ရသေဆာင္းပါးစုံ ေရျခားေျမျခား ျမန္မာမ်ား

ထူးထူး (ေတာင္ငူ) – ပ်င္းေတာင္ ပ်င္းေသးတယ္

ထူးထူး (ေတာင္ငူ) – ပ်င္းေတာင္ ပ်င္းေသးတယ္

(မိုးမခ) ဇန္န၀ါရီ ၁၀၊ ၂၀၁၅

အခန္း (၁)

န၀တ နဲ႔ နအဖ အမႊာညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသားညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ ဟာ ႀကိဳးျပတ္သြားတဲ့ပုတီးကုန္းေလးလို ကမာၻ႔ေနရာအႏွ႔ံကို တစစီလြင့္စင္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ အခုအစိုးရ လက္ထက္မွာလည္း ျပည္သူေတြဟာ အခက္အခဲေပါင္းစံုကို ရင္ဆိုင္ေနၾက ရတုန္းပါ။ လက္ပေတာင္း ေတာင္က ျပည္သူေတြဒုကၡပင္လယ္ေ၀ေနသလို၊ ဆရာလူထုဦးစိန္၀င္းသာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့တယ္၊ ေတာင္တန္းေတြေပၚမွာ ဂ်ိဳးကူသံေတြလည္း မၾကားရေသးပါဘူး။ အခုခ်ိန္မွာ- ဗမာ မရွိတဲ့ေနရာ ဆိုလို႔ ေျမာက္၀င္ရိုးစြန္းတေနရာပဲရွိေတာ့မယ္လို႔ထင္ပါတယ္။

ဘယ္အရပ္၊ ဘယ္ႏိုင္ငံကိုပဲေရာက္ေရာက္၊ ေနရာအသစ္မွာ စိန္ေခၚမႈမ်ဳိးစံုကိုရင္ဆိုင္ၾကရမွာကေတာ့ ေျမႀကီး လက္ခတ္မလြဲပါ။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ႀကံဳရတဲ့အခက္အခဲပံုစံခ်င္းသာကြဲခ်င္ကြဲမယ္၊ ပန္းခင္း လမ္းေတြ မဟုတ္ၾကတာေတာ့ေသခ်ာပါတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္၀င္တဲ့သူလည္း လုပ္ငန္းခြင္မွာ အခက္အခဲ ေတြကိုရင္ဆိုင္ၾကရသလို၊ စာသင္တဲ့သူလည္း ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ စိန္ေခၚမႈေတြကို ေတြ႔ႀကံဳၾကရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္၊ စာေရးသူတို႔ တိုင္းရင္းသားညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြဟာ အဲ့ဒီ့အခက္အခဲ၊ အတားအဆီး ေတြကို အႏိုင္မခံ၊ အရံႈးမေပးစိတ္ဓာတ္နဲ႔ ေအာင္ျမင္စြာေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္၊ ေက်ာ္ျဖတ္ ေနၾက တယ္ဆိုတာ သိပ္ကိုေသခ်ာတဲ့အခ်က္တခ်က္ပါပဲ။

ဒီေနရာမွာ ေက်ာင္းသားတေယာက္ျဖစ္တဲ့ စာေရးသူကေတာ့- ကိုယ္တိုင္ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းခန္း အတြင္းက စိန္ေခၚမႈေလးေတြကို စာရႈသူမ်ားအားျပန္လည္ေ၀မွ်ခ်င္ပါတယ္။

+++++

အခန္း (၂)

နယူးဇီလန္ႏိုင္ငံ Waikato Institute of Technology ေက်ာင္းမွာ၊ စာရင္းအင္းနဲ႔ စီမံခန္႔ခြဲမႈပညာ ပထမႏွစ္စတတ္ေတာ့ ဦးဆံုး တေယာက္နဲ႔တေယာက္မိတ္ဆက္ရပါတယ္။ ကိုယ့္နာမည္နဲ႔ ကိုယ္ဘယ္ႏိုင္ငံကေနလာတယ္ ဆိုတာ တေယာက္ခ်င္းစီေျပာၾကရပါတယ္။ စာေရးသူအလွည့္မွာ ေတာ္ေတာ္ေျပာယူလိုက္ရပါတယ္။ ျမန္မာ ဆိုတဲ့ နာမည္ကို အခန္းထဲကေက်ာင္းသား အကုန္လံုး မသိၾကပါဘူး။
ဘားမား (Burma) လို႔ေျပာတာေတာင္ သိတဲ့သူဆိုလို႔ ဆရာနဲ႔ အိႏၵိယကေက်ာင္းလာတတ္တဲ့ ေက်ာင္းသား (၂) ေယာက္၊ စုစုေပါင္း မွ သိတဲ့သူ(၃) ေယာက္ပဲရွိပါတယ္။ ရင္နာဖို႔ေကာင္းတာက အင္ဒိုနီးရွား၊ မေလးရွား၊ ဘရူႏိုင္း၊ စကၤာပူ၊ အိႏၵိယ၊ တရုတ္၊ လာအို၊ ထိုင္း၊ ကေမာၻဒီးယား နဲ႔ ဗီယက္နာမ္ႏိုင္ငံေတြကို သိၾကတယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ မွ ကြက္ၿပီး မိုးေခါင္းေနသလိုပါပဲ။

အတန္းထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္တတြဲ၊ သံုးေယာက္တတြဲ သင္ခန္းစာကိုေဆြးေႏြးဖို႔ဆရာကေျပာရင္၊ ေဒသခံ အျဖဴ (ကီ၀ီ) ေက်ာင္းသားေတြက သူတို႔အျဖဴအခ်င္းခ်င္းပဲ တြဲတယ္။ ေပါက္ေဖာ္ႀကီးေတြကလည္း သူတို႔ အခ်င္းခ်င္းပဲတြဲတယ္။ သူတို႔ႏိုင္ငံကို ဒီေလာက္ေကာင္းက်ဳိးျပဳေနတဲ့ ႏိုင္ငံကလာတဲ့
ေက်ာင္းသားကို မတြဲခ်င္ၾကဘူး။ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းကလာတဲ့ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ထိုနည္း လည္းေကာင္းပါပဲ။

စာေရးသူနဲ႔ အၿမဲေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ျဖစ္တာကေတာ့ အိႏိၵယေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ပါပဲ။ ဒါဟာလည္း စာေရးသူက စၿပီး သူတို႔ကို ကမ္းလွမ္းတာလည္းပါတာေပါ့။

ေဆြးေႏြးၿပီးတာနဲ႔ခ်က္ခ်င္း၊ အဖြဲ႔တိုင္းရဲ႕ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ခ်င္းစီက ကိုယ့္အဖြဲ႔က ဘယ္လို သံုးသပ္တယ္၊ ဘာေတြကို သေဘာတူၿပီး၊ ဘာေတြကိုေတာ့ သေဘာမတူဘူး၊ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာကိုပါ အျပည့္အစံု အတန္းသား ေတြကို ေျပာျပရပါတယ္။ က်န္တဲ့အဖြဲ႔ေတြကလည္း ၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္ၾက
သလို လုိအပ္ရင္လည္း ျငင္းခံုၾကပါတယ္။ ၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္တဲ့ေနရာမွာ ေဒသခံအျဖဴေတြက  ထိပ္ဆံုး ျဖစ္သလို၊ ေဆြးေႏြးျငင္းခံုမႈေတြလုပ္တိုင္းလည္း သူတို႔ေရွ႕ဆံုးက တတ္ႄကြစြာပါ၀င္ေလ့ရွိပါတယ္။ ေပါက္ေဖာ္ေတြကေတာ့ သူမ်ားအဖြဲ႔ေဆြးေႏြးေနၿပီဆို သူတို႔ဘာသာစကားနဲ႔ တီးတိုးတမ်ဳိး၊ က်ယ္က်ယ္ တဖံု လႈပ္လႈပ္ရြရြအၿမဲျဖစ္သလို၊ သူတို႔ထဲကတေယာက္ထေဆြးေႏြးရမယ့္အလွည့္ဆို အၿမဲတမ္း ထိုင္ခံုမွာေကာ္ကပ္ထားသလိုျဖစ္ေနေလ့ရွိပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး၊ ဆရာက တေယာက္ထ ေဆြးေႏြးပါလို႔ ေျပာလာတဲ့အခ်ိန္က်မွ လက္ကိုင္ဖုန္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ကြန္ျပဴတာကို ၾကည့္ၿပီးေျပာေလ့ ရွိပါတယ္။

စာေရးသူတို႔အဖြဲ႔အလွည့္မွာေတာ့၊ အိႏိၵယေက်ာင္းသာႏွစ္ေယာက္ကစာေရးသူကို ေခါင္းေဆာင္ တင္တဲ့ အတြက္စာေရးသူက ထေဆြးေႏြးရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာတခါမွ အဲ့လိုမ်ဳိး အတန္းထဲမွာ မတ္တပ္ထရပ္ၿပီး ေဆြးေႏြးျငင္းခံုမႈေတြ မလုပ္ခဲ့ဘူးေတာ့၊ အစမွာ ဒူးတုန္ အသံတုန္ေတာ့ျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္။

+++++

အခန္း (၃)

စာသင္ႏွစ္၀က္တခုစီမွာ ေမာ္က်ဴး(၄) ခုယူရပါတယ္။ တႏွစ္ဆိုေတာ့ ေမာ္က်ဴး (၈) ခုေပါ့။ ဘာသာရပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာအဖြဲ႔လိုက္ ပေရာဂ်က္ေတြ၊ Assignments ေတြလုပ္ရပါတယ္။ အဲ့လို အုပ္စုလိုက္ ပေရာဂ်က္ေတြ၊ Assignments ေတြလုပ္ေတာ့လည္း၊ ပထမႏွစ္မွာေတာ္ေတာ္ မ်က္ႏွာ ငယ္ခဲ့ ရပါတယ္။ အဖြဲ႔တဖြဲ႔မွာ (၃) ေယာက္အထိ ပါ၀င္ခြင့္ရွိေပမယ့္၊ ျမန္မာျပည္ကလာတဲ့ ေက်ာင္းသားကို ဘယ္သူမွ အထင္မႀကီးပါဘူး။ အဖြဲ႔၀င္အျဖစ္လက္ခံလိုတဲ့သူမရွိပါဘူး။

ဒါလည္းတရားပါတယ္ေလ။ အမွတ္ ေကာင္းေကာင္းရဖို႔ဆိုတာ အားလံုးတတ္ညီလက္ညီနဲ႔ ၀ိုင္းၿပီး ႀကိဳးစားမွရတာေလ။ သူတို႔ စိုးရိမ္မယ္ဆိုလည္း စိုးရိမ္စရာေပါ့။ ေနာက္ဆံုး ဆရာ၊ ဆရာမေတြက သူတို႔အဖြဲ႔ရွာေပးရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္ဟာကိုယ္ တေယာက္တည္းပဲ လုပ္မလားလို႔ေမးလာေတာ့၊ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔- ကိစၥမရွိဘူး။ ငါ့ဟာငါ တေယာက္တည္း လုပ္မယ္လို႔ေျပာလိုက္ပါတယ္။

သူမ်ားေတြက ေခါင္း (၃)လံုးေလာက္နဲ႔ လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ၊ စာေရးသူကေတာ့ ဘုန္းေမာင္ တကိုယ္တည္းေပါ့…..

မခံခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ အားတင္းရင္း၊ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္ဟာကိုယ္တေယာက္တည္း အစအဆံုးဖတ္ရ၊ မွတ္ရ၊ ေလ့လာရဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ပင္ပန္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း  မ်ားမ်ားဖတ္ေတာ့ ပိုသိတာေပါ့။ ပိုနားလည္တာေပါ့ေလ။

ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းဖြင့္ၿပီး(၃)လေလာက္၊ အားလပ္ရက္မေပးခင္အခ်ိန္မွာ- စာေမးပြဲေတြေျဖရပါတယ္။ စာေမးပြဲေတြေျဖၿပီးေတာ့ေက်ာင္း (၂) ပတ္ပိတ္ပါတယ္။ သူမ်ားႏိုင္ငံကေက်ာင္းသားေတြ အားလပ္ရက္မွာ အနားယူ အပန္းေျဖခရီးေတြ ထြက္ေနခ်ိန္၊ စာေရးသူကေတာ့ Assignments ေတြ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ရင္ အခ်ိန္မီ တင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ စာအုပ္ပံုေတြၾကားအခ်ိန္ကုန္ေနခဲ့ပါတယ္။

+++++

အခန္း (၄)

ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ၊ ဆရာေတြက စစ္ၿပီးသားအေျဖလႊာေတြကို အတန္းအ၀င္၀ ခံုေပၚမွာ တင္ထားၿပီးျပန္ေပးပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက ကိုယ့္အေျဖလႊာကို ကိုယ္ေရႊးယူရံုပါပဲ။ ဘယ္သူေတြ ေအာင္တယ္၊ ဘယ္သူေတြက်တယ္ဆိုတာမသိရေပမယ့္၊ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ေအာင္တဲ့ ေက်ာင္းသား ေတြရဲ႕ နာမည္ေတြကိုေတာ့ ဆရာေတြက ဖတ္ျပေလ့ရွိၿပီး၊ ဒီေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ႀကိဳးစားမႈကို အသိအမွတ္ ျပဳေၾကာင္း၊ ဂုဏ္ယူေၾကာင္းေျပာေလ့ရွိပါတယ္။

အဲ့လိုေျပာၿပီဆိုရင္၊ အျခားဂုဏ္ထူးထြက္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕နာမည္ကိုဖတ္ျပတဲ့အခ်ိန္မွာ အခက္ အခဲ မရွိေပမယ့္၊ စာေရးသူရဲ႕နာမည္ကို ဖတ္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဆရာေတြအခက္အခဲ ေတြ႔ရေလ့ ရွိပါ တယ္။

ဒီေက်ာင္းသားနာမည္ကို သူတို႔မေခၚတတ္ေၾကာင္း၊ သူတို႔ ဖတ္လိုက္လို႔ အသံထြက္မွားသြားၿပီး၊ တစံုတခု ထိခိုက္နစ္နာသြားရင္ ႀကိဳၿပီးေတာင္းပန္ထားေၾကာင္း အရင္ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ေနာက္ စာေရးသူရဲ႕နာမည္ကိုဖတ္ျပၿပီး၊ မတ္တတ္ရပ္ျပေစလိုေၾကာင္း ေျပာပါေတာ့တယ္။ စာေရးသူ မတ္တတ္ထရပ္ျပေတာ့မွ၊ သူေခၚတဲ့အသံထြက္မွန္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ နီးစပ္လား၊ ေနာင္ကို ဒီအတိုင္းေခၚရင္ေကာ အဆင္ေျပလားေမးပါတယ္။

သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာရပ္ဆရာေတြက ဒီလိုမ်ိဳး- ဒီေက်ာင္းသားနာမည္ကို သူတို႔မေခၚတတ္ေၾကာင္း အစပ်ဳိးလာၿပီဆို အတန္းသားေတြရဲ႕မ်က္လံုးေတြက စာေရးသူဆီ ေရာက္ေရာက္လာပါတယ္။ ပထမႏွစ္ရဲ႕ စာသင္ႏွစ္ကုန္ခါနီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာေတြက စာေရးသူရဲ႕ ဗမာနာမည္ကို ေကာင္းေကာင္း ေခၚတတ္ေနၿပီျဖစ္သလို၊ Assignments ေတြတင္ၿပီးလို႔၊ အမွတ္ေတြျပန္ရေတာ့လည္း၊ ဒီ ဗမာေလး ရတဲ့ အမွတ္ကထိပ္ဆံုး စာရင္းထဲ၀င္ေနျပန္ပါတယ္။

+++++

အခန္း (၅)

ဒုတိယႏွစ္ေရာက္ေတာ့၊ စာေရးသူနဲ႔အတူေဆြးေႏြးခ်င္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြရွိလာသလို၊ Assignments အတူတူ တြဲလုပ္ခ်င္တဲ့သူေတြလည္းေရာက္လာပါတယ္။ တတိယႏွစ္အတြက္ ေမာ္က်ဴးေတြ အတူတူယူၿပီး၊ အလုပ္ေတြ တြဲလုပ္ခ်င္တဲ့သူေတြလည္းေတြ႔လာရပါတယ္။

တကယ္ေတာ့- ရိုးရိုးသားသား၀န္ခံရရင္၊ ပထမႏွစ္စတတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ စာေရးသူ စိတ္က် ေရာဂါ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သတိထားမိတဲ့အခ်ိန္မွာ ေလ့က်င့္ခန္းေတြျပန္လုပ္၊ အိပ္ယာ၀င္ခါနီး တိုင္း စိတ္တည္ၿငိမ္ေအာင္ နာရီ၀က္ေလာက္ တရားမွတ္ခဲ့တယ္။

ေနာက္ ျမန္မာျပည္စက္မႈတကၠသိုလ္က ပါေမာကၡေဟာင္း ဆရာဦးတင္၀င္းရဲ႕စကားကို နားထဲမွာ ျပန္လည္ၾကားေယာင္ခဲ့ပါတယ္။ စာေရးသူ မေလးရွားမွာေနခဲ့စဥ္က – ဆရာနဲ႔ဆံုခဲ့ဖူးတာပါ။ အဲ့လို
ဆံုေတြ႔တဲ့အခိုက္ကေလးမွာ – ဆရာက ဘာေျပာခဲ့လည္းဆို ေတာ့ “လူတိုင္း လူတိုင္း၊ အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းသားတိုင္း၊ ေက်ာင္းသားတိုင္း ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြး သိပ္မကြာလွဘူး။ ဒါေပမယ့္လို႔ ႀကိဳးစား အားထုတ္မႈေပၚမူတည္ၿပီး၊ ရလဒ္ေတြက ကြဲျပားသြားၾကတာ။ အဲ့ေတာ့ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈသာလွ်င္ အဓိက၊ ဘာသာရပ္တခုမွာ တကယ္ ဂုဏ္ထူးထြက္ခ်င္ရင္ တေန႔ကို အနည္းဆံုး (၈) နာရီ စာဖတ္ခ်ိန္ ထားပါ” လို႔ ဆရာက ေျပာခဲ့တယ္။

ေနာက္ဆံုးအခ်က္ကေတာ့၊ စာေရးသူတို႔ တိုင္းရင္းသားညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈ အားေကာင္းၾကတယ္။ အမ်ားစုက အေမွာင္ေခတ္ကို ျဖတ္သန္းေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾကတဲ့သူေတြခ်ည္းပါပဲ။ အဲ့ေတာ့၊ ႏိုင္ငံတကာေက်ာင္းသားေတြက သီအိုရီေတြကိုေက်ာင္းမွာသင္ၿပီးမွ၊ အျပင္မွာလက္ေတြ႔ လိုက္ေလ့လာေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ၊ ဗမာ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ခါးသီးနာက်င္ဖြယ္ေကာင္းလွတဲ့ လက္ေတြ႔သင္ခန္းစာေတြကို ေပၚတာလိုက္ရင္း၊ လုပ္အားေပးရင္း၊ ဆိုက္ကားနင္းရင္း၊ ေစ်းထဲမွာ ရတဲ့အလုပ္၀င္လုပ္ရင္း ဒါမွမဟုတ္၊ ကုမၸဏီေတြမွာ အေရာင္း စာေရး၀င္လုပ္ရင္း သင္ယူေနသလို၊ တခ်ိဳ႕ဆို ယံုၾကည္မႈအတြက္အုတ္ရိုးၾကားမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနခဲ့ၿပီး၊ လက္ေတြ႔ သင္ခန္းစာေတြကို ေၾကညက္ေနၿပီးသားပါ။

ဒီလုိမ်ဳိး ဘ၀တကၠသိုလ္က စာေမးပြဲ ေတြကို ေအာင္ခဲ့ၿပီးမွ၊ စာသင္ခန္း ထဲမွာ သီအိုရီေတြကို ျပန္သင္ေနရေတာ့၊ စာေရးသူတို႔လို ေက်ာင္းသားေတြက ႏိုင္ငံတကာက ေက်ာင္းသား ေတြကုိ တြ႔ံေတးသိန္းတန္သီခ်င္းသာဆိုျပလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္- “ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးတယ္ေဟ့၊ ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးတယ္” လို႔။

ထူးထူး (ေတာင္ငူ)

Photo – Aung Htet


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts