စပယ္ – ရေကာက္ ရထားႀကီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္စီး (အပုိင္း သုံး)
(မုိးမခ) ဇန္န၀ါရီ ၁၄၊ ၂၀၁၅
“ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္ရွားဘြယ္ေတြျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ျဖစ္ေပၚေနၿပီ” ဆိုေသာ ေအာ္ရီဒူးေၾကာ္ျငာရထားႀကီးက တဖက္ရထားလမ္း မွျဖတ္သြားခ်ိန္ က်မရဲ့ေဖာက္သည္ အျပာေကာင္ႀကီးက ဒီဖက္ရထားလမ္းမွာ ဆိုက္ကပ္လာသည္။ ပန္းလႈိင္ဘူတာေလးဆီမွ ရထားေပၚ က်မလွမ္းတက္လိုက္သည္။
***
“ေရႊမႈန္ရတီစုပ္လံုးေလးေတြ ၅၀၊ နားၾကပ္တံ ၁ ထုတ္ ၁၀၀”
“သြားၾကားထိုးတံ ၁ ထုတ္ထဲယူရင္ ၅၀ ၊ ႏွစ္ထုတ္ယူရင္ ၁၀၀ နဲ႔ ေပးမယ္”
“ပ႐ုပ္လံုး အလံုးအစိတ္ပါတာက ၅၀၀၊ (ဟိုနားက အပ်ဳိႀကီး၀ယ္ထားေလ၊)”
“မွတ္စုနဲ႔ေဘာပင္ အတြဲလိုက္ ၂၀၀၊ ေမ့တတ္သူမ်ား ေဆာင္ထားႏိုင္ပါတယ္။”
“၂၄ မ်ဳိးပါတဲ့ အပ္ဗူးအ၀ိုင္းေလး၁ခု ၂၀၀ ပါ။ ေခါက္ဒါးေလးေတြ ၁၀၀ ဘိုး ၃ ေခ်ာင္း။”
လည္မွာႀကိဳးသိုင္းထားတဲ့ ဗန္းေလးထဲက စံုစီနဖာပစၥည္းေတြကို ခရီးသည္ေတြစိတ္၀င္စားေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာဆိုေရာင္း ခ်ေနတဲ့ ရထားေစ်းသည္ရဲ့အသံကို နားေထာင္ရင္းျပံဳးမိသည္။ ရထားေထာင့္ခံုမွာ တြတ္ထိုးေနတဲ့အတြဲကို ျပံဳးျပရင္း ေအာ္ ျပန္သည္။
“စူပါဂလူး ၁ ဘူး ၅၀၊ စံုတြဲေတြအတြက္ မကြာမကြဲရေလေအာင္ ၀ယ္ထားေနာ္”
ရထားစီးခရီးသည္ေတြ အသံုးမ်ား၊ အေရာင္းသြက္ေသာ ပစၥည္းေလးေတြက သူ႔ရဲ့ ပလပ္စတစ္ဗန္းငယ္ေလးထဲမွာ စံုလင္လွ သည္။ ေအာ္လိုက္ေသးသည္။
“တစ္ေသာင္းဖိုးျပည့္ေအာင္၀ယ္တဲ့သူ က်ေနာ္နဲ႔ ဓာတ္ပံုတြဲ႐ုိက္ႏိုင္ပါတယ္” ဆိုပဲ။
ေဟ့ေကာင္ ငါ့ကို မွတ္စုစာအုပ္ ေပးစမ္းကြာဆိုတဲ့အသံကို လိုက္ၾကည့္မိသည္။ လက္သမားပစၥည္းကိရိယာေတြ ေဘးမွာ ခ်ၿပီးရထားတြဲရဲ့ အမႈိက္ပံုးကို ထိုင္ခံုလုပ္လိုက္ပါလာတဲ့ အမ်ဳိးသားႀကီးတေယာက္က ပိုက္ဆံ ၁၀၀ တန္အႏြမ္းေလးတခု လွမ္းေပးရင္း “နက္ျဖန္သစ္ေတြေရာက္လာရင္ တြက္ရမယ္” တဲ့။
“၀ါးမယ္၊ ၀ါးမယ္” ဆိုတဲ့ ခပ္သာသာအသံနဲ႔ မနားတမ္းေရာင္းေနရသူကေတာ့ ခုနလိုပဲ လည္သိုင္းႀကိဳးနဲ႔ ပလပ္စတစ္ဗန္းလြယ္ ထားတဲ့ ကြမ္းယာသည္။ ခပ္တုိတို၀တ္ထားတဲ့ ပုဆိုးခါးၾကားထဲမွာ လက္ကုိင္ဖုန္းေလးကိုခ်ိတ္ထားၿပီး လက္ေတြကို ခပ္ သြက္သြက္လႈပ္ရွားေနေလရဲ့။ အမ်ဳိးသား ၁၀ ဦးမွာ ၉ ဦးေလာက္က သြားေတြရဲ၊ ပါးစပ္ေတြရဲ။ ပတ္၀န္းက်င္ေတြမွာလည္း ကြမ္းတံေတြးေတြက တရဲရဲ။ ကြမ္းယာသည္ျဖတ္သြားၿပီးတာနဲ႔ စီးကရက္မီးခိုးေလးေတြလည္း ရထားတြဲေပၚမွာ တေ၀့ေ၀့ တ၀ဲ၀ဲ။ သရဲကားေတြ႐ုိက္ခ်င္တဲ့ ဒါ႐ုိက္တာေတြအတြက္ေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ သရဲ (သြားရဲ) ေတြ ေပါမ်ားလွသည္။
တစ္ဘူတာနဲ႔တဘူတာၾကား ၅ မိနစ္ေလာက္အတြင္းမွာ တြဲတတြဲတြင္ ခပ္ျမန္ျမန္ေရာင္းၿပီး ေနာက္တြဲေတြဆီ ေစ်းသည္မ်ား ခရီးဆက္ၾကသည္။ ဒါမွေန႔တြက္ကိုက္ေပမည္။ ေဟာ .. တက္လာျပန္ပါၿပီ ။ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိသည့္ အဖိုးအိုက ဗန္းေလးကို လက္မွာကိုင္ၿပီး ငံုးဥေက်ာ္ အေခ်ာင္းေလးေတြ တစ္ေခ်ာင္း ၁၀၀ က်ပ္ပါတဲ့။ အသံခပ္တိမ္တိမ္မို႔ လူက အားမရွိသလို ငံုးဥေက်ာ္ေခ်ာင္းေလးေတြကလည္း ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့။ သူ႔ေနာက္က ကပ္ၿပီးတက္လာတဲ့ လြယ္အိတ္လြယ္ထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးကေတာ့ အသံေအာင္လွသည္။ ေစ်းသည္မလုပ္ခင္က ဆိုင္းအဆိုေတာ္မ်ားျဖစ္ခဲ့သလားမသိ။
“သန႔္ရွင္းသြားတိုက္ေဆး ၁ ဘူးမွ ၂၀၀ ပါ။ တျခားဘယ္ …. ေရာဂါမွ မေပ်ာက္ဘူး၊ သြားေရာဂါတစ္ခုတည္း—ပဲ ေပ်ာက္ပါ တယ္၊ သြားနာ၊ သြားကိုက္၊ သြားဖံုးျပည္တည္တာေတြ လက္ကေလးေပၚ ေဆးမႈန္႔ေလးတင္၊ အသာေလး နာတဲ့ေနရာဖိလိုက္”
ေစ်းေရာင္းတယ္ဆိုတာကလဲ အေျပာအဆိုက ေတာ္ေတာ္အေရးပါလွသည္။ သူေျပာတာက နားထဲတင္မက မ်က္စိထဲပါ ေရာက္ေအာင္ေျပာသည္။
“ကြမ္းေတြစားလို႔ သြားဂ်ဳိးကပ္ေနသူေတြ သန္႔ရွင္းေဆးမႈန္႔ေလးနဲ႔ သန္႔ရွင္းေပးပါ၊ က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီညြတ္ေအာင္ေပါ့”
“ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ၾကေနာ္” ႏွလံုးသားထဲထိပါ ေရာက္သည့္ စကားပင္။
သစ္သီးေရာင္းသူေတြကေတာ့ ေတာင္းအေလးႀကီးကို ၂ ေယာက္ထမ္းၿပီး တစ္ဘူတာႏွင့္ တစ္ဘူတာၾကား ဆင္းၾကတက္ ၾကသည္မွာ ဂ်ိန္းစ္ဘြန္းကားၾကည့္ရသလို ရင္ဖိုလွသည္။ အတက္အဆင္းတံခါးေပါက္မွာ ပိတ္ဆို႔ရပ္ေနသူေတြကို ေက်ာ္လႊားရင္းအေရွ႔ဆံုးႏွင့္ ေနာက္ဆံုးတြဲကိုေျပးၾကရသည္။ (ေရွ႕ဆံုးတြဲႏွင့္ ေနာက္ဆံုး ၂ တြဲက ရုိးရုိးတြဲမို႔ေစ်းသည္ေတြတက္ေရာင္းႏိုင္ၾကသည္။ အလယ္တြဲ ၃ တြဲေလာက္က ၂၀၀ က်ပ္တန္တြဲမို႔ လူသြားလမ္းကလည္း မက်ယ္ေလေတာ့ ေစ်းသည္ ေတြ သိပ္မတက္ၾကေပ။)
ဒီတခါတက္လာသူေတြကေတာ့ ငါးမုန္႔ေက်ာ္(စစ္မစစ္ေတာ့မသိ)၊ တို႔ဟူးေက်ာ္ထုတ္ေလးေတြကို ပီနန္ႀကိဳးတခုမွာ ပန္းပြင့္ ႀကီးႏွယ္ခ်ိတ္တြဲၿပီး ကြင္းကို လြယ္ထားတဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ ကေလး ၂ ဦးႏွင့္ ေရသည္။
“တထုတ္မွ ၅၀ ပါ။ အဆာေျပေလးေတြ”
အားေပးသူမ်ားလွသည္။ ဟိုဘက္က ၁၀၀ ဘိုး၊ ဒီဘက္က ၂၀၀ ဘိုးႏွင့္ အဆာေျဖၾကသည္။
“အျဖဴ ယူမလား၊ အ၀ါ ယူမလား”
ေကာင္ကေလးက သြက္သြက္ေမး၊ သြက္သြက္ေရာင္း၏။ တစ္ရက္ဒီေစ်းသည္ေလး ကိုယ့္ခံုနံေဘး မုန္႔ထုတ္ခဏခ်ျပီး ပုဆိုး ေလးျပင္၀တ္တုန္း စပ္စုမိခဲ့ေသးသည္။
“သား ေက်ာင္းေနေသးလား” သူက ကိုယ့္ကို အူေၾကာင္ေၾကာင္ေလးျပံဳးျပရင္း … “အေမႀကီးက အေႂကြးေတြထူလို႔ မႏွစ္ ထဲက ေက်ာင္းထုတ္လိုက္တာ” ႏွပ္တခ်က္သုတ္ရင္းေျဖ၏။ “ဘယ္အတန္းထိေနခဲ့လဲ” လက္ ၃ ေခ်ာင္းေထာင္ျပရင္း သူ႔စီး ပြားေရး မထိခိုက္ရေလေအာင္ ေရွ႕ဆက္ေလေတာ့သည္။
ငါးမုန္႔ေက်ာ္ အေတာ္ေလးေရာင္းၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေရသည္အလွည့္ေရာက္ပါၿပီ။ မုန္႔စားျပီး ေရေသာက္ခ်င္တတ္သည့္ လူ ေတြ၏သေဘာကို ေစ်းကြက္ကြၽမ္းက်င္သူ ေရသည္က ေကာင္းေကာင္းအသံုးခ်တတ္သည္။
“ေရခဲေရေတြ၊ တခြက္မွ ၅၀ ပါ။ ၁၀၀ ဘိုး ၃ ခြက္”
ေနာက္တစ္ဘူတာေရာက္လို႔ ေကာင္ကေလး ဆင္းသြားတာေတာင္ သူေရာင္းမၿပီးေသးလို႔ က်န္ေနခဲ့သည္။ အဖံုးေလးေပၚ တြင္ ကုလားစတီးခြက္ေလး ၃ ခြက္ႏွင့္ ေရစုပ္သည့္ ေရျမႇဳတ္ေလးတခု တင္ထားသည့္ ပလပ္စတစ္ေရပံုးေလးသည္ သူ၏ ေရဆိုင္ေလးပင္။ ဟိုက တခြက္၊ ဒီဘက္က တခြက္ႏွင့္ ၀ယ္သူေတြ စည္ကားေနသည္။ ေဆာင္းဟုဆိုေသာ္လည္း ေဆာင္း အေငြ႔အသက္မရႏိုင္ေသးသည့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ျပ၏ မြန္းၾကပ္အိုက္စပ္မႈေတြက ရထားေပၚမွ အိမ္အျပန္ ခရီးသည္တို႔ထံ ႐ုိက္ ခတ္ေနသည္ဆိုေတာ့ ေရလည္း ေရာင္းေကာင္းသည္ေပါ့။
ေနာက္တစ္ဘူတာက်ဆင္းၿပီး တြဲေျပာင္းႏိုင္ဖို႔ ေရသည္က အေပါက္နားထိုင္ အေမာေျဖရင္း ေရခြက္ေလးႏွင့္ ပလပ္စတစ္ ေရပံုးကို တဂြမ္ဂြမ္ေခါက္ေနသည္။ ေန႔စဥ္ၾကံဳေနရလို႔ ရင္းႏွီးေနသလားမသိ အနားကလူကို “ဒီေန႔ ၂၅၀၀ ေက်ာ္သြားၿပီ၊ ထမင္းစားလို႔ရၿပီကြ”။ ခါးပံုစထဲက ကြမ္းယာေလးတယာ ပါးစပ္ထဲထည့္လိုက္ရင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးေျပာလိုက္သည္။
ကမာရြတ္ဘူတာပဲ။ ခရီးသည္ အတက္အဆင္းမ်ားသလို ေစ်းသည္ေတြလဲတက္လာၾကသည္။ ၾကက္ဥျပဳတ္သည္က ၃ လံုး ၂၀၀ တဲ့။ ရထားစီးစက တန္လိုက္ေလဆိုၿပီး အံ့ၾသမိေသး။ ေဘးနားကေကာင္ကေလး အခြံႏြာေတာ့မွ သိပ္မလတ္လွတဲ့ ၾကက္ဥေလးေတြမို႔ ဒီေစ်းနဲ႔ရတာပဲဆိုတာ သေဘာေပါက္လိုက္သည္။
ေနာက္တစ္သည္က ပလပ္စတစ္ခံုပုေလးကို လက္တဖက္က ကိုင္၊ ေနာက္တဖက္က ဗန္းကို ရထားအလယ္က လက္ကိုင္ တန္းႏွင့္ မတိုက္မိေအာင္ထိမ္းရင္း ခပ္ကိုင္းကိုင္းတက္လာသည့္ ပဲျပားသုပ္သည္မေလး။ ဗန္းထဲမွာေတာ့ ေဂၚဖီမွ်င္ေလး ေတြညႇပ္ထည့္ထားတဲ့ ပဲျပားေက်ာ္မ်ား၊ အခ်ဥ္ေရဗူးမ်ားႏွင့္ စံုလင္လွသည္။ ေခြၽးကြက္ေနသည့္ သနပ္ခါးဘဲက်ားက သူမ ရဲ့အသားေတြကို ေနေရာင္ဒဏ္က အနည္းအပါးေတာ့ ကာကြယ္ေပးေနသည္။ သူ႔ရဲ့ ပလပ္စတစ္ခံုေလးကိုခ်ထိုင္ၿပီး ဒူး ေပၚဗန္းတင္ကာ စတင္ေရာင္းပါေတာ့သည္။ သူလည္း အားေပးသူ မနည္းမေနာပါပဲလား။
က်မစိတ္၀င္စားသည္က ေနာက္ဆံုးမွစာရြက္တထပ္ပိုက္ကာတက္လာသည့္ ၁၃ ႏွစ္အရြယ္သာသာ ေကာင္ကေလး။ သူဘာမ်ားေရာင္းမွာပါလိမ့္။ စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာပဲ စာရြက္ေတြကို ခံုမွာထိုင္ေနသူမ်ားကို တရြက္ခ်င္းလိုက္ေ၀သည္။ က်မလည္း တစ္ရြက္ရ၏။ စာရြက္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ … မိသားစုအခက္အခဲေတြ ေရးထားၿပီး ေဆးကုသရန္ စရိတ္ေတာင္းေသာ စာေလးျဖစ္သည္။ သူေလး၏ေနာက္ကြယ္က ဘယ္သူေတြက စာစီၿပီး၊ ဘယ္သူေတြကစာရြက္ေတြ မိတၱဴကူးေပးေလသလဲ၊ ေက်ာင္းေကာ ေနဖူးရဲ့လား … ဆိုတဲ့အေတြးေတြၾကားထဲ ထိုကေလးရဲ့ ခပ္တင္းတင္းမ်က္ႏွာက ၀င္၀င္ေႏွာက္ေနသည္။ အင္း … ဒီကေလးလည္း သူေတာင္းစား သင္တန္းေလးဘာေလးရွိရင္ တက္သင့္တယ္လို႔ အၾကံေပးခ်င္လာသည္။ customer ကို အေလးထားသင့္တယ္ မဟုတ္လား။ ဒါမွမဟုတ္ ဒီပံုစံကိုက သူတို႔ကုမၸဏီရဲ့ စတိုင္ထင္ပါရဲ့။
အရင္တေခါက္စီးတုန္းက တက္လာသည့္ ေတာင္ေ၀ွးတေခ်ာင္းႏွင့္ အဖိုးႀကီးကို သတိရသြားေသးသည္။ လူေတြၾကားထဲ ေျခတုန္၊လက္တုန္၊ အသံပါတုန္ေနရွာသည့္ အဖိုးႀကီးကို သနားသူမ်ားၾကသည္။ ဘူတာရပ္လို႔ တြဲအကူးအေျပာင္းတြင္မေတာ့ သူ႔ခင္မ်ာေတာင္ေ၀ွးကိုမေထာက္အားေတာ့ပဲ လက္ထဲကိုင္ကာ ခပ္သြက္သြက္ေလး ေနာက္တြဲဆီအေျပးကေလးသြားေလ သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သက္ႀကီးရြယ္အိုတစ္ဦးဆိုေတာ့ ေစ်းသည္ေတြထက္ေတာင ၀င္ေငြပိုႏိုင္သည္။
အစြန္းခၽြတ္ေဆးေရာင္းသူေတြ၊ အေၾကာေျပေဆးေရာင္းသူေတြတက္လာရင္ေတာ့ သူတို႔ေျပာဆိုတာ နားေထာင္ရင္း မ်က္ လံုးမွိတ္ထားသည္။ လက္ထဲ ေဆးနမူနာေတြထည့္မွာစိုးသည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက အဖိုး၊ အဖြားႏွင့္ ရထားစီး ခရီးသြားၾကေတာ့ အဖိုးက ရထားေပၚက ေရာင္းတာမွန္သမွ်၀ယ္တတ္လြန္းလို႔ အဖြားႏွင့္ရန္ျဖစ္တာ သတိရမိၿပီး ျပံဳးမိေသးေတာ့၏။
မနက္အေစာႀကီးထ အိမ္ကထြက္၊ တေန႔တာလံုးအလုပ္လုပ္၊ ညေနအိမ္အျပန္ကားတန္းေတြ ပိတ္က်ပ္ ေတာ့ အိမ္ကိုေမွာင္မွ ေရာက္ၾက၊ ရထားႏွင့္ ေလွာ္ကားဘက္ထိျပန္ရတဲ့သူေတြ ဘယ္အခ်ိန္ အိမ္ျပန္ေရာက္ၾကလဲေမးၾကည့္ေတာ့ ၇ နာရီတဲ့။ တေနကုန္ ေမာပန္းလာၾကသည့္ ဒီလိုလူေတြအတြက္ အပန္းေျဖစရာအခ်ိန္ဆိုတာ နတၳိလို႔ ေတြးေနတုန္းမွာပဲ က်မအေတြးကို သိလို႔မ်ား သိၾကားမင္း ရထားေစ်းသည္ေယာင္ေဆာင္ လာသလားမသိ။
“ဟား ၅ ေကာင္အဖြဲ႔ရဲ့ ေနာက္ဆံုးအေခြသစ္။ ေခြထိုးတဲ့အခ်ိန္ကစလို႔ ရီရတာ ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ဗိုက္ေၾကာေတြနာေနရတဲ့အေခြ ”
“ေနာက္တေခြက ေယာက်္ားရင့္မာႀကီးေတြေတာင္ ၾကည့္ရင္း ေသးဖ်န္းဖ်န္းထြက္ေလာက္တဲ့ ယိုးဒယားသရဲကား၊ သရဲမက —– ”
“ဒီအေခြကေတာ့ ခုသမတမွာရုံတင္ေနတဲ့ အသစ္စက္စက္ သိပၸံလူသားက ကမၻာႀကီးကိုကယ္ဖို႔ ဘယ္လိုလုပ္သလဲ အရမ္း စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတယ္။ တေခြ ၄၀၀ ပါ။ တေထာင္ဘိုး ၀ယ္ရင္ ၃ ေခြ၊ ထစ္ရင္ေငြျပန္အမ္းမယ္”
ဗြီဒီယိုကားေတြကို ရထားေပၚကလူေတြစိတ္၀င္စားေစဘို႔ ညႊန္းရင္းေရာင္းေနတဲ့ ဗြီဒီယိုအေရာင္းသမား။ လူသြားလမ္းအလယ္ ခ်ထားသည့္ မုန္႔ဗန္းေဘးမွာ စိမ္ေျပနေျပထိုင္ေနတဲ့ မုန္႔သည္တေယာက္က လွမ္းေအာ္လိုက္သည္။ “ငါတေန႔က၀ယ္သြားတဲ့ မိုးယုစံကားက ထစ္လိုက္တာ ေပး ပိုက္ဆံျပန္အမ္း” အခ်င္းခ်င္းေတြ သိပံုရၾကသည္။ အေခြေရာင္းသူက စပ္ၿဖီးၿဖီးႏွင့္ ျပန္ ေတာ့ မေျဖအားေပ။ အမ်ဳိးသားတဦးက လွမ္းေခၚၿပီး ေစ်းသည္ဆီ သူလိုခ်င္ေသာအေခြကို ကပ္ေမးေနသည္။ သိၾကားမင္းမ ဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာသြားျပီ။ အၿငိမ့္ေခြက လူႀကိဳက္မ်ားသည္။ တခဏခ်င္းမွာပင္ ၄-၅ ေခြေလာက္ အားေပးၾကသည္။ ေအာ္ … ဒီလိုနည္းနဲ႔ ဘ၀အေမာေတြေျဖၾကတာကိုး။
က်မဆင္းရမည့္ဘူတာေရာက္ေတာ့မည္။ ၅၀၀ ဘိုး ၆ လံုးႏွင့္၀ယ္ထားေသာ လိေမၼာ္သီးကို ျခင္းထဲ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀င္ ေအာင္ျပင္လိုက္ရင္း ထလိုက္သည္။ ေရွ႕မွာရပ္ေနေသာ လြယ္အိတ္လြယ္ထားသည့္ လူႀကီးတစ္ဦးက ထိုင္ရန္ဟန္ျပင္ဆဲမွာ ပင္ သူ႔ေဘးမွအမ်ဳိးသားတစ္ဦးက အတင္း၀င္တိုးထိုင္လိုက္သည္။ ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားသည္ကိုထိမ္းရင္း အဆင္းေပါက္ နားတိုးခဲ့သည္။ ဦးရာလူထိုင္ပေစေတာ့။ ကိုယ္လည္း မတတ္ႏိုင္။ ေနရာကိုအတင္းလုတတ္တဲ့သူမ်ဳိးေတာ့ ေစတနာ မရွိခ်င္လွ။ တြဲေပါက္၀က အလုပ္သမားလူငယ္တသိုက္၏ စီးကရက္မီးခိုးမ်ားကို ႐ႈိက္မိရင္း ညေနေစာင္း မိုးေကာင္းကင္ ေပၚကဆင္းသြားတဲ့ ေနလံုးရဲ့ ေရာင္ျခည္တန္းေတြကို ေငးေမာမိသည္။ ငွက္တစ္အုပ္လည္း အိပ္တန္းျပန္ေနၾကသည္။ ငွက္ကေလးေတြအိပ္တန္းျပန္တာ ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ က်မတို႔လူေတြ အိပ္တန္းျပန္တာကေတာ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ေတြတြဲလို႔ပင္။ မ်က္ႏွာေတြက ပန္းလွ်၊ မ်က္လံုးေတြက အေရာင္မွိန္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မနက္ျဖန္ဆိုတာထက္ ဒီေန႔ထက္ မပိုတဲ့ ပံုမွန္မနက္ျဖန္ေတြကို ျဖတ္သန္းဖို႔ အားေတြေလွ်ာ့ေနၾကသလိုပင္။
အရင္းစစ္ေတာ့ စီးပြားေရးခၽြတ္ၿခံဳက်တဲ့ တိုင္းျပည္ကလူေတြပဲေလ။ စနစ္ႀကီးမေကာင္းသေရြ႕၊ ဒင္းတို႔မေျပာင္းသေရြ႕ …. ကိုယ့္အေတြးေတြကို အျမန္ဘရိတ္အုပ္ရင္း အဆိုးျမင္၀ါဒီမ်ား ဆန္႔က်င္ၾကဆိုေသာစကားကို ၾကားေယာင္လာသည္။ ရထား ႀကီးဆိုက္ေလၿပီ။ ေျခနင္းခံုနဲ႔ ပလက္ေဖာင္းက ေတာ္ေတာ္အလွမ္းကြာလွတာေၾကာင့္သတိထားဆင္းရင္း အေျပးအလႊားနဲ႔တက္ဘို႔ႀကိဳးစားလာတဲ့ ၾကက္ဥျပဳတ္သည္ကို မနည္းေရွာင္လိုက္ရသည္။ လူေတြ လူေတြ အသိနည္းလို႔ဆင္းရဲတာလား– ဆင္းရဲလို႔အသိနည္းတာလား။ အင္း … ခ်မ္းသာလြန္းရင္ေကာ အသိမ်ားလာရဲ့လားလို႔ အဆိုးျမင္၀ါဒီ က်မေတြးမိျပန္သည္။ ရထားလမ္းတဘက္ျခမ္းကို ကူးဘို႔ျပင္ဆဲ အင္းစိန္ဘက္မွ ရန္ကုန္သို႔သြားေသာရထားႀကီးတစီးက ဆိုက္လာသျဖင့္ ေခတၱရပ္ကာ ေစာင့္လိုက္သည္။
တဖက္ရထားႀကီး စထြက္ေတာ့ သူ႔ရဲ့ကိုယ္ထည္ေတြမွာ ေရးထားတဲ့ စာလံုးေတြကို မရပ္မနား ျမင္ေနရသည္။
“အေကာင္းျမင္မႈေတြျဖည့္ဆည္းေပးတာ တို႔ျမန္မာ” တဲ့။
အိမ္ေရာက္ရင္က်မ ဘီယာ ေသာက္ခ်င္သည္။ တိုက္ဂါးဘီယာဆို မျဖစ္၊ ျမန္မာဘီယာမွျဖစ္မည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ