သခ်ၤာဆရာၾကီး၏ မွားယြင္းခဲ့ေသာ အေတြးအေခၚမ်ား
ေဒါက္တာခင္ေမာင္၀င္း၊ ေအာက္တိုဘာ ၂၄၊ ၂၀၁၃
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ဆရာမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ဦးဘတုတ္၊ ဦးကိုကိုေလး၊ ဦးေမာင္ေမာင္တင္၊ ဦးေအာင္ျမင့္ စသည္တို႔ကို ဆရာၾကီးမ်ားဟု ေခၚခဲ့ၾကသည္။ ယခုအခါ ကြ်န္ေတာ့အား ကြ်န္ေတာ္၏ ေက်ာင္းသားမ်ားက ဆရာၾကီးဟု ေခၚျခင္းကို ခံေနရသည္။
ယခု ဆရာၾကီးဟု အေခၚခံေနရေသာ ကိုယ္တိုင္သည္ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို ျဖက္သန္းခဲ့ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္ဘ၀က သင္ၾကားခဲ့ဖူးေသာ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို ေမးၾကည့္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္အား သခ်ၤာေတာ္သည္ဟု မည္သူကမွ် မေျပာၾကပါ။ အဂၤလိပ္စာေတာသည္ ဟု ေျပာသူမ်ားသာ ရွိပါသည္။
သခ်ၤာမည္မွ် ညံသနည္းကိုမူ ကြ်န္ေတာ္၏ လက္ဦးဆရာႏွစ္ဦးကို ၾကည့္လိုက္ရံုႏွင့္ သိႏိုင္ပါသည္။ ပထမ လက္ဦးဆရာမွာ ကြ်န္ေတာ့အေဖျဖစ္ျပီး ဒုတိယလက္ဦးဆရာမွာ ကြ်န္ေတာ့္အေမျဖစ္သည္။ ႏွစ္ဦးစလံုးသည္ ယခု စံခ်ိန္ႏွင့္ပဲျဖစ္ေစ၊ ေရွးစံခ်ိန္ႏွင့္ပဲျဖစ္ေစ၊ သခ်ၤာညံ့သူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ႏွစ္ဦးစလံုးကို ဆရာတင္ရေသာ ကြ်န္ေတာ္သည္ မည္မွ် သခ်ၤာညံ့မည္ကို စဥ္းစားၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။
သခ်ၤာညံ့လြန္း၍ ေအာင္မွတ္ရဖို႔ပင္ ၾကိဳးစားခဲ့ရေသာ ကြ်န္ေတာ့ကို ေရွးဦးစြာ ပညာေပးခဲ့သူမွာ အေဖျဖစ္သည္။ အေဖသည္ အဂၤလိပ္စာ ဆရာၾကီးျဖစ္သည့္အတြက္ သခ်ၤာဘာသာကို တိုက္ရိုက္ သင္ၾကားေပးႏိုင္စြမ္း မရွိေသာ္လည္း အၾကံဥာဏ္ေပးႏိုင္သည္။ အေဖေပးခဲ့ေသာ အၾကံဥာဏ္ႏွင့္ အေဖေျပာခဲ့ေသာ စကားမ်ားမွာ ဤသို႔ျဖစ္သည္။
“ဒီမွာ သားက သခ်ၤာညံ့တာဆိုေတာ့ အေရးၾကီးတာက အမွတ္မ်ားမ်ားရဖို႔ မဟုတ္ပဲ၊ ေအာင္မွတ္ရဖို႔ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ေအာင္မွတ္ကို ေသခ်ာေပါက္ ရဖို႔ နည္းကို စဥ္းစားရမယ္။ သခ်ၤာဆိုတဲ့ ဘာသာက အဂၤလိပ္စာတို႔၊ ျမန္မာစာတို႔လို မဟုတ္ဘူး။ ကြဲျပားခ်က္ တစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒါက တကယ္သာ အကုန္ေျဖႏိုင္ရင္ အမွတ္ျပည့္ တကယ္ရႏိုင္တာပဲ။ ဥပမာ ဆယ္မွတ္တန္ ပုစာၦတစ္ပုဒ္ကို ဆယ္မွတ္ တကယ္အျပည့္ရေအာင္ ေျဖလို႔ရတယ္။ ေလွ်ာ့လို႔မရဘူး၊ ဒါကေတာ့ အမွတ္ရတဲ့ဘက္က ေျပာတာေပါ့ကြာ။ မေျဖႏိုင္ရင္လည္း အမွတ္ေပးစရာကို မရွိဘူးကြ။ သားတို႔ သခ်ၤာေမးခြန္းေတြ ေလ့လာၾကည့္တဲ့ေနရာမွာ ၾကိဳက္ရာ (၇)ပုဒ္ကို ေျဖခိုင္းတယ္။ ေအာင္မွတ္က (၄၀) ဆိုရင္ သံုးပုဒ္အျပည့္ ေျဖႏိုင္ရင္ ေအာင္မွတ္ရမယ္။ အခ်ိန္သံုးနာရီမွာ (၇)ပုဒ္မေျဖပဲ သံုးပုဒ္ပဲေျဖရင္ တစ္ပုဒ္ကို တစ္နာရီရမယ္။ ဒီေတာ့ စေျဖကတည္းက သံုးနာရီမွာ (၇)ပုဒ္မေျဖပဲ သံုးပုဒ္ေျဖမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားလိုက္။ အားလံုးအတြက္ ႏွစ္ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္နဲ႔ ေျဖဖို႔ေပးထားတဲ့ ပုဒ္စာၦကို သားက တစ္နာရီနဲ႔ ေျဖႏိုင္ေအာင္ေတာ့ လုပ္ရမွာေပါ့ကြာ၊ စိတ္ေအးေအးထားရင္ ဒီေလာက္ေတာ့ ရႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဟာ ေအာင္မွတ္ရဖို႔ အေသခ်ာဆံုးနည္းလို႔ ထင္တာပဲ”
ကြ်န္ေတာ္သည္ ငါးတန္းမွစ၍ ဤအၾကံဥာဏ္အတိုင္း လိုက္နာခဲ့ရာ သခ်ၤာေၾကာင့္ စာေမးပြဲက်ရႈံးျခင္း မျဖစ္ေတာ့ပါ။ စာေမးပြဲတိုင္းပင္ တစ္နာရီကို တစ္ပုဒ္၊ သံုးနာရီ သံုးပုဒ္ေျဖႏိုင္ျခင္းကို အလြန္ေက်နပ္လွ်က္ရွိသည္။ ၄င္းထက္ ပိုမိုရေအာင္ ၾကိဳးစားရေကာင္းမွန္း မသိ။ ဤမွ်ေလာက္ႏွင့္ ေက်နပ္ေနသည္။
ထိုအေျခအနတြင္ ပိုမို၍ရေအာင္ ၾကိဳးစားလာရန္ ညြန္ျပခဲ့သည့္ ေနာက္ထပ္ဆရာမွာ မိခင္ျဖစ္သူ စာေရးဆရာမၾကီးျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ရွစ္တန္းေရာက္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ ဤသို႔ စကားစတင္ခဲ့သည္။
“ေမေမတို႔ မိသားစုထဲမွာ စာေပသမားေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ သားက သခ်ၤာသမား၊ သိပၸံသမား ျဖစ္ေအာင္လုပ္ပါလား”
“မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး ေမေမရာ၊ ကြ်န္ေတာ္က အမွတ္ ေလးဆယ္ရရင္ပဲ လာဘ္ၾကီးတစ္ပါးလို႔ ေအာက္ေမ့တာ”
“ဒါက ဒီလိုရွိတယ္ သားရဲ့၊ ေမေမတို႔ သခ်ၤာညံ့တဲ့ အေၾကာင္းကို စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ေမေမတို႔က ၀ိဇၹာဘာသာတြဲကို ယူခဲ့လို႔ဆိုတာ ေတြ႔ရတယ္။ သခ်ၤာေတာ္တဲ့လူေတြက သိပၸံယူၾကတယ္။ ဒီေတာ့ သားလည္း သိပၸံယူလိုက္ရင္ သခ်ၤာေတာ္လာမယ္ ထင္တယ္”
“ဒါေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးထင္တယ္။ သခ်ၤာေတာ္တဲ့လူေတြ သိပၸံဘြဲ႔ယူတာ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပၸံယူတာနဲ႔ သခ်ၤာေတာ္လာတယ္ဆိုတာ မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး”
သို႔ေသာ္လည္း ေနာက္ဆံုးတြင္ သိပၸံဘာသာတြဲကို ေျပာင္းယူရန္ သေဘာတူခဲ့ရသည္။ အေဖကလည္း ၀င္ေရာက္၍ ဆရာတစ္ဦးထံ အပ္ႏွံေပးခဲ့သည္။ ထိုဆရာႏွင့္ ေတြ႔လိုက္ျခင္းသည္ ကြ်န္ေတာ့အတြက္ အလြန္အေရးၾကီးေသာ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ခဲ့ရသည္။
အခ်ိန္မွာ ၁၉၅၅ခုႏွစ္ေလာက္ကျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အလြန္နာမည္ၾကီးေသာ က်ဴရွင္ဆရာႏွစ္ဦးရွိခဲ့သည္။ ၄င္းတို႔မွာ မစၥတာဆန္ဘန္ နွင့္ မစၥတာေဒၚဆင္ တို႔ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ႏွစ္ဦးစလံုးသည္ အိႏၷိယလူမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးစလံုးသည္ ထိုအခ်ိန္က ဆယ္တန္းတြင္ ဂုဏ္ထူးရွင္အမ်ားဆံုးကို ေမြးထုတ္ေပးခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳတင္၍ အစီရင္ခံလိုသည္မွာ ထိုဂုဏ္ထူးရွင္မ်ားထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္မပါ၀င္ခဲ့ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ မပါ၀င္ခဲ့သည္ကိုလည္း ဆက္လက္ရွင္းျပပါမည္
ကြ်န္ေတာ္၏ ဆရာျဖစ္သူမွာ မစၥတာဆန္ဘန္ ျဖစ္သည္။ မစၥတာဆန္ဘန္ ၏ သင္ၾကားပံု၊ သင္ၾကားနည္းကို ကြ်န္ေတာ္သည္ ယခုထက္တိုင္ အတုခိုးေနရဆဲ ျဖစ္ပါသည္။
မစၥတာဆန္ဘန္းသည္ တစ္ေန႔လွ်င္ ပုစာၦာအမ်ားဆံုး သံုးပုဒ္သာ သင္သည္။ ခက္လြန္းလွ်င္ တစ္ပုဒ္သာ သင္သည္။ အတန္းထဲသို႔ ၀င္လာလာခ်င္း ထိုေန႔တြင္ သင္ၾကားမည့္ (တစ္ခါတစ္ရံ ႏွစ္ပုဒ္၊ တစ္ခါတစ္ရံ တစ္ပုဒ္တည္းသာ) ကို ေရးျပလုိက္သည္။ ထိုပုစာၦမ်ား၏ အဓိပၸါယ္ကို ရွင္းျပျပီး ေက်ာင္းသားမ်ားအား စဥ္းစားရန္ နာရီ၀က္ေလာက္ အခ်ိန္ေပးသည္။ သူကိုယ္တိုင္ လိုက္ၾကည့္သည္။ နာရီ၀က္ေလာက္ ၾကာေသာ္ ဆရာက ပုစာၦမ်ား၏ ေနာက္ခံသေဘာတရားမ်ား၊ စဥ္းစားပံုစဥ္းစားနည္းမ်ားကို ရွင္ျပျပီး တြက္ျပသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ထိုသေဘာတရားအရ အလားတူတြက္ႏိုင္သည့္ ပုစာၦမ်ားကို ျပဌာန္းစာအုပ္မ်ားထဲမွ ေရြးထုတ္ေပးျပီး ကိုယ္တိုင္ေလ့က်င့္ရန္ မွာၾကားျခင္းျဖင့္ အဆံုးသတ္သည္။
မွားယြင္းေသာအေတြးအေခၚ (၁)
ဤအတိုင္း ေျခာက္လေလာက္ သင္ၾကားေပးျပီးေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္၏ ေခါင္းထဲတြင္ ေနာက္ထပ္အေတြးသစ္ တစ္ခု ၀င္လာသည္။ ဤအေတြးသည္ အေပၚယံၾကည့္လွ်င္ မွန္သည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း ၄င္းသည္ သခ်ၤာႏွင့္ပတ္သက္၍ ကြ်န္ေတာ့၏ ပထမဆံုးေသာ မွားယြင္းသည့္ အေတြးအေခၚျဖစ္သည္။ ထိုအမွားေၾကာင့္ ဆရာၾကီးမစၥတာဆန္ဘန္း ေမြးထုတ္ေပးခဲ့ေသာ ဂုဏ္ထူးရွင္မ်ားထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္မပါ၀င္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
ထိုအခ်ိန္က ၀င္ေရာက္လာေသာ အေတြးအခၚမွာ ဤသို႔ျဖစ္သည္။ သခ်ၤာ၏ အႏွစ္သာရသည္ အဘယ္နည္း၊ တကယ့္ အႏွစ္သာရမွာ ပံုေသနည္းမ်ား၊ တြက္နည္းခ်က္နည္းမ်ား၊ သီအိုရီမ်ားႏွင့္ စဥ္းစားပံု စဥ္းစာနည္းမ်ားသာ မဟုတ္သေလာ။ ေလ့က်င့္ရန္ ပုစာၦမ်ားႏွင့္ အျခားပုစာၦမ်ားသည္ တကယ့္အႏွစ္သာရမဟုတ္၊ အကာရံမွ်သာျဖစ္သည္။ အႏွစ္သာရျဖစ္ေသာ ပံုေသနည္းမ်ား၊ တြက္နည္းမ်ား၊ သီအိုရီမ်ားႏွင့္ စဥ္းစားပံု၊ စဥ္းစာနည္းမ်ားကို ပိုင္ထားလွ်င္ မည္သည့္ပုစာၦမ်ိဳးကိုမဆို တြက္ႏိုင္သည္။ အႏွစ္သာရသည္ ပုစာၦမ်ား၏ ေနာက္တြင္ရွိေသာ ေနာက္ခံသေဘာတရားမ်ားသာ ျဖစ္၍ ပုစာၦမ်ားကို ေလ့က်င့္ျခင္းသည္ မလိုအပ္ေတာ့ေပ။
ထိုအေတြး၀င္ေရာက္လာသည့္အခ်ိန္မွစ၍ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဆရာေလ့က်င့္ခိုင္းေသာ ပုစာၦမ်ားကို မတြက္ေတာ့ပါ။ ပုဒ္စာၦတြက္မည့္အစား၊ ပုဒ္စာၦကို ဖတ္၍ မည္ကဲ့သို႔ တြက္မည္ကိုု စဥ္းစားသည္။ စဥ္းစား၍ရလွ်င္ ေနာက္တစ္ပုဒ္ဆက္ဖတ္ပါသည္။
ဆရာက တြက္ခိုင္းသည့္အခါတြင္လည္း ဤသို႔ျပန္၍ ဆင္ေျခေပးသည္။ “မလိုပါဘူး ဆရာရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္က ေနာက္ခံသေဘာတရားကို ပိုင္ထားျပီးသား၊ အခ်ိန္မေရြးတြက္ခ်ႏိုင္ပါတယ္”
ဆရာက စာေမးပြဲတြင္ ဂုဏ္ထူးထြက္လိုလွ်င္ ဤမွ်ေလာက္ျဖင့္ မလံုေလာက္ေၾကာင္း၊ ဧကန္အမွန္ ေလ့က်င့္မႈသည္ လိုအပ္ေၾကာင္းကို ရွင္ျပသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္က နားမေထာင္ခဲ့ေခ်။ ဤကဲ့သို႔ ဆရာ့စကားကို နားမေထာင္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဂုဏ္ထူးရွင္ အမ်ားဆံုး ေမြးထုတ္ေပးေသာ ဆရာႏွင့္ ေတြ႔ပါလွ်က္ႏွင့္ သူ၏ ေမြးထုတ္ေသာ ဂုဏ္ထူးရွင္မ်ားထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္မပါ၀င္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
ကြ်န္ေတာ္သည္ သခ်ၤာသေဘာတရာမ်ားကို ပိုင္ႏိုင္ပါလွ်က္ႏွင့္ စာေမးပြဲတြင္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ေအာင္မွတ္ကိုပင္ အႏိုင္ႏိုင္ေျဖခဲ့ရေသာ အျဖစ္မ်ိဳး ၾကံဳခဲ့ရသည္ကို ယခုတိုင္ ရွင္မျပတတ္ေသးပါ။ ဆရာစကားကို နားမေထာင္ပဲ ေလ့က်င့္မႈ၏ အေရးၾကီးပံုကို အေလးမေပးခဲ့ျခင္းေၾကာင့္သာ ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်စရာ ရွိပါေတာ့သည္။
ဤအေတြ႔အၾကံဳေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ေလ့က်င့္မႈ၏ အေရးၾကီးပံုကို သေဘာေပါက္၍ ဆရာစကားကို နားေထာင္သူ တစ္ဦး ျဖစ္လာသည္ဟု မထင္လိုက္ပါႏွင့္။ ကြ်န္ေတာ့၏ “သေဘာတရားသည္သာလွ်င္ အဓိကျဖစ္သည္။ သေဘာတရားကို ပိုင္လွွ်င္ အားလံုးျပီးစီးရမည္” ဟူေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ကို မစြန္႔လႊတ္ေသးပါ။ ဆယ္တန္းတြင္ ကံမေကာင္း ၍သာ ဤသို႔ျဖစ္ရသည္။ ဧကန္တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ယံုၾကည္ခ်က္သည္ မွန္သည္ဟု ယံုၾကည္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။
မွားယြင္းေသာအေတြးအေခၚ (၂)
ကြ်န္ေတာ္ တကၠသို္လ္ေရာက္ျပီး မၾကာမီတြင္ သခ်ၤာေမးခြန္းပံုစံ တစ္မ်ိဳးေျပာင္းသြားသည္။ ယခင္ကကဲ့သို႔ ကိုးပုဒ္ေမးျပီး၊ ၾကိဳက္ရ ခုႏွစ္ပုဒ္ ေျဖခိုင္းသည့္ စနစ္ေနာက္မွ ေျခာက္ပုဒ္ေပးထားျပီး အားလံုးေျဖဆိုခိုင္းသည့္ စနစ္ျဖစ္လာသည္။ ထိုစနစ္ျဖစ္ေပၚလာေသာအခါ ေနာက္ထပ္မွားယြင္းေသာ အေတြးတစ္ခု ၀င္ေရာက္လာသည္။
ထိုအခ်ိန္သည္ ကြ်န္ေတာ့ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္ အထင္ၾကီးစိတ္ ၀င္လာသည့္ကာလ ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သခ်ၤာတြင္ ဂုဏ္ထူးရႏိုင္သည္ဟု ထင္လာသည္။ သို႔ေသာ္ စာေမးပြဲဟူသည္ အခက္သား၊ ေမးခြန္းမ်ားသည္ လြယ္သည္လည္းရွိမည္။ ခက္သည္လည္း ရွိမည္။ ေမးခြန္းေျခာက္ပုဒ္စလံုး ေျဖႏိုင္မွ ဂုဏ္ထူးကို စိတ္ခ်လက္ခ် ရႏိုင္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမးခြန္းေျခာက္ပုဒ္စလံုးကို ေျဖႏိုင္ေအာင္ ဘာကစေျဖမည္နည္း ဟူေသာ ေမးခြန္းေပၚေပါက္လာသည္။
ကြ်န္ေတာ္၏ မိဘမ်ားက အၾကံေပးသည္မွာ အလြယ္ဆံုးကို စေျဖရန္ျဖစ္သည္။ အလြယ္ဆံုးပုဒ္စာၦမ်ားကို အခ်ိန္တိုတိုျဖင့္ ေျဖျခင္းအားျဖင့္ ေနာက္ပိုင္း အခက္မ်ားကို အခ်ိန္ယူ၍ စဥ္းစားရမည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ဆရာသမားမ်ားႏွင့္ အေပါင္းအသင္းမ်ားကလည္း ဤသို႔ပင္ လက္ခံၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္က ေျပာင္းျပန္ေတြးသည္။ အခက္ဆံုးကို စေျဖျခင္းသည္ စိတ္အခ်ဆံုးျဖစ္သည္။ အခက္ဆံုးပုစာၦကို ရသြားလွ်င္ ေနာက္ပိုင္းအားလံုး အမွတ္ျပည့္ရဖို႔ စိတ္ခ်ရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဂုဏ္ထူးရဖို႔ ေသခ်ာခ်င္လွ်င္ အခက္ဆံုးပုစာၦကို စတင္၍ ေျဖရမည္ ဟူေသာ အေတြး ၀င္လာသည္။ ဤအေတြးသည္ကား ကြ်န္ေတာ္၏ ေနာက္ထပ္အမွားပင္ျဖစ္သည္။
ျဖစ္ပံုမွာ စာေမးပြဲတြင္ အခက္ဆံုးပုစာၦကို စတင္ေျဖလိုက္ရာ တစ္နာရီးနီးပါး ၾကာသြားသည္။ အေျဖလည္း မရေသး။ ထိုအခါ စိတ္ပူပင္လာသည္။ စိတ္ပူပင္လာသည့္အေလ်ာက္ စဥ္းစား၍မရ ျဖစ္လာသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ အခ်ိန္တစ္၀က္မွ်ကုန္သည္အထိ တစ္ပုဒ္မွ မျပီးေသးသည့္ အျဖစ္ေရာက္ရသည္။ ေနာက္ဆံုး၌ အခ်ိန္ကုန္ခါနီး မိနစ္ေလးဆယ္ေလာက္တြင္ ေအာင္မွတ္ရေအာင္ ႏွစ္ပုဒ္ခြဲေလာက္ကို မနည္းေျဖယူလိုက္ရသည့္ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရသည္။
နိဂံုး
ဤသည္ကား တစ္ခ်ိန္တြင္ သခ်ၤာဆရာၾကီးျဖစ္လာမည့္ ကြ်န္ေတာ့၏ မွားယြင္းခဲ့ေသာ အေတြးအေခၚမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ဤအေတြးအေခၚမ်ားကို ယုတၱိေဗဒနည္းအရ ဆင္ခ်င္ၾကည့္လွ်င္ မွန္သည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း လက္ေတြ႔ဘ၀တြင္ မွန္းခ်က္ နွင့္ ႏွမ္းထြက္မကိုက္ ျဖစ္ခဲ့ရျခင္းေၾကာင့္ မွားယြင္းသည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ေဒါက္တာခင္ေမာင္၀င္း
အေတြးအျမင္စာစဥ္ (၉၅) ေဆာင္းပါး။
(သခ်ၤာပညာေတာ္သင္ဘ၀ ႏွင့္ သခ်ၤာဆရာတစ္ဦး၏ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္မ်ား (၁၅ မတ္လ ၂၀၀၂ – ေဒါင္းစာေပမွ ထုတ္ေ၀ေသာစာအုပ္) မွ ေကာက္ႏုတ္ေဖၚျပျခင္းျဖစ္သည္)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
