ၿငိမ္းခ်မ္းေအး – လူတစုတည္းေကာင္းဖို႔ရာ လူအမ်ားစုမွာပ်က္လင့္ကာ
(မိုးမခ / သည္ေလဒီးစ္နယူးစ္) ဇြန္ ၂၇၊ ၂၀၁၅
ၿပီးခဲ့တဲ့ သီတင္းပတ္တုန္းက ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္မွာ အတိုက္အခံ ဒီမိုကေရစီပါတီ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ လက္ပံေတာင္းေတာင္ ေၾကးနီစီမံကိန္း စံုစမ္းစစ္ေဆးေရးေကာ္မရွင္ရဲ႕ အစီရင္ခံစာပါ အၾကံျပဳခ်က္ေတြကို သမၼတရုံး၀န္ႀကီး ဦးလွထြန္း ဦးေဆာင္တဲ့ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေရး ေကာ္မတီက ၄၂ ခ်က္မွာ ၃၇ ခ်က္ (၈၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္) ေဆာင္ရြက္ၿပီးစီးၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အၿပီးသတ္အစီရင္ခံစာ တင္သြင္းခဲ့ပါတယ္။ လႊတ္ေတာ္ကလည္း လက္ခံမွတ္တမ္းတင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ အစီရင္ခံစာအတိုင္း အမွန္မျဖစ္ေသးေၾကာင္းကို အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲခ်ဳပ္ကိုယ္စားလွယ္ အပါအဝင္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္တခ်ိဳ႕ ျပန္လည္ေထာက္ျပ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသလို၊ ေဒသခံေတြကလည္း အစီရင္ခံစာကို လက္မခံႏိုင္ေၾကာင္း စာနယ္ဇင္း မီဒီယာကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုတာ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အေျခခံ မျဖစ္မေန ျဖည့္ဆည္း တာဝန္ယူေပးရမယ့္ အခ်က္ေတြကိုေတာင္ အျပည့္အဝ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ေပးႏိုင္ေသးေၾကာင္းလည္း ေတြ႕ရတယ္။ ဥပမာ – ေၾကးနီစီမံကိန္းေၾကာင့္ ပ်က္စီးဆံုးရံႈးခဲ့ရတဲံ လယ္ယာေျမ ဧက ၁၀၀၀ ေက်ာ္ အတြက္ အစားထိုး ေနရာျပန္ခ်ေပးထားတာ ဧက ၁၀၀ အတြက္ပဲ ရွိေသးတာမ်ိဳးပါ။
ဒီလို အာဏာပိုင္၊ စစ္တပ္ပိုင္၊ ဦးပိုင္နဲ႔ အေပါင္းအပါ ျပည္တြင္းျပည္ပ အရင္းရွင္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းႀကီးေတြနဲ႔ ေဒသခံ ျပည္သူေတြၾကား ႏိုင္ငံတဝွမ္း က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ေျမသိမ္း၊ ယာသိမ္း ျဖစ္စဥ္ေတြ၊ တဖက္ေစာင္းနင္း အဓမၼအမႈေတြ အားလံုးဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ လူမႈ၊ စီးပြား၊ က်န္းမာ၊ ပညာ စဥ္ဆက္မျပတ္ ေရရွည္ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ ႀကီးစြာေသာ အဟန္႔အတားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ မ်က္ေမွာက္မွာ ေကာင္းစားေနသူ လူတစု စီးပြားအုပ္စု ရွိေနမယ္၊ ဒါကို မွီခိုေနရတဲ့ လခစား ဝန္ထမ္းတခ်ိဳ႕ အလုပ္ရေနမယ္။ ဒါေပမဲ့ လူထုအမ်ားအတြက္ အက်ိဳးရလဒ္ကေတာ့ အင္မတန္ နည္းလွပါတယ္။ အခု မ်က္ေမွာက္တိုင္းျပည္ဟာ ပါလီမန္ ပါတီစံု လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေရးစနစ္နဲ႔ ေစ်းကြက္ဗဟိုျပဳ အရင္းရွင္ စီးပြားေရးစနစ္ကို သြားေနတယ္ ဆိုၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလို အားႀကီးသူ ႏိုင္ရာစား အဓမၼျပဳတဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ အက်င့္အၾကံ အလုပ္ေတြက မေပ်ာက္ေသးေတာ့ စစ္အုပ္စုနဲ႔ အေပါင္းအပါ သူၾကြယ္တစု စီးပြား၊ အာဏာ အက်ိဳး ကာကြယ္ရာ စစ္ခရိုနီအရင္းရွင္စနစ္သာ ျဖစ္ေနေသးပါတယ္။
နဂိုရွိရင္းစြဲ အရင္းရွင္စီးပြားစနစ္မွာကိုကလည္း ဓန အင္အား ခိုင္မာ၊ ၾသဇာ အာဏာႀကီးသူေတြသာ စံစားရတာ မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအရင္းရွင္ဝါဒ စည္ပင္သာယာဝေျပာ ဆိုေျပစိမ္းလန္းဖို႔ရာမွာ လူ႔အသိုင္းအဝန္း၊ ေစ်းကြက္နဲ႔ ဥတုရာသီသဘာဝ မေဖာက္ျပန္ ရွင္သန္ဖို႔က မရွိမျဖစ္ အေရးႀကီးတဲ့အတြက္ ရွင္သန္ေအာင္ စီမံေဆာင္ရြက္ရတဲ့ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆနဲ႔ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေတြ အရင္းရွင္ ေစ်းကြက္စီးပြားပံုစံမွာ မျဖစ္မေန ထည့္သြင္း က်င့္သံုးရပါတယ္။ ဒါကေတာ့ စဥ္ဆက္မျပတ္ ေရရွည္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး (Sustainable Development) စီးပြားလုပ္ဟန္နဲ႔ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးေတြရဲ႕ လူမႈေရးတာဝန္ေက်ရမႈ (Corporate Social Responsibility) ေတြပါပဲ။
စီးပြားေရး လုပ္ထားဟာ လူမႈေရးလုပ္ငန္းမဟုတ္တဲ့ အတြက္ အက်ိဳးအျမတ္ကို အဓိကထားစဥ္းစားရတာလည္း သဘာဝက်ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေခတ္သစ္မွာ ေရရွည္ဖြံၿဖိဳးတိုးတက္ၿပီး ေအာင္ျမင္တဲ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းျဖစ္ဖို႔က အက်ိဳးအျမတ္ တခုတည္း ေရွ႕တန္းတင္ စဥ္းစား လုပ္ေဆာင္လို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ အျခား အေရးႀကီးတဲ့ လူသားနဲ႔ကမၻာေျမအက်ိဳးေတြလည္း ထည့္သြင္းစဥ္းရပါမယ္။ အက်ိဳးအျမတ္အတြက္ စီးပြားရွာ (Profit/Economics Based) လုပ္ရင္းနဲ႔ တြဲလ်က္ လူ၊ လူမႈဘဝ၊ ေျမကမၻာနဲ႔ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္၊ ရာသီဥတုေဂဟစနစ္ကိုလည္း မထိခိုက္ဘဲ၊ ေရွရွည္ရွင္သန္တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးေအာင္ (People, Social, Planet, Environment, Ecology) ဘက္ေပါင္းစံု ထည့္သြင္းစဥ္းစား အက်ိဳးျဖစ္ေအာင္၊ အနည္းဆံုး အက်ိဳးမယုတ္ေအာင္ ၾကံေဆာင္ရတဲ့ စီးပြားလုပ္ဟန္ကို ေခတ္သစ္ကမၻာ့စီးပြားလုပ္ငန္းရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈတိုင္းဟာ ေရရွည္တည္တံ့ႏိုင္မႈနဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္အလို႔ငွာ လုပ္ငန္းစီးပြားနည္းဗ်ဴဟာမွာ မျဖစ္မေန ထည့္သြင္းခ်မွတ္ရမယ္လို႔ အရင္းရွင္စနစ္္ရဲ႕ ေရရွည္ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး သီအိုရီေတြက ဆိုပါတယ္။
ဥပမာ – စီးပြားေရး လုပ္ငန္းအတြက္ ေဒသခံေတြ ကို အတင္း အဓမၼ ေနရာ ဖယ္ခိုင္းျခင္းမ်ိဳး၊ လက္ယာေျမ သိမ္းျခင္းမ်ိဳး မရွိတာ၊ တကယ္လို႔ မျဖစ္မေန ေျမေနရာ ရယူမႈ လုပ္ရရင္လည္း ေဒသခံေတြရဲ႕ သေဘာဆႏၵနဲ႔အညီ ျဖစ္ေစတာ၊ နစ္နာမႈေတြအတြက္ ထိုက္သင့္တဲ့ ေလ်ာ္ေၾကး၊ ဘဝ အာမခံခ်က္နဲ႔ အလုပ္အကိုင္ေတြ ဖန္တီးေပးတာ၊ ေဒသဖြံ႕ၿဖိဳးေရး လုပ္ငန္းေတြ ေဖာ္ေဆာင္ေပးတာမ်ိဳးကို ဆိုလိုပါတယ္။ စီးပြားရွာရာေဒသက ဆိုင္ရာ ဓေလ့ ထံုးတမ္းစဥ္လာ ရိုးရာယံုၾကည္မႈ အေတြးအေခၚေတြကိုလည္း ေလးစားလိုက္နာ အသိအမွတ္ျပဳရပါတယ္။ ဥပမာ – ‘လက္ပံေတာင္းေဒသ လယ္တီေစတီနဲ႔သိမ္တို႔သည္ ပထမလယ္တီ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး တည္ထားသည့္ သာသနိက အေဆာက္အအံုမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း အေထာက္အထား မေတြ႕ရွိရပါ’ ဆိုၿပီး ေဒသခံေတြရဲ႕ ယံုၾကည္မႈကို မ်က္ကြယ္ျပဳ ဖ်က္ဆီး၊ ေရႊ႕ေျပာင္းတာမ်ိဳး လုပ္လို႔ မရပါဘူး။
ဒါ့အျပင္ စီးပြားလုပ္ငန္းေတြမွာ ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္သူ အလုပ္သမားေတြအတြက္လည္း အခြင့္အေရး အျပည့္အဝ ေပးရပါတယ္။ ဥပမာ – လုပ္ငန္းခြင္ အႏၱရာယ္ကင္းေရး၊ က်န္းမာေရး၊ လူမႈဘဝ သာယာဝေျပာေရး အေလးထား ေဆာင္ရြက္မႈမ်ိဳး။ အလုပ္သမား ငွားရမ္း အသံုးျပရာမွာလည္း က်င့္ဝတ္၊ စည္းကမ္း၊ ဥပေဒနဲ႔အညီ ေဆာင္ရြက္ရပါတယ္။ ဥပမာ – အာဏာပိုင္နဲ႔ေပါင္းၿပီး ေဒသခံေတြကို အတင္းအဓမၼအခမဲ့ (သို႔မဟုတ္) လုပ္ခနည္း လုပ္အားေပး အလုပ္ေစခိုင္း၊ ကူလီထမ္းခိုင္း၊ ေပၚတာဆြဲျခင္းမ်ိဳးေတြကို ေရွာင္ၾကဥ္ရပါတယ္။ ကိုယ့္လုပ္ငန္းထုတ္ကုနု္ကို သံုးစြဲသူ၊ စားသံုးသူေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးကိုလည္း ေရွးရႈရပါတယ္။ ဥပမာ- မိမိိစီးပြားေရးလုပ္ငန္းရဲ႕ ကုန္ပစၥည္းနဲ႔ ဝန္ေဆာင္မႈက လူနဲ႔သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ကို မထိခိုက္ေစတာ၊ လံုျခံဳစိတ္ခ် အရည္အေသြး ျပည့္မီေအာင္၊ အသက္အႏၱရာယ္ က်န္းမာေရး မထိခိုက္ေအာင္ အာမခံတာမ်ိဳးေတြပါ။
ဒီ ေခါင္းစဥ္ေတြကို လက္ရွိ တိုင္းျပည္မွာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရ၊ တြင္က်ယ္ေနတဲ့ ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပလုပ္ငန္းႀကီးတိုင္းက သူတို႔ လုပ္ငန္း ရည္မွန္းခ်က္ Mission ေတြမွာ ထည့္သြင္းထားၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အမ်ားစုကေတာ့ စားေသာက္ေကာင္းေအာင္၊ စီးပြားလုပ္ကိုင္ခြင့္ရေအာင္ ဟန္ျပ လုပ္ျပတဲ့ သေဘာသာ ျဖစ္ေနဆဲပါပဲ။ အခု လက္ပံေတာင္း ျဖစ္စဥ္လို ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ျပႆနာေတြ တက္၊ လူစိတ္ဝင္စားမႈမ်ားတာမ်ိဳးေတာင္မွ စီးပြားစီမံကိန္းေဖာ္ေဆာင္သူ လုပ္ငန္းရွင္ဘက္က လုပ္သင့္တဲ့ တာဝန္ယူ၊ တာဝန္ခံမႈမ်ိဳး မရွိဘူးဆိုတာ အထင္အရွား ေတြ႕ႏိုင္ေတာ့ တျခား လူမသိ၊ သူမသိ၊ စာနယ္ဇင္းမွာ အသားေပး (Highlight) အလုပ္မခံရတဲ့ ႏိုင္ငံအႏွံ႔က ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး စီမံကိန္းေတြ၊ စီးပြားေရး လုပ္ငန္း တည္ေဆာက္မႈေတြမွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား က်င့္ဝတ္တာဝန္ ပ်က္ကြက္မႈေတြ၊ မတရားမႈေတြ ျဖစ္ေနမယ္ဆိုတာ ေတြးၾကည့္လို႔ရပါတယ္။
ဒီလုိ သေဘာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခား/ျပည္တြင္း ကုမၸဏီႀကီးမ်ား ျမန္မာျပည္မွာ စီးပြားလုပ္ရင္ သူတို႔သာ ခ်မ္းသာ သထက္ ခ်မ္းသာသြားၿပီး ေဒသခံေက်ာမြဲ နင္းျပားမ်ားကေတာ့ မြဲသထက္မြဲ လူေသြးလူေရာင္ မေျပာင္ျဖစ္ရတာကို လက္ေတြ႕ ေျမျပင္မွာ ျမင္ေတြ႕ေနရျခင္းပါ။ ဒါမ်ိဳးေတြကို အစိုးရ ရုပ္သံ၊ သတင္းစာမွာ၊ လႊတ္ေတာ္မွာ၊ သမၼတ လစဥ္ မိန္႔ခြန္းေတြမွာေတာ့ ေတြ႕ရမွာ မဟုတ္ပါ။
ေဖာင္စီးရင္း ေရငတ္ေနၾကရတဲ့ ျပည္သူမ်ားရဲ႕ ဘဝနဲ႔အသက္ငင္ေနတဲ့ ျမန္မာ့သဘာဝအလွကို ႏိုင္ငံတဝွမ္းက ေရႊတြင္း၊ ေက်ာက္စိမ္းတြင္း၊ ေၾကးနီ မိုင္း၊ သစ္လုပ္ငန္းလုပ္ငန္းႀကီးေတြမွာ ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ လယ္သိမ္း၊ ယာသိမ္း၊ ေျမသိမ္းခံျပည္သူေတြရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြ၊ ေသြးစက္ေတြ၊ မီးေလာင္ဒဏ္ရာေတြမွာ ရွာၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာစံႏႈန္းေတြထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာနည္းတဲ့ အေျခခံလစာေလးရဖို႔အေရး ဖမ္းဆီး၊ ေထာင္က်၊ အလုပ္ျပဳတ္ခံ ဆႏၵ ျပေနရတဲ့ အငတ္ေဘးသင့္အလုပ္သမားထုႀကီး အသံကို နားေထာင္ရင္ ၾကားသိရပါမယ္။ စီးပြားလုပ္ငန္းေတြရဲ႕ ‘ဘယ္သူေသေသ ငေတမာ’ လုပ္ေနမႈကို ေသမလိုျဖစ္ေနတဲ့ ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးကို တိုင္တည္ၿပီးလည္း ၾကည့္ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ေတာင္ကတံုးေတြအျပည့္နဲ႔ ရိုးမေတာင္တန္းႀကီးေတြမွာလည္း လူတစု ထင္တိုင္းၾကဲေနမႈကို ေဖာ္ထုတ္သိရွိႏိုင္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္လို အရပ္သား (ဆိုတဲ့) အစိုးရ၊ လႊတ္ေတာ္နဲ႔ ေပါင္း၊ ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုသူေတြနဲ႔ ေပါင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒါေတြအားလံုးထက္ အာဏာေစာင္းထက္တဲ့ စစ္တပ္စီးပြားလုပ္ငန္း ဦးပိုင္နဲ႔ေပါင္း စသလို အမ်ိဳးမ်ိဳး ‘ေပါင္းစား’ ကာ အာဏာ ေငြေၾကး ေတာင့္တင္းသူ လက္တဆုပ္စာ အစစအရာရာ အသာစီးရ လုပ္သမွ်တင့္တယ္ေနတဲ့ တိုင္းျပည္မ်ိဳးမွာေတာ့ စီးပြားသီအိုရီေတြ၊ စံသတ္မွတ္မႈေတြဟာလည္း အလကားပါပဲ။ ဒါေတြကို တည့္မတ္ထိန္းေက်ာင္းျပဳျပင္ရမယ့္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြက ေသနတ္ေျပာင္းေအာက္ စစ္တပ္ေလာင္းရိပ္မွာ အသံမဲ့ေနၾကတယ္။ ေက်ာသား၊ ရင္သား၊ ေက်ာင္းသား၊ စစ္သား၊ ဘုရားသား၊ ျပည္သူ႔သား မခြဲျခား တေျပးညီ က်င့္သံုး အာဏာစက္တည္တဲ့ တရားဥပေဒက မတည္ရွိဘူး။ တည္ဆဲ တရားဥပေဒေတြကလည္း တရားမွ်တမႈကို ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္မႈနည္းေနတယ္။ သမာသမတ္က်တဲ့ တရားဥပေဒေတြက်လည္း အမွန္တကယ္ လက္ေတြ႕ စိုးမိုးမႈ မရွိ ျဖစ္ေနတယ္။
ဆိုေတာ့ ဒီလိုအေနအထားမွာ လူထုဟာ လူတစု အက်ိဳးစီးပြားနဲ႔ လြတ္ကင္းရာမွာ ကိုယ့္ဘာသာ ခပ္ကင္းကင္းေန မေသထမင္း၊ မေသဟင္း ရွာစားရံုမွ အပ အျခားမရွိသလို ျဖစ္ေနရပါတယ္။ လက္ရွိစနစ္၊ ေနာက္ခံ အေနအထားနဲ႔ တိုင္းျပည္မွာ ေစ်းကြက္မွာ ကုန္ပစၥည္းေတြ အရင္ေခတ္ေတြကထက္စာရင္ ပိုေပါလာေကာင္းလာပါမယ္။ ကားသစ္ေတြ၊ နည္းပညာ ဆက္သြယ္ေရး ပစၥည္း၊ လွ်ပ္စစ္သံုး လူသံုးကုန္ေတြ အမ်ားအျပား ေတြ႕ေကာင္းေတြ႔ရပါမယ္။ ဒါေပမဲ့ အေျခခံလူထု ၇၅ ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ကေတာ့ ဒီလို ေခတ္သစ္ရဲ႕ အက်ိဳးေက်းဇူး အသီးအပြင့္ေတြကို အရည္အေသြးမီ ျပည့္ျပည့္ဝဝ သံုးစြဲခံစားခြင့္ရဖို႔ အလွမ္းေဝးေနဦးမွာသာ ျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဘာကိုမွ ဂရုမထားဘဲ ဒီလိုပဲ ကိုယ္ႏိုင္တဲ့ ျပည္သူကို အႏိုင့္အထက္ ကုပ္ခြစီးကာ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားပဲ နင္းကန္ရွာရင္း ကိုယ္စီးပြားရွာတဲ့ေဒသနဲ႔ လူ႔အသိုင္းအဝန္းရဲ႕ အေထြအထြဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ က်ဆင္းေစရင္ ေရရွည္မွာလည္း ႏိုင္ငံတခုလံုးရဲ႕ စီးပြားေရး မတိုးတက္ႏိုင္သလို ကိုယ့္စီးပြားလုပ္ငန္းလည္း ပ်က္စီး ဆုတ္ယုတ္ရမွာ မလႊဲမေသြ ျဖစ္ပါတယ္။
အလားတူပဲ အစိုးရ စီမံကိန္းနဲ႔ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးေတြဟာ လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္တဲ့ ေဒသရဲ႕ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ကို ဂရုမမူ မေစာင့္ေရွာက္ဘဲ ထင္တိုင္းေသာင္းက်န္းေနရင္ ေရရွည္မွာ ေဒသရဲ႕ ပထဝီနဲ႔ေဂဟစနစ္ ပ်က္ယြင္းၿပီး ရာသီဥတုေတြ ေဖာက္ျပန္၊ သဘာဝေဘးဒုကၡေတြ ထူေျပာ၊ စီးပြားလုပ္ကိုင္ခြင့္ေတြ ေလ်ာ့နည္းကာ အနာဂတ္မွာ ဖြံၿဖိဳးတိုးတက္ ရွင္သန္ဖို႔ အခြင့္အေရး ရွိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ (တိုင္းျပည္ရဲ႕ စစ္အစိုးရ အဆက္ဆက္ သမိုင္းမွာ ဒါေတြ ျဖစ္လည္း ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။)
ဆိုခ်င္တာက ေရရွည္မွာ ငါဖို႔တခုတည္း ၾကည့္သူေတြကိုယ္တိုင္ ငါ့ဖို႔ အတိုင္းအတာဟာ နည္းလာမွာသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလိုအေနအထားနဲ႔ ဒီသေဘာကို ဂရုမစိုက္ဘဲ ေနႏိုင္သူေတြဟာ ေခတ္သစ္ကမၻာမွာ မိမိအက်ိဳးစီးပြား ကို ေရရွည္ ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔ရာ မၾကံေဆာင္၊ မေျမာ္ျမင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အသိဉာဏ္ပညာတံုးေနတဲ့လူူမ်ိဳးေတြနဲ႔ ဆူလြယ္နပ္လြယ္ ရတုန္းေလးကို ဘယ္သူ.. ဘာ.. ျဖစ္ျဖစ္ ရွာထားမယ္၊ အနာဂတ္ နဲ႔မ်ိဳးဆက္သစ္အတြက္ မစဥ္းစားဘူး လို႔ ခံယူႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ဓာတ္ ေအာက္တန္းက်ေနတဲ့ လူမ်ိဳးေတြပဲျဖစ္ပါမယ္။
ဝမ္းနည္းစရာနဲ႔ အနာဂတ္အတြက္စိုးရိမ္ဖို႔ ေကာင္းတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္မွာ အာဏာရေနတဲ့သူေတြနဲ႔ လုပ္ပိုင္ခြင့္သာေနတဲ့ လက္ခ်ိဳးေရလို႔ရတဲ့ မဟာစီးပြားလုပ္ငန္းရွင္ႀကီးအမ်ားစုက အထက္မွာ ဆိုခဲ့တဲ့ လူႏွစ္မ်ိဳးျဖစ္တဲ့ — အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္.. ေျမာ္ျမင္ မၾကည့္၊ မျမင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဉာဏ္ပညာနည္းေနသူေတြနဲ႔ အနာဂတ္နဲ႔ မ်ိဳးဆက္သစ္အတြက္ ထည့္မစဥ္းစားဘဲ ေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စိတၱသတၱိ စာရိတၱခ်ိဳ႕ယြင္း ပ်က္စီးေနသူေတြ ျဖစ္ေနတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အတိတ္နဲ႔ မ်က္ေမွာက္မွာ အစိုးရနဲ႔ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးေတြက ျပည္သူလူထုနဲ႔ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ကို အဓမၼမုဒိမ္းက်င့္တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြ တေလွႀကီး ေပၚခဲ့၊ ေပၚလ်က္ ျဖစ္ေနျခင္းပါပဲ။
နိဂံုးခ်ဳပ္ရရင္ ဒီလို ငေတ၊ ငေရႊ၊ ငေဇ၊ ငပိုင္နဲ႔ အေပါင္းအပါေတြခ်ည္းပဲ အျမဲတမ္း ‘မာ’ ေန ခြင့္ရေနတာဟာ လက္ရွိတုိင္းျပည္ရဲ႕ အဓိက ျပႆနာ ပါ။ အေျခခံလူထုအမ်ားကေတာ့ အဘက္ဘက္က နစ္နာရတဲ့ ဖြတ္ေက်ာျပာစု ခရုအဆံကၽြတ္ ဘဝေတြပါပဲ။ ဒီလို ျဖစ္ေနတာဟာ ‘စစ္အာဏာရွင္ + သူၾကြယ္ ခရိုနီ’ ေပါင္းခဲ့တဲ့ ေခတ္ေဟာင္းျဖစ္ျဖစ္၊ အခု ဒီမိုကေရစီ အမည္ခံတဲ့ စစ္တပိုင္း အစိုးရအသစ္ ရဲ႕ ‘စစ္အုပ္စု + ႏိုင္ငံေရးသမား အမည္ခံမ်ား + ျပည္တြင္း/ျပည္ပ အရင္းရွင္ခရိုနီ’ မ်ားေပါင္းစားတဲ့ ေခတ္သစ္ ျဖစ္ျဖစ္ သဘာကေတာ့ အတူတူပါပဲ။ လူအမ်ား အေကာင္းျမင္ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားေနၾကတဲ့ လာမယ့္ ၂၀၁၅ ႏွစ္ကုန္ ေရြးေကာက္ပြဲ အၿပီးမွာ လူထုလူအမ်ား ဒီမိုကေရစီအရသာအမွန္တကယ္ျမည္းစမ္းခံစားရဖို႔ဆိုရင္ေတာ့ ဒီလို တဖို႔တည္းသမားေတြကို တိုက္ထုတ္မယ့္ စနစ္သစ္၊ လူသစ္၊ မူဝါဒသစ္ေတြ ခ်မွတ္ အမွန္တကယ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အဓိက ပ်က္ရ၊ ဖ်က္ရ၊ တိုက္ရမွာက ‘လူတစုတည္း ေကာင္းဖို႔ရာ ေရာက္မႈအတြက္ လူအမ်ားစုမွာ ပ်က္လင့္ကာ’ ျဖစ္ေနတဲ့ အေၾကာင္းခံသေဘာႀကီး ျဖစ္ေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ား။
ၿငိမ္းခ်မ္းေအး
ဇြန္ ၁၈၊ ၂၀၁၅ (စာၿပီးရက္စြဲ)
(သည္ေလဒီးစ္ သတင္းဂ်ာနယ္၊ အတြဲ (၂)၊ အမွတ္စဥ္ (၆၆)၊ (၂၀၁၅) ခုႏွစ္ ဇြန္လ (၁၉) ရက္၊ ေသာၾကာေန႔ထုတ္၌ ပံုႏွိပ္ခဲ့သည္။ ယခု မိုးမခတြင္ အြန္လိုင္း ျဖန္႔ခ်ိသည္။ ေဆာင္းပါးပါ အာေဘာ္ ကို ေဝဖန္ရန္ လြတ္လပ္စြာ မွတ္ခ်က္ျပဳႏိုင္ပါသည္၊ nyeinchanaye81@gmail.com သို႔လည္း စာေရးႏိုင္ပါသည္။)
Photo Credit: Derek Bacon / Shuttestock / Getty Images @ www.economist.com
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
