ဖုိးထက္ – ကြၽန္ေတာ့္ေလာဘေတြ

လိုအင္ဆႏၵေတြ အခုတေလာမ်ားေနသည္။ ၿပီးေတာ႔ ရသင္႔ရထိုက္ေသာ ပိုက္ဆံအေႂကြးေတြ ျပန္ရသည္။ အလုပ္အတြက္ ထည့္၀င္ထားေသာ ေငြေၾကးအျမတ္အစြန္းက ထင္ထားသည္ထက္ ပိုရသည္။ ေငြယားေလးမ်ားရိွေသာသူပီပီ ျဖတ္သြား ျဖတ္လာ လမ္းသြားရင္း ေတြ႔သမွ်ပစၥည္း ငါ၀ယ္ႏိုင္တယ္ဆိုသည့္အေပါက္ျဖင္႔ ၀င္ၾကည့္သည္။ ကိုင္ၾကည့္သည္။ ေစ်းေမး သည္။ သို႔ေသာ္ အလိုေလာဘႀကီးေသာသူမ်ားကို လူအမ်ား ျမင္ျပင္းကပ္တတ္ၾကသလို ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္အတူပါလာေသာ မိတ္ေဆြမ်ားက စိတ္မရွည္ၾက။ ၀ယ္ပါ။ ၀ယ္လိုက္စမ္းပါ။ ခင္ဗ်ားအဆင့္နဲ႔ ကိုင္ၾကည့္ ေစ်းေမးေနတာေတာင္ လြန္လွၿပီဟု အခြၽန္ျဖင့္မေသာသူမ်ားလည္း မရွား။ ၀ယ္ေပါ့ လိုအပ္ေနတာဘဲဟု ဆိုၾကသူမ်ားလည္း မရွား။ ခင္ဗ်ားဟာႀကီးက စုတ္ျပတ္ ေနၿပီ။ အသစ္လဲေတာ႔ေလဟု ေစတနာဗရပြျဖင့္ တိုက္တြန္းသူမ်ားလည္း မရွား။ အေတာ္ရွားပါးေသာေခတ္ၾကီးမွာ မရွား မပါး ေခ်ာက္တြန္းၾကေသာသူ မ်ားပါေပ။

ကြၽန္ေတာ္႔၏ ပထမဆံုးအလိုဆႏၵက တယ္လီဖုန္း လဲမလားဆိုသည့္ စိတ္ေလာဘ။ ကြၽန္ေတာ့္ဖုန္းက ေဟာင္းေနၿပီ။ အရင္ က ဖုန္းေမာ္ဒယ္လ္အသစ္ထြက္တိုင္း လဲဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစားခဲ႔ေပမယ့္ ဒီဖုန္းေလးကိုေတာ့ ဘာမွ မည္မည္ရရမရိွပါဘဲ မလဲျဖစ္ခဲ႔တာ (၂) ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ အခုေခတ္ႀကီးက ဖုန္းတလံုးဆိုတာ ရွစ္လေလာက္ဆိုရင္ဘဲ ဒိတ္ေအာက္ေနၿပီ။ အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္႔ဖုန္းက ဒိတ္ေအာက္တာထက္ေက်ာ္ၿပီး ျပတိုက္ထဲထည့္မယ္ဆို ထည့္ထားလို႔ရၿပီဟု ဆိုသူက ဆိုၾကသည္။ အင္း … သူတို႔ ေျပာတာလည္း ဟုတ္တာဘဲ။ ဖုန္းလဲအံုးပါမွ။ Android ကိုင္ေနရာကေန IOS ေျပာင္းသံုးရမလား။ သံုးရစြဲရတာ အျပစ္ေျပာစရာမရိွေလာက္ေအာင္ေကာင္းေပမယ့္ ဟိုဟာနဲ႔မွ၊ ဒီဟာနဲ႔ဆို မရျဖစ္တတ္လြန္းသည့္ Apple ထုတ္ ပစၥည္းေတြ ကို ျမင္ျပင္းကပ္ေနေသာေၾကာင့္ စိတ္က ခ်ည့္တံု ခ်တံု။ လဲအံ့ေလာ။ မလဲ ့ံ႔ေလာ။

ၿပီးေတာ့ မိန္းကေလးမ်ား သြားေလရာ စလင္းဘတ္ကိုင္တတ္သလို ကြၽန္ေတာ္က ေက်ာပိုးအိတ္ပါမွ လမ္းထြက္တတ္သည္။ ေက်ာပိုးအိတ္ေကာင္းေကာင္း ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳက္သည္။ ကိုးတန္း၊ ဆယ္တန္းေလာက္က သူေဌးသားမ်ားသာ ကိုင္ႏိုင္သည့္ Jansport ၊ Outdoor တို႔ကို ကိုယ္႔အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ ကိုယ္႔ပိုက္ဆံ ကိုယ္ႀကိဳက္သလို ခ်ယ္လွယ္ႏိုင္ေတာ့ ၀ယ္သံုးစြဲသည္။ အခုေတာ့ လက္ရိွကိုင္ေနသည့္ The North Face အိတ္ကေလးက ေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီ။ ေဟာင္းေပမယ့္ ေကာင္းဆဲ။ ေပးရ ေသာ ပိုက္ဆံႏွင္႔ ခ်ဳပ္ရိုး ခ်ဳပ္သား၊ အသားအနား အျပစ္ေျပာစရာမလိုေလာက္ေအာင္ တန္သည္။ ဘာလုပ္မွာလဲ။ လဲေတာ့ ေလ။ အိတ္က အေရာင္အဆင္းေတာင္မရိွေတာ့ဘူးဟု သူတို႔ပိုက္ဆံမေပးရတုိင္း လဲခိုင္းၾကသည္။ အသစ္ ၀ယ္အံ့ေလာ။ မ၀ယ္အံ့ေလာ။

ေနာက္တခုက လက္ပါတ္နာရီ။ တကယ္ဆိုရင္ ဒီေခတ္ၾကီးက လက္ပါတ္နာရီ မလိုေတာ႔ေသာေခတ္။ တယ္လီဖုန္းတလံုး ပါေနတာႏွင့္ အကုန္ၿပီးလို႔ရေသာေခတ္။ အီးေမးလ္ပို႔မလား။ စစ္မလား။ လုပ္စရာ အလုပ္ေတြကို ဖုန္း calendar ထဲမွာ ထည့္မွတ္ထားမလား။ လက္အေလးခံၿပီး ဘာေၾကာင့္ လက္ပါတ္နာရီ ပါတ္မည္လဲ။ သို႔ေပသိ ေယာက်္ားဆိုတာ လက္ပါတ္ နာရီ ေကာင္းေကာင္းတလံုးေတာ့ ရိွရတယ္ ငါ႔သားရဲ႕ဟု Scico လက္ပါတ္နာရီေလး၀ယ္ေပးဖူးေသာ အေမ့စကားက အခုထိ စိတ္ထဲစြဲဆဲ။ ကြၽန္ေတာ့္လက္မွာ အိုးျပားျပားေလးႏွင့္ နာရီ၊ မိနစ္၊ ရက္စြဲသာျပေသာ အလြန္ ရိုးရိုးရွင္းရွင္း သားေရလက္ပါတ္ နာရီေလးေရာက္ေနတာ ဆယ္စုႏွစ္ၾကာၿပီ။ ၾကားထဲမွာ ဓာတ္ခဲလဲရတာ ႏွစ္ေခါက္လားဘဲ ရိွသည္။ နာရီႀကိဳးလဲတာက တခါ။ အခုထိေကာင္းဆဲ။ တခ်က္ မရပ္သြား။ မတန္႔သြား။ ခ်စ္ခင္ရေသာသူမ်ားက ေစ်းႀကီးသည့္လက္ပါတ္နာရီ ၀ယ္ေပး ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ကီးမကိုက္။ ဒိုင္ခြက္ေတြထဲမွာ ေခြၽးစားသလို ကြက္၊ စြန္းကုန္သည္။ ၿပီးေတာ့ လက္ေပၚမွာ ေရႊ၀ါ ဆပ္ျပာခဲၾကီး တင္ထားသလို ထူထူထဲထဲႀကီး။ ကြၽန္ေတာ္မႀကိဳက္။ တန္ဖိုးမထားတတ္။ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္႔ လက္ ပါတ္နာရီ အိုးျပားေလးဘဲ ေနာက္ဆံုးက်န္ေနခဲ႔သည္။ အခ်ိန္သိလိုလွ်င္ ေခတ္လူငယ္ပီပီ တယ္လီဖုန္းကအခ်ိန္ကို ၾကည့္ သည္။ ၿပီးေတာ့ လက္ကနာရီေလးကို ၾကည့္သည္။ ေခတ္ၾကီး ႏွစ္ခုၾကားမွာ ဗ်ာမ်ားေနေသာ သူျဖစ္ေနလား မသိ။ “ခင္ဗ်ား နာရီက ဘိုးေတာ္ဘုရား ေလးဘက္ေထာက္သြားစဥ္က ဂ်ပန္ကေန အဂၤလိပ္သံအရာရိွေတြ အင္း၀ကို ၀ယ္လာတဲ့နာရီပါဗ်ာ။ လဲပါေတာ့” ဟု ဆိုၾကသည္။ လဲရေကာင္းမလား။ မလဲရ ေကာင္းမလား။

ေနာက္ဆံုး စိတ္ကို ဒိြဟျဖစ္ေစတာက ဖိနပ္။ ဖိနပ္ေကာင္းေကာင္းစီးတာ က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီညႊတ္တယ္ဆိုသည့္အဆိုကို ကြၽန္ေတာ္ေထာက္ခံသည္။ Nike၊ Addidas စသည့္ ေစ်းကြက္၀င္ ေရာင္းတန္းလွ တံဆိပ္ေတြ ကြၽန္ေတာ္မႀကိဳက္တတ္ေတာ့။ ေျခေထာက္ တကယ္သက္သာသည့္တံဆိပ္ေတြျဖစ္သလို ေစ်းလဲႀကီးသည့္ doctor martain တံဆိပ္ဖိနပ္ေလးက ကြၽန္ ေတာ့္ေျခေထာက္မွာ အသံုးေတာ္ခံေနတာ သံုးႏွစ္ေက်ာ္။ ေလးႏွစ္ထဲမွာ။ လမ္းသြားတာမ်ားသည့္ေန႔ေတြဆိုလွ်င္ အဆိုပါ ဖိနပ္ေလးႏွင့္ အျခားဖိနပ္မ်ား ခြဲျခားစီးမိကာသြားမိလွ်င္ ညဘက္ေရာက္ေတာ႔ သိသိသာသာ ေျခေထာက္ေတြက တန္ခိုးျပ သည္။ အခုေတာ့ ငယ္ငယ္က မက္မက္ေမာေမာစီးရသည့္ ဆင္ေျခာက္ေကာင္၊ ေလထီး သားေရဖိနပ္ေတြစီးမိလွ်င္ ေျခ ေထာက္က မခံမရပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္နာလာၿပီး ေျခေထာက္ပါး၀ေနေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ့္စီးေတာ္ယာဥ္ဖိနပ္ေလးက တံဆိပ္ေကာင္းမုိ႔ စုတ္ျပတ္ေတာ့ မသြားေပမယ့္ ေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီဆိုတာ သိသာလြန္းေနၿပီ။ “ခင္ဗ်ားဖိနပ္ကဗ်ာ။ လဲပါေတာ့ လား။ လူၾကားသူၾကားထဲသြားရင္ ေရာ္ဘင္ဆန္ က႐ူးဆိုး စီးတဲ့ဖိနပ္ ယူစီးလာတယ္ ေျပာၾကအံုးမယ္” ဟု လြန္လြန္ၾကဴးၾကဴး ေ၀ဖန္ၾကသူေတြ ရိွလာသည္။ ေနာက္ထပ္ Doctor Martain ဖိနပ္တရံေလာက္ ၀ယ္ရေကာင္းမလား။ မ၀ယ္ဘဲ ေနရ ေကာင္းမလား။

အလိုဆႏၵေတြ၊ အလိုဆႏၵေတြ။ စိတ္၏အလိုေလာဘ။ ႐ုပ္၏အလိုေလာဘ။ မသိစိတ္၏ အလိုဆႏၵ။ သိစိတ္၏ လိုခ်င္တပ္ မက္မႈ။ စိတ္အလိုေလာဘေနာက္လိုက္ၾကရင္း မမွားသင့္တာ မွားၾကသတဲ့။ မလုပ္သင့္တာ လုပ္ၾကသတဲ့။ ဒါေလးလည္း ေကာင္း။ ဟိုဟာေလးလည္း မဆိုး လုပ္ၾကသတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ကေရာ ဘာထူးသနည္း။ မလိုခ်င္တာမွ မဟုတ္တာ။ စည္းနဲ႔ ကမ္းနဲ႔ သံုးတတ္စြဲတတ္ေအာင္ အေမ၏ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့က်င့္သင္ၾကားခဲ႔ရသူမို႔လို႔သာ ပစၥည္းတခုကို အၾကာႀကီး သံုးစြဲေနတတ္တာ။ မလိုခ်င္တာမွ မဟုတ္တာ။ ေငြကို မလိုအပ္ဘဲ မသံုးစြဲရဘူးဆိုသည့္ ဆံုးမစကားက နားထဲစြဲေန။ ၿပီးေတာ႔ ကိုယ္႔ေခြၽး၊ ကိုယ္႔မာန ထိပါးခံၿပီး ရွာထားရသည့္ ေငြေၾကးမ်ားကို စည္းမဲ့ ကမ္းမဲ့ မသံုးစြဲခ်င္လုိ႔သာ တယ္လီဖုန္း အေဟာင္းၾကီး ကိုင္ေနျခင္းသာ။ ေက်ာပိုးအိတ္အစုတ္ႀကီး လြယ္ေနျခင္းသာ။ ေရာဘင္ဆန္က႐ူးဆိုးဖိနပ္ႀကီး စီးေနျခင္းသာ။ ပိုက္ဆံလြယ္ လြယ္သာရေနလွ်င္ အကုန္အေကာင္းခ်ည္း။ ဒီေန႔ တမ်ိဳး။ ေနာက္ရက္ တမ်ဳိး လုပ္ခ်င္ လုပ္မိမည့္သူ။

ျမန္မာႏိုင္ငံက စက္ႀကီးေတြေရာင္းခ်ေသာ ကုမၸဏီတခုမွာ ကြၽန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ရစဥ္က ဌာနႀကီးတခု၏ ညႊန္မွဴးဆိုသူကို သီတင္းကြၽတ္ကန္ေတာ့ သြားရသည္။ တကယ္ေတာ့ သီတင္းကြၽတ္ကို ေခါင္းစဥ္တပ္ျခင္းသာ။ ကြၽန္ေတာ့္သူေဌးက သူ႔တင္ ဒါေတြ ေအာင္ေစဖို႔ တန္ဖိုးႀကီးပစၥည္းေတြႏွင္႔ ရမယ္ရွာ လာဘ္ထိုးျခင္းသာ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ယူသြားသည့္ ျခင္းထဲမွာ Blue Label တလံုးပါသည္။ ေနာက္ၿပီး အျခားတန္ဖိုးႀကီးပစၥည္းေတြ တပံုတပင္။ တန္ဖိုးအႀကီးဆံုးက ေဘာလ္ပင္တေခ်ာင္း။ Mont Blanc ေဘာလ္ပင္ တေခ်ာင္း။ ေဒၚလာ ေထာင္ခ်ီနီးပါးတန္သည့္ ေဘာလ္ပင္။ ထိုညႊန္မွဴးက ေဘာလ္ပင္ ႐ူးသြပ္သူ။ သူရူးတာက တန္ဖိုးမရိွတဲ့ ေဘာလ္ပင္ေတြကို ႐ူးသြပ္တာမဟုတ္။ သူ႔ဆီမွာ တကယ့္တန္ဖိုးႀကီးတံဆိပ္ ေဘာလ္ပင္ေတြ အမ်ားႀကီးရိွမွန္း ကြၽန္ေတာ္သိသည္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔လက္ေဆာင္ျခင္းေတာင္း သူ႔စားပြဲေပၚေရာက္ေတာ႔ ဟန္ေတာင္မေဆာင္ႏိုင္ရွာဘဲ Mont Blanc ေဘာလ္ပင္ ေလးကို ထုတ္ၾကည့္သည္။ ဖင္ျပန္ ေခါင္းျပန္။ ေက်ာက္ေကာင္းတပြင့္ကို နားလည္တတ္ကြၽမ္းေသာ ေက်ာက္ၾကည့္သမားက ၾကည့္သလို ကပ္ၾကည့္သည္။ ခြာၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ႔ “ဟာ ဒီေမာ္ဒယ္လ္ ငါ့ဆီမွာရိွတယ္ကြ။ မင္းတုိ႔ အယ္ကယ္လ္ (ကြၽန္ ေတာ္တုိ႔ သူေဌး) ကို ေျပာလိုက္ကြာ။ ေနာက္ဆံုးေမာ္ဒယ္လ္ျဖစ္ျဖစ္၊ အဲဒီအေရွ႕က ေမာ္ဒယ္လ္ျဖစ္ျဖစ္ လဲေပးပါလုိ႔ ေျပာ လိုက္ကြာ” ဟုဆိုကာ အဆိုပါေဘာလ္ပင္ကို ကြၽန္ေတာ္႔ကိုျပန္ေပးလိုက္သည္။ သူေဌးကို ျပန္ေျပာျပၿပီး ေပးေတာ႔ “အလ ကားရတဲ့ႏြား သြားျဖဲၾကည့္ကြာ။ အေတာ္က်က္သေရတံုးပါတယ္ကြာ” တဲ့။ သို႔ေသာ္ သူေဌးကိုယ္တိုင္ ေနာက္ဆံုးေပၚ Mont Blanc ကိုမွာၿပီး “ေဆာရီး ညႊန္မွဴးရာ။ ဒီေကာင္ေလးေတြခိုင္းထားေတာ႔ အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ျဖစ္ေနတာ ခြင္႔လႊတ္ဗ်ာ။ ဒီမွာ ဒါေနာက္ဆံုး ေမာ္ဒယ္လ္ဗ်။ Refill ႏွစ္ခုပါ အဆစ္၀ယ္လာတယ္ဗ်ဳိ႕” ဟု BIC ေဘာလ္ပင္ကိုင္သည့္ ဘာမွမသိေသာ ကြၽန္ ေတာ္တို႔ကိုလႊဲခ်တာ ခံခဲ့ရဘူးသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေရွ႕မွာ က်က္သေရတံုးတဲ့လူေတြ ဘာေတြဆိုသည့္စကားကို မေျပာခဲ့ေလ သေယာင္ေယာင္။

ဟိုဟာေလး လိုခ်င္။ ဒီဟာေလး လိုခ်င္။ ဒါေလးရိွရင္ အဆင္ေျပမွာဆိုသည့္ လိုခ်င္လြန္းသည့္လူမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ စိတ္ သေဘာ မက်ႏိုင္ၾက။ လိုခ်င္တပ္မက္မႈေတြရဲ႕ ေနာက္မွာ ၾကိဳစားအားထုတ္မွဳေတြ ပါလာရၿပီ။ ေလာဘတက္ရၿပီ။ ေကာင္း ေသာေလာဘ ရိွသည္။ မေကာင္းေသာေလာဘ ရိွသည္။ ထိုေလာဘေတြေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ပစၥည္းကို ကုိယ့္မိသားစု ပစၥည္း လို ခိုးၾကသည္။ ၀ွက္ၾကသည္။ ဘံုးၾကသည္။ ခိုးရ၊ ၀ွက္ရ၊ ဖြက္လုိ႔ရသည့္ေနရာ၊ အာဏာကို မက္ေမာၾကသည္။ ေငြေနာက္ လိုက္ရင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေမာၾကရသည္။ တိုင္းျပည္မ်က္ႏွာလည္း မၾကည့္ႏိုင္အား။ အရွက္သိကၡာဆိုတာ ဘာလဲဟင္လို႔ ျပန္ေမးယူရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနၾကရသည္။

အခု ေဒၚစုက ေမာ္လျမိဳင္ခရီးစဥ္မွာ လူငယ္ေတြ ေငြေနာက္လိုက္လြန္းၾကတယ္လို႔ သတိေပးသြားသည္။ အျခားလူေတြ ဆင္းရဲလို႔ ဆီဆမ္း ဆားျဖဴးစားေနခ်ိ္န္မွာ ကိုယ္က ၾကက္ေပါင္ႀကီးကိုက္စားေနတာ ေကာင္းသလား၊ မေကာင္းသလား ေမး ခြန္းထုတ္သည္။ အမ်ားေကာင္းက်ိဳးလိုလားသူဆိုတာ အလိုေလာဘၾကီးသူေတြက ေမြးဖြားလာေသာသူမ်ား မဟုတ္တာ ေတာ့ ေသခ်ာသည္။ တိုင္းျပည္ၾကီး ဆင္းရဲၾကပ္တည္းေနခ်ိန္မွာ ဘုရားအထူးခံ၊ ေလေအးေပးစက္အခန္းထဲကေန လာဘ္ လာဘေမွ်ာ္ကိုးေနသူမ်ား အခုအခ်ိန္ထိ ႐ိုက္သတ္လို႔ ကုန္ႏိုင္ဖြယ္ မရိွ။

အခု ဒီစာေလးေရးေနစဥ္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ကြန္ျပဴတာေလး ေဟာင္းႏြမ္းေနတာ သတိထားမိျပန္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲ ဒီစက္ေလးေရာက္ေနတာ ငါးႏွစ္ျပည့္ေပေတာ႔မည္။ လက္ကြက္ေတြက လက္ဆီ၀ၿပီး ေျပာင္ေတာင္ေနေပၿပီ။ ကြန္ျပဴတာ ေလး လဲအံုးမွပါ။ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ ကြန္ျပဴတာ ဘယ္ဟာကို အရင္လဲမလဲ။ ဖိနပ္နဲ႔ ေက်ာပိုးအိတ္ ဘယ္ဟာကို အရင္၀ယ္မလဲ။ ေဒၚစုေျပာသလို ကြၽန္ေတာ္လဲ ေငြေနာက္လိုက္ေနျပန္ၿပီလား မသိ။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ့္ေလာဘေတြက ကိုယ္တေယာက္ တည္း ၾကက္ေပါင္ကိုက္ခ်င္ေသာ စိတ္အစုတ္အပဲျ မဟုတ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ လူထုေခါင္းေဆာင္ၾကီးကို အာမခံလိုသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ ပညာ၊ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း၊ ေရျခား ေျမျခားမွာ မ်က္ႏွာအငယ္ခံၿပီး အလုပ္လုပ္ရာက ရလာတဲ့ေငြေတြနဲ႔ ေလာဘတက္ပါရေစ ေမစုရာလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ ေစာဒကတက္ရင္ သူေက်နပ္ႏိုင္မည္ ထင္ပါသည္။

ဖိုးထက္