ရသေဆာင္းပါးစုံ

ေက်ာ္ေမာင္ (တုိင္းတာေရး) – အေတာ္တုံးတဲ့ ငတုံးေလလား

Faces Of Spirals – Mary Lou
 
ေက်ာ္ေမာင္ (တုိင္းတာေရး) – အေတာ္တုံးတဲ့ ငတုံးေလလား
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၁၊ ၂၀၁၅

ငယ္စဥ္က သခ်ာၤတြက္ေနစဥ္ လြယ္ေသာပုစာၦကိုေတာင္ စဥ္းစားတာၾကာေနပါက အေျပာခံရသည္။ အေဖက ေခါင္းကို လက္သီးဆုပ္ျဖင့္ ထိုးၿပီး ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ ငတုံးေလး ဒါေလးေတာင္ မတြက္တတ္ဘူး၊ ေတာ္ေတာ္တုံးတဲ့ေကာင္။ အေမက အေဖ့ကို ေျပာသည္။ ကေလးေတြကုိ ငတုံးဟု ခဏခဏေျပာလွ်င္ တကယ္ ငတုံးျဖစ္သြားမည္တဲ့။ ငတုံးဆိုတာ အျဖစ္မခံႏိုင္ေသာေၾကာင့္ သခ်ာၤကို ဖိတြက္သည္။ အလီေတြ အေခါက္ေခါက္ဆိုသည္။ စာရြက္ၾကမ္းေတြ၊ ေလွ်ာက္လႊာစာ ရြက္တဖက္လြတ္ေတြမွာ ပုစာၦေတြ တြက္ထားတာ ျပည့္သြားသည္အထိ။

စတုတၳတန္း လပတ္စာေမးပြဲတြင္ သခ်ာၤေမးခြန္းေျဖအၿပီး အိမ္တြင္ အေျဖျပန္တိုက္သည္။ တပုဒ္မွာ အေျဖမွန္က (၄၅) ရရမည္။ သို႔ေသာ္ (၄၄.၅) ရေနသည္။ စာသင္ခန္းထဲရွိ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားကို ခဲတံေ၀ရမည့္ ပုစာၦျဖစ္သည္။ အလီေခၚမွားၿပီး (၄၄.၅) ရတာ ျဖစ္သည္။ ခဲတံခ်ိဳးၿပီး ေ၀လိုက္တာမ်ားလားဟု အိမ္သားမ်ားမွ ေထာပနာျပဳျခင္း ခံရသည္။ အေဖကေတာ့ သူေျပာေနၾကအတိုင္း ၿပံဳးၿပဳံးေလး ေျပာသည္။ ငတုံးေလးတဲ့။

ပဥၥမတန္းကတည္းက ျမန္မာႏိုင္ငံေျမပုံေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ဆြဲလာခဲ့ရသည္။ ျမန္မာ့ေျမေပၚတြင္ သယံဇာတေတြက ေပါမွေပါ။ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္ေတြကလည္း မ်ားမွမ်ား။ သို႔ေသာ္ ျမစ္ေတြ ေကာကုန္ေတာ့မည္၊ ေတာင္ေတြ တုံးကုန္ေတာ့ မည္၊ ေတာေတြ ျပဳန္းကုန္ေတာ့မည္၊ ဒါေတြ မသိ။ သင္ရိုးထဲမွာ ျမစ္ေတြ ေခ်ာင္းေတြ ေတာေတြ ေတာင္ေတြ အင္းေတြ အိုင္ေတြက ရွိေနဆဲ။ တုံးကုန္တာကို မသိေသာ ငတုံးေလး ျဖစ္ခဲ့သည္။ တုံးကုန္ေတာ့မည္၊ ဒါေတြကို ဘယ္လို ကာကြယ္ၾက မည္ဆိုတာမ်ိဳးေတြ မသင္ခဲ့ရ မေလ့လာခဲ့ရ မသိခဲ့ရတာလည္း တေၾကာင္းျဖစ္ေပမည္။

သတၱမတန္းမွာ အတန္းပိုင္ဆရာမက ပထ၀ီ၀င္သင္ေသာ ဆရာမျဖစ္သည္။ သူက စာမသင္ခင္ စာေမးေလ့ရွိသည္။ သင္ခဲ့ေသာစာကို ျပန္စစ္တာျဖစ္သည္။ စစ္ပုံမွာ တေယာက္ခ်င္းစီ ဆိုခိုင္းျခင္းျဖစ္သည္။ မရလွ်င္ ေက်ာျပင္ကို ေျဗာတင္ေသာ ဆရာမျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္း သုံးေယာက္က ေရွ႕ဆုံးမွေရေသာ္ ေလးတန္းေျမာက္ အတန္းတြင္ ထိုင္ၾကသည္။ ပထမဆုံး အတန္းမွ စတင္စစ္လာသည္။ တရက္ၿပီးသြားသည္။ ႏွစ္တန္းက်န္သည္။ လူႏွင့္ေျပာပါက ေျခာက္ေယာက္က်န္ သည္။ တြက္လိုက္သည္။ ဆရာမက တေန႔တြင္ တတန္းပဲ စစ္ႏုိင္သည္။ အခုက အလွည့္ေရာက္ဖို႔ ႏွစ္တန္းေတာင္ က်န္ေသးသည္။ စာမက်က္သြားဘဲ ေက်ာင္းသို႔သြားသည္။ ထိုေန႔မွာမွ ပထ၀ီ၀င္က ဦးဆုံးအခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေရွ႕ႏွစ္တန္းက အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေက်ာင္းတက္ေနာက္က်ေလ့ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေအးေအးလူလူ ရွိသည္။

ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းတီးသံၾကား၊ ဘုရားရွိခိုးအၿပီးတြင္ အတန္းထဲသို႔ ဆရာမ ၀င္လာၿပီး စာစစ္ပါေတာ့သည္။ ဒီေတာ့မွသိသည္။ ေရွ႕ႏွစ္တန္းမွ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ေက်ာင္းေျပးၾကသည္ကိုး။ ဆရာမက “ကဲ စာဆို” ဆိုေတာ့ ေခါင္းခါျပလိုက္သည္။ လက္ကေလးလည္း ပိုက္လို႔ျဖစ္သည္။ ေနာက္တေယာက္လည္း မရ။ သုံးေယာက္ေျမာက္ သူငယ္ခ်င္းကလည္း မရ။ အကုန္လုံး ေျဗာတင္ခံလိုက္ရသည္။ နာလည္းနာသည္။ စာမရလို႔ အရိုက္ခံရတာ တခါမွ မႀကဳံဖူးဘူးကိုး။ တြက္ကိန္းလြဲလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ငတုံးပဲဟု သတ္မွတ္ျဖစ္လိုက္ျပန္တာက ပိုနာသည္။ ဟိုႏွစ္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔လည္း ကိုယ့္လိုပင္ တြက္ကိန္းမွားသြားသည္ဟု မခ်ိတင္ကဲေျပာသည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ ငတုံးခ်င္း အေဖာ္ရသြားသည္။ ငတုံးသုံး ေကာင္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ က်က္ရ ဖတ္ရ မွတ္ရမည္ဆိုလွ်င္ အေႂကြးမထားတတ္ေတာ့ေပ။ ပထ၀ီ၀င္ျပ ဆရာမကို ေက်းဇူး တင္မိသည္။

အဌမတန္းတြင္ အေထြေထြသိပၸံသင္ရသည္။ သိပၸံဆရာမ စာစစ္ပုံမွာ သူ႔ဆီတြင္ စာရသူက သြားဆို။ ဦးစြာ ဆိုႏိုင္သူ ငါးေယာက္က က်န္အတန္းေဖာ္မ်ားကို စာေမးခြင့္ရသည္။ စာက်က္သူျဖစ္ေတာ့ ဆရာမက ကဲ လာဆိုၾကဆိုတာနဲ႕ အရင္ဆိုခဲ့သူျဖစ္သည္။ တေန႔တြင္ စာက မရ။ ဆရာမကေခၚၿပီ “လာဆိုၾက၊ စာရတဲ့သူ လာဆိုၾက” ။ ေျပာတာကလည္း ဒီေကာင့္မ်က္ႏွာၾကည့္ၿပီးေျပာသည္။ ဒီမွာက စာမရေသး။ ကဲ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆိုမည္ ဆိုၿပီး ထကာ စာသြားဆိုသည္။ စာမရေတာ့ အျမန္ဆိုသည္။ ၀ါးခ်သည္။ ဆရာမ အရိပ္အခ်ည္ ၾကည့္ေသာ္ ဘာမွမေျပာ။ ပိုင္ပါ႔။ (ဆရာမႏွင့္ ျပန္ဆုံလွ်င္ ဒီအျဖစ္ အပ်က္ေလးေျပာၿပီး ေတာင္းပန္စကားဆိုရေပဦးမည္) “ကဲ တျခားသူေတြကို သြားစစ္ေတာ့။ ေရာ့ ကိုယ့္စာအုပ္ ကိုယ္ျပန္ယူ သြား၊ စာအုပ္ၾကည့္စစ္၊ ေသေသခ်ာခ်ာစစ္ေနာ္” ဟု မွာသည္။ ေပ်ာ္သြားသည္။ အေတာ္ေတာ္တဲ့ငါပါ လား။ ေနာက္ပိုင္းလည္း စာမက်က္ခဲ့ေသာ ေန႔တြင္ စာအျမန္ဆိုသည္။ ၿပီးေတာ့ မွတ္စုစာအုပ္ေလးကိုင္ကာ တျခားသူမ်ားကို အားပါးတရ စစ္ေတာ့သည္။

တေလာကမွ ေတြးမိသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လည္လွၿပီ ေအာက္ေမ့ခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ငတုံးျဖစ္ခဲ့ပါကလား။ ဆရာမက မသိမဟုတ္၊ သိကို သိႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာစစ္လွ်င္ စာအုပ္ၾကည့္စစ္ဖုိ႔ မွာတာျဖစ္သည္။ သူမ်ားကို စာစစ္ရင္း မရေသးတာေတြ ထိုအခါမွ ရသြားသည္။ အတန္းသား အကုန္ဆိုၿပီးခ်ိန္ သို႔မဟုတ္ စာသင္ခ်ိန္ ကုန္ဆုံးခ်ိန္မွ စာစစ္ရတာ ၿပီးသည္။ ဆယ္ေယာက္လာဆိုလွ်င္ စာကို ဆယ္ေခါက္ျပန္က်က္ရသလို ျဖစ္သြားသည္။ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး အေညာင္းခံထိကာ စာစစ္ေနခ်ိန္တြင္ အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားက စာသင္ခုံေတြမွာ ထိုင္လွ်က္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ကစားသူ ကစား၊ အိမ္စာလုပ္သူလုပ္ျဖင့္။ ငတုံး ငတုံးဟု ကုိယ့္ဘာသာကိုယ္ အားပါးတရေခၚလိုက္ပါေတာ့သည္။

“ကန္႔လန္႕ကာ” ကို “ကလဂါ” ဟု အသံထြက္မွန္း မသိ။ စာလုံးေပါင္းအတိုင္းသာ အသံထြက္သည္။ ကန္႔လန္႔ႀကီး ကာထားေတာ့ ကန္႔လန္႔ကာ ဟုမွတ္ခဲ့သည္။ မွတ္သားထားသည္က မွန္သည္။ အသံထြက္က တလြဲ။ တေခါက္တြင္ အသံထြက္ ဖတ္ရာမွ “ ငတုံးေလး အဲဒါ ကလဂါ လို႔ အသံထြက္သကြ” ဟု ေျပာကာျပင္ေပးၾကသည္။ “ထန္းလ်က္”လည္း ထိုနည္းတူပင္။ “ထညက္” မွန္း မသိ။ “ထန္းလ်က္” ဟုသာ ေရးထားသည့္အတိုင္း ဖတ္သည္။ အေတာ္တုံးသကိုး။ ဒါေၾကာင့္ပင္ လူႀကီးသူမေတြက စာဖတ္လွ်င္ အသံထြက္ဖတ္လို႔ ေျပာတာျဖစ္မည္။

ကိုလိုနီေခတ္တုန္းက နယ္ပိုင္ ၀န္ေထာက္မင္းတေယာက္ ပုသိမ္ဖက္သုိ႔ ေမာ္ေတာ္ျဖင့္အသြား ျမစ္ျပင္က်ယ္ ျမစ္ဆုံတေနရာတြင္ ေမာ္ေတာ္မွ ပန္ကာ ေရေအာက္သုိ႔ ျပဳတ္က်သြားခဲ့သည္။ ေရငုပ္ရွာႏိုင္သူကို စုံစမ္းရာမွ လူတေယာက္ရသည္။ သူငုပ္ရွာရာ ျပန္ေတြ႔သည္။ ပန္ကာတန္ဖိုးအလြန္ၾကီးေသာေၾကာင့္ အလိုရွိရာ ေျပာပါ ေမးသည္တြင္ ေတာသူေတာင္သား ရိုးသားေသာေၾကာင့္ ဘာမွမေတာင္းဆို။ ၀န္ေထာက္မင္းက အ၀တ္အစားမ်ား ထုပ္ထားေသာ အ၀တ္ထုပ္ၾကီးတထုပ္ ဆုခ်လိုက္ေလသည္။ ရြာသို႔ အ၀တ္ထုပ္ထမ္းၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ျပန္သြားသည္။ အေတာ္တုံးတာပဲဟု ရြာက လူမ်ားမေျပာရဲၾက။ မေျပာရက္ၾကတာလည္း ျဖစ္ေပမည္။ ထုိသူမွာ ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ေတာ္သူဟု လူၾကီးမိဘေတြ ေျပာဖူးသည္။ ဒါေၾကာင့္ပင္ ဒီေကာင္လည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက အခုအထိ တုံးေနဆဲဟု မဆီမဆိုင္ေတြးၾကည့္သည္။

ဆရာၾကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းက သမိုင္းသင္တာ မအေအာင္လို႔ဟု ဆိုသည္။ မွန္ေသာ သမိုင္းကို သိဖို႔လိုျပန္သည္။ ေဖ်ာက္ထားေသာ သမို္င္းေတြကို ျပန္ေဖာ္ဖို႔လိုသည္။

ရြဲကုန္သည္ဇာတ္ထဲမွ မိုက္ေသာ ရြဲကုန္သည္ သည္ စိတ္ထားမေကာင္းေသာ္လည္း ေရႊခြက္ကို ေရႊခြက္မွန္းသိသည္။ ေျမးအဘြားႏွစ္ေယာက္မွာကား ေရႊခြက္မွန္းပင္ မသိေအာင္ တုံးခဲ့ၾကသည္ဟု စာေရးဆရာတစ္ဦးမွ ေ၀ဖန္ခဲ့ဖူးသည္။ “မသိသူေက်ာ္သြား သိသူေဖာ္စား” ဆိုသည္တြင္ မသိသူကား ငတုံးပင္။

“ဥာဏ္ဆိုတာ သုံးေပးေနရတယ္၊ မသုံးရင္ တုံးသြားတတ္တယ္” လို႔ ေျပာစမွတ္ရွိသည္။ ဘယ္လိုသုံးရမည္ မသိတာကိုလည္း တုံးေသာစာရင္းတြင္ ထည့္သင့္ေပသည္။

ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္တြင္ ေဘးမ်ဥ္းသားရန္ႏွင့္ ပုံမ်ားဆြဲရန္ ခဲတံေဆာင္ေလ့ရွိသည္။ ခဲတံကို အၿမဲ ခၽြန္ထားသည္။ အတုံးမခံ။ တေယာက္ေယာက္က “ ေဟ့ မင္းခဲတံ တုံးေနတယ္” ဟု ေျပာသည္ရွိေသာ္ အျမန္ခၽြန္ေလသည္။ တုံးမွာကို အျဖစ္မခံ။

ေမြးရပ္ေျမကို ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း ဦးေလးတေယာက္ေယာက္က လိုက္ပို႔သည္။ ေမြးရပ္ေျမမွ ကစားေဖာ္မ်ားက ဒီေကာင့္ကို ရန္ကုန္မွလာေသာေၾကာင့္ ရန္ကုန္သားဟု ေခၚသည္။ ရန္ကုန္သားႏွင့္ ဂ်င္ေပါက္ကစားၾကသည့္အခါ ရန္ကုန္ သားကိုင္သည့္ ဂ်င္ကို တအ့ံတၾသကိုင္ၾကည့္ၾကသည္။ ဂ်င္လုံးက သူ႕တို႔ဂ်င္လိုပင္ သစ္သားလုံးျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ဂ်င္တြင္ပါေသာ သံက အခၽြန္ျဖစ္သည္။ မူရင္းခၽြန္သည္ကို ပိုခၽြန္ေအာင္ ေက်ာက္ျပားႏွင့္တိုက္ကာ ထပ္ေသြးထားသည္။ သူ႕တို႔ဂ်င္ေတြအားလုံးလိုလို ဂ်င္တြင္တပ္ထားေသာသံက မခြၽန္၊ တူျဖင့္ထုကာ တမင္ျပားထားၾကသည္။ သူတို႔ကလည္း ထိုအျပားကို ခၽြန္ထက္ေနေအာင္ ေသြးထားၾကသည္။

“မင္းရဲ႕ဂ်င္က သံကို ဘာေၾကာင့္ခြၽန္ထားတာလည္’’ ဟု ေမးၾကေသာ္ “ခြၽန္ေတာ့ မတုံးဘူးေပါ႔ကြ ၊ ၿပီးေတာ့ ၀ိုင္းထဲက အေပါက္ခံရတဲ့ဂ်င္ကို ထိေအာင္ေပါက္တဲ့အခါ အဲဒီဂ်င္ရဲ႕ သစ္သားမွာ အေပါက္ရာေတြထင္သြားတာေပါ႔’’ ဟု ရန္ကုန္ေလသံျဖင့္ ေျဖသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ဘာမွမေျပာ၊ ကဲ ဂ်င္ေပါက္တမ္း ကစားမယ္ေဟ့ဆိုကာ ကစားၾကသည္။ စည္း၀ိုင္းထဲ ခံရေသာအလွည့္တြင္ နယ္ခံဂ်င္သမားမ်ား၏ ဂ်င္သံျပားျပားမ်ား အစြမ္းေၾကာင့္ ရန္ကုန္သားဂ်င္ ဟက္တက္ ကြဲသည္။ ဂ်င္ကြဲကို ေကာက္ၿပီး အဘအား ျပသည္။ အဘဆိုတာ အေမရဲ႕အေဖ။ အဘက “ခြၽန္တိုင္းလည္း ေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူးကြ၊ မင္းရဲ႕ဂ်င္မွာ သံခGၽန္တာက ဟုိေကာင္ေတြဂ်င္ အေပါက္ျဖစ္ရုံေလာက္ပဲ။ မင္းရဲ႕ဂ်င္သာ ကြဲတာ။ မင္းက ငတုံးပဲ” လို႔ မွတ္ခ်က္ေပးသည္။ ဂ်င္လုံးေတြ အေပါက္ေပါက္ေအာင္သာ ေပါက္ႏိုင္ေသာ ရန္ကုန္စတိုင္ကို ဂ်င္သား ကြဲေအာင္ ခြဲႏိုင္ေသာ နယ္စတိုင္က အႏိုင္ယူသြားသည္။ မတုံးခ်င္ေသာ ငတုံး သင္ခန္းစာရလိုက္သည္။

စစ္တုရင္ ကစားစဥ္က နာမည္ရသည္။ အိမ္နား ရပ္ကြက္နားတ၀ိုက္ လွည့္ပတ္ကစားသည္။ သင္ေပးေသာဆရာေတြက အေဖႏွင့္ ဦးေလးေတြ ျဖစ္သည္။ စစ္တုရင္စာအုပ္ေတြဖတ္သည္။ ဟုိလူ ဒီလူႏွင့္ ကစားသည္။ ကစားတိုင္းႏိုင္သည္။ ထိုတြင္ မာန္က တက္ေတာ့သည္။

တေန႔ အိမ္နီးနားခ်င္း ကားပြဲစားႀကီးတေယာက္ႏွင့္ ကစားျဖစ္သည္။ သူက အရပ္ထဲသုိ႔ ေျပာင္းလာတာ မၾကာေသး။ ႏွစ္ပြဲကစား ႏွစ္ပြဲရွံဳးသည္။ တပြဲေလာက္ ထပ္ကစားဦးမယ္ ေျပာကာ ကစားသည္။ မႏိုင္၊ ရွံဳးျပန္သည္။ မေက်မနပ္ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ဆုံးတပြဲဟု ဆိုကာ ထပ္ကစားသည္။ အႀကီးအက်ယ္ ရွဳံးျပန္သည္။ ေမးသည္။

“ဦးေလး စာအုပ္ဖတ္လား” “ဘာစာအုပ္လည္း” ဟု ျပန္ေမးသည္။ “စစ္တုရင္ စာအုပ္ေတြဗ်” “ဖတ္ပါဘူးကြာ ဒီလိုပဲ ထိုးေနတာ” ။ တေန႔လုံး အေျဖစဥ္းစားမရ။ စာအုပ္မဖတ္ဘဲႏွင့္ သူဘယ္လိုကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ကစားတတ္သနည္း။ လူႀကီးေတြပဲ ေမးရသည္။ “ စစ္တုရင္ စာအုပ္မဖတ္ေပမယ့္ သူက အေတြ႔အၾကံဳရွိတယ္ကြ။ ပြဲစားတန္းမွာ ထိုးေနတာျဖစ္မယ္။ မင္းက အေတြ႕အၾကံဳလိုတယ္။ မ်ားမ်ားထိုး”။ ငတုံးေလး တေယာက္ ထိုအခါမွ နားလည္သြားသည္။

လူတို႔တြင္ တုံးျခင္း၏ ဆန္႔က်င္ဘက္မွာ လည္ျခင္းဟု ဆိုေသာ္ သင့္မည္ ထင္ပါသည္။ လူရည္ခၽြန္ထက္ လူရည္လည္ဖို႔လို သည္။ ငတုံးမျဖစ္ဘဲ ငလည္ေတြျဖစ္ဖို႔လိုသည္။ အရာရာကို လူတိုင္းမသိႏိုင္။ သို႔ေသာ္ သိထားသင့္သည္မ်ားကို သိသင့္ေပသည္။ လူ႔ေလာကတြင္ ေနထုိင္ရန္ လည္လည္၀ယ္၀ယ္ရွိရေပမည္။ ယခင္က တုံးလွ်င္တုံးခဲ့ပါ၊ အခု မတုံးေတာ့ဖုိ႔လိုသည္။ မတုံးေအာင္ စာအၿမဲတမ္း ဖတ္ၾကဖို႔လိုသည္။ အင္တာနက္ေခတ္တြင္ အေတြးအေခၚေတြ ေနာက္မက် ဖို႕လုိသည္။ တတ္သိနားလည္သူမ်ားႏွင့္ ေမးျမန္းေဆြးေႏြးေနဖို႔လိုသည္။ ကိုယ္တိုင္ ေလ့လာေလ့က်င့္ ေနဖို႔လိုသည္။ မသိေသးသည္ကို မရွက္မေၾကာက္ေမးတတ္ဖို႔လိုသည္။ သိၿပီးသားေတြကို ျပန္လည္ဆန္းစစ္ဖို႔လိုသည္။ သို႔မွသာ လူရည္လည္မ်ား ျဖစ္လာေပမည္။

ငတုံးငအ ျဖစ္ျခင္းသည္ မည္သည့္အခါမွ မေကာင္း။ ငတုံးဟု အေျပာခံရလွ်င္ သိစရာ တတ္စရာေတြ က်န္ေနေသးေၾကာင္း နားလည္ရေပမည္။

ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံတြင္ လူလည္မ်ား ေပါမ်ားလာပါမွ ထိုႏိုင္ငံတိုးတက္မည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ။   ။

ေက်ာ္ေမာင္ (တိုင္းတာေရး)
၂၁ ေဖေဖၚ၀ါရီ၊ ၂၀၁၅။


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
My Friend Tin Moe By Maung Swan Yi - Selection of MoeMaKa Articles

Similar Posts