ေက်ာ္ေမာင္(တိုင္းတာေရး) – ေတြးမိေလေသာ – လူငယ္ႏွင့္ စီးကရက္
(မိုုးမခ) စက္တင္ဘာ ၇၊ ၂၀၁၅
ထမင္းဆိုင္တဆိုင္မွာ ထမင္းစားအၿပီး အဲဒီဆိုင္မွာပဲ ဟိုးအတန္းငယ္ မူလတန္းေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေတြ႔လို႔ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း ၊ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ၾကရင္း ဆက္ထုိင္ျဖစ္တယ္။ ဟိုတုန္းက အေၾကာင္းေတြျပန္လည္ေျပာၾက၊ ဟိုသူငယ္ခ်င္း ဒီသူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္းေတြ အခ်င္းခ်င္းဖလွယ္ၾက၊ လက္ရွိဘာေတြလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ဂုဏ္ကိုယ္ေဖာ္ၾကနဲ႔ စကား၀ိုင္းက စည္လွပါတယ္။ အရြယ္ေတြကလည္း အဲဒီအခ်ိန္မွာ တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေအာင္စေတြ ဆိုေတာ့ တလူလူနဲ႔ေပါ႔။
၀ိုင္းမွာက ငါးေယာက္ထုိင္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ တေယာက္က ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ စီးကရက္ကို စတိုင္ပါပါခဲေနပါတယ္။ စားပြဲေပၚကို သူ႔ရဲ႕ စီးကရက္ဗူးကို တင္ထားတယ္။ မီးျခစ္လိုခ်င္ရင္ ဆိုင္က စားပြဲထိုးတေယာက္ကို ညီေလးေရဆိုၿပီး လက္သီးဆုပ္မွာ လက္မကို မီးျခစ္တဲ့ပုံစံလုပ္ျပလိုက္ရင္ မီးျခစ္လာခ်ေပးတဲ့ေခတ္၊ ထမင္းဆိုင္ထဲမွာ ေဆးလိပ္ပဲေသာက္ေသာက္၊ စီးကရက္ပဲေသာက္ေသာက္ ရတဲ့ေခတ္ပါ။ အခုလည္း ပိုေတာင္လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေသာက္လ႔ိုရေနတဲ့ ေခတ္ေရာက္ေနၿပီ ငေက်ာ္ေမာင္ရဲ႕ဆိုရင္ေတာ့ မသိတဲ့ အမိုက္အမဲေလးမို႔ ခြင့္လႊတ္ၾကပါလို႔ပဲ ေျပာပါရေစ။
သူငယ္ခ်င္းတစု စကားေကာင္းေနတုန္း စာရြက္စာတမ္းေတြ၊ ဖိုင္ေတြ တေပြ႕တပိုက္ၾကီးနဲ႔ အမၾကီးတေယာက္ ဆိုင္ထဲ၀င္လာၿပီး ေဘး၀ိုင္းမွာ ၀င္ထိုင္ပါတယ္။ သူ႔ပစၥည္းေတြ စားပြဲ၀ိုင္းေပၚခ်ၿပီးတဲ့အခါ စီးကရက္ေသာက္ရင္း အားပါးတရ စကားေျပာေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ခြင့္ေတာင္းပါတယ္။ သူ ဆာေဗးလုပ္ပါရေစတဲ့။ သူက စစ္တမ္းေကာက္တဲ့သူေပါ႔။ ရပါတယ္ဆိုေတာ့ သူထုိင္ေနတဲ့ စားပြဲ၀ိုင္းဖက္ကို ေခၚၿပီး ဗ်ဴးပါေလေရာ။ ဘယ္တံဆိပ္ကို ေသာက္သလဲ၊ တေန႔ဘယ္ႏွစ္လိပ္ေသာက္သလဲ စသျဖင့္ေပါ႔။ စကား၀ုိင္းမွာ တေယာက္ေလ်ာ့သြားေတာ့ က်န္တဲ့ေလးေယာက္က သိပ္အစာမေၾကခ်င္။
ဆာေဗးကလည္း အေတာ္ၾကာပါတယ္။ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္၊ နာရီ၀က္ေလာက္မ်ား ရွိမလားပဲ။ အားရပါးရ ေမးျမန္းၿပီးတဲ့အခါ ဆာေဗးမမၾကီးလည္း စာရြက္ေတြသိမ္း ထျပန္မယ္လုပ္တဲ့အခ်ိန္ ဒီကေကာင္လည္း ရတဲ့အခြင့္အေရးကို လက္လြတ္မခံဘဲ တဖက္၀ိုင္းက ဆာေဗးသမားကို ေမးမိပါတယ္။
“အမေရ ေမးပါရေစဗ်ာ၊ အမ ဆာေဗးက ေဆးလိပ္ေသာက္တဲ့သူေတြကိုပဲ လုပ္တာလား။”
“အင္း ဟုတ္ပါတယ္” ဆိုၿပီး အဲဒီအမက ျပန္ေျဖပါတယ္။
ကြန္႔ခ်င္တဲ့ ငနဲျဖစ္ေတာ့ ဆက္ေမးပါတယ္။
“ဟာ ဒါေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးဗ်၊ မေသာက္တဲ့သူေတြကိုလည္း ဘာေၾကာင့္မေသာက္တာလည္း၊ အစက ေသာက္ဖူးလား၊ ေသာက္ဖူးရင္ ဘာေၾကာင့္မေသာက္ျဖစ္ေတာ့တာလည္း၊ မေသာက္ဖူးဘူးရင္လည္း ဘာေၾကာင့္ စမ္းသပ္ၿပီးေတာင္ မေသာက္တာလည္း စသျဖင့္ ဆာေဗးေလး မလုပ္သင့္ဘူးလားဗ်ာ။ ဒါမွ အမရဲ႕ဆာေဗးက ပိုျပည့္စုံမွာေပါ႔ “ ဆိုေတာ့့ သူလည္း ဘာမွ ျပန္မေျဖေတာ့ဘဲ စာရြက္စာတမ္းေတြ ဖိုင္ေတြ ပိုက္ၿပီး ဆိုင္ထဲက အေသာ့ႏွင္ပါေတာ့တယ္။
စစ္တမ္းသမားကို ျပန္လည္ ဆားေဗးလုပ္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေလးပါ။ ဘယ္လို ေကာင္ေလးပါလိမ့္လို႔ ထင္ရင္လည္း ထင္သြားမွာေပါ႔ဗ်ာ။
ခင္မင္ရတဲ့ မိတ္ေဆြညီငယ္တေယာက္ ျပန္လည္ေျပာျပခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကိုလည္း မွ်ေ၀ခ်င္ပါတယ္။ အားတဲ့အခ်ိန္ အေတြ႔အၾကံဳလည္းရ၊ ေက်ာင္းစရိတ္ ေနစရိတ္ စားစရိတ္ စတာေတြကာမိေအာင္ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ေတြကို စင္ကာပူေရာက္ ေရႊျပည္ၾကီးက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား အေတာ္မ်ားမ်ား ၀င္လုပ္ၾကပါတယ္။
ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီပတ္လုံး ေရာင္းတဲ့ စတိုးဆိုင္တဆိုင္မွာ ခုနက ညီငယ္ ညဖက္ အခ်ိန္ပိုင္း ဆင္းစဥ္ကျဖစ္ပါတယ္။ ညသန္းေခါင္ (၁၂) နာရီမထိုးခင္ နာရီ၀က္အလုိေလာက္မွာ လူငယ္တေယာက္ ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္လာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ စီးကရက္ဗူးတဗူးကို လက္ညိွဳးထိုးျပၿပီး ၀ယ္မယ္ေျပာပါတယ္။ သူရဲ႕အေပါင္းအသင္းေရာင္းရင္းေတြျဖစ္ပုံရတဲ့ သက္တူရြယ္တူ လူငယ္တသိုက္ကလည္း ေကာင္ေလးကို ဆုိင္ရဲ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန မတ္တပ္ရပ္ အကဲခတ္ေနၾကပါတယ္။
အခ်ိန္ပိုင္း အေရာင္း၀န္ထမ္းျဖစ္တဲ့ ညီငယ္ကလည္း လူငယ္ေတြ စီးကရက္လာ၀ယ္တယ္ဆိုရင္ အဲဒီမွာ စည္းကမ္းရွိထားတဲ့အတိုင္း ေစ်း၀ယ္သူရဲ႕ မွတ္ပုံတင္ကို ေတာင္းၾကည့္စစ္ေဆးၿပီးမွ ေရာင္းရမွာျဖစ္လို႔ မွတ္ပုံတင္ျပခိုင္းပါတယ္။ အသက္ (၁၈) ႏွစ္ေက်ာ္တဲ့ လူငယ္ (က်ားမ မဟူ) ေစ်း၀ယ္သူကိုမွ စီးကရက္ေရာင္းခြင့္ရွိတာျဖစ္ပါတယ္။ မွတ္ပုံတင္ကိုၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ေကာင္ေလးရဲ႕ အသက္က ေနာက္တရက္ဆိုရင္ (၁၈)ႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ေတာ့မွာ။ တိတိက်က်ေျပာရရင္ အဲဒီည(၁၂) နာရီေက်ာ္တာနဲ႔ (၁၈)ႏွစ္ျပည့္ၿပီလို႔ ေျပာႏုိင္ၿပီ။ စီးကရက္၀ယ္ေသာက္ႏုိင္ၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေလးက နာရီ၀က္ေစာၿပီး စီးကရက္၀ယ္ခ်င္တယ္။ ဟိုညီငယ္ကလည္း ဒီႏုိင္ငံမွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဥပေဒျဖစ္တဲ့အတြက္ ဥပေဒကို ခ်ိဳးေဖာက္ၿပီး မေရာင္းႏုိင္ပါဘူးလို႔ ေျပေျပလည္လည္ ျငင္းရတယ္။
အဲဒီအခါ ေကာင္ေလးကလည္း လက္ကနာရီ ျပျပၿပီး နာရီ၀က္ပဲလိုေတာ့တာ ဘယ္သူမွမသိပါဘူး ေရာင္းေပးပါဗ်ာလို႔ နားပူနားဆာလုပ္ျပန္တယ္။ မိတ္ေဆြညီငယ္ ဆုံးျဖတ္ရပါတယ္။ အခု မေရာင္းေပးႏိုင္ဘူး၊ ေနာက္နာရီ၀က္ေက်ာ္တဲ့အခါ လာ၀ယ္၊ အဲဒီအခါ ေရာင္းေပးမယ္ဆိုၿပီး ခပ္တင္းတင္း ဆိုရပါသတဲ့။
ေကာင္ေလး သူ႔အေပါင္းအသင္းေတြဆီ မေက်မနပ္နဲ႔ ျပန္သြားပါတယ္။ သန္းေခါင္ေက်ာ္တဲ့အခါ လာ၀ယ္ျဖစ္လား မ၀ယ္ျဖစ္ေတာ့လားဆိုတာ သူျပန္ေျပာင္းေျပာျပတုန္းက ေမးၾကည့္ေသးတယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းကို မမွတ္ထားမိပါ။
ေရႊျပည္ၾကီးမွာ လူငယ္ေတြ စီးကရက္ခဲၾက၊ ေဆးေပါ႔လိပ္ေသာက္ၾကနဲ႔ အေတာ္ကို တိုးတက္ပါတယ္။ စတုိင္နဲ႔ပါ။ အရင္ေခတ္တုန္းက မဂၤလာေဆာင္ပြဲေတြမွာ မဂၤလာပြဲ ၾကြလာတဲ့ ဧည့္ပရိသတ္ကို ခန္းမ အ၀င္၀မွာပဲ စီးကရက္ေကာင္းေကာင္း ေ၀တဲ့ အေလ့ရွိိခဲ့ဖူးပါတယ္။
မဂၤလာဖိတ္စာကို အိမ္တိုင္ရာေရာက္ဖိတ္တဲ့အခါမွာ လက္ဖက္ထုပ္နဲ႔ ေဆးလိပ္ကမ္းတဲ့ ဓေလ့လည္း ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာမွာ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ အခုထိလည္း တခ်ိဳ႕အရပ္ေတြမွာ အစဥ္အလာအျဖစ္ အသုံးျပဳေနၾကဆဲလို႔ ၾကားသိရပါတယ္။ အထက္ဖက္မွာလည္း ရြာေတြ၊ နယ္ေတြမွာ အဲဒီ အေလ့ကို က်င့္သုံးေနဆဲျဖစ္တယ္လို႔ အထက္အညာဇာတိ မိတ္ေဆြတဦးက ေျပာျပပါတယ္။ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲေတြက ရလာတဲ့ ေဆးလိပ္ေတြ၊ စီးကရက္ေတြကို အိမ္ေရာက္တဲ့အခါျဖစ္ျဖစ္၊ ဆိုင္တဆိုင္မွာ ဆက္ထိုင္ၾကတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသာက္ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း မဂၤလာပြဲထဲမွာကို ခဲၾကပါတယ္။ မေသာက္ဖူးေသးတဲ့ လူငယ္ေတြအတြက္ စစမ္းေသာက္ၾကည့္ႏိုင္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းတခုပါပဲ။
ေနာက္တခုက ေဆးလိပ္၊ စီးကရက္ေသာက္တဲ့ လူႀကီးမိဘက ဆယ္ေက်ာ္သက္ပဲရွိေသးတဲ့ သားေတြ၊ တူေတြကို မီးညွိခိုင္းရာက ေသာက္မိေစတာပါပဲ။
အလယ္တန္းေက်ာင္း၊ အထက္တန္းေက်ာင္းနဲ႔ နီးတဲ့ေနရာေတြမွာ ကြမ္းယာေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြ၊ ကုန္စုံဆိုင္ေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေက်ာင္းသားအရြယ္ လူငယ္ေတြ စီးကရက္လာ၀ယ္ရင္ မေရာင္းဘူးေျပာတဲ့ဆိုင္၊ က်န္းမာေရး အသိရွိတဲ့ အေရာင္း၀န္ထမ္းေတြ၊ ဆိုင္ရွင္ေတြ ရွိၾကပါတယ္ဆိုရင္ လူငယ္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား အက်ိဳးရွိလိုက္ေလမလည္းရယ္လို႔ အေတြးဆန္႔မိေၾကာင္းပါ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
