ေအာင္ခက္မင္း – အနင္းခံအႏုပညာ
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၁၊ ၂၀၁၅
မႏၲေလးၿမိဳ႕ရဲ႕တစ္ေနရာမွာျဖစ္သည္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ လူစုစုျမင္သျဖင့္ ပထမေတာ့ မ်က္လွည့္ပြဲလား ေဆးေရာင္းေန တာမ်ားလား ထင္မိေသးသည္။ အနားကပ္ၾကည့္ေတာ႔မွ လူငယ္ေလးတစ္ဦး သုံးဘက္ျမင္ပန္းခ်ီေရးဆြဲတာျဖစ္ေနသည္။
ပန္းခ်ီအႏုပညာရွင္လူငယ္သည္ သူ၏ဆံပင္ကိုပင္ေဆးရာင္ျခယ္သထားေပသည္။ အနီ ေရႊနီေရာင္။ မီးေတာက္မီးလွံ်ေလာ ေရႊေရာင္အလံေတာ္ေလာ။ ေသာက ဗ်ာပါရလား အႏုပညာစိတ္ကူးစိတ္သန္းလား။ သေကၤတ တခုခုေတာ့ျဖစ္လိမ္႔မည္။
ဖ်င္ၾကမ္းေဘာင္းဘီအျပာလြင့္လြင့္ စြပ္က်ယ္လက္တို ျဖဴေလ်ာ္ေလ်ာ္ဝတ္ထားေသာလူငယ္က သီခ်င္းတေအးေအးႏွင့္ လက္ကို လႈပ္ရွားေနသည္။ စုတ္တံျဖင့္ေဆးစက္တို႔လိုက္ ေဆးေရာင္ျခယ္လိုက္ႏွင့္။ သူ႔ေရွ႕မွ အဂၤေတျပင္သည္ ၾကာပန္း ေဝေဝ ကန္ေရျပင္အျဖစ္သို႔ တျဖည္းျဖည္းကူးေျပာင္းေနသည္။ ေဘးမွေစာင့္ၾကည့္ေနသည့္ပရိသတ္ထဲတြင္လည္း လူငယ္ က မ်ားသည္။ အႏုပညာသရုပ္ေဖာ္ျပကြက္တစ္ကြက္ ဂီတတီးခတ္ပြဲတစ္ပြဲကို ၾကည့္ရႈသလို ရင္ခုန္ေနၾကဟန္။ တခ်ိဳ႕က လက္ကိုင္တယ္လီဖုန္းေလးမ်ားႏွင့္ ဓာတ္ပုံတဖ်တ္ဖ်တ္ မွတ္တမ္းတင္ေနၾကသည္။ ၿပီးလွ်င္လူမႈကြန္ရက္ေပၚမွာ ျဖန္႔ေဝၾက
ေပလိမ္႔မည္ ။
ပန္းခ်ီအႏုပညာရွင္လူငယ္ေလးကေတာ႔ အႏုပညာမွတဆင့္စိတ္ကူးကမ႓ၻာတစ္ခုထဲသို႔ ေရာက္ရွိေနပုံရသည္။ သူ႕အနားမွ အႏုပညာခ်စ္သူမ်ားသည္ သူ႔အတြက္ အေႏွာက္အယွက္မဟုတ္။ လူထဲ သူထဲက အႏုပညာရွင္။ သူ႔နာမည္မွာလိႈင္းညီဟုသိရသည္။လက္မွတ္ကိုေတာ့ “လိႈင္း” ဟု တစ္လုံးတည္းသာေရးထိုးသည္။
သည္ပန္းခ်ီလက္ရာေတြကို ေရရွည္တည္တံ့ေအာင္လည္း ထိန္းသိမ္းထား၍မရ။ အခေၾကးေငြႏွင့္ ေရာင္းခ်ျခင္းလည္း မျပဳ ႏိုင္။ ဒါနဲ႔မ်ား ဘာေၾကာင့္ေရးဆြဲေနပါလိမ့္။ အခ်ိဳ႕ကသိလ်က္ႏွင့္ ျဖစ္ေစမသိပဲျဖစ္ေစ နင္းေလွ်ာက္သြားၾကမည္။ အခ်ိဳ႕က စိတ္ဆိုးစိတ္ယုတ္ျဖင့့္ ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးျပဳၾကဦးမည္။ ယခင္ကလည္း ဖ်က္ဆီးခံခဲ႔ရသည့္ အေတြ႕အၾကံဳရွိခဲ႔ဖူးသည္။ ပထမ ေတာ့ သူေၾကကြဲမိ။ နာက္ေတာ့ သည့္ထက္ေကာင္းေသာလက္ရာေတြ ဖန္တီးဖို႔ တြန္းအားပါလားဟု ေတြးမိသြားသည္။ သတင္းတိုတစ္ပုဒ္မွာ ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ခဲ႔ရသည္။
လူ႔အဖြဲ႕အစည္းသည္ အႏုပညာလက္ရာသစ္မ်ားကို လြယ္လင့္တကူ လက္ခံတတ္ျခင္းမရွိေပ။ ဆန္႔က်င္ၾက ႐ႈတ္ခ်ၾက ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးျပဳတတ္ၾကလွသည္။ အမည္ဆိုးမ်ားျဖင့္လည္း သမုတ္တတ္ၾကေသးသည္။ သ႐ုပ္ပ်က္ဂီတ လမ္းသူရဲဂီတတဲ႔ ။ ကာရန္ပ်က္ကဗ်ာ စိတၱဇကဗ်ာတဲ့။ အ႐ူးေခ်းပန္းအကတဲ့။ သြားေလသူ အာဏာရွင္ႀကီးကေတာ့ ဂီတေဖ်ာ္ေျဖပြဲတစ္ပြဲမွာ စိတ္လိုက္မာန္ပါစင္ေပၚတက္ၿပီး အႏုပညာရွင္မ်ားကို ထိုးႀကိတ္ တူရိယာပစၥည္းမ်ားကိုဖ်က္ဆီးခဲ႔ဖူးသည္။ ဖိႏွိပ္သူအဆက္ ဆက္က ရိုက္ကူးၿပီး ဖလင္ေကာ္ျပားေတြကို အမဲဖ်က္သလိုျဖတ္ေတာက္ဖူးသည္။ သူရို႕ေတြနားဝင္ပီယံမျဖစ္ေသာ ဂီတသစ္ ကို အစိုးရအသံလႊင့္ဌာနမွ ထုတ္လႊင့္ခြင့္မျပဳခဲ႔ၾက။ စာေပကင္ေပတိုင္အဖြဲ႕ႀကီးျဖင့္ စာေပရတနာေတြကို ေငြမင္အုပ္ ဆုတ္ျဖဲ လုပ္ခဲ႔ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ … ကာလတစ္ခု သမိုင္းတစ္ေကြ႕မွာ သရဖူမ်ားသာ လမ္းေဘးေျမာင္းထဲ မရႈမလွေရာက္ရွိသြားၾက သည္။ အႏုပညာရတနာအလွမ်ားကား ပ်ဥ္းမငုတ္တို အဘိဓမၼာ ခြန္အားျဖည့္မိငယ္ဒႆနျဖင့္ လူထုထဲမွာ ဆက္လက္ရွင္ သန္ေနၾကဆဲပါပင္။ အနင္းခံစပါးပင္က ပိုသန္သည္ဟူေသာ စကားပုံႏွင့္အညီ အဖိႏိွပ္အႏုပညာသည္လည္း ပိုမိုသန္စြမ္းရ ေပမည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ လူငယ္ပန္းခ်ီပညာရွင္ဖန္ဆင္းျပသည့္ ကန္ေရျပင္ကိုၾကည့္ေငးရင္း အေတြးအလ်ဥ္မွာ စီးေမ်ာေနမိသည္။ သူ႔ကို စကားေတြေျပာခ်င္ေနသည္။ ေမးခြန္းေတြ ေမးခ်င္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အႏုပညာစ်ာန္ကို မဖ်က္ဆီးခ်င္။ မဖ်က္ဆီး ရက္။ သူကလည္းသူ႔ဘာသာစကားႏွင့္သူ သူ႔ေဆးစက္မ်ားႏွင့္သူ စီးဆင္းဆဲ။ ကူးစက္ျမန္ေသာေရာဂါတစ္ခုလို အႏုပညာက ကြၽန္ေတာ္ဆီေရာက္လာသည္။ မရေတာ့။ စာရြက္ႏွင့္ေဖာင္တိန္ရွိရာ ကြၽန္ေတာ္သြားရမည္။ ကြၽန္ေတာ့္ဘာသာစကားရွိရာ ကြၽန္ေတာ္သြားရမည္။ လူငယ္ကစီးဆင္းဆဲ။ ကမၻာႀကီးလည္း လွည့္လည္ဆဲ။ ။
ေအာင္ခက္မင္း
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
