ထင္ေအာင္ – ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ၾကည့္ခဲ့ဘူးေသာ ႐ုပ္ရွင္ကားမ်ားႏွင့္ ႐ုပ္ရွင္ရံုမ်ား

ထိုအင္တာဗ်ဴးေမးျမန္းခန္းတြင္ မပါမျဖစ္ပါတတ္ေသာေမးခြန္းတခုမွာ

 “အႏုပညာေလာကထဲကို ဘယ္လိုေရာက္လာပါသလဲ။ ဘယ္အရြယ္ကစ၍ အႏုပညာဝါသနာပါလာပါသလဲ” ျဖစ္ပါတယ္။

 ေျဖဆိုခ်က္ေတြက “မိဘက ႐ုပ္ရွင္ထုတ္လုပ္တဲ့ကုမၸဏီ လုပ္ထားေတာ့ မင္းသားျဖစ္လာပါတယ္”၊ “အေမက အဆိုေတာ္ထုတ္လုပ္သူဆိုေတာ့ အေဖကစီးရီးထုတ္ေပးတာေၾကာင့္ အဆိုေတာ္ျဖစ္လာတာပါ။ ေမြးကထဲက ဝါသနာပါလာတာပါ” စသျဖင့္ ကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာေျဖဆိုတတ္ၾကပါတယ္။

အထူးသျဖင့္ မင္းသားမင္းသမီးေတြကိုေမးျမန္းၾကရာတြင္ “ဘယ္လို ႐ုပ္ရွင္ကားေတြကို ၾကည့္ဘူးပါသလဲ” ဆိုတာမ်ိဳးကို ေမးသံမၾကားမိပါ။ “ဘယ္မင္းသား မင္းသမီးကို ႀကိဳက္ပါသလဲ”လို႔သာ ေမးတတ္ပါတယ္။ သ႐ုပ္ေဆာင္လို႔ေတာင္ မေမးတတ္ပါ။

ေျဖဆိုသူေတြကလဲ ကိုကို႐ုပ္ေခ်ာ၊ မမဟန္ပိုစြာ၊ အန္တီစြာေတးလန္တို႔ကို သေဘာက်အားက်မိေၾကာင္းေျပာတတ္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ မည့္သည့္႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားတြင္ မည္သည့္ဇာတ္႐ုပ္ျဖင့္ မည္ကဲ့သို႔ သ႑န္လုပ္သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့မႈ မ်ားကို အားက်ႏွစ္ခ်ိဳက္ခဲ့သည္ကို ေျပာၾကားႏိုင္သူ မေတြ႕ရပါ။ ေမးသူကလဲမေမးခဲ့၊ ေျဖသူကလဲ ေျဖရမွန္းမသိ၊ သူအရပ္ႏွင့္သူဇာတ္ကေတာ့ ဟန္က်ေနပါတယ္။ အထက္ပါစာေစာင္ေတြကို ဖတ္ေနရင္းမွ အကယ္၍မ်ား သတင္းေထာက္မ်ားက မ်က္စိလည္လမ္းမွားကာ ကၽြန္ေတာ္ကို အင္တာလာဗ်ဴးပါက ဘယ္လိုျပန္ေျဖရမလဲဆိုတာကို စဥ္းစားေနမိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကို ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ဘူးေအာင္ စေခၚသြားသူကေတာ့ အေဖဘက္က အဘြားေဒၚသန္းျဖစ္ပါတယ္။ အဘြားကျမန္မာကားနဲ႔ အိႏၵိယကား(အရပ္ထဲမွာေတာ့ ကုလားကားေခၚပါတယ္) အၾကည့္မ်ားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနထိုင္တဲ့ ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္းက လူအမ်ားစုက ပုဇြန္ေတာင္ “ေရႊဘုန္းပြင့္ဘုရား” လမ္းထိပ္က “ေဇာ္ရံု”မွာ အၾကည့္မ်ားၾကပါတယ္။ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္က ရံုေတြလိုပဲ ေသာၾကာေန႔မွာ ကားလဲျပပါတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲမွာျပတဲ့ကားေတြကို တပတ္ေလာက္ ေနာက္က်ၿပီးမွ ေဇာ္ရံုမွာျပသပါတယ္။ ျမန္မာဇာတ္ကားေတြသာမကႏိုင္ငံျခားကားေတြကိုလဲ ျပသပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဘဝမွာ ပထမဆံုးၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ျမန္မာကားက “ေအဝမ္းဖလင္” ႐ိုက္ကူးထုတ္လုပ္တဲ့ “ပိေတာက္ေတြပြင့္ ျပန္ေပါ့” ကားျဖစ္ပါတယ္။ သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြက သိန္းေဇာ္နဲ႔ ေမလြင္ပါ။ က်န္သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြကိုေတာ့ သတိမရေတာ့ပါ။ ႐ုပ္ရွင္သမိုင္းစာတမ္းျပဳစုေတြဆီမွာေတာ့ ပါဝင္တဲ့ဇာတ္ေဆာင္စာရင္းကို သိမွာပါ။ ေေသနတ္ပစ္ခန္းေတြ တိုက္ပဲြခန္းေတြ ပါေတာ့ ကေလးပီပီ အင္မတန္သေဘာက်ခဲ့တာေပါ့။

ထိုစဥ္က ႐ုပ္ရွင္ရံုေတြမွာ ေခတၱအားလပ္ခ်ိန္ ေပးပါတယ္။ အားလပ္ခ်ိန္ဆိုေသာ စာတမ္းေပၚလာခ်ိန္တြင္ ရံုအတြင္းသို႔ ေစ်းသည္မ်ားဝင္လာကာ ေခ်ာကလက္၊ သၾကားလံုး၊ လစ္မနစ္အေအးမ်ား၊ ေရခဲေခ်ာင္းႏွင့္ ေရခဲမုန္ ႔စေသာ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားကို ေအာ္ဟစ္ကာ ေရာင္းခ်ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ေသာသူမ်ားက ရံုအျပင္ထြက္ကာ အေညာင္းအညာေျပေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ မီးေတြျပန္ပိတ္ကာ ဇာတ္ကားျပန္ျပမွ ရံုအတြင္းျပန္ဝင္ၾကပါတယ္။ ဇာတ္ကားကျပန္ျပေနေသာ္လည္း ေစ်းသည္ေတြက ျပန္အထြက္ လူေတြကျပန္အဝင္နဲ႔ရႈပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူကမွ ေအာ္ဟစ္ျခင္း၊ ဆူညံျခင္းမလုပ္ၾကပါဘူး။ ႐ုပ္ရွင္ရံုရဲ႕သဘာဝလို႔ သတ္မွတ္ထား သိထားၾကတာပါ။

တခါတေလလူၾကည့္နဲေသာကားေတြကို အားလပ္ခ်ိန္မ်ားတြင္ အခမဲ့ဝင္ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ လူတိုင္းေတာ့လာၿပီး မၾကည့္ၾကပါဘူး။ ကေလးေတြနဲ႔ ရံုအနားက အိမ္ေတြက အပ်င္းေျပဝင္ၾကည့္ၾကတာပါ။

ပထမဆံုးၾကည့္ဘူးခဲ့တဲ့ႏိုင္ငံျခားကားကလဲ ေဇာ္ရံုမွာျပသတဲ့ ဂ်ပန္”ေဂၚဇီလာ”ကားပါ။ သမုဒၵရာေအာက္က ေဂၚဇီလာေကာင္ႀကီးႏိုးထလာကာ သေဘၤာကိုဖ်က္ကာ ကုန္းေပၚတက္ ေတြ႕သမွ် ဖ်က္ဆီးတဲ့ကားျဖစ္ပါတယ္။ ကင္မရာ လွည့္ကြက္ေတြကို အဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္ ပညာသားပါပါ အသံုးခ်ထားေတာ့ ကေလးပီပီတကယ္ထင္မိကာ ေခတၱရပ္ဆိုင္း ဟပ္ဖတိုင္းအခ်ိန္မွာ သြားသြားေငးၾကည့္မိပါတယ္။

သူငယ္တန္းတက္ေနစဥ္ မိသားစုတသိုက္ အိုးအိမ္ကေဆာက္လုပ္ထားေသာ ေမာ္တင္အိမ္ယာသို႔ေျပာင္းကာေန ထိုင္ၾကပါတယ္။ ရန္ကုန္အေနာက္ပိုင္းေဒသက ဘုန္းႀကီးလမ္းနဲ႔အေနာ္ရထာလမ္းေထာင့္တြင္ ႐ုပ္ရွင္ရံုအသစ္တခု ေဆာက္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ စံျပရံုဟု အမည္ေပးထားပါတယ္။ ထိုအခ်ိန္က ရန္ကုန္မွာ အင္မတန္ေခတ္စားေနတဲ့ လိပ္ျပာပံုသ႑န္ လိပ္ျပာေတာင္ဆိုင္ကလဲ စံျပရံုရဲ႕လမ္းတဘက္မွာ ဖြင့္လွစ္ေရာင္းခ်ေနေတာ့ လူအင္မတန္စည္ကားေသာေနရာ ျဖစ္လာပါတယ္။ လိပ္ျပာေတာင္ဆိုင္ဆိုတာက ယခုေခတ္ကုန္တိုက္ေတြလို အစားအေသာက္မ်ား၊ အဝတ္အထည္မ်ား၊ လူသံုးကုန္ပစၥည္းမ်ား လိုရာကို ဝယ္ယူႏိုင္ေသာ ဆိုင္ျဖစ္ပါတယ္။

ထိုရံုတြင္ အကယ္ဒမီထြန္းေဝ၊ မင္းသမီး အကယ္ဒမီၾကည္ၾကည္ေဌးတို႔နဲ႔အတူ ေတးဂီတေလာကမွာ အမည္ေက်ာ္ၾကားေနတဲ့ ဂီတလုလင္ေမာင္ကိုကိုတို႔ ပါဝင္သ႐ုပ္ေဆာင္ထားတဲ့ မိဘေမတၱာဘဲြ႕ကားကိုလဲ ၾကည့္ခဲ့ဘူးပါတယ္။ ကားနာမည္ကေတာ့ေမ့ေနပါၿပီ။ Jerry Lewis ပါဝင္သ႐ုပ္ေဆာင္ထားတဲ့ Absent Minded Professor” ဟာသကား၊ ေဂၚဇီလာ၏ ရန္သူ “King Kong” ဇာတ္ကား စသည့္ႏိုင္ငံတကာဇာတ္ကားေကာင္းေတြကိုလဲ ၾကည့္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။

စံျပရံုႏွင့္မလွမ္းမကမ္းတြင္ အေနာ္ရထာလမ္းမေပၚတြင္ “ကာေဌးရံု”တည္ေနပါတယ္။ စစ္မျဖစ္ခင္ကတည္းက ျပဇာတ္ေကာင္းမ်ား တင္ဆက္ေနေသာရံုျဖစ္ပါတယ္။ ဒီရံုက မင္းသမီးေရြးပဲြကေန “ၾကည္ၾကည္ေဌး” နဲ႔” ျမင့္ျမင့္ေဌး” ထြက္ေပၚလာတာပါ။ ကာေဌးကေမြးထုတ္လိုက္တဲ့ မင္းသမီးေတြဆိုတာကို လူသိေအာင္နာမည္ေတြမွာ “ေဌး”ဆိုတာေပးထားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သိတတ္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ျပဇာတ္က ေခတ္မစားေတာ့တာေၾကာင့္ ႐ုင္ရံုအသြင္ ေျပာင္းလိုက္ပါတယ္။ ကာေဌးက ျမန္မာကားနဲ႔ တ႐ုပ္ကားကို ျပသပါတယ္။ “ဤလူ႔ေဘာင္တြင္”၊ “ခ်စ္ပန္းသဇင္” စတဲ့ ကားေကာင္းေတြကိုၾကည့္ခဲ့ရပါတယ္။

အတန္းအနည္းငယ္ရလာေသာအခ်ိန္တြင္ လူလည္အနည္းငယ္က်လာေသာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္တြင္ ျမန္မာကားမ်ားသာျပသေနေသာ”ေရႊဂုဏ္”၊ ၿမိဳ႕မ” ၊”ဆုထူးပန္” ႏွင့္ “သြင္” ရံုမ်ားသို႔ လည္းေကာင္း၊ မလွမ္းမကမ္းမွ တ႐ုပ္ကား၊ ဂ်ပန္ကား၊ အဂၤလိပ္ကားႏွင့္ အိႏၵိယမ်ားကိုသာ ျပတတ္တဲ့ “King(ဘုရင့္ရံု)၊ Excelsior (ဝဇီရာရံု)၊ ေတးသံစံုကားမ်ား၊ ဟာသကားမ်ားကိုသာ အစဥ္တစိုက္ျပတတ္ေသာ “Royal (ေတာ္ဝင္)၊ “Carlton (ေကသြယ္) ရံုမ်ား၊ ဆူးေလဘုရားလမ္းမွ ရသစံု အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားကို တင္သြင္းျပသေနေသာ ရံုမ်ားကို ေခတ္မီအေအးခန္းရံုမ်ားအျဖစ္ ျပန္ေဆာက္ခဲ့ေသာ “Globe(ဂုဏ္ရံု)၊ “Pladiam(ပပဝင္း)၊ “Light House (ေရွ႕ေဆာင္)၊ “Riz (ရဲရင့္ရံု)ေတြမွာ သြားၾကည့္တတ္လာၿပီ။ President(သမတ) အေအးခန္းရံုမွာျပသတဲ့  “Fall of the Roman Empire”၊ “55 days at Peking” စတဲ့ ကားေကာင္းေတြကို ျပသပါတယ္။

ယေန႔လူငယ္ေတြႀကိဳႏွစ္သက္တဲ့ တ႐ုပ္ေမ်ာက္ဝူခုန္းကာတြန္းကားကိုလဲ ၾကည့္ခြင့္ရလိုက္ပါတယ္။ ျပန္ၾကားေရးဌာန ႏိုုင္ငံျခား႐ုပ္ရွင္တင္သြင္းေရးေအဂ်င္စီက တင္သြင္းျပသတဲ့ “Dr. Zhivago “၊ “Marry Poppin”၊ “James Bond ” ဇာတ္ကားေတြကိုလဲ လူအမ်ားခံစားခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။

တခါတေလခရီးသြားရင္း ၾကံဳႀကိဳက္သျဖင့္ၾကည့္ခြင့္ရေသာ ကားေကာင္းမ်ားကိုလဲ သတိရမိပါတယ္။ ေမာ္လၿမိဳင္ကို သြားလည္ရင္း “သံလြင္ရံု”မွာျပေနတဲ့ “My Fair Lady” ၊ မႏၲေလး “ဝင္းလိုက္ရံု”တြင္ “The Far Parvillion ” ႏွင့္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕” ၿမိဳ႕ေတာ္ရံု” ၌ “Cleopetra” ဇာတ္ကားမ်ားကိုလဲ ၾကည့္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။

 ေရာက္ေလရာအရပ္ေဒသေတြမွာ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ခြင့္ရျခင္းမွာ ၿမိဳ႕ခံမ်ားက သူတို႔ၿမိဳ႕က ဂုဏ္ယူစရာ႐ုပ္႐ွင္ရံုမ်ားကို လိုက္ျပၾကေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။ ထိုစဥ္က နယ္ေတြမွာ အပန္းေျဖစရာဆို၍ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ျခင္းႏွင့္ ေရဒီယိုက သီခ်င္း၊ သတင္းႏွင့္ ဇာတ္လမ္းနားေထာင္ျခင္းကိုသာ လုပ္ၾကပါတယ္။ ယေန႔ကာလမွာေတာ့ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားလို အပန္းေျဖစရာ ပညာဗဟုသုတရႏိုင္စရာ ႐ုပ္ဝတၱဳပစၥည္းေတြ အမ်ားႀကီးေပၚေပါက္ေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။ ဒီပစၥည္းေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အဘြားလို အသက္ ႀကီးလာတဲ့အထိ ေျမးျမစ္ေတြနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးဟာ ပ်က္စီးသြားပါေတာ့တယ္။ ႐ုပ္ရွင္ရံုေတြဘက္ကို ေျခဦးမလွည့္ခဲ့တာ ၾကာလွပါၿပီ။

 ႐ုပ္ရွင္ကားျပသခ်ိန္ေတြမၾကာခဏေျပာင္းလဲတတ္တာကလဲ မၾကည့္ျဖစ္ရတဲ့ အခ်က္တခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္က ႐ုပ္ရွင္ရံုတိုင္းက တေန႔ေလးပဲြျပသပါတယ္။ ေန႔လည္၁၂:၃၀ပဲြ၊ ၃:၃၀ပဲြ၊ညေန၆:၃၀ပဲြနဲ႔ ည ၉:၃၀ပဲြတို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ျပသခ်ိန္ အျမဲျမန္ပါတယ္။ တခါတရံ ရံပံုေငြအထူးပဲြမ်ား၊ လူႀကိဳက္မ်ားလြန္းေသာကားမ်ားကို တနဂၤေႏြေန႔အထူးပဲြစဥ္ ဆိုကာ နံနက္၉:၃၀တြင္ ျပသတတ္ပါတယ္။ တေန႔ ငါးပဲြျပရတဲ့ကားကေတာ့ လူဝင္မ်ားေသာ ကားမ်ားျဖစ္ပါတယ္။

ရံုဝင္ခမ်ားကလဲ သူ႔ေခတ္ႏွင့္သူ ေစ်းမ်ားေသာအတန္း၊ လူတန္းစားအားလံုး အားေပးႏိုင္ေသာအတန္းဟု သတ္ မွတ္ထားပါတယ္။ ေစ်းအနည္းဆံုးအတန္းက ပိတ္ကားႏွင့္ကပ္ရက္ ေရွ႕ပိုင္းနားတြင္ၾကည့္ရေသာ ၇၅ျပားတန္း (ေရွ႕အေခၚက ငါးမူးတန္း)၊ သူေနာက္က ကပ္လွ်က္တစ္က်ပ္ခဲြတန္း၊ ေအာက္ထပ္ေနာက္ပိုင္းနားတြင္ ပထမတန္းကိုေတာ့ ႏွစ္က်ပ္ခဲြတန္းလို႔ ေခၚပါတယ္။ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူမ်ား၊ ၾကြားဝါလိုသူမ်ားကေတာ့ရံုအေပၚထပ္က အထူးတန္းေခၚ သံုးက်ပ္ခဲြတန္းကေနၾကည့္တတ္ပါတယ္။ သမတတရံုထဲမွာ lodge လို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ အတန္းတခု ထားပါတယ္။ အေပၚထပ္က ေရွ႕ဆံုးက ထိုင္ခံုေတြက ငါးက်ပ္ေပးရပါတယ္။ လူတိုင္း မၾကည့္ႏိုင္ပါဘူး။ ေမတၱာလက္မွတ္ အလကားရသူေတြသာ ၾကည့္တတ္တဲ့အတြက္ ေနာင္မွာအလကားတန္းလို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ ပထမတန္းရယ္၊ အထူးတန္းရယ္က မိမိၾကည့္ခ်င္တဲ့ေန႔အတြ ႀကိဳတင္လက္မွတ္ ဝယ္ထားလို႔ရပါတယ္။ က်န္အတန္းေတြကေတာ့ ျပကာနီးမွ လက္မွတ္ဝယ္ရပါတယ္။ လူမ်ားတဲ့ကားဆိုရင္ေတာ့ တန္းစီဝယ္ရပါတယ္။ လက္မွတ္မရရင္ ေနာက္တပဲြေစာင့္ရင္ေစာင့္ အိမ္ျပန္ခ်င္ျပန္ေတာ့ပဲ။ ေနာက္မွသာ ေမွာင္ခိုေရာင္းသူေတြ ေပၚလာသျဖင့္ ေစ်းႀကီးေပးဝယ္ရတဲ့စံနစ္ ျဖစ္လာပါတယ္။

ယေန႔အိမ္တိုင္းလိုလို ေဆာင္ထားတဲ့ပစၥည္းကေတာ့ အေပၚစက္ ေအာက္စက္ဆိုတာပါ။ ဒီစက္ကေလးေတြေၾကာင့္ လူအမ်ားစုဟာ ႐ုပ္ရွင္ရံုေတြဆီကို မေရာက္ၾကေတာ့ပါ။ ေအဝမ္းတင္ေမာင္၊ ခင္ေမာင္ရင္ ၊ေမရွင္၊ ေဇယ်၊ ဖိုးပါႀကီး၊ ေကာလိပ္ဂ်င္ေနဝင္း၊ ခင္ယုေမ၊ ျမင့္ျမင့္ခင္ အစ ျမင့္ျမင့္ခိုင္၊ ခင္သီတာထြန္း အဆံုးတို႔ကိုသာ စဲြလန္းေန၍လား မသိ။ ျပသခ်ိန္ေတြကလည္း မၾကာမၾကာေျပာင္းေနေသာေၾကာင့္လားမသိေတာ့ပါ – ႐ုပ္ရွင္ရံုကို မေရာက္တာၾကာလွပါၿပီ။

အိမ္မွ တဖဝါးမွခြာစရာမလိုပဲ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွထုတ္လႊင့္ေနေသာကားေတြကိုသာ ၾကည့္မိေနပါတယ္။ ၾကည့္ခ်င္ေသာကား မႏွစ္သက္ေသာကားဟု ေ႐ြးလို႔ေတာ့မရပါ။ ျပတာကိုၾကည့္ရပါတယ္။ သို႔ေသာ္ “စားေသာက္စရာမ်ားကို ရံုအတြင္းသို႔ ယူေဆာင္ခြင့္မျပဳပါ” စေသာ တားျမစ္ခ်က္ေတြကို လိုက္နာစရာ မလိုေတာ့ပါ။ လက္မွတ္ကုန္သြားပါၿပီ၊ ရံုေရွ႕က ပုဂၢိဳလ္ထံသြားဝယ္ပါ ဆိုတာမ်ိဳးကိုလဲ ပူစရာမလိုေတာ့ပါ။ စားစရာမ်ားကို ရံုအတြင္းမွာ အားရပါးရစားရင္း ဇာတ္ကားေကာင္းမ်ားကို ပိတ္ကားအႀကီးႀကီးေပၚတြင္ အားရပါးရ
ၾကည့္ရႈႏိုင္မည့္အခ်ိန္ကာလ၊ အားလပ္ခ်ိန္ေပးခ်ိန္မွာ ေစ်းသည္ေတြ ရံုအတြင္းဝင္လာကာ ဇီးသီး၊ ပန္းသီး၊ ေခ်ာကလက္၊ အေအးနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ေအာ္ေရာင္းသံေလးေတြကို ျပန္စဥ္းစားရင္း တေန႔ေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ရံုေတြဆီကို ေျချပန္ခ်လိုက္ဦးမယ္လို႔ ေတြးေတာေနမိပါေတာ့တယ္။