(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၂၈၊ ၂၀၁၅
ကြၽန္မရဲ႕ ဘ၀ရထား ဆိုက္ေရာက္လာတဲ့ ဆာဘားျပည္နယ္ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ ကိုတာကင္နာဘာလူးၿမိဳ႕က ေန႔စဥ္ဘ၀အေၾကာင္းကို ျပန္လည္မွ်ေ၀ခ်င္ပါတယ္။ KK လို႔ အတိုေကာက္ေခၚတဲ့ Kota Kinabalu ၿမိဳ႕က ပင္လယ္ႀကီး ပတ္လည္၀ိုင္းထားတဲ့ သာ ယာေသာၿမိဳ႕ေလးမို႔ ခရီးသြားဧည့္သည္ေတြ ေပ်ာ္ေမြ႔တဲ့ၿမိဳ႕ေလးပါ။ ဘ၀ရထားေပၚမွာ အဆင္ေျပသလိုသြားေနတဲ့ ကြၽန္မ လည္း ဆားဘားေရာက္ ဧည့္သည့္ပါပဲ။ ဒီၿမိဳ႕မွာေပ်ာ္ေနတယ္လို႔ မဆိုခ်င္ေသာ္လည္း၊ ေနေပ်ာ္တယ္တဲ့ ေနရာေလးပါ။
ဆာဘားျပည္နယ္က တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုံ စုေပါင္းေနထိုင္တဲ့ ေဒသပါ။ ပို႔ေဆာင္ဆက္သြယ္ေရးစရိတ္ႀကီးလို႔ ကုန္ပစၥည္းနဲ႔ ၀န္ေဆာင္စရိတ္ေတြ ကြာလာလမ္ပူမွာထက္ ပိုေစ်းႀကီးပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ စိမ္းစိမ္းစိုစို ရွိၿပီး၊ ဆိတ္ျငိမ္တဲ့ ၿမိဳ႕ေလးမို႔ ကြၽန္မ သေဘာက်ပါတယ္။ ကြာလာလမ္ပူမွာလို စိတ္မြန္းၾကပ္စရာေတြ မရွိဘူး။ ေလ႐ွဴလို႔ေကာင္းတယ္။ အသက္႐ွဴေခ်ာင္ ပါတယ္။ ရာသီဥတုက ပူတဲ့အခ်ိန္ မတရားပူျပီး၊ မိုးရြာရင္လည္း မို႔သက္ေလျပင္းက်ေလ့ရွိပါတယ္။ ရာသီဥတု ၾကည္လင္ေန ရင္ ပင္လယ္ေရျပင္မွာ ယိမ္းကသလို ဟန္ခ်က္ညီတဲ့ လႈိင္းလံုးေတြကို ျမင္ရတာ စိတ္ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းပါတယ္။ မိုးသည္း ေလထန္ရင္ ေဒါသတႀကီးရိုက္ခတ္လာတဲ့ လႈိင္းလံုးႀကီးေတြကို ျမင္ရတာ ရင္သပ္႐ႈေမာစရာ။ ဧရာ၀တီတိုင္းမွာ ျမစ္ေခ်ာင္း အင္းအိုင္ေတြနဲ႔ပဲ ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ကြၽန္မ အခု ပင္လယ္ႀကီးနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ေနရေတာ့ ပင္လယ္ႀကီးရဲ႕ အလွနဲ႔ အားမာန္ကို ခံစားသိခြင့္ရပါတယ္။
ဒီၿမိဳ႕ကိုေရာက္လာလိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မထင္မွတ္ခဲ့ေပမဲ့ အခုေရာက္လာပါတယ္။ ဟိုတုန္းကလည္း မေလးရွားႏုိင္ ငံမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးမရွိခဲ့ေပမဲ့ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေနေနျဖစ္ပါတယ္။ တရားသေဘာနဲ႔ ဆင္ျခင္ျပီး၊ အေကာင္းျမင္ၾကည့္ မယ္ဆိုရင္ သံသရာမွာေတာ္စပ္ခဲ့တဲ့ ေဆြေဟာင္းမ်ိဳးေဟာင္းေတြနဲ႔ ျပန္ဆံုခြင့္ရတယ္လို႔ သေဘာထားရမွာပါ။ ဘယ္ေနရာ ေဒသ ေရာက္ေရာက္ မိမိယံုၾကည္ခ်က္ကို ျမဲျမဲဆုပ္ကိုင္ရင္း၊ ေတြ႔တဲ့လူနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံရင္း ဘ၀ခရီးအစုန္အဆန္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့တာ ဒီေန႔အထိ ေရာက္လာခဲ့ျပီ။ ဘယ္အခ်ိန္ထိလဲ၊ ဘယ္ကိုဆက္သြားမလဲေမးရင္ အေျခအေနအရပဲလို႔ ေျဖေနက်အတိုင္း ေျဖမွာပါ။ မေလးရွားမွာေနတာၾကာလာေတာ့ ဒီမွာပဲ အေျခခ်ေတာ့မလားလို႔ အ ေပါင္းအသင္းေတြက ေမးလာတိုင္း ကြၽန္မ ခါးခါးသီးသီး ျငင္းေလ့ရွိပါတယ္။ လက္ရွိအေနအထားမွာ အဆင္ေျပေနေပမဲ့ ဒီေျမမွာ ကြၽန္မက ဧည့္သည္။ ဧည့္သည္ဆိုတာ အခ်ိန္တန္ရင္ အိမ္ျပန္ရမယ္။
မေလးရွားမွာ ဆားဘားျပည္နယ္က ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ ျပည္နယ္တခုျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ တကၠသိုလ္ဆို ေသာ ဆာဘားမေလးရွားတကၠသိုလ္က သူနာျပဳဌာနမွာ သင္ၾကားေရးဆရာအျဖစ္ ကြၽန္မ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံပါလို႔ ေႂကြးေၾကာ္ေနတဲ့ မေလးရွားႏုိင္ငံရဲ႕က ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ တဖက္ေစာင္းတဲ့ သာသာထိုးထိုး ဒီမိုကေရစီလို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ ေရခံေျမခံေကာင္းတဲ့ မေလးရွားႏုိင္ငံဟာ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းက အုပ္ခ်ဳပ္မႈေကာင္းရင္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတဲ့ႏုိင္ငံတခုုျဖစ္ ႏုိင္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း အာဏာရွင္ဆန္မႈနဲ႔ အဂတိလိုက္စားမႈေတြ ပိုဆိုးလာျပီမို႔ စိုးရိမ္ရတဲ့အေျခအေနကို ေရာက္ေနပါ တယ္။ ျမန္မာျပည္က အဘေတြရဲ႕ စည္းကမ္းျပည့္၀ေသာဒီမိုကေရစီထက္ေတာ့ သာပါေသးတယ္။ သူ႔တိုင္းျပည္မွာ အထင္ ကရ တကၠသိုလ္ေတြ ရွိတယ္။ အရည္အခ်င္းမွီသူတိုင္း တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္တက္ဖို႔ အေထာက္အပံ့ေတြရတယ္။ ဘြဲ႔ရ တေယာက္ရဲ႕ အနိမ့္ဆံုးလစာ ရင္းဂစ္ ၂၀၀၀ (ျမန္မာေငြ ၆ သိန္းက်ပ္)၊ အလုပ္သမားတေယာက္ရဲ႕ အနိမ့္ဆံုးလစာ ရင္းဂစ္ ၉၀၀ (ျမန္မာေငြ ၂ သိန္း ၇ ေသာင္း၊ တေန႔၀င္ေငြ ၉၀၀၀ က်ပ္) ပါ။
တကၠသိုလ္ေတြမွာ ပညာေရးလြတ္လပ္ခြင့္ (Academic Freedom) အျပည့္အ၀မရွိေပမဲ့ လိုအပ္တဲ့ အေျခခံအေဆာက္ အအံုနဲ႔ ေငြေၾကးေထာက္ပံ့မႈေတြ အျပည့္အ၀ေပးႏုိင္တာကိုေတာ့ ခ်ီးက်ဴးစရာေကာင္းပါတယ္။ အစိုးရတကၠသိုလ္ေတြမွာ သူနာျပဳနဲ႔ ေဆးေက်ာင္းသားေတြကို အစိုးရက ပညာသင္ဆုေပးထားတယ္။ တကၠသိုလ္ကိုေပးရမဲ့ ေက်ာင္း၀င္ေၾကး၊ အ ေဆာင္ေၾကးကို အစိုးရကေပးပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ လစဥ္အသံုးစရိတ္ သီးသန္႔ေပးပါတယ္။ မိဘေတြ ဘာမွကုန္က် စရာမ လိုဘူး။ သင္ၾကားေရးဆရာေတြနဲ႔ ၀န္ထမ္းေတြကို လံုေလာက္တဲ့ လစာေပးထားျပီး၊ ရာထူးအလိုက္ အက်ိဳးခံစားခြင့္ေတြ ေပးထားပါတယ္။ အက်ိဳးခံစားခြင့္နဲ႔အတူ တာ၀န္ယူမႈ တာ၀န္ခံမႈေတြလည္း ရွိရပါတယ္။ တခါတေလ အလုပ္ကို အိမ္ျပန္ ယူသြားျပီး၊ အိမ္စာလုပ္သလို အခ်ိန္ပိုေပးရတာေတြ ရွိပါတယ္။ အက်ိဳးခံစားခြင့္ကို ပိုပိုသာသာယူျပီး၊ အလုပ္ကို ေပါ့ေပါ့ေလး လုပ္တဲ့ ၀န္ထမ္းေတြလည္း ရွိပါတယ္။ တာ၀န္သိတတ္မႈနဲ႔ စီမံခန္႔ခြဲမႈမွာ အားနည္းမႈေတြေၾကာင့္ လက္ရွိမေလးရွားႏုိင္ငံရဲ႕ ပညာေရး စီးပြားေရး အေျခအေန သိသိသာသာ ဆုတ္ယုတ္ေနပါတယ္။
တကၠသို္လ္ဆိုတာ သုေတသနေတြ ရွင္သန္ရမဲ့ေနရာျဖစ္လို႔ သင္ၾကားေရးဆရာမ်ားကို မျဖစ္မေန သုေတသနလုပ္ဖို႔ တြန္းအားေပးပါတယ္။ လံုေလာက္တဲ့ ေငြေၾကးေထာက္ပံ့မႈေပးျပီး တြန္းအားေပးတာပါ။ သုေတသနတခုအတြက္ အနည္းဆံုး ရင္းဂစ္ ၁ ေသာင္း (ျမန္မာေငြ သိန္းသံုးဆယ္၀န္းက်င္) ခ်ေပးပါတယ္။ သုေတသန ပေရာဂ်က္ႀကီးရင္ ရင္းဂစ္ ၃ ေသာင္းက ေန ၁ သိန္းေက်ာ္ထိ ေပးပါတယ္။ သုေတသန ေတြ႔ရွိခ်က္ေတြကို ပညာရပ္ဆိုင္ရာဂ်ာနယ္ေတြမွာ ေရးသားေဖာ္ျပႏုိင္မွ ရာထူးတိုးေပးတာမ်ိဳး၊ အသစ္ခန္႔တဲ့ သင္ၾကားေရးဆရာေတြကို အတည္ျပဳခန္႔အပ္တဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြရွိပါတယ္။ သင္ ၾကားေရး ဆရာေတြရဲ႕ စဥ္ဆက္မျပတ္ ပညာေရးအတြက္ ျပည္တြင္းျပည္ပ စာတမ္းဖတ္ပြဲေတြ၊ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ ညီလာခံ ေတြတက္ဖို႔ ကုန္က်စရိတ္ေတြ အားလံုးကို တကၠသိုလ္က ကုန္က်ခံပါတယ္။ ခုေနာက္ပိုင္း ဘတ္ဂ်က္လိုေငြျပေနလို႔ ကန္႔ သတ္ခ်က္ေတြ ရွိလာပါတယ္။ ပညာတတ္ေတြကို လူမွန္ေနရာမွန္ထားၿပီး၊ ပညာတတ္ေတြရဲ႕ စြမ္းရည္ကို အျပည့္အ၀ အသံုးခ်ပါတယ္။ သက္ျပည့္ပင္စင္ ရသြားတဲ့ ကထိက၊ ပါေမာကၡေတြကို စာခ်ဳပ္နဲ႔ အလုပ္ျပန္ခန္႔ပါတယ္။
ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ သင္ရိုးညႊမ္းတမ္းေတြကို ေလးႏွစ္တၾကိမ္ေလာက္ ျပန္လည္သံုးသပ္ ျပင္ဆင္ေလ့ရွိပါတယ္။ သင္ခန္းစာ တခုခ်င္းစီကို သင္ၾကားမဲ့ ဆရာက ကိုယ္တိုင္ျပင္ဆင္ရတယ္။ ျပဌာန္းစာအုပ္ေတြ မထားေတာ့ဘူး။ ရည္ညႊန္းစာအုပ္ေတြကို ရွာၾကည့္ျပီး သင္ခန္းေတြကို ပါ၀ါပိြဳင့္နဲ႔ ျပင္ရပါတယ္။ စာေမးပြဲေမးခြန္းကို သင္တဲ့ဆရာကပဲ ေပးရတယ္။ စာေမးပြဲရက္နီးရင္ ဆရာေတြအားလံုးစုေ၀းျပီး ေမးခြန္းတပုဒ္ခ်င္းစီကို အေသးစိတ္စစ္ေဆး ျပင္ဆင္ၾကပါတယ္။ တကၠသိုလ္ဆရာေတြ က်ဴရွင္ေပးတယ္ ဆိုတာမရွိသလို၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ က်ဴရွင္တက္ရတယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ စာတကယ္ ၾကိဳးစားရင္ စာေမးပြဲေအာင္တယ္၊ အမွတ္ ေကာင္းေကာင္း ရပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ စာက်က္တယ္ ဆိုတာလည္းမရွိဘူး။ ဖတ္တယ္၊ မွတ္တယ္၊ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ စာေဆြးေႏြး ၾကပါတယ္။ စာမၾကိဳးစားပဲ ေပါ့ေပါ့ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြလဲ ရွိပါတယ္။ အိုင္ဖုန္းနဲ႔ လက္ (ပ) ေတာ့ကို ေက်ာင္းသားတိုင္း သံုးႏုိင္ၾကေတာ့ သူတို႔သိခ်င္တာကို အင္တာနက္မွာ အလြယ္တ ကူ ရွာႏုိင္ပါတယ္။ အတန္းထဲမွာ စာေမးရင္ ေက်းဇူးရွင္ေတြက ဂူးဂဲလ္မွာ ရွာျပီးျပန္ေျဖ ၾကပါတယ္။
လန္းဆန္းတက္ၾကြတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြနဲ႔ေနရတာ ေပ်ာ္စရာေတာ့ေကာင္းပါတယ္။ ပညာမွ်ေ၀ျခင္းနဲ႔ စဥ္ဆက္မျပတ္ ပညာဆည္းပူးေလ့လာျခင္းကို ကြၽန္မ ေမြ႔ေလ်ာ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက သူနာျပဳေက်ာင္းသူေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ခဲ့ေပမဲ့ အစိုးရ၀န္ထမ္းလုပ္သက္ ေလးႏွစ္ေက်ာ္အထိပဲ ေတာင့္ခံႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခားမွာ ဘယ္ေတာ့မွ အလုပ္သြားမလုပ္ဘူး၊ ပညာေတာ္သင္ပဲသြားမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးနဲ႔ ေလထဲမွာတိုက္အိမ္ေဆာက္ခဲ့ဖူးတာကို ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ေတာ္ေတာ္ ရယ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ေလထဲက တိုက္အိမ္ကေလး ေလထဲမွာက်န္ခဲ့ျပီး၊ ကြၽန္မက မေလးရွားမွာေသာင္တင္ေနတာ ႏွစ္ ေတြၾကာလွျပီ။ ေပ်ာ္လို႔ေနေနတာမဟုတ္ေပမဲ့ ေရႊျပည္ေတာ္ကို ေမွ်ာ္ေလတိုင္း ေ၀းေနတုန္းမို႔ ေတာ္ရာမွာေန၊ အေတြ႔အၾကံဳ ဗဟုသုတေတြ စုေဆာင္းရင္း သူ႔ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနပါတယ္။
မေလးရွားမွာ ကြၽန္မ တကိုယ္ရည္တကာရ ေနထိုင္သြားလာေနတာ က်င့္သားရသလိုေတာ့ရွိပါတယ္။ ငယ္ငယ္က ကိုယ့္ ကိုကိုယ္ သိပ္ထင္ထားခဲ့တာ။ တေယာက္ထဲလည္း ေနႏုိင္တယ္။ တျခမ္းထဲလည္း ေနတတ္တယ္လို႔ မာန္တက္ခဲ့တာကို ျပန္သတိရမိပါတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ တေယာက္ထဲေနရတာ ထင္သေလာက္ မလြယ္ဘူးဆိုတာ လက္ေတြ႔သိလာ ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေဘးအႏၱရာယ္ လံုျခံဳမႈမရွိတဲ့ မေလးရွားလို တိုင္းျပည္မ်ိဴးမွာ တေယာက္ထဲ ေနရတာ ေတာ္ရံုသတၱိနဲ႔ မရပါဘူး။ တခါတေလ သတၱိေတြ အရည္ေပ်ာ္ အေငြ႔ပ်ံသြားလို႔ ေၾကာက္စိတ္၊ ၀မ္းနည္းအားငယ္စိတ္ ၀င္လာပါတယ္။ တေယာက္ထဲေနျပီး ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ သဟဇာတမျဖစ္တဲ့အခါ၊ ကို္ယ့္ကိိုယ္ကို ျပန္ၾကည့္ျပီး တရားလည္းက်မိ ပါတယ္။
ကြၽန္မလိုပဲ ျမန္မာျပည္ အျပင္ဘက္ေရာက္ေနသူေတြ အမ်ားစု ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ ကိုယ့္ေျမမွာပဲ ေပ်ာ္ခ်င္သူ ေတြ ပါ။ ျမန္မာျပည္ကို မခင္တြယ္တတ္တဲ့ လူေတြလည္း ရွိမွာပါ။ ကိုယ့္ေျမ မသာယာေတာ့ သူ႔ေျမမွာ သူ႔ဆန္စား ရဲရေနရတယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ ေမလတုန္းက ရိုဟင္ဂ်ာအေရး လႈပ္ရွားသူေတြ ကြာလာလမ္ပူ ျမန္မာသံရံုးမွာ ဆႏၵျပၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္က ရိုဟင္ ဂ်ာဆိုသူေတြကို ႏုိင္ငံသားအခြင့္အေရးမေပးရင္ ျမန္မာေတြကို မေလးရွားမွာ အလုပ္လုပ္ခြင့္ မေပးေရး၊ မေလးရွားအစိုးရ အေနနဲ႔ ျမန္မာျပည္ကို စီးပြားဖက္ မဆက္ဆံေရးအတြက္ ကန္ပိန္းေတြလုပ္သြားမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ မေလးရွားမွာ ပုဂၢလိက လုပ္ငန္းရွင္အမ်ားစု တရုတ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ မေလးရွားတရုတ္ေတြ ခိုင္းေကာင္းတဲ့ျမန္မာေတြကို လိုအပ္ေနဆဲပါ။ ကြာလာ လမ္ပူက တရုတ္နဲ႔ ကိုရီးယား စားေသာက္ဆိုင္တိုင္းမွာ ျမန္မာစားပြဲထိုးေတြ ရွိပါတယ္။ မေလးရွားမွာ စီးပြားေရးလာလုပ္တဲ့ ကိုရီးယားေတြ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြနဲ႔ အလုပ္ျဖစ္ ေနၾကပါတယ္။ သူမ်ားတိုင္းျပည္က ဘြဲ႔ရေတြ ေက်ာ့ေက်ာ့ေလး အလုပ္လုပ္ေနခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္က ဘြဲ႔ရအခ်ိဳ႕ မေလးရွားက စားေသာက္ဆိုင္မွာ စားပြဲထိုး ပန္းကန္ေဆးေနၾကတယ္။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ သာယာရင္ ဘယ္သူမွ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ ေအာက္က်ေနာက္က် အလုပ္ေတြကို သြားလုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး။
ျမန္မာေတြ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ အလုပ္သြားလုပ္စရာမလိုတဲ့ ေန႔ရက္ေတြ ရွိလာႏုိင္မလား ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ မေသခ်ာ။ သဘာ၀အရင္းအျမစ္နဲ႔ လူသားအရင္းအျမစ္ကို စနစ္တက် အသံုးခ်တတ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေနရာမရသေရြ႕ ျမန္မာေတြ ရဲ႕ဘ၀က လံုးပါးပါးေနမွာပါ။ ကြၽန္မလည္း လံုးပါး မပါးေသးခင္ ေရႊပင္လယ္ႀကီး ကာဆီးထားတဲ့ၿမိဳ႕မွာ ခိုနားတဲ့အခိုက္ အလုပ္တာ၀န္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ လုပ္ေပးရင္း၊ တခါတရံ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ကို ေမ့ထားလိုက္ပါတယ္။ တခါတေလေတာ့လည္း ပင္လယ္ႀကီးကိုေက်ာ္ျပီး၊ အမိေျမကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိပါတယ္။ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိတိုင္းလည္း ရင္ေမာရပါတယ္။ ပင္လယ္ ေရျပင္ကို ေငးေမာၾကည့္မိတဲ့အခိုက္မွာေတာ့ တခဏတာ အေမာေျပသြားပါတယ္။ ပင္လယ္ႀကီးကေပးတဲ့ သဘာ၀ အားေဆးကို မွီ၀ဲရင္း ဆာဘားေရာက္ ဘ၀စာမ်က္ႏွာအခ်ိဳ႕ကို ဒီစာေရးျပီး မွတ္တမ္းတင္လိုက္ပါတယ္။
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။
စံပယ္ျဖဴ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
