ဖုိးထက္ – ေၾသာ္ လူေတြ…လူေတြ

ၿပီးခဲ့ေသာ ေရြးေကာက္ပြဲမဲေပးဖို့ အမိေရႊႏိုင္ငံႀကီးသုိ႔ျပန္ေသာခရီးစဥ္မွာ ရသည့္ခြင့္ရက္က တိုသည္။ သြားခ်င္၊ လာခ်င္တာ ေတြကမ်ားသည္။ ေတြ႕ရမယ့္ သူေတြ၊ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြက မ်ားသည္။ အထူးသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္မလာခင္ေလးကမွ ဆံုးသြားသည့္ မႏၱေလးမွ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူ၏ အိမ္ကိုအေရာက္သြားၿပီး အားေပးရသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အုတ္ဂူရိွရာသုိ႔သြားၿပီး အျပန္အလွန္မရိွေတာ့ေသာ ႏႈတ္ဆက္ျခင္းအမႈကိုလည္း ျပဳသည္။ အုတ္ဂူျဖဴျဖဴေလးထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ၏ အရိုးျပာ ေတြဘဲ ရိွမယ္မွန္းသိေပမယ့္ အုတ္ဂူထဲမွာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဆိုးေဖာ္ ဆိုးဖက္၊ ရိွအတူ၊ မရိွအတူ သြားႏွင့္ေလသူ သူ ငယ္ခ်င္း လဲေလ်ာင္းေနသည္လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ထင္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ခဏေလးေတြ႕ ခဏေလးနဲ႔ ျပန္ထြက္လုိ႔မသြားခ်င္။ သူ႔ကို တစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့ရမွာ ကြၽန္ေတာ္စိုးရိမ္သည္။ ဒီေကာင္လည္း ကြၽန္ေတာ့္လို လူေကာင္ႀကီးႀကီး၊ အသည္းက ခပ္ ငယ္ငယ္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ခ်က္ျခင္းျပန္မထြက္ျဖစ္ဘဲ သူ႔အုတ္ဂူေပၚမွာ တင္ပလင္ေခြထိုင္ကာ သုႆန္ထဲသုိ႔၀င္လာမစဲ တသဲသဲ ရိွၾက သည့္ အသုဘေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ေငးေနမိသည္။ ကားတန္းႀကီးေတြနဲ႔ ၀င္လာလိုက္ၾက။ အေလာင္းေကာင္ႀကီးထည့္ထားသည့္ အေခါင္းႀကီးကို သယ္ထုတ္လာလိုက္ၾက။ ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္ ကန္ေတာ့ျခင္းျဖင့္ ကန္ေတာ့လုိက္ၾက။ အသက္မဲ့ေနသည့္ မ်က္ႏွာညိဳညစ္ညစ္ႀကီးေတြကို ၾကည့္ကာ ငိုယိုလုိက္ၾက။ သုဘရာဇာမ်ားက အေလာင္းေကာင္ႀကီးကို မီးသင္းျဂိဳလ္စက္ႀကီးထဲသုိ႔ထိုးသြင္းထည့္လိုက္ၾက။ ေသသူႏွင့္ ရွင္ေနေသးေသာ သူေတြအၾကား အျပန္အလွန္ရိွခဲ့ၾကေသာ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးႀကီးကို မျဖတ္ခ်င္ဘဲ ျဖတ္ရေတာ့မည့္ ျဖစ္သျဖင့္ မခံစားႏိုင္သူက မူးသူ မူးလဲ။ တက္သူ တက္။ ခ်က္သူ ခ်က္ျဖစ္ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေျခရင္းမွာထိုင္ရင္း ဘာရယ္မသိေသာစိတ္ျဖင့္ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ေနမိသည္။ လန္႔ဖို႔ ေကာင္းလိုက္တာ။ ေသျခင္းတရားကို လန္႔ေနဆဲ ငါပါလားလုိ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားမလို အားမရျဖစ္ရင္း ေငးေနမိသည္။

ကြၽန္ေတာ္ထုိင္ေနသည့္ တစ္နာရီခြဲခန္႔ အတြင္းမွာပင္ အသုဘက မရိွဘူးဆို ႏွစ္ဆယ္နဲ႔ သံုးဆယ္အၾကားရိွမည္။ မႏၱေလး တစ္ျမိဳ႕လံုးရဲ႕ အဓိကအားထားရာသုႆန္ႀကီးမွန္း ကြၽန္ေတာ္ သိထားခဲ့ေသာ္လည္း ဒီေလာက္ မ်ားမယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာ မဟုတ္။ ေတြ႕ရသည့္ အသုဘေတြကလဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး။ ကားအေကာင္းစားႀကီးေတြ အမ်ားႀကီးတန္းစီၿပီး ၀င္လာသည့္ ေရႊထီးေဆာင္းလာသည့္ အသုဘလည္း ပါသည္။ လူမႈကူညီေရးအသင္းမွ အေလာင္းတင္လာသည့္ကားႏွင့္ ႏြမ္းႏြမ္းဖတ္ဖတ္ မိသားစု၀င္မ်ားကို ေခၚတင္လာသည့္ လိုင္းကားေလးတစ္စီးသာပါသည့္ အသုဘကိုလည္း ေတြ႕သည္။ အသုဘလိုက္ပို႔သည့္ လူေတြကလည္း စံုလွသည္။ အခ်ိဳ႕က မ်က္ႏွာခပ္ပ်က္ပ်က္။ အခ်ိဳ႕က တိတ္တိတ္ဆိပ္ဆိပ္။ အခ်ိဳ႕က ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္။ အခ်ိဳ႕က ရယ္ရယ္ေမာေမာ။ အခ်ိဳ႕က ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္။ အခ်ိဳ႕က သတိ၊ သံေ၀ဂထားသည့္ မ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္။ စံုမွစံု။

သုႆန္ထဲက ကြၽန္ေတာ့္ကားကို ျပန္ေမာင္းထြက္လာေတာ့ သုႆန္ေပါက္၀မွာ ခဏရပ္ရေသးသည္။ ကားေပးလိုက္သည့္ အမအငယ္က သုႆန္မသြားခင္ကတည္းက ကတိ အတန္တန္ေတာင္းလိုက္သည္ မို႔လား။ ျပန္ထြက္လာရင္ ကားကို ခဏ ရပ္။ ၿပီးရင္ ေနခဲ့ၾကပါဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ လိုက္လုိ႔မျဖစ္ပါဘူးလုိ႔ ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာပါ။ ေမတၱာပို႔။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ လုပ္ ထားသမွ်ကို အမွ်ေ၀ခဲ့လုိ႔ မွာလိုက္သည္။ ယံုတာ၊ မယံုတာ ေနာက္ထား။ သူ႔လိုဘဲ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ရွင္းခ်င္သျဖင့္ ေမတၱာပို႔၊ အမွ်ေ၀ခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ၏ နာမည္ကိုေခၚၿပီး “ငါသြားၿပီကြာ။ ငါျပဳသမွ် ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမွန္သမွ် ယူလုိ႔ရသမွ် မင္းအကုန္ယူလိုက္ကြာ။ အမွ်..အမွ်…အမွ်” လုိ႔ ကြၽန္ေတာ့္ပါးစပ္က ထြက္ေတာ့ ၾကက္သီးေတြထၿပီး မ်က္ရည္ လည္မိသည္။ ေနခဲ့အံုးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းရာလုိ႔ စိတ္ထဲကရည္ရြတ္ရင္း အသုဘယာဥ္တန္းမ်ားကို မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္ၿပီး ျပန္လာခဲ့သည္။

မႏၱေလးၿမိဳ႕ဘက္သုိ႔ ၿမိဳ႕ျပင္ဘက္ကသုႆန္မွ ကြၽန္ေတာ္ ကားျပန္ေမာင္းလာေတာ့ ဘယ္ကိုသြားရမွန္း ကြၽန္ေတာ္မသိ။ ဘယ္သူ႔ဆီကိုသြားရမယ္မွန္း ကြၽန္ေတာ္မသိ။ ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း မေတြ႕ခ်င္။ ေ၀းခဲ့တာေတြ ေ၀းပါေစ။ က်န္ရစ္ခဲ့တာေတြ က်န္ရစ္ပါေစ။ မႏၱေလးသားကြၽန္ေတာ့္အတြက္ မႏၱေလးမွာ သြားစရာေနရာမရိွတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးၾကည့္မိေတာ့ ၀မ္းနည္းအားငယ္လာသလိုလို။ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕ၿပီး စကားေတြအလ်င္မျပတ္ ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္ေနသည္ (သုိ႔ မဟုတ္) နားေထာင္ခ်င္ေနမိသည္။ မႏၱေလးမွာ ဘာလုပ္စရာ က်န္ေနေသးသလဲလုိ႔ ေတြးမိေတာ့ ေယာက္ဖ အငယ္ဆံုးနဲ႔ မေတြ႕ရေသး။

ကြၽန္ေတာ့္ ေယာက္ဖအငယ္က တိုးဂိုက္။ ၀ါရင့္တိုးဂိုက္လုိ႔ဆိုေသာ္ ရေကာင္း၏။ ကြၽန္ေတာ့္ အမနဲ႔ သူနဲ႔ တဂ်ိန္းဂ်ိန္း သတ္ ၾကသေလာက္ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ေယာက္ဖက အမ်ိဳးေတြ မနာလိုယူရေလာက္ေအာင္ ခ်စ္ၾကသည္။ သူကလည္း သူ႔ မိန္းမ ကြၽန္ေတာ့္အမကို မေက်နပ္သမွ်၊ ၾကည့္မရသမွ်ကို ရင္ဖြင့္တတ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ဟုတ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သိတယ္။ ဒါ အစ္ကိုမွန္တယ္။ သူမွားတယ္ဟု ေျမႇာက္ထိုးပင့္ေကာ္လုပ္တတ္ေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သမီးေယာက္ဖ ႏွစ္ေယာက္မွာ အေတာ္ႀကီးတည့္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ အလည္ျပန္လာတိုင္း သူဘယ္ေလာက္ အလုပ္မအားဘဲ ရိွပါေစ။ တစ္ညေနေတာ့ ေတြ႕ျဖစ္ေအာင္ ေတြ႕ၿပီး ရိွသမွ် အမ်ိဳးအရင္းႀကီးေတြ၏ အတင္းကို ထိုင္အုပ္တတ္ၾကသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ သူနဲ႔ ေတြ႕အံုးမွျဖစ္မွာမုိ႔ ဖုန္းလွမ္းဆက္ေတာ့ သူ႔ဧည့္သည္ တစ္ဖြဲ႕ကို လုိက္ပို႔ေနတယ္တဲ့။ “မင္း စိတ္၀င္စားမယ္ ထင္တယ္။ လိုက္သာ လာခဲ့” ဟု ေခၚသည္။ “ရပါ့မလား အစ္ကိုရာ…သူမ်ားအလုပ္လုပ္ေနတာ ကြၽန္ေတာ္က အလကား ေနရင္း ၀င္႐ႈပ္ေနသလို ျဖစ္ေနမွာေပါ့” လုိ႔ ေစာဒကတက္ေတာ့ “ရလုိ႔ ေခၚတာေပါ့ကြ” လုိ႔ ေျပာၿပီး လာရမည့္ေနရာကို ေျပာရင္း ဖုန္းခ်သြားသည္။

သူလာဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာသြားသည့္ေနရာက မႏၱေလးသားတိုင္းသာမက တစ္ႏိုင္ငံလံုးသိသည့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း။ သီေပါမင္း ပါေတာ္မူကတည္းကစၿပီး ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပြဲစဥ္ အဆက္ဆက္ သမိုင္းေၾကာင္းလွ နာမည္ႀကီးသည့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း။ ၿပီးေတာ့ ဒီဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းထဲမွာ လက္ရိွ ကမာၻေက်ာ္ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးလည္း ရိွေနေသး သည္။ ဘာသေဘာနဲ႔ အဲဒီကိုေခၚသလဲ။ သူ႔ ႏိုင္ငံျခားဧည့္သည္ေတြလည္း ညေနေစာင္းမွ ဘာလုိ႔ အဲဒီကိုသြားသလဲလုိ႔ ေတြးရင္း ကြၽန္ေတာ္လိုက္သြားခဲ့သည္။

အဆိုပါ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဘာမွအခက္အခဲမရိွ။ မႏၱေလးသားတစ္ေယာက္ မႏၱ ေလးက ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို၀င္တိုင္း ရဲရဲ၀င့္၀င့္ မရြံ႕မေၾကာက္၀င္တတ္ၾကသည္မဟုတ္လား။ တစိမ္း တရံလား၊ ဧည့္သည္လား၊ နယ္ခံလားဆိုတာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းထဲကို ၀င္လာသည့္ ေျခလွမ္းကို ၾကည့္ရံုမွ်ျဖင့္ ခြဲျခားလုိ႔ ရသည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ဆိုလွ်င္ ပိုရန္ေကာလုိ႔ မျမင္ေစလို။ မႏၱေလးသားတိုင္းကိုသာ ေမးၾကည့္ပါလုိ႔ ဆိုရေပမည္။

ေယာက္ဖေတာ္က လွမ္းေခၚေသာအခါ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းႀကီးေပၚသုိ႔ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္သြားသည္။ ေယာက္ဖျဖစ္သူက “မင္းအသာသာ ၿငိမ္ၾကည့္၊ ၿငိမ္နားေထာင္ေပေတာ့။ ဆရာေတာ္ ……..ကို သတင္းဌာနတစ္ခုက အင္တာလာဗ်ဴးတာကြ။ ငါက စကားျပန္လုပ္ေပးရမွာ။ မင္းကို ငါ့ညီ။ တိုးဂိုက္လုပ္ဖို႔ေလ့လာေနတဲ့သူလုိ႔ ေျပာထားတယ္” ဟု ေျပာလာမွ မင္း စိတ္၀င္ စားမွာပါဆိုသည့္ သူ႔စကားကို သတိရသြားသည္။ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားသြားသည္။

အင္တာအဗ်ဴးခံရမည့္ ဆရာေတာ္က ကမာၻေက်ာ္။ ႏိုင္ငံေက်ာ္။ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာ ကိစၥေတြရဲ႕ ေရွ႕ေဆာင္ ေရွ႕ရြက္ ဆရာေတာ္ေတြထဲမွာ တစ္ပါး အပါအ၀င္။ ဆရာေတာ္၏ အစြန္းေရာက္လြန္းေသာ ေျပာပံုဆိုပံု။ ရင့္သီးလြန္းေသာ ဆဲဆို ၾကိမ္းေမာင္းသံေတြကို ကြၽန္ေတာ္သေဘာမက်ေသာ္လည္း ဆရာေတာ့္ကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္စိတ္၀င္စားပါသည္။

အင္တာဗ်ဴးသူေတြက ကင္မရာႏွစ္လံုး၊ သံုးလံုးေလာက္ဘဲ ပါသည္။ အသံဖမ္းစက္က ႏွစ္လံုးေလာက္သာ ျမင္သည္။ ဆရာ ေတာ့္ဘက္က အဖြဲ႕၏ ကင္မရာေတြ၊ အသံဖမ္းစက္ေတြက သတင္းဌာန၏ အင္တာလာဗ်ဴးသူေတြထက္ပင္ ပိုမ်ားေနေသး သည္။ “က်ဳပ္မေျပာဘဲနဲ႔ ေျပာတယ္ လုပ္ၾကလြန္းလုိ႔ ဒီလိုလုပ္ရတာဘဲ” ဆိုသည့္ ဆရာေတာ္၏မိန္႔သံကို ကြၽန္ေတာ္ ၾကားမိသလိုလို ရိွသည္။ အင္တာဗ်ဴးစေတာ့ ေမးသူေတြကလည္း တကယ့္တစ္တစ္ခြခြ၊ ေခ်ာင္ပိတ္ေမးခြန္းေတြ ေမးသည္။ ဆရာေတာ္ကလဲ မတုန္မလႈပ္၊ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ ေျဖသည္။ သကၤန္း လက္ကန္ေတာ့ထိုး သပ္ရပ္ ေသသပ္စြာ ရံုထားေသာ ဆရာေတာ့္ပံုစံက တစ္ဖက္ေမးခြန္းေတြ ဘယ္လိုဘဲ ေမးပါေစ ရွဴးရွဴးရွားရွား မျဖစ္။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကို ထိခိုက္ေစသည့္၊ လူအခ်င္းခ်င္းေသာ္မွ ေမးလုိ႔မေကာင္းသည့္ ေမးခြန္းေတြကိုေမးေသာ္လည္း ဆရာေတာ္ကေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး သူယံုၾကည္ ရာကို သူယံုၾကည္သလို ေအးေအးေဆးေဆး ေျဖသည္။

အင္တာဗ်ဴးခဏနားေတာ့ ေယာက္ဖျဖစ္သူက သူ႔ဧည့္သည္ေတြကို ဧည့္ခံေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ဆရာေတာ္၏ ဓာတ္ပံု ႀကီးေတြခ်ိတ္ထားသည့္ နံရံဆီသုိ႔သြားကာ ၾကည့္ေနမိသည္။ ဆရာေတာ္က ဘိ၀ံသဘြဲ႕ရၿပီးၿပီကိုးလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ သတိထားမိ လုိက္သည္။ ဘိ၀ံသဆိုသည့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြ၏ ဘြဲ႕ကို ရဖို႔လြယ္တာမဟုတ္။ သ၊ စ၊ အ ဆိုသည့္ မႏၱေလး သကၠသီဟ ဘုရား၏ စာျပန္ပြဲကို ေအာင္ျမင္ရသည္။ ရန္ကုန္ ေရႊတိဂံုေဂါပကမွႀကီးမွဴးက်င္းပသည့္ စီထီရံဂနာစာေမးပြဲကို ေအာင္ျမင္ရ သည္။ အစိုးရစစ္ ဓမၼစရိယ စာေမးပြဲကိုလည္း ေအာင္ျမင္ရသည္။ (စာလံုးေပါင္း အေခၚအေ၀ၚမ်ား မွားေနႏိုင္ပါသည္။) ဒီစာေမးပြဲသံုးခုေအာင္ပါမွ ဘိ၀ံသဆိုသည့္ ဘြဲ႕တံဆိပ္ကို ဆပ္ကပ္ျခင္းခံရသည္။ ေျပာရလွ်င္ အေတာ္အသင့္၊ သာမန္ကာ လွ်ံကာ စာေတာ္သည့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးအဆင့္မ်ိဳးမဟုတ္။ စာကို ႀကိဳးႀကိဳးကုပ္ကုပ္ က်က္မွတ္ေလ့လာၿပီး ေတာ္လည္းေတာ္၊ ထက္လည္း ထက္ပါမွ ရႏိုင္သည့္ဘြဲ႕ေတာ္ ျဖစ္သည္။ ဗုဒၶတရားေတာ္ေတြသာ မလိုက္စားဘဲ ေလာကီပညာေတြဘက္သာ လိုက္စားပါက ႐ူပေဗဒ ပညာရွင္ႀကီးေတြ၊ ဓာတုေဗဒ ပညာရွင္ႀကီးေတြ ျဖစ္လာႏိုင္သည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိသည္။ ေႀသာ္…ဒီဆရာေတာ္က လူေတာ္ႀကီးပါလားလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ ေတြးမိလိုက္သည္။

မြတ္ဆလင္၊ ဗုဒၶဘာသာအေရးမွာ အဆိုပါလူေတာ္ ဆရာေတာ္ခမ်ာ အေတာ္နာမည္ပ်က္ရွာသည္။ ဆရာေတာ္ကလည္း နာ မည္ပ်က္ေလာက္ေအာင္ ေျပာသည္။ ေဟာသည္။ ရံဖန္ရံခါ အျမဲလိုလို အစြန္းေရာက္ေနသည္လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ ထင္သည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ အခုေနာက္ပိုင္း ႏိုင္ငံျခားသတင္းဌာနေတြ၏သတင္းေတြကို ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္တိုင္း၊ ႏိုင္ငံတကာမွ ေခါင္းေဆာင္ မ်ား ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ ရိုဟင္ဂ်ာနဲ႔ မြတ္ဆလင္ မခြဲေတာ့ဘဲ ေျပာၾက၊ ေ၀ဖန္ၾကသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစု ၾကည္ေသာ္မွ တိုက္ရိုက္က်သည့္ ေမးခြန္းေတြအေမးခံရတာ ကြၽန္ေတာ္ သတိထားမိသည္။ ရိုဟင္ဂ်ာအေရး ဘာမွ မေျပာ ဘူးလား။ ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြကို ကူဖို႔သင့္တယ္လုိ႔ မထင္ဘူးလား အစရိွေသာ ေမးခြန္းေတြ ေမးလာၾကသည္။

ကြၽန္ေတာ္ ဖတ္ဘူးေသာ အဂၤလိပ္စာေလးရိွသည္။ “Denying people exist is against all human laws” တဲ့။ ဒုကၡ ေရာက္ေနရွာသည့္ လူေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔က မရိွပါဘူးလုိ႔ ျငင္းေနတာလည္းမဟုတ္။ ကိုယ့္ေသြး ကိုယ့္သားေသာ္မွ အ ဆင္ေျပေအာင္ မထားႏိုင္ၾကေသးသည့္ အေျခအေနမွာ ဒုကၡေရာက္သူမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္တို႔လူေတြပါလုိ႔ ေျပာလိုက္ဖို႔ ခက္တယ္ဆိုတာ ကမာၻက သိဟန္မတူ။ မြတ္ဆလင္နဲ႔ အဆိုပါ ဒုကၡေရာက္ေနရွာသည့္ ဒုကၡသည္မ်ား မတူဘူးဆိုတာကိုလဲ ဆရာေတာ္လဲ ကြဲကြဲျပားျပား သိဟန္မတူ။ သတင္းမီဒီယာေတြကလည္း ျမင္ဟန္မတူ။ သူတို႔ႏိုင္ငံ၏ တီဗြီအစီအစဥ္ေတြမွာ ဒုကၡေတြကိုဘဲ ေရြးႏႈတ္ျပျပန္ေတာ့ ျပႆနာေတြက ၾကာေလ ႐ႈပ္ေလ ျဖစ္လာဟန္တူသည္။ အမ်ား အျမင္မွာလည္း ကြၽန္ ေတာ္တုိ႔ကဘဲ မြတ္ဆလင္ေတြကို အသိအမွတ္မျပဳသလိုလို ထင္ျမင္ခံရသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းမွာ မြတ္ဆလင္ေတြ၏ ျဖစ္တည္၊ ရွင္သန္မႈကို ေလးေလးစားစား ရိွသည္။ ရိွရမည္ဆိုသည့္ ခံယူခ်က္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔၏ အစိုးရအဖြဲ႕၀င္ ဆရာႀကီး ဦးရာဇာတ္တို႔ေခတ္မွ အစ လက္ရိွ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ အားကိုးယံုၾကည္ရသည့္ ဥပေဒပညာရွင္ ဦးကိုနီတို႔ အထိ ရိွေနသည္မဟုတ္လား။ မြတ္ဆလင္နဲ႔ ဒုကၡသည္အေရး ေရာေထြးကုန္ၾကတာ အျပင္ကလည္း အထင္လြဲသည္။ အတြင္းကလည္း မရွင္းမလင္း။ ရွင္းလင္းျပဖို႔လည္း အုပ္ခ်ဳပ္သူ အစိုးရမွာ အရည္အခ်င္းမရိွ။

ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္အထိ ေတြးေနမိသည္မသိ။ ေယာက္ဖျဖစ္သူ ပုခံုးလာပုတ္မွ ျပန္ရေတာ့မယ္လုိ႔ သိရသည္။ အင္တာဗ်ဴး ဒုတိယပိုင္း ကြၽန္ေတာ္လြတ္သြားဟန္တူသည္။ ဆရာေတာ္၏ ေခါင္းရင္းဘက္ရိွ ျမတ္စြာဘုရားကို ဦးခ်သည္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာေတာ့္ကို ဦးခ်သည္။ ေယာက္ဖက သူ႔ဧည့္သည္ေတြကို ျပန္ပို႔တာ ကြၽန္ေတာ္လိုက္သြားသည္။ အိမ္ကိုျပန္ေတာ့ သူက ကြၽန္ေတာ့္ကားနဲ႔ လိုက္လာသည္။ အိမ္မျပန္ခင္ အေမာေျပ ဘီယာေအးေအးေလး တစ္ခြက္စီ ခ်ရေအာင္ကြာဆိုေတာ့ က်န္း မာေရး ေဒါင္ေဒါင္မျမည္ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္ မျငင္းမိ။ မျငင္းရက္။

သိပၸံလမ္းထိပ္က ဘီယာဆိုင္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ထိုင္ေတာ့ ၀ိုင္းေတြအကုန္ အျပည့္။ စားပြဲထိုးေလးေတြ လက္မလည္။ ေယာက္ဖျဖစ္သူ စားဖို႔ ေသာက္ဖို႔မွာေနတာကို ကြၽန္ေတာ္ ၀င္မပါေတာ့။ ေသာက္စားေနၾကသည့္ လူေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ၾကည့္မိသည္။ ၿပီးေတာ့ ေန႔လည္က သုႆန္မွာ ေတြ႕ခဲ့သည့္ အသုဘလာပို႔သည့္ လူေတြကို ကြၽန္ေတာ္ သတိရမိသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဒုကၡသည္စခန္းကလူေတြကို သတိရမိသည္။ ေနာက္ေတာ့ အင္တာဗ်ဴးသည့္ ႏိုင္ငံျခားသားေတြႏွင့္ ေအးေဆး တည္ျငိမ္သည့္ ဆရာေတာ့္မ်က္ႏွာ။ ေနာက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွျပန္ေတြ႕ရေတာ့မည္မဟုတ္သည့္ သူငယ္ခ်င္း၏ ၾကည္လင္ ရႊင္ျပေသာ မ်က္ႏွာ။ ေနာက္ၿပီး အသက္မဲ့ေနသည့္ အသုဘအေလာင္းေကာင္ေတြ၏ ညိဳညစ္ညစ္ မ်က္ႏွာမ်ား။ ေႀသာ္…လူေတြ…လူေတြ…လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ ေတြးရင္း အေရွ႕ကို ေရာက္လာသည့္ ေအးျမေနသည့္ ဘီယာခြက္ကို ေကာက္မ စုပ္ယူေသာက္လိုက္ေတာ့ ေယာက္ဖျဖစ္သူက “ေအးကြ..မင္းအမအေၾကာင္း ေျပာရအံုးမယ္တဲ့” ေလ။

ေၾသာ္…လူေတြ…လူေတြ….

ဖိုးထက္