ျမင့္ေက်ာ္ – အမွတ္တရ
(မိုးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၃၊ ၂၀၁၅
ေ၀းသြားတဲ့အခါ………. .ႏွလံုုးသားမွာ ………
သြားေလသူ ကိုုေက်ာ္ျမင့္လြင္ကိုု သတိရစြာျဖင့္ ကာရာအိုုေကေရာက္တဲ့အခါ ဆိုုျဖစ္တဲ့ သီခ်င္းတပုုဒ္
ထူးအိမ္သင္ေခၚ ကိုုေက်ာ္ျမင့္လြင္နဲ႔ ဒုုကၡျပြမ္းတဲ့ လမ္းခရီးမွာ သိကၽြမ္းဖူးတဲ့အေၾကာင္း တခါမွ မေရးခဲ့ဖူးပါ။
သူ႔ကိုု ကိုုေက်ာ္ျမင့္လြင္လိုု႔ ေခၚရတာက သူက ကၽြန္ေတာ္ထက္ တႏွစ္နီးပါး အသက္ႀကီးတဲ့အေၾကာင္း သူ႔နဲ႔ ဒုုကၡျပြမ္းတဲ့လမ္းကိုု သြားခဲ့ၾကစဥ္က ေျပာဖူးလိုု႔ သိရတာပါ။
၁၉၈၈ အေရးအခင္းကာလ တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ ေမာ္လၿမိဳင္က ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ တက္ၾကြလႈပ္ရွားသူေတြ နယ္စပ္ကိုု ေတာခိုုၾကတုုန္းက လမ္းခုလတ္ျဖစ္တဲ့ ပင ေက်းရြာမွာ စတင္ဆံုုမိၾကတယ္။
ဘာေၾကာင့္ ေတာခိုုလာၾကတာလဲလိုု႔ ပင ဆားစက္က ခ်က္ေၾကြးတဲ့ ဘဲသားဟင္းနဲ႔ထမင္းစား ၾကရင္း ေျပာၾကတဲ့အခါ ဒီအေရးအခင္းအၿပီး လူအမ်ားရဲ႕ဆႏၵနဲ႔ ဆန္႔က်င္ၿပီးတပ္က အာဏာသိမ္းတာကိုု အဲဒီအတိုုင္း ရပ္ၾကည့္မေနႏိုုင္လိုု႔၊ တေန႔က်ရင္ ကိုုယ့္သားသမီးေတြက ေမးလာမယ္ ၊ “အဲဒီ အာဏာသိမ္းလိုုက္ေတာ့ … အေဖ ဘာလုုပ္ေနသလဲ” ဆိုုရင္ “ဘာမွ မလုုပ္ခဲ့ဘူး” ဆိုုတာကိုု မေျဖခ်င္ဘူး၊ တနည္းနည္းနဲ႔ ဆန႔္က်င္ခဲ့တယ္၊ တခုုခုု လုုပ္ခဲ့တယ္ လိုု႔ေျပာႏိုုင္ဖိုု႔ ဒီလမ္းကိုု ထြက္လာတာ၊ လက္နက္ကိုုင္ ဆန္႔က်င္ဖိုု႔ ဆံုုးျဖတ္ခဲ့တယ္ ဆိုုတဲ့အခ်က္မွာ ႏွစ္ေယာက္ အျမင္တူခဲ့ၾကတယ္။
အာဏာသိမ္းၿပီးစ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔က အိပ္မႏိုုင္ စားမႏိုုင္ ခံစားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ေယာက္ဖ ျဖစ္သူရဲ႕ ညီက ဂီတာသမား၊ ညဘက္ ဂီတာတီးေနတာကိုု ၾကားမိတဲ့အခါ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသမိခဲ့တယ္။ ေလာက တခုုလံုုး ကိုုယ့္လိုုပဲ ခံစားေနၾကတယ္လိုု႔ ထင္မိတာကိုုး၊
ကိုုေက်ာ္ျမင့္လြင္နဲ႔ရင္းႏွီးတဲ့ ေမာ္လၿမိဳင္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူေတာခိုုလာတဲ့ အဖြဲ႕နဲ႔ ပငမွာဆံုုၿပီး ဘုုရားသံုုးဆူထိ ရက္အေတာ္ၾကာၾကာ သူ၊ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ စုုစုုေပါင္း ၁၃ ေယာက္ ပငကေန တနသၤာရီကမ္းရိုုးတန္း က ကမ္းေျခေက်းရြာ ေက်ာက္ထရံထိ စက္ေလွနဲ႔ သြားခဲ့ၾက၊ ပင္လယ္ကမ္းေျခမွာ ေရခ်ိဳးရင္း လက္နက္ကိုုင္ ေတာ္လွန္ေရးဆိုုတာ ဒါလားလိုု႔ အခ်င္းခ်င္း ေနာက္ေျပာင္ေျပာဆိုုခဲ့ၾက၊ ေခါဇာေခ်ာင္းထဲ ညေနဘက္ ေရသြားခ်ိဳးခဲ့ၾက၊ ဟံဂံဆိုုတဲ့ ရြာႀကီးကိုု ညသန္းေခါင္ ေတာခိုုသူ ၂၀၀ ေက်ာ္ ၃၀၀ နီးပါးနဲ႔ ေျခက်င္ ျဖတ္ခဲ့ၾက ေနာက္၆ ရက္အၾကာမွာ ဟေလာ့ဟနီလိုု႔ေခၚတဲ့ ဘုုရားသံုုးဆူမေရာက္ခင္ ရြာေတြကိုု ျဖတ္ခဲ့ၾကတာပါ။
အဲဒီလမ္းခရီးမွာ ကုုလားဂုုတ္ကၽြန္းကိုု လွမ္းျမင္္ေနရတဲ့ ပင္လယ္ျပင္ထဲ ညဘက္ေက်ာက္ခ်ရပ္နားစဥ္ လိႈင္းပုုတ္ေနတဲ့ ေလွေပၚ လေရာင္ေအာက္မွာ မာမာေအး၊ ေမာင္ေမာင္ႀကီး တိုု႔ရဲ႕သီခ်င္းေတြဆုုိရင္း ပိေတာက္လမ္း၊ တေရးခ်စ္ခြင့္ ၾကင္ရႏိုုး သီခ်င္းေတြရဲ႕ အဖြဲ႕အႏြဲ႕စာသား၊ သီဆိုုဟန္ကိုု ဘယ္ေလာက္ သေဘာက်ေၾကာင္း ညသန္းေခါင္ထိ ထိုုင္ေျပာခဲ့ၾကတာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ေပမယ့္ မေမ႔ႏိုုင္ေသးပါ။
အဲဒီလမ္းခရီးမွာ တနသၤာရီရိုုးမေတာင္တန္းေတြကိုု ၆ ရက္တိုုင္တိုုင္ ေျခလ်င္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့စဥ္ မိုုးေတြကသဲသဲမဲမဲရြာတဲ့ည ၀ါးစိမ္းေတြ အလံုုးလိုုက္ခင္းထားတဲ့ ေက်ာတခ်စာ ယာယီဖက္တဲ ေအာက္အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ ေက်ာေအာက္မွာ မိုုးေရေတြစီးဆင္းသြားတာ မ်က္ႏွာေပၚ ငွက္ေပ်ာရြက္ ေတြၾကားက စီးက်လာတဲ့ မိုုးေရေတြေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာက လန္႔ႏိုုးလာတဲ့ ခံစားမႈ ခါးေအာက္ပုုိင္း တပုုိင္းလံုုး မိုုးေရထဲ စိုုေနေပမယ့္ တေနကုုန္လမ္းေလ်ာက္ေတာင္တက္ ထားတာလိုု႔ ပင္ပန္းမႈက အိပ္ေပ်ာ္ေစခဲ့တာေတြ ျပန္ေတြးရင္ အမွတ္ရေနဆဲပါ။
ျပန္ေရးျပရရင္ေတာ့ အဲဒီတုုန္းက ျဖစ္ရပ္ေတြရဲ႕အမည္နာမနဲ႔ ေန႔စြဲေတြ ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ေတာင္မွ အျဖစ္အပ်က္ေတြရဲ႕ခံစားမႈေတြကိုုေတာ့ မွတ္ဥာဏ္ထဲ သံပူနဲ႔ ကပ္ထားသလိုု ေပ်ာက္ပ်က္မသြားပဲ ထင္ထင္ရွားရွားရွိေနဆဲပါ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူေျပာတဲ့ စကားတခြန္းလည္း အမွတ္ရေနဆဲပါ။ တေန႔က်ရင္ သီခ်င္းဆိုုတာထက္ သတင္းစာဆရာပဲ လုုပ္ခ်င္တယ္ဆိုုတာပါ။
အခုုအခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီတုုန္းက သတင္းစာဆရာ လုုပ္မယ္လိုု႔ မရည္ရြယ္ခဲ့သူ ကၽြန္ေတာ္က သတင္းစာဆရာျဖစ္ေနၿပီး သူကေတာ့ နာမည္တခုုကိုု ခ်န္ရစ္ခဲ့ၿပီး ျပန္မလာတဲ့ ခရီးကိုု ထြက္သြားသူပါ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
