ေမာင္ေနာင္မြန္ ● ေစတနာ တစ္တန္ ဥေပကၡာတစ္စက္
သူရိယေနမင္းႀကီးက အေနာက္ေဂါယာကြၽန္းဆီတြင္ေမွးတင္ေနခဲ့ေလသည္။ ပင္လယ္ကမ္းေျခအစပ္မွတိုက္ခတ္လာေသာေလေျပေအးမွန္းမ်က္နွာေပၚဆားပြင့္ေတြလာတင္ေတာ့သိလိုက္ရသည္။ မိုးေကာင္းကင္ေပၚတြင္ တိမ္သားတိမ္လႊာတို႔က ပုစြန္ဆီေရာင္အထပ္လိုက္ျပန္႔က်ဲေနသည္။ မၾကာမွီေနဝင္ေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္းၾသကာသေလာကႀကီးက အသိေပး ေနသည္။ အိပ္တန္းတက္မဲ့ငွက္ကေလးေတြအုပ္စုလိုက္ပ်ံသန္းေနေပသည္။ အလုပ္သိမ္းလို႔ အိမ္ျပန္လာသူမ်ားလမ္းမထက္တြင္ လိုင္းကား နွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ စက္ဘီးနွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လမ္းေလွ်ာက္၍ေသာ္လည္းေကာင္း အုပ္စုလိုက္ေရာ တေယာက္ခ်င္းစီေရာကို ေတြ႔ရသည္။
ဤအခ်ိန္သည္အလုပ္သိမ္းခ်ိန္ျဖစ္ကား အနားယူခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လမ္းမထက္၌လူသြားလူလာမ်ားသည္။ မုန္႔ဆိုင္တန္းတြင္လူေတြစည္လွသည္။ အရက္ဆိုင္ဘီယာဆိုင္တြင္ လူေတြျပည့္က်ပ္ေနသည္။ ကာလသားတို႔က လွပ်ဳိျဖဴတို႔ကို ပိုးပန္းဖို႔ဟန္ျပင္ေနေခ်သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ရပ္ကြက္ရွိေစ်းတန္းထိပ္တြင္ရွိေသာေဆးခန္းတြင္ လူေတြ တေယာက္စ နွစ္ေယာက္စ ေတြ႔ရမည္ျဖစ္သည္။ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ေဆးခန္းစစ္စစ္ဆို၍ ဤေဆးခန္းတခုသာရွိသည္။ ေဆးခန္းစစ္စစ္ဆိုသည္မွာ ဆရာဝန္ကိုယ္တိုင္ထိုင္၍ ေဆးခန္း လိုင္စင္အက်အနနဲ႔ရွိျခင္းကို ဆိုလိုေပသည္။
ရပ္ကြက္ထဲတြင္အျခားေဆးခန္းနွစ္ခုရွိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေဆးခန္းမ်ားသည္ ဆရာ၀န္ထိုင္ေသာေဆးခန္းမဟုတ္ေခ်။ ေက်ာက္ထိုးဆရာနဲ႔ သားဖြားဆရာမတေယာက္တို႔ဖြင့္ထားသည္။ ထို႔အျပင္ ေဆးကုသခြင့္လက္မွတ္ (ဆမ) နဲ႔ ေဆးခန္းလိုင္စင္မရွိေခ်။
(က)
ေဒါက္တာ လင္းေမာင္
လက္ေထာက္ဆရာ၀န္
—– ျပည္သူ႔ေဆးရုံ
ညေန ၅ နာရီမွ ၈ နာရီထိ
(ေဆးရုံဂ်ဴတီရက္မွလြဲ၍ဖြင့္သည္) ဟူေသာ ဆိုင္းဘုတ္ကိုေတြ႔ရေပမည္။ ညေနအလုပ္ဆင္းခ်ိန္တြင္မွစဖြင့္သည္။ ညဘက္ (၈) နာရီပိတ္ သည္ဟုဆိုေသာ္လည္း ဒီရပ္ကြက္တြင္သာအိပ္ေသာေၾကာင့္ ညေရးညတာမ်ား အေရးၾကီးလွ်င္တခါတရံ လာနိုးတတ္သည္။ လာနိုးတိုင္းလဲ ထၾကည့္ေပးသည္။ ေဆးေက်ာင္းတက္တုန္းက ဆရာၾကီးမ်ားေျပာျပခဲ့ေသာ က်င့္ဝတ္မ်ားအတိုင္း လူနာမ်ားကိုေစတနာထားကာ ျပဳစုကုသ ေပးသည္။ သို႔ေသာ္ က်င့္ဝတ္အတိုင္းျဖစ္ေအာင္အျမဲလုပ္သည္။ စီနီယာဆရာဝန္ႀကီးမ်ား၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေဆးပညာနယ္ထဲမွ သူမ်ားကို ညီအကိုသဖြယ္ သေဘာထားသည္။ ေဆးခန္တြင္လည္း “ဥပဒါနံ အႏုကမၼဒယာ” ဟူ ေသာေဆာင္ပုဒ္ကိုကပ္ထားသည္။
ေဆးရုံမွာ ဂ်ဴတီခ်ိန္ျပီးခ်ိန္တြင္ ေဆးခန္းစဖြင့္သည္။ ေဆးခန္းဖြင့္တာ ေျခာက္လခန္႕ရွိျပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူနာမွာအေတာ္အသင့္ရေနျပီ ျဖစ္သည္။ အမ်ားစုမွာ ရာသီေပၚဖ်ားနာသာမ်ားသည္။ ေသြးတိုး ဆီးခ်ဳိေရာဂါသည္တေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ ရွိသည္။ ဤသူေတြက က်ေနာ္ရဲ႕ပံုမွန္ေဖာက္သည္ျဖစ္သည္။
“ဆရာရွိလားခင္ဗ်ာ” ဟူေသာေအာ္သံေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း ထိုင္ငိုက္ေနရာမွ နိုးသြားသည္။ ေဆးခန္းအေနာက္ဘက္အခန္းထဲမွ ထြက္ကာ ေဆးခန္းထဲသို႔ ဝင္ခဲ့သည္။
“ဦးႀကီးဘာျဖစ္လို႔လဲ” ဟု လွမ္းေမးလိုက္သည္။ “ဟုတ္ဆရာ အေၾကာေဆးေလးသြင္းခ်င္လို႔ခင္ဗ်” ဟုဆိုသည္။ “ေအာ္ ဦးႀကီးအရင္က သြင္းဖူးလား၊ဘာျဖစ္လို႔သြင္းခ်င္တာလဲ” ဟုျပန္ေမးမိသည္။ “မဟုတ္ပါဘူးဆရာ ဒီလိုပါပဲ၊ က်ေနာ္က တစ္လ တခါအေၾကာေဆးသြင္း ေနၾကေလ၊ အဲဒါေၾကာင့္ပါ” ဟုျပန္ေျဖေလသည္။
“ဟာ ဦးႀကီးကလဲ ဘာမျဖစ္ဘဲဘာလို႔သြင္းမွာလဲ၊ ဘယ္နွခါရွိျပီးလဲ အေၾကာေဆးသြင္းတာ” ဟုေမးမိသည္။ “သြင္းတာေတာ့ ေလးခါ ငါးခါေလာက္ရွိျပီးဗ်၊ တစ္လတခါထိုးေနတာ မထိုးရရင္ေနရတာမရွင္းသလို မေပ်ာ္သလိုျဖစ္ေနတာဆရာေရ” ဟု လူနာမွအားတက္သေရာ ရွင္းျပေလသည္။
“ဟုတ္ပါျပီ လတိုင္းသြင္းေနတာက ဘာျဖစ္လို႔ထိုးရတယ္လို႔ေျပာတာလဲ၊ အရင္တုန္းကဘယ္သူနဲ႔သြင္းေနတာတုန္း” ဟု က်ေနာ္ေမးမိ သည္။
” ဒီလိုဆရာေရ ပထမဆံုးအႀကိမ္သြင္းတုန္းက က်ေနာ္အလုပ္ပင္ပန္းေတာ့ေမာသလိုမူးသလိုျဖစ္တာ။ အဲဒါဟိုဘက္ရပ္ကြက္ထဲက ေဆးခန္း မွာသြားျပတာ။ အဲဒါေသြးေပါင္ခ်ိန္ေတာ့ ေသြးေပါင္က်ေနတယ္ေျပာတယ္၊ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ အဲတုန္းက အေပၚေသြး ၁၀၀၊ ေအာက္ ေသြး ၇၀ ေျပာတယ္။ အဲဒါနဲ႔အေၾကာေဆးတစ္လံုးသြင္းေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့လည္းလတိုင္းသြင္းရင္ပိုေကာင္းတယ္တဲ့” ဟုေျပာျပေလသည္။ က်ေနာ္လည္း ေခါင္းေတြတသြင္သြင္ခါမိသည္။
“ဒီလိုဦးႀကီးေရ..အေၾကာေဆးဆိုတာက အားေဆးတမ်ဳိးကိုသြင္းတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါကဦးႀကီးတို႔ထင္သေလာက္လဲ ထိေရာက္မႈမရွိပါဘူး။ ဦးႀကီးတို႔ ၾကက္ဥေလးေသာက္ အားေဆးေလးေသာက္ၿပီးရင္ အားရွိတာေလးစား အဲဒါဆိုရျပီးခင္ဗ်။ ဦးႀကီးတို႔ထင္သလို လတိုင္းလဲ သြင္း စရာမလိုပါဘူး။ ဦးႀကီးတို႔အလုပ္ေတြပင္ပန္းတဲ့အခါ ခႏၶာကိုယ္အားနည္းသြားတယ္။ အဲဒါဦးႀကီးတို႔အိပ္ေရးေလးဝဝအိပ္၊ အားရွိတာေလး စားရင္ ရပါျပီး။ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ဇီဝကမၼကျပန္လည္ထိန္းသြားတာပဲ။ ခုက ဦးႀကီးတို႔က ေဆးစြဲသလိုျဖစ္ေနတာ။ တလတစ္ခါေဆးမသြင္းရ ရင္ဘဲ ဦးႀကီးတို႔စိတ္မွာစြဲေနတာ။ အမွန္ေတာ့ အဲဒါက ဦးႀကီးတို႔အက်င့္ျဖစ္ေနတာ” ဟု စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပမိသည္။
“အင္းပါ အဲဒါေတာ့ ဦးႀကီးမသိဘူးဆရာေရ၊ ဒါဆိုခုက အေၾကာေဆးသြင္းေပးဦးမွာလား” ေမးေလသည္။
“အင္းဒီလိုလုပ္ဦးႀကီးေရ ဒီတခါေတာ့ မသြင္းေပးေတာ့ဘူး။ အားေဆးေလးေသာက္ၾကည့္ေလ။ အားေဆးေသာက္လို႔မွမသက္သာရင္ က်ေနာ္ဆီျပန္လာခဲ့ က်ေနာ္ေဆးသြင္းေပးမယ္” ဟုေျပာလိုက္သည္။
ထိုအခါဦးႀကီး၏မ်က္ဝန္းသည္ အလိုမက်ဟန္ေတြေတြ႔ရသည္။ သို႔ေသာ္ မသိခ်င္ေယာင္ကာ အားေဆးတစ္ကဒ္ေရာင္းေပးလိုက္သည္။
ေဆးခန္းမွ ဦးႀကီးထြက္သြားသည္ကို က်ေနာ္ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သူ႔ေက်ာျပင္ကိုတဆံုးေငးေနမိသည္။
က်ေနာ္တို႔ဆရာဝန္ေတြသည္လည္း ေခတ္ပ်က္တြင္အသက္ရွင္နိုင္ရန္ ရရာနည္းနဲ႔ ရုန္းကန္ေနရသည္။ ယခုလည္းအေၾကာေဆးသြင္းသည္။ ဘယ္သူေတြထြင္လိုက္သည္မသိေခ်။ အေရးႀကီးလို႔တခါသြင္းေပးလိုက္လွ်င္ ရျပီျဖစ္သည္။ လစဥ္သြင္းရမည္ဟု မေျပာသင့္ေခ်။ ထိုသို႔ေျပာ ျခင္းသည္ လူနာ၏က်န္းမာေရးအသိကို တလြဲေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ လူနာတို႔၏စိတ္တြင္ အားနည္းသလိုခံစားရလွ်င္ အေၾကာေဆးသြင္းရ မည္။ လစဥ္သြင္းရမည္ဟု စိတ္စြဲသြားမည္။ ထိုသို႔ျပဳလုပ္ျခင္းသည္ စီးပြားေရးလုပ္သည္ဟုသာ က်ေနာ္ျမင္မိသည္။
က်င့္ဝတ္နဲ႔လည္းမညီဟုထင္မိသည္။ ယခုလည္း ထိုဦးႀကီး၏မ်က္၀န္းထဲတြင္ က်ေနာ့္ကိုေဆးမထိုးဘူးလားဟူေသာအထင္ေသးေသာ အၾကည့္မ်ား ျမင္မိသည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္စိတ္ထဲတြင္ ေကာင္းတာလုပ္သည္ဟုသာ ခံယူထားသည္။ ယခုလည္း ဦးႀကီးသည္ က်ေနာ့္ ေဆးခန္းမွအျပန္ ဘယ္ေဆးခန္းတြင္ အေၾကာေဆးသြားသြင္းေနမည္မသိေခ်။
က်ေနာ္၏ေဆးခန္းတြင္ ေဆးကုရာတြင္ ေဆးကုသည္ထက္ ယခုကဲ့သို႔ အသိပညာေပးရသည္က မ်ားသည္။ က်ေနာ္ထံတြင္ လာျပေသာ လူနာမ်ား၏အသိပညာကို တစြန္းတစက်ေနာ္ျပဳျပင္နိုင္လွ်င္ ျမတ္သည္ဟုခံယူထားသည္။ ကာကြယ္ေရးသည္ ကုသေရးထက္ ပို၍ထိေရာက္ သည္ဟုခံယူထားသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ တတ္နိုင္သည့္ဘက္ကအသိပညာေပးကာ ကာကြယ္နိုင္သည္ေရာဂါမ်ားကို ကာကြယ္နိုင္ေအာင္ တတ္နိုင္သေလာက္ပညာေပးေနသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ က်ေနာ့္ေဆးခန္း၏ဝင္ေငြသည္ သူမ်ားေတြထက္ ေလ်ာ့နည္းသည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ လိပ္ျပာလံုသည္။ က်င့္ဝတ္နွင့္အညီျပဳလုပ္သည္ဟု ခံယူထားသည္။
ယေန႔အတြက္က်ေနာ္သည္ ဖ်ားနာတဲ့လူနာတစ္ေယာက္နဲ႔ ဆီးခ်ဳိလူနာတစ္ေယာက္ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ေယာက္သာထပ္ျပီး ကုသရသည္။ ယေန႔အတြက္က်ေနာ္၏အလုပ္သည္ ျပီးၿပီျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ေဆးခန္းနားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ အဂၤလန္ပရီမီယာလိဂ္ေဘာလံုးပြဲေတြ ျပေနသည္။
က်ေနာ္ ေဆးခန္းကိုပိတ္လိုက္သည္။ ေဆးခန္းတံခါးတြင္က်ေနာ္ဖုန္းနံပါတ္ကိုခ်ိတ္ထားသည္။ လူနာလာလွ်င္ေခၚလိမ့္မည္။ က်ေနာ္ေဘာလံုးပြဲၾကည့္ရန္နဲ႔ ညစာစားရန္ ထိုဆိုင္ေလးသို႔ထြက္လာသည္။
(ခ)
“ကလင္ ကလင္” ဖုန္းျမည္သံနဲ႔အတူလန္႔နိုးမိသည္။ ေခါင္းအံုးနားကဖုန္းကိုေကာက္ကိုင္မိသည္။ ဖုန္းမွနာရီကိုၾကည့္မိေတာ့ မနက္ ၂ နာရီ ရွိေနျပီးျဖစ္ေၾကာင္းသိရသည္။ မေန႔ညေဆးခန္းပိတ္ကာ ေဘာလံုးပြဲၾကည့္ျပီးညစာစားသည္။ ထို႔ေနာက္ အိမ္နဲ႔ဖုန္းေျပာကာ စာအုပ္ဖတ္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
ယခုဖုန္းသံေၾကာင့္သာ လန္႔ႏိုးမိသည္။ ဖုန္းနံပါတ္ၾကည့္မိေတာ့ နံပါတ္အစိမ္းျဖစ္ေနသည္။
“ဟဲလို အမိန္႔ရွိပါခင္ဗ်ာ” ဟုထူးလိုက္မိသည္။
ဖုန္းထဲမွတဖက္လူမွ ” ဟဲလိုဆရာေလးလားမသိဘူးခင္ဗ်ာ က်ေနာ္ဖိုးေအာင္ပါ။ ဆရာ့လူနာပါခင္ဗ်ာ” ဟုျပန္ေျပာေလသည္။
“ေအာ္ေအး ေအး ေျပာဘာျဖစ္လို႔လဲ” ဟုက်ေနာ္ေမးလိုက္သည္။ ” ဟုတ္ဆရာ အိမ္ခဏပင့္လိုရမလားမသိဘူး အဘိုးအရမ္း ေမာ ေနလို႔ပါခင္ဗ်ာ” ဟုျပန္ေျပာသည္။
“ဟာ ခင္ဗ်ားအဘိုးဟိုတေန႔ကတည္းက ေဆးရုံတက္ခိုင္းထားတယ္ေလ၊ ႏွလံုးအေမာေဖာက္ေနတယ္ ေျပာထားတယ္မဟုတ္လား” ဟု ေမးလိုက္သည္။
“ဟုတ္ဆရာေရ …အဲဒီေ႔ကဆရာေဆးထိုးျပီးေတာ့နည္းနည္းသက္သာသြားတာနဲ႔မသြားျဖစ္ဘူး အိမ္မွာပဲေနလိုက္တာ ခုမွ အေမာေဖာက္ တတ္လို႔” ဟု ဆိုေလသည္။
“ေအး ေအး၊ ဒါဆိုလဲ ေဆးခန္းေရွ႕လူတေယာက္လႊတ္လိုက္ကြာ အေဖာ္ရေအာင္လို႔” ဟု က်ေနာ္ေျပာလိုက္သည္။ “ဟုတ္ကဲ့ဆရာေရ” ဟုဆိုေသာအသံၾကားရသည္။ က်ေနာ္လည္းဖုန္းခ်ကာ လိုအပ္သည္ဟုထင္သည္မ်ားကို ေဆးအိတ္ထဲ ေကာက္ထည့္လိုက္သည္။
ထိုလူနာသည္ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ရက္က အေမာေဖာက္ကာ က်ေနာ္ဆီလာျပသည္။ လူနာသည္အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကာ ယခုအခ်ိန္ထိ ေဆးလိပ္ေသာက္ေနဆဲျဖစ္သည္။ က်ေနာ္စမ္းသပ္ျပီးေနာက္ နွလံုးမေကာင္း ေသြးေၾကာက်ဥ္းတာအရမ္းမ်ားလို႔ နွလံုးအေမာေဖာက္တာ ဟုယူဆကာ ေဆးတစ္လံုးထိုးေပးကာ ေဆးရုံသို႔ သြားခိုင္းသည္။ က်ေနာ္ရွင္မ်ားလည္းဟုတ္ကဲ့သြားပါမည္ဟုဆိုကာ အာမဘေႏၱခံသြား သည္။ ယခုေတာ့ မသြားျဖစ္။ အေမာအရမ္းဆိုးလာမွ ညႀကီးအခ်ိန္မေတာ္ အိမ္ပင့္ေခ်ျပီး။
“ကိုဖိုးေအာင္ဗ်ာ ဟိုေန႔ကတည္းက ေဆးရုံတင္သြားပါလို႔ေျပာေနတာ မတင္ဘူးဗ်ာ ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ ဒီညက်ေနာ္ဂ်ဴတီမရွိလို႔ က်ေနာ္ဂ်ဴတီက်တဲ့ညဆို ဘယ္လိုလုပ္မလဲ” ဟုဂရုဏာေဒါေသာျမည္တြန္မိသည္။ ထိုအခါ ကိုဖိုးေအာင္မွ မ်က္နွာငယ္ေလးျဖင့္ … “ဟုတ္ကဲ့ဆရာေရ က်ေနာ္တင္ဖို႔ပဲ အဘိုးက သက္သာတယ္မသြားဘူးေျပာေနတာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔လည္း မသြားျဖစ္တာ ” ဟုျပန္ ရွင္းျပသည္။
က်ေနာ္လည္း သူနဲ႔စကားျပိဳင္လုေနလွ်င္ျပီးမွာ မဟုတ္မွန္းသိသျဖင့္ လူနာကိုသာစမ္းသပ္ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ “အေျခအေနကေတာ့ စိုးရိမ္ရတယ္ ေဆးတစ္လံုးထိုးေပးလိုက္မယ္ ခုခ်က္ခ်င္းေဆးရုံတင္မွရမယ္” ဟု ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာလိုက္သည္။ ထိုအခါ ကိုဖိုးေအာင္တို႔ လည္း ျပာျပာသလဲျဖစ္ကာ သူ႔အမ်ဳိးသမီးအား ေဆးရုံတင္ရန္ျပင္ဆင္ခိုင္းသည္။
က်ေနာ္လည္း ေဆးတစ္လံုးထိုးေပးလိုက္သည္။ ထိုအခါ ကိုဖိုးေအာင္သည္ က်ေနာ္ေနာက္တြင္မ်က္နွာငယ္ေလးနဲ႔ ရပ္ေနသည္။ က်ေနာ္ လည္း သူတခုခုေျပာစရာစကားမ်ားရွိသည္ထင္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္ကပဲ “ကိုဖိုးေအာင္ေဆးရုံေတာ့ ခုခ်က္ခ်င္းတင္ျဖစ္ေအာင္ တင္ ေနာ္။ မဟုတ္ရင္ လူနာအသက္အႏၲရာယ္စိုးရိမ္ရတယ္” ဟုစကားစလိုက္သည္။ ထိုအခါ ကိုဖိုးေအာင္ေျပာေသာစကားသည္ က်ေနာ္ ကိုယ့္ နဖူးကိုယ္ျပန္ရုိက္မိသည္။
“ဟုတ္၊ တင္ေတာ့တင္မယ္ဆရာ၊ ဒါေပမဲ့ ခုက ညနွစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔မနက္ငါးနာရီေလာက္မွတင္လို႔မရဘူးလား၊ က်ေနာ္ ဟိုဘက္အိမ္က ကားသမားကို နိုးရတာအားနာလို႔” ဟုဆိုသည္။ “ေအာ္ ခင္ဗ်ားက ကားသမားနိုးရမွာ အားနာတယ္ေပါ့၊ က်ေနာ့္ ကိုႏႈိးရတာေတာ့ အားမနာဘူးေပါ့ အဲဒီလိုလား” ဟု စိတ္ထဲတြင္ေျပာမိသည္။
သို႔ေသာ္ အျပင္တြင္ေတာ့ “ဟာမရဘူးေလ ခုခ်က္ခ်င္းတင္ပါ၊ ခင္ဗ်ာအဘိုးအသက္အရမ္းအေရးႀကီးတယ္ေနာ္” ဟုေျပာကာ က်ေနာ္ အိမ္ေပၚမွဆင္းလာခဲ့သည္။
(ဂ)
က်ေနာ္လည္းေဆးခန္းျပန္ေရာက္သည္အထိစိတ္ထဲမၾကည္နိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ ကားသမားေတာ့နိုးရအားနာသတဲ့။ က်ေနာ္တို႔ေတာ့ အားမနာေခ်။ အရင္တေန႔ကေျပာေသာစကားကိုနားမေထာင္ေခ်။ ေစတနာနဲ႔မထိုက္တန္ဟု တခါတေလ ခံစားရသည္။
က်ေနာ္လည္းမ်က္စိေၾကာင္၍ ေတာ္ရုံနဲ႔အိပ္မေပ်ာ္နိုင္ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖုန္းကိုဖြင့္ကာ အင္တာနက္သံုးေလသည္။ သို႔ေသာ္ facebook ေဖ့ဘုတ္ေပၚတြင္ တက္လာေသာပိုစ့္မ်ားမွာ “ေစာင္ဗမာဆရာဝန္ေတြ ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္” ဆိုေသာ ဆရာဝန္မ်ားကို ဆဲေသာပိုစ့္မ်ားသာျဖစ္သည္။
က်ေနာ္လည္းအင္တာနက္ပိတ္ကာ မေပ်ာ္ ေပ်ာ္ေအာင္ ျပန္အိပ္လိုက္ေတာ့တည္း။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
