ညိဳထက္ညိဳ – ထူးဆန္းေသာ အိပ္မက္မ်ား
(မိုးမခ) ႏို၀င္ဘာ ၁၄၊ ၂၀၁၄
အနာဂတ္ တြင္ ျဖစ္ပ်က္မည့္ အေၾကာင္းအရာ မ်ားကို ၾကိဳတင္ ျမင္မက္ေသာ အိပ္မက္မ်ား အေၾကာင္း စာဖတ္သူမ်ား ဖတ္ဖူးၾကမည္ ထင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္ေတြ႔ ျမင္မက္ဖူးသူကား (အတိအက် မသိေသာ္လည္း) အေတာ္ ရွားပါး လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ကား သာမန္ လူတစ္ေယာက္ မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ အနာဂတ္ ကို အတိအက် ေျပာျပသည့္ အိပ္မက္မ်ိဳး ကြ်န္ေတာ့္ ဘ၀ တြင္ သံုးခါ ျမင္မက္ ခဲ့ဖူးပါသည္။
အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္ ကိုးတန္းတက္ေနေသာ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ႏွစ္လယ္ပိုင္း ေလာက္ ျဖစ္သည္ ထင္ပါသည္။ ထိုတစ္ညတြင္ ကြ်န္ေတာ္ သည္ အလြန္ ထူးဆန္းေသာ အိပ္မက္တစ္ခု ကို ျမင္မက္ပါေတာ့သည္။
အိပ္မက္ထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္ သည္ ကြ်န္ေတာ္ ႏွင့္ ပဥၥမတန္း ကတည္းက သိကြ်မ္းခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူ “သူရထြန္း” ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္း ရွိ ဘုရားစင္ ႏွင့္ ကပ္လ်က္ခံုတြင္ ထိုင္၍ တယ္လီဖုန္း ေျပာေနသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အိမ္ေရွ႕တံခါးေပါက္ မွ အသား အလြန္မည္း ေသာ ကုလားလူမ်ိဳး တစ္ေယာက္ စြပ္ခနဲ ၀င္လာသည္ ကို ေတြ႔လိုက္ပါသည္။ ရွပ္အကၤ် ီလက္တို ကေလး ၀တ္ထားေသာ သက္လတ္ပိုင္း အရြယ္ ထို ကုလားလူမ်ိဳး ကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကည့္ေနစဥ္တြင္ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို “ေဟ့…. မင္း သူငယ္ခ်င္း ကို ၈၃၇ တစ္ရာ့ငါးဆယ္ဖိုး ထိုးခိုင္းလိုက္” ဟု ေျပာပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ရာမွ ႏိုးလာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ရာ မနက္ ရွစ္နာရီ ထိုးေနသည္ ကို ေတြ႔ရပါသည္။
အမွန္တကယ္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ထိုအိပ္မက္ကို ယမန္ေန႔ည ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ခဲ့ေသာ ညတစ္ခ်က္တီး ႏွင့္ ယခု ႏိုးထလာေသာ မနက္ ရွစ္နာရီ အၾကား ဘယ္အခ်ိန္တြင္ မက္ခဲ့သလဲ မသိပါ။ သို႔ေသာ္ အိပ္မက္တို႔ဧ။္ ထံုးစံအတိုင္း ကြ်န္ေတာ့္ အတြက္ ယခု ခ်က္ခ်င္း မက္ျပီး ႏိုးလာသလိုသာ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း အိပ္ရာေဘးမွ ၉၂ ဒိုင္ယာရီ ကေလးကို ယူကာ ေရွ႕မ်က္ႏွာစာတြင္ ၈၃၇ ဟု ေရးလိုက္ပါသည္။ ျပီးေနာက္ ကြ်န္ေတာ့္ အသိဥာဏ္ အနည္းငယ္ ေ၀၀ါး လာေသာေၾကာင့္ ၃၈၇ ဟုလဲ ထပ္ေရးလိုက္ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုအေၾကာင္းကို ကြ်န္ေတာ္ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားပါသည္။
သီတင္းႏွစ္ပတ္ ခန္႔ ၾကာမွ ထိုအိပ္မက္ ကို ကြ်န္ေတာ္ ျပန္လည္ သတိရပါသည္။ ထိုေန႔ နံနက္ ခုနစ္နာရီ ခြဲခန္႔တြင္ ကြ်န္ေတာ္သည္ မီးဖိုထဲတြင္ မ်က္ႏွာသစ္ ေနရင္း ပန္းကန္ေဆးရာ ေရဘံုဘိုင္တြင္ သူ ေသာက္ျပီးေသာ ေကာ္ဖီခြက္ ကို ေဆးေနေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္မွ ယာဥ္ေမာင္း ျဖစ္သူ ဦးေက်ာ္ၾကီး ကို ၾကည့္ရင္း ခ်ဲထြက္သြားတာ သံုးေလးရက္ ခန္႔ ရွိျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ သတိရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခ်ဲ ၀ါသနာ ပါသူ ဦးေက်ာ္ၾကီး အား ျပီးခဲ့ေသာ အပတ္က ထြက္သြားေသာ ခ်ဲဂဏန္း ကို ေမးလုိက္ပါသည္။ ဦးေက်ာ္ၾကီး က ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခြက္ေဆး ေနရာမွ ၈၃၇ ေလ ဟု ျပန္ေျပာပါသည္။ ထိုအခါမွ ကြ်န္ေတာ့္ အိပ္မက္ မွန္ကန္ေၾကာင္း သတိရကာ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ အံ့အားသင့္သြား ပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အိပ္မက္ လံုး၀ ထပ္မမက္ေတာ့ဘဲ ငါးႏွစ္ ခန္႔အၾကာ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ မတ္လလယ္ တစ္ည တြင္ အလြန္ ထူးျခားဆန္းၾကယ္ ေသာ အိပ္မက္ တစ္ခု ကို ျမင္မက္ ပါေတာ့သည္ ။
အိပ္မက္ထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္ သည္ ထီလက္မွတ္ၾကီး တစ္ေစာင္ ကို ျမင္ေနရဧ။္။ စကား ဥပမာ အေနျဖင့္သာ ျမင္ေနရသည္ ဟု ေရးေသာ္လည္း တစ္ကယ္တြင္ အိပ္မက္ထဲ၌ ကြ်န္ေတာ္ ဟူ၍ အေကာင္အထည္ ရွိသည္မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဧ။္ စိတ္အာရံု ထဲတြင္ ထီလက္မွတ္ၾကီး ထင္ေနျခင္း မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ထို ထီလက္မွတ္ၾကီး ဧ။္ ဘယ္ဘက္ေထာင့္ သို႔ ၾကည့္လိုက္ရာ ထီလက္မွတ္ မ်ားတြင္ ေရးထုိးေနက် အတိုင္း ( ) ၾကိမ္ေျမာက္ ဟု ေရးထိုးထားသည့္ ေနရာတြင္ ကြင္းစကြင္းပိတ္ ထဲ၌ အၾကိမ္ ဂဏန္း အေရအတြက္ အစား (ျမသန္းတင့္) ၾကိမ္ေျမာက္ ဟု ေရးထိုးထားသည္ ကို ေတြ႔ရပါသည္ ( စကားခ်ပ္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဆရာျမသန္းတင့္ မကြယ္လြန္ေသးပါ။ စာေရးသူ) ။ ထို႔ေနာက္ ဂဏန္းေနရာ ရွိရာ ထီလက္မွတ္ ညာဘက္ျခမ္း ကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကည့္လိုက္ရာ ေရွ႕ဆံုးမွ အကၡရာ ကို ဘာမွ် မျမင္ရဘဲ “၄၂၄” ႏွင့္ အစျပဳ ထားသည္ ကို ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႔ျမင္ရပါသည္။ ထီလက္မွတ္ တြင္ ဂဏန္းေျခာက္လံုး ရွိေလရာ ေနာက္ဆံုး သံုးလံုး ကိုမူ ကြ်န္ေတာ္ ျမင္ရျခင္း လံုး၀ မရွိပါ။
အိပ္မက္မွာ အလြန္ ထင္ရွား၍ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ ကြ်န္ေတာ္ ႏိုးထ လာစဥ္တြင္ အိပ္မက္ ကို ေကာင္းစြာ မွတ္မိေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္ ထံုးစံအတုိင္း အေလးအနက္ မထားဘဲ ခပ္ေပါ႔ေပါ႔ ျဖင့္ ဧျပီလ တစ္ရက္ ေန႔သို႔ ေရာက္ရွိလာပါသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္မွ ဧျပီလ ၃ ရက္ေန႔တြင္ ထီဖြင့္ေတာ့မည္ ကို ကြ်န္ေတာ္ သတိရျပီး ၂၉လမ္း ႏွင့္တကြ ရန္ကုန္ ျမိဳ႕ထဲရွိ နီးစပ္ရာ ထီဆိုင္မ်ားတြင္ “၄၂၄” ျဖင့္ အစျပဳေသာ ထီလက္မွတ္ကို စတင္ ရွာေဖြ မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ လံုး၀ မေတြ႔ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး ၾကံရာမရ ျဖစ္ကာ ေတြ႔သည့္ “၄၂၇” ႏွင့္ အစျပဳေသာ မဂၤလာစံုတြဲ တစ္အုပ္ ထိုးလိုက္မိပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ဧျပီလ ၃ ရက္ေန႔မွ စ၍ ထီဖြင့္ပါသည္။ သတင္းစာ မ်ားတြင္ ပါေသာ သိန္းငါးဆယ္ ႏွင့္တကြ မဂၤလာစံုတြဲ ၁၆၄ သိန္းတန္ သိန္းငါးဆယ္ ဆုၾကီး မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ ဖတ္ရႈရင္း ဧျပီလ ၁၀ ရက္ေန႔ သို႔ ေရာက္ရွိလာပါသည္။
ထိုေန႔ မနက္က ကြ်န္ေတာ္သည္ ဆိပ္ကမ္းသာလမ္း အထက္လမ္း ရွိ “ေနရာသစ္” လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တြင္ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူ “၀င္းႏိုင္” ႏွင့္အတူ ထိုင္ေနပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သတင္းစာ ေရာက္လာေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ယူျပီး ဖတ္လိုက္မိပါသည္။ ထိုသို႔ဖတ္ရင္း မေန႔က ေနာက္ဆံုး ထြက္သြားေသာ ထီဆုစာရင္း ကို ၾကည့္လိုက္ရာ ေနာက္ဆံုး မဂၤလာစံုတြဲ သိန္းငါးဆယ္ ဆုၾကီး အျဖစ္ “၄၂၄” ႏွင့္ အစျပဳေသာ ထီလက္မွတ္ ထြက္သြားသည္ ကို ကြ်န္ေတာ္ အံ့ၾသဖြယ္ရာ ေတြ႔လိုက္ရပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ကား လံု႔လ၀ီရိယ ထားျပီး ထီလက္မွတ္ ကို လိုက္လံ မရွာေဖြ မိသည့္အတြက္ ဤသို႔ လြဲရသည္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္တင္ရင္း အိမ္သို႔ ျပန္လာခဲ့ပါသည္။ ေနာက္တစ္လ တြင္ ကြ်န္ေတာ့္ အိပ္မက္ မွန္ကန္ေၾကာင္း ထပ္မံ သက္ေသျပသည့္ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခု ႏွင့္ ၾကံဳေတြ႔ ခဲ့ရပါသည္။
ဧျပီလေႏွာင္းပိုင္း တစ္ရက္ တြင္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ၀င္းႏိုင္ ႏွင့္ပင္ ၃၇လမ္း ႏွင့္ မဟာဗႏၶဳလ လမ္း ထိပ္ရွိ “ကမာၻသစ္” ထီဆိုင္ သို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထုိင္ရန္ ထြက္လာရင္း အမွတ္မထင္ ေရာက္သြားခဲ့ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ဆိုင္ထဲ ၀င္ၾကည့္ရာ ဆိုင္ထဲတြင္ “၄၂၄” ႏွင့္ အစျပဳသည့္ ထီလက္မွတ္ အုပ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကို ေတြ႔လိုက္ရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာျပ၍ အေၾကာင္းစံု သိေနျပီ ျဖစ္သည့္ ၀င္းႏိုင္ က ကြ်န္ေတာ့္ကို “ေဟ့ေကာင္၊ ဒီမွာ ၄၂၄ ေတြ အမ်ားၾကီး ပဲကြ” ဟု ေျပာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ထို ၄၂၄ ႏွင့္ အစျပဳသည့္ ထီလက္မွတ္ အုပ္ မ်ားထဲက “၄၂၄၀၇၅” မဂၤလာစံုတြဲ တစ္တြဲ ကို ယူလိုက္မိပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ထီထြက္ျပီး ေမလဆယ္ရက္ေန႔ တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ထီေပါက္စဥ္ ၀ယ္ျပီး ထီတိုက္ပါသည္။ ထိုအခါ ကြ်န္ေတာ္ ထိုးထားေသာ ဂဏန္းအတိုင္း “ႏွစ္ေသာင္းဆု” ေပါက္သည္ ကို ေတြ႔လိုက္ရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ မိခင္ၾကီး အား ထိုအခါမွ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပရာ မိခင္ၾကီးက ကြ်န္ေတာ္ ႏွင့္ ထိုက္သေလာက္သာ ရသည္ ဟု ျပန္ေျပာပါသည္။
ဤ ဒုတိယ အိပ္မက္ ကား ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အသည္းနာ စရာ ေကာင္းလြန္းေသာ အိပ္မက္ ျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္က ၁၆၄ သိန္း ဟူေသာ ပမာဏသည္ အလြန္ မ်ားျပား၍ လူတစ္ေယာက္ဧ။္ ဘ၀ ကို ေကာင္းစြာ ေျပာင္းလဲ ေစႏိုင္ေသာ ေငြေၾကး ပမာဏ ျဖစ္ရာ ကြ်န္ေတာ့္ လံု႔လ၀ီရိယ နည္းပါးမႈေၾကာင့္ လြဲေခ်ာ္ ခဲ့ရျခင္း အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါသည္။ အကယ္၍ ကြ်န္ေတာ္ သာ အိပ္မက္ မက္ ျပီးျပီးခ်င္း လံု႔လ၀ီရိယ စိုက္၍ ၾကိဳးစားရွာေဖြျပီး “၄၂၄” ႏွင့္ အစျပဳေသာ ထီလက္မွတ္ကို ေတြ႔ခဲ့မည္ ဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ မဂၤလာစံုတြဲ ၁၆၄ သိန္း ဆုၾကီး ကို ေပါက္လိမ့္မည္ ဟု ကြ်န္ေတာ္ အၾကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္သည္။ ထူးဆန္းေသာ အခ်က္ တစ္ခု မွာ ထီလက္မွတ္ အၾကိမ္ ေနရာတြင္ “ျမသန္းတင့္” ဟု ေရးထားေသာ အခ်က္ ျဖစ္၍ “ျမသန္းတင့္” တြင္ ပါေသာ “ျမ” “သန္း” “တင့္” ဟူေသာ စကားလံုး သံုးလံုးသည္ အထူး ရွင္းေနစရာ မလိုဘဲ ေငြေၾကးဥစၥာ ရတနာ အေျမာက္အမ်ား ႏွင့္ “တင့္တယ္” မည့္ အျဖစ္ ကို တိုက္ရိုက္ ရည္ညႊန္း ေနျခင္း ျဖစ္ေနပါသည္။ ထိုမွ်မက “ျမသန္းတင့္” ဆိုေသာ အမည္သည္ ျမန္မာ စာေပေလာက တြင္လည္း တစ္ကယ္ရွိေနေသာ ေနလိုလလို ထင္ရွားေနသည့္ စာေရးဆရာ အမည္ ျဖစ္ေနပါသည္။ ထိုမွ်မက ဆရာျမသန္းတင့္ သည္ ကြ်န္ေတာ္ ႏွင့္ လူခ်င္းပါ သိကြ်မ္းေနသူ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အျမင့္ဆံုး ထီဆုၾကီး ျဖစ္မည္ ကို ကြ်န္ေတာ့္ အိပ္မက္ က တိုက္ရိုက္ ညႊန္ျပေနပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို ဆရာျမသန္းတင့္ မဆံုးမီတြင္ ေျပာရန္ အခြင့္ ၾကံဳပါလ်က္ ကြ်န္ေတာ္ မေျပာျဖစ္ ခဲ့ျခင္းအတြက္ ယခု ဤ စာ ေရးေနခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ေလးႏွစ္ ခန္႔အၾကာ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ ႏွစ္လယ္ပိုင္း ေလာက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ေန႔လယ္ ထမင္းစားျပီး တေရးတေမာ အိပ္ခ်ိန္တြင္ ထူးဆန္းေသာ အိပ္မက္ တစ္ခုကို ျမင္မက္ျပန္ပါေတာ့သည္။
အိပ္မက္ထဲတြင္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က အဂၤလန္ သို႔ ထြက္ခြာသြားေသာ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း “ေအာင္ေက်ာ္မိုး” ကို ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႔ေနရသည္။ ေအာင္ေက်ာ္မိုး က ကြ်န္ေတာ့္ကို သူ႔ ဖုန္းနံပါတ္ ေပးသည္။ သူ႔ ဖုန္းနံပါတ္မွာ ရွည္လြန္းေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ မမွတ္မိဘဲ ေနာက္ဆံုး ႏွစ္လံုး “၅၂” ျဖစ္ေၾကာင္း ကိုသာ ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိေနသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ အိပ္မက္ မွ လန္႔ႏိုးပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ရာ ညေန သံုးနာရီ ထိုးေနျပီ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုရက္ပိုင္းမွာ ထီဖြင့္ေနေသာ ရက္ပိုင္း ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ သိေနပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ တြင္ ထြက္မည့္ ႏွစ္လံုး ထိုးရန္ ေရေက်ာ္လမ္းမၾကီး ထိပ္နားေလာက္ရွိ ပ်ံက် ေစ်းကေလး နားတြင္ ဖြင့္ထားသည့္ “ကိုေငြရ” အမည္ရွိ ႏွစ္လံုး ဒိုင္ကိုင္သည့္ ဆိုင္သို႔ ထြက္လာခဲ့ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ဆိုင္ ကို ေရာက္ေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္ကဲ့သို႔ ႏွစ္လံုးထိုးရန္ လာေသာ လူမ်ား ႏွင့္ ျပည့္ေနပါသည္။ မနက္ျဖန္ ထိုးရန္ ဂဏန္းမ်ား အေၾကာင္း တိုင္ပင္ေနသည့္ မိန္းမ ႏွစ္ေယာက္ ေဘးမွ ကြ်န္ေတာ္ ျဖတ္လာျပီး ေကာင္တာ တြင္ ထိုင္ေနေသာ ေကာင္မေလး ထံတြင္ “၅၂” ႏွင့္ “၂၅” သံုးရာဖိုး စီ ထိုးလိုက္ပါသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ ဆယ္နာရီခြဲ ေလာက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလာျပီး ကြ်န္ေတာ္ ေနထိုင္ရာ ၃၇လမ္း မဟာဗႏၶဳလ ဘက္ထိပ္ သို႔ ထြက္လာခဲ့ပါသည္။ ထီရံုး ေရွ႕သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ရံုးနားမွ လမ္းေဘး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ကေလး တြင္ ထိုင္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္အား “ဘာထြက္သြားသလဲ” ဟု ကြ်န္ေတာ္ ေမးလိုက္ပါသည္။ “၅၂” ထြက္သြားေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ သံုးရာဖိုး ႏွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ ႏွစ္လံုးထီ ေပါက္သြားပါသည္။
သို႔ေသာ္ အမွန္တြင္ ႏွစ္လံုး သာမက သံုးလံုး လဲ ထိုး၍ ရေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္သာ ၅၂ အား မူေသထား၍ ေရွ႕မွ ဂဏန္းဆယ္လံုး ခံကာ သံုးလံုး ဆယ္ကြက္ ထိုးခဲ့လွ်င္ ယခုထက္ အဆမ်ားစြာ ရမည့္အေၾကာင္း ေတြးမိျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္တင္ မိပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ကား လူအသိန္းအသန္း တြင္ တစ္ေယာက္မွ် မၾကံဳဖူးသည့္ အျဖစ္အပ်က္ တို႔ကို ၾကံဳေတြ႔ ခဲ့ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္ ေပါ႔ပ်က္မႈ ႏွင့္ လံု႔လ နည္းပါးမႈ တို႔ေၾကာင့္ ၾကီးက်ယ္ေသာ အက်ိဳးေက်းဇူး တို႔ႏွင့္ လြဲေခ်ာ္ ခဲ့ရပါသည္။ ထို႔ထက္ပို၍ ကြ်န္ေတာ္ ျမင္မက္ခဲ့ေသာ ထို ထူးဆန္းေသာ အိပ္မက္သံုးခု သည္ “အနာဂတ္ ကို ၾကိဳတင္ ျမင္ႏိုင္ပါသေလာ…. အနာဂတ္ သည္ ၾကိဳတင္ သတ္မွတ္ျပီး ျဖစ္ပါသေလာ….. မျဖစ္ပါ ဟု ဆိုပါလွ်င္ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ အနာဂတ္ ကို အိပ္မက္အားျဖင့္ ၾကိဳတင္ သိျမင္ ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါသနည္း” ဟူေသာ ေမးခြန္းမ်ားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္ ဦးေႏွာက္တံခါး အား ထာ၀ရ ေခါက္ေနမည္သာ ျဖစ္ပါသတည္း ။ ။
(ျမန္မာက်ဴးပစ္ ဖိုရမ္ www.myanmarcupid.net တြင္ ေမာင္တမ္းတ ဟူေသာ ကေလာင္အမည္ ျဖင့္ ေရးသားခဲ့ျပီး ျဖစ္ပါသည္။)
(Illustration – Aung Htet)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
