(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၉၊ ၂၀၁၆
(၁)
သည္ႏွစ္မိုးရာသီက မႏွစ္တုန္းကလိုမဟုတ္ဘဲ မိုးေႏွာင္းေရာက္မွ မိုးက အလြန္ေကာင္းေနခဲ့သည္။ အေမႏွင့္အေဖက ေန႔တိုင္းလိုလိုပင္ မနက္ဆို အေစာႀကီးထ၍ ယာထဲဆင္းသြားသည္။ အိမ္တြင္ ျမပုဝါႏွင့္ သူမ၏ေမာင္ေလးဖိုးသဲသာလွ်င္ က်န္ေနခဲ့သည္။ အိ္မ္လို႔သာေျပာရေပမယ့္ ျမပုဝါတို႔အိမ္ေလးသည္ သူမ်ားအိမ္ေတြလို ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း လံုလံုျခံဳျခံဳ မရွိဘဲ တဲသာသာမွ်သာ။ ဓနိအုန္းေလးမိုးထားေသာ္လည္း မိုးသည္းသည္းမည္းမည္းရြာေသာအခါတြင္ အိမ္ထဲတြင္ ေနစရာ ပင္မရွိေတာ့။ ျမပုဝါတို႔မိသားစုအိပ္ေသာေနရာေလးတခုသာလွ်င္ မိုးမစိုဘဲ က်န္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဝါးထရံေလး ကာထားေပ မယ့္ ေမာင္ေလး ဖိုးသဲေဆာ့လြန္းသျဖင့္ ဝါးထရံေလးမွာလည္း အေပါက္မ်ား ျဖစ္ေနေလၿပီ။
ျမပုဝါသည္ ေန႔စဥ္လုပ္ေနက် ထမင္းဟင္းခ်က္ျပဳတ္ၿပီးေသာအခါ ေက်ာင္းသြားရန္ ျပင္ဆင္ရေတာ့သည္။ ျပင္ဆင္စရာ မ်ားက မ်ားမ်ားစားစားေတာ့ မရွိလွ။ ညက စာက်က္ရန္ထုတ္ထားေသာ ျမန္မာစာအုပ္ကို လြယ္အိတ္ထဲျပန္ထည့္ၿပီး ဖိုးသဲ ကိုေခၚကာ ေက်ာင္းသို႔သြားရမည္ ျဖစ္သည္။ ဖိုးသဲကို ညကဝတ္အိပ္ထားေသာ အဝတ္အစားႏွင့္ပင္ ေက်ာင္းသိ႔ုေခၚ သြားရဦးမည္။ ဖိုးသဲတြင္ အဝတ္အစား မ်ားမ်ားမရွိပါ။ ရွိေသာႏွစ္စံုတြင္ တစံုက မိုးေရစိုေသာေၾကာင့္ လွမ္းထားရသည္။ ျမပုဝါက ေလးတန္းေက်ာင္းသူျဖစ္ကာ ေမာင္ေလးဖိုးသဲက ယခုႏွစ္မွ ေက်ာင္းစတင္တက္ရေသာ သူငယ္တန္း ေက်ာင္း သားျဖစ္သည္။ သူမျပင္ဆင္ၿပီးေသာအခါ ဖိုးသဲကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္။
”ဖိုးသဲေရ ေက်ာင္းသြားမယ္ အိမ္ေပၚတက္လာခဲ့ေတာ့”
”ေနပါဦး မမကလည္း ဒီမွာ အိမ္ေဆာက္ေနတာ မၿပီးေသးလို႔”
”မၿပီးေသးလဲထားခဲ့ဟာ ေက်ာင္းေနာက္က်ေတာ့မယ္”
ခဏၾကာမွ ဖိုးသဲလည္း ေဆာက္လက္စ အိမ္ေလးကိုထားခဲ့ကာ အိမ္ေပၚသို႔ ေျပး၍တက္လာသည္။ ျမပုဝါလည္း ဖိုးသဲကို ေျခလက္ေဆးေပးကာ ဖိုးသဲ၏လြယ္အိတ္ႏွင့္ သူ႔လြယ္အိတ္ႏွစ္ခု စလံုးကို ပခံုးတြင္လြယ္ၿပီး ေလွဆိပ္သို႔ အေျပးကေလး လာခဲ့သည္။
ျမပုဝါတို႔အိမ္မွေက်ာင္းသြားသည့္အခါ ေလွႏွင့္သြားမွသာ အဆင္ေျပသည္။ ေလွဆိပ္တြင္ ေလွအငွားလိုက္ေသာဦးေလးညိဳက ျမပုဝါတို႔ေမာင္ႏွမကို ပိုက္ဆံမယူဘဲ ေက်ာင္းသို႔ပို႔ေပးလို႔သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ မဟုတ္လွ်င္ ျမပုဝါတို႔ေက်ာင္းတက္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ အေဖႏွင့္အေမက ယာလုပ္ေပမယ့္ အိမ္စားဝတ္ေနေရးက အႏိုင္ႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ကိုပင္ ေက်ာင္းထြက္ကာ လယ္ထဲယာထဲတြင္ ေပါင္းခုတ္ အငွားလိုက္ေစခ်င္သည္။ သူက အေမ့ကို ေလးတန္းကိုၿပီးေအာင္ တက္ေစခ်င္ပါေသး သည္ဟု ငိုၿပီးေျပာထားေသာေၾကာင့္သာ အေမကဆက္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ခိုင္းျခင္းျဖစ္သည္။ ေလွဆိပ္ေရာက္ေသာအခါ ဦး ေလးညိဳက သူတို႔ေမာင္ႏွမကို လွမ္း၍ေခၚသည္။
”ျမပုဝါလာေဟ့ မင္းတို႔ေမာင္ႏွမ ဒီေန႔ေနာက္က်လွခ်ည္လားဟ၊ ငါက မင္းတို႔ေက်ာင္း မတက္ေတာ့ဘူးထင္လို ့ ေလွေတာင္ ထြက္ေတာ့မလို႔ေတာ္ေသးတယ္၊ လာလာ တက္”
”ဟုတ္ကဲ့ ဦးေလးညိဳ ေမာင္ေလးကို ေစာင့္ေနရလုိ႔ပါ”
ျမပုဝါႏွင့္ဖိုးသဲတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေလွဦးဘက္သုိ႔သြားကာ ေလွေပၚသို႔လွမ္းတက္လိုက္သည္။ ေလွေပၚသို႔တက္ကာ ထိုင္ၿပီး သည္ႏွင့္ ဦးေလညိဳက ေလွကိုစ၍ေလွာ္ခတ္ၿပီး ေလွဆိပ္မွထြက္လာခဲ့သည္။ ေလွေပၚတြင္ ျမပုဝါတို႔လို ရြာထဲမွေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား ကေလးငယ္မ်ားပါ ပါ၏။
ျမပုဝါတို႔စာသင္ေက်ာင္းကေလးသည္ ေခ်ာင္း၏တစ္ဖက္ကမ္းတြင္ တည္ရွိသည္။ ေတာင္ငယ္ရြာက တရြာတည္းျဖစ္ေသာ္ လည္း အလယ္တြင္ေခ်ာင္းကျခားေနကာ ျမပုဝါတို႔ဘက္ အိမ္ေျခက ဆယ္အိမ္ေက်ာ္ေက်ာ္မွ်သာ ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာ သင္ေက်ာင္းေလးကို အိမ္ေျခမ်ားေသာ တဖက္ကမ္းတြင္ တည္ေဆာက္ထားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ စာသင္ေက်ာင္းကေလးကို ေလွျဖင့္သြားမွသာရ၍ ေလွ မထြက္ေသာေန႔တြင္မူ ျမပုဝါတို႔ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းပ်က္ရျပန္သည္။ ေလွဦး တြင္ထိုင္ေနေသာ ဖိုးသဲကို ျမပုဝါသည္ ေနာက္မွတင္းၾကပ္စြာ သိုင္းဖက္ထားခဲ့၏။ ဖိုးသဲလည္း ေရမ်ားကို လက္ျဖင့္ေဆာ့ ကစား၍ သူမ ဘက္သို႔ေခါင္းေလးလွည့္ကာ ….
”မမ သားတို႔ေက်ာင္းက ဘာလို႔ သားတို႔အိမ္နားမွာ မရွိတာလဲဟင္”
”မမလည္း ဘယ္သိမလဲဖိုးသဲရ၊ ဦးေလးညိဳေျပာတာေတာ့ မမတို႔ဘက္ကမ္းက အိမ္နည္းလို႔ ေျပာတာပဲ၊ မမတို႔ဘက္မွာလည္း အိမ္က အလြန္ဆံုးရွိလွ ဆယ္အိမ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေပါ့”
ျမပုဝါေျပာလိုက္ေသာစကားကို ဖိုးသဲနားလည္လား မလည္လား ေတာ့မသိ။ ေခါင္းေလးညိတ္ကာ ေလွဦးဘက္သို႔ျပန္လွည့္သြားေလသည္။ သူမ ေမာင္ေလးဖိုးသဲကို အလြန္ခ်စ္သည္။ ေမာင္ေလးကို စိတ္မခ်လြန္း၍ ဖိုးသဲရွိရာ သူငယ္တန္းဘက္သို႔ ခဏခဏလွည့္ၾကည့္မိသည္။ ျမပုဝါတို႔ ေလးတန္းႏွင့္ သူငယ္တန္းၾကားတြင္ ပထမတန္းကိုထားသည္။ ေလးတန္းမွလွမ္းၾကည့္ လိုက္လွ်င္ သူငယ္တန္းကို ျမင္ရ၍သာ ျမပုဝါအဖို႔ ေျဖသာေနခဲ့သည္။ သူသည္ အေဖႏွင့္ အေမတို႔ထက္ ေမာင္ေလးဖိုးသဲကို ပို၍ ခင္တြယ္မိခဲ့သည္။
(၂)
တဖက္ကမ္းသို႔ေရာက္ေသာအခါ ဖိုးသဲလက္ကိုဆြဲ၍လြယ္အိတ္ႏွစ္လံုးကိုလြယ္ကာ စာသင္ေက်ာင္းသို႔ေလွ်ာက္လာခဲ့ သည္။ ေက်ာင္းျခံဝေရာက္သည္ႏွင့္ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းထိုးကာ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းစတင္ဆိုေနေသာေၾကာင့္ သူတို႔ ေမာင္ႏွမ လည္း ေက်ာင္းျခံဝမွာပင္ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းကို လိုက္ဆိုေနခဲ့သည္။ သူတို႔အတန္းပိုင္ဆရာေလးက ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္း ဆိုသံၾကားလွ်င္ ေရာက္ေသာေနရာတြင္ရပ္ေန၍ လိုက္ဆိုရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ မ်ားကို သင္ၾကားေပးထားခဲ့သည္။
ေက်ာင္းခန္းထဲကိုဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ ဆရာေလးကဆီး၍ ေမးလာသည္။
”ျမပုဝါေက်ာင္းေနာက္က်ပါလား အိမ္အလုပ္ေတြ မၿပီးျပန္ဘူးလား”
”ဟုတ္ကဲ့ဆရာ အိမ္အလုပ္မၿပီးတာနဲ႔ နည္းနည္းေနာက္က်သြားတာပါ”
ေမာင္ေလးကိုေစာင့္ေနရ၍ ေနက္က်ခဲ့သည္ကို မေျပာေတာ့ပါ။ သူမတြင္ အိမ္အလုပ္မ်ားကို အားလံုးလုပ္ၿပီးမွသာ ေက်ာင္း သို႔လာရသည္ကို ဆရာက သိေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ယခုလိုပင္ ေခ်ာ္လဲ ေရာထိုင္ ေျဖခဲ့သည္။ ဖိုးသဲကို သူငယ္တန္းသို႔ သြားပို႔ၿပီးမွသာ သူမလည္း ကိုယ့္အတန္းတြင္ ဝင္၍ထိုင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆရာက ျမန္မာစာအုပ္ထုတ္ခိုင္းၿပီးလွ်င္ ထမနဲပြဲအေၾကာင္းကို စီကာပတ္ကုံးေျပာျပကာ သူမတို႔တတန္းလံုးႏွင့္ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးခဲ့သည္။
ျမပုဝါသည္ စာသင္ေနရင္းႏွင့္ပင္ ဖိုးသဲတို႔အတန္းဘက္ကို ခဏခဏ လွည့္ၾကည့္ကာေန၏။ ဖိုးသဲေအာက္သို႔ငံု႔ကာ စာေရး ေနေသာအခါမွ သူမလည္း စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖင့္ စာကိုဆက္၍သင္ႏိုင္ခဲ့သည္။
ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မွ မိုးက ညိဳ႕လာေတာ့သည္။ ထိ႔ုေနာက္ ေကာင္းကင္တခုလံုး မည္းေမွာင္လာကာ မိုးက ရြာ ေတာ့သည္။
ျမပုဝါသည္ လြယ္အိတ္ကို မိုးစိုမွာစိုး၍ လြယ္အိတ္ႀကိဳးကိုတိုသြားေအာင္ အထံုးေလးမ်ား ထုံးလိုက္ၿပီး ပခံုးမွာ လြယ္လိုက္ သည္။ ထို႔ေနာက္ ဖိုးသဲကိုေက်ာပိုးကာ လက္တဖက္ျဖင့္ တလက္တည္း ေသာထီးကိုေဆာင္း၍ ေလွဆိပ္သို႔ေျပးလာခဲ့သည္။ ထီးကလည္း လက္ကိုင္စရာအရိုးေကာက္ေလး မရွိေတာ့ေသာေၾကာင့္ ထီးရိုးကိုသာ လက္ျဖင့္ဆုပ္ကိုင္ထားရသည္။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တြင္ ရြာလိုက္ ေသာမိုးကို ျမပုဝါစိတ္ထဲ မုန္းေနမိသည္။ ေလွဆိပ္ေရာက္ေသာအခါ ဦးေလးညိဳက…
”မိုးေတြတအားသည္းေနလို႔ ခဏၾကာမွ ေလွထြက္မယ္၊ မင္းတို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ဟိုအပင္ေအာက္မွာသြားၿပီး မိုခိုေနၾက၊ ငါေလွထြက္ရင္ လွမ္းေခၚလိုက္မယ္”
”ဟုတ္ကဲ့ ဦးေလညိဳ”
ဦးေလးညိဳေျပာေသာအပင္ေအာက္သို႔ ဖိုးသဲကိုခ်ီကာသြားၿပီးလွ်င္ မိုးစဲခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနခဲ့သည္။ မိုးက မစဲႏိုင္ဘဲ အၿငိဳးႀကီး စြာျဖင့္ ရြာေနေလသည္။
(၃)
”ဂ်ိမ္း. . .ဂ်ိမ္း”
ဖိုးသဲသည္မိုးၿခိမ္းသံကိုၾကားရေသာအခါ ေၾကာက္လြန္းသျဖင့္ ျမပုဝါ၏ရင္ခြင္ထဲသို႔ အတင္းတိုးဝင္ကာ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ တင္းၾကပ္စြာဖက္ထားသည္။ ဖိုးသဲသည္ မ်က္လံုးမ်ားကိုစြတ္မွိတ္ထားရင္း …
”မမ သားသား ေၾကာက္တယ္။ အိမ္ကို ျပန္ခ်င္ေနၿပီ၊ သားေၾကာက္တယ္ ဟီး . .ဟီး”
ဖိုးသဲသည္ ေၾကာက္လြန္းေသာေၾကာင့္ မ်က္ရည္မ်ားက်ကာ ငိုေနသည္။ သူမလည္း ဖိုးသဲကို ေခ်ာ့ေမာ့ရင္း…
”မငိုပါနဲ႔ဖိုးသဲရယ္ အိမ္ကိုသြားေတာ့မွာပါ၊ ခဏေလးပဲ မိုးစဲရင္ သြားေတာ့မယ္ေနာ္၊ မငိုနဲ႔မမ ရွိတယ္၊ ဘာမွမေၾကာက္နဲ႔”
နာရီဝက္ခန္႔ၾကာေသာအခါ မိုးနည္းနည္းစဲသြားေသာေၾကာင့္ ဦးေလးညိဳက သူတို႔ကိုလွမ္းေခၚလိုက္သည္။ သူတို႔ရြာမွ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေလးမ်ားလည္း ေလွေပၚသို႔တက္ေနၾကၿပီ။ ျမပုဝါတို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ေလွဦးဘက္တြင္ထိုင္ လိုက္ၿပီး ဖိုးသဲကို ျမပုဝါက ေနာက္ကေန သိုင္းဖက္ထားသည္။ ဦးေလးညိဳက ေလွေပၚတြင္လူစံုသြားေတာ့ စထြက္သည္။
ေခ်ာင္းလယ္ေရာက္ေတာ့ မိုးကျပန္သည္းလာကာ ေလပါတိုက္လာေလသည္။ ေလအရွိန္ ေၾကာင့္ ျမပဝါတို႔အရိုးက်ဳိးထီး ေလးမွာ ထီးရြက္မ်ားလန္သြားေတာ့၏။ ဦးေလးညိဳက…
”မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္၊ ဘာမွမျဖစ္ဘူးကေလးတို႔၊ ထီးကိုျမဲျမဲကိုင္ထား၊ ေလနဲ႔ပါသြားမယ္”
ဦးေလညိဳစကားပင္မဆံုးလိုက္ပါ။ ေလျပင္းတခ်က္ေဝွ႔ကာတိုက္လိုက္ရာ ျမပုဝါ၏ထီးကေလး သည္လက္မွလြတ္က် သြားၿပီး ေရထဲသို႔က်သြားသည္။ ျမပုဝါႏွင့္ဖိုးသဲတို႔လည္း တကိုယ္လံုးစိုရြဲရုံမက လြယ္အိတ္မ်ားပါ ရြဲရြဲစိုေနေလၿပီ။ ေလွေပၚက က ေလး မ်ား၏ေအာ္ဟစ္ငိုယိုေသာအသံမ်ားက ေခ်ာင္းထဲတြင္ ဆူညံေနေလသည္။ ကေလးမ်ား၏ငိုသံေတြေၾကာင့္ ဖိုးသဲ လည္း လိုက္၍ ငိုေတာ့သည္။ ျမပုဝါသည္ ဖိုးသဲကိုေခ်ာ့ေမာ့ကာ ဦးေလးညိဳကို လွမ္း၍ၾကည့္လိုက္သည္။ ဦးေလးညိဳသည္ မိုးႏွင့္ေလကို အန္တုကာ ရြာေလွဆိပ္ေရာက္ေရးအတြက္ ေလွကို ဇြဲျဖင့္ အားသြင္းေလွာ္ခတ္ေနသည္။ ျမပုဝါသည္ ဖိုးသဲကို ဖက္ထားကာ ပါးစပ္မွ ရသမွ်ဘုရားစာမ်ား ရြတ္ဆိုေနခဲ့သည္။
ေလွကေလးသည္ လူးကာလြန္႔ကာျဖင့္ ရြာေလွဆိပ္ေရာက္ေတာ့မွ ျမပုဝါရင္ထဲက အလံုးႀကီး က်၍သြားေတာ့၏။ ရြာေလွ ဆိပ္တြင္ စိတ္ပူေနေသာမိဘမ်ားသည္ သူတို႔သားသမီးမ်ားကို ေစာင့္ႀကိဳေနလ်က္ရွိၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ျမပုဝါတို႔၏မိဘႏွစ္ပါး မွာမူ ယာမွျပန္မေရာက္ေသးေသာေၾကာင့္ လာႀကဳိႏိုင္မည္မဟုတ္သည္ကို ျမပုဝါသိေနခဲ့ပါသည္။ အေၾကာက္ႀကီးေၾကာက္ ေနရွာေသာ ဖိုးသဲကိုခ်ီကာ လြယ္အိတ္ႏွစ္လံုးကိုလြယ္လ်က္ အိမ္သုိ႔ျပန္လာခဲ့သည္။ သည္ေန႔အဖို႔ ေၾကာက္စရာအေကာင္း ဆံုးအျဖစ္ပ်က္ေတြႏွင့္ ထီးကေလးလည္း ဆံုးရံႈးခဲ့ရသည္။ ေနာက္ေန႔ ဖိုးသဲေက်ာင္းတက္ပါ့မလားဟု စိုးရိမ္စိတ္ကေလး ျဖင့္ ျမပုဝါတေယာက္ ညေနစာထမင္းခ်က္ရန္ မီးကိုစတင္၍ ေမႊးလိုက္ေတာ့သည္။
(၄)
”ျမပဝါ”
အေမ့ေခၚသံေၾကာင့္ ျမပုဝါအေမ့ဘက္သို႔လွည့္ၾကည့္ကာ ျပန္ထူးလိုက္သည္။
”ရွင္. . အေမ”
”ညည္းကိုငါေျပာမယ္ ညည္းတို႔ေက်ာင္းတက္ေနတာကို ငါစိတ္မခ်ေတာ့ဘူး၊ အဲ့ဒီေတာ့ ညည္း တို႔ ေက်ာင္းထြက္လိုက္ေတာ့”
”ဟာ. . အေမကလည္း သမီးေက်ာင္းမထြက္ခ်င္ေသးဘူးအေမ၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သမီးေက်ာင္းၿပီးတဲ့အထိ တက္ခ်င္တယ္၊ ေက်ာင္းၿပီးသြားရင္ ဆရာမလုပ္ခ်င္တယ္ အေမ၊ ၿပီးေတာ့ ေမာင္ေလးဖိုးသဲလည္း ေက်ာင္းတက္ရတာ အရမ္းေပ်ာ္ေနတာ အေမရဲ႕’
”ဖိုးသဲ ေပ်ာ္တာ မေပ်ာ္တာ အသာထား၊ ညည္းကို ဟိုအရင္ငါေျပာထားသလို ရြာထဲက ေအးမိတို႔နဲ႔ယာထဲ ေပါင္းခုတ္လိုက္၊ တစ္ရက္ ႏွစ္ေထာင္ သံုးေထာင္ရတယ္၊ ညည္းအခုလို ေက်ာင္းတက္ေနလို႔ ပိုက္ဆံရလို႔လား။ ငါတို႔အခုလိုေနတာက ပိုက္ ဆံဟဲ့ ပညာမဟုတ္ဘူး၊ ညည္း ေရးတတ္ဖတ္တတ္ရင္ ေတာ္ေပါ့ ”
အေမျဖစ္သူက သူေက်ာင္းသြားတာကို စိတ္မခ်လို႔မွမဟုတ္တာ။ သူ႔ကို ေက်ာင္းထြက္ေစခ်င္လို႔ စိတ္မခ်သလို စုိုးရိမ္သလို ဟန္ေဆာင္ေျပာေနတာမွန္း သူမသိပါသည္။ သူေက်ာင္းထြက္လွ်င္ ေမာင္ေလးကိုေရာ အေမက ေက်ာင္းကထုတ္ဦးမွာလားလို႔ ေမးမယ္ႀကံကာရွိေသးသည္။ အေမ့ေျပာစကားေၾကာင့္ သူအလိုလို ပါးစပ္ပိတ္သြားမိေလသည္။ အေမက…
”ဒီမွာ ျမပုဝါ၊ ညည္းေမာင္ေလး ေက်ာင္းမွာေပ်ာ္ေနလည္း ညည္းလိုပဲ ေရးတတ္ ဖတ္တတ္ရင္ အေမတို႔က မထားေတာ့ဘူး၊ ညည္းက မိန္းကေလးျဖစ္ေနလို႔၊ ဖိုးသဲသာ ညည္းတို႔အရြယ္ေရာက္ရင္ ကြၽဲႏြားေက်ာင္းလို႔ရၿပီ။ ၿပီးေတာ့ သစ္ဆြဲလိုက္ရင္ တစ္ေန႔ သံုးေလးေထာင္ အသာေလးရမွာ၊ ငါတို႔က ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အခုေတာင္ ဖိုးသဲကို ညည္းအရြယ္ေရာက္ေစခ်င္ေနၿပီ”
အေမ့စကားေၾကာင့္ ျမပုဝါသည္ အေမ့မ်က္ႏွာကိုေစ့ေစ့ၾကည့္လိုက္မိကာ စိတ္ထဲက အေမရယ္ ရက္စက္လိုက္တာဟု ေျပာ ေနခဲ့သည္။ အေမက ဟန္ေဆာင္မႈကင္းမဲ့စြာျဖင့္ ရင္ဘတ္ထဲက စကားမ်ားကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာေနသည္ဟု သူထင္မိ သည္။ အေမဟာ သားသမီးမ်ားကို ေမြးကတည္းက တြက္ကိန္းမ်ားျဖင့္ တြက္ခ်က္ထားသလိုမ်ဳိးအေျဖကို ထုတ္ၿပီးသား ျဖစ္ခဲ့သည္။
(၅)
ဖိုးသဲတေယာက္ ေက်ာင္းတက္ရန္ အမျဖစ္သူ မပါေသာေၾကာင့္ ပထမတြင္ ေက်ာင္းသို႔မသြားလိုေပ။ အေမသိလွ်င္ မသြား ခိုင္းမွာစိုးေသာေၾကာင့္ ျမပုဝါသည္ ဖိုးသဲကို ေလွဆိပ္အထိလိုက္ပို႔ေပးခဲ့ကာ ေလွထြက္ေတာ့မွ သူမလည္း ယာထဲသို႔ ေပါင္း ခုတ္ရန္သြားခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဖိုးသဲသည္ အေပါင္းအေဖာ္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားနွင့္ ရင္းႏွီးကာ အိမ္မွ ေလွ ဆိပ္သို႔ သြားလာတတ္သြားသည္။
ယခုအခါ ျမပုဝါေက်ာင္းမတက္သည္မွာ ဆယ္ရက္ခန္႔ပင္ ရွိခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ဆရာေလးက ျမပုဝါ ေက်ာင္းမတက္၍ သူ႔သူငယ္ ခ်င္းဝါဝါကိုေမးေၾကာင္း ဝါဝါက သူ႔ကို ျပန္ေျပာခဲ့သည္။ ဝါဝါက ျမပုဝါ ေက်ာင္းထြက္လိုက္ေၾကာင္း ဆရာေလးကိုေျပာ လိုက္ေတာ့ ဆရာေလးသည္ ထိုေန႔ညေနတြင္ ျမပုဝါ အိမ္သို႔ေရာက္လာခဲ့သည္။ ျမပုဝါ၏မိဘမ်ားႏွင့္ ေဆြးေႏြးေသာ္လည္း အေျခအေနက ထူးမလာေသာေၾကာင့္ ဆရာေလးလည္း ျပန္သြားခဲ့သည္။ ျမပုဝါသည္ ဆရာေလးကိုေတြ႔လွ်င္ မ်က္ႏွာပူ၍ လမ္းတြင္ မေတြ႔ျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ေနခဲ့၏။
တေန႔တြင္ ျမပုဝါသည္ ေပါင္းခုတ္ရန္ တဖက္ကမ္းတြင္ရွိေသာ ယာထဲသို႔အသြား ဆရာေလးႏွင့္ လမ္းတြင္ဆံုသည္။ ဆရာ ေလးမျမင္ေအာင္ သူေခါင္းငံု႔ထားေသာ္လည္း….
”ျမပုဝါ ဘယ္သြားမလို႔လဲ”
ဆရာေလးကေမးေတာ့ ေခါင္းကို ျပန္ေမာ့ကာ…
”သမီး ေပါင္းခုတ္သြားတာပါဆရာ ”
”ေအးကြာ မင္းက ေက်ာင္းစာကိုစိတ္ဝင္စားေပမယ့္ မိဘေတြက စားဝတ္ေနေရးအေၾကာင္းျပေတာ့လည္း ေက်ာင္းမတက္တဲ့ ကိစၥကို ဆရာကပဲ အရံႈးေပးလိုက္ရပါတယ္”
”ဟုတ္ဆရာ၊ သမီးက ေက်ာင္းတက္ခ်င္ပါတယ္၊ အေမ့ကို ေတာင္းပန္ၿပီး ေျပာပါေသးတယ္၊ အေမက မရဘူးဆရာ အဓိက လိုအပ္ေနတာ ပိုက္ဆံပဲတဲ့”
ဆရာႏွင့္စကားေျပာေနရင္းပင္ ဝမ္းနည္းလာသလိုခံစားရ၍ ဆရာ့ေရွ႕တြင္ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ျမပုဝါငိုခ်လိုက္သည္။ ဆရာက မငိုပါနဲ႔ဟု ေခ်ာ့ေျပာကာမွ ပို၍ ငိုခ်င္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာ့ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ယာထဲသို႔ အေျပးကေလးေလွ်ာက္ လာ ခဲ့သည္။
ညေန အလုပ္ၿပီး၍အိမ္ျပန္လာေတာ့ လမ္းတြင္ ဖိုးသဲႏွင့္ဆံုသည္။ ဖိုးသဲႏွင့္အတူ ေလွဆိပ္သို႔ဆင္းကာ ေလွအတူတူစီး၍ အိမ္သို႔ျပန္လာခဲ့သည္။ ေလွေပၚတြင္ ဖိုးသဲက သူႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္လိုက္ရင္း သူမကို စကားမ်ားေျပာေနသည္။ ဖိုးသဲ က…
”မမ၊ သားေလႀကီးလာရင္ အိမ္ေဆာက္တဲ့အလုပ္ကို တတ္ေအာင္လုပ္မယ္ အခု သားတို႔ အိမ္ကမေကာင္းဘူးေလ၊ မိုးရြာ ရင္ ေခါင္ကလည္း မိုးယိုေသးတယ္၊ ဒီေန႔သားတို႔အတန္းမွာ ဆရာမက အတံုးေလးေတြကိုစီခိုင္းလို႔ သားက အိမ္ပံုစံေလး ေဆာက္ခဲ့တယ္ မမ၊ ဆရာမက သားႀကီးလာရင္ အင္ဂ်င္နီယာႀကီး ျဖစ္မယ္လို႔ေျပာတယ္”
ဖိုးသဲေျပာေသာစကားမ်ားကို ျမပုဝါသည္ ၾကားတခ်က္မၾကားတခ်က္ျဖင့္ ဝဲေနေသာမ်က္ရည္မ်ားၾကားမွ ဖိုးသဲကို ေငးၾကည့္ ေနမိသည္။ ၿပီးေတာ့ ဖိုးသဲက…
”သားေလ မမလိုမ်ဳိး ေက်ာင္းမတက္ဘဲ မေနခ်င္ဘူးဗ်”
ဖိုးသဲက ေက်ာင္းတက္ခ်င္ေပမယ့္ အေမက ခြင့္ျပဳမည္မဟုတ္မွန္း ျမပုဝါ သိေနပါသည္။ အေမသည္ ဖိုးသဲကို အခုကတည္း က ေမွ်ာ္မွန္းကာ အားကိုးေနသည္မဟုတ္ပါလား။ ဖိုးသဲ တစ္ရက္ ဘယ္ေလာက္ရမည္ဆိုတာ အေမ့ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ အစီ အစဥ္တက် တြက္ခ်က္ၿပီးသား။
ျမပုဝါသည္ ဖိုးသဲကို ရင္ခြင္ထဲဆြဲ၍ ဖက္ထားလိုက္ၿပီး မ်က္ရည္မ်ား တလိမ့္လိမ့္က်လာခဲ့သည္။ မ်က္ရည္က်ရံုကလြဲ၍ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ဦးမည္နည္း။
ဖိုးသဲ သူ႔အရြယ္ေလာက္ေရာက္ခဲ့လွ်င္ အေမစိတ္ေျပာင္းသြားပါေစဟုသာ စိတ္ထဲက ထပ္ တလဲလဲ ဆုေတာင္းေနမိပါေလ ေတာ့သည္။
အလြမ္းသစ္ (ေတာင္ကုတ္)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
