၀င္းေအာင္ႀကီး(ေမာင္ေအာင္မြန္) – စာတတ္ျခင္း၊ စာဖတ္ျခင္းႏွင့္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း
က်ေနာ္ေတြးမိသလို ေရးပါမည္ (၇၃)
(မိုုးမခ) ေအာက္တိုုဘာ ၂၆၊ ၂၀၁၅
လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာ စာေရးျခင္းစာဖတ္ျခင္း ထြန္းကားလာခဲ့တာ ဒီေလာက္ၾကာမွေတာ့ စာမတတ္သူရယ္လို႔ မရွိသင့္ေတာ့ပါၿပီ။ တကယ္လို႔ က်ေနာ္ဟာ စာဖတ္ျခင္း၀ါသနာ မပါခဲ့ရင္ ဒီအျခအေနေရာက္ဖို႔ေ၀းစြ ရြာေက်ာင္းရဲ႕ အျမင့္ဆံုး ၄တန္းေအာင္ကာ ဆံပင္ညွပ္သမား သို႔မဟုတ္ မသကာ ကားစပယ္ယာ၊ ဒီ့ထက္ပိုမျဖစ္ႏိုင္ပါ။ မုန္႔ဖိုးရတဲ့ပိုက္ဆံေလးစုကာ ၃ လေလာက္ၾကာေတာ့ ရႈမ၀မဂၢဇင္းတအုပ္ ပိုင္ဖူးတယ္။ ပဲခူးမွာ ေက်ာင္းကိုအသြား လမ္းေထာင့္က စာၾကည့္တိုက္ေလးရဲ႕ အလြန္မွာ သဟာယအသင္းရွိၿပီး စာအုပ္ေတြ ရာနဲ႔ေထာင္နဲ႔၊ ဘယ္သူမဆိုငွါးလို႔ရတယ္။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေရာက္လာေတာ့ အေဆာင္တိုင္းမွာ သာမက အသင္းေတြမွာလည္း စာၾကည့္တိုက္ရွိတယ္။ လက္၀ဲေက်ာင္းသားမို႔ က်ေနာ့္ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အျဖစ္ အေမရိကန္စာေရးဆရာ အိုဟင္နရီရဲ႕ ၀တၳဳတိုစာအုပ္၊ ေမာ္စကိုကထုတ္တာမို႔ အံ့ၾသမိတယ္။ ၁၉၆၅ ခု။ ဆိုဗီယက္ယူနီယန္ ေရာက္သြားေတာ့ စာအုပ္ေတြကို ၁၄% ေလွ်ာ့ထားလို႔ ကိုယ္ပိုင္၀ယ္ခ်င္လည္းမခက္၊ ဟဲမင္းေ၀းတို႔ ဂ်က္လန္ဒန္တို႔ေရားတာေတြ ရုရွလိုဘာသာျပန္ေပးထားတယ္။ စာဖတ္ခ်င္တဲ့စိတ္သာရွိ စာအုပ္ေတြကအသင့္။
အခုေနေနတဲ့ အေမရိကန္ကို က်ေနာ္ေရာက္တာ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ၿပီ၊ ရပ္ကြက္စာၾကည့္တိုက္မ်ား၊ ေက်ာင္းသားေလးေတြအတြက္ စာအုပ္ပိုင္ရွင္မ်ားထံက ငွါးေပး၊ ဖတ္ၿပီးျပန္ပို႔ေပးတဲ့ ေစတနာ့၀န္ထမ္းမ်ားလည္းေတြ႕ရတယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမဆို အလုပ္သြားအလုပ္ျပန္ လူအုပ္ၾကား စာဖတ္ေနၾကသူေတြကလည္းမရွား။
အရင္တုန္းက ျမန္မာျပည္မွာလည္း စာအုပ္ဆိုင္ေတြ စာၾကည့္တိုက္ေတြက မိုးဦးက်မွာေပါက္လာတဲ့ မႈိေတြထက္ပိုမ်ား။ ေနာက္ပိုင္း စား၀တ္ေနေရး ၾကပ္တည္းလာခ်ိန္မွာေတာင္ အငွါးဆိုင္ေလးေတြ ရွိလာၾကရတယ္။ ဘယ္သူက ဘာစနစ္နဲ႔ အုပ္စုိးအုပ္စိုး လူ႕အဖြဲ႕အစည္း ဖြံ့ၿဖိဳးယဥ္ေက်းလာေရး စာတတ္စာဖတ္ၾကဖို႔ အဓိကလိုအပ္ခ်က္။ စာတတ္သူေတြခ်င္း စာဖတ္ၾကဖို႔၊ စာဖတ္သူေတြခ်င္းစုၿပီး စာအုပ္လဲဖတ္ရာကေန စာၾကည့္တိုက္ေလးေတြ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။
စာမဖတ္ပဲ လူတတ္ႀကီးလုပ္ၿပီး ဖဘ မွာေရးေနၾကတဲ့ အလြဲလြဲအမွားမွားနဲ႔ ဟားစရာႀကီး မ်းသတိထားမိလို႔ စိတ္မေကာင္း၊ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္က စာဖတ္တဲ့လူဆို အထင္ႀကီးေလးစားလို႔ တိုက္တြန္းေရးသားတာပါ။
၂၀၁၅ ခု၊ေအာက္တိုဘလ ၂၃ ရက္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
