္ ခ်ဳိေသာ အရသာရွိေသာငါးျဖစ္သည္ကိုေတာ့ ျငင္းပယ္၍ မရႏိုင္ပါ။

အဘိုးအဘြားတို႔၏ ဗီဇအက်င့္စရိုက္က သားစဥ္ေျမးဆက္လိုက္တတ္သည္ဟုဆိုၾကေသာ္လည္း မိမိအေနႏွင့္ကေတာ့ ပုသိမ္က အဘိုး၏ဗီဇေသြးပါေလပါစဟု စဥ္းစားမိသည္။ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ေပၚရွိ မိမိအဘိုးတို႔ေဆာက္ခ့ဲေသာ ပ်ဥ္ေထာင္ႏွစ္ထပ္အိမ္ျကီးသည္ ႏွစ္ေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္ခ့ဲၿပီ။ မိမိတို႔အိမ္ေရွ႕တြင္ စိန္႔ပီတာကက္သဒရယ္ ဟုေခၚသည့္ ရိုမန္ကက္သလစ္ဘာသာဝင္တို႔၏ ဘုရားေက်ာင္းရွိသည္။ ဘုရားေက်ာင္းထိပ္မွာ နာရီစင္ႀကီးရွိသည္။ ဘုရားေက်ာင္း၏ အဝင္ဝရွိ ကမၺည္းေက်ာက္စာခ်ပ္အရ အဆိုပါဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းေတာ္ႀကီးအား ျမန္မာဘာသာျဖင့္ ” သံေပတရူး ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းေတာ္ႀကီး” ဟုေခၚဆိုၿပီး ၁၈၇၂ ခုႏွစ္တြင္ စတင္ေဆာက္လုပ္ၿပီး ၁၉၂၁ ခုႏွစ္တြင္ ေခါင္းေလာင္စင္ေဆာက္လုပ္ၿပီးစီးသည္ဟုဆိုပါသည္။ ဘုရားေက်ာင္းထိပ္နာရီႀကီးမွ ၁၅ မီးနစ္တခါ ေခါင္းေလာင္းျမည္သံသည္ မိမိငယ္ဘဝတြင္ စိုးမိုးေနသည့္အသံမ်ား ျဖစ္ၾက ေတာ့သည္။

မိမိ၏အေဒၚျဖစ္သူေျပာျပခ်က္အရ မိမိအဘိုး၏ပုသိမ္ေဆာက္လုပ္ေသာေျမကြက္ ( ေပ ၆၀ ပတ္ လည္ခန္႔)အား ထိုေခတ္အခါက ေငြဒဂၤါး ၁၀၀ ႏွင့္ဝယ္ယူခ့ဲသည္ျဖစ္ၿပီး မိမိအဘိုးတို႔ အိမ္စေဆာက္ လုပ္ခ်ိန္တြင္ အိမ္ေရွ႕ရွိသံေပတရူးဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းမွာ မေဆာက္လုပ္ရေသးဘဲ စတင္ရွင္းလင္းခါစဟု ဆိုသည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ မိမိအဘိုး၏အိမ္သည္ ႏွစ္ ၁၀၀ အေတာ္ေက်ာ္ၿပီ ဟု ဆိုရေပမည္။ အဘိုးျဖစ္သူက လုံးပတ္ သုံးေပေက်ာ္ခန္႔ရွိသည့္ ကၽြန္းတိုင္လုံးေပါင္း ၁၆ လုံးျဖင့္ ေလးပင္သုံးခန္း ပတ္လည္ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ ႏွစ္ပတ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ျဖစ္သည္။ ထူထဲေသာ ထုပ္တန္းမ်ား ယက္မမ်ားကို သုံးစြံ၍ ေရနံဂ်ီး ဝေအာင္သုတ္ထားသည့္ ႏွစ္ထပ္ပ် ဥ္ေထာင္အိမ္မဲႀကီးဟုဆိုရမည္။

ကၽြန္းတိုင္လုံးမ်ား ယက္မႏွင့္ထုပ္တန္းမ်ားေတာင့္တင္း၍ ယေန႔တိုင္ ယခင္အတိုင္း ပုံမပ်က္ ရွိေန ေသာ္လည္း အမိုးသြပ္မ်ားအကာ မ်က္ႏွာက်က္ အခင္းလွ်ာထိုးမ်ားကေတာ့ ႏွစ္ကာလ ၾကာျမင့္ ေဆြးေျမ့၍ လဲရသည္မွာေတာ့ အႀကိမ္ႀကိမ္ရွိေခ်ၿပီ။ သုိ႔ႏွင့္ အဆိုပါ ႏွစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္ အိမ္မဲႀကီး၌ မိမိတို႔မ်ဳိးဆက္မ်ားေနထိုင္ခ့ဲၾကသည္မွ ေလးဆက္ေျမာက္ၿပီဟု ဆိုရပါမည္။

မိမိႏွင့္ မိမိကေပါက္ဖြါးလာခ့ဲေသာ မိသားစုမ်ားကေတာ့ ေရၾကည္ရာမ်က္ႏုရာ ေရြ႕လ်ားေနထိုင္ခ့ဲ ၾကသည္ ျဖစ္ရာ အဆိုပါဘိုးဘြားတို႔၏ အိမ္မဲႀကီးတြင္ အေျခခ်ေနထိုင္ခြင့္ မႀကံဳခ့ဲပါ။ သုိ႔ေသာ္လည္း ခဏတာနားခိုရာ အေရးႀကံဳလွ်င္ ခိုမွီရာျဖစ္ခ့ဲသည္ေတာ့ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ အသက္ ၈၆ ႏွစ္ခန္႔ ရွိေသာ မိမိ၏မိခင္ အသက္ ၈၈ ႏွစ္ခန္႔ရွိၿပီျဖစ္ေသာ မိမိမိခင္၏အမႀကီး အသက္ ၈၄ ႏွစ္ခန္႔ရွိၿပီျဖစ္ေသာ မိမိဖခင္၏ ညီမအပါ က်န္မ်ဳိးဆက္မိသားစုဝင္မ်ားကေတာ့ အဆိုပါ အိမ္မဲျကီးတြင္ ရပ္တည္ေနထိုင္ၾကဆဲျဖစ္သည္။

မ်ဳိးဆက္ ၄ ဆက္တိုင္အေျခခ်ေနထိုင္ေနခ့ဲသည့္ အိမ္ႀကီးတလုံးကိုအဘိုးအဘြားတို႔ ေဆာက္လုပ္ ထားႏိုင္ခ့ဲေပမဲ့ မိမိကေတာ့ ထိုက့ဲသုိ႔ေသာ အိမ္ႀကီးရခိုင္တလုံးမဆိုထားႏွင့္ ေသးငယ္ေသာ အိမ္ တလုံးပင္ မေဆာက္ႏိုင္ခ့ဲေပ။ ဤဖက္တြင္ မိမိကား အဘိုး၏ေျခဖ်ားပင္ မမီဟုဆိုရေပမည္။ ဤသုိ႔ အိမ္တလုံးပင္မေဆာက္ႏိုင္ခ့ဲသည္မွာ အေၾကာင္းရင္းတခုေတာ့ရွိေခ် သည္။

ထိုအေၾကာင္းမွာ မိမိတို႔တိုင္းျပည္၏မ်ဳိးဆက္မ်ားစြာတို႔ အေျခခ်ေနႏိုင္သည့္ ခိုင္ခန္႔သည့္ ႏိုင္ငံသစ္ တခုတည္ေဆာက္မည္ဟူ၍ စိတ္ႀကီးဝင္ခ့ဲ စိတ္ကူးယဥ္ခ့ဲ၍ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

အဆိုပါပုသိမ္ၿမိဳ႕၌ ေမြးဖြားခ့ဲေသာ္လည္း ႀကီးျပင္းရွင္သန္ခ့ဲသည္ကေတာ့ အျခားေဒသမ်ား၌ သာျဖစ္ခ့ဲသည္။ ပုသိမ္သည္ မိမိအတြက္ မိဘေဆြမ်ဳိးမ်ားရွိရာသုိ႔ အလည္အပတ္သြားရာ အေရးႀကံဳလွ်င္ ခိုလႈံရာေတာ့ ျဖစ္ခ့ဲေပသည္။
၁၉၆၂သတင္းစာထဲတြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္အခ်က္အျခာေနရာမ်ား၌ စစ္သားမ်ား တပ္စြဲေနရာ ယူထား သည့္ပုံမ်ားကိုေတြ႔ရသည္။ လူႀကီးေတြက စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းလိုက္ၿပီဟုဆိုသည္။ မိမိကား ငယ္ရြယ္ေသးသျဖင့္ စစ္တပ္ကအာဏာသိမ္းသည္ဆိုျခင္းကို နားမလည္ေသးေပ။ ထိုစစ္တပ္ကအာဏာသိမ္းသည္ဆိုသည့္ကာလ၌ပင္ မိမိ၏အမွတ္သညာမ်ား စခ့ဲသည္ဟုဆိုပါသည္။

ထိုစစ္တပ္က အာဏာသိမ္းသည့္ကာလအစ၌ မိမိသည္ ရန္ကုန္ သာေကတၿမိဳ႕သစ္တြင္ရွိသည္။ အလုပ္အကိုင္မတည္ၿငိမ္ႏိုင္ေသးသည့္ မိမိမိဘမ်ားက မိမိအား သာေကတၿမိဳ႕သစ္တြင္ရွိေသာ မိခင္ဖက္မွ အဘြားအိမ္သုိ႔ပို႔၍ စတင္ေက်ာင္းတက္ေစခ့ဲသည္။ သာေကတၿမိဳ႕သစ္သည္ ၁၉၅၈ အိမ္ေစာင့္အစိုးရတက္စဥ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္အျဖစ္တာဝန္ယူသူ ဗိုလ္ထြန္းစိန္လက္ထက္တြင္ ေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္။

လယ္ကြင္းထဲကၿမိဳ႕ ျဖစ္သည္။ သစ္ပင္ဝါးပင္မရွိ ။ ရြံ႕ေတြဗြက္ေတြၾကားကၿမိဳ႕ ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲသြားရန္ စစ္က်န္ ခ်က္ပလက္ေခါင္းတိုဘတ္စကား လိုင္းေျပးဆြဲသည္။ အဆိုပါသာေကတႏွင့္ ၿမိဳ႕တြင္းေျပးဆြဲသည့္အမွတ္ ၃ ကားလိုင္းသည္ ရံုးဆင္းရံုးတက္ခ်ိန္ဆိုလွ်င္ အျမဲၾကပ္ေတာက္ေနသည္။ ကားေပၚတက္ရန္မလြယ္သက့ဲ့သုိ႔ ကားေပၚမွဆင္းရန္လည္း မလြယ္လွေပ။

ပ် ဥ္ေထာင္သြပ္မိုးအိမ္ေလးမ်ားသည္ ေပ ၄၀ ေပ ၆၀ ေျမကြက္မ်ားေပၚတြင္ ေပ ၂၀ ေပ ၆၀ ေျမကြက္ေပၚတြင္၎ တည္ရွိသည္။ ေပ ၄၀/၆၀ ေျမ ကြက္ႏွင့္ေနႏိုင္သူကား သာေကတတြင္ အေတာ္ဟုတ္လွၿပီဟု ဆိုရမည္။

ေပ ၂၀/၆၀ အက်ယ္ေျမကြက္ႏွင့္ေနႏိုင္သူ မိမိအဘြားက့ဲသုိ႔ မိသားစုမ်ားကား အေတာ္ေလး ရုန္းကန္ေနရသည့္ မိသားစုမ်ားျဖစ္ေခ်ေတာ့သည္။

ထိုစဥ္ လူဦးေရ မထူထပ္ေသး၍လားေတာ့မသိ သာေကတတြင္ လွ်ပ္စစ္မီးရသည္။ လ်ပ္စစ္မီးျပႆနာမရွိေပ။ လမ္းမီးလည္းရသည္။ ျပႆနာက ေရျဖစ္သည္။ တလမ္းလုံးေစာင့္သုံးရသည္က အစိုးရေရေပေရးက ေရဘုံဘိုင္ျဖစ္သည္။ လာသည့္အခ်ိန္မမွန္။ လာခ်င္သည့္အခ်ိန္လာ၍ ညဘက္ပါတန္းစီေစာင့္ရသည္။ လာလွ်င္လည္း ေရအားက ေကာင္းခ်င္မွ ေကာင္းသည္။ တစက္စက္ႏွင့္လာေနသည္ကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္တန္းစီၾကရသည္။ လမ္းေဘးေရဘုံဘိုင္တြင္ ဘာလီပုံးဟုေခၚသည့္ ေလးေဒါင့္သံျဖဴ ပုံး ၂ ပုံးတြဲေလးမ်ား ရွည္လ်ားစြာ ေန႔ေန႔ညည တန္းစီၾကရသည္။ ေရတန္းစီၾကရင္း ေနရာလုျကရင္း အလွည့္ေက်ာ္ၾကရင္း ျဖင့္ ဆဲသံဆိုသံ ကေလာ္တုတ္သံ ရန္ျဖစ္သံမ်ားျဖင့္ စည္ကားလွသည့္ သာေကတၿမိဳ႕က လမ္းေဘးေရဘုံဘိုင္ဟု ဆိုရမည္။ ထိုစဥ္ ေရစက္ဟုေခၚသည္ အဝိစိတြင္းရွိရာမွ တြန္းလွည္းျဖင့္ ေရတြန္းေရာင္းသည့္ေရလွည္းမ်ားရွိေသာ္ ထိုစဥ္ ထိုရပ္ကြက္ရွိ လူမ်ား၏ ဝင္ေငြအရ ဝယ္သုံးႏိုင္သူရွားသည္။ ေရမလာတခ်က္ လာတခ်က္ ေရဘုံဘိုင္တြင္သာ တန္းစီၾကရင္း အတင္းေျပာၾက သတင္းေျပာၾက ရန္ျဖစ္ၾက ျပန္ခ်စ္ၾကႏွင့္ သာေကတၿမိဳ႕ေတာ္သူ ၿမိဳ႕ေတာ္သားမ်ား ဘဝကိုေက်ာ္ျဖတ္ၾကရေပေတာ့သည္။

သာေကတတြင္ မိမိတက္ရသည့္ေက်ာင္းက ထိုစဥ္က အဂၤလိပ္ေက်ာင္းဟုဆိုသည့္ စိန္ေမရီ သာသနာျပဳ ေက်ာင္းမွဖြင့္သည့္ မူလတန္းအဆင့္ေက်ာင္းေလး ျဖစ္သည္။ သာေကတ ၂ ရပ္ အတြင္းလာေရာက္ဖြင့္ထားသည့္ေက်ာင္းငယ္ေလးျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားေတာ့မမ်ားလွေပ။ စည္းကမ္းတင္း က်ပ္သည့္ ခရစ္ယန္သီလရွင္ႀကီးမ်ားၾကပ္မတ္ အုပ္ခ်ဳပ္သည္။ ေဘာင္းဘီ နက္ျပာအတို ရွပ္အက်ႌအျဖဴ ရွဴးဖိနပ္အနက္ႏွင့္ ေျခအိတ္အျဖဴတို႔ျဖင့္ ဝတ္ရ သည္။ ထိုစမတ္က်လွသည့္ ဝတ္စုံအျပင္ ေခါင္းကဘိုေကက ဆီအရႊဲသားျဖင့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဖီးရသည္။ ေက်ာင္း၌ အဂၤလိပ္လိုသာေျပာရသည္။ ေျပာလွ်င္ ဒဏ္ေငြတပ္သည္။ ဒဏ္ေငြက ဆယ္ျပားခန္႔ ျဖစ္သည္။ မိမိရသည့္မုန္႔ဖိုး၏ ၂ ဆျဖစ္ေန၍ အေတာ္ေလးေၾကာက္လန္႔ စုိးရိမ္ခ့ဲရသည္။

မိမိတက္သည့္ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းေလး၏ေရွ႕၌ အစိုးရအလယ္တန္းေက်ာင္ းရွိသည္။ ထိုေက်ာင္းကေတာ့ မိမိေက်ာင္းေလးထက္ ေက်ာင္းသားပို၍ မ်ားသည္ မုန္႔စားလႊတ္ခ်ိန္တြင္ တရုန္းရုန္းႏွင့္ စည္ကားလွသည္။ သို႔ေသာ္ မိမိတို႔၏ ေက်ာင္း၏စည္းကမ္းအရ မုန္႔စားလႊတ္ခ်ိန္ ထိုေက်ာင္းမုန္႔ေစ်းတန္းသုိ႔သြားခြင့္မရွိ။ ထိုတခ်က္ေတာ့ မိမိစိတ္တြင္ ကသိကေအာက္ျဖစ္ခ့ဲသည္။

သုိ႔ေသာ္ စမတ္က်လွသည့္ ဘိုေက်ာင္းသား ဘဝက္ိုေတာ့ သေဘာက် ခ့ဲသည္ကေတာ့အမွန္ျဖစ္ သည္။ ထိုစဥ္ ခက္ခက္ခဲခဲ ဘဝကိုရုန္းကန္ေနရသည့္မိဘမ်ားက မိမိအား အစိုးရေက်ာင္းမပို႔ဘဲ သာသနာျပဳေက်ာင္းပို႔ခ့ဲသည္ကေတာ့ မိဘတို႔၏ေစတနာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

သုိ႔ေသာ္ မိမိ၏ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းသားဘဝသည္ တႏွစ္ပင္မၾကာလိုက္ေပ။ မိခင္တာဝန္က်ရာ ေတာရြာသုိ႔ေျပာင္းေရႊ႕လိုက္ပါရၿပီး ေတာေက်ာင္းသားဘဝကို ျမန္ဆန္စြာကူးေျပာင္းခဲ့ရျပန္သည္။ ထိုသာေကတတြင္ ခဏတာေနခ့ဲရသည့္ကာလတြင္ လမ္းေဘးေရဘုံဘိုင္အျပင္ အမွတ္တရ ျဖစ္ေစသည့္အျခားအေၾကာင္းအရာေလး ႏွစ္ခု သုံးခုေတာ့ ရွိေသးသည္။ တခုကေတာ့မနက္တိုင္း စားရသည့္ ပဲျပဳတ္ႏွင့္ထမင္းျကမ္းျဖစ္သည္။ မနက္တိုင္းပဲျပဳ တ္ ဆယ္ျပားဖိုး ၁၅ ျပားဖိုးျဖင့္ ေန႔စဥ္တအိမ္လုံးႏွစ္ပါးသြားခ့ဲရသည့္အခ်ိန္ကာလ ျဖစ္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပဲျပဳ တ္ ထမင္းကို ယေန႔တိုင္ မိမိႀကိဳက္ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္တခုကေတာ့ မနက္အဘြားက ဆြမ္းေတာ္တင္ ဘုရားရွိခိုးခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ အဘြားက ဆြမ္းေတာ္တင္လ်င္ ဆြမ္းတပြဲအျပင္ မုန္႔ေလးတခုအျမဲပါသည္။ အဖြါးဆြမ္းေတာ္တင္၍ ဘုရားရွိခိုးၿပီးသည္ႏွင့္ ထိုမုန္႔ကိုအေျပး လုစားရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တေန႔မုန႔္ဖိုး ၅ ျပားသာရေသာ မိမိအဖို႔ ဆြမ္းေတာ္စြန္႔သည့္ မုန္႔ကလည္း အေတာ္ေလး ခုသာခံသာရွိပါသည္။
ေနာက္တခုကေတာ့ ည ၈ နာရီ ၉ နာရီ ခန္႔တြင္ သာေကတလမ္းမမ်ားေပၚ၌ မုန႔္ဖက္ထုပ္ဟု ေအာ္ကာ ေတာင္တလုံးပုခုံးေပၚထမ္း၍ လွည့္လည္ေရာင္းခ်သည့္ မိမိႏွင့္အသက္ မတိမ္းမယိမ္း ေကာင္ေလးတေယာက္ျဖစ္ပါသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္
Mg Mg Soe (ေမာင္ေမာင္စိုး)


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts