မ်က္႐ႈ – မျဖဴ တျဖဴ (ဝတၳဳတို)(မုိးမခ) ဇြန္ ၂၅ ၂၀၁၅
(၁)
ခုတေလာ ကြၽန္မ စိတ္ေတြ ေလးလံေနသည္။ အထူးသျဖင့္ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ဆံုသည့္အခ်ိန္တိုင္းေပါ့။ ထိုမ်က္၀န္းမ်ားကို ေမ့ပစ္ခ်င္သည္။ တတ္ႏိုင္သမွ် ေရွာင္ကြင္းသြားလိုက္ခ်င္သည္။ သူ႕အၾကည့္မ်ားသည္ ကြၽန္မကုိ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားျဖစ္ေစ သည္။ သူသည္ ယခုရက္ပိုင္းအတြင္း ကြၽန္မ၏ အာရံု၀င္စားမႈတိုင္းကို ဖမ္းဆုပ္ထားသည္။ လူတစ္ဦး၏ မေနာကို ပိုင္စိုးႏိုင္ စြမ္းရွိေသာ အၾကင္သူသည္ အဘယ္မွ်ေသာ တန္ခိုးသတၱိႏွင့္ ျပည့္စံုသနည္း၊ မည္ကဲ့သုိ႔ေသာ စြမ္းအားမ်ိဳး ပိုင္ဆိုင္ထား သနည္းဟု တစ္စံုတစ္ေယာက္ကမ်ား ေမးလာလွ်င္ ေက်နပ္စရာ အေျဖကို ေပးႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။
ကြၽန္မ ရည္ညႊန္းလိုေသာ သူသည္ သာမန္တကာ့ သာမန္ထက္ ႏံုခ်ာေသာသူသာ။ ထို႔ထက္ တိတိက်က် ေျပာရလွ်င္ ေခြးတစ္ေကာင္။ ထပ္မံ အေသးစိတ္ၿပီး ဂုဏ္အင္ျပရပါက လူတကာက ေအာ္ဟစ္ေမာင္းထုတ္ေသာ၊ အင္အားႀကီး ေခြးအုပ္ စု၏ အျမဲဗိုလ္က်ျခင္းကုိ ခံရေသာ လမ္းေဘးမွ အႏုတ္စုတ္ ဂုတ္စုတ္ ေခြး၀ဲစားတစ္ေကာင္။ အင္မတန္ အသန္႔အျပန္႕ၾကိဳက္သူ၊ ဇီဇာေၾကာင္တတ္သူမို႔ ေခြး၀ဲစား မေျပာႏွင့္၊ မည္သည့္ အိမ္ေမြးတိရစၦာန္ကိုမွ မခင္တြယ္တတ္ေသာ ကြၽန္မက ေအာက္ တန္းစား ေခြးတစ္ေကာင္ကုိ စြဲလန္းေနပါသည္ဟု ဆိုလွ်င္ ကြၽန္မ၏ ပတ္၀န္းက်င္မွ အေၾကာင္းသိသူမ်ားက ဟားတိုက္ ရယ္ေမာၾကေလမလား။ ထူးဆန္းမႈတစ္ခုဟုသာ ဆိုၾကပါစို႔။ သူႏွင့္ ဆက္ႏႊယ္ခဲ့မႈေၾကာင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အရိုးစြဲလာေသာ ကြၽန္မ၏ ကန္႔သတ္ထားမႈမ်ားမွာ ခ်ိဳးေဖာက္ဖို႔ အေၾကာင္းျဖစ္လာေတာ့သည္။
ၾကာေတာ့ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ကြၽန္မ အုပ္လံုးသိမ္းတတ္သည့္ အရြယ္တြင္ စိတ္ပ်က္စရာ ထိုကန္႔သတ္ခ်က္ကို မိမိတစ္ဦးတည္း အျမင္ျဖင့္ စည္းတားဖို႔ရာ ဇာတ္လမ္းစတင္ခဲ့သည္။ ကြၽန္မ မွတ္မိသေလာက္ ထိုေန႔သည္ တစ္ခုေသာ ေႏြရာသီ၏ ေမွာင္စ ပ်ိဳးသည့္အခ်ိန္။ ေက်ာင္းမွ ေမာေမာႏွင့္ ျပန္လာၿပီး ညစာ စားေနသည့္ တဒဂၤအတြင္းမွာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္မွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ထမင္းစားစားပြဲႏွင့္ ကပ္လ်က္ရွိေသာ ျပတင္းေပါက္မွ အိမ္အျပင္ဘက္သို႔ ေငးမိသြားသည္။ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ရယ္ေလ။ သူက စၿပီး ကြၽန္မကို အိပ္မက္ဆုိးေတြ ေပးခဲ့သည္။ ထိုေၾကာင္သည္ အုတ္နံရံမွ တစ္ဖက္ အိမ္၏ ေခါင္မိုးေပၚသို႔ လွမ္းခုန္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ကံဆုိးရွာေသာ သူ႕သေႏၶသားက ထြက္က်လာသည္။ သည့္မတိုင္မီကေတာ့ ေၾကာင္မခမ်ာ ေမြးဖြားခ်င္လြန္း၍ နာက်င္စြာ ေအာ္ျမည္ေနမလားဆိုတာ ကြၽန္မ မသိႏိုင္ပါ။ ကိုယ့္အာရံုႏွင့္ ကုိယ္မို႔ သတိမထားမိတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။
တစ္ဖက္ေခါင္မိုးေပၚသို႔ သူေရာက္ခ်ိန္ႏွင့္ သူ႕ရင္ေသြးငယ္ ျပင္ပေလာကသို႔ ၀င္ေရာက္ခ်ိန္က တထပ္တည္း က်သည္။ တစ္ဖက္အိမ္က တစ္ထပ္အိမ္မို႔ ေခါင္မိုးအစြန္းမွ ထိုေၾကာင္မ သားေလွ်ာသည့္အျဖစ္သနစ္ကို ပိတ္သားျပင္တြင္ ရႈျမင္ေနရသလို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းၾကီး ျမင္ေနရသည္။ ေၾကာင္ရယ္လို႔ ရုပ္လံုးမေပၚေသးသည့္ အမိ၀မ္းတြင္းမွ ကြၽတ္ခါ စ အႏွီသတၱ၀ါေသးေသးကေလးကို သူ႕မိခင္က ဘာသာဘာ၀ အတတ္ပညာျဖင့္ သူ႕ဘာသာ ခ်က္ၾကိဳးျဖတ္ၿပီး ညေနစာ အျဖစ္ က်က်နန တစိမ့္စိမ့္ ပြဲေတာ္တည္လိုက္သည့္ ျမင္ကြင္းသည္ ထိုေန႔ကစၿပီး ကြၽန္မကို တမွ်င္းမွ်င္း ေျခာက္လွန္႔ ေတာ့သည္။ ထိုစဥ္အခါက စားၿပီးသား ညစာတို႔ပင္ ပ်ိဳ႕အန္ထုတ္ပစ္ရသည္အထိ။ အစြဲအလန္းၾကီးတတ္ေသာ ကြၽန္မ အတြက္ေတာ့ ဧရာမ ရြံရွာစက္ဆုပ္စရာ ျပစ္မႈၾကီးႏွင့္ ပက္ပင္းတိုးလိုက္ရသလို ရင္တုန္စရာေကာင္းေနေတာ့သည္။ ေနာက္ပိုင္း စာေတြ ဖတ္ရင္း၊ အသိ ဆရာ၀န္မ်ားႏွင့္လည္း ေဆြးေႏြးရင္း ေခြးရူးေရာဂါႏွင့္ တိရိစၦာန္မွတဆင့္ ကူးစက္ တတ္သည့္ အျခားေရာဂါမ်ားအေၾကာင္း သိလာရေတာ့ တိရိစၦာန္ဆိုလွ်င္ ေ၀ရာမဏိ ေ၀းေ၀းေရွာင္ၾကဥ္ေလာ့ ဆိုသည္မွာ မည္သူကမွ သတိေပးစရာမလိုေအာင္ကို အသိရွိေနေတာ့သည္။ အဟိတ္တိရိစာၦန္ျဖစ္ေသာ ေၾကာင္စုန္းတစ္ ေကာင္ထံတြင္ စာနာျခင္းတရားကုိ သြားၿပီးရွာေဖြမိသည္ကိုက ကြၽန္မ၏ လြဲေခ်ာ္ မႈပင္။
ဤသို႔ေသာ ေနာက္ခံအေၾကာင္းတရားမ်ားႏွင့္ ကြၽန္မကို အႏွီ ေခြး၀ဲစားက လာၿပီး ပတ္သက္ေခ်ၿပီ။ သူက ကြၽန္မဘ၀ထဲသုိ႔ ၀င္လာတာလား။ ကြၽန္မက သူ႕ဘ၀ထဲသို႔ ၀င္သြားတာလား။ တပ္အပ္ေျပာႏိုင္သည္မွာေတာ့ သူ႕ကိုလည္း ကြၽန္မ ေမတၱာထား၍ မရႏိုင္ပါေခ်။
(၂)
ေသခ်ာေစ့ငုၾကည့္လွ်င္ေတာ့ သူ႕ဘ၀အေၾကာင္းက စိတ္၀င္စားစရာ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏုိင္သည္။ သူက ေခြးခ်စ္သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အျမတ္တႏိုးထားတတ္ေသာ တယ္လီယာေခြးမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ကြၽန္မတုိ႔ လမ္းထဲကုိ ေရာက္လာသည့္ အခ်ိန္က်ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ ေရႊထီးေဆာင္းေန႔ရက္ေတြပဲ ကုန္လြန္သြားၿပီမို႔လား မသိ။ အေရာင္က ခပ္မြဲမြဲ၊ အေမြးငံုးတိ၊ ပိန္ခ်ိခ်ိႏွင့္။ သူ႕၀မ္းသူ အႏုိင္ႏိုင္ေက်ာင္းေနရသည့္ ေခြး၀ဲစားကေလးမွ်သာ။ ဘယ္သူကမွ မခ်စ္ခ်င္၊ မပိုက္ေထြးခ်င္။ စားခြက္လုရင္း ေခြးၾကီးေတြက မာန္ဖီၾက၊ ကိုက္ခဲလုိက္ၾကလို႔ သူ႕ခမ်ာ တဂိန္ဂိန္၊ တအိန္အိန္ႏွင့္ ေတာင္းပန္ရရွာသည္။
ကြၽန္မ ႏွလံုးသားထဲသုိ႔ ၀င္မလာေသးမီ ညကလည္း သူႏွင့္ ေခြးတစ္အုပ္တို႔ ထံုးစံအတိုင္း ရန္ျဖစ္ၾကသည္ထင့္။ တစ္ရပ္ကြက္လံုး ေခြးမာန္ဖီသံေတြႏွင့္ ဆူညံေနေတာ့သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ကြၽန္မ ရံုးသြားရန္ ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းလာခ်ိန္ တြင္ ေလွကားေျခရင္း၌ ေခြေခြကေလး လာၿပီး ခုိလံႈေနရွာသည့္ သူ႕ကုိ သတိထားမိေတာ့သည္။ သူ႕ ေပါင္ရင္းက ေသြးစ ေသြးနေတြ မေျခာက္ေသးသည္ကို ဘယ္ဘက္ေျခေခ်ာင္းကေလးကုိ ေျမွာက္ထား၍ ျမင္ေနရသည္။ ရံုးခ်ိန္မမီ၍ ေလွကားတေလွ်ာက္ ဒေရာေသာပါး ေျပးဆင္းလာေသာ ကြၽန္မကို သူ အလန္႔တၾကား ေမာ့ၾကည့္သည္။ ကြၽန္မတို႔ ႏွစ္ဦးသား ပထမဆံုး မ်က္လံုးခ်င္း စၿပီး ဆံုေတြ႕ၾကၿပီ။ ထိုအခ်ိန္က သူ႕ခမ်ာ အရာရာကို ထိတ္လန္႔ေနသည့္ပံု၊ အသနားခံေနပံု။ ၿပီးေတာ့ ဒဏ္ရာကို ေတာ္ေတာ္ၾကီး ၾကိတ္မွိတ္ခံစားေနရပံု။ ကြၽန္မကေတာ့ အထက္စီးကပဲေပါ့။ “အေကာင္ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ေခြးၾကီးေတြကို သြားပီး တုတာ ခံရတာေတာင္ နည္းေသး” ဟုပင္ စိတ္ထဲက ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ၾကီး ေကာင္းခ်ီးေပးလိုက္ေသးသည္။ သူကေတာ့ တအီအီေအာ္လို႔၊ အေၾကာင္းစံု ရွင္းျပေနသေယာင္။ ကြၽန္မလည္း ရံုးခ်ိန္ေက်ာ္ေနၿပီမို႔ သူ႕ကို ဂရုမထားႏိုင္အားပါ။ သာမန္လွ်ံကာ အၾကည့္ႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ေတာ့သည္။
သုိ႔ေပမယ့္ ဘ၀ဘ၀က ေရစက္က အခုမွ အက်ိဳးေပးၿပီလားမသိ။ ညေန ရံုးဆင္းခ်ိန္ အိမ္ျပန္ေတာ့လည္း ေလွကားရင္းတြင္ သူ႕ကို မတုန္မလႈပ္ ေတြ႕ရျပန္သည္။ ေသြးတစိုစို၊ ဖုန္အလူးလူးႏွင့္ ညစ္ေထးေနေသာ သူ႕ကို ၾကည့္ၿပီး ကြၽန္မမွာ ေအာ္ဂလီဆန္လိုက္ရတာ။ မလႈပ္မယွက္ၾကီး ေတြ႕ျပန္ေတာ့လည္း “ေသၿပီလားမသိဘူး” ဟု စိုးစဥ္းမွ် ကရုဏာသက္ မိသြားသလိုလို။
“ဒီတိုက္က လူေတြကလည္း ခက္ပါတယ္။ ေခြးေသတစ္ေကာင္လံုး ဒီအတိုင္းပဲ ထားေတာ့မွာလား။ လႊင့္ပစ္ဖို႔ နည္းနည္းမွ စိတ္မကူးၾကဘူး ထင္တယ္” တစ္လက္စတည္း တစ္တိုက္လံုးက ရွိရွိသမွ် အိမ္ေထာင္စုတိုင္းကုိ အျပစ္တင္ ေစာလုိက္ ျပန္သည္။ ခဏေနေတာ့ အခန္းတစ္ခန္းခန္းမွ ေရတင္လိုက္သည္ ထင္၏။ ေရေမာ္တာ လည္သံ တဂ်ီးဂ်ီး ရုတ္တရက္ ထျမည္လုိက္သျဖင့္ ထိုေခြး၀ဲစားေလးခမ်ာ လန္႔ၿပီး ေခါင္းေထာင္ၾကည့္မွပဲ သူ ခဏမွိန္းေနတာျဖစ္ေၾကာင္း ရိပ္မိေတာ့သည္။ သူသည္ ကြၽန္မကို ၾကည့္ျပန္သည္။ သူ႕ဒဏ္ရာမွာ သက္သာပံု မေပၚေသး။ မလႈပ္ႏိုင္ မရွားႏုိင္ျဖင့္ တစ္ေန႔စာ သူ႕၀မ္းေရးကုိ သူ ဘယ္လုိ ေျဖရွင္းေနလည္း မသိ။ ဆာရွာေရာ့မည္ေပါ့။ ကြၽန္မမွာေတာ့ သူ၏ ခပ္ရိုးရိုးအၾကည့္ေလးကိုေတာင္ ခံႏုိင္စြမ္းမရွိ။ ရပ္တလွပ္လွပ္ႏွင့္ အေပၚထပ္သို႔သာ ေျပးတက္လာခဲ့သည္။
သူ႕ခမ်ာလည္း လံုျခံဳေဘးကင္းရာမွာသာ ေနခ်င္ရွာေပမည္။ ေလွကား၏ ဘယ္ဘက္အျခမ္းတြင္ ေရေမာ္တာမ်ား ရွိသျဖင့္ ထိုအပိုင္းကုိ အျမဲတေစ ေသာ့ခတ္ထားသည္။ သူလို အေကာင္ငယ္ေလးကသာ သံပန္းတခါး သံတိုင္ေတြ ၾကားက ငံု႔လွ်ိဳးၿပီး ၀င္ႏိုင္ေပမယ့္ အျခားအေကာင္ၾကီးေတြ ၀င္လုိ႔မျဖစ္ႏုိင္တာမို႔ သူ႕အတြက္ လံုျခံဳသည္ဟု ဆိုႏုိင္ပါသည္။ ဘယ္အခ်ိန္အထိ ထိုေနရာတြင္ သူ ေနဦးမွာလဲ။ မနက္ျဖန္တိုင္း သူႏွင့္ ဆံုေတြ႕ေနရဦးမွာလား။ အေတြးႏွင့္ေတာင္ စိတ္ေမာရပါ၏။
(၃)
ဒုတိယေန႔ ေရာက္လာျပန္သည္။ စေနေန႔ ရံုးပိတ္ရက္မို႔ ေအာက္ထပ္သို႔ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ဆင္းျဖစ္သည္။ ဆင္းေလ တိုင္း သူ႕ကို ျမင္ရျပန္သည္။ သူသည္ မေန႔ကထက္ သိသိသာသာ ပိုၿပီး ပိန္က်သြားသည္။ အေမြးေတြလည္း ကြၽတ္ကုန္ေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားဆိုလွ်င္ အသားျပင္ကုိေတာင္ ျမင္ေနရၿပီ။ ကြၽန္မကို ျမင္ေတာ့ ေဟာင္သံမေျပာႏွင့္ အီသံတစ္ခ်က္ပင္ မ ေပး။ သူ႕စိတ္ထဲတြင္ ရင္းႏွီးသြားလုိ႔လား၊ သူ႕အတြက္ အက်ိဳးမထူးဟု ထင္လုိ႔လား၊ အသံျပဳရန္ပင္ အားမရွိေတာ့၍လား မေျပာတတ္ေခ်။ ေသခ်ာသည္က သူသည္ ကြၽန္မ၏ လႈပ္ရွားမႈတိုင္းကုိ စူးစိုက္ၿပီး ၾကည့္ေနသည္။ ကြၽန္မမွာ စိတ္မလံု၍ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္ၾကည့္ေလတုိင္း သူ႕မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ ဆံုရသည္သာခ်ည္း။ ခက္ေတာ့ ခက္ေခ်ၿပီ။ သူ ကြၽန္မအေပၚ မည္သုိ႔ မည္ပံု သေဘာထားမည္ကို အတိအက် မခန္႔မွန္းတတ္ေသာ္လည္း ကြၽန္မကေတာ့ သူ႕ကုိ မုန္းလွပါၿပီ။ အႏွီ ေခြးနာ ေလးကို ကြၽန္မ ျမင္ကြင္းထဲမွ ျမန္ျမန္ေပ်ာက္သြားေစခ်င္လွၿပီ။ ရြံရွာသည့္ စိတ္က စာနာသနားရမည့္စိတ္ထက္ လြန္ကဲေနသည္ကိုး။
သံုးရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းရန္ ကိစၥေပၚလာျပန္ေတာ့ သူေနသည့္ ေလွကား ဘယ္ဘက္ေထာင့္ကို မၾကည့္မိရန္ စိတ္ကို တင္းထားရသည္။ သို႔ေသာ္ မရပါ။ သတိထားသည့္ ၾကားကပင္ “ေခြးေသၾကီးႏွင့္ ပက္ပင္းတိုးေလမလား” ဟု စူးစမ္းခ်င္ေသာ စိတ္ျဖင့္ သူ႕ဘံုဗိမၼာန္ေလးဆီသို႔ အၾကည့္က ေ၀့၀ိုက္မိျပန္သည္။ အသက္ခပ္မွ်င္းမွ်င္း ရွဴ၍ မိွန္းေနရွာ ေသာ သူ႕ကို ေတြ႕ရသည္။ နဂိုကတည္းက ၾကံဳလွီရွာေသာ သူသည္ အခုေတာ့ ခ်ံဳးခ်ံဳးက်ေနရွာေပၿပီ။ အထူးသျဖင့္ ေျခေခ်ာင္းအရိုးေလးမ်ားပင္ ေငါထြက္လို႔။ ကြၽန္မမွာ စိတ္ပင္ပန္းရျပန္ပါသည္။
ကြၽန္မကိုယ္ ကြၽန္မလည္း အားမလို အားမရျဖစ္မိသည္။ ဤမွ် အၾကင္နာကင္းမဲ့သူ ျဖစ္ရကားဆိုသည့္ အေတြးျဖင့္ ၾကိတ္မႏုိင္ ခဲမရ အျပစ္တင္ရျပန္သည္။။ သုိ႔ေသာ္ ျဖစ္သင့္ေသာတရားႏွင့္ တစ္ကိုယ္ေကာင္း အတၱတုိ႔က လြန္ဆြဲေနၾကဆဲ။ တိရိစၦာန္မ်ားကို ရြံမုန္းသည့္ၾကားကပင္ အထက္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀တုန္းက ျမန္မာစကားေျပတြင္ သိပၸံေမာင္၀၏ “အာမိတ္” ကို သင္ယူရတုန္းကေတာင္ ေခြးကေလး အာမိတ္ကို သနားလြန္းသျဖင့္ မ်က္ရည္လည္ရႊဲျဖစ္ခဲ့ရေသးသည္။ ငါဆို ဘယ္လုိ ၾကင္နာလိုက္မဟဲ့ဟူ၍ စိတ္ကူးႏွင့္ သေဘာေကာင္းခဲ့သည္မွာ နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ၾကံဳသည့္အခါ မ်က္ႏွာလည္း ပ်က္၊ အၾကည့္လည္း လြဲ၊ ႏွာေခါင္းလည္း ရံႈမိျပန္ေလေတာ့သည္။
ကြၽန္မ တရားမွ်တပါသလား။ ကြၽန္မ၏ အျပဳအမူတုိ႔ ဓမၼဓိဌာန္က်ပါရဲ႕လား။ ခြင့္လႊတ္ နားလည္ေပးႏုိင္စရာ ေကာင္းပါရဲ႕လား။ မည္သုိ႔မွ မွတ္တမ္းမတင္ထိုက္ေသာ၊ သာဓုေခၚရန္ အေၾကာင္းမရွိေသာ မသိက်ိဳးကြၽံျပဳမႈ၊ ေရွာင္လြဲမႈအတြက္ ေျဖသိမ့္စရာ ဆင္ေျခအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွာၾကည့္ပါေသးသည္။ သူ႕ကို အစာ၀ယ္ေကြၽးရန္ အစဦး၌ စိတ္ကူးမိေသးသည္။
“မျဖစ္ေသးပါဘူး။ လက္ပံပြင့္ခ်ိန္ကလည္း နီးလာၿပီ။ သူ႕ၾကည့္ရတာ ေခြးရူးကိုက္ခံရတာလား၊ ဘာလားမသိဘဲ သြားေရာေန လုိ႔၊ ေနာက္ ေတြ႕တိုင္း ပါးလ်က္နားလ်က္လာလုပ္လို႔ ေရာဂါကူးလာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”။ ဤအေၾကာင္းျပခ်က္ တစ္ခု တည္းႏွင့္ပင္ သူ႔ကို တတ္အားသေရြ႕ ကူညီရန္အၾကံကုိ လက္လႊတ္လိုက္ေတာ့သည္။ အသိတိရိစၦာန္ေဆးကု ဆရာ၀န္ မ်ားကို ပင့္၍ ျပရန္ စဥ္းစားျပန္၏။ ေၾကးရတတ္ ေခြးခ်စ္သူမ်ား၏ သည္းသည္းလႈပ္သမွ်ကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ေနေပးရ ေသာ သူတုိ႔ကလည္း လမ္းေဘးေခြး၀ဲစားတစ္ေကာင္အတြက္ အခ်ိန္၊ လံု႕လ မွ်ေပးႏုိင္ပါ့မလား။ သည္ေခြးကုိ ပိုက္ၿပီး ေဆးခန္းသြားဖို႔ေတာ့ ကြၽန္မအတြက္ လံုးလံုးမျဖစ္ႏိုင္။ သည္လုိႏွင့္ပင္ အမွားျခစ္ရန္ ၾကိဳတင္ ၾကံစည္ၿပီးထားေသာ အေျဖ လႊာကို မစစ္ခင္ကတည္းက အက်စာရင္း သြင္းလိုက္မိပါသည္။
ဟုတ္ပါသည္။ ကြၽန္မ၏ ေခါင္းေရွာင္မႈသည္ မည္သုိ႔မွ ခြင့္လႊတ္ႏုိင္စရာ မေကာင္း။ ဒါကို ကြၽန္မ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္သည္။ အထူးသျဖင့္ ကြၽန္မက လူမႈေရးေဆာင္ရြက္သူ ၀န္ထမ္းတစ္ဦး ျဖစ္ေနျခင္း အေၾကာင္းတစ္ခုတည္းႏွင့္ပင္ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ လုပ္ရပ္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ၾကီး ဆန္႔က်င္ေနမႈကုိ ေအာ့ႏွလံုးနာစရာ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ သည္လိုႏွင့္ တစ္ေန၀င္၍ တစ္မိုးခ်ဳပ္ျပန္ေသာ္ျငားလည္း ကြၽန္မ၏ အတၱမီးၾကီးကား တညီးညီး ေတာက္ေလာင္ေနဆဲ။
“ပကတိအမွန္တရားကို မ်က္ကြယ္ျပဳၿပီး ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္ထိ ေခါင္းမာေနရတာလဲ” ေတြးရင္းႏွင့္ပင္ အသက္ရွဴ က်ပ္လာသည္။ ေလးရက္ေျမာက္ေန႔သို႔ ကူးၿပီ။ ကြၽန္မ သူ႕အၾကည့္ေတြကို ပိုပိုၿပီး ေၾကာက္လာသည္။ သူ႕ေရွ႕ေရာက္လွ်င္ အလိုလုိ သိမ္ငယ္မိလာသည္။ အိမ္ျပန္ရမွာကို ၀န္ေလးေနမိသည္။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ ထိုေလွကားဘက္မွ မသြားခ်င္။ အေပၚသို႔ တက္ရန္ အျခားေလွကားတစ္ခု မရွိသည္က ကြၽန္မအဖို႔ သူမွသူ မေတြ႕ခ်င္ မျမင္ခ်င္လ်က္က ဆံုရန္ၾကံဳရန္ အခါသင့္ ေစခဲ့သည္ပဲ။ ယခုအခ်ိန္မွာ သူ႕ကုိ မုန္းေသးသလားဆိုတာ ကြၽန္မကိုယ္ ကြၽန္မ ဆန္းစစ္မိျပန္သည္။ အေျဖက ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး။
(၄)
“ဆရာမအတြက္တဲ့။ အညာက လူေတြ သနပ္ခါးတံုး လက္ေဆာင္ေပးလိုက္တာ”
အပူပိုင္းေဒသ စီမံကိန္းမွ ကြၽန္မကို ခ်စ္ခင္ၾကေသာ ရြာသားမ်ားက အရာရွိတစ္ဦးႏွင့္ လက္ေဆာင္ ပါးလိုက္ျခင္းပင္။ ရိုးသားေသာ ေတာသူေတာင္သားမ်ား၏ စိတ္ရင္းကား ေလးစားဖို႔ေကာင္းသည္။ အျဖဴထည္သက္သက္။ အညာေဒသနည္းတူ ဧရာ၀တီတိုင္းဘက္မွ ရြာမ်ားကလည္း လူၾကံဳရွိရင္ ရွိသလို ကြၽန္မအတြက္ ပုစြန္ေျခာက္မ်ား၊ ငါးေျခာက္မ်ား ထည့္ေပးေနက်။
“ကြၽန္မ လူမႈေရးလုပ္ေနတာ၊ ဒါေတြကို လက္ခံလိုက္ရင္ အထင္လြဲစရာျဖစ္မယ္။ ကြၽန္မတို႔ အဖြဲ႕အစည္းကလည္း ဒါမ်ိဳးေတြကုိ လက္မခံဖို႔ ေျပာထားလို႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မက တစ္ေယာက္ထဲ ေနေတာ့ အသံုးမလိုပါဘူး။ မေပးပါနဲ႔” ဘယ္လုိပဲဆိုဆို၊ သူတုိ႔ကေတာ့ .. “အမ်ားၾကီးမွ မဟုတ္တာ ဆရာမရယ္။ တတ္ႏုိင္တာေလး ေပးတာကုိ လက္မခံရင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရလိမ့္မယ္။ ဆရာမ အသံုးမလိုရင္ တျခား မိတ္ေဆြေတြကို လက္ေဆာင္ျပန္ေပးေပါ့” ဟု ဆိုကာ မယူမခ်င္း ဇြတ္အတင္း ထည့္ေပးၾကေလသည္။ က်သင့္ေငြ ရွင္းေပးလွ်င္လည္း လက္မခံ။ သည္ေတာ့လည္း ကြၽန္မမွာ သူတုိ႔ရြာေတြကို သြားေလတိုင္း ဖတ္စရာ စာအုပ္အေဟာင္း၊ ဂ်ာနယ္အေဟာင္းေလးေတြ၊ ကေလးေတြအတြက္ စာေရးကိရိယာေတြ၊ မုန္႔၊ အေအးဘူးေတြ လက္ေဆာင္ ၀ယ္သြားေလ့ရွိသည္။ တစ္ဦးေမတၱာ တစ္ဦးမွာ ထားရွိရင္း ကြၽန္မတုိ႔ အ၀န္းအ၀ိုင္းေလးမွာ ေမတၱာျခံဳ၍ လံုေနေတာ့သည္။
လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အခ်င္းခ်င္းကပင္ ကြၽန္မအေပၚ ရြာကလူမ်ားက သဒၶါပိုၾကပံုကို အားက်ၾကရသည္။ အင္မတန္ ရြံရွာတတ္သည္ဆိုေသာ ကြၽန္မ၊ မိသားစုထဲတြင္လည္း အလုိလိုက္ခံရဆံုးမို႔ ႏြဲ႕ဆိုးဆိုးတတ္သည့္ ကြၽန္မက ရြာသားမ်ားႏွင့္ ဆံုလွ်င္ေတာ့ ရင့္က်က္ေသာ စိတ္ႏွလံုးျဖင့္ အျမဲျပဳမူဆက္ဆံခဲ့ပါသည္။ ခုခံအားက်ဆင္းေသာ ေရာဂါေ၀ဒနာသည္ မ်ားႏွင့္လည္း တရင္းတႏွီး၊ အနာၾကီးေရာဂါသည္မ်ားႏွင့္လည္း စကားလက္ဆံုက်၊ ထမင္းလက္ဆံု စားလို႔။ စီမံကိန္း၏ ပံ့ပုိးမႈမ်ားသည္ မရည္ရြယ္ေသာ္ျငား လူမ်ိဳးေရး၊ ဘာသာေရး ကြဲျပားမႈအလုိက္ ခြဲျခားသည့္သေဘာမ်ိဳး သက္ေရာက္သြားလွ်င္ အဖြဲ႕အစည္းအတြင္း မည္သူ႕မ်က္ႏွာမွ မေထာက္ပဲ တင္ျပတတ္သူရယ္ပါ။ အခုေတာ့ သည္လုိလူက ေခြးတစ္ေကာင္အတြက္ လူမႈေရးက်င့္၀တ္ေတြ ေဖာက္ျပန္ကုန္ၿပီတဲ့။ လူသားခ်င္းစာနာမႈေတြကို လ်စ္လ်ဴရႈေနၿပီတဲ့။ ကြၽန္မ ရင္ထဲတြင္ အတၱႏွင့္ ပရ ပဋိပကၡတို႔ ျပင္းထန္ေနသည္။ ေတြးရင္း ေတြးရင္း ကူကယ္ရာ မရွိေတာ့သလုိလုိ မြန္းက်ပ္လာေတာ့သည္။
လူသားခ်င္းစာနာမႈဆိုသည္မွာ လူသားအခ်င္းခ်င္းအေပၚတြင္ ထားရွိရမည့္ ေလာကပါလတရား အတိုင္း တုန္႔ျပန္ေနထိုင္ျခင္းမ်ိဳးသာမကဘဲ လူသားဆန္သည့္ ေမတၱာ၊ ကရုဏာတုိ႔ျဖင့္ နိမ့္ပါးေသာ အေျခအေနရွိသူတိုင္း ထားရွိေပးသင့္သည္ကို သိသိလ်က္ႏွင့္ပင္ ထိုေန႔ကလည္း ကြၽန္မ၏ အတၱကို အလဲမထိုးႏိုင္ခဲ့ပါေခ်။ တကယ္ေတာ့ ေခြးတစ္ေကာင္ကုိ ေၾကာက္ေနရျခင္းထက္ ကြၽန္မကိုယ္ ကြၽန္မ လိပ္ျပာမလံုျခင္းက ပိုေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ လြယ္မေယာင္ႏွင့္ ခက္ရၿပီေကာ။
ထိုညေန အိမ္သို႔ျပန္လာရာ လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ ခံစားခ်က္မ်ိဳးစံုျဖင့္ ေယာက္ယက္ခတ္ေနသည္။ မွန္ရာကို သစၥာဆိုရလွ်င္ သူ႕ကို မေသေစခ်င္ေသးပါ။ ထိုနည္းတူ ထပ္ၿပီးေတာ့လည္း မျမင္ေတြ႕လိုလွေတာ့။ ကြၽန္မဘက္က အေရာတ၀င္လုပ္ရန္မွာမူ မိမိစိတ္ကို မိမိ ေတာ္ေတာ္ၾကီး ေဖ်ာင္းဖ်နားခ်ရဦးမည္။ သည္တစ္ည အခ်ိန္ယူၿပီး ကြၽန္မ၏ အတၱကုိ ခ၀ါခ်လွ်င္ အခ်ိန္မီႏိုင္ပါဦးမည္လား။
တိုက္ေပၚသို႔ မတက္မီ သူ႕ကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ သူသည္ တေစာင္းအေနအထားျဖင့္ လွဲေနရွာသည္။ အရင္ေန႔ေတြကလို သူ႕မ်က္၀န္းမ်ားမွတဆင့္ ကြၽန္မကို စူးစမ္းမေနေတာ့…။ သူသည္ လွဲလ်က္ အေနအထားမွပင္ တံခါးေပါက္ သံတိုင္မ်ားမွတဆင့္ လမ္းမဘက္သို႔ ခပ္ေငးေငးေလး ၾကည့္ေနသည္။ အရာရာကို အရံႈးေပးလုိက္သည့္ႏွယ္။ ကြၽန္မလည္း စိတ္ပင္ပန္းတၾကီး သက္ျပင္းခ်ရန္ အားယူမိျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့လည္း သက္ျပင္းခ်လို႔ မရျပန္ေခ်။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္မက သက္ျပင္းခ်ေနသည္မွ မဟုတ္ဘဲကိုး။ အငိုလြယ္ေပမယ့္ အရိႈက္ခက္သည္တဲ့။ အခုေတာ့ ကြၽန္မမွာ ရိႈက္ခါရိႈက္ခါႏွင့္ ကတုန္ကယင္ၾကီးျဖစ္ၿပီး အငိုခက္ေနျခင္းသည္သာ။
(၅)
သည္မနက္ သူ႕ကို ေတြ႕ရသည့္ပံုအရ လံုး၀မဟန္ေတာ့သည္မွာ ေသခ်ာလို႔ေနသည္။ မနက္လား၊ ညလားဟု ေျပာရမည့္ အေျခအေန။ ေရပိုက္တစ္ခုမွ စိမ့္ယိုထြက္လာသည့္ ေရကို လွ်ာႏွင့္လ်က္ေနပံုကိုက အငမ္းမရသည့္ ပံုမ်ိဳးမရွိ။ ရွိသမွ် အားကုိ ဖ်စ္ညွစ္ၿပီး အသံုးျပဳေနရသည့္ႏွယ္။ ေမာဟိုက္ေလးကန္ေနသည္။
ထိုျမင္ကြင္းသည္ ကြၽန္မ၏ အာရံုထဲတြင္ တစ္ေနကုန္ တ၀ဲလည္လည္။ အစည္းအေ၀း တက္ေနရင္းလည္း သူ႕မ်က္ႏွာ။ ကြန္ျပဴတာ ၾကည့္ေနရင္းလည္း သူ႕ပံုရိပ္၊ လုပ္ငန္းအစီရင္ခံစာမ်ား ေရးရန္ၾကိဳးစားရာတြင္လည္း သူ႕မ်က္၀န္းမ်ားကိုပင္ ျပန္ျမင္ေယာင္လာသည္။ ၾကာေတာ့ ကြၽန္မ ရူးခ်င္လာသည္။ ဇာတ္လည္း နာလွၿပီ မဟုတ္လား။ တစ္ခုခု လုပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ကြၽန္မဘက္က ဘာတတ္ႏိုင္တာမ်ား ရွိဦးမည္လဲ။ “အခုေရာ သူ အသက္ရွိေနပါဦးမလား” သူ မေနရေတာ့မည္ သိလ်က္ႏွင့္ သူ႔သဏ²ာန္ေလး တေရးေရး ျမင္ေယာင္ၾကည့္ရင္း ေတြးမိျပန္ေတာ့ အသနားပိုရေလသည္။ သည္တစ္ခါေတာ့ လူပီသမႈတစ္ခုအတြက္ “သနားသင့္သည္၊ သနားလွ်င္ ေကာင္းမည္၊ သနားပါ၊ သနားရမည္” ဆို၍ မိမိကိုယ္ မိမိ အတင္းအက်ပ္ နားခ်သြတ္သြင္းေနျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ပါေခ်။
သည္ၾကားထဲ ကိုယ္ႏွင့္မဆိုင္သည့္ ကိစၥတစ္ခုအတြက္ ေပါက္ကြဲရေသးသည္။ တရားမွ်တမႈကင္းစြာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး၏ သိကၡာႏွင့္ မာနကို ထိပါးက်ဆင္းေစေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုအတြက္ ကြၽန္မ ခံျပင္းခဲ့ရေသးသည္။
“ေကာင္မေလးဘက္က ဘာမွ အျပစ္ေျပာစရာ မရွိပါဘူး။ မိသားစုတစ္စုလံုး ရိုးလိုက္ၾကတာဟယ္။ တို႔အိမ္နဲ႔ သူတုိ႔က မ်က္ႏွာခ်င္းပဲဆုိေတာ့ သိတာေပါ့။ ရိုးလြန္းေတာ့လည္း အျပစ္ျဖစ္လား မသိပါဘူးကြာ။ ျပည္တြင္းက သာမန္ဘြဲ႕ေလး တစ္ခုေလာက္ မလည္မ၀ယ္ သာမန္မိန္းကေလးကို သူတုိ႔လို အသိုင္းအ၀ိုင္းက ဘယ္သေဘာတူႏိုင္မွာလဲ” ရံုးက သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး၏ စကားက ကြၽန္မ၏ မာနကို ဆြေပးသလုိပင္။
“သူတုိ႔ဘက္က မၾကိဳက္ရင္ မီးကို မေလာင္ခင္ကတည္းက တားေပါ့။ ခုေတာ့ တစ္ဖက္သားမိန္းကေလးကို ခိုးယူေပါင္းသင္းၿပီးမွ သူတုိ႔သားနဲ႔ မတူလုိ႔၊ မတန္လုိ႔ ေလ်ာ္ေၾကးေပးၿပီး ခြဲတယ္ဆိုတာေတာ့ သားသမီးခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ သူတုိ႔သားလို ႏုိင္ငံရပ္ျခားက ဘြဲ႕မ်ိဳးမရတာ၊ မိဘအသိုင္းအ၀ိုင္းခ်င္း မယွဥ္ႏိုင္တာ အျပစ္လား။ ေျပာေတာ့ က်ား၊ မ အခန္းက႑ညီမွ်ေရးကို လုပ္တယ္။ လူတန္းစားအျမင္ မရွိပါဘူး၊ ဘာဘူးနဲ႔။ ကုိယ့္ေဆြ ကိုယ့္မ်ိဳး ကိုယ့္သားသမီးအတြက္က်ေတာ့ တယ္သိတတ္ၾကတာပဲ”
ေျပာရင္းႏွင့္ပင္ ေဒါသအရွိန္ေၾကာင့္ အသားေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္။ ကြၽန္မတို႔ ရံုးက ဒါရိုက္တာတစ္ေယာက္၏ အျပဳအမူပါေပ။ သူ႕အတြက္ေတာ့ သားေဇာႏွင့္ ဖခင္တစ္ဦး၏ အာဏာကို အျပည့္အ၀ အသံုးခ်လိုက္ျခင္းျဖစ္မည္။ ဒါကိုက ကြၽန္မအတြက္ ယုတၱိမတန္ေန။ လူသားတစ္ဦး၏ အခြင့္အေရးကို စြက္ဖက္ေႏွာင့္ယွက္ျခင္း၊ ခြဲျခားမႈမ်ားကို သူကိုယ္တိုင္က စြဲကိုင္က်င့္သံုးေနျခင္းဟုသာ စြပ္စြဲလိုလွသည္။ လူထုၾကားမွာ ေျပာေနသည့္အေျပာႏွင့္ သူ႕လုပ္ရက္က မညီဟု ရႈတ္ခ်လိုသည္။ ရုတ္တရက္ ေခြးကေလးကို သတိရမိသြားျပန္သည္။ ပုထုဇဥ္မွန္လွ်င္ ကိုယ္က်ိဳးကိစၥေတာ့ ၾကည့္သည္သာခ်ည္း။ ကြၽန္မသည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကာကြယ္ရန္အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားကို တစ္ကိုယ္တည္း အလ်င္အျမန္ ရွာေဖြေနမိသည္။
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နည္းနည္းေတာ့ စာနာသင့္တာေပါ့ကြယ္”
(၆)
သည္ညေတာ့ အရဲစြန္႔မွျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သည့္ထက္လည္း မာန္မတင္းႏုိင္ေတာ့။ ရံုးမွ ေစာေစာျပန္ရန္ ျပင္ဆင္သည္။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ျပင္ပစားေသာက္ဆိုင္မ်ားတြင္သာ ေန႔လယ္စာ၊ ညစာ သံုးေဆာင္တတ္သူမို႔ သူ႕အတြက္လည္း ၾကက္ကင္တစ္ျခမ္း ၀ယ္သြားရန္စိတ္ကူးသည္။ ငါး ေတာ့မျဖစ္။ အရုိးစူးမွာ စိုးရသည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ လစာထုတ္ရက္မုိ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြက အျပင္တြင္ တခုခု သူတုိ႔ႏွင့္အတူ စားေသာက္ဖုိ႔ ဆြယ္သည္။ ကြၽန္မကလည္း ပါသည္။ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ လမ္းခြဲေတာ့ ခုနစ္စင္ၾကယ္ အျမီးေထာင္လုၿပီ။ ရက္ကြက္ထဲတြင္ မီးပ်က္ေသာ္ျငား လျပည့္ညမို႔ သက္ရွိသက္မဲ့အရာ၀တၳဳတုိ႔ကုိ အျဖဴ၊ အမည္း သဲကြဲၿပီး ရုပ္လံုးေပၚေအာင္ေတာ့ ျမင္ရသည္။ ဂဃနဏအေသးစိတ္ေတာ့ မႈန္၀ါး၀ါး။
အိမ္နားသို႔ နီးလာေသာအခါ ရင္ခုန္သံျမန္ရျပန္သည္။ သူ မေသပါေစနဲ႔။ ကြၽန္မ၏ ေနာက္ဆံုး ေစတနာႏွင့္ ကရုဏာကုိေတာ့ ခံစားၾကည့္စမ္းေစခ်င္သည္။ ကြၽန္မကုိ သူ အႏုိင္ပိုင္းမသြားေစခ်င္ပါ။ တစ္နည္း ကိုယ့္ဘက္ကိုယ္ေလွ်ာက္လဲၿပီး အျပဳသေဘာေဆာင္၍့ ေျပာရလွ်င္ သူႏွင့္ကြၽန္မ ျငိမ္းခ်မ္းေရးယူခ်င္သည္။ မဟုတ္လွ်င္ ဗညားႏြဲ႕လို နဖူးက အမာရြတ္ျမင္ တုိင္း အခါခါေသရပါလိမ့္မည္။
ေျခဖြဖြနင္းေလွ်ာက္လ်က္ ေလွကားေျခရင္းသို႔ ေရာက္လာပါၿပီ။ သံပန္းတံခါးေသာ့ခေလာက္ကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ တကြၽိကြၽိျမည္သြားသည့္အသံေၾကာင့္ ဆိတ္ျငိမ္၀န္းက်င္ လႈပ္ခတ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ တံခါးႏွင့္ကပ္လ်က္တြင္ လွဲေနသည့္သူက တုပ္တုပ္မွ်မလႈပ္။
ကြၽန္မ ေတာ္ေတာ္ လန္႔သြားသည္။ အခါေႏွာင္းၿပီထင့္။ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ႏွင့္ပင္ သူ႕အနားသို႔ တိုးကပ္သြားသည္။ ပကတိျငိမ္သက္လ်က္။ အီသံတစ္ခ်က္ပင္ မေပး။ ငိုခ်င္သလိုလို ရင္ထဲ လိႈက္ခနဲ လိႈက္ခနဲ ဆို႔တက္လာသည္။ ထိုခဏမွာပင္ ကြၽန္မ ဘာလုပ္လိုက္မိမွန္းကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိမထားလိုက္မိ။ လက္ဖ၀ါးျပင္မွတဆင့္ ခံစားသိရွိရေသာ ခပ္ေႏြးေႏြးအထိ အေတြ႕ကုိ အသိစိတ္၀င္မိေတာ့မွသာ သူ႕ကိုယ္ေပၚသို႔ ကြၽန္မ လက္ဖြဖြေလးအုပ္ထားမိမွန္း သတိျပဳမိေတာ့သည္။
ျမင့္ခ်ည္၊ နိမ့္ခ်ည္ႏွင့္ သူ႕ကုိယ္ခႏၶာေလး မသိမသာတုန္ခါေနသည္။ အေမာေဖာက္ေနျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ အသက္ကို မွ်င္းၿပီးရွဴေနရသည့္ႏွယ္။ သို႔တည္းမဟုတ္ အသက္ရွဴႏိုင္ဖုိ႔ပင္ အင္အားမရွိေတာ့တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ သူႏွင့္အျပိဳင္ ကြၽန္မမွာလည္း အသက္ပင္မရွဴရဲ။ ေအာက္သိုးသိုးအနံ႔နံေနသည့္ၾကားက သူ႕အနားတြင္ မိနစ္ဘယ္ေလာက္စာ ကြၽန္မ ထိုင္ေနမိသည္ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ အသိ၀င္လာခ်ိန္တြင္ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ထဲမွ ၀ယ္လာသည့္ ၾကက္ကင္တစ္ျခမ္းကုိထုတ္ကာ သူ႕အနားသို႔ တိုးေပးသည္။ ေရဘူးကိုဖြင့္သည္။ မသိမသာ အကဲခတ္သည္။ လွဲေနရာက ရုတ္တရက္ ၀ုန္းကနဲ လွမ္းဆြဲလိုက္မွာမ်ိဳးကိုလည္း ေၾကာက္ရေသးသည္။ ဆတ္ကနဲ သူ လႈပ္သြားတာျမင္ေတာ့ ၀မ္းသာရသည္။ ၾကက္ကင္ကုိ သူ နမ္းရႈပ္လိုက္သည္ဟု ထင္သည္။
မဟုတ္ပါ။ ထို ဆတ္ကနဲအခ်ိန္၊ တစ္စကၠန္႔၏ ငါးပံုပံုလွ်င္ တစ္ပံုမွ်ေသာအခ်ိန္ လြန္သည္ႏွင့္ သူ ျငိမ္သက္သြားသည္။ သူသည္ အစားအစာကုိ အနံ႔ခံလိုက္ျခင္းမဟုတ္။ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္အတြက္ ရုန္းကန္လိုက္ျခင္းသာျဖစ္သည္။
သြားၿပီ….။ ငိုမည္ထင္ထားေသာ ကြၽန္မ မငိုႏုိင္။ ဆို႔နင့္ေနသည္။ တခါတည္း ငိုင္က်သြားသည္။ သန္းေခါင္ယံ သံေခ်ာင္း ေခါက္သံႏွင့္အတူ ထြက္ေပၚလာသည့္ ေခြးေဟာင္သံမ်ားသည္ ကြၽန္မကို ေလွာင္ေျပာင္ေနသေယာင္။ ကြၽန္မကိုယ္ ကြၽန္မ ဘယ္လုိသန္႔စင္ရမလဲ။ မနက္ျဖန္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားေန႔အတြက္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား အခြင့္အေရးျမွင့္တင္ျခင္းဆိုင္ရာႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ေဟာေျပာပြဲသို႔ ၀တ္ေကာင္းစားလွျဖင့္ သြားရန္ ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းခ်ိန္တြင္ သည္ေခြးေသေကာင္ပုပ္ႏွင့္ ရင္ဆုိင္ရမည့္အေရးကုိ ေတြးၿပီး ေၾကာက္လန္႔လွပါသည္။
မ်က္ရႈ
သ႐ုပ္ေဖာ္ / ေအာင္ထက္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
ေကာင္းေတာ႔ ေကာင္းတယ္။ ဝတၳဳတိုေကာင္းေလးပဲ။ တစ္ခုရွိတာက မင္းသမီးက တိရ စၦာန္ သိပ္မသနား တတ္တာက ဆန္းသလို ၿဖစ္ေနတယ္ ထင္မိတယ္။ အမွန္ေတာ႔ ၿမန္မာမိန္းကေလးေတြက အဲဒါမ်ိဳးကို သိပ္သနားတတ္တဲ႔ သေဘာရွိတယ္။