ၿငိမ္းခ်မ္းေအး – ကိုယဥ္ေက်းမ်ားဖတ္ရန္
(မိုးမခ) ဧၿပီ ၁၆၊ ၂၀၁၅
လူတေယာက္ရဲ႕ အဝတ္အစားကိုၾကည့္ၿပီး ယဥ္ေက်းမႈ မရွိဘူးလို႔ တသမတ္တည္း ေကာက္ခ်က္ဆြဲလို႔ မရပါ။ ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕သေဘာက က်ယ္ျပန္႔ပါတယ္။ လူတဦခ်င္းအရ ယဥ္ေက်းမႈကိုတိုင္းတာရင္ ယဥ္ေက်းတဲ့လူမွာ ရွိသင့္ရွိထိုက္တဲ့ ဗဟုသုတ၊ လူမႈဆက္ဆံေရး အျပဳအမူ၊ ယံုၾကည္ ကိုးကြယ္မႈ စတာေတြနဲ႔ တိုင္းတာႏိုင္တယ္။ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအလုိက္ဆိုလည္း အႏုပညာ၊ စာေပ၊ ဘာသာစကား၊ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈ၊ သမိုင္း စတာေတြကို ၾကည့္ၿပီး ယဥ္ေက်းမႈျမင့္တယ္၊ နိမ့္တယ္ဆိုၿပီး သတ္မွတ္ေလ့ရွိတယ္။ ဘံုတူညီတဲ့ တန္ဖိုး၊ ရည္မွန္းခ်က္၊ လူမႈဆက္ဆံေရး အျပဳအမူ၊ လူမႈဆက္ဆံေရး လုပ္ထံုးလုပ္ နည္း၊ ဓေလ့ စတာေတြကိုအေျခခံၿပီး လူအဖြဲ႕အစည္းတခုရဲ႕ယဥ္ေက်းမႈလို႔ သတ္မွတ္ၾကတာပါ။
လူတေယာက္ရဲ႕ အဝတ္အစားကိုၾကည့္ၿပီး ပိုၿပီး တသမတ္တည္း ေကာက္ခ်က္ဆြဲလို႔ မရတာက အက်င့္စာရိတၱပါ။ အက်င့္စာရိတၱဟာ လူ တေယာက္ရဲ႕ လူပီသတဲ့ အက်င့္၊ စ႐ိုက္၊ အျပဳအမူနဲ႔ လူအဖြဲ႕အစည္းမွာရွိတဲ့ က်င့္ဝတ္၊ စည္းကမ္းေတြကို ေလးစားလိုက္နာမႈနဲ႔ ပို သက္ဆိုင္ပါတယ္။
ဗုဒၶေဟာတဲ့ သဒၵါ (ကိုးကြယ္ယုံၾကည္မႈရွိျခင္း)၊ သီလ (ကုိယ္၊ ႏႈတ္၊ စိတ္ႏွလုံး ေစာင့္ထိန္းျခင္း)၊ စာဂ (ေပးကန္းစြန္႔ၾကဲျခင္း)၊ သုတ (အၾကားအျမင္ ဗဟုသုတမ်ားျခင္း)၊ ပညာ (အမွန္ကိုသိျခင္း)၊ ဟီရိ (မေကာင္းမႈျပဳရမွာကို ရွက္ျခင္း)၊ ၾသတၱပ (မေကာင္းမႈျပဳရမွာကုိ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း) ဆိုတဲ့ သူေတာ္ေကာင္း ဥစၥာ ခုႏွစ္ပါး တရားနဲ႔လည္း ယဥ္ေက်းမႈ၊ အက်င့္စာရိတၱကို ေဖာ္ညႊန္းႏိုင္ပါတယ္။
ကိုယ္၊ စိတ္၊ ႏွလံုးေစာင့္ထိန္းျခင္းမွာ အဝတ္အစား ဆင္ယင္မႈပါတယ္ဆိုတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားသြား၊ ေက်ာင္းတက္ လုပ္တဲ့ေနရာ မွာ ဝတ္ဆင္တဲ့ ဆင္ယင္မႈနဲ႔ ေပ်ာ္ပြဲ၊ ရႊင္ပြဲသြားတဲ့ေနရာမွာ ဆင္ယင္ထံုးဖြဲ႕မႈဟာ မတူညီႏိုင္ပါ။ လူေတြဟာ ေနရာ၊ ဌာန၊ ရာသီဥတုအေပၚမူ တည္ၿပီး လုိက္ေလ်ာညီေထြ ေျပာင္းလဲ ဝတ္စားဆင္ယင္ ေလ့ရွိၾကတာ သဘာဝပါ။
ေပ်ာ္ပြဲ၊ ရႊင္ပြဲမွာ အေပ်ာ္ကေန အပ်က္မျဖစ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းတည့္မတ္ေပးဖို႔က အဝတ္အစား တခုတည္းခ်ည္း ေဇာင္းေပးလို႔မရပါ။ ေဆးလိပ္၊ မူးယစ္ေဆးဝါး၊ အရက္ေသစာ ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကားမႈ၊ မူးရစ္ရမ္းကားမႈ စတာေတြကို ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္တိက်တဲ့၊ တေျပးညီျဖစ္တဲ့ တရားဥပေဒနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္မႈ၊ ေကာင္းမြန္မွန္ကန္တဲ့ အသိပညာေပးႏိုင္မႈ၊ လူငယ္ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးစီမံကိန္း စတဲ့ တိုင္းျပည္အတြက္ ပိုမိုအေရးႀကီး တဲ့ အခန္းက႑ေတြကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ေကာင္းမြန္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ဖို႔ လိုပါတယ္။
ေခတ္ရဲ႕ဝတ္စားဆင္ယင္မႈဟာ ခႏၶာကုိယ္ေဖာ္ျပမႈအသားေပးၿပီး လွ်ပ္ေပၚေလာ္လည္ လာေနတယ္လို႔လည္း ဆိုမရပါ။ ရင္သား၊ ေပါင္တံ စတဲ့ ကုိယ္ခႏၶာကို လွစ္ဟာေဖာ္ျပတဲ့ ဆြဲေဆာင္မႈရွိေစတဲ့ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈေတြဟာ ယဥ္ေက်းတဲ့လူအဖြဲ႕အစည္း စရွိကတည္းက (ဗမာျပည္နဲ႔ ေျပာရင္ ပ်ဴေခတ္၊ ပုဂံေခတ္လို ေခတ္ေတြကတည္းက) ေခတ္အလိုက္ ပံုစံကြဲျပားေပမဲ့ ကိုယ္ခႏၶာအလွေပၚလြင္ေစတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာက ေခတ္အဆက္ဆက္ထြန္းကားတဲ့ ဝတ္စားဆင္ယင္ထံုးဖြဲ႕မႈ ပံုစံေတြမွာ ပါျမဲသာ ျဖစ္ပါတယ္။
လူတေယာက္ရဲ႕ အဝတ္အစားဝတ္ဆင္မႈနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မပတ္သက္ဆံုး ကိစၥကေတာ့ လူတဦးခ်င္းရဲ႕ လြတ္လပ္ပိုင္ခြင့္၊ အခြင့္အေရးကို အာမခံတဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္နဲ႔ ဆြဲစပ္ အျပစ္တင္ဆိုၾကျခင္းမ်ိဳးပါ။
ဒီမိုကေရစီစနစ္က အာမခံတဲ့ လူတေယာက္ရဲ႕လြတ္လပ္ခြင့္မွာ တရား၊ ဥပေဒကို ေလးစားလိုက္နာမႈ၊ လူတဦးခ်င္းစီရဲ႕တာဝန္ယူမႈက တြဲပါရပါတယ္။ ကိုယ္ရဲ႕ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ (အေျပာအဆို၊ အေနအထိုင္၊ အျပဳအမူ အားလံုးပါပါတယ္) က လူတဖက္သားကို အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ေစရ၊ မထိခိုက္ေစရဆိုတာ ဒီမိုကေရစီ လူ႔ေဘာင္အဖြဲ႕အစည္းမွာရွိတဲ့ လူတိုင္းက လိုက္နာရတဲ့ လူ႕က်င့္ဝတ္ျဖစ္သလို မျဖစ္မေနလုပ္ေဆာင္ရတဲ့ တာဝန္၊ ဝတၱရားလည္းျဖစ္တယ္။ ဝတ္စံုျပည့္ဝတ္ရမယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စားေသာက္ ဆိုင္မွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ဝတ္စံုနဲ႔ မွ စားေသာက္ခြင့္ ရွိသလို၊ အဝတ္ဗလာေတြပဲ လာေရာက္ခြင့္ ရွိတဲ့ ကမ္းေျခမ်ိဳးမွာလည္း အဝတ္အစားမပါ၊ အဝတ္မဲ့ေနႏိုင္မွ ဝင္ေရာက္ခြင့္ရသလိုမ်ိဳးပါ။
ေခတ္သစ္ကမၻာရဲ႕ နည္းပညာ၊ ဆက္သြယ္ေရးတိုးတက္ျဖစ္ထြန္းမႈလာမႈနဲ႔ အတူ ကမၻာတခုလံုးရဲ႕ ကူးလူးဆက္ဆံ၊ စီပြားလုပ္ စတဲ့ ထိေတြ မႈေတြဟာ လ်င္ျမန္ ျမန္ဆန္၊ က်ယ္ျပန္႔လာ႐ံုမက တေန႔ထက္ တေန႔လည္း ပိုမ်ားလာေနတယ္။ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း အသီးသီးမွာရွိေနတဲ့ လူေတြရဲ႕ အေတြးေခၚ၊ ဓေလ့ထံုစံ၊ အျပဳအမႈ၊ အစားအေသာက္ေတြဟာ ကူးလူးစပ္ယွက္ ေျပာင္းလဲလာတာမ်ားသလို ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ ဓေလ့ေတြကလည္း ေျပာင္းလဲလာၿပီး လူအဖြဲ႕အစည္းတခုတည္းရဲ႕ ဝတ္ဆင္မႈ ဓေလ့၊ ယဥ္ေက်းမႈအတိုင္း မဟုတ္ေတာ့ဘဲ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ေပါင္းစံုရဲ႕ ဝတ္ဆင္မႈအျဖစ္ေျပာင္းလဲလာတာ၊ တနည္းအားျဖင့္ ကမၻာပိုဆန္လာတယ္ဆိုတာ သဘာဝပါလို႔ လက္ခံႏိုင္ရပါမယ္။
လူအဖြဲ႕အစည္းတခုရဲ႕ အေပၚယံ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ ေျပာင္းလဲလာတာကို ျပစ္တင္ေဝဖန္ေနမဲ့အစား လူအဖြဲ႕အစည္းေပါင္းစံုက လက္ ခံႏိုင္တဲ့ (လက္ခံထားတဲ့) ယဥ္ေက်းမႈရွိသူ၊ လူယဥ္ေက်းလို႕ သတ္မွတ္ေစတဲ့၊ ဘုရားေဟာနဲ႔လည္းညီတဲ့ မေကာင္းမႈဒုစ႐ိုက္ျပဳရမွာကို ရွက္ေၾကာက္လာေစျခင္း၊ တရားဥပေဒ၊ က်င့္ဝတ္စည္းကမ္းကို ေလးစာလိုက္နာလာေစျခင္း၊ အၾကားအျမင္ ဗဟုသုတမ်ား၊ အက်ိဳးအေၾကာင္း ပညာႀကီးၿပီး အမွန္ကိုသိလာေစျခင္း၊ လူ႔က်င့္ဝတ္ကိုသိတဲ့၊ လူပီသတဲ့ အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆို၊ အေနအထိုင္၊ ဓေလ့စ႐ိုက္တို႔ကို ထြန္းကားေစျခင္း စတဲ့ အတြင္း အဇၥ်တၱသႏၱာန္ ႐ိုးသား၊ စင္ၾကယ္၊ ေျဖာင့္မတ္၊ မွန္ကန္မႈကိုဦးစားေပးၿပီး စာရိတၱမ႑ိဳင္ တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးဖို႔ေစဖို႔ မိမိကိုယ္တိုင္က (လူတဦးခ်င္း) ေနထိုင္က်င့္ၾကံသြားႏိုင္မွ မိမိယဥ္ေက်းမႈကို တန္ဖိုးထားထိန္းသိမ္းတဲ့၊ ယဥ္ေက်းမႈေပါင္းစံုကိုလည္း ေလးစားလက္ခံ ႏိုင္တဲ့ ပိုမိုေကာင္းမြန္လွပတဲ့ အနာဂတ္ရွိတဲ့ လူအဖြဲ႕အစည္းတခု ျဖစ္လာမွာပါ။
ေခတ္ဝတ္စား ဆင္ယင္ထံုးဖြဲ႔မႈ၊ ေခတ္ဂီတေတြကို သရုပ္ပ်က္ ယဥ္ေက်းမႈ ေခါင္းစဥ္ေအာက္ထည့္ ေဝဖန္ ပစ္တင္လိုသူ တိုက္ပံုသမား ေရွးရိုးစြဲမ်ားက ဆိုၾကပါေသးတယ္။ ႏိုင္ငံျခား ဇာတ္လမ္းတြဲ ရုပ္ရွင္ေတြ မျပနဲ႔၊ ဒါေတြေၾကာင့္ လူငယ္ေတြ အတုယူမွားေနၾကတာ၊ ၾကာရင္ တိုင္းျပည္ပ်က္လိမ့္မယ္တဲ့။ စာေရးဆရာ ဆိုသူမ်ားေတာင္ ပါ ပါေသးတယ္။
တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ကိုယ္ သီးသန္႔ေနၿပီး သူမ်ား ယဥ္ေက်းမႈ၊ အေတြးအေခၚ၊ ဓေလ့ ထံုးစံေတြ အဝင္မခံဘဲေနမွ အၾကံတုံး၊ ဉာဏ္တုံး၊ လူညြန္႕တံုးၿပီး အေတြးအေခၚနိမ့္က်၊ အျမင္က်ဥ္းေျမာင္း၊ အက်င့္ စာရိတၱေတြပ်က္၊ အမွန္ကို မသိျဖစ္ၿပီး တိုင္းျပည္ပ်က္မွာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို အစြန္းေရာက္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္၊ တရားလြန္ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒီေတြ တိုင္းျပည္မွာ ႀကီးစိုးၿပီး ႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္ တံခါးပိတ္ တသီးတသန္႔ ထီးထီးႀကီး ေနခဲ့လို႔ တိုင္းျပည္ ေအာက္တန္း ေနာက္တန္းက်ခဲ့တာကို အခုထိ သင္ခန္းစာမယူႏိုင္ၾကေသးဘူး။ ကိုယ့္အမွားကေန အနာဂတ္ အတြက္ သင္ခန္းစာ မထုတ္ႏိုင္၊ သူမ်ားအမွားေတြကလည္း ဆင္ျခင္ေတြးေတာ္ ေျမာ္ျမင္မႈ မရွိႏိုင္ၾကတဲ့ လူမိုက္ေတြလို႔ပဲ ဆိုရပါမယ္။ လူမိုက္္ေတြႀကီးစိုးရင္၊ လူမိုက္္ဝါဒ ဆက္လက္ ထြန္းကားရင္ တိုင္းျပည္က ဓားမေနာက္ပိတ္ေခြး ျဖစ္ျမဲ ျဖစ္ေနပါဦးမယ္။
ယထာဘူတ က်က် ဆိုရင္ သူ႔ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ကိုယ့္ ယဥ္ေက်းမႈ ဘယ္သူ႔ ဘယ္သူမွ ေကာင္းတယ္၊ ဆိုးတယ္ ဆိုတာ ေျပာလို႔ မရ၊ မရွိပါ။ ဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈမွာ ၾကည့္လည္း တခ်ိဳ႕က ဘုရားသြားရင္ ဦးထုပ္ခၽြတ္တယ္၊ ဖိနပ္ စီးတယ္၊ တခ်ိဳ႕က ဖိနပ္ ခၽြတ္တယ္၊ ဦးထုပ္ေဆာင္းတယ္။ ဓေလ့ ထံုးစံမတူတာပဲ ရွိတယ္။ ဆိုးတယ္၊ ေကာင္းတယ္ ေျပာမရပါ။
ကမၻာ့ အေအးပိုင္းေဒသက တခ်ိဳ႕လူမ်ိဳးေတြ (ေယာက်္ား၊ မိန္းမ) ရာသီဥတု ေၾကာင့္ လိုအပ္လို႔ အရက္ေသာက္တာကို သင္းတို႔ ပ်က္စီးျခင္း ငါးပါး တိုင္ေနၿပီလို႔ ေျပာလို႔ ရပါ့မလား။ မပ်က္စီးလို႔ကို သူတို႔ အေနာက္ ဥေရာပ၊ ေျမာက္အေမရိက အေအးပိုင္းေဒသက တိုင္းျပည္ေတြ ကမၻာအလယ္မွာ ထိပ္တန္းကဦးေဆာင္ေနႏိုင္တာေပါ့။
တကယ္ ျမင္တတ္၊ သိတတ္၊ ေထာက္ျပရမွာက လူငယ္ေတြ အတြက္ အရက္၊ ေဆးလိပ္ ဝယ္ခြင့္ အသက္ သတ္မွတ္ခ်က္ မွန္မွန္ကန္ကန္ တိတိက်က် ဥပေဒ ျပဌာန္းၿပီး ေရာင္းသူ၊ ဝယ္သူကို မ်က္ႏွာမလိုက္ အေရးယူတာ၊ လြယ္လြယ္ကူကူဝယ္လို႔မရေအာင္ ေဆာင္ရြက္တာ (ဥပမာ – အေရာင္းျမွင့္တင္ေရးေတြ၊ ေၾကာ္ျငာေတြ အတြက္ ကန္႔သတ္တာ၊ ေဆးလိပ္ဆို အလိပ္ခ်င္း ဝယ္လို႔ မရေအာင္ ေဆာင္ရြက္တာ၊ အေရာင္းစတိုးဆိုင္ရဲ႕ ျမင္သာတဲ့ ေနရာမွာ မတင္ေစတာ လိုမ်ိဳး အေသးအဖြဲ႕အစ)၊ ေဆးလိပ္၊ အရက္ အခြန္ေတြ ပိုၿပီး စည္းၾကပ္တာ၊ ပညာေပး အစီအစဥ္ေတြ ေက်ာင္းမွာ စနစ္တက် ပို႔ ခ်တာ၊ ေဆးလိပ္ျဖတ္၊ အရက္ျဖတ္ အစီအစဥ္၊ ႏွစ္သိမ့္ေဆြးေႏြး ပညာေပး အစီအစဥ္ေတြကို က်န္းမာေရးဌာနေတြ က စီစဥ္ေပးတာ စတဲ့ ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီ လူမႈ၊ က်န္းမာ ပညာေပးေရး အစီအစဥ္ေတြလုပ္ဖို႕ပဲ ေဆာ္ၾသ တိုက္တြန္းရမွာပါ။
အရက္ပညာေပးတယ္ဆိုလည္း ယဥ္ေက်းမႈ ရႈေထာင့္ထက္၊ က်န္းမာေရး ရႈေထာင့္ကေန ၾကည့္ၿပီး ေျပာရမွာပါ။ သူတို႔ တိုင္းျပည္ေတြမွာ အရက္ေသာက္ၾကတယ္ဆိုတာ ရာသီဥတုေအးလို႔ အခ်မ္းဒဏ္ ကာကြယ္ေအာင္ ေသာက္ရင္းနဲ႔ အရက္ေသာက္တဲ့ ဓေလ့ျဖစ္တာ၊ တို႔ ပူတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ ေန ေနတာဆိုေတာ့ အရက္အလြန္အကၽြံေသာက္လို႕ က်န္းမာေရးအရ မေကာင္းဘူး၊ ဒါမွမဟုတ္ လူမႈေရးရႈေထာင့္ကေန ၾကည့္ၿပီး သူတို႔တိုင္းျပည္က လူေတြရဲ႕ ဝင္ေငြ အဆင့္အတန္းနဲ႔ သူတို႕ စိတ္အပန္းေျဖ ေပ်ာ္ပါးမႈက လိုက္ေလ်ာညီေထြရွိတယ္၊ တို႔က အဲ့သလို အဆင့္အတန္း၊ ဝင္ေငြမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့၊ အရက္အစ အျခား အေပ်ာ္အပါး၊ စိတ္အပန္းေျဖစရာေတြထက္ ပိုၿပီး သင့္ေတာ္တဲ့ ေနရာမွာ ပိုက္ဆံကို အသံုးခ်သင့္တာေပါ့..၊ စသျဖင့္ အက်ိဳး အေၾကာင္း ပါတဲ့ လမ္းညႊန္မႈေတြ လူငယ္ေတြကို လုပ္ေပးရမွာပါ။
တကယ္ေတာ့ ဘာသာေရး အရေျပာလည္း ေယာက်္ား အရက္ေသာက္လည္း ငါးပါးသီလ က်ိဳးတာပါပဲ။ မိန္းမေသာက္မွ မေကာင္းတာ၊ အက်င့္သီလပ်က္တာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ပါ။
လူငယ္မ်ား၊ အထူးသျဖင့္ အမ်ိဳးသမီး ေခတ္လူငယ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ကေလးမ်ား အဝတ္အစားဝတ္တာ၊ အရက္ေသာက္တာ၊ တက္တူးထိုးတာ စတဲ့ “Peer Pressure” လူငယ္ၾကား ေရပန္းစားတဲ့ ဓေလ့ ေရစီးေၾကာင္းေၾကာင့္ လုပ္ၾကတာေတြကို ၾကည့္ၿပီး မိမဆံုးမ၊ ဖမဆံုးမေတြလို႔ ကရုဏာ ေဒါေသာနဲ႔ ေျပာသလိုလိုနဲ႔ တဖက္ေစာင္းနင္း က်ားႀကီးဝါဒ အေျခခံ၊ ယဥ္ေက်းမႈ အခ်ိသကာဖံုးေျပာေနတဲ့ လူႀကီးဆိုသူ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားကို အသိကပ္ေစခ်င္ပါတယ္။
ခင္ဗ်ားတို႔ ပစ္တင္ ေဝဖန္ေနတဲ့ မိမဆံုးမ ဖမဆံုးမ၊ မိ မႏိုင္ ဖ မႏိုင္၊ မင္း မႏိုင္္ ကေလးေတြကပဲ စကတ္တိုေတြ၊ ေဘာင္းဘီတိုေတြနဲ႔ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးမွာ သံဃာေတာ္ေတြကို လက္တြဲကာကြယ္ရင္း လမ္းေပၚမွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဆိုးကို အန္တု တိုင္းျပည္တာဝန္ေက်ခဲ့တာပါ။ အခုထိလည္း အဲဒီ မိ မႏိုင္ ဖမႏိုင္ မ်ိဳးဆက္ကပဲ တိုင္းျပည္ရဲ႕ မတရားမႈ ဟူသမွ်ကို ကက္ကက္လန္ အသံထြက္ အာခံ ေနလို႔ ေက်ာင္းသား လူငယ္ကေလးမ်ား သၾကၤန္ကို ေထာင္ထဲမွာ က်ေနရတယ္ မဟုတ္ပါလား။ မိမဆံုးမ၊ ဖမဆံုးမ လူငယ္ မိန္းကေလးေတြကပဲ ႏိုင္ငံတာကာ ထိပ္တန္း တကၠသိုလ္တြမွာ အဆင့္ျမင့္ဆံုး ဘြဲ႕ေတြယူ၊ ေယာက်္ားေတြနဲ႔ ယွဥ္ အလုပ္လုပ္ ဝင္ေငြရွာၿပီး၊ တိုင္းျပည္ အခြန္ထမ္းေနတာပဲ မဟုတ္ပါလား။
လူငယ္ေတြနဲ႔၊ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးေတြနဲ႕ နီးနီးကပ္ကပ္ ေနၾကည့္၊ ေပါင္းၾကည့္ပါ။ မဟာဖို ဝါဒီ တဏွာ အျမင္နဲ႔ က်ားႀကီးမ်ား အစြဲ စိတ္နဲ႔ ႀကိဳတင္ ေကာက္ခ်က္ခ် ယူဆသလို သေဘာလြယ္တဲ့ သူေလးေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ သိကၡာ၊ တန္ဖိုးနဲ႔ က်င့္ဝတ္ သီလေတြကို သူတို႔ ဘာသာ အသိစိတ္ဓာတ္ ရွိရွိ ထိန္းႏိုင္ သိမ္းႏိုင္ၾကတဲ့ သူေတြခ်ည္းပါ။ တဦးခ်င္း စာရိတၱ ယိုယြင္းမႈ၊ ေဖာက္ျပားမႈ ကို ထည့္ေျပာ၊ ေထာက္ျပခ်င္လို႔ေတာ့မရပါ။ ထဘီဝတ္၊ ဘီးစပတ္ အျမဲထံုးထားလည္း အက်င့္ စာရိတၱ ေဖာက္ျပန္ႏိုင္တာပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ မိန္းကေလးမ်ား ဗမာျပည္လို ပူအိုက္တဲ့ ရာသီဥတုမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာစတမ္းဆိုရင္ ေဘာင္းဘီတို၊ စကတ္တို၊ စြပ္က်ယ္ လက္ျပတ္ဝတ္တာ ဘာမွ မေကာင္းျမင္စရာ၊ အျပစ္တင္စရာ မရွိပါဘူး။ အလြန္အကၽြံဝတ္လို႕ ေျပာရတာပါဆိုလည္း သၾကၤန္လို ေရကစားတဲ့ အခ်ိန္မွာဘယ္လိုဝတ္ဝတ္ ေရစို အဝတ္နဲ႔က အျမင္ မသင့္ေတာ္ပါဘူး။ ဒါကို ေယာက္်ားႀကီး ဆိုသူမ်ားက မီးသတ္ပိုက္နဲ႔ နင္းထိုး ကာယ ဣေႁႏၵ ပ်က္ေစ မ်က္စိ အရသာခံခ်င္ၾကတာက ပိုလို႔ မယဥ္ေက်း၊ မိုက္ရိုင္း မိမဆံုးမ ဖမဆံုးမ ျဖစ္တယ္ ေျပာရမွာပါ။ ဒီလို အေနအထားကို ကိုယဥ္ေက်း ဓာတ္ပံုဆရာမ်ားက လိုခ်င္တဲ့ အေနထားေရာက္ေအာင္ ေစာင့္၊ အကြက္ေခ်ာင္းရိုက္ၿပီး လိုသလိုေရးထားတဲ့ မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ လူမႈကြန္ရက္ အြန္လိုင္း မီဒီယာ အစံုစံုမွာ ျဖန္႔ေဝေနၾကတာက ပိုလို႔ လူက်င့္ဝတ္မရွိတာပါ။ တရားဥပေဒသာ စိုးမိုးတဲ့ တိုင္းျပည္မ်ိဳးမွာ ဆိုရင္ ုအဲသလို ဓာတ္ပံုေတြကို ခြင့္ျပဳခ်က္မရွိဘဲ ရိုက္၊ တင္၊ ျဖန္႔ လုပ္ေနတာအားလံုးဟာ တရားဥပေဒအရ အေရးယူခံရမွာခ်ည္းပါပဲ။ သိပ္မၾကာခင္ႏွစ္ေတြတုန္းက စကၤာပူက ျမန္မာေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ကုန္စံုဆိုင္ စူပါမားကက္ႀကီး တခုမွာ မိန္းမငယ္တေယာက္ အျမင္မေတာ္ျဖစ္ေနတာ ခိုးၿပီး ဓာတ္ပံုရိုက္လို႔ တရားစြဲခံခဲ့ရဖူးတာ မွတ္မိၾကမွာပါ။ ဒါမ်ိဳး အျဖစ္အပ်က္ေတြ ဥပေဒ စိုးမိုးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ ဒုနဲ႔ေဒးပါပဲ။
ဆိုခ်င္တာက သၾကၤန္ကို၊ ေခတ္သရုပ္ကို၊ ေခတ္ဂီတကို၊ ေခတ္အကကို၊ အမ်ိဳးသမီး အဝတ္ဝတ္တာ၊ ရင္ဘတ္ဟိုက္္၊ ေပါင္ေပၚတာကို ရိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈ ေဇာင္းေပး အျပစ္လွိမ့္ မဆိုခ်င္ၾကပါနဲ႔။ အာဏာရူး မသူေတာ္မ်ား အာဏာတည္ျမဲေရး အလို႔ငွာ ရာစုႏွစ္ေတြ ေျမာက္ျမားစြာ ပိတ္ဆို႔၊ မိႈင္းတိုက္ခံရလို႔ စနစ္တက် နား၊ မ်က္စိ ပိတ္ ဖ်က္ဆီး ခံထားရလို႔ အရာရာ ပ်က္စီးေနတဲ့ လူ႔ အဖြဲ႕အစည္းမွာ ကိုယ့္အခြင့္အေရး၊ သူ႕အခြင့္အေရး မခြဲျခားႏိုင္၊ ေဝဝါး၊ တာဝန္မသိ၊ တာဝန္မေက်သလို ျဖစ္ေနတဲ့၊ အတုခိုးမွားတဲ့ အခ်က္ေတြ လူငယ္ေတြမွာ ရွိေကာင္းရွိေနႏိုင္ပါတယ္။
ဒီအတြက္ သူမ်ားဆီက ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ စရိုက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ လႊမ္းမိုး လႊမ္းမိုး ကိုယ္ပိုင္ ဦးေႏွာက္နဲ႔ စဥ္းစားဆင္ျခင္ ေတြးေခၚ ေျမာ္ျမင္ၿပီး အေကာင္းကို စုတုျပဳ ယူတတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ေတြ ေပးတဲ့ ပညာေရးမ်ိဳး၊ အရည္အေသြး ျမွင့္တင္ေရးမ်ိဳး ပိုမို လုပ္ေပးဖို႔ လိုပါတယ္။ တေျပးညီျဖစ္တဲ့ တရားဥပေဒနဲ႔ စည္းကမ္းေတြ လိုက္နာလာေစတဲ့ အက်င့္ေတြ ထြန္းကားေစဖို႔၊ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ အတူပါလာတဲ့ လြတ္လပ္ခြင့္ကို တာဝန္ယူမႈ၊ တာဝန္ေက်မႈ၊ တကိုယ္ေရ ေစာင့္ထိန္းမႈေတြ ခၽြန္းအုပ္တတ္တဲ့ ဓေလ့အက်င့္ တည္တံ့ ေစဖို႔ေတြ လိုပါတယ္။
ဒီလို ေခတ္မီလြတ္လပ္ဖြံ႕ၿဖိဳးတဲ့ ဒီမိုကေရစီ လူေဘာင္အဖြဲ႕အစည္းမွာ မရွိမျဖစ္လိုအပ္တဲ့ လြတ္လပ္မွ်တတဲ့ အေတြးအေခၚ၊ တာဝန္သိတဲ့ အမူအက်င့္ေကာင္းေတြ ရွင္သန္ေအာင္ လူႀကီးဆိုသူမ်ားက ေျမာ္ခ်င့္ ေထာက္ျပျခင္းကသာ ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့ အနာဂတ္ လူ႔ေဘာင္သစ္ကို လမ္းခင္းေပးရာ ေရာက္မွာ ျဖစ္ေၾကာင္းပါ။
ၿငိမ္းခ်မ္းေအး
ဧၿပီ ၁၅၊ ၂၀၁၅
(မွတ္ခ်က္ – မိုးမခ တြင္ ေရးသားခဲ့ဖူးသည့္ ေဆာင္းပါး ေဟာင္း ႏွင့္္ မွတ္ခ်က္ တခ်ိဳ႕ကို အေျခခံၿပီး အသစ္ျပင္ဆင္ တည္းျဖတ္ ျဖည့္စြက္ ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေဆာင္းပါးပါ အာေဘာ္ ကို ေဝဖန္ရန္ လြတ္လပ္စြာ မွတ္ခ်က္ျပဳႏိုင္ပါသည္၊ nyeinchanaye81@gmail.com သို႔လည္း စာေရးႏိုင္ပါသည္။)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
