ဖိုုးထက္ ရသေဆာင္းပါးစုံ သူတိုု႔အာေဘာ္

ဖုိးထက္ – ဆင္ကေလာင္မ်ားသို႔

ဖုိးထက္ – ဆင္ကေလာင္မ်ားသို႔
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၁၉၊ ၂၀၁၅

စာေရးတဲ့သူဆိုတာ ဆင္ကေလာင္ႀကီး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ႂကြက္ကေလာင္ေလး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ကိုယ္ရည္ေသြးတဲ့ ဖန္စီက ေလာင္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ဘယ္သူမွသိပ္နားမလည္တဲ့ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေတြေရးသူ ျဂိဳဟ္သားကေလာင္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ကိုယ္ ေရးကိုယ္တာ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ စာေတြေရးေနတဲ့ သီးျခားကေလာင္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ တိုက္ခ်င္ ခိုက္ခ်င္စိတ္မ်ားတဲ့ အလွ်ံ ညီးညီး လက္နက္ကေလာင္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့စာ ကိုယ့္ဘာသာျပန္ေရးၿပီး ကိုယ္တေယာက္တည္း စာဖတ္ ပရိတ္သတ္ရိွတဲ့ သီးသန္႔ကေလာင္လဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာဘဲ။ သူမ်ားစာေတြ ခိုးခ်၊ တိုလီမိုလီေလးေတြ ဘာသာျပန္တဲ့ သူခိုး ကေလာင္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ဒါေတြက အေရးမႀကီးပါဘူး။

ဘယ္လို ကေလာင္မ်ဳိးဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ စာေရးသူဟာ စာေရးဖို႔သာ အဓိကပါ။ စာေရးသူတာ၀န္ဟာ စာေရးေနဖို႔ဘဲ။ ေပးခ်င္တဲ့ အခ်က္အလက္၊ ခံစားခ်က္၊ ႏွလံုးခုန္သံတခ်က္ကို စာဖတ္သူပရိတ္သတ္ကို ခ်ျပလိုက္ဖို႔ စာေရးသူတာ၀န္ဘဲ။ ကိုုယ့္ပရိတ္ သတ္ဟာ လက္ခ်ဳိးရည္တြက္လို႔ရတယ္မကလို႔ တေယာက္တည္းျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ေရးတဲ့စာဟာ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ကို ကိုယ္စား ျပဳရမယ္။ စာေရးသူဟာ ဇီ၀ဇိုးငွက္ေတြကို ကိုယ့္ရင္တြင္းကအစာကို ျပန္အံၿပီး ေဆးဖက္၀င္တဲ့အရာျဖစ္လာေစရမယ္။ အဲဒီေဆးက ေခါင္းကိုက္တာေလာက္ဘဲ ေပ်ာက္တဲ့ အပယရိက ေဆးျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ၉၆ ပါး ေရာဂါေပ်ာက္ေစဖို႔ ထုတ္ လိုက္တဲ့ နန္းတြင္းအေက်ာ္ ေလႏိုင္လ်က္ဆားေပမယ့္ သရက္သီးနဲ႔ တို႔စား႐ုံကလြဲၿပီး ဘာမွမေပ်ာက္တဲ့ေဆးလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မယ္။ ကင္ဆာေရာဂါေပ်ာက္တဲ့ေဆးျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ၀မ္းခ်ဳပ္တဲ့ ေဆး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ၀မ္းႏႈတ္တဲ့ေဆး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။

ဒီသေဘာပါဘဲ။ စာေရးသူဟာ ကိုယ္႔ခံစားခ်က္၊ ဗဟုသုတ။ ကိုယ္ပိုင္ဖန္တီးခ်က္ အေလးခ်ိန္ စီးစီးပိုးပိုးနဲ႔ ဖန္တီးေပမယ့္ စာဖတ္သူေတြ ႏွလံုးသားနဲ႔ ထပ္တူမက်ရင္ အလကားစာျဖစ္တာဘဲ။ သာမန္ကာ ရွန္ကာ စာျဖစ္တာဘဲ။ တစ္ဖက္မွာလဲ စာတစ္အုပ္ထဲနဲ႔ ကမာၻေက်ာ္သူေတြ ရိွတယ္မို႔လား။ ဒါ သူ႔ ကုသိုလ္ကံေကာင္းလို႔ မဟုတ္ဘူး။ စန္းထလို႔ မဟုတ္ဘူး။ ဥပမာအားျဖင္႔ Margaret Mitchell ဆိုတဲ့ စာေရးဆရာမႀကီးကို ၾကည့္ပါ။ သူ႔ဘ၀မွာ စာတစ္အုပ္ထဲဘဲ ေရးခဲ႔တယ္။ Gone With The Wind ။ ဆရာျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္တဲ့ “ေလ႐ူးသုန္သုန္” ။ အေမရိကန္ျပည္တြင္းစစ္ ေနာက္ခံသမိုင္းနဲ႔ သူ ကိုယ္တိုင္ၾကံဳေတြ႕ရသမွ်ကို ႏွလံုးသားနဲ႔ ခံစားၿပီးေရးေတာ့ ဘ၀မွာ တအုပ္ထဲဆိုေပမယ့္ သမိုင္းတြင္ေလာက္ေအာင္ ေအာင္ ျမင္တဲ့ စာအုပ္ႀကီးအျဖစ္ က်န္ခဲ့တယ္။ အခုအခ်ိန္အထိ အေရာင္းရဆံုးစာအုပ္စာရင္းထဲမွာ ရိွဆဲ။

ဘာေၾကာင့္ ဒီစာအုပ္က ဒီေလာက္ေအာင္ျမင္ရသလဲ။ လူ႔သဘာ၊ လူ႔မေနာကို ေစာေၾကာခံစားၿပီး အမွန္တရားဘက္က ရပ္တည္ၿပီး ေရးခဲ့တာေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္တာဘဲ။ ဒီလို မွတ္ခ်က္တေၾကာင္းထဲနဲ႔ ကမာၻေက်ာ္စာအုပ္ႀကီးကို ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာလို႔မရတာ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထပ္ၿပီးေကာက္ခ်က္ဆြဲခ်င္ေသးတယ္။ ျပည္သူလူထုႀကီးတရပ္လံုးကို ကုိယ္စား ျပဳတ႔ဲစာ၊ အမ်ားျပည္သူခံစားခ်က္ကို ကိုယ္စားျပဳေပးမယ့္စာ၊ အမွန္တရားဘက္ကရပ္တည္တဲ့စာေတြဟာ စာဖတ္သူ တေယာက္မွမရိွေစဦးေတာ့ စာေရးသူ လိပ္ျပာလံုရတဲ့စာေတြ။ မာဂရက္ မစ္ရွယ္လို ဇာတ္လမ္း ဇာတ္အိမ္ ခိုင္ခိုင္မာမာနဲ႔ အခ်ိတ္အဆက္မိမိ ဖန္တီးခဲ့တဲ့စာဆိုရင္ေတာ့ ကမာၻကုန္က်ယ္သေရြ႕ တည္ေနမယ္႔စာေတြအျဖစ္ က်န္ေနခဲ့မွာဘဲ။

ျမန္မာျပည္မွာေရာ။ ဆရာနတ္ႏြယ္ေရးတဲ့ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္း စာအုပ္။ လူထုၾကားမွာ စာအုပ္ႀကီးက သိပ္ထူလြန္းေနတယ္။ ရွည္လ်ားလြန္းေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ကို သိမ္းလိုက္ႏိုင္ေပမယ့္ ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားေအာင္ အဂၤလိပ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ေခါင္းေျခာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ႔ရတယ္ဆိုတာ ဆရာဖန္တီးခဲ့တဲ့ သမိုင္းမွတ္တိုင္ဘဲ။ ကြၽန္ေတာ္တေယာက္တည္းအျမင္နဲ႔ ေျပာရရင္ ဆရာ့စာအုပ္က ေဖာင္းပြေနတယ္ဆိုေပမယ့္ သမိုင္းတြင္ေနခဲ့တဲ့ စာအုပ္ႀကီးဘဲ။ ဆရာျမသန္းတင့္ရဲ႕ ဓားေတာင္ကို ေက်ာ္၍ မီးပင္လယ္ကိုျဖတ္မည္ဆိုတဲ့စာအုပ္။ ေခတ္ကို ကိုယ္စားျပဳခဲ့တယ္။ လူ႔ဘ၀ေတြကို ကုိယ္စားျပဳခဲ့တယ္။ ေခတ္ အဆက္ဆက္က လူငယ္ေတြကို ကိုယ္စားျပဳခဲ့တဲ့စာမို႔လို႔ ျမန္မာစာေပသမိုင္းလမ္းေၾကာင္းမွာ ရပ္ၿပီးမၾကည့္ဘဲ မေနလို႔ကို မရတဲ့ မွတ္တိုင္တခုအျဖစ္ ရိွေနတယ္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ျမန္မာစာေပမွာ ဆင္ကေလာင္ႀကီးေတြရိွတယ္။ ပညာ၊ ဗဟုသုတ၊ အေတြ႔အၾကံဳ ႂကြယ္ပိုး ႂကြယ္၀နဲ႔ ဆရာ ေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္း ဘာမွသံသယ၀င္စရာမလိုရေအာင္ ေတာ္တဲ့ဆရာႀကီးေတြ၊ ဆရာမႀကီးေတြ ရိွတယ္။ မွန္တဲ့ဘက္မွာ အျမဲရပ္တဲ့ စာေရးဆရာႀကီးေတြ ရိွတယ္။ ဘယ္ဘက္မွမရပ္တဲ့ဆရာေတြ ရိွတယ္။ အမွန္ အမွားခ်ိန္ဆလို႔ ခက္တယ္၊ ဖြင့္ထုတ္ၿပီး တဖက္ဖက္မွာ ရပ္လိုက္ဖို႔ခက္တယ္ဆိုတဲ့ ဆရာႀကီးေတြတခ်ဳိ႕ သူတို႔စာ သူတို႔ေရး၊ သူတို႔အႏုပညာ သူတို႔ ဖန္ တီးၿပီး အျပစ္ကင္းေအာင္ေနတယ္။ ကြယ္လြန္သူ ဆရာႀကီးဦးေအာင္သင္းကိုၾကည့္ပါ။ ႏိုင္ငံေရးကေနထြက္ၿပီးကတည္းက ႏိုင္ငံေရး ေ၀ဖန္ေရး စာေတြ ဘာတခုမွ မေရးေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီး ဘယ္လိုစာေတြေရးသြားခဲ႔သလဲ။ အျပစ္ကင္းတဲ့ စာေတြ။ ေနာင္လာေနာက္သား ေကာင္းစားေစမယ့္စာမ်ဳိးေတြ ေရးသြားခဲ႔တယ္။ အေသလွခဲ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ဆင္ကေလာင္ႀကီးေတြကေတာ့ ၾသခ်ယူရေလာက္ေအာင္ အံၾသရတယ္။ အမွန္နဲ႔အမွား လယ္ျပင္မွာ ဆင္ သြားသလို ထင္းထင္းရွင္းရွင္းႀကီးရိွေနပါရဲ႕နဲ႔ လူမိုက္အားေပးစာေတြ ေရးတယ္။ ၀ါဒျဖန္႔တယ္။ အာဏာရွင္ေထာက္တိုင္ (ေဒါက္တိုင္) ဘ၀ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္လာၾကတယ္။ အၾကံေပးကေန ၾကံရာပါ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ျပည္သူလူထုအေပၚမွာ ေခါင္းတလံုး အျမဲျမင့္ၿပီးေနခ်င္တဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားကို ကာကြယ္တယ္။ ျပည္သူလူထုကိုနင္းၿပီး ၿမိန္ၿမိန္ႀကီးခိုးေနတဲ့ အသိုင္းအ၀ိုင္းကို ကာဗာလုပ္တယ္။ လူအခ်င္းခ်င္း နားက်ည္းမုန္းတီးေစမယ့္အလုပ္ေတြ လုပ္ေနတဲ့လူေတြဘက္ကို ၀င္ရပ္ တယ္။ ဘာသာေရးခြဲျခားသူေတြကို ယပ္ခပ္ေပးတယ္။ လူမ်ဳိးေရးခြဲျခားသူေတြကို ေရခပ္တိုက္တယ္။

စာေရးသူဟာ လူဘဲ။ လူေတြမွာ ရိွတတ္တဲ့ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္း၊ မနာလို ၀န္တိုျခင္း၊ ေကာက္က်စ္ျခင္း၊ ရိုးသားျခင္း စတဲ့ လူေတြမွာရိွတတ္တဲ့ လူ႔သေဘာ လူ႔မေနာေတြ အကုန္ရိွမွာဘဲ။ စာေရးသူဟာ စာဖတ္သူထက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေခါင္းတလံုး ပိုမျမင္႔ဘူး။ ပိုျမင့္ခ်င္လို႔ ခံုေပၚမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနၿပီး ေနခ်င္တဲ့သူေတြဟာ စာေရးဆရာ ငေပါႀကီးေတြ ျဖစ္မွာဘဲ။ ဒါေၾကာင္႔ အမွန္ဘက္မွာ အျမဲရပ္ေနရမယ္လို႔ အျမဲေတာင္းဆိုလို႔မရဘူး။ ႏႈတ္ဆိတ္ေနလို႔ စကားေျပာထြက္ေအာင္ လုပ္လုိ႔ရဘူး။ ဘက္ႏွစ္ဖက္ၾကားက လြတ္ကင္းရာမွာ ေအးရာ ေအးေၾကာင္းေနၿပီး ကိုယ့္စာကိုယ္ေရး၊ ကိုယ္႔အႏုပညာ ကိုယ္ဖန္တီးၿပီး ေန လို႔ရတယ္။ ဒါအျပစ္မဟုတ္ဘူး။ အျပစ္တင္စရာလည္း မလိုဘူး။

ဒါေပမယ့္ လူမိုက္အားေပး ကေလာင္ရွင္ေတြ မျဖစ္ဖို႔ေတာ့ လိုတယ္။ အမွား အမွန္ မခြဲျခားခ်င္လို႔ ကိုယ့္လမ္းေၾကာင္းနဲ႔ ကိုယ္ႀကိဳက္သလို ေနလို႔ရတယ္။ အနုပညာသည္ အနုပညာအတြက္ လုပ္ေနလို႔ရတယ္။ အနုပညာသည္ ျပည္သူ႔အတြက္ ဆိုတဲ့အယူအဆကို မခံယူဘဲ ေနလို႔ရတယ္။

ေသခ်ာတာက စာေရးသူဟာ ျပည္သူလူထုကို အသိပညာေပးဖို႔။ ဒီလိုေျပာလို႔ ျပည္သူလူထုက အသိပညာ အားနည္းေန တယ္လို႔ထင္ရင္ အမွားႀကီး မွားျပန္ဦးမယ္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ သံုးစားမရတဲ့ ပညာေရးနဲ႔ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ ႀကိဳးစားရတဲ့ စီးပြားေရး၊ မူမမွန္တဲ့ လူမွဳေရး စနစ္ေတြေၾကာင္႔ ျမန္မာျပည္သူလူထုဟာ ပညာေရခ်ိန္ နည္းခ်င္နည္းမယ္။ ဒါေပမယ္႔ “အ” တယ္လို႔မ်ား ဘယ္ေတာ့မွ မယူဆေလနဲ႔။ အကင္းပါး၊ နပ္လြန္းတဲ့ ေနရာမွာ ျမန္မာျပည္သူလူထုေလာက္ ဘယ္လူမ်ိဳးမွ မေတာ္ဘူး။ အေကာင္းနဲ႔ အဆိုး၊ အက်ိဳးနဲ႔ အျပစ္၊ အမွန္နဲ႔ အမွား ေကာင္းေကာင္းၾကီး ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားႏိုင္တဲ့ လူမ်ိဳးဆိုတာ ဆင္ကေလာင္ႀကီးေတြ သတိခ်ပ္ဖို႔ေကာင္းတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ကျမင္းမနီ ကေလာင္က သတိေပးလိုက္ပါရေစ။

ဆရာတို႔ က်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။

ဖိုးထက္


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts

One thought on “ဖုိးထက္ – ဆင္ကေလာင္မ်ားသို႔
  1. My personal view…
    Yes, Authors mostly success at below Age 30. Before she wrote at age 26 “Gone With The Wind”
    Before that time, she struggled many years for life as journalists Atlanta Journal, she wrote 129 feature articles, 85 news stories, and several book reviews.
    I don’t look into those old authors like me. Our country future is based on Age 20 to 30 young people. Not only authors, all area of Business/Education/Health… even the religion, old people guide to young people is most important.
    “Elephant Author” – No choice, let you write “I am so good” stories,… example, Bo Khin Nyunt, Bo Tun Kyi… Last 4 years reform time, young people already pickup “worldClass knowledge”. They are super faster than old leaders”, especially in “Good Attitude”.
    Those young generation will stop the “Corruption” of old elephants. …

Comments are closed.