ဖုုိးထက္ – တစ္ေယာက္တည္း ေျပာမယ္႔ ဘာသာစကား
(မိုုးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၇၊ ၂၀၁၅
လူနဲ႔ တိရစာၦန္ေတြရဲ႕ ၾကားက တိုးတက္ျဖစ္ထြန္းမွဳကြာျခား ရတာရဲ႕ ပင္မရင္းျမစ္ကို ပညာရွင္ေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာၾကတာ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ဘူးတယ္။ အသိဥာဏ္ပညာတဲ႔။ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ ေနတတ္တာတဲ႔။ ကြယ္လြန္သူ ဆရာၾကီး ဦးေအာင္သင္းဆိုရင္ သူ႔စာေတြ၊ ေဟာေျပာပြဲေတြမွာ လူသည္ ေနရာတိုင္းမွာ တိရစာၦေတြထက္ မသာဘူးဆိုတာ အျမဲလိုလို ေျပာတယ္။ ဆင္ေလာက္ အားမၾကီးဘူးတဲ႔။ ငွက္လို ပ်ံႏိုင္လားတဲ႔။ ငါးေလာက္ေရကူးတတ္လို႔လားတဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ လူက စဥ္းစားဆင္ခ်င္တတ္တဲ႔ ဥာဏ္သာလို႔ ဆင္ကို ခိုင္းတယ္။ ေလယာဥ္ပ်ံထြင္တယ္။ သေဘာၤ၊ ေရငုပ္သေဘာၤ ရိွလာတာတဲ႔။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ လူနဲ႔ အဟိ တိရစာၦန္ေတြၾကားက ကြာျခားမွဳဟာ ဘာသာစကားလို႔ဘဲ ျမင္မိတယ္။
“မင္းႏွယ္ကြာ…ဒါေတာ႔ မင္းေျပာမွလား” ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက မာဂဓဘာသာစကားေတြ ဘာေတြကို ေျပာခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဆက္သြယ္ဖို႔ လူအခ်င္းခ်င္း ဘာသာစကားက အျပည္႔အ၀၊ စံုစံုလင္လင္ရိွတယ္။ ၀မ္းနည္းတာ၊ အားငယ္တာ၊ ေပ်ာ္တာ၊ အားရတာ၊ ရြံ႕ရွာတာ၊ ေၾကာက္ရြံ႕တာ၊ ၾကည္ႏူးတာ၊ မုန္းတီးတာ စတဲ႔ စိတ္ခံစားမွဳေတြ အကုန္လံုးကို လူဆိုတဲ႔ အေကာင္ၾကီးေတြက ကဗ်ာေရးတယ္။ ပန္းခ်ီဆြဲတယ္။ သီခ်င္းဆိုတယ္။ စာအုပ္ေတြ ေရးတယ္။ က်မ္းၾကီးေတြ ျပဳစုတယ္။ စစ္ပြဲေတြ ျဖစ္တယ္။ ပါတီပြဲေတြ လုပ္တယ္။
နယ္ဘက္က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြမွာ ေန႔ခင္း ဆြမ္းစားခ်ိန္ တံုးေခါက္ရင္ ေခြးေတြ ထၿပီး အူတယ္။ ဒါက စားရခ်ည္ေသးရဲ႕ဆိုတဲ႔ အသိနဲ႔ ေပ်ာ္လို႔ အသံေပးတာ။ “ေဟ႔ေကာင္ေတြ ငါတို႔ တြယ္ရေတာ႔မယ္ကြ” လို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အသံေပးတာ။ လူေတြမွာက “စားရေအာင္” “သြားစားမယ္ေလ” “ဘုန္းေပးရေအာင္” “ခါနာေခါက္ရေအာင္” အို…အမ်ားၾကီးပါ။ “ကိုင္း…စားလိုက္ၾကရေအာင္” ဆိုတဲ႔ စကားကိုေတာင္ တုိက္တြန္းတဲ႔ သေဘာပါေအာင္ ေျပာမလား။ အလုပ္တစ္ခု ၿပီးေအာင္ လုပ္လိုက္ၾကစို႔ဆိုတဲ႔ သေဘာေျပာမလား။ ခပ္ျမိန္ျမိန္ၾကီးတြယ္လိုက္ၾကေအာင္ဆိုတဲ႔ သေဘာပါေအာင္ ေျပာမလား။ အသံ အနိမ္႔၊ အျမင္႔သုံးၿပီး အဓိပၸါယ္ကြဲေအာင္ ေျပာလို႔ရေသးတာ။
ေတာ္သလင္းလေရာက္လို႔ ေခြးေတြ အူၿပီဆိုရင္ ဒါက ခ်စ္သံေပးတာ။ ႀကဴသံေပးတာ။ တစ္ေကာင္နဲ႔ တစ္ေကာင္ ရင္တြင္းခံစားခ်က္ေတြကို ဆြဲဆြဲငင္ငင္ အသံၾကီးေတြကလြဲၿပီး သိပ္ကြဲသြားေအာင္ လုပ္တတ္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ လူမွာက။ အမ်ားၾကီးပါ။ ငွက္ေတြ၊ ေ၀လငါးေတြ၊ က်ားေတြ၊ ဆင္ေတြ၊ ေမ်ာက္ေတြ စတဲ႔ သတၱ၀ါေတြမွာလဲ ဘာထူးသလဲ။ တစ္ေကာင္နဲ႔ တစ္ေကာင္ အခ်က္ျပ ဆက္ဆံဖို႔ ဘာသာစကား အမ်ားၾကီး ရိွလွတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူမွာက …
အခုေခတ္ၾကီးမွာ လူေတြရဲ႕ နယ္ပါယ္မွာ ကြန္ျပဴတာဆုိတဲ႔ ပစၥည္းကို နယ္ပါယ္အစံုမွာ အသံုးခ်ေနၿပီ။ ကုန္ထုတ္လုပ္ေရး။ ေဆးပညာ။ အင္ဂ်င္နီယာ။ ဆက္သြယ္ေရး။ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး စတဲ႔ နယ္အစံုမွာ အသံုးခ်ေနၿပီ။ ဥပမာအားျဖင္႔ ကုန္ထုတ္လုပ္ေရးမွာ ဆိုပါစို႔။ အလံုး အရင္း ကုန္ထုတ္လုပ္ဖို႔ လူေတြက ကြန္ျပဴတာေတြကို အသံုးခ်ေနတာ အသားေတာင္ က်ေနၿပီ။ အမွတ္ A က ပစၥည္ကို အမွတ္ B ကို ပို႔ဖို႔ စက္ရုပ္လက္တံေတြ အသံုးခ်တယ္။ အဲဒီစက္ရုပ္ လက္တံကို ခိုင္းေစ ေမာင္းႏွင္ဖို႔ ကြန္ျပဴတာကေန အမိန္႔ေပးတယ္။ စက္လက္တံနဲ႔ ကြန္ျပဴတာၾကားက နားလည္ဖို႔ ဘာသာစကား ၾကားခံကို လူက ဖန္တီးေပးတယ္။ ကြန္ျပဴတာမွာ လူက လိုခ်င္တဲ႔ အခ်က္အလက္ေတြကို ေရး၊ ထည္႔သြင္းတယ္။ စက္လက္ဆီကို ခိုင္းေတာ႔ စက္နားလည္တဲ႔ ဘာသာစကားနဲ႔ ေျပာင္းၿပီး ခိုင္းတယ္။ ခိုင္းေစတဲ႔ ၾကားခံ ဘာသာစကားက ရွင္းလင္း လြယ္ကူရင္ စက္လက္တံၾကီးက ဘာ Error မွ မျပဘဲ အလုပ္ ေကာင္းေကာင္းလုပ္တယ္။ ၾကားခံ ဘာသာစကားကို မရွင္း မလင္း လုပ္ထားရင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး error ေတြ တက္ၿပီး ျပႆနာေတြ တက္ရတယ္။
ေလယာဥ္ေတြ၊ သေဘာၤေတြကို Auto Pilot လို႔ ေခၚတဲ႔ အလိုအေလ်ာက္ ေမာင္းႏွင္ဖို႔ လူေတြ လုပ္လာႏိုင္ၾကတယ္။ ဖန္တီးႏိုင္လာၾကတယ္။ ကြန္ျပဴတာထဲကို လိုခ်င္တ႔ဲ အခ်က္အလက္ေတြ လူက ထည္႔သြင္းေပးတယ္။ ေလာင္ဂ်ီတြတ္ ဘယ္ေလာက္၊ လတၱီက်ဳ႕ ဘယ္ေလာက္၊ အရိွန္ဘယ္ေလာက္ နဲ႔ သြား စတဲ႔ အမိန္႔ေတြကို ကြန္ျပဴတာကေန ခိုင္းလိုက္တယ္။ ကြန္ျပဴတာက စက္ၾကီးေတြ နားလည္ေအာင္ ဘာသာျပန္ၿပီး စက္အားၾကီးေတြ တင္တာ၊ ခ်တာ လုပ္တယ္။ ဘယ္ေကြ႔ ညာေကြ႔ လုပ္တယ္။ လူျဖစ္ေစခ်င္တ႔ဲ ဆႏၵကို ဘာသာစကားၾကားခံၿပီး စက္ၾကီးေတြကို ခိုင္းလို႔ရတယ္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သေလာက္ ျပန္ေတြးမိတာပါ။ ေျပာခ်င္တာက စက္နဲ႔ လူနဲ႔ ၾကားမွာေတာင္ နားလည္မွဳ ရိွေစဖို႔ ဘာသာစကားၾကားခံၿပီး အလုပ္ေတြ လုပ္လို႔ ရေနၿပီလို႔ ေျပာခ်င္တာ။
အဲ…လူအခ်င္းခ်င္း ဘာသာစကားက်ေတာ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ နားလည္ဖို႔ ထင္သေလာက္ မလြယ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တဲ႔ ဘာသာစကားက အဂၤလိပ္ဘာသာစကား၊ ျပင္သစ္ ဘာသာစကား။ ျမန္မာ ဘာသာစကား။ ရွမ္းဘာသာစကား။ စတဲ႔ ဘာသာစကားေတြကို ဆိုလိုခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး တန္ဖိုးထားတာ တူသလား၊ ေတြးေခၚပံု၊ စဥ္းစားပံုေတြ တူသလား။ ရင္ဘတ္ခ်င္း နီးစပ္ၾကသလား။ စတဲ႔ ဘာသာစကားေတြကို ေျပာခ်င္တာ။
တစ္ခ်ိဳ႕မိတ္ေဆြေတြမ်ား ညီအစ္ကို၊ ေမာင္ႏွမ သံေယာဇဥ္ထက္ေတာင္ ပိုမိုခင္တြယ္ၿပီး ခ်စ္ၾကတယ္။ ခင္ၾကတယ္။ သံေယာဇဥ္တြယ္ၾကတယ္။ အေျခခံ ဘာသာစကားသြားၿပီး တူေနတတ္ၾကတယ္လို႔ ထင္တယ္။ သီခ်င္းေတြ ၾကိဳက္တာ တူတယ္။ စာအုပ္ေတြ ၾကိဳက္တာတူတယ္။ ေစ်း၀ယ္ထြက္ရတာကို ၾကိဳက္တာျခင္းတူတယ္။ ဒီလို ဘာသာစကား တူတဲ႔ လူေတြ ရိွေတာ႔ ရိွတယ္။ နည္းတယ္။ အစမွာေတာ႔ ဘာသာစကားေတြ တူသေယာင္ေယာင္ရိွတတ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ္႔ တကယ္ ေပါင္းၾက သင္းၾကၿပီဆိုရင္ တစ္ေယာက္ ေျပာတာ တစ္ေယာက္ နားမလည္ၾကေတာ႔ဘဲ Error ေတြ တက္လာတတ္ၾကတယ္။ စက္ရုပ္လက္တံၾကီးေတြ ထိုးထိုးရပ္သြားသလို ဆက္ဆံေရးေတြ ထိုးရပ္ကုန္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္က လူအခ်င္းခ်င္းၾကားက ဘာသာစကားကိုဘဲ ေျပာခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံသားေတြၾကားမွာလဲ ဘာသာစကား တူျခင္း မတူျခင္း၊ ကြဲျပား ျခားနားျခင္းက အဲဒီႏိုင္ငံ ဘယ္ကို ဦးတည္သြားမလဲဆိုတာ အမ်ားၾကီး စကားေျပာတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒုတိယ ကမာၻစစ္ၿပီးေတာ႔ ဂ်ပန္ေတြ ဘာသာစကား တူတူညီညီနဲ႔ ၀ိုင္း၀န္း ၾကိဳးစားၾကတာ အခု ဂ်ပန္ ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ အားလံုး အသိ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရႊျပည္ၾကီးမွာက ဘာသာစကားေတြ သိပ္ကြဲတယ္။ လူမ်ိဳး တစ္ရာ႔တစ္ပါးရဲ႕ ပါးစပ္ကထြက္တဲ႔ ဘာသာစကားေတြတင္ မကဘဲ စံႏွဳန္း ဘာသာစကားေတြ သိၿပီး ကြဲတယ္။
စစ္တပ္ၾကီးက အရာရာကို လံုျခံဳေရး အျမင္ဆိုတဲ ဘာသာစကားနဲ႔ ၾကည္႔တယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြက ျမန္မာဆိုရင္ သိပ္မယံုရဘူးဆိုတဲ႔ ဘာသာစကားေတြ ရိွတတ္ၾကတယ္။ ျပည္သူလူထုက အစိုးရဆိုတာ ဖြတ္နဲ႔ သူခိုးၾကီးဘဲလို႔ ထင္တဲ႔ ဘာသာစကားရိွတယ္။ ဒီ ဘာသာစကားေတြကို တစ္ဖြဲ႔နဲ႔ တစ္ဖြဲ႔ နားလည္ဖို႔ ႀကိဳးစားခ်င္ၾကတဲ႔ သူေတြလဲ ရိွတယ္။ ငါတို႔ ေျပာတဲ႔ ဘာသာစကားမွ လိုက္မေျပာရင္ စကားမေျပာဘူးဆိုတဲ႔ လူေတြလဲ အမ်ားၾကီး။ Facebook ေပၚလာေတာ႔ ဘာသာစကားတူသူေတြ ကို သပ္သပ္စီခြဲထုတ္သလိုေတာင္ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ တူရာ တူရာစုသြားၾကတယ္။ ငါတို႔နဲ႔ ဘာသာစကားမတူရင္ နည္းနည္းမွ ေသာက္သံုးမက်သူလို႔ ၀ိုင္းၿပီး ေျပာၾကတယ္။ က်ီးကန္းေတြက အာဘဲ အာတတ္တယ္။ လူေတြက “အာ” တာထက္ပိုၿပီး ထိေရာက္တဲ႔ ၀ိုင္း၀န္း သမတဲ႔ နည္းေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္တြယ္ၾကတယ္။ “အာ” ၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ မသိပါဘူး။ လူသာသလား။ တိရစာၦန္သာသလား။ တကယ္ ကၽြန္ေတာ္ မခြဲတတ္ပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ္႔ဘာသာစကားေပၚမွာ ေက်ာက္ခ်ရပ္ၿပီး ငါနဲ႔ မတူ ငါ႔ရန္သူ လုပ္ခ်င္ၾကတဲ႔ လူေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ရရင္ ရြာဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ေက်ာင္းေခြးၾကီးေတြလို ထမင္းဆာရင္လဲ အူ။ ေတာ္သလင္းလ လိင္စိတ္ျဖစ္လာၿပီ ဆိုရင္လဲ အူ။ ညနက္သန္းေခါင္လဲ အူ။ “အူ” ျခင္း တစ္မ်ိဳးတည္းသာ တတ္တဲ႔ အေကာင္ၾကီးေတြဘဲ ျဖစ္ခ်င္မိတဲ႔ စိတ္က တစ္ခါတစ္ရံ သိပ္သိပ္ျဖစ္တယ္။
ဘာသာစကား မတူဘဲ အလြန္ကြဲျပားျခားနားၾကတဲ႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အားရပါးရ အူခ်င္စိတ္ ျဖစ္တယ္။ “ဒီလိုသာ ဆက္သြားၾကရင္ ေခြးျဖစ္ၾကေတာ႔မယ္” ဆိုတဲ႔ လူအျမင္ကတ္ခံရမယ္႔ စိတ္ခံစားခ်က္ ဘာသာစကားကို လူၾကားထဲမွာ မေျပာရဲလို႔ ညနက္သန္းေခါင္ လူေျခတိတ္ခ်ိန္ တစ္ေယာက္တည္း ၾကိတ္ထၿပီး ဆြဲဆြဲငွင္ငွင္ၾကီးကို ထၿပီး ေအာ္ျပစ္ခ်င္တယ္။ “အူ……..” လို႔ေလ။ ကၽြန္ေတာ္႔ဘာသာစကားက လူနားမလည္ေလ ပိုေကာင္းေလဘဲ ျဖစ္မွာပါ။
ဖိုးထက္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
