နန္းညႊန္႔ေတဇ – ေသြးစြန္းေသာ တနဂၤေႏြ

နန္းညႊန္႔ေတဇ – ေသြးစြန္းေသာ တနဂၤေႏြ
(မုိးမခ) မတ္လ ၁၀၊ ၂၀၁၅

“စာနယ္ဇင္းတုိင္း ေခတ္သမုိင္း” ဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္ရွိခဲ့ဖူးသည္။ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းတုိင္းသည္ သမုိင္းကုိေဖာ္ျပ ထင္ဟပ္ေနသည္ဟူေသာ အေဘာျဖစ္သည္။

“သတင္းစာမ်ားသည္ သမုိင္းကုိေဖာ္ျပေနၾကသည္” ဟူေသာ စကားလည္းရွိသည္။ “ဒီေန႔သတင္း မနက္ျဖန္သမုိင္း” ဆိုတာ လည္းရိွသည္။ ဤစကားမ်ားသည္ အရိွကို အရိွအတိုင္း အမွန္ကို အမွန္အတိုင္း ေရးသားေဖာ္ျပခြင့္ရိွေသာ အက်ံဳးဝင္သည္။

အျဖစ္မွန္အေျခအေနမွန္ကို ေရးသားတင္ျပခြင့္မရိွေသာ “ သတင္း အေမွာင္ေခတ္ ” တြင္ ထုတ္ေဝခဲ့သည့္ စာနယ္ဇင္းမ်ားတြင္ သမိုင္းအမွန္ကို ရွာဖို႕ခက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ျဖတ္သန္းလာခဲ့ၾကရေသာ မဆလ၊ နဝတ၊ နအဖ စစ္အာဏာရွင္ေခတ္မ်ားတြင္ စာေပစိစစ္ေရးဟုေခၚေသာ စာေပကင္ေပတိုင္က လက္သံေျပာင္ေျပာင္ျဖင့္ ခုတ္ခဲ့၊ ထစ္ခဲ့၊ ပါးပါးလွီးခဲ့၊ နုတ္နုတ္စင္းခဲ့၍ မဂၢဇင္းဂ်ာနယ္မ်ားတြင္ ေရးခဲ့ေသာ သမိုင္းျဖစ္ရပ္မွန္ေတြ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ လူမသိ သူမသိလိုက္ရဘဲ အစ ေဖ်ာက္ခံခဲ့ၾကရဖူးသည္။

ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီးသည္ ယခုဆိုလွ်င္ ၂၇ ႏွစ္ တင္းတင္းျပည့္ခဲ့ပါၿပီ။ ရွစ္ေလးလံုးအစ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢမွထုတ္ေဝခဲ့သည့္ စက္မႈအားမာန္ လက္ေရးစာေစာင္မွ “ဖုန္းေမာ္ႏွင့္ ေသြးစြန္းေသာ တနဂၤေႏြ” သမိုင္းျဖစ္ရပ္မွန္ ေဆာင္းပါးကေလးကို ေဖာ္ျပလိုက္ရပါသည္။

၁၂-၃-၈၈ ေန႔ည ၈း၃၀ နာရီတြင္ အေနာက္ႀကိဳ႕ကုန္းရပ္ကြက္ ကိုဟင္းလမ္းရိွ စႏၵာဝင္းလက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္း၌ အရက္မူး ေနေသာ အရပ္သားအခ်ဳိ႕ႏွင့္ ေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕တုိ႔ စကားမ်ားရန္ျဖစ္ၾကရာမွ အရပ္သားမ်ားလက္ခ်က္ေၾကာင့္ ေက်ာင္း သားတဦးေခါင္းကြဲၿပီး ေဆး႐ံုတက္ခဲ့ရသည္။ အျခားတဦးလည္း ဒဏ္ရာအနည္းငယ္ရခဲ့သည္။

ထိုအျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ေက်ာင္းမွဆရာအခ်ိဳ႕ႏွင့္ တာဝန္ရိွသူမ်ားလိုက္လာၿပီး အေနာက္ႀကိဳ႕ကုန္းရပ္ကြက္ ျပည္ သူ႔ေကာင္စီ႐ံုးတြင္ အမႈဖြင့္တိုင္ၾကားခဲ့သည္။ ရပ္ကြက္ေကာင္စီကလည္း အရပ္သား ၅ ဦးကို ဖမ္းေပးခဲ့သည္။

သို႔ေသာ္ ၁၃-၃-၈၈ ညေနပိုင္းတြင္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားေသာ အရပ္သား ၅ ဦးစလံုးကို လႊတ္ေပးလိုက္ေၾကာင္း ေက်ာင္း သားမ်ားသိရိွၾကၿပီး ရပ္ကြက္ေကာင္စီ႐ံုးတြင္ ဆႏၵျပဆူပူခဲ့ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္ ဘီပီအိုင္လမ္းမတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကေသာ ေက်ာင္းသား ၈ ဦးမွာ မီးအပ်က္တြင္ အ႐ိုက္ခံလိုက္ရျပန္သည္။

ဤတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ရန္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ရပ္ကြက္မွလူငယ္တို႔၏အိမ္ကို ခဲမ်ားျဖင့္ဝိုင္းေပါက္ၾကသည္။ ထိုအခါ ရပ္ ကြက္မွလူမ်ားထြက္လာၿပီး ျပန္လွန္ပစ္ခတ္ၾကရာမွ အဓိက႐ုဏ္းစတင္ျဖစ္ပြားသည္။ ဘီပီအိုင္လမ္းရိွ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ႀကိဳ႕ကုန္းေဆာင္ရိွ ေက်ာင္းသားမ်ားပါ အဓိက႐ုဏ္းထဲသို႔ပါဝင္လာရာမွ ပိုမိုက်ယ္ျပန္႕လာခဲ့သည္။ ကိုဟင္းလမ္း၊ ဘီပီ အိုင္လမ္းမမ်ားေပၚတြင္ အရပ္သားမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား တဖက္ႏွင့္တဖက္ အျပင္းအထန္တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကရာမွ ေက်ာင္း သား ၁၅၀ ခန္႔ ဘီပီအိုင္လမ္းထဲတြင္ ပိတ္မိသြားသည္။

ထိုသို႔ အၾကပ္အတည္းျဖစ္ေနစဥ္ ဘီပီအိုင္အဝိုင္းထိပ္ရိွ စားသံုးသူ သမဆိုင္မီးေလာင္သည္။ ရပ္ကြက္သားမ်ား အိမ္ျပန္ၾက သျဖင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားထြက္ေပါက္ရလာၾကကာ အင္းစိန္လမ္းမသို႔ ျပန္ထြက္လာၾကသည္။ အထိနာသျဖင့္ ေဒါသထြက္ေန ၾကေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ မီးၿငိမ္းသတ္ရန္လာေသာ မီးသတ္ကားကို ဝင္ခြင့္မျပဳပဲ အၾကမ္းဖက္တားဆီးၾကေတာ့သည္။

အင္းစိန္လမ္းမသို႔ အရပ္သားမ်ား လိုက္ထြက္လာၾကရာမွ အရပ္သားမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားတို႔ အင္းစိန္လမ္းမတေလ်ာက္ အျပင္းအထန္ အဓိက႐ုဏ္းျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ ေက်ာင္း၏ အုတ္႐ိုးနံရံႏွင့္ ကပ္ေနေသာ စာသင္ေဆာင္မ်ား၊ ရန္ကုန္စက္မႈ တကၠသိုလ္ဆိုင္းဘုတ္မ်ားကို ဖ်က္ဆီးရန္ အရပ္သားမ်ားႀကိဳးစားလာရာမွ အဓိက႐ုဏ္းမွာ ထိန္းသိမ္း၍ မရေတာ့ေခ်။

ဤသို႕ျဖစ္ပ်က္ေနစဥ္ ည ၁၁နာရီခန္႔တြင္ ရဲမ်ားက ရန္သူနွင့္ ထိုးစစ္ဆင္သကဲ့သို႔ လွံစြပ္ထိုးတပ္လာၿပီး ဘီပီအိုင္၏ မ်က္ႏွာ စာကို ေနရာယူေလသည္။ ပါေမာကၡခ်ဳပ္က ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေနာက္ဆုတ္ခိုင္းသျဖင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားက ဆုတ္ေပး လိုက္ၾကသည္။

ရဲမ်ားေနရာယူၿပီးေသာအခါ ေသနတ္ေျပာင္းမ်ားကို ေက်ာင္းသားမ်ားဘက္သို႕ လွည့္လိုက္ၾကသည္။ ရဲမ်ားႏွင့္ ထပ္ၾကပ္မ ကြာ ေမာင္းဝင္လာေသာ မီးသတ္ကား ၁၀ စီးမွလည္း တၿပိဳင္နက္ ေရမ်ားျဖင့္ပက္ၾကသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား ေရမြန္းေန သည့္ၾကားမွ မီးသတ္ကားမ်ားကို ျပန္လည္တိုက္ခိုက္ၾကသည္။ ထိုအခါ မီးသတ္ကားေဘးတြင္ ေနရာယူထားေသာ ရဲမ်ား ထံမွ ေသနတ္ပစ္ေဖာက္သံ စတင္ၾကားရသည္။ ပထမ ၄ ခ်က္ခန္႔မွာ မိုးေပၚေထာင္ပစ္ေသာ ေသနတ္သံမ်ားျဖစ္ၿပီး ေနာင္ တြင္ မ်က္ရည္ယိုဗံုးမ်ား စတင္ေပါက္ကြဲသည္။ မ်က္ရည္ယိုဗံုးမ်ားၾကားမွ M- 16 သံမ်ားပါ ထြက္ေပၚလာသည္။ ခန္႔မွန္းေျခ မ်က္ရည္ယိုဗံုး အလံုး ၃၀ ေက်ာ္ ေပါက္ကြဲခဲ့သည္။ ရီမင္တန္ ၁၂ ဗုိ႔ ေသနတ္မ်ားျဖင့္ ပစ္သည္ဆိုေသာ္လည္း က်ည္ဆန္မ်ားမွ M-16 က်ည္ျဖစ္ေနသည္။

က်ည္ဆန္ ၆ ေတာင့္သာပစ္သည္ဆိုေသာ္လည္း ဖုန္းေမာ္၏ ရင္ဘတ္တြင္ ၁ ခ်က္၊ ဆီးစပ္တြင္ ၁ ခ်က္၊ စိုးနိုင္ေနာက္ေက်ာတြင္ ၁ ခ်က္၊ ျမင့္ဦးေနာက္ေက်ာတြင္ ၁ ခ်က္၊ လက္ေမာင္းေပါက္သြားေသာ ေက်ာင္းသားတြင္ ၁ ခ်က္၊ ေျခသလံုး ရွပ္မွန္သူ ၁ ခ်က္၊ ေရပန္းတြင္ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာရိွေသာ က်ည္ပစ္ရာမ်ား၊ ေက်ာင္းတိုင္ကိုထိေသာက်ည္ဆန္မ်ား၊ ေက်ာင္းေရွ႕ ကြန္ကရစ္လမ္းကို ထိမွန္ေသာက်ည္ပစ္ရာမ်ား၊ စာၾကည့္တိုက္မွန္မ်ားကိုထိေသာ က်ည္ပစ္ရာမ်ားတို႔က အကန္႔အသတ္မရိွ ပစ္ခဲ့ေၾကာင္း သက္ေသခံေနသည္။

ဖုန္းေမာ္မွာ ေက်ာင္းသားမ်ားလက္ေပၚတြင္ပင္ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။ စိုးနိုင္မွာ ေဆး႐ံုေပၚတြင္ တတိယအႀကိမ္ ခြဲစိတ္မႈ အၿပီး တြင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့သည္။ ျမင့္ဦးမွာ ဒဏ္ရာက်က္ၿပီးမွ ဆရာဝန္ႀကီးမ်ားက မခြဲလွ်င္လည္း ရပါသည္ဟု ဆိုေသာ္လည္း M -16 က်ည္ သက္ေသခံအျဖစ္ က်န္ခဲ့မည္စိုး၍ ခြဲစိတ္မႈခံယူခဲ့ရသည္။ ေဆး႐ံုေပၚတြင္ ေသနတ္ဒဏ္ရာျဖင့္ တစ္ဖက္မွ အျခားတဖက္သို႕ပင္ မေစာင္းနိုင္ေသာလူနာမ်ားကို သံေျခက်င္းခတ္ထားသည္။ ခဲ၊ တုတ္၊ ဓားဒဏ္ရာရသူမ်ားကိုလည္း ဒဏ္ရာသက္သာလာသည္ႏွင့္ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္လိုက္ၾကသည္။

၁၃-၃-၈၈ ည ပစ္ခတ္မႈအၿပီးတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားက အခ်က္ ၇ ခ်က္ပါေသာေတာင္းဆိုခ်က္ကို အာဏာပိုင္မ်ားထံ တင္ျပ ခဲ့သည္။ အထက္ပါျဖစ္ရပ္အေပၚ “စက္မႈ အားမာန္” ၏အျမင္မွာ အစိုးရ၏ အာအိုင္တီေက်ာင္းသားအေပၚ  တစ္ဖက္သတ္ အၿငိဳးထားမႈ၊မဆလ၏ေကာင္စီမ်ားက ျပႆနာကိုေျဖရွင္းရာတြင္  ေသာက္သံုးမက်မႈ၊ တကၠသိုလ္၏ တာဝန္ရိွေသာ ပုဂၢိဳလ္ မ်ား၏ တာဝန္မယူမႈ စသည္တို႔ေၾကာင့္ မျဖစ္သင့္ေသာကိစၥမ်ား ျဖစ္ပြားလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ျမင္သည္။ သာမန္ ရန္ျဖစ္ ေသာကိစၥကို ေသနတ္ျဖင့္ေျဖရွင္းေသာ အစိုးရမ်ိဳးကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ မသိ၊ မျမင္၊ မၾကားဘူးခဲ့ေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ပါ သည္။

သမိုင္းဆိုသည္မွာ ဖံုးကြယ္၍မရပါ။ ေသြးစြန္းခဲ့ေသာ ျမန္မာ့သမိုင္း စာမ်က္ႏွာမ်ားကို ပို၍ပင္ ဖံုးကြယ္မရပါ။ စတုတၳမ႑ိဳင္ ပီသစြာ ေရးသားလိုက္ရပါသည္။ ျမန္မာနိုင္ငံ ဒီမိုကေရစီအေရးတြင္ တက္ႂကြေသာ၊ ရဲရင့္ေသာ၊ စြန္႔လႊတ္စြန္႕စားရဲေသာ ေက်ာင္းသား၊ ျပည္သူ၊ ရဟန္းသံဃာအေပါင္းအား အေလးျပဳလိုက္ရပါသည္။

(စက္မႈအားမာန္စာေစာင္ကိုု ၁၉ ၈၈ ၾသဂုုတ္လမွ စက္တင္ဘာလအတြင္း တပတ္ ၂ ၾကိမ္ ဂ်ာနယ္အျဖစ္ ရန္ကုုန္စက္မႈတကၠသိုုလ္ေက်ာင္းသားသမဂၢမွ ထုုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ တာ၀န္ခံ စီစဥ္သူတဦးမွာ ကိုုေဖေမာင္သိန္း (ကြယ္လြန္) (ကာတြန္းဆရာၾကီး ဦးေဖသိန္း၏ သားၾကီး) ျဖစ္သည္။ စာေစာင္အဖြဲ႔တြင္ ကိုုခင္ေမာင္ရင္၊ ကိုုရန္ႏိုုင္တိုု႔ႏွင့္အတူ မိုုးမခက ကာတြန္းေမာင္ရစ္လည္း ပါ၀င္ခဲ့သည္။ )