ေဒါက္ထက္(ယူေက) – အပ်ိဳႀကီးမမရယ္ ဂြက်လွတယ္
(မိုးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၁၅၊ ၂၀၁၅
၁၉၈၉ ခု ဧျပီလ မႏၲေလးျပည္သူ႔ေဆးရံုႀကီးမွာ က်ေနာ႔ရဲ ႔အလုပ္သင္ ဆရာဝန္တာဝန္ထမ္းေဆာင္မႈ ျပီးဆံုးပါတယ္။ အေရးအခင္း ေကာင္းမႈနဲ႔ ပညာလည္းစံုု ႀကင္ယာလည္း စံုု ျဖစ္ခဲ႔ပါျပီ။ ဒါက အပ်ိဳႀကီး ဇာတ္လမ္း အစပါ။
အလုုပ္သင္ ဆရာဝန္ဘဝအစ မႏၱေလးျပည္သူ႔ေဆးရံုုႀကီး ကေလးရံုမွာက အလုုပ္သင္ဘဝ ပထမဆံုးစတ႔ဲအခ်ိန္ ထူးျခားမႈ မရွိလွပါဘူး။ ေဆးထိုးခ်ိန္ေရာက္ရင္ ဂ်ဴတီမဟုတ္လည္း စက္ဘီးကိုယ္စီနဲ႔ ေဆးထိုးပြဲကို လာေရာက္ ကူညီႀကတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုု ထာဝရ အမွတ္ရမိေနပါတယ္။ လူနာက ေဆးထိုးဖို႔ ၃၀-၄၀လာက္မွာ ေဆးထိုးအပ္က ၄-၅-၁၀ေခ်ာင္းသာသာမို႔ အပ္ျပဳတ္တဲ႔ အိုးထဲ ျပန္ထည့္ျပဳတ္ျပီး သံုးခဲ႔ႀကရတာပါ။ တကမၻာလံုးလိုလို တခါသံုးအပ္ေတြ သံုးေနခ်ိန္မွာ “တံခါးပိတ္ ဂ်ိတ္” ေပၚလီစီနဲ႔မို႔ ဘယ္သူကမွ“ တခါသံုးအပ္သံုးေရး တို႔အေရး“ လိုု႔ ဆိုရေကာင္မွန္းလည္း ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိခဲ႔ပါ။“ ေက်းေက်းပါ မဆလေပၚလစီမိတ္ကာမ်ားခင္ဗ်ား”။ ဘယ္ပညာရွင္ကမွ ေလသံဟဟတြက္ခဲ႔တာ မႀကားခဲ႔ရပါဘူး။ ေျပာလည္း ဘာမွ မထူးလိုု႔ထင္ပါတယ္။ ဒီလိုုနဲ႔ပဲ ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ေပၚလစီေတြမေကာင္းခဲ႔လိုု႔ “ဘီပိုုး စီပိုုးေတြ၊ ေလးလံုုးေတြ ျဖန္႔ခ်ီေရးႀကီး”မွာ ကိုုယ္ပါ ေရာေယာင္ျပီး ပါခဲ႔တာလား စိတ္မေကာင္းစြားနဲ႔ ေတြးမိပါတယ္။
အေရအခင္းကာလ တဒုန္းဒုန္းတဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ တန္ဘိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ႔ ဆရာဝန္အငယ္ဘဝ အေတြ႔အႀကံဳေတြကို ႀကီးလာတဲ႔အခါမွ တန္ဘိုးသိရတာပါ။ ဖ်ားနာေဆာင္မွာ တာဝန္က်ခ်ိန္က အေရးအခင္းရဲ႕ အရွိန္အျမင့္ဆံုးအခ်ိန္ အာဏာသိမ္းကာလ ဆိုေတာ့ ေဆးရံုမွာ ညပိုင္းဆိုရင္ ကိုယ္တိုင္ပဲတေယာက္တည္း ေဗာ္လန္တီယာလုပ္ခဲ႔ပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနအရ ေဆးရံုမွာသြာျပီး ေနတာဟာ မိမိအတြက္ လံုျခံဳတယ္လို႔ ခံစားရလို႔ပါ။ က်ိဳးစားလုုပ္လွေခ်လား ဘာမွေတာ့ ခ်ီးႀကဴးစရာ မရွိပါဘူး။ အေမွာင္ထဲ လူမသိသူမသိ လာဆြဲခံရမွာ ေႀကာက္တဲ႔ စိတ္ကေလးနဲ႔ လႈပ္ရွားရတာေပါ႔။
သတိလစ္ေနတဲ႔ ငွက္ဖ်ားေရာဂါရွင္ေတြ၊ အသည္းေရာင္ အသားဝါထိန္ေနတဲ႔လူနာေတြ၊ ႏွလံုးေရာဂါရွင္ေတြစသည္ျဖင္႔ အနာမ်ိဳး ကိုုးဆယ္႔ေျခာက္ပါးနဲ႔ နပန္းလံုးခြင့္ေပးခဲ႔တဲ႔ မႏၲေလး ျပည္သူ႔ေဆးရံုႀကီး ဖ်ားနာေဆာင္ အမွတ္(၂) ကို လည္း ေက်းဇူးတင္လိုု႔ ႏႈတ္ဆက္ရပါတယ္။
ကာျဖဴးအခ်ိန္ ခြဲစိပ္ေဆာင္ (၂) မွာလည္း မ်က္ႏွာမွာ ဒါးခုတ္ခံရလို႔ အသားဟက္တက္ကြဲတဲ႔ လူနာကိုလည္း ကိုယ္တိုင္ခ်ဳပ္ေပးခြင့္ရခဲ႔ပါတယ္။ အမွန္ကေတာ႔ ေသနတ္သံေတြႀကားထဲက ေဆးရံုုေရာက္ေအာင္ လာႏိုုင္တဲ႔ သူ႔ကိုုသာ ခ်ီးႀကဴးရမွာ။ သူ႔မ်က္နွာက အမာရြတ္က သိပ္မထင္တာမို႔လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို “ငါ ဟုတ္လွေခ်လား”လို႔ “ငါ ဆရာဝန္ျဖစ္ျပီ”ဆိုုတဲ႔ ႀကံဳးဝါးခ်က္နဲ႔ ေသြးနားထင္ေရာက္ခ်င္စရာ။ ကိုုယ္ကိုုယ္ကိုု ေတာ္ေတာ္တတ္ထင္ ေအာက္ေျခလြတ္ျပီး အဟုုတ္ကိုုပဲဗ်။ မသိေသးတာ တပံုုတပင္ရွိတာ ဘယ္သိပါ႔မလည္း။ငယ္ ေသးတာကိုုးဗ်။ အဲဒါထက္ကိုု ႀကီးတဲ႔အထိ မသိတဲ႔“ ႀကီးမိုုက္”မျဖစ္ေအာင္ ကိုုယ္တိုုင္ က်ိဳးစားေနရဆဲပါ။
သားဖြားဆရာမ သင္တန္းေတြလည္း အေရးအခင္းေႀကင္႔ ပိတ္တဲ႔အခ်ိန္မို႔ ေမြးရံုေရာက္တဲ႔အခါ အေသအလဲ မရပ္တမ္း ဂိုးဖမ္းရေတာ့တာပါပဲ။ ဂ်ဴတီဝင္ခ်ိန္အစက အဆံုးအထိ မနားစတမ္း ဂိုးဖမ္းသလို ေမြးခဲ႔ရလို႔ ရွင္ေမြးလြန္းတို႔ကိုလည္း ေက်းဇူးကမၻာေပါ့။
သူငယ္ခ်င္းေတြ ေမြးလူနာမ်ားလို႔ မႏိုင္ရင္ တာဝန္ဂ်ဴတီမက်တဲ႔လူပါ လာကူခဲ႔ႀကပါတယ္။ လက္ေဆးစင္ ေဘစင္ေပၚမွာ အထပ္ထပ္အခါခါ ဆပ္ျပာနဲ႔ေဆးျပီး ျပန္သံုးႀကရတဲ႔ အခါခါသံုုး လက္အိပ္ေတြလည္း ျပန္ၿမင္ေယာင္ေနပါေသးတယ္။ အခုုေခတ္ေတာ႔ တခါသံုုးေလးေတြပဲ သံုုးမယ္ ထင္ပါတယ္။ အပ်ိဳႀကီးဆိုလို႔ အိုဂ်ီအပ်ိဳႀကီးေတြအေႀကာင္း မဟုတ္ပါ။ မမညိဳတို႔လို ခင္ခင္မင္မင္နဲ႔ မ်က္ႏွာမလိုုက္တတ္သူ အႀကီးေတြေႀကာင္႔လည္း တသက္လံုး အမွတ္ရေနပါတယ္။ အလုပ္လုပ္ရတာေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ႔ ဌာနမို႔ သားဖြားမႈဟာ ကိုုယ္လိုုသမားေတာ္နဲ႔ မဆိုုင္ေပမဲ႔ အျမဲ သတိရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေပ်ာ္သေလာက္ ဒပ္ဖရင္ေရာက္ေတာ့ စိတ္ကုန္ျပီး အလုပ္ထြက္တဲ႔ဆီ ေရာက္တာပါပဲ။ ဒပ္ဖရင္မွာ ေပ်ာ္သူေတြလည္း ရွိမွာပါ။ ဘယ္သူေတြလည္းေတာ႔ မသိပါ။ ကံေကာင္းႀကပါေစ။
အလုပ္သင္ဘဝလည္းျပီးရာ ဆံတုံုးေနာက္ေယာင္ပါျပီး ဇနီးသည္ရွိတဲ႔ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ႀကီးကို မ်က္လံုးေလး ကလယ္ကလယ္နဲ႔ ေရာက္သြားပါေလေရာ။ အေရးအခင္းေႀကာင့္ က်ေနာ္တို႔ေနာက္အတန္းက ေက်ာင္းေတြပိတ္ထားလို႔ အလုပ္လုပ္မယ္႔ အလုပ္သင္ဆရာဝန္ေတြ မရွိပါဘူး။ ဆူတဲ႔ေက်ာင္းလား ပိတ္ပစ္လိုုက္ဆိုုတဲ႔ ဦးေဏွာက္ေတြကိုု ေရႊခ်ထားလိုုက္ခ်င္ပါတယ္။ အဲဒါ ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ေဆးရံုႀကီးအတြက္ “ ေဗာ္လန္တီယာ အလုပ္သင္ဆရာဝန္ေတြ”ကို ေခၚပါတယ္။ အလုပ္လိုခ်င္ေနတဲ႔ က်ေနာ္လည္း ဘိုုးက်ိဳင္းတုုတ္ေပါ႔။ အေျပးအလႊားေလ်ာက္လိုက္မိပါတယ္။ ပထမဆံုးက ဖ်ားနာေဆာင္မွာ လုပ္ရမယ္။ ဘုမသိဘမသိေတာသားေလးမို႔ ဂ်ိဳက္ကာဖ်ားနာေဆာင္ ကို ေရြးမိလိုက္တယ္။ ရန္ကုန္သား ကိုကိုတို႔ ဂ်ိဳက္ကာမွာလုုပ္မယ္လိုု႔ ေဗာ္လန္တီယာလုုပ္တဲ႔ က်ေနာ့ကို ျပံဳးျပီးႀကည့္ေနခဲ႔ႀကတာ ဘာေႀကာင့္မွန္း အစက မသိဘူး။ ေနာက္မွ သူတိုု႔ ဘာလိုု႔ျပံဳတာလည္း သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ေအာ္ ဒါေႀကာင့္ ဘာအလုုပ္ေလ်ာက္ေလ်ာက္ “အတြင္းစကား အင္ဆိုက္အင္ေဖာ္ေမးရွင္း”ဆိုတာႀကီးက အေရးႀကီးသဗ်။ ေမးပါမ်ား စကားရသတဲ႔ ဘာအလုုပ္ လုပ္လုုပ္ မလုုပ္ခင္ေလး ေသခ်ာ ေမးႀကဦး။
ဂ်ိဳက္ကာမွာ အလုပ္သင္ဆရာဝန္က ၄ ေယာက္ပဲရွိပါတယ္။ တေယာက္က အေရးေပၚဖ်ားနာ အီးအာစီသြားဆင္းရင္ ေသေရာ။ လုပ္ရတာက ၃ ရက္တခါ ၂၄ နာရီ ဝမ္းအင္သရီး ေလာက္။ “ေဆးထိုး၊ ေသြးေဖာက္၊ အီးစီဂ်ီဆြဲ ေအာက္ေျခသိမ္း အကုန္လုပ္ရတယ္။
ဂ်ိဳက္ကာမွာက အမွတ္ရစရာေတြမ်ားပါတယ္။ ၃ လလံုး ေန႔စဥ္ အလုုပ္သြားတိုုင္း ေဆးရံုေပါက္ ဂိတ္္ေစာင့္က ဘယ္သြားမလည္း ေမးပါတယ္။ သြားတိုုင္းလည္း လူႀကီးကား မဟုုတ္တဲ႔ အိမ္ကပတ္ဘလစ္ကာ အျပာေရာင္တပါတ္ႏြမ္းေလးနဲ႔ပါ။ လူမ်ား ပါဝါေလး နည္းနည္းရလိုုက္ရင္ေတာ႔ ဂိတ္ေစာင္႔က ဆရာဝန္ပါေမာကၡတေယာက္ ေဆးရံုုတက္ေနတာေတာင္ သူေငါက္တာခံရသတဲ႔။
တေန႔ေတာ့ “ဘယ္သြားမလည္း” ေမးတဲ႔ ဂိတ္ေစာင့္ကို စိတ္မရွည္ေတာ႔လိုု႔ “မင္းဦးေဏွာက္မေကာင္းဘူးလား“ ေမးလိုက္ပါတယ္။ ဂိတ္ေစာင့္က မေက်မခ်မ္းနဲ႔ ဂိတ္တံခါးဖြင့္ေပးျပီး ေနာက္ေတာ့ ေဆးရံုေပါက္ဝကို လိုက္ျပီး “ခင္ဗ်ား ဘာေျပာသြားတာလည္း”လို႔ေမးပါတယ္။
က်ေနာ္လည္း ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
“ငါ ဒီေဆးရံုကို ေန႔တိုင္းလိုလာေနတာ ၃ လေလာက္ရွိျပီ၊ မင္းကငါ့ကို ဘယ္သြားမလား ေန႔တိုင္းေမးတယ္၊ မင္းမွာ မွတ္ဥာဏ္နည္းေနသလား”လို႔ ေမးတာေပါ့လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
သူလည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားပံုပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ္တာဝန္က်တဲ႔အခ်ိန္ သူ႔အေဖ ေဆးရံုလာတက္ေတာ့ သူ႔ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံလိုက္ပါတယ္။ “ကိုုယ္႔ဂြင္ထဲေရာက္လာလိုု႔ကေတာ႔ ေဆာ္လိုုက္မယ္” ဆိုုတာမ်ိဳးက မရွိသင္႔တဲ႔ စိတ္မ်ိဳးလိုု႔ပဲခံယူထားတာကိုုး။ ဒါမ်ိဳးေတြကမ်ားေတာ႔ ေရႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္တိုုင္းေဝးေပါ႔ကြယ္။
အဲဒီေခတ္မွာ ဂ်ိဳက္ကာက အလုပ္သင္ေတြကို ဆက္ဆံရာမွာ နာမည္ႀကီး ဆိုုပဲ။ မသိခဲ႔တာကိုုက ကိုုယ္႔အမွားပါကြယ္၊ အခ်ိန္ေႏွာင္းမွ သိတယ္။ အလုုပ္သင္ဆရာဝန္ဆိုုတာ ဓာတ္ေလွကားဆိုုနဲ႔ လားလားမွ မထိုုက္တန္သလိုု ဓာတ္ေလွကားစီးရင္ ေတာင္မႀကိဳက္ခ်င္ဘူး။ တေန႔ေတာ႔ ဓာတ္ေလွကားစီးေတာ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေဆးရံုအုပ္နဲ႔အတူ ဓာတ္ေလွကားထဲေရာက္ေနေရာ။ ဓာတ္ေလွခါးေစာင့္ (မိမိအေနႏွင္႔ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္သာေတြ႔ဘူးေသာ ဓာတ္ေလွကားအေစာင့္)က ေမးပါတယ္။ “ခင္ဗ်ား ဘယ္သြားမလိုု႔လဲ”တဲ႔။ “ဓာတ္ေလွကားထဲ ဝင္ပါတယ္ဆို အေပၚသြားမလို႔ေပါ႔ ” လို႔ပဲ ခပ္တည္တည္နဲ႔ လက္ညိွဳးထိုးျပီး ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူက ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ေမးသလည္းဆိုတာ သိပါတယ္။ ဘယ္သေကာင့္သားကမ်ား အလုပ္သင္ဆရာဝန္ဆိုုရင္ ဓာတ္ေလွခါးမစီးရဆိုတဲ႔ ဒီလို အူေႀကာင္ႀကား အေတြးေတြနဲ႔ ထုတ္ထားတာလည္းေပါ့ စဥ္းစားမိတယ္။ လက္ထဲမွာ ေသြးပုလင္းလိုုမ်ိဳးပါရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ႔ ေနာ႔။
ေတာ့ပ္တူေဘာ႔တြန္ေပါ့ အေပၚက လူႀကီးေတြရဲ႕ဆက္ဆံေရးက ေအာက္မွာ လာျပီး ထင္ဟပ္တာပါပဲ။ အလုုပ္လုုပ္ရင္ တခ်ိဳ႕ကလည္း မာဇဒါ ၃၂၃ လား ၉၂၉ လား ႀကည့္ျပီး အေဖႀကည္႔ျပီး လူကို ဆက္ဆံႀကတာပါ။ အားလံုးကို မဆိုလိုပါဘူး။ အမ်ားသံုုးလားေတာ႔ က်ေနာ္လည္း မသိဘူးလုု႔ိ ေျပာရမွာေပါ႔။ ေႀကာက္တတ္တယ္ေလ။ မေမးပါနဲ႔။
က်ေနာ္က သူနာျပဳေတြကိုလည္း လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္လိုပဲ သေဘာထားပါတယ္။ ထီးဆိုုင္ရဲ ႔ ”ခြဲစိတ္ခန္းက ဆရာမ” သီခ်င္းနဲ႔ ႀကီးလာခဲ႔ရတာ မဟုုတ္လား။ ဂ်ိဳက္ကာမွာ လူနာေတြကို ေဆးထိုးဖို႔စာရင္းက အျဖဴေရာင္ ဝိႈက္ဘုတ္ေပၚမွာ ေရးထားေလ့ရွိပါတယ္။ တေန႔မွာ သူနာျပဳဆရာမေလးတေယာက္က လူကို “စာရင္းေပၚက လူနာေတြ ေဆးထိုးျပီးျပီလား”တဲ႔။
လူတေယာက္ကို ေမးခြန္းေမးရင္ ေလသံ အင္တိုေနးရွင္းကို ႀကည့္ျပီး ဘယ္လို သေဘာနဲ႔ေမးတာလည္းဆိုတာ သိသာပါတယ္။ က်ေနာ္က မ်ိဳးနဲ႔ရိုးနဲ႔ မဟုတ္မခံဆိုတာ သူမ သိမယ္မထင္ပါဘူး။ က်ေနာ႔ဦးေလးဆိုုရင္ အရပ္ထဲ လင္မယားရန္ျဖစ္လိုု႔ မိန္းမကရိုုက္ႏွက္ခံေနရျပီဆိုုရင္ ဘာမွ မဆိုုင္ပဲ ဝင္ျပီးစြက္တတ္လိုု႔ ရံုုးခဏခဏ ေရာက္ရပါတယ္။ ေျပာသာေျပာရတယ္ က္ုုယ္ကသူ႔ေလာက္ သတၱိဗ်တၱိ မရွိပါဘူး။
”ဘာ… လုပ္ဖို႔ ေမးတာလဲ” ဆိုတဲ႔ ျပန္ေမးလိုုက္တဲ႔ က်ေနာ႔အသံက နည္းနည္းမာသြားတယ္ထင္ရဲ႕။ သူကေတာ႔ ကိုုယ္႔ျပန္မရိုုက္ေလာက္ဘူးဆိုုေတာ႔ ေျပာရဲ တယ္ေလ။ ေနာက္ေန႔ေတြကစျပီး ဘယ္သူမွ ကိုယ့္ကို လာမေမးေတာ့ပါဘူး။ သူရိုု႔ ဘလက္လစ္ထဲ ပါသြား ေနမွာေပါ႔။ အတင္းလည္း ေျပာႀကပါေစ။ ကိစၥမရွိပါဘူး၊ အသက္ရွည္တာေပါ႔။ သူ႔စည္းကိုုယ္႔စည္း လာမေက်ာ္၊ ဆရာ လာမလုုပ္ ျပီးတာပဲလိုု႔ သေဘာထားလိုုက္ပါတယ္။ ေအးေဆးပါ။
တျခားအေႀကာင္းေတြ ေျပာေနတာနဲ႔ အပ်ိဳႀကီးမမအေႀကာင္းကို မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဂ်ိဳက္ကာမွာက အပ်ိဳႀကီးမမ ဆရာဝန္တေယာက္ ရွိပါတယ္။
စာလည္းေတာ္တယ္ နာမည္ႀကီးပါတယ္။ တျခားနာမည္ႀကီးတာေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္ မေျပာေတာ႔ပါဘူး။ တေန႔ေတာ့ ဖ်ားနာေဆာင္ အမ်ိဳးသားလူနာေတြဘက္ကို ေနာက္ေတာ္ပါ သူမတပည့္ ေဆးေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဝဒ္ေရာင္းလွည္႔ရင္း ေရာက္လာပါတယ္။ ေယာက်္ားေဆာင္တံခါးနား ညာဘက္ျခမ္းက ပထမဆံုးကုတင္က လူနာပါ။ လူကလည္း စာေတြက် မမွတ္မိခ်င္ဘူး ဒါမ်ိဳးအျဖစ္ဆိုုရင္ အားမစိုုက္ရပဲ မွတ္မိတတ္တာ အမ်ားစုု ကိုုယ္နဲ႔ အတူတူူပဲ ထင္ပါရဲ ႔။ အဲဒီလူနာက စတီဗင္ဂြ်န္ဆင္ဆင္ဒရုန္းဆိုုတဲ႔ ဆာလဖာမတည့္တဲ႔လူနာပါ။ ဝဒ္ေရာင္းလုုပ္လာတဲ႔ သူမက သူ႔တပည္႔ေက်ာ္လူအမ်ားေရွ႕မွာ ကိုုယ္႔ကိုု ေမးပါတယ္။
“ အီးစီဂ်ီ ဆြဲျပီးျပီလား” တဲ႔။
က်ေနာ႔ကိုလည္း ဘယ္သူမွမေျပာထား လုပ္လည္းမလုပ္ထားေတာ့
“က်ေနာ္ မလုပ္ထားပါဘူး” ေပါ့။
အဲဒါ အီးစီဂ်ီ မလုပ္ထားရေကာင္းလားဆိုျပီးလူကို မုန္႔ဟင္းခါးေကြ်းပါေလေရာ။
”ေယာကၡမနဲ႔ တိုင္မယ္”တဲ႔ဗ်ာ။
က်ေနာ့ ေယာကၡမက သူ႔ဆရာ ေတာ္ဘူးတယ္ေလ။
ဒါေပမဲ႔ တီးခံလိုုက္ရတယ္ဆိုုေတာ႔ ေတာ႔ လူက နည္းနည္းေတာ႔ ေဒါေဖာင္းသြားတယ္။
က်ေနာ္ ဘာျပန္ေျပာလိုက္တယ္ ထင္ပါသလဲ။ လူက နဂိုုကမွ ေပါက္ကြဲခ်င္ေနတာ။
”ရတယ္၊ ေျပာလိုက္ေလ” ဆိုျပီး သူ႕ဝဒ္ေရာင္းကေန ခ်ာကနဲ လွည့္ထြက္လာခဲ႔တယ္။ သူ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ပဲ က်န္ခဲ႔တာေပါ႔။
သူက ေယာကၡမကို ေျပာမေျပာေတာ့ မသိပါဘူး။ ေယာကၡမနဲ႔ ကိုုင္ေပါက္လိုု႔ စိတ္ဆိုုးမိတာ က်ေနာ႔အမွားပါ၊ သူမကအပ်ိဳႀကီးပဲေလ၊ ဘယ္သိမလည္း ကိုုယ္က သည္းခံရမွာေပါ႔။
အခုုေတာ႔ျဖင္႔ က်ေနာ္ကေတာ့ ႏွလံုးေရာဂါကုဆရာဝန္တေယာက္ ျဖစ္ေနပါျပီ။ က်ေနာ္ အီးစီဂ်ီျမင္တိုင္း အပ်ိဳႀကီးမမကို သတိရမိပါတယ္။
တေန႔က ေဖ႔စ္ဘုုခ္ေပၚမွာ လူအမ်ားရွယ္တဲ႔ ဓာတ္ပံုုတပံုုထဲ ေတြ႔လိုုက္ပါတယ္။ တေယာက္ေယာက္ကိုု အီးစီဂ်ီ သြားဆြဲရမလိုု စိတ္ကရုုတ္တရက္ ျဖစ္သြားတယ္။ အပ်ိဳႀကီးမမလည္း အခုုေတာ႔ အပ်ိဳႀကီး မဟုတ္ေတာ့ျပီမို႔ ဂြက်ေတာ့မည္ မထင္ပါ။ အရင္တုုန္းကေတာ႔ “အပ်ိဳႀကီးမမရယ္ ဂြက်လွတယ္”ေပါ႕ ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
I have worked 32 hrs straight in residency training in the US but I never had to draw blood or do EKG or give shots. Working 24 hrs is nothing.
မွန္ပါတယ္ UK မွာလည္း ၅၆ နာရီ လုုပ္ဘူးပါတယ္။ တူေတာ႔မတူဘူးေပါ႔။ But work intensity and supports are different. စာေရးသူ အေနျဖင္႔ အဲဒီေခတ္အခါက လုုပ္ခဲ႔ႀကသည္ကိုု ျပန္လည္ေျပာျပျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူတခ်ိဳ႔အေႀကာင္း စံနစ္အေႀကာင္း တေစ႔တေစာင္း တင္ျပထားျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးသူရဲ႔ လိုုအပ္ခ်က္လည္း ရွိမွာပါ။ ႀကိဳးစားပါဦးမယ္။ တခ်ိဳ႔အရာေတြကေတာ႔ ရွည္သြားမွာစိုုးလိုု႔ မထည္႔ေတာ႔ပါဘူး။ ခြဲစိတ္ေဆာင္ ၁၃-၁၄ မွာက်ေတာ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ Support လည္းေကာင္းတယ္။ ပါေမာကၡဦးထြန္းဇံေမာင္ေခတ္ပါ။