(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၂၁၊ ၂၀၁၅
အမွန္တရားဆုိတာ လူတုိင္း လုိခ်င္တဲ့အရာ…။ လူတုိင္း ေျပာတတ္တဲ့အရာ…။ ဒါေပမယ့္… အမွန္တရားကုိ လူတုိင္း ရႏုိင္ပါသလား။ ဒါမွမဟုတ္ လူေတြေန႔စဥ္ေျပာေနၾကတဲ့ စကားလုံးေတြထဲမွာ အမွန္တရားအစစ္ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ပါဝင္ႏုိင္ပါသလဲ။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ စမ္းစစ္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အမွန္တရားအစစ္ကုိ ရွာေဖြၾကည့္ခ်င္တယ္။
ဒီေနရာမွာ ဘာလုိ႔ အမွန္တရားအစစ္လုိ႔ ေျပာရသလဲဆုိေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံ အမွန္တရားဟန္ေဆာင္တတ္တဲ့ အမွားေတြဟာ အမွန္တရားလုိ႔ ထင္ရေအာင္ကုိ အင္အားေကာင္းလြန္းေနတတ္လုိ႔ပါ။ အဲဒီလုိ အမွန္တရားအတုေတြဟာ ေတာင္က်ေရ မ်ားစီးသလုိ စီးဆင္းလာတဲ့အခါ၊ အားမေကာင္းတဲ့ က်ဴပင္၊ ျမက္ပင္လုိ အမွန္တရားေတြဟာ ျပတ္သတ္ ေျမာပါၾကရတတ္ တယ္။ ေအာက္ေျခ ေျမသားမခုိင္တဲ့ ကမ္းပါးယံလုိ အမွန္တရားေတြဟာလည္း ၿပိဳက်ပ်က္စီးၾကရတတ္တယ္။ ေတာင္က် ေခ်ာင္းေရလုိ အဟုန္ျပင္းစြာ စီးဆင္းလာတတ္တဲ့ လူညီအမွား၊ သုိ႔မဟုတ္ အမွန္တရားအတုေတြကုိ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ “ေရစီးကမ္းၿပိဳအမွန္တရား” လုိ႔ အမည္ေပးခ်င္တယ္…။
ဒီစာဖတ္ေနတဲ့ ခင္ဗ်ားဟာ အမွန္တရားကုိ အသက္နဲ႔ထပ္တူ ျမတ္ႏုိးသူတစ္ေယာက္ဆုိရင္ေတာင္…
အဲဒီလုိ…
တက္ညီလက္ညီ အင္အားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဝါးေခါင္းတုိး စီးဆင္းလာတတ္တဲ့ အမွန္တရားအတုေတြကုိ ရုတ္တရက္ ရင္ဆုိင္ရၿပီဆုိရင္ ခင္ဗ်ား… ဘယ္ေလာက္မ်ား ေတာင့္ခံႏိုင္မလဲ။ လူညီရင္ ဤကုိ ကြၽဲဖတ္တတ္တဲ့ ဒြႏၲယာႀကီးမွာ ကုိယ့္ဘဝ ကုိ အမ်ားရဲ႕အပစ္ပယ္ခံ အထီးက်န္သမား မျဖစ္ဖုိ႔အေရး…၊ အမ်ားနဲ႔အတူ ေရာယိမ္းလုိက္၊ ဘသားယိမ္းလုိက္နဲ႔ အမွားဆုိတဲ့ မုိးခါးေရကုိ ခင္ဗ်ား… (သိသိႀကီးနဲ႔) ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ ေသာက္ခဲ့ ၿပီးၿပီလဲ…။ ကြၽန္ေတာ္ သိခ်င္မိပါတယ္…။
ဘာလုိ႔ဆုိ… ကြၽန္ေတာ္က လူတစ္ေယာက္ကုိ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံး ရွာေဖြေနခဲ့ရလုိ႔ပါပဲ…။
*** *** ***
အဲဒီလုိ ဝါးလုံးထုိးစီးလာတဲ့ ေတာင္က်ေခ်ာင္းေရလုိ အမွန္တရားအတုေတြကုိ ေခ်ာင္းအလယ္မွာရွိတဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္ႀကီး တစ္ခုလုိ အမွန္တရားအစစ္အတြက္ မတုန္မလႈပ္၊ မယုိင္မလဲ၊ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံရပ္တည္ႏုိင္တဲ့ ရဲရဲေတာက္ လူသားတစ္ေယာက္ကုိ ကြၽန္ေတာ္ေတြ႕ခဲ့ဖူးတယ္။
လူသားဆုိလုိ႔ အရြယ္ေရာက္ၿပီး လူႀကီးတစ္ေယာက္လုိ႔ေတာ့ မထင္လုိက္ေလနဲ႔။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကုိေတြ႕ခဲ့တဲ့အခ်ိန္က အမွန္တရားဘက္ေတာ္ သား သေကာင့္သားဟာ မူလတန္းတက္ေနတဲ့ ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးငယ္ေလး တစ္ေယာက္ပါ။
သူ႔နာမည္က…
အံ့ထူးေမာ္
***
ပခုကၠဴၿမိဳ႕၊ အ.မ.က.(၅)။ ေဖာင္ေတာ္ဦးေက်ာင္းလုိ႔လည္း ေခၚတယ္။ ဘာလုိ႔ဆုိ ပခုကၠဴၿမိဳ႕ရဲ႕ အထင္ကရ ဘုရားတစ္ဆူျဖစ္တဲ့ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားပြဲ လွည္တဲ့အခါ အဲဒီေက်ာင္းက ရဲေလွတစ္စီး အၿမဲတမ္းပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေလးႏွစ္ေယာက္က ရဲေလွရဲ႕ထိပ္မွာ မင္းသားဝတ္စုံနဲ႔က။ က်န္တဲ့ေက်ာင္းသား ႏွစ္ဆယ္ေလာက္က လူပ်ိဳေတာ္သားဝတ္စုံနဲ႔ ေလွေဘာင္တစ္ ဖက္တစ္ခ်က္မွာ ေလွာ္တဲ့ဟန္လုပ္။ ေနာက္ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္က အမတ္ဝတ္စုံနဲ႔ ေလွပဲ့ပိုင္းမွာ တက္မကုိင္ရင္း ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕သူ/ၿမိဳ႕သားေတြကုိ ေျပာင္ျပနဲ႔။ ေဖာင္ေတာ္ဦးေက်ာင္းကရဲေလွယိမ္းဟာ သိပ္ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတယ္။
ရဲေလွလုိ႔ေခၚတဲ့ ေလွႀကီးကလည္း အဲဒီေခတ္က ခ်က္ပလက္တစ္စီးစာ မကဘူး။ ေလွဦးနဲ႔ ေလွပဲ့ေတြဟာ ခ်က္ပလက္ ကားႀကီးရဲ႕ ေရွ႕နဲ႔ေနာက္မွာ ႏွစ္ေပေလာက္စီ ထြက္ေနတယ္မွတ္တာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္လည္း ေလးတန္းေက်ာင္း သားဘဝ အမွတ္ငါးေက်ာင္းရဲ႕ မူလတန္းေနာက္ဆုံးႏွစ္မွာ အဲဒီ ရဲေလွႀကီးနဲ႔ မင္းသားကခဲ့ဘူးတယ္။ ေဖာင္ေတာ္ဦးေက်ာင္းလုိ႔ အမည္တြင္ရတာဟာ အဲဒီရဲေလွႀကီးရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈေၾကာင့္ပါ။
အဲဒီရဲေလွႀကီးကလည္း အစဥ္အလာႀကီးသလားမေမးနဲ႔။ က်န္တဲ့ သူငယ္တန္း၊ ပထမတန္း၊ ဒုတိယတန္းနဲ႔ တတိယတန္းက ကေလးေတြဟာ ရဲေလွေပၚမွာ ပါဝင္ခြင့္မရဘူး။ ေဖာင္ေတာ္ဦးေက်ာင္းရဲ႕ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီး ဦးေစာကုိယ္တုိင္သင္တဲ့၊ မူလတန္းေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသား ေလးတန္းတက္ေနတဲ့ ကေလးေတြသာ ပါဝင္ရတယ္။
အံ့ထူးေမာ္ရဲ႕ ကေလးအရြယ္နဲ႔ မလုိက္ေအာင္ သူ႔အမွန္တရားကုိ ရဲရဲေတာက္ ကာကြယ္ခဲ့ပုံကလည္း အမွတ္ငါးေက်ာင္းရဲ႕ ေလးတန္းေက်ာင္းသားဘဝမွာ ႀကံဳခဲ့ရတာေလ။ ကြၽန္ေတာ္ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကုိ အခုခ်ိန္ထိမေမ့ဘူး။
ကေလးအရြယ္နဲ႔ မလုိက္ေအာင္ သူ႔အမွန္တရားကုိသူ တန္ဖုိးထားတတ္လြန္းတဲ့ အံထူးေမာ္ရယ္။ အမွားတစ္ခုကုိ အမွန္ တရားလုိ႔ တညီတညာတည္း ဟစ္ေႂကြးၿပီး အံ့ထူးေမာ္ကုိ ေလွာင္ေျပာင္ဝုိင္းပယ္ခဲ့ၾကတဲ့ ေဖာင္ေတာ္ဦးေက်ာင္းက ေလးတန္း ေက်ာင္းသားေတြရယ္။ စည္းကမ္းကုလားနား တင္းၾကပ္လြန္းၿပီး တစ္ခါရုိက္ရင္ အနည္းဆုံး ႀကိမ္လုံးသုံး ေခ်ာင္း ေလာက္ ကုန္ေအာင္ဗ်င္းတတ္တဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဦးေစာရယ္။ ေနာက္ၿပီး အံ့ထူးေမာ္နဲ႔အတူ အမွန္တရားကုိ သိပါ ရက္နဲ႔ အမ်ားအင္အားနဲ႔ ဆရာေစာရဲ႕ ႀကိမ္လုံးဒဏ္ကုိ ေၾကာက္ၿပီး အမွားဖက္ကုိ ဘက္ေျပာင္းပစ္လုိက္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ရယ္…။ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့နုိင္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြပါဗ်ာ…။
***
“ေဟ့ေကာင္ေတြ မေန႔က ဆရာႀကီးေပးလုိက္တဲ့ အိမ္စာ မင္းတုိ႔ အေျဖဘယ္ေလာက္ရၾကလဲ”
“၂း၁၄”
“ေအး… ငါလည္း ၂း၁၄”
“ငါလည္း ၂း၁၄ ပဲ”
“ငါတုိ႔လည္း အတူတူပဲ”
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က အခန္းထဲကုိ လွမ္းဝင္လာရင္း ေမးလုိက္တယ္ဆုိရင္ပဲ စတုတၳတန္း ေက်ာင္းသား/ေက်ာင္း သူအားလုံးဟာ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျဖလုိက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ရဲ႕ အေျဖအားလုံးကေတာ့ အတူတူပါပဲ။
မေန႔က ဆရာႀကီးဦးေစာက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကုိ သခ်ၤာအိမ္စာတစ္ပုဒ္ေပးလုိက္ပါတယ္။ အခ်ိန္ကုိတြက္ရတဲ့ပုစာၦပါ။ မနက္ပုိင္း ဆုိရင္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီကုိ စံထားၿပီးတြက္ရပါတယ္။ ေန႔လည္ဆယ့္ႏွစ္နာရီကေန ညဆယ့္ႏွစ္နာရီထိဆုိရင္ေတာ့ ႏွစ္ဆယ့္ေလး နာရီကုိ စံထားရပါမယ္။ ဒီအခ်ိန္ပုဒ္စာေတြကုိ မေန႔က ဆရာႀကီးက သူကုိယ္တုိင္ အႀကိမ္ႀကိမ္တြက္ျပၿပီးပါၿပီ။ ေက်ာင္းဆင္း ေတာ့ အိမ္စာတစ္ပုဒ္ ေပးလုိက္တာပါ။ အိမ္စာေပးရင္းနဲ႔ ဆရာႀကီးက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကုိ မွာလုိက္ပါေသးတယ္။
“ေက်ာင္းမွာ ငါကုိယ္တုိင္ မင္းတုိ႔ကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ တြက္ျပၿပီးသား။ ဒီေတာ့ အခုေပးလုိက္တဲ့ အိမ္စာကုိ မင္းတုိ႔အားလုံး အိမ္ကေန မွန္မွန္ကန္ကန္ျဖစ္ေအာင္ ေသခ်ာတြက္ခဲ့ၾက။ မနက္ျဖန္ေက်ာင္းေရာက္လုိ႔မွ အိမ္စာမၿပီးဘူးဆုိရင္ မၿပီးတဲ့ ေက်ာင္းသားကုိ ႀကိမ္လုံးနဲ႔ ငါးခ်က္ရုိက္မယ္။ အေျဖ မွားတြက္လာရင္လည္း အရုိက္ခံရမယ္။ ငါကုိယ္တုိင္ ေသခ်ာနား လည္ေအာင္ သင္ေပးပါရက္နဲ႔ မွားလာတယ္ဆုိရင္၊ အဲဒီေက်ာင္းသားဟာ ငါသင္ေနတုန္းက ေသခ်ာနားမေထာင္လုိ႔ပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ အေျဖမွားရင္ သုံးခ်က္အရုိက္ခံ ရမယ္။ ဒါပဲ…”
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ စတုတၳတန္းေက်ာင္းသား/ေက်ာင္းသူ အကုန္လုံးဟာ ဆရာႀကီးဦးေစာဆုိရင္ တုန္ေနေအာင္ ေၾကာက္ရပါ တယ္။ ဆရာႀကီးက ေဖာင္ေတာ္ဦးေက်ာင္းရဲ႕ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ျဖစ္သလုိ၊ စည္းကမ္းလည္းႀကီး၊ အရုိက္လည္း ၾကမ္းပါ တယ္။
ေဖာင္ေတာ္ဦးေက်ာင္းမွာ သူငယ္တန္း၊ ပထမတန္း၊ ဒုတိယတန္း၊ တတိယတန္းနဲ႔ စတုတၳတန္းဆုိၿပီး အတန္းငါးတန္းရွိပါတယ္။ အတန္းအားလုံးဟာ ေက်ာင္းသားဦးေရ ငါးဆယ္ေျခာက္ဆယ္ေလာက္သာရွိၿပီး တစ္တန္းကုိ တစ္ခန္း၊ ဆရာ/ဆရာမ တစ္ေယာက္ပဲ သင္ပါတယ္။ သူငယ္တန္းကေန တတိယတန္းအထိ ေက်ာင္းသားေတြ အတန္းတက္ရင္ ဆရာ/ဆရာမေတြပါ လိုက္ၿပီးအတန္းတက္ပါတယ္။ ဆုိလုိတာက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကုိ သူငယ္တန္းမွာ သင္တဲ့ဆရာ/ဆရာမဟာ တတိယတန္းအထိ ဒီဆရာ/ဆရာမပါပဲ။ လုံးဝ မေျပာင္းပါဘူး။
အဲ… ေက်ာင္းသားေတြ တတိယတန္းေအာင္လုိ႔ စတုတၳတန္းတက္ရင္ေတာ့ တတိယတန္းက ဆရာ/ဆရာမဟာ သူငယ္တန္းျပန္ဆင္းၿပီး ေဖာင္ေတာ္ဦးေက်ာင္းကုိ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ ကေလးေတြကုိ သင္ရပါတယ္။ ဒိလုိနဲ႔ ဆရာ/ဆရာမေတြဟာ သူငယ္တန္းကေန တတိယတန္းအထိ သင္လုိက္၊ တတိယတန္းၿပီးရင္ သူငယ္တန္းျပန္ဆင္း သင္လုိက္နဲ႔ လည္ပတ္ေနပါတယ္။
ေဖာင္ေတာ္ဦးေက်ာင္းရဲ႕ အတန္းႀကီးျဖစ္တဲ့ စတုတၳတန္းကုိေတာ့ ဘယ္ဆရာ/ဆရာမမွ မသင္ရပါဘူး။ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီးကပဲ သူကုိယ္တုိင္ အတန္းပုိင္လုပ္ၿပီး စာသင္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က အစုိးရရဲ႕ ပညာေရးစနစ္အရ စတုတၳတန္း ကလည္း အစုိးရစစ္ဆုိေတာ့ အေတာ္အေရးပါပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီအခ်ိန္က ေဖာင္ေတာ္ဦးေက်ာင္းဟာ စတုတၳတန္း ေအာင္ခ်က္မွာ တန္းလုံးကြၽတ္ေအာင္ျမင္တာ ငါးႀကိမ္မက ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးဦးေစာ စေရာက္ကတည္းက ဆုိပါ ေတာ့။
ဆရာႀကီးဦးေစာရဲ႕ပုံစံက အသားညိဳညိဳ၊ ခပ္ဝဝ။ မ်က္ႏွာက ခပ္ဝုိင္းဝုိင္း။ ဆံပင္ကုိ အၿမဲတန္း ကတုံးဆံေတာက္ေကပဲ ထားတယ္။ ကြမ္းတျပစ္ျပစ္ ဝါးေသးတယ္။ ကြမ္းဝါးလြန္းလုိ႔ ထင္ပါရဲ႕။ အဂၤလိပ္စာကုိ ပီပီသသ အသံမထြက္နုိင္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဆရာႀကီးက ျမန္မာစာ၊ သခ်ၤာနဲ႔ တစ္ျခားဘာသာေတြကုိ သင္ၿပီး၊ အဂၤလိပ္စာကုိ ဆရာမတစ္ေယာက္က သင္ေပးတယ္။
***
ဆရာႀကီးဦးေစာရဲ႕ စည္းကမ္းေကာင္းမႈ၊ အရုိက္ၾကမ္းမႈ၊ ေက်ာင္းသားေအာင္ခ်က္ေကာင္းမႈေတြဟာ ေဖာင္ေတာ္ဦးေက်ာင္းရဲ႕ ဂုဏ္သတင္းကုိ ပုိၿပီးေတာ့ ေမႊးပ်ံ႕ေစခဲ့တယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ ဆရာႀကီးဦးေစာဟာ သူ႔ေရွ႕က စားပြဲမွာ ႀကိမ္လုံးငါးလုံးေလာက္ကုိ တင္ၿပီး ဘာစကားမွမေျပာပဲ ေက်ာင္းသား/ေက်ာင္းသူေတြကုိ စီးၾကည့္ၿပီး ကြမ္းတၿမံဳ႕ၿမံဳ႕ဝါးေနတတ္တယ္။ အဲလုိအခ်ိန္မ်ိဳးဆုိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အားလုံးဟာ ဆရာႀကီးကုိ မ်က္လုံးခ်င္းဆုိင္ မၾကည့္ဝံတာနဲ႔ကုိ လြယ္အိပ္ထဲက စာအုပ္ေတြကုိ ထုတ္ၿပီး စာၾကက္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၾက ရတယ္။
အဲေလာက္ေၾကာက္ရတဲ့ ဆရာႀကီးက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကုိ အိမ္စာေပးလုိက္တယ္။ တစ္တန္းလုံး ဘယ္သူမွ မလုပ္ပဲ မေနရဲဘူး။ အိမ္မွာ ပုစၦာကုိ နားမလည္လုိ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေဆာ့မက္လုိ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့သူေတြ လည္းရွိပါတယ္။ သူတုိ႔က ေက်ာင္းကုိ ေစာေစာလာၿပီး အိမ္စာလုပ္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းသားေတြဆီက တစ္ဆင့္ျပန္ကူးၾကတာေပါ့။
ဆရာႀကီးဦးေစာက အိမ္စာေပးရုံတင္မက အေျဖလည္းမွန္ရမယ္လုိ႔လည္း မွာလုိက္ေသးတယ္။ ဒီေတာ့ အေျဖကုိ ေက်ာင္းမ တက္ခင္မွာ အခ်င္းခ်င္းတုိက္ၾကည့္ၾကရျပန္တယ္။ အားလုံးရဲ႕ အေျဖေတြဟာ ၂း၁၄။ အကုန္လုံးက အေျဖေျဖအတူတူပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ တန္းသိလုိက္တယ္။ ဒါဟာ သူတုိ႔အားလုံး မနက္ပုိင္း စံအခ်ိန္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီနဲ႔ တြက္ထားတာ။ အမွန္က ဒီပုစၦာဟာ ေန႔လည္ပုိင္းစံအခ်ိန္ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီနဲ႔ တြက္ရမွာ။
ပုစာၦထဲမွာ ေန႔လည္ဆုိတာကုိ အလြယ္တကူမသိေအာင္ လွည့္စားၿပီး ေမးထားတယ္။ ေက်ာင္းသားရဲ႕ ဉာဏ္ရည္ကုိ စမ္းတဲ့ သေဘာေနမွာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္က သူတုိ႔နဲ႔ မတူဘူး။ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီနဲ႔ တြက္ထားေတာ့ အေျဖက တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရွိသမွ်ေက်ာင္းသားအားလုံးက အေျဖအတူတူျဖစ္ေနေတာ့ ‘ငါမ်ား မွားသလား’ဆုိတဲ့ စုိးရိမ္စိတ္နဲ႔ လြယ္အိပ္ထဲက ပုံႏွိပ္စာအုပ္ကို ထုတ္ၿပီး ပုစာၦကုိ ျပန္ဖတ္ၾကည့္မိတယ္။ ‘ဟုတ္ပါတယ္… မွန္ပါတယ္… ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီနဲ႔ တြက္ရမွာပါ’။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္အားေပးေနမိတယ္။
ဒီေလာက္နဲ႔လည္း ကြၽန္ေတာ့္စိတ္က စုိးရိမ္စိတ္မျပယ္ေသးဘူး။ အကုန္လုံး အေျဖတုိက္ရင္း ဆူညံေနတဲ့ ေက်ာင္းခန္းတစ္ ခုလုံးကုိ ပတ္ၾကည့္မိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ မ်က္လုံးေတြက အတန္းရဲ႕ ေနာက္ဆုံး စာသင္ခုံမွာ ဖတ္စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ ေအး ေအးလူလူထုတ္ဖတ္ေနတဲ့ အံ့ထူးေမာ္ကုိ သြားေတြ႕တယ္။
***
အံ့ထူးေမာ္ရဲ႕ပုံက ေတာ္ေတာ္ထူးျခားတယ္။ ဒီေလာက္ေက်ာင္းသား/ေက်ာင္းသူေတြ စာအုပ္ေတြကုိယ္စီဖြင့္ၿပီး အေျဖတုိက္ ေနၾကတာေတာင္ သူကေတာ့ သူနဲ႔ မဆုိင္သလုိ လုံးဝ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။ သူ႔ေဘးနားမွာ ပြက္ပြက္ညံေအာင္ အေျဖ တုိက္ၾက၊ ရယ္ၾက၊ ေမာၾက လုပ္ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသား/ေက်ာင္းသူေတြရဲ႕အသံကုိ သူက မၾကားသလုိပဲ။ ပုံႏွိပ္စာ အုပ္ တစ္အုပ္ကုိသာ သဲႀကီးမဲႀကီး ဖတ္ေနတယ္။
အံ့ထူးေမာ္က အတန္းရဲ႕ ေနာက္ဆုံးတန္းမွာသာ အၿမဲထုိင္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္က အတန္းရဲ႕ ေရွ႕ဆုံးခုံမွာ ထုိင္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေဖာင္ေတာ္ဦးေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသားငါးေယာက္ေလာက္ ရင္ေဘာင္တန္းထုိင္လုိ႔ရတဲ့ ခုံတန္းရွည္ေတြကုိသာ သုံးပါတယ္။ ဒါဟာ စာေရးဖုိ႔ စားပြဲခုံပါပဲ။ ထုိင္စရာခုံ လုံးဝမရွိပါဘူး။ ဖ်ာၾကမ္းေတြ ခင္းေပးထားၿပီး ဖ်ာၾကမ္းေပၚမွာ စာေရးဖုိ႔ ခုံတန္းရွည္ေတြကုိ စီခင္းထားတယ္။
ခုံတန္းရွည္ေတြကုိ တစ္ဖက္ငါးခုံ ဒါမွမဟုတ္ ေျခာက္ခုံေလာက္ ႏွစ္တန္း တန္းစီခင္းထားတယ္။ အဲေတာ့ ခုံတန္းရွည္အ တန္းဟာ ႏွစ္ျခမ္းျဖစ္သြားတယ္။ ဘယ္ဘက္ျခမ္းက မိန္ကေလးေတြ ထုိင္ၿပီး၊ ညာဘက္ျခမ္းက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေယာက်္ား ေလးေတြ။ အားလုံးဟာ ထုိင္ခုံမပါေတာ့ ဖ်ာေပၚမွာပဲ ပ်ဥ္ျပင္ေခြထုိင္ၿပီး စာသင္ၾကရတယ္။
ကြၽန္ေတာ္လည္း အံ့ထူးေမာ္ထုိင္ေနတဲ့ ေနာက္ဆုံးတန္းကုိ သြားလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆုံးတန္းရဲ႕ စာေရးခုံတန္းေရွ႕ အံ့ထူးေမာ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာ ဝင္ထုိင္လုိက္တယ္။ သူက ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္လာတာေတာင္ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ေမာ့မၾကည့္ပဲ၊ သူ႔ေရွ႕ခုံတန္းေပၚက ပုံႏွိပ္စာအုပ္ကုိသာဖတ္ေနပါတယ္။
***
“အံ့ထူးေမာ္”
အံ့ထူးေမာ္က ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကေန အၾကည့္ကုိခြာ၊ ေခါင္းကုိေမာ့ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ဘာလဲဆုိတဲ့ သေဘာနဲ႔ ေမးဆတ္ျပတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာက တစ္ေလာကလုံးကုိ ထီမထင္သလုိ။ ဒါဟာ အံ့ထူးေမာ္ရဲ႕ စတုိင္ပါပဲ။
ဖေအက ဆုိကၠားသမား။ မေအက ပဲျပဳတ္သယ္။ ခ်ိဳ႕တဲ့လြန္းတဲ့သူ႔ဘဝကုိ အထင္ေသးၿပီး တစ္ျခားေက်ာင္းသားေတြ မႏွိမ္ဝံ့ ေအာင္ မ်က္ႏွာမွာ မာန္မာနကုိ အၿမဲေမာင္းတင္ထားသလားမွတ္ရပါတယ္။ အသားလတ္လတ္။ ဆံပင္က ဘုိေကတုိ။ မ်က္ လုံးေတြက ခပ္ေမွးေမွး။ ေက်ာင္းသားခ်င္းၾကည့္တဲ့အခါ မ်က္လုံးေတြကုိ တမင္ေမွးထားသလုိ ထင္ရေအာင္ အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ ၾကည့္တတ္တယ္။
အခုလည္း ကြၽန္ေတာ့္ေခၚသံအဆုံးမွာ သူ႔မ်က္လုံးေမွးေမွးေတြနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး တစ္ဆက္တည္း ေမးကုိ ဆတ္ျပလုိက္တယ္။ သူ႔ႏုတ္ခမ္းကလည္း ထီမထင္သလုိ အတြန္႔အေကြးေလးက ေပၚလုိ႔။ ဒါ အံ့ထူးေမာ္ရဲ႕ စတုိင္ပဲေလ။
သူ႔စတုိင္ကုိ အလြတ္ရေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ ရုတ္တရက္ျမင္လုိက္ရေတာ့ လာရင္းကိစၥကုိ ေမ့ၿပီး ဘာေျပာရမွန္းမသိပဲ၊ ျပန္စဥ္းစားေနရတယ္။ သူ႔အနားေရာက္လာ။ သူ႔နာမည္ကုိ ေခၚၿပီးမွ ဘာမွမေျပာပဲ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ လုပ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ အံ့ထူးေမာ္က စိတ္မရွည္သလုိ ေမးလုိက္တယ္။
“ဟ ဘာလဲကြ တင့္လြင္စုိးရ…”
“ဟုိ… အဲ… ဒီလုိကြာ… မေန႔က ဆရာႀကီးေပးလုိက္တဲ့ အိမ္စာ အဲ… အဲ… အဲဒါ… မင္းတြက္ခဲ့လားလုိ႔…”
ကြၽန္ေတာ္ဟာ သူ႔အေမးကုိ အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့နဲ႔ ျပန္ေျဖလုိက္မိတယ္။ အံ့ထူးေမာ္က သူ႔ရဲ႕ မဲနက္ေနတဲ့ မ်က္ခုံးႏွစ္ခုကုိ အတြန္႔ေကြးေလးေပၚေအာင္ မ်က္ေမွာင္တစ္ခ်က္က်ဳံ႕လုိက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ျပန္ေမးတယ္။
“ေဟ့ေကာင္… မင္းက မတြက္ခဲ့ရေသးဘူးလား။ ဘာလဲ မတြက္တတ္လုိ႔ ငါ့ဆီက ကူးခ်မလုိ႔လား။ ဒီမွာ သူငယ္ခ်င္း ဒါမ်ိဳး ေတာ့ ငါလုံးဝ အားမေပးဘူး။ မင္းမတြက္တတ္ရင္ တြက္နည္းေျပာျပမယ္။ ငါ့ထဲကေတာ့ အကူးမခံဘူးကြ…”ဆုိၿပီး အံထူးေမာ္ က ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေျပာခ်ိန္မရေအာင္ ေရပက္မဝင္ ေျပာခ်လုိက္ပါတယ္။ အံ့ထူးေမာ္က အဲသလုိ အေကာင္။
“မဟုတ္ပါဘူး အံ့ထူးေမာ္ရာ။ ငါ တြက္လည္း တြက္တတ္တယ္။ တြက္လည္း တြက္ခဲ့ပါတယ္။ မင့္ဆီ အခု ငါလာတာက အေျဖတုိက္ခ်င္လုိ႔ပါ။”
“ဟ… ဘာအေျဖတုိက္စရာလုိလည္းကြ။ တြက္နည္းမွန္ရင္ အေျဖမွန္မယ္။ တြက္နည္းမွားရင္ အေျဖမွားမယ္။ ဘာမွ တုိက္စ ရာမလုိဘူး။”
“ဒါေတာ့ ဒါေပါ့ကြာ။ ဒါေပမယ့္ တစ္တန္းလုံးက ဆယ့္ႏွစ္နာရီနဲ႔ တြက္ထားၿပီး ငါက ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီနဲ႔ တြက္ထားေတာ့ သူတုိ႔နဲ႔ ငါနဲ႔ အေျဖက မတူဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါ မင့္အေျဖနဲ႔ မ်ားတူမလားလုိ႔ ငါက တုိက္ၾကည့္ခ်င္လုိ႔ပါ။”
ကြၽန္ေတာ့္စကားကုိ ၾကားတယ္ဆုိရင္ပဲ အံ့ထူးေမာ္ဟာ ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ မလုိက္ဖက္တဲ့ သူ႔စတုိင္အတုိင္း ႏႈတ္ခမ္း ေထာင့္စြန္းေလးကုိ အနဲငယ္ေကြးၿပီး မခုိးမခန္႔ ၿပံဳးလုိက္ပါေသးတယ္။ ၿပံဳးလုိ႔ အားရေလာက္ၿပီဆုိမွ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကုိ ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ေအာက္ပါစကားေတြကုိ တစ္လုံးခ်င္း ေျပာခ်လုိက္ တယ္။
“တင့္လြင္စုိးရယ္ ငါေျပာၿပီးၿပီပဲ။ မင့္တြက္နည္းမွန္ရင္ အေျဖမွန္မယ္။ တြက္နည္းမွားရင္ အေျဖမွားမယ္။ ငါနဲ႔ အေျဖတုိက္ ေတာ့ေရာ ငါက ဟုိေကာင္ေတြလုိ ဆယ့္ႏွစ္နာရီနဲ႔တြက္ထားရင္ မင္း ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။ မင့္အေျဖကုိ ငါနဲ႔တူေအာင္ လုိက္ျပင္မွာလား။ ေအး အဲလုိ ျပင္မယ္ဆုိရင္ ငါျပမယ္။ မဟုတ္ရင္ မျပဘူး။ အိုကြာ… ရႈပ္ပါတယ္။ မွားမွားမွန္မွန္ ကုိယ္ ကုိယ္တုိင္ တြက္ထားတာက ကုိယ့္အေျဖပါပဲ။ ျပလည္း မျပဘူး။ ျပင္လည္း မျပင္နဲ႔။ သြားေတာ့… သြားေတာ့…။ ငါ… စာက်က္ေနတာ လာမေနာက္ယွက္နဲ႔…”
***
ေနာက္ဆုံးေတာ့….
ကြၽန္ေတာ္ဟာ အံ့ထူးေမာ္ ဘယ္လုိတြက္ထားတယ္။ သူ႔အေျဖက ဘယ္ေလာက္ဆုိတာ မသိခဲ့ရပဲ၊ သူ႔အနားက ခြာခဲ့ရပါ တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ေနရာ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ အေျဖတူတဲ့ လူမ်ားရွိေနမလားဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေနာက္မွ ေရာက္လာတဲ့ တစ္ျခားေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အေျဖတုိက္ၾကည့္ပါေသးတယ္။ အားလုံးဟာ အတူတူပါပဲ။ တစ္ေယာက္မက်န္ ၂း၁၄ပါ…။ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းသာ…။
ကြၽန္ေတာ္ဟာ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ေၾကာက္လာတယ္။ ေက်ာင္းကမတက္ေသးေတာ့ ဆရာႀကီးဦးေစာလည္း ေရာက္မလာေသး ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီးဦးေစာရဲ႕ လက္နက္ကိရိယာေတြျဖစ္တဲ့ ေျမျဖဴဗူးရယ္၊ သင္ပုန္းဖ်က္ရယ္၊ ႀကိမ္လုံးငါးေခ်ာင္းရယ္ ကေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ စားပြဲေပၚမွာ အဆင္သင့္ ေနရာယူထားၿပီးပါၿပီ။ ဆရာႀကီးမလာခင္မွာ အတန္းေခါင္းေဆာင္ ေက်ာင္း သားက ဗီရုိထဲက ဆရာႀကီးရဲ႕ လက္နက္ပစၥည္းေတြကုိ ထုတ္ထားေပးတာပါ။
အရင္ေန႔ေတြက အဲဒီပစၥည္းေတြကုိ ျမင္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲ ဘယ္လုိမွ မခံစားရပါဘူး။ အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ အဲဒီပစၥည္းေတြဟာ ဂ်ပန္ကင္ေပတုိင္ရုံးက ပလာယာေတြ၊ ေရေႏြးခရားေတြ၊ ၾကာပြတ္ႀကီးေတြကုိ ၾကည့္ေနရသလုိပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး ဇာတ္ကားထဲက ဘုမသိ၊ ဘမသိ အႏွိပ္စက္ခံရမယ့္ ေတာ္လွန္ေရး သမားတစ္ေယာက္လုိ ျမင္လာပါတယ္။ တကယ္လည္း ကြၽန္ေတာ္ဟာ အမ်ားစုနဲ႔ အေျဖမတူေသာ ေတာ္လွန္သူတစ္ေယာက္၊ ပုန္ကန္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနၿပီေလ။ ဒီၾကားထဲ အံ့ထူးေမာ္က ေျပာလုိက္ေသးတယ္။
“ငါက ဟုိေကာင္ေတြလုိ ဆယ့္ႏွစ္နာရီနဲ႔တြက္ထားရင္ မင္း ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။ မင့္အေျဖကုိ ငါနဲ႔တူေအာင္ လုိက္ျပင္မွာ လား”တဲ့…
သူ႔စကား အသြားအလာၾကည့္ရတာ သူလည္း က်န္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အေျဖတူခ်င္ တူေနႏုိင္တယ္။ တကယ္လုိ႔မ်ား သူလည္း က်န္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြလုိ ဆယ့္ႏွစ္နာရီနဲ႔ တြက္ထားရင္၊ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ စံအခ်ိန္နဲ႔ ပုစာၦကုိတြက္ခဲ့တာ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနမွာေပါ့။
ဒီၾကားထဲ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ တစ္ခုံတည္းထုိင္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ဝုိင္းေျပာၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ အေျဖဟာမွားသတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ တူတဲ့သူ တစ္တန္းလုံးမွာ ဘယ္သူမွ မရွိဘူးဆုိပဲ။ ေယာက်္ားေလးေတြတင္မက ေကာင္မေလးအုပ္စုထဲမွာလည္း ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ အေျဖတူတဲ့သူ မရွိဘူးဆုိပဲ။ အင္း… ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ဆယ္ႏွစ္သားဆုိတဲ့ဘဝအေတြ႕အႀကံဳအရ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ အမွားမ်ိဳးကုိသာ ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕ဖူးခဲ့ေပမယ့္၊ အခုလုိ တညီတညြတ္တည္း တစ္တန္းလုံး မွားတာမ်ိဳးကုိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း မေတြ႕ဖူးေသးဘူးေလ။
အကယ္၍ တစ္တန္းလုံးမွားတယ္ဆုိရင္ေတာင္ ဆရာႀကီးက ေက်ာင္းသားေလးငါးေျခာက္ဆယ္ ကုိေတာ့ တန္းစီမရုိက္ ေလာက္ပါဘူး။ ရုိက္လည္းရုိက္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ခမ်ာ လက္အံေသေအာင္၊ လက္ေညာင္းေအာင္ ရုိက္ရမွာ။ ဒီေလာက္ ေတာ့ ဆရာႀကီးအေနနဲ႔ အပင္ပန္းခံႏုိင္လိမ့္မယ္ မထင္ဘူး။ တကယ္လုိ႔ တစ္တန္းလုံးကမွန္ၿပီး ငါတစ္ေယာက္တည္း မွားေနရင္ေတာ့ ငါ့ကုိ ဆရာႀကီးက အေသရုိက္မွာ။ ေတြးရင္း… ေတြးရင္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ေၾကာက္လာတယ္။
အမွန္ဆုိ အဲဒီေန႔က အေျဖတုိက္ခ်င္လုိ႔ ေက်ာင္းကုိ ေစာေစာလာခဲ့မိတာ။ ကေလးသဘာဝေပါ့ဗ်ာ။ ေက်ာင္းက ေပးလုိက္ တဲ့အိမ္စာကုိ ကုိယ္က ၿပီးေအာင္တြက္လာခဲ့တယ္ဆုိရင္ ေက်ာင္းကုိ ေစာေစာေရာက္ခ်င္ တတ္ၾကတယ္။ အေျဖတုိက္ ခ်င္ၾကတယ္။ မၿပီးေသးတဲ့သူကုိေတြ႕ရင္ ကုိယ္ကၿပီးေအာင္ တြက္ခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ ဂုဏ္ယူမႈမ်ိဳးနဲ႔ ႂကြားခ်င္တတ္ၾကတယ္။ ကုိယ့္တြက္တာက သူမ်ားေတြနဲ႔တူၿပီး အေျဖမွန္ရရင္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္တတ္ၾကတယ္။
အခုေတာ့ ခက္ၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္အေျဖဟာ ဘယ္သူနဲ႔မွ မတူတဲ့အျပင္၊ ကုိယ္မွန္တယ္လုိ႔ တစ္ထစ္ခ် ထင္ထားခဲ့တဲ့ တြက္ နည္းကုိေတာင္ မွန္လား၊ မွားလား မဆုံးျဖတ္ႏုိင္ေတာ့ေအာင္ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္မွာ ေၾကာက္ရြံ႕ စိတ္က လႊမ္းမုိးလာတယ္။ အမ်ားနဲ႔တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနေတာ့ အားငယ္ဝမ္းနဲတဲ့စိတ္အခံကလည္း ျပင္းျပင္းထန္ ထန္ ရုန္းထလာတယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့…
ကြၽန္ေတာ္အိမ္ကတြက္လာခဲ့တဲ့ ပုစၦာတစ္ပုဒ္လုံးကုိ ဖ်က္ၿပီး၊ ဆယ္ႏွစ္နာရီစံအခ်ိန္နဲ႔ တစ္ပုဒ္လုံး ျပန္တြက္ပစ္လုိက္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြဟာ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးၿပီး သူမ်ားနဲ႔တန္းတူ ျဖစ္သြားသလုိ ခံစားလုိက္ရတယ္။
ကဲ…. ေက်ာင္းႀကီးေရ… တက္ပါေတာ့။ ဆရာႀကီးလည္း လာပါေတာ့။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အမ်ားနဲ႔အတူ မွန္ရင္လည္း မွန္ၾက ရုံ။ မွားေတာ့လည္း တညီတညာတည္း မွားၾကတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ မေၾကာက္ေတာ့ပါဘူး။ တစ္တန္းလုံးရဲ႕ အေျဖက မွားေန ရင္ေတာင္ ဆရာႀကီးဟာ သူ႔အတန္းသားေတြ အကုန္လုံးကုိ တစ္ေယာက္မက်န္ ရုိက္ရေလာက္ေအာင္ေတာ့ ေမတၱာေခါင္း ပါးလိမ့္မယ္ မဟုတ္ေပဘူး။
ကြၽန္ေတာ္ ေတြးေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းသံနဲ႔အတူ ဆရာႀကီးဦးေစာဟာ ကြမ္းတစ္ ၿမံဳ႕ၿမံဳ႕ဝါးရင္း၊ အတန္းထဲကုိ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ လွမ္းဝင္လာပါေတာ့တယ္…
***
“ကဲ မေန႔က ငါေပးလုိက္တဲ့ အိမ္စာ တြက္ခဲ့ၾကသလားေဟ့…”
ဆရာႀကီးဦးေစာဟာ သူရဲ႕ ဝဖုိင့္ဖုိင့္ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးကုိ စားပြဲေနာက္က ကုလားထုိင္မွာ ေရာ့တိေရာ့ရဲ မွီထုိင္ရင္း အတန္းသား ေတြကုိ ေမးလုိက္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕ အေမးကုိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အားလုံး တညီတညာတည္း ေျဖလုိက္ပါတယ္။
“တြက္ခဲ့ပါတယ္ ဆရာႀကီး…”
“အေျဖ ဘယ္ေလာက္ရသလဲ”
“၂း၁၄”
အ့ံထူးေမာ္ကလြဲရင္ တစ္တန္းလုံးက ေျဖလုိက္ပါတယ္။ အံ့ထူးေမာ္ မေျဖတာကုိ ကြၽန္ေတာ္က ဘာ့ေၾကာင့္ သိသလဲဆုိရင္၊ ဆရာႀကီးရဲ႕ ‘အေျဖဘယ္ေလာက္ရသလဲ’ ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းအဆုံးမွာ အံ့ထူးေမာ္ ဘယ္လုိေျဖမလဲ သိခ်င္ေဇာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ဟာ သူ႔ကုိ လွည့္ၾကည့္မိလုိက္လုိ႔ပါ။
အံ့ထူးေမာ္ဟာ ဆရာႀကီးရဲ႕အေမးကုိ တစ္ျခားေက်ာင္းသားေတြလုိ မေျဖပဲ၊ သူ႔ေရွ႕က ေလ့က်င့္ခန္း စာအုပ္ကုိသာ စုိက္ ၾကည့္ေနပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ စတုိင္အတုိင္း မဲနက္နက္ မ်က္ခုံးႏွစ္ဖက္ကုိ အတြန္႔ေကြး၊ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ၿပီး စာအုပ္ကုိ သဲသဲမဲမဲ စုိက္ၾကည့္ေနတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ သူ႔ကုိ လွည့္ၾကည့္ရင္းကေန ‘၂း၁၄’ဆုိတဲ့ အေျဖကုိ ႏႈတ္ဖ်ားက အလုိလုိ ထြက္ က်သြားေသးတာ ဒီေကာင္ဘာလုိ႔ မေျဖသလဲ ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစားလုိ႔မရဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ေတြးေနတုန္းမွာပဲဆရာႀကီးဆီက ေနာက္ထပ္ေမးခြန္းတစ္ခု ၾကားလုိက္ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကမန္းကတန္း အတန္းေရွ႕က ဆရာႀကီးဆီကုိ အာရုံျပဳ လုိက္ရတယ္။
“အဲဒီ အေျဖမရတဲ့သူ ရွိလား”
***
ဆရာႀကီးက တစ္တန္းလုံးနီးပါး ေအာ္ေျပာလုိက္တဲ့အေျဖကုိ အေျဖမွန္လုိ႔ ယူဆလုိက္ပုံရပါတယ္။ ဆရာႀကီး ယူဆမယ္ ဆုိလည္း ယူဆခ်င္စရာ။ ဆရာႀကီးရဲ႕ ထပ္ဆင့္ေမးခြန္းကုိ ဘယ္သူမွ ျပန္မေျဖၾကဘူး။ က်န္တဲ့သူေတြကုိ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္မဝင္စားပါဘူး။ တစ္တန္းလုံးမွာ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္အဝင္စားဆုံးေက်ာင္းသားဟာ အံ့ထူးေမာ္ပါ။ သူဘာေျပာမလဲ ကြၽန္ ေတာ္ စိတ္ဝင္စားတယ္။ သူ႔အေျဖဘာလဲ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားတယ္။ က်န္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အေျဖနဲ႔ သူ႕အေျဖ တူသလား၊ မတူဘူးလား။ ဒါကုိ ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းစိတ္ဝင္စားတယ္။ သိခ်င္တယ္။
အေတြးနဲ႔အတူ အံ့ထူးေမာ္ကုိ ဒုတိယအႀကိမ္ လွည္႕ၾကည့္မိေတာ့ သူဟာ သူ႔စတုိင္အတုိင္း မ်က္ခုံးေကြး၊ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ၿပီး ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္ကုိသာ စုိက္ၾကည့္ေနတယ္။ ၾကည့္ေနတာမွ သူ႔ယုံၾကည္ခ်က္ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔အမွန္တရားဟာ ယုန္တစ္ေကာင္လုိ စာအုပ္ထဲကေန ခုန္ထြက္လာေတာ့မယ့္ အတုိင္းပဲ။ ဆရာႀကီးက ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ေမးတယ္။
“အဲဒီအေျဖ မရတဲ့သူရွိလား။ ရွိရင္ ေရွ႕ထြက္ခဲ့။”
အမိန္႔ေပးသလုိ ေျပာလုိက္တဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕စကားအဆုံးမွာ အ့ံထူးေမာ္ဟာ သက္ျပင္းတစ္ခုကုိ မႈတ္ထုတ္ၿပီး သူ႔ေရွ႕က ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္ကုိ ပိတ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စာအုပ္ကုိကုိင္ၿပီး ရဲရဲဝင့္ဝင့္ မတ္တတ္ထရပ္လုိက္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာ ကလည္း အဲဒီအခ်ိန္က ကြၽန္ေတာ့္ကေလးဥာဏ္နဲ႔ အဓိပၸါယ္ေဖာ္ရခက္တဲ့အရိပ္ေတြ ေျပးလႊားလုိ႔။ အခုခ်ိန္ ျပန္စဥ္း စားၾကည့္ေတာ့ အဲဒီတုန္းက အံ့ထူးေမာ္ မ်က္ႏွာေပၚက အရိပ္ေတြ၊ အေရာင္အေသြးေတြဟာ ရဲရင့္ဝင့္စားတဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္။ သူလက္ခံထားတဲ့အမွန္တရားအတြက္ အသက္ပင္ေသေသဆုိတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္။ သူ႔အမွန္တရားကုိ ထိပါးလာရင္ က်ားရဲတစ္ေကာင္အလား တုန္႔ျပန္တုိက္ခုိက္ေတာ့မယ့္ သတၱိမ်ား ျဖစ္ေနမလားလုိ႔ ခုခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ေတြးေနမိတယ္။
***
“ဘာလဲအံထူးေမာ္… မင္းက… သူတုိ႔ အားလုံးနဲ႔ အေျဖမတူဘူးလား…”
ဆရာႀကီးက ေနာက္ဆုံးတန္းမွာ တစ္ေယာက္တည္း မတ္တတ္ရပ္၊ စာအုပ္ကုိ လက္တစ္ဖက္က ကုိင္ရင္း လက္ပုိက္ထားတဲ့ အံ့ထူးေမာ္ကုိ လွမ္းေမးလုိက္တယ္။ အံထူးေမာ္က ဆရာႀကီးရဲ႕အေမးကုိ “ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာႀကီး”လုိ႔ ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။ ဆရာႀကီးက…
“မင့္အေျဖက ဘယ္ေလာက္လဲ”
“…………………………………..”
အံ့ထူးေမာ္ရဲ႕စကားအဆုံးမွာ ဆရာႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚကုိ အၿပံဳးတစ္ပြင့္ေရာက္လာသလုိ၊ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ရင္အစုံကလည္း ဒိန္းကနဲ ခုန္သြားတယ္။ မခုန္ခံႏုိင္ရုိးလားဗ်ာ။ အံ့ထူးေမာ္ ဆရာႀကီးကုိ လွမ္းေျပာလုိက္တဲ့ အေျဖဟာ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ စံအခ်ိန္နဲ႔ တြက္ထားတဲ့အေျဖ။ မွားတယ္ထင္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ျပင္လုိက္မိတဲ့ တြက္နည္း။ အံ့ထူးေမာ္ရဲ႕အေျဖဟာ ကြၽန္ေတာ့္ အေျဖနဲ႔ အတူတူပဲ။ အကယ္၍ အံ့ထူးေမာ္ရဲ႕အေျဖသာ မွန္တယ္ဆုိရင္၊ အံ့ထူးေမာ္ရဲ႕အမွန္တရားဟာ ကြၽန္ေတာ္ လက္ခံယုံၾကည္ခဲ့ဖူးတဲ့အမွန္တရားနဲ႔ အတူတူပါပဲ။
“ကဲ… အံ့ထူးေမာ္။ အတန္းေရွ႕ကုိ ထြက္ခဲ့စမ္း…”
အၿမဲတမ္း မ်က္ႏွာထားကုိ တည္တည္တင္းတင္းေနတတ္တဲ့ ဆရာႀကီးဟာ ရုတ္တရက္ပြင့္လန္းလုိက္ တဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚက အၿပဳံးကုိ သူကုိယ္တုိင္ ရုတ္သိမ္းၿပီး၊ မတ္တတ္ရပ္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ အံ့ထူးေမာ္ကုိ ေလသံမာမာနဲ႔ လွမ္းေခၚလုိက္တယ္။ သြားၿပီ…။
ဆရာႀကီးရဲ႕ေလယူေလသိမ္းနဲ႔ မ်က္ႏွာအေနအထားကုိၾကည့္ရတာ အံ့ထူးေမာ္သေကာင့္သားေတာ့ သြားရွာၿပီ။ ဆရာႀကီး ပုံစံက စိတ္ဆုိးသြားတဲ့ပုံစံ။ အံ့ထူးေမာ္ရဲ႕အေျဖကေတာ့ မွားရွာၿပီ။
အံ့ထူးေမာ္။ ကေလးနဲ႔ မလုိက္ေအာင္ မာနႀကီးလြန္း။ စိတ္ဓာတ္ျပင္းထန္လြန္း။ အေၾကာတင္းလြန္းတဲ့ေကာင္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သြားရွာၿပီ။ ဒီေကာင့္ဘက္မွာ အမွန္တရားမရွိေတာ့ဘူး။ အံ့ထူးေမာ္ေတာ့ ေသၿပီဆရာပဲ။
အတန္းေရွ႕က ဆရာႀကီးရဲ႕စားပြဲရွိရာကုိ ေၾကာက္ရြံ႕တုန္လႈပ္ျခင္းကင္းစြာ ဆတ္ေတာက္ဆတ္ ေတာက္နဲ႔ ေလွ်ာက္သြားတဲ့ အံ့ထူးေမာ္ရဲ႕ေက်ာျပင္ကုိၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ေတြးေနမိတယ္။ ဒီေကာင္ေတာ့ ေဗ်ာတင္ခံရၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ေတြးရင္းနဲ႔ စိတ္ထဲက လည္း ဝမ္းသာသလုိလုိ၊ သနားတာလုိလုိ မသဲကြဲဘူး။
တစ္တန္းလုံးမွာရွိသမွ် စတုတၳတန္းေက်ာင္းသား/ေက်ာင္းသူေတြဟာလည္း ဆရာႀကီးေမးလုိ႔ မတ္တတ္ထရပ္လုိက္က တည္းက အံ့ထူးေမာ္ကုိပဲ အထူးအဆန္းသတၱဝါလုိ ဝုိင္းၾကည့္ေနၾကတာ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ေက်ာေပးၿပီး၊ ဆရာႀကီးစားပြဲေရွ႕မွာ အံ့ထူးေမာ္ မတ္တတ္ရပ္လုိက္တဲ့အထိ အၾကည့္ကုိ သူ႔ဆီက မခြာၾကေသးဘူး ထင္တာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာႀကီးကုိ ေၾကာက္လုိ႔သာ အသံထြက္မေဝဖန္ရဲေပမယ့္၊ အံ့ထူးေမာ္ကုိ သနားသူရွိသလုိ၊ ‘ဒီေလာက္ေခါင္းမာတဲ့အေကာင္ အရုိက္ ခံရတာ ေကာင္းတယ္’လုိ႔ ေတြးတဲ့သူလည္း ရွိေနႏုိင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ေတာင္ ရင္ထဲမွာ သနားတာလုိလုိ၊ ဝမ္းသာ တာလုိလုိ ျဖစ္ေနေသးတာပဲ။
***
“ကဲ အံ့ထူးေမာ္…. မင့္စာအုပ္ထဲမွာ တြက္ထားတဲ့အေျဖကုိ ဆရာ မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ ေဟာဟုိက သင္ပုန္းေပၚမွာ မင္း… ဒီအေျဖရေအာင္ ဘယ္လုိတြက္ခဲ့တယ္ဆုိတာ တြက္ျပစမ္း။”
ဆရာႀကီးရဲ႕စကား ဆုံးတာနဲ႔ အံ့ထူးေမာ္ဟာ လုံးဝ တြန္႔ဆုတ္ျခင္းမရွိပဲ၊ ဆရာႀကီးရဲ႕ စားပြဲေပၚက ေျမျဖဴဗူးထဲက ေျမျဖဴ တစ္ေခ်ာင္းကုိ ယူလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သင္ပုန္းဆီကုိ လွမ္းေလွ်ာက္သြားၿပီး၊ သူတြက္ထားတဲ့တြက္နည္းအတုိင္း။ သုိ႔မဟုတ္ ကြၽန္ေတာ္တြက္ခဲ့ဖူးတဲ့တြက္နည္းအတုိင္း ပုစာၦကုိ စတင္တြက္ပါေတာ့တယ္။ အံ့ထူးေမာ္က သင္ပုန္းေပၚကုိ တစ္ေၾကာင္းခ်ေရးလုိက္၊ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အားလုံးက ကုိယ့္စာအုပ္ကုိ ငုံ႔ၾကည့္လုိက္။ သူက ဂဏန္းတစ္လုံးေရးလုိက္၊ ကြၽန္ ေတာ္တုိ႔က စာအုပ္ထဲက ကုိယ္ေရးထားတဲ့ဂဏန္းေတြကုိ ငုံ႔ၾကည့္လုိက္နဲ႔ စတုတၳတန္းစာသင္ခန္းတစ္ခုလုံးဟာ ကုိယ့္အ လုပ္နဲ႔ကုိယ္ ႐ႈပ္ၿပီး တိတ္ဆိတ္ေနပါတယ္။
***
အံ့ထူးေမာ္တစ္ေယာက္ ဆရာႀကီးေပးလုိက္တဲ့အိမ္စာကုိ တြက္ၿပီးသြားပါၿပီ။ အံ့ထူးေမာ္ရဲ႕အေျဖဟာ ကြၽန္ေတာ္ရခဲ့ဖူးတဲ့ အေျဖနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ တူဆုိ အံထူးေမာ္ရဲ႕ ျပႆနာကုိ ေျဖရွင္းနည္းကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ေျဖရွင္းနည္းနဲ႔ တူေပတာကုိး…။
အံ့ထူးေမာ္ဟာ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ပုစၦာကုိ ခ်တြက္ၿပီးတဲ့အခါ ဆရာႀကီးရဲ႕စားပြဲေဘးမွာ အတန္းဘက္ကုိ မ်က္ႏွာမူၿပီး လက္ပုိက္ရပ္ေနလုိက္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးဟာ စားပြဲေပၚက ႀကိမ္လုံးတစ္ေခ်ာင္းကုိ ယူၿပီး ထုိင္ေနရာကေန ေလးေလးကန္ကန္ ထလာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အတန္းသားေတြကုိ လွမ္းေမးလုိက္ပါ တယ္။
“ကဲ… အခု အံ့ထူးေမာ္ရဲ႕ အေျဖနဲ႔ မင္းတုိ႔အေျဖနဲ႔ တူၾကသလား”
“မတူပါဘူးဆရာႀကီး…”
“ဒါဆုိ ဘယ္သူမွားသလဲ”
ဆရာႀကီးရဲ႕ ေမးခြန္းကုိ ဘယ္သူမွ ျပန္မေျဖႏုိင္ပါဘူး။ အာလုံးဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ လွည္႕ေမးၾကေျပာၾကရင္းနဲ႔ အတန္းတစ္ခုလုံးဟာ ႂကြက္စီႂကြက္စီ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဆရာႀကီးက သင္ပုန္းကုိ တဗ်န္းဗ်န္းရုိက္ၿပီး အေျခအေနကုိ ျပန္ထိမ္းလုိက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသား/ေက်ာင္းသူေတြလည္း အားလုံးၿငိမ္သက္သြားပါတယ္။
“ကဲ… အံ့ထူးေမာ္အေျဖနဲ႔ တြက္နည္းကုိ မွားတယ္လုိ႔ ထင္တဲ့လူ လက္ညႇဳိးေထာင္”
ဆရာႀကီးရဲ႕စကားအဆုံးမွာ တစ္တန္းလုံးရဲ႕ လက္ညႇဳိးေတြဟာ ေျဖးေျဖးမွန္မွန္၊ ေလးေလးကန္ကန္ ေလထဲကုိ ေထာင္တက္ လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ မပါပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ အံ့ထူးေမာ္ကုိ မွားတယ္လုိ႔ မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။ အံ့ထူးေမာ္ရဲ႕အေျဖကုိ တစ္တန္းလုံးက မွားတယ္လုိ႔ တညီတညႊတ္တည္း ေထာက္ခံရင္ ဆရာႀကီးက အံ့ထူးေမာ္ကုိရုိက္မွာ လား။ ကြၽန္ေတာ္ မသိပါဘူး။
ကြၽန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ အမွန္လုိ႔ယုံၾကည္ခဲ့ဖူးတဲ့အေျဖကုိ အံ့ထူးေမာ္က တြက္ျပထားၿပီေလ။ အမ်ားရဲ႕အားနဲ႔ ဆရာႀကီး ရုိက္မွာကုိ ေၾကာက္ၿပီး ကုိယ့္ယုံၾကည္ခ်က္ကုိ လြယ္လြယ္လက္လႊတ္ခဲ့တဲ့ကြၽန္ေတာ္။ အခုလုိ တစ္တန္းလုံးက အံ့ထူးေမာ္ ဘက္မွာမရွိတဲ့အခါ ကုိယ္နဲ႔အေျဖတူခဲ့ဖူးသူ အံ့ထူးေမာ္ကုိ ကြၽန္ေတာ္ သနားလာတယ္။ အစက ရင္ထဲမွာ အံ့ထူးေမာ္ကုိ အျမင္ကတ္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္လား၊ ကုိယ္အျပစ္မေပးခံရေတာ့ဘူးလုိ႔ ယုံၾကည္မိလုိ႔လား ေဝခြဲမရပဲ ေပၚလာတဲ့ ဝမ္းသာစိတ္ ေငြ႔ေငြ႔ေလးဟာ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္ ရပ္တည္ခဲ့ဖူးတဲ့ အမွန္လား၊ အမွားလား မေသခ်ာေသးတဲ့ ဘက္မွာ အံ့ထူးေမာ္ကုိ တစ္ေယာက္တည္း ပစ္မထားရက္ေတာ့ဘူး။ ဝမ္းသာမႈကုိ သနားျခင္းဂရုဏာက အႏုိင္ယူသြားတယ္ ဆုိပါေတာ့။
ဒါ့ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ အံ့ထူးေမာ္ကုိ မွားတယ္လုိ႔ လက္ညႇဳိးေထာင္မျပရက္ေတာ့ဘူး…
***
“တင့္လြင္စုိး… မင္းက ဘာလုိ႔ လက္ညႇဳိးမေထာင္တာလဲ။ မင့္အေျဖက အံ့ထူးေမာ္နဲ႔တူေနလုိ႔လား”
ေရွ႕ဆုံးတန္းမွာ လက္ညႇဳိးမေထာင္ပဲ တစ္ေယာက္တည္း ထီးထီးႀကီးရွိေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ဆရာႀကီးက ေမးလုိက္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေနာင္တေတြ၊ မြန္းၾကပ္မႈေတြနဲ႔အတူ လက္ပုိက္ကာ ထရပ္လုိက္ၿပီး ဆရာႀကီးကုိ ျပန္ေျဖလုိက္မိတယ္။
“ဒီလုိပါဆရာႀကီး… ကြၽန္ေတာ္လည္း အစက အံ့ထူးေမာ္တြက္သလုိပဲ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ စံအခ်ိန္နဲ႔ တြက္ထားတာပါ။ ဒါေပ မယ့္ တစ္တန္းလုံးက ဆယ့္ႏွစ္နာရီနဲ႔ တြက္ထားၿပီး၊ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီနဲ႔ တြက္ထားတာဆုိလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကုိယ့္အေျဖကုိယ္ မွားတယ္လုိ႔ထင္ၿပီး ျပန္ေျပာင္းတြက္လုိက္မိတာပါ။”
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အေျဖစကားအဆုံးမွာ ဆရာႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာဟာ ေဒါသေၾကာင့္တင္းကနဲ ျဖစ္သြားတာကုိ ကြၽန္ေတာ္ သတိထားမိ လုိက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာႀကီးက ေလသံမာမာနဲ႔ အံ့ထူးေမာ္ကုိ လွမ္းေျပာ လုိက္ပါတယ္။
“ကဲ… အံ့ထူးေမာ္ မင္းႀကိဳက္တဲ့ ႀကိမ္လုံးကုိ တစ္ေခ်ာင္းေရြးလုိက္စမ္း”
ဆရာႀကီး ေျပာလုိက္တဲ့ေလသံက မာလြန္းေတာ့ တစ္တန္းလုံး တုန္သြားသလားေတာင္ မွတ္ရတယ္။ အံ့ထူးေမာ္ဟာ ဆရာ ႀကီးရဲ႕စကားအတုိင္း ႀကိမ္လုံးတစ္ေခ်ာင္းကုိ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ ေရြးလုိက္တယ္။ လုံးဝ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္မပ်က္ဘူး။ အတန္းသား ေတြကေတာ့ သူတုိ႔ေထာင္ထားတဲ့ လက္ညႇဳိးေတြကုိ ခ်လုိက္ၾကၿပီ။ အားလုံးက အံ့ထူးေမာ္ အေျဖမွားလုိ႔ ဆရာႀကီးက ရုိက္ေတာ့မယ္ပဲ ထင္တာေပါ့။ သူ႔ကုိရုိက္ရမယ့္တုတ္ကုိ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ ေရြးခုိင္းတယ္ပဲထင္ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဒီလုိပဲထင္တယ္။
ကြၽန္ေတာ္ မတ္တတ္ရပ္ေနတာကုိလည္း ဆရာႀကီးက ျပန္အထုိင္မခိုင္းေသးဘူး။ ဒါ့အျပင္ သူ႔လက္ထဲမွာလည္း စားပြဲက ထလာကာစက ကုိင္ထားတဲ့ႀကိမ္လုံးတစ္လုံး။ အတန္းေရွ႕က ဆရာႀကီးရဲ႕ေဘးမွာ အံ့ထူးေမာ္ကလည္း သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ ႀကိမ္လုံးတစ္လုံးကုိ ကုိင္ၿပီးရပ္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာႀကီးဆီက အားလုံး ဘယ္လုိမွ ထင္မွတ္မထားတဲ့စကားလုံးေတြ ထြက္က်လာတယ္။
***
“အကုန္လုံး မွားတယ္…။ တစ္တန္းလုံးရဲ႕ အေျဖေတြ အားလုံးမွားတယ္။ ဒီပုစာၦက ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီနဲ႔ တြက္ရမွာ။ ဆယ့္ ႏွစ္နာရီနဲ႔ တြက္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ အံ့ထူးေမာ္တြက္တာ တြက္နည္းေရာ၊ အေျဖေရာ မွန္တယ္။ က်န္တဲ့သူေတြဟာ ငါ… စာ သင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေသခ်ာနားမေထာင္ဘူး။ ပုစာၦကုိ နားလည္ေအာင္ မႀကိဳးစားဘူး။ ဒီေတာ့ အေျဖမွန္မရဘူး။ ငါ့စကား အတုိင္း မွားတဲ့တစ္တန္းလုံးကုိ အကုန္တန္းစီရုိက္မယ္။ တင့္လြင္စုိးကုိေတာ့ ငါကုိယ္တုိင္မရုိက္ဘူး။ ကုိယ္တြက္ထားတာ မွန္ပါရက္နဲ႔ မွားတယ္ထင္ၿပီး ျပင္ပစ္တဲ့ေကာင္။ ကုိယ့္အမွန္တရားကုိ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ယုံၾကည္ခ်က္ခုိင္ခုိင္မာမာနဲ႔ ဆုပ္ကုိင္ မထားႏုိင္တဲ့ေကာင္။
မင္းတုိ႔မွတ္ထား။ ေလာကႀကီးမွာ ကုိယ့္ယုံၾကည္ခ်က္၊ ကုိယ့္အမွန္တရားကုိ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ဆုပ္ကုိင္မထားႏုိင္တဲ့သူဟာ ဘယ္ ေတာ့မွ ေအာင္ျမင္မႈႀကီးႀကီးမာမား မရႏုိင္ဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ ျမင့္မားတဲ့ဘဝကုိ မရဘူး။ အဲဒါကုိ မင္းတုိ႔ မေသမခ်င္းမွတ္ထား။
ဒီေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႔ ကုိယ့္ယုံၾကည္ခ်က္ကုိ လြတ္ခ်တတ္တဲ့ တင့္လြင္စုိးကုိ သင္ခန္းစာေပးတဲ့ အေနနဲ႔ အံ့ထူးေမာ္က သူ႔ကုိ ႀကိမ္လုံးနဲ႔ သုံးခ်က္ရုိက္။ နာေအာင္ရုိက္ေနာ္။ အားနဲ႔ရုိက္။ သူငယ္ခ်င္းပဲ၊ အတန္းေဖာ္ပဲဆုိၿပီး ေလွ်ာ့မရုိက္နဲ႔။ နာေအာင္ မရုိက္ရင္ မင္းကုိ ငါျပန္ရုိက္မွာေနာ္။
တင့္လြင္စုိးကလည္း ဒီလုိရုိက္လုိ႔ အံ့ထူးေမာ္ကုိ လုံးဝ အညႇဳိးအမွတ္မထားရဘူး။ ဒါ… ငါရုိက္ခုိင္းတာ။ မင္းကုိယ္တုိင္လည္း မေမ့ေအာင္ မွတ္သြား။ ကုိယ့္ယုံၾကည္ခ်က္၊ ကုိယ့္အမွန္တရားကုိ အသက္ထက္ပုိၿပီး တန္ဖုိးထားရမယ္ ဆုိတာရယ္။ ကုိယ့္ယုံၾကည္ခ်က္၊ ကုိယ့္အမွန္တရားကုိ အရြယ္နဲ႔မလုိက္ေအာင္ အသက္ထက္ပုိၿပီး တန္ဖုိးထားတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေကာင္းတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္ဆုိတာရယ္ကုိ ၿမဲၿမဲမွတ္သြား။ ကဲ… အားလုံးပဲ အတန္းေရွ႕ကုိ တစ္ေယာက္ခ်င္းတန္းစီ ထြက္ခဲ့ၾက”
***
ကြၽန္ေတာ္ အစက ထင္ခဲ့တယ္။ ဆရာႀကီးဟာ အတန္းသားေလးငါးေျခာက္ဆယ္ေလာက္ကုိ ဘယ္လုိမွ တစ္ခါတည္း ရုိက္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္မွားသြားတယ္။ ဆရာႀကီးဟာ ေက်ာင္းသားတုိင္း၊ ေက်ာင္းသူတုိင္းကုိ အား အညီအမွ်သုံးၿပီး ရုိက္လည္းရုိက္ႏုိင္ပါေပ့။ သူ႔ရဲ႕ ခပ္ဝဝ၊ ခပ္တုတ္တုတ္ လက္ေမာင္းအစုံကုိ တအားလႊဲလႊဲၿပီး လူေစ့တက္ ေစ့ရုိက္တယ္။ ညာဘက္လက္နဲ႔ ရုိက္လုိ႔ေညာင္းလာရင္ ဘယ္ဘက္လက္က ေျပာင္းရုိက္တယ္။ တစ္ခါ ဘယ္ဘက္လက္က ေညာင္းလာရင္ ညာဘက္လက္နဲ႔ ေျပာင္းရုိက္တယ္။ တစ္ေယာက္ကုိ သုံးခ်က္စီ အညီအမွ်။ အားလည္း မပုိသလုိ၊ အခ်က္ေရလည္း အတူတူပဲ။
တစ္ခ်ိဳ႕ စိတ္ပ်ာ့တဲ့ ေယာက်္ားေလးေတြနဲ႔၊ မိန္းကေလးတစ္ခ်ိဳ႕ဟာ ဆရာႀကီးရဲ႕ ပထမဦးဆုံးတစ္ခ်က္ မွာတင္ ကေလး သဘာဝ ၾကဴၾကဴပါေအာင္ ငုိၾကရတယ္။ နာလြန္းလုိ႔ထင္ပါရဲ႕။
ဆရာႀကီးရုိက္တာကုိ ခံၾကရတဲ့သူေတြက လူႀကီးအားနဲ႔ လႊဲလႊဲအရုိက္ခံရတာမုိ႔နာတယ္။ အံ့ထူးေမာ္လုိ ကေလးခ်င္းရုိက္တာကုိ ခံရတဲ့ကြၽန္ေတာ္က မနာေလာက္ပါဘူးလုိ႔ေတာ့ မထင္လုိက္ပါနဲ႔။ ဆရာႀကီးက နာေအာင္ရုိက္၊ မနာရင္ မင္းကုိ ငါျပန္ရုိက္မွာ လုိ႔ မွာထားလုိ႔လားမသိဘူး။ အံ့ထူးေမာ္က ကြၽန္ေတာ့္ကုိ လုံးဝ မညႇာဘူး။ သူ႔အားရွိသေလာက္ သူ႔လက္ကေလးနဲ႔ ႀကိမ္ လုံးကုိ တအားလႊဲလႊဲၿပီးရုိက္တယ္။ ခုန္ခုန္ၿပီးေတာ့ ရုိက္တယ္။ နာလုိက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့္တင္ပါးေတြ ဆုတ္ျပတ္သတ္သြားသလား မွတ္ရတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ဝမ္းမနဲဘူး။ မငုိလည္းမငုိမိဘူး။ စိတ္ထဲကလည္း ‘ကုိယ္မွန္ရဲ႕သားနဲ႔ လွ်ာရွည္ၿပီး ျပင္ခ်င္တဲ့အေကာင္ ခံဟ။ ခံဟ’လုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အျပစ္တင္ေနမိတယ္။ နာလုိက္တာကေတာ့ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ဒဏ္ရာေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ ပါဘူး။
ေနာင္တေၾကာင့္ေပါ့ဗ်ာ…
***
အဲဒီျပႆနာၿပီးသြားတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ေဖာင္ေတာ္ဦးေက်ာင္းက စတုတၳတန္းေလးမွာ အေျခအေနေတြဟာ အမ်ား ႀကီး ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တယ္။
အရင္က အ့ံထူးေမာ္ကုိ ဆင္းရဲလုိ႔ အထင္ေသးၾကတယ္ဆုိေပမယ့္ ေက်ာင္းသား/ေက်ာင္းသူေတြက ေမးထူးေခၚေျပာေတာ့ ရွိၾကေသးတယ္။ အဲဒီအိမ္စာျပႆနာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ အတန္းေဖာ္ေတြက အံ့ထူးေမာ္ကုိ သိသိသာသာကုိ ေရွာင္ဖယ္ လာၾကတယ္။ အံထူးေမာ္ရဲ႕ ေထာင့္မက်ိဳးတဲ့ဟန္နဲ႔ အရြယ္နဲ႔မလုိက္ေအာင္ စိတ္ဓာတ္ခုိင္မာမႈကုိ ရွိန္သြားၾကတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ အျမင္ကတ္သြားတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဆင္းရဲလုိ႔ အေရာမဝင္ခ်င္ၾကတာလားဆုိတာေတြဟာ ဘာမွကုိ မသဲကြဲ ေတာ့ဘူး။ ေသခ်ာတာက အဲဒီျပႆနာၿပီးတဲ့ေနာက္ပုိင္း အတန္းထဲမွာ အံ့ထူးေမာ္ဟာ သီးသန္႔ပုိဆန္လာတယ္။
ဒါေတြကုိ အံထူးေမာ္က ဂရုစုိက္လိမ့္မယ္မယ္လုိ႔မ်ား ခင္ဗ်ား ထင္သလား။ သူကေတာ့ သူ႔စတုိင္အတုိင္း ထီမထင္ ၾကည္လင္ဆဲပါပဲ။
မေနႏုိင္တာက ကြၽန္ေတာ္။ အံ့ထူးေမာ္ဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ရုိက္ခဲ့တဲ့သူ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကုိ မနာရက္ဘူး။ သူ႔ကုိ ကြၽန္ေတာ္ ေလးစားသြားမိတယ္။ ကေလးခ်င္း ေလးစားဖုိ႔ဆုိတာ အေတာ္မလြယ္တဲ့ကိစၥ။ အဲဒီအခ်ိန္က အံ့ထူးေမာ္အေပၚ ထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္သေဘာထားကုိ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္စဥ္းစားၾကည္႕တဲ့အခါ၊ အံ့ထူးေမာ္ကုိ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ခင္မင္ရုံသက္သက္ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ကြၽန္ေတာ္ သိလာတယ္။ ေသခ်ာပါတယ္။ ေဆာ့မယ္၊ စားမယ္၊ အိပ္မယ္ဆုိတဲ့ အေတြးကလြဲရင္ ဘဝအတြက္ ဘာမွ ေလးေလးနက္နက္ မေတြးတတ္ေသးတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ကေလးစိတ္ ႏုနုေလးထဲမွာ အံ့ထူးေမာ္ကုိ အေသအခ်ာကုိ ေလးစားခဲ့တာပါ။
***
အံ့ထူးေမာ္ကုိ တစ္ျခားေက်ာင္းသား/ေက်ာင္းသူေတြက အေရာမဝင္ၾကသေလာက္ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ကုိ အဖက္လုပ္ဖုိ႔ ႀကိဳး စားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မရဘူးဗ်။ ဘာလုိ႔ဆုိ အံ့ထူးေမာ္ဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ လုံးဝမေခၚေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ခင္မင္မႈကုိ အံ့ထူးေမာ္က လုံးဝအသိအမွတ္မျပဳေတာ့ဘူး။ သူ႔အေပၚထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ေလးစားမႈကုိ အံ့ထူးေမာ္က လုံးဝ လက္သင့္ မခံေတာ့ဘူး။
ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ကုိ အေရာဝင္ဖုိ႔လုပ္တုိင္း၊ လမ္းမွာေတြ႕လုိ႔ စႏႈတ္ဆက္တုိင္း အံ့ထူးေမာ္ဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ တမင္တင္း ထားတဲ့ ဆက္ဆံေရးနဲ႔ မထီမဲ့ျမင္ျပဳတတ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ေတြ႕တဲ့အခါတုိင္း ျပဳလုပ္တတ္တဲ့ သူ႔ရဲ႕ ထီမထင္ဟန္က ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကုိ ေျခာက္လွန္႔ေနတာလည္း အမွန္ပါပဲ။ မ်က္ႏွာကုိ ခပ္ေမာ့ေမာ့ထား၊ သူ႔ရဲ႕မ်က္လုံးအစုံကုိ ေမွးစင္း၊ မ်က္ခုံးႏွစ္ဖက္ကုိ ေယာင္ေယာင္ေလးေကြးၿပီး ႏုတ္ခန္းေထာင့္ စြန္းေလးေကြးတယ္ဆုိရုံ သူ႔ရဲ႕ၿပဳံးမဲ့မဲ့စတုိင္ဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ေလွာင္ေျပာင္ေနသလုိပါပဲ။ လအနဲငယ္သာ က်န္ရွိေတာ့တဲ့ ေဖာင္ေတာ္ဦးေက်ာင္းရဲ႕ ေလးတန္းေက်ာင္းသားဘဝ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ လက္က်န္စာသင္ရက္ ေတြကုိ ပုိၿပီးေတာ့ ပင္ပန္းေစတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္လည္း အံ့ထူးေမာ္ကုိ အမ်ားနည္းတူ ေရွာင္ဖယ္လုိက္ေတာ့တယ္။ သူမ်ားေတြက ဘယ္ လုိသေဘာနဲ႔ အံ့ထူးေမာ္ကုိ အဖက္မလုပ္ၾကမွန္း မသိေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႔ကုိ ေၾကာက္သြားမိတာ အမွန္ပါပဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကြၽန္ေတာ္ကပါ အံ့ထူးေမာ္ကုိ က်ဥ္လုိက္သလုိျဖစ္သြားၿပီဆုိမွေတာ့…. ေဖာင္ေတာ္ဦးေက်ာင္းရဲ႕ စတုတၳ တန္းအခန္းမွာ အံ့ထူးေမာ္ဟာ လုံးဝသီးသန္႔ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ ကေလးနဲ႔မလုိက္ေအာင္ ပုိၿပီး အထီးက်န္ဆန္သြား ပါေတာ့တယ္။ ဒါကုိ…
အံ့ထူးေမာ္က ဂရုစုိက္လိမ့္မယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ားထင္သလား….?
လုံး… ဝ… ပါပဲ…
***
“မင္းတုိ႔မွတ္ထား။ ေလာကႀကီးမွာ ကုိယ့္ယုံၾကည္ခ်က္၊ ကုိယ့္အမွန္တရားကုိ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ဆုပ္ကုိင္မထားႏုိင္ တဲ့သူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေအာင္ျမင္မႈႀကီးႀကီးမာမား မရႏုိင္ဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ ျမင့္မားတဲ့ဘဝကုိ မရဘူး။ အဲဒါကုိ မင္းတုိ႔ မေသမခ်င္းမွတ္ထား။”
အထက္ပါစကားဟာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ အိမ္စာျပႆနာမွာ အႏွစ္ခ်ဳပ္ၿပီး ဆရာႀကီးဦးေစာ ဆုံးမခဲ့တဲ့စကားပါ။ ဒီစကားကေရာ အမွန္တရားဟုတ္ကဲ့လားလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ အခုခ်ိန္မွာ စဥ္းစားေနမိတယ္။
ဆရာႀကီးရဲ႕ဆုံးမစကားကုိ အေကာင္းဆုံး သက္ေသျပႏုိင္တာကေတာ့ အခုခ်ိန္မွာ အံ့ထူးေမာ္ ဘယ္ဘဝေရာက္ေနလဲ၊ ဘာျဖစ္ေနၿပီလဲဆုိတဲ့ အေျဖပါပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ရွာတယ္။ ေလးတန္းၿပီးတဲ့ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ လူခ်င္းကြဲသြားတဲ့ အံ့ထူးေမာ္ကုိ ကြၽန္ေတာ္ရွာတယ္။
ဘာလုိ႔ဆုိ အခုအခ်ိန္ ေဟာဒီျမန္မာျပည္ႀကီး ဒါမွမဟုတ္ ကမၻာႀကီး တစ္ခုလုံးလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေခတ္ႀကီးထဲမွာ အမ်ားလက္ခံႏုိင္တဲ့ ဘုံဝါဒအမွန္တရားဆုိတာ အေတာ့္ကုိ ရွားသြားၿပီ။ အင္မတန္ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဗုဒၶရဲ႕ ဓမၼကုိေတာင္ တညီတညြတ္တည္း တစ္ၿပိဳင္ထဲ လက္ခံတဲ့အမွန္တရားလုိ႔ တစ္ခ်ိဳ႕က လက္မခံခ်င္ေတာ့ဘူး။
ကုိယ့္အတၱနဲ႔ကုိယ္၊ ကုိယ့္အသုိင္းအဝုိင္းနဲ႔ကုိယ္၊ ကုိယ့္အစုအဖြဲ႔နဲ႔ကုိယ္။ ခင္ရာေဆြမ်ိဳးအမွန္တရား၊ ၿမိန္ရာဟင္းေကာင္း အမွန္တရား၊ လက္သင့္ရာစားေတာ္ေခၚတဲ့အမွန္တရားေတြသာ ႀကီးစုိးေနၿပီေလ။
ဒီေတာ့ ခုခ်ိန္မွာ အံ့ထူးေမာ္ ဘာျဖစ္ေနလဲ ကြၽန္ေတာ္ သိပ္သိခ်င္တယ္။ သူ… ဘယ္လုိရပ္တည္ေနလဲ ကြၽန္ေတာ္ ျမင္ေတြ႕ ခ်င္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ခက္တာက ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္ေက်ာ္ေတာင္ ၾကာခဲ့ၿပီဆုိေတာ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိသာ မွတ္မိၿပီး၊ အံ့ထူးေမာ္ရဲ႕ ငယ္ရုပ္ကုိေတာင္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ မနဲပုံေဖာ္ေနရတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ လမ္းေပၚမွာ အရမ္းခ်မ္းသာတဲ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ရြယ္တူ သူေဌးႀကီးတစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႕ရင္ အံ့ထူးေမာ္မ်ား ျဖစ္ေနမလားလုိ႔ ကြၽန္ေတာ့္မွာ လုိက္ၾကည့္ရတာအေမာ။ ရုံး႒ာနေတြကုိ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ေရာက္တဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ အသက္ အတူတူေလာက္ ရာထူးႀကီးႀကီး ပုဂၢဳိလ္ႀကီးေတြကုိ ေတြ႕ရရင္လည္း ‘ခင္ဗ်ားဟာ အံ့ထူးေမာ္လား’ဗ်ာလုိ႔ ေမးခ်င္စိတ္က တစ္ဖြားဖြား။ ရုပ္သံမီဒီယာေတြကလႊင့္တဲ့ လႊတ္ေတာ္ခ်န္နယ္မွာ ျပည္သူကေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္တယ္ဆုိတဲ့ လႊတ္ေတာ္အမတ္ႀကီးေဆတြကုိ ေတြ႕ရင္လည္း ‘အံ့ထူးေမာ္မ်ားလား…’လုိ႔ ထင္ေယာင္မိရတာက ခဏခဏ…။ အႏုပညာ၊ အားကစား၊ ပညာေရး၊ ႏုိင္ငံေရး အစရွိသျဖင့္ နယ္ပယ္အသီးသီးမွာ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ လူေတြကုိ ေတြ႕ရင္ သူတုိ႔ကုိ အံ့ထူးေမာ္မ်ားလားလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ေတြးေနမိတယ္။
ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ လွည္႕လည္သြားလာေနရတဲ့ ဇာတ္သမားဘဝတုန္းကလည္း ကြၽန္ေတာ္ အံ့ထူးေမာ္ဆုိတဲ့ေကာင္ကုိ ရွာခဲ့ တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ီးအႏွီးပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္အသက္ ေလးဆယ္သာ ေက်ာ္ခဲ့တယ္။ အခုခ်ိန္ထိ ကြၽန္ေတာ္ အံ့ထူးေမာ္ကုိ မေတြ႕ေသးပါဘူး။
***
အမွန္တရားဆုိတာ…
ဘာလဲ…?
အရုိးသားဆုံးဝန္ခံရရင္ ကြၽန္ေတာ္ မသိဘူး။ အခုလုိ အသက္ေလးဆယ္အရြယ္ လူလတ္ပုိင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့အထိ အမွန္တရားအစစ္ကုိ ကြၽန္ေတာ္ မေတြ႕ဖူးေသးဘူး။
ခင္ဗ်ားတုိ႔ဟာ အမွန္တရားဘာလဲဆုိတာ သိခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ကြၽန္ေတာ္ေျပာတဲ့ အံ့ထူးေမာ္ ကုိသာ ေတြ႔ေအာင္ရွာၾကပါ။ အဲဒီေကာင္က အမွန္တရားကုိ သိပ္သိတဲ့အေကာင္။ သိပ္တန္ဖုိးထားတဲ့အေကာင္။ သိပ္ ယုံၾကည္တဲ့အေကာင္။ စိတ္ဓာတ္လည္း အင္မတန္ ခုိင္မာတဲ့အေကာင္။ အင္မတန္ ႀကံ႕ခုိင္တဲ့အေကာင္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္မွာ ဒါမွမဟုတ္ ေလာကႀကီးမွာ သူ႔လုိအမွန္တရားကုိ တိတိက်က် သရုပ္ခြဲတတ္တဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးလုိအပ္တယ္။ သူ႔လုိ ကေလးအရြယ္နဲ႔ မလုိက္ေအာင္ အမွန္တရားကုိ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ဆုပ္ကုိင္ထားတတ္တဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးလုိအပ္တယ္။ ကုိယ့္ယုံၾကည္ခ်က္အတြက္ အသက္ကုိပင္ ေပးဝံ့တဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးလုိအပ္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ထပ္ေျပာပါရေစ…။
ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ခင္ဗ်ားအတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တုိင္းျပည္အတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကမၻာႀကီးအတြက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ …
ေက်းဇူးျပဳ၍…
အံ့ထူးေမာ္ကုိ ရွာေပးပါ…
တကယ္ေတာ့… အဲဒီေကာင္ဟာ အမွန္တရားပါပဲ…
ဒါနဲ႔ စကားမစပ္…
ဒီစာဖတ္ေနတဲ့ ခင္ဗ်ားဟာ အံ့ထူးေမာ္လားဗ်ာ…
ေဇာ္သစ္
(၁၇.၇.၂၀၁၄၊ 9:19PM)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
