 |
| Artist – Than Htay Maung |
မိုးေက်ာ္ဇင္ – ထိုင္ခံုကိစၥ
(မိုးမခ) ေမ ၅၊ ၂၀၁၆
( ၁ )
” ထိုင္ခံုမရရင္ ျပန္ခဲ့ေနာ္ ” ဟု ဇနီးသည္က တံခါးဖြင့္ေပးရင္းမွာသည္။ ” မရ မရိွပါဘူးကြာ ” ဟု ကၽြန္ေတာ္က ခပ္ညည္းညည္းတု႔ံျပန္ကာ ထြက္လာခဲ့သည္။
အိပ္ေမာက်ေနေသာ ၿမိဳ႕ထဲ တိ္တ္ဆိတ္ျခင္းဧ၊၊္အသံကို ထင္ထင္ရွားရွား ၾကားေနရသည္။ လမ္းေပၚမွာ အေအးဓာတ္က စိမ့္ခနဲ ေျပးဝင္လာ၏။ ဂ်ာကင္အက်ႌဇစ္ကို လည္ပင္းအထိ ဆြဲတင္လိုက္ရသည္။ ညဦးက႐ြာထားေသာမိုးေၾကာင့္ ကတၱရာလမ္းေပၚ ေရကြက္ေတြ ဟိုတစကြက္သည္တကြက္။ လမ္းမီးေရာင္ေၾကာင့္ လမ္းအနားသတ္ျမက္ပင္ဖ်ားေလးေတြမွာ စိန္ပြင့္ေလးေတြက တြဲရ႐ြဲ ခိုစီးေန။ လမ္းထိပ္အေရာက္ ထရန္စေဖာ္မာနား ကင္းတဲပုေလးထဲလူတေယာက္က ဒူးႏွင့္ေမးေစ့ ထိလုနီးေအာင္ ေကြးေနသည္။ ကင္းတဲ ေဘး စည္ပင္အမိႈက္ကန္က အနံ႔တေထာင္းေထာင္း။
သည္လူ ဘယ္လိုမ်ား အိပ္ေပ်ာ္ေနႏိုင္ပါလိမ့္။ အင္းေလ..ေနရာတခုအတြက္ ဘဝမွာ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ သိပ္ရိွၾကတာမွမဟုတ္ဘဲ။
ေနရာအေၾကာင္း ေခါင္းထဲေရာက္လာသည္ႏွင့္ ” ထိုင္ခံုကိစၥ” ကပါ တဆက္တည္း အေတြး ဝင္လာသည္။ ႀကိဳတင္မွာထားျခင္းမရိွဘဲ ရထားတစီးေပၚမွာ ထိုင္ခံုတခံုရရန္ ေသခ်ာျခင္းရာခိုင္ႏႈန္း ဘယ္ေလာက္ရိွေနမွာလဲ။ အိမ္ကထြက္လာစဥ္ကေတာ့ ဇနီးကိုမခံခ်င္စိတ္ႏွင့္ ရာႏႈန္းျပည့္ေသခ်ာသေယာင္ေယာင္ တုန္႔ျပန္ခဲ့သည္။ ႀကိဳတင္မွာထားျခင္းမရိွဘဲ ထိုင္ခံုလက္မွတ္ရႏိုင္သည့္နည္းလမ္းေတြ မရိွဘူးေတာ့မဟုတ္ေသး။ သို႔ေသာ္ အေၾကာင္းတရားေတြ တိုက္ဆိုင္ရန္လိုေသးသည္မဟုတ္လား။ ထိုအေၾကာင္းတရားေတြ၏။ တိုက္ဆိုင္ျခင္းကိုမူ အၿမဲလိုလိုႀကံဳေတြ႔ခဲ့ၿပီးသားမို႔ သည္မနက္မွာလည္း အေၾကာင္းတရားေတြ တိုက္ဆိုင္လိမ့္ဦးမည္ဟူေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က ႀကိဳးျပတ္လုလု ေရငင္ပုံးေလး ဆြဲတင္ ေနရသည္ႏွင့္ တူသည္။
( ၂ )
မိနစ္အနည္းငယ္ ေလွ်ာက္မိသည္ႏွင့္ ဘူတာေလးေလွကားကို ကၽြန္ေတာ္ တက္ေနမိၿပီ။ ဘူတာေလးက ဘူတာရုံႏွင့္မတူ။ ဓမၼာရုံတစ္ခုလို တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ဘူတာစႀကႍေပၚမွ ခံုတန္းေတြ မွာ လူေတြရိွေနၾကေသာ္လည္း လဲေလ်ာင္းအိပ္ေနၾကသူ၊ ထိုင္လ်က္ငိုက္ျမည္းၾကသူမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေန သည္။ စၾကႍတဖက္စြန္းနားမွာ ဝါးပက္လက္ကုလားထိုင္အႀကီးစားႀကီးေပၚ လူတေယာက္ စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ေမာက်ေနသည္။ ဘူတာရုံးခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွ စကားေျပာစက္သံ တဂ်စ္ဂ်စ္တရွဲရွဲသာ အသက္ဝင္ေန၏။
ဘူတာေပၚေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ အေရးတႀကီးစူးစမ္းမိသည္မွာ လက္မွတ္ေရာင္းၿပီး၊ မၿပီး ျဖစ္သည္။ ဘူတာအတက္ေစ်းဆိုင္ေလး ၂ ဆိုင္လံုး ဆိုင္ရွင္ေပ်ာက္ေန၏။ စာပို႔ရထား လာေစာင့္ေနသည့္ စာပို႔လုလင္အိုႀကီးက စာအိတ္ထုတ္ႀကီးပိုက္၍ အရသာခံငိုက္ေနသည္။ လက္မွတ္ေရာင္း အေပါက္ငယ္ေလးကေတာ့ ပိတ္ထားဆဲ။ ဘူတာရုံးခန္းေရွ႕မွ လွမ္းကဲၾကည့္ေတာ့ ဒရင္းဘတ္ေပၚ အိပ္မက္ မက္ေနပံုရသည့္ရုံပိုင္ေလးကို ေတြ႔လိုက္ ရသည္။ သည္အေျခအေနေတြက လတ္မွတ္မေရာင္းရေသး၊ ရထားေဝးေသးသည္ဟူေသာအေျဖကို ေပးေနၾကသည္။
ဘူတာရုံးခန္း ေနာက္ဘက္အခန္းတန္းလ်ားေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းေနသည့္ အျပာေရာင္ယူနီေဖာင္း ၏တပိုင္းတစ လွမ္းေတြ႔သည္။ ေဘာင္းဘီရွည္ ခပ္ပြပြမွ ညိဳညစ္ညစ္ ေျခေထာက္တေခ်ာင္း ထိုးထြက္ေန၏။ ဒါ တရုတ္ႀကီးေျခေထာက္ျဖစ္မည္။ သည္လိုဆို ထိုင္ခံုရရန္ အေၾကာင္းတရားတခု ကၽြန္ေတာ့္ ဘက္မွာ အရန္ရိွေနသည္ပဲ။ နာရီၾကည့္ေတာ့ မနက္ ၂ နာရီ ခြဲစြန္းစ။ အခ်ိန္လိုဦးမည္။ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ပခံုးေျပာင္းလြယ္ရင္း တင္ပါးတကြက္စာ ထိုင္ခံုေနရာလြတ္ လိုက္ရွာရသည္။
လူ ေလးငါးေယာက္ မွ်မွ်တတထိုင္ႏိုင္သည့္ ခံုရွည္ေတြျဖစ္ေသာ္လည္း တင္ထားသည့္ အထုပ္အပိုးေတြ၊ လဲေလ်ာင္းေနေသာခႏၶာကိုယ္ေတြေၾကာင့္ ခံုေတြ ျပည့္ေနသည္။ စၾကႍေျမာက္ဖက္ထိပ္ကို ဆက္ေလွ်ာက္ၾကည့္သည္။ အနည္းငယ္မီးေရာင္မိွန္သည့္ အစြန္းဘက္က်က် ခံုရွည္တခုမွာ လဲေလ်ာင္းေနေသာ ေစာင္က်ားတထည္။ ထိုခံုရွည္ေအာက္ စၾကႍသံမံတလင္းေပၚမွာေတာ့ လူယဥ္ေက်းအဖြဲ႔အစည္းႀကီးမွ ဖိတ္က်လြင့္စင္လာပုံရသည့္ကေလးႏွစ္ေယာက္။
သူတို႔ေလးေတြေအာက္မွာ အနားစုတ္ပိုက္ဖ်ာေဟာင္းတခ်ပ္။ ကေလးေတြအေပၚ ေစာင္ေဟာင္းတထည္ရိွေနေသာ္လည္း အျပန္႔လိုက္လံုၿခံဳမႈမေပးႏိုင္ေတာ့။ လူးလိွမ့္ရင္း နယ္ကြၽံခဲ့ပုံရသည့္ ၄ ႏွစ္သားေလးဧ၊၊္ လက္ေမာင္းတဖက္က သံမံတလင္းေပၚ အစြန္းထြက္ေနသည္။ ခံုရွည္ေပၚမွ ေစာင္ေကြးေကြးသည္ သူတို႔မိခင္ျဖစ္လိမ့္မည္။ ခံုရွည္ေျခရင္းမွာ မီးဖိုေခ်ာင္တခုစာ အက်ဥ္းဆံုးထိုးသိပ္ထည့္ထားသည့္လက္ဆြဲျခင္းတလံုးက ေမာက္လွ်ံလ်က္။
ေဆာင္းဦးေလႏွင့္ မိုးအေငြ႔သက္တို႔ ဘူတာစၾကႍေလးထဲ အေျပးၿပိဳင္ဝင္လာၾကသည္။ ခံုရွည္ေပၚမွ ေစာင္ေကြးသည္ တခ်က္တြန္႔ေကြးလိုက္ၿပီး ညည္းသံသဲ့သဲ့ ထြက္လာသည္။ သူတို႔ ဘာရထား ကိုစီး၍ ဘယ္အရပ္ကိုသြားၾကမည္ မသိ။ သူတို႔စီးမည့္ရထားေပၚမွာ သူတို႔အတြက္ ထိုင္ခံုေတြရိွေနပါ့ မလား။ ေဆာင္းမသည္းထန္မီ သူတို႔ေလးေတြအတြက္ ေႏြး ေထြးျခင္းရထားတစီးေလာက္ လႊတ္ေပးေတာ္မူရန္ ဘုရားသခင္ထံေတာင္းဆိုခ်င္မိသည္။
ဘူတာေရွ႕ သံလမ္းတဖက္ အေမွာင္ထဲမွ ဆူဆူညံညံအသံမ်ားေၾကာင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ သံလမ္းေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္လာသည့္လူေတြ။ ႏွစ္ေယာက္၊ သုံးေယာက္။ ဟင္ …ဆယ္ေယာက္ေတာ့ အနည္းဆံုးရိွမည္။ သူတို႔သယ္ေဆာင္လာသည့္အထုပ္အပိုးေတြက အမ်ဳိးအစားစုံသည္။ ေကာက္ညႇင္း ထုပ္ေတြလို ေဖာင္းကားအစ္ေနၾကေသာ ေက်ာပိုးအိတ္ေတြလည္း ပါသည္။ ႏွီးပင္ျဖင့္ စုစည္းထားေသာ ပီနန္အိတ္ေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ေမာက္လွ်ံေနသည့္ လက္ဆြဲျခင္းေတြ။ မိန္းမေတြေရာ ေယာက်္ားေတြပါ ပါသည္။
သူတို႔ႏွင့္အတူ ပါလာသည့္ရယ္ေမာသံေတြ၊ တြန္းထိုးစကားေျပာဟန္ေတြေၾကာင့္ ဘူတာေလး အနည္းငယ္ အသက္ဝင္လာ၏။ သူတို႔ၾကည့္ရသည္မွာ သာမန္ခရီးသည္ေတြႏွင့္ မတူ။ အေျခခံ အလုပ္အကိုင္တခ်ဳိ႕အတြက္ ၿမိဳ႕ႀကီးတၿမိဳ႕ၿမိဳ႕ဆီ ေျပာင္းေရႊ႕သြားၾကမည့္သူေတြႏွင့္ တူေနသည္။ သူတို႔ေတြထဲမွတခ်ိဳ႕က ဘူတာရုံးခန္းဆီ ျပဴတစ္ျပဴတစ္သြားၾကည့္ေနၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က မွတ္ပံုတင္ထုတ္ဖို႔ အခ်င္းခ်င္းေလာေဆာ္သည္။
သူတို႔ကိုေငးရင္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ တခ်က္ ထင့္သြားသည္။ သူတို႔လူဦးေရႏွင့္ စၾကႍေပၚ နဂိုေရာက္ေနၿပီးသားလူဦးေရကို စိတ္မွန္းေပါင္းၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ထိုင္ခံုကိစၥက ေခါင္းေထာင္လာျပန္၏။ ထိုင္ခံုမရခဲ့ပါလွ်င္…။ မနက္အခ်ိန္မေတာ္ ရထားတစီးေပၚ၌ ထိုင္ခံုမပါဘဲ အခ်ိန္ ၅ နာရီခန္႔ ျဖတ္သန္းရမည့္အေရးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အခက္အခဲ ျဖစ္လာ၏။
ကြၽန္ေတာ့္ေျခေထာက္ေတြက သူတို႔ ျပဴတစ္ျပဴတစ္လုပ္ေနၾကည့္ ဘူတာရုံးခန္းဝဆီ အလိုလို ေလွ်ာက္မိသြားသည္။ ေခါက္ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက မွတ္ပံုတင္ႏွင့္အတူ လက္မွတ္တေစာင္ဧ၊၊္ ပုံမွန္တန္ဖိုးထက္ပိုေသာ ေငြစကၠဴတခ်ဳိ႕ကို ထုတ္ယူလိုက္၏။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ” လက္မွတ္ေရာင္းၿပီ ” ဟု ေအာ္လိုက္သည္ႏွင့္ တန္းခနဲဝယ္ႏိုင္ေအာင္ လက္ထဲအသင့္ ျပင္ကိုင္ထားလိုက္သည္။ ရံုပိုင္ေလးက မလႈပ္ေသး။ စကားေျပာစက္သံက တရွဲရွဲ။ တရုတ္ႀကီးေျခေထာက္တေခ်ာင္းကလည္း အရင္အတိုင္း။
ေယာင္လည္လည္ႏွင့္ စၾကႍတံစက္ၿမိတ္ေအာက္နား သြားရပ္ေနမိသည္။ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ရင္ဘက္ေရွ႕ပိုက္ရင္း ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်လိုက္၏။ ဂိမ္းတခုခုႏွင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းရန္ ဖုန္းကိုထုတ္လိုက္သည့္အခါ ဇနီးသည္ဖုန္းက တန္းဝင္လာသည္။
” ခံုရလား ..”
ကၽြန္ေတာ္ ဘာျပန္ေျဖရမွန္းမသိ။ စကားလံုးလွေအာင္ စဥ္းစားေနသည္။
” ခံုမရရင္လည္း ျပန္လာခဲ့ေလ၊ မနက္လင္းမွ ကားနဲ႔သြားေပါ့ ”
” အင္းပါကြာ၊ အဆင္ေျပမွာပါ၊ စီးေနက်ဟာကို၊ ခုဟာက လက္မွတ္မေရာင္းေသး လို႔ပါ ..”
ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္မေသခ်ာမႈကို မေသခ်ာမႈေတြႏွင့္ပင္ အတင္းဖာေထးရျပန္သည္။ အခ်ိန္မေတာ္ အထႀကီး ထ၊ အလာႀကီးလာၿပီးမွ ေခါင္းငုံ႔ျပန္ဝင္ရမည္ကို မလိုခ်င္။
တကယ္ေတာ့ သည္ခရီးစဥ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ မေန႔ညဦးကပင္ ဇနီးသည္ႏွင့္ စကားအေျခ အတင္ ေျပာခဲ့ရသည္။ မေန႔က ရန္ကုန္သြားမည္ဆိုေတာ့ ဇနီးက မနက္ ၆ နာရီ ကားျဖင့္သြားရန္ ေျပာသည္။ ထိုအစီအစဥ္မွာ အရင္အႀကိမ္မ်ားကလည္း ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ဖူးေနက်၊ သြားေနက်ပင္။ သို႔ေသာ္ ရန္ကုန္ေအာင္မဂၤလာအေဝးေျပးကုိ မနက္ ၉ နာရီဝန္းက်င္ေရာက္၊ တစ္ေထာင္တန္ ကားစီး လွ်င္ ဆူးေလကို ၁၀ နာရီခြဲေလာက္ ေရာက္မည္။ လွည္းတန္း၊ သိမ္ႀကီးေစ်း၊ ေရႊဘံုသာလမ္း စသည္တို႔ကိုလွည့္ပတ္ေျပးၿပီး၍ ၃၈ လမ္းမွာ ထမင္းစားၿပီးလွ်င္ ဆူးေလဆင္းၿပီး တစ္ေထာင္တန္ကား ျပန္ေစာင့္ရန္သာ ရိွေတာ့သည္။ မဂၢဇင္းတိုက္ေတြ၊ စာအုပ္ဆိုင္ေတြႏွင့္ စာေပလက္ဖက္ရည္စားပြဲေလးေတြဆီသြားေရာက္ရန္ အခ်ိန္လက္က်န္မရိွေတာ့။ လူလည္း ႏံုးေခြေနၿပီ။ သည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေန ျဖင့္ မနက္ ၆ နာရီ အေဝးေျပးကားကို ျငင္းဆန္ေနရျခင္းျဖစ္သည္။
မနက္ ၃ နာရီရထားဆိုေတာ့ သူမဘက္ကလည္း ေခါင္းခါသည္။ ည အခ်ိန္မေတာ္ထရျခင္း၊ ထိုင္ခံုႀကိဳမွာမထားရျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ခရီးတေလွ်ာက္ ကသီလင္တႏိုင္မည္ကို စိုးရိမ္ေပးပံုရသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္က ရထားစီးျခင္းျဖင့္ ရန္ကုန္တြင္ နာရီအနည္းငယ္ပိုေနရမည္ကိုသာ ေမွ်ာ္လင့္ ထားသည္။
( ၃ )
” ရန္ကုန္ ..ရန္ကုန္ …လက္မွတ္ေရာင္းမယ္ ”
ကၽြန္ေတာ္ ဝုန္းခနဲ ထရပ္လိုက္မိသည္။ လက္ထဲမွ ပိုက္ဆံႏွင့္ မွတ္ပံုတင္ကို ေသခ်ာျပင္ကိုင္သည္။ လူေတြက ဘူတာရုံးခန္းထဲ စုၿပံဳတိုးေဝွ႔သြားၾက၏။ အနည္းငယ္ေသာ လူေတြသာ ပံုမွန္လက္မွတ္ေရာင္းအေပါက္ေလးဆီ သြားရပ္ေစာင့္ေနၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္က ဘူတာရုံးခန္းထဲ စုၿပံဳတိုးဝင္သြားသူေတြထဲ ေရာေထြးပစ္လိုက္သည္။ သည္ၿမိဳ႕အတြက္ ခြဲတမ္းရသည့္ ထိုင္ခံုအေရအတြက္ထက္ ခရီးသည္ဦးေရက အဆမတန္။
ရုံပိုင္ေလးက စာရင္းစာအုပ္ႀကီးဖြင့္၊ ထိုင္ခံုဇယားကြက္ကိုျဖန္႔ၿပီး မွတ္ပံုတင္ေတြ၊ သက္ေသခံ လက္မွတ္ေတြ၊ ေငြစကၠဴေတြ၊ လက္မွတ္ေတြႏွင့္ အလုပ္ေတြရႈပ္ေနသည္။ လက္မွတ္ေတြေပၚ တံဆိပ္တံုး ထုသံတဒုန္းဒုန္းၾကားတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းလွမ္း ကဲၾကည့္ျဖစ္သည္။ သူတို႔ေတြ ခံုရၾကရဲ႕လား။ ငါ့အလွည့္ဆိုရင္ေရာ..။ တကယ္ဆို သိပ္ေတာ့ပူစရာမရိွ။ ကိုယ္က ရထားခရီးစဥ္မ်ားႏွင့္ မၾကာမၾကာ ထိေတြ႕ေနက်။ ရုိးရိုးတန္းမရလွ်င္ အထက္တန္းတြဲ ရႏိုင္ေသးသည္။ သည္ဘူတာခြဲတမ္းမရိွေတာ့လွ်င္ေတာင္မွ တျခားဘူတာေတြမွ ထိုင္ခံုလက္က်န္ေတြ လွမ္းေတာင္းေပးတတ္ၿမဲ။
ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွလူအလွည့္မွာ ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္မိသည္။ ရုံပိုင္ေလးက လက္မွတ္ျပားေလးေပၚ မွတ္ပံုတင္နံပါတ္ကူးေရး၊ ၿပီးသည္ႏွင့္ တံဆိပ္တံုးကို အားရပါးရထုႏွိပ္ေပးလိုက္သည္။ ထိုင္ခံုမဲ့ ..။ ဗုေဒၶါ။ ထိုလူကေတာ့ ဘာစကားတခြန္းမွ်ျပန္မေျပာဘဲ သူ႔လက္မွတ္သူယူ၍ ထြက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔လိုႏႈတ္ပိတ္ေန၍မျဖစ္။
ရုံပိုင္ေလးက ကၽြန္ေတာ့္မွတ္ပံုတင္ယူ၍ လက္မွတ္ျပားေပၚ နံပါတ္ကူးေရးေနရင္း ..။
” ႀကိဳမွာထားလား ”
” မမွာထားလိုက္ရဘူးဗ် ..အဲ့ဒါ ..”
ကြၽန္ေတာ့္စကား မဆံုးလိုက္၊ ရုံပိုင္ေလးဧ၊၊္ တံဆိပ္တံုးက ဒုန္းခနဲ ျမည္ၿပီးသြား၏။ ” ထိုင္ခံုမဲ့ …။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲ ဒိန္ခနဲ ေဆာင့္တက္သြားသည္။
” ဟာ ဟို အပ္ပါးတြဲမရေတာ့ဘူးလား ”
ရုံပိုင္ေလးက ကြမ္းငုံရင္း ေခါင္းရမ္းျပသည္။ ေနာက္တေယာက္ဟု ဗလံုးဗေထြး ေအာ္သည္။ ထိုင္ခံုမဲ့ဟု ထင္းထင္းႀကီးရိုက္ထားသည့္လက္မွတ္ေလးကိုကိုင္ရင္း ဘူတာ ရုံးခန္းထဲမွ ငူငူေငါင္ေငါင္ ျပန္ထြက္လာရသည္။ တဆက္တည္း တရုတ္ႀကီးကို သြားသတိရသည္။ ေရပိုက္ေခါင္းတခုမွာ မ်က္ႏွာ သစ္လာပံုရသည့္တရုတ္ႀကီးက စၾကႍအတိုင္း ေလွ်ာက္လာေနသည္။
” တရုတ္ႀကီး လုပ္စမ္းပါဦးကြာ၊ ခံုတခုံေလာက္..”
ကၽြန္ေတာ္က မွတ္ပံုတင္၊ လက္မွတ္ႏွင့္ ေငြစကၠဴတခ်ဳိ႕ကိုထိုးေပးရင္း အက်ဳိးအေၾကာင္းရွင္းျပ သည္။ တရုတ္ႀကီးက ေခါင္းခ်က္ ကုတ္သည္။
” သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာဘူးဗ်၊ ေအးေလ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားၾကည့္ေပးမယ္၊ ရေတာ့လည္း အျမတ္ေပါ့ဗ်ာ ..”
ကၽြန္ေတာ္က လြတ္သြားေသာခံုရွည္တခုတြင္ဝင္ထိုင္ရင္း တရုတ္ႀကီးကို လွမ္းျမင္ႏိုင္မည့္ ကိုယ္ေနဟန္ထားကို ျပဳျပင္ထားသည္။ ရုံးခန္းထဲမွာ လူေတြ စုၿပံဳေနဆဲ။ တရုတ္ႀကီးက လူေတြၾကား ပိုင္စိုးပိုင္နင္း တိုးဝင္သြားၿပီး သူ႔ဆရာသမားေဘးကပ္လ်က္ တစုံတခုေျပာေနသည္။ သူ႔ဆရာက ေခါင္း ရမ္းျပလိုက္၊ စားပြဲေပၚ လက္ညိႇဳး ေထာက္ျပလိုက္ လုပ္ေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့ တရုတ္ႀကီး ျပန္ထြက္လာ၏။ ေခါင္းခါျပသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေပးထားသည့္အရာေတြကို ျပန္လာေပးသည္။
” တခုေတာ့ ရိွတယ္ဗ်၊ ရထားေပၚေရာက္ရင္ တြဲထိန္းနဲ႔ ညိႇၾကည့္ဦးေပါ့၊ ရပါတယ္ဗ်ာ၊ အပ္ပါးတြဲေတြဆို ေခ်ာင္ခ်ိလို႔ ..”
တရုတ္ႀကီး ေျပာသြားသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သည္။ အသုံးလည္း ခ်ဖူး၏။ သို႔ေသာ္ တခါတရံ ကိုေရႊတြဲထိန္းေတြႏွင့္ေတြ႔ရန္ သိပ္မလြယ္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ထြက္လာခဲ့ၿပီးၿပီပဲ။ ၿပီးေတာ့ ထိုင္ခံုမဲ့ခရီးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အဆန္းမွမဟုတ္ဘဲ။ ျပည့္ညပ္သပ္ေနေသာ ရထားတြဲ ၏အဆင္းအတက္တံခါးဝမွာ၊ သူတပါးခံု လက္တန္းေပၚမွာ၊ ေလွ်ာက္လမ္းၾကမ္းျပင္မွာ၊ အိမ္သာ တံခါးဝမွာ ႀကံဳသလိုထိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးၿပီပဲ။ ကံၾကမၼာအခ်ဳိးအေကြ႔၌ထိုင္ခံုႏွင့္ ခရီးသြားရေသာ အေျခအေနတခုကို ရယူပိုင္ဆိုင္ခဲ့သည္မွာ ႏွစ္အတန္ၾကာၿပီးမွ အခုလို ျပန္ရင္ဆိုင္ရသည့္ ထိုင္ခံုမဲ့အေျခအေနကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္စိုးေၾကာက္ေနပါလိမ့္။
ခဏအၾကာ ရထားက ေမွာင္ႀကီးမဲႀကီးထဲဝင္လာသည္။ ထံုးစံအတိုင္း သည္ဘူတာအတြက္ သတ္မွတ္တြဲက စၾကႍေတာင္ဘက္ကို ကိုက္ေပါင္းမ်ားစြာေက်ာ္လြန္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တျခားသူေတြႏွင့္ေရာေႏွာကာ ျမက္ပင္ေတြ၊ ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြႏွင့္ သံလမ္းေတြကို ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းထဲ တိုးဝင္နင္းျဖတ္ေျပးလြႊားသြားသည္။ ရထားေဘးကပ္မိသည္ႏွင့္ ပထမဆံုး တရုတ္ႀကီးအႀကံအတိုင္း အထက္တန္းတြဲေတြကို လိုက္ရွာသည္။ ရွာကာမွ အထက္တန္းတြဲေတြက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မေတြ႔။ ဟန္းဆက္မွ ဓာတ္မီးပြင့္ေလး ဝင့္ကာဝင့္ကာႏွင့္ရွာရင္း အထက္တန္းတတြဲ သြားေတြ႔ သည္။ သို႔ေသာ္ တံခါးက တင္းတင္းေစ့ပိတ္ထားသည္။ အနီးနားျပတင္းေပါက္ေတြကို လွမ္းကဲၾကည့္ သည္။ အိပ္ေမာက်ေနသည္လား၊ အိပ္ေမာက်ဟန္ေဆာင္ေနသည္လားမသိ။ အသံျပဳေနသည္ကို လွည့္ၾကည့္ ေဖာ္မရ။
ရထားေပၚေရာက္ရန္ အခ်ိန္သိပ္မေပးႏိုင္။ ရပ္သည္က တစ္မိနစ္ပိုပိုမွ်သာ။ သည္ ဘူတာ ခရီးသည္ေတြ စုၿပံဳတိုးေနၾကသည့္ ရိုးရိုးတန္းတြဲဆီ ျပန္ေျပးရျပန္သည္။ ၿပီးမွ တြဲထိန္းရွာရင္း အကူအညီ ေတာင္းၾကည့္ရမည္။ တိုးရင္းေဝွ႔ရင္း တြဲေပၚေရာက္ေတာ့ ေျခေထာက္ ဘယ္ေနရာခ်ရမွန္း မသိ။ တင္ပါးတေနရာစာဆို ဆက္ေတြးရန္မလိုေတာ့။ ခံုလက္တန္းလြတ္ တေနရာရာေတြ႔ႏိုး၊ ေလွ်ာက္လမ္းလြတ္တေနရာစာရႏိုးျဖင့္ တိုးေဝွ႔ေလွ်ာက္ဝင္ရင္း တြဲတဘက္ထိပ္ ေရာက္လာသည္။ အိမ္သာ တံခါးက ဟေစ့ျဖစ္ေနသည္။ ေဘစင္ေရပိုက္အဆက္မွ ေရတစက္စက္စီးက်ေနေသာေၾကာင့္ ၾကမ္းျပင္တဝိုက္ စိုရႊဲေန၏။ တံခါးဝႏွစ္ခုမွာ ေစာေစာက ဘူတာမွာ ေတြ႔ခဲ့သည့္ ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သားအုပ္စု။ ဂ်ာနယ္ေတြ ျဖန္႔ခင္းၾက၊ တေယာက္ေပါင္ေပၚတေယာက္ လွဲအိပ္ၾက၊ ေအာ္ဟစ္ေနာက္ေျပာင္ၾကႏွင့္ တဖြဲ႔လံုး ေယာက္ယက္ခတ္ ဆူညံေနၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္က အိမ္သာေရွ႕ရပ္ေနမိရင္း ေျခတစုံစာေနရာ၊ တင္ပါးတေနရာစာေနရာအတြက္ ျပႆနာ အႀကီးအက်ယ္ ျဖစ္ေနသည္။ တြဲထိန္းလည္း ရွာမရ။ ရန္ကုန္ေရာက္သည္အထိ ပံုမွန္ၾကာခ်ိန္ကို အေျပးအလႊားေရတြက္ရင္း ကိုယ့္ခံႏိုင္ရည္ကို ကိုယ္ျပန္ေမးခြန္းထုတ္ေနဆဲ ရထား ဥၾသဆြဲသံ ၾကားရသည္။ ေဆာင့္ခနဲတုန္ခါသြားၿပီး ရထားဘီးေတြက ကၽြီခနဲျမည္သံေပးကာ စလွိမ့္လာဧ၊၊္။
” အစ္ကိုႀကီး နည္းနည္းေလာက္ ”
ေခါင္း႐ြက္ေစ်းသည္မေလးတေယာက္ ေနာက္က ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖတ္ဝင္သြားကာ တံခါးဝ လူေတြၾကား ေျခတဖက္ထိုးသြင္းၿပီး ဖုတ္ခနဲ ခုန္ခ်က်န္ရစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေျခတဖက္လည္း တံခါးဝမွ လူေတြၾကား တိုးဝင္သြား၏။
” ေဆာရီးဗ်ာ ..”
ပါးစပ္က အဖ်ားဆြတ္ေျပာရင္း လူက ရထားေအာက္ ခုန္ခ်က်န္ရစ္ခဲ့လိုက္သည္။ ရထားႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွကပ္လ်က္ ျဖတ္ေက်ာ္သြားသည္။ ရထားျပတင္းဝမွ တြဲေတြထဲမွ ျမင္ကြင္းေတြကို တရိပ္ရိပ္လွမ္းျမင္ေနရ၏။ ထိုင္ခံုေတြေပၚ ဟန္က်ပန္က် ထိုင္လိုက္သြားသူေတြ ရိွသကဲ့သို႔ မတ္တတ္သမားေတြ၊ ႀကံဳသလိုကိုယ္ေနဟန္ထားေတြျဖင့္ လိုက္ပါသြားသူေတြလည္း ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ထြက္သြားေသာရထားႀကီး၏ ေနာက္မီးေရာင္နီနီကိုေငးရင္း ကၽြန္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္က်န္ရစ္ခဲ့ရသည္ကို ေတြးေနမိသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ျပန္အံ့ၾသရသည္။ ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သားေတြေလာက္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္သတၱိမရိွခဲ့ရသလဲ။ ထိုင္ခံုမရရံုျဖင့္ ခရီးစဥ္တခုလံုး ဖ်က္သိမ္းေလာက္ရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေသြးေၾကာင္ခဲ့ၿပီ။
အမွားႏွင့္အမွန္ကို ဘယ္ညာႏွစ္ဖက္မွာဆုပ္ကိုင္ရင္း သံလမ္းေတြ၊ ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြ၊ ျမက္ပင္ရွည္ေတြကိုျဖတ္ေက်ာ္ကာ ဘူတာေပၚ မ်က္ႏွာပူပူ ျပန္တက္လာခဲ့သည္။
” ဟ အာစရိ မလိုက္သြားဘူးလား ”
ေနာက္မွ ေမးခြန္းေၾကာင့္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ တရုတ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ႀကိမ္ကြင္းကို ကိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို တအံ့တၾသ ေမးေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ယဲ့ယဲ့ ၿပံဳးျပလိုက္၏။
တရုတ္ႀကီးထံမွ မည္သည့္တုန္ျပန္မႈမွထပ္ထြက္မလာမီ ေျခလွမ္းေတြကို ခပ္သုတ္သုတ္ လွမ္းရသည္။ ဘူတာလမ္းမွအခ်ဳိးတြင္ ေခြးေလေခြးလြင့္တခ်ဳိ႕က ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆီးႀကိဳေလွာင္ေျပာင္ၾကသည္။ အိပ္ေမာက်ေနေသာ ၿမိဳ႕ထဲမွာ က်ယ္ေလာင္ေသာရယ္သံေတြ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားေနရသည္။
( ၄ )
” ဘယ္လိုျဖစ္လဲ ..ေျပာရဲ႕သားနဲ႔ ..”
ဇနီးသည္က တံခါးဖြင့္ေပးရင္းေျပာသည္။ သူမႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ျဖစ္ေအာင္ သတိထားေနရ၏။ အသံကိုမာေက်ာေအာင္ မာန္ထည့္၍ ” ကားနဲ႔ပဲ သြားေတာ့မယ္ကြာ ” ေျပာလိုက္သည္။
ထိုင္ခံုမရ၍ ရွက္႐ြံ႕ေနသည္လား၊ ထိုင္ခံုမရ၍ ခရီးစဥ္တခုလံုးဖ်က္သိမ္းခဲ့မိေသာ ေၾကာင့္ ရွက္႐ြံ႕ရသည္လား။ ” ထိုင္ခံုမဲ့ ” စာတန္းတံဆိပ္ပါ ရထားလက္မွတ္ေလးကိုျပန္ထုတ္ၾကည့္ရန္ သတၱိမရိွေသးသည္ကေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။ ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
