ၿငိမ္းခ်မ္းေအး – ‘ရွိန္း’ ျပန္လာပါ

 

ဒီေဆာင္းပါးကေတာ့ လက္ပံေတာင္းက ယာသူမႀကီး အရီးမယ္ခင္ လိပ္ခြံေတာင္မွာပစ္သတ္ခံရခ်ိန္က ေရးခဲ့တာပါ။  အခု ေတာ့ ဦးေခါင္းကို တည့္တည့္ဝင္ ဦးေႏွာက္အလိပ္လိုက္ထြက္ေစတဲ့ က်ည္ဆန္ဟာ တရားဝင္ေၾကာင္း စစ္တပိုင္းအစိုးရဲ႕ လက္ပံေတာင္းေတာင္ ေၾကးနီစီမံကိန္း စုံစမ္းေရးေကာ္မရွင္အစီရင္ခံစာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေရးေကာ္မီတီဆိုတာက ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ျပန္ခဲ့ေလရဲ႕။  အဲဒီေကာ္မတီကုိ သမၼတ႐ံုး၀န္ႀကီး ဦးလွထြန္း ဦးေဆာင္တယ္၊ အစိုးရအရာရွိႀကီးေတြနဲ႔ အဓိကဖြဲ႕စည္းထားတယ္ဆိုေပမဲ့ အမွတ္မမွားရင္ အရပ္သားပညာရွင္တခ်ဳိ႕လည္း ပါတယ္ ထင္ပါတယ္။ အခုအခ်ိန္ထိ စာ နယ္ဇင္းမွာ သူတို႔ထဲက တေယာက္ေယာက္နဲ႔ တိုက္ရိုက္ေမးျမန္းတာမ်ဳိး မၾကားရေသးဘူး။

ေလ်ာ္ေၾကးေငြ အားလံုးယူၿပီးၿပီဆိုတဲ့ကိစၥမ်ဳိးက စာရင္းဇယားနဲ႔ ခ်ျပ အလြယ္ကေလးေထာက္ျပႏုိင္တဲ့ ကိစၥမ်ဳိးပါ။  စုံစမ္းေရး ေကာ္မရွင္ရဲ႕ အႀကံျပဳခ်က္ (၉၆) ခ်က္ကို အျပည့္အဝ အေကာင္အထည္ေဖာ္မႈမရွိဘူးဆိုၿပီး စံုစမ္းေရး ေကာ္မရွင္ဘက္က လည္း ျပန္ေထာက္ျပတယ္။  ေယဘုယ် သိပ္ဆန္ပါတယ္။ ဘယ္အခ်က္ေတြေတာ့ ပ်က္ကြက္ေနတယ္၊ စီမံကိန္းက ေထာက္ျပခ်က္ထဲက ဘယ္အခ်က္ေတြကို မ်က္ကြယ္ျပဳၿပီး ဆက္လက္လုပ္ေနတယ္၊ ျခံစည္းရိုးေတြ ဆက္ခတ္ေနတယ္ ဆိုတာ အေသအခ်ာ သတင္းစာရွင္းလင္ပြဲေခၚ လူထုကို ခ်ျပသင့္ပါတယ္။

တိုင္းျပည္ရဲ႕ ရာခုိင္ႏႈန္းအမ်ားစု ေက်းရြာေတြက အေျခခံလူထုအမ်ားဟာ ဒီလက္ပံေတာင္း တေနရာမွာတင္မဟုတ္ ေနရာ အႏွံအျပားမွာ ဒီလို ေျမယာျပႆနာ ရင္ဆိုင္ေနရတာပါ။  လိုက္နာရမယ့္ စည္းကမ္းခ်က္၊ အၾကံျပဳခ်က္ေတြ ထုတ္ျပန္ၿပီးၿပီ၊ လိုက္မလုပ္တာေတာ့ စံုစမ္းေရးေကာ္မရွင္နဲ႔ မဆိုင္ဘူး၊ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေရး ေကာ္မတီနဲ႔ပဲဆိုင္တယ္ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲ ခဲပစ္ မလုပ္ၾကပါနဲ႔။  လူထုကတကယ္ ငတ္ေန၊ ခံေနရတာပါ။  မြဲရတဲ့ၾကားထဲ အခု ေျမမဲ့၊ ယာမဲ့၊ အသံမဲ့၊ အရာရာမဲ့တဲ့ ရြာသူရြာသား မ်က္ႏွာမြဲမ်ားခမ်ာ ျပင္ပပေယာဂ နားေယာင္သူမ်ား၊ အၾကမ္းဖက္သူမ်ားအျဖစ္ပါ စြပ္စြဲခံရေသးတယ္။  ဒါမ်ဳိး ေတြ ျမင္ရ၊ ၾကားရ ဖန္မ်ားေလ “‘ရွိန္း’ ျပန္လာပါ” လို႔ အသံကုန္ ဟစ္ခ်င္ေလပါပဲ။
×××××××××

အိမ္ေတြ ဖ်က္ခံရ၊ ေျမေတြသိမ္းခံရ စတဲ့ မတရားမႈသတင္းေတြၾကားရတိုင္း ကေလးဘဝက စြဲလမ္းခဲ့ရတဲ့ ‘ရွိန္း’ ကို သတိ ရတယ္။ ငယ္စဥ္က ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ၾကည့္ေလ့ရွိတဲ့ ေသနတ္ပစ္ကားေတြထဲမွာ “ေဒၚလာ လက္တဆုပ္စာ (၁၉၆၅)”၊ “လူ ေကာင္း လူဆိုးႏွင့္ ကိုရုပ္ဆိုး (၁၉၆၆)” အစရွိတဲ့ အေမရိကန္-အီတာလ်ံ ဖက္စပ္ စပါ (ဂ္) တီ တတိယတန္းစား ႏြား ေက်ာင္းသား ရုပ္ရွင္ေတြလို အသတ္အျဖတ္ေတြ တင္းက်မ္းျပည့္မေနတဲ့ သဘာဝက်က် ရုပ္ရွင္ကား “ရွိန္း (၁၉၅၃)” ထဲက ဇာတ္ေကာင္ ‘ရွိန္း’ ဟာ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ စြန္႔စားခန္းဝတၳဳေတြထဲက မဟုတ္မခံစိတ္အျပည့္နဲ႔ တရားမွ်တမႈကို ျမတ္ ႏိုးေၾကာင္း အျမဲျပတတ္တဲ့ ဇာတ္လိုက္ေတြလိုပဲ ကေလးဘဝမွာ အားက်အတုယူစရာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။

‘ရွိန္း’ ဇာတ္ကားမွာ (၁၉) ရာစု အေမရိကန္အေနာက္ပိုင္း နယ္ျခားေဒသေတြက ဓားမဦးခ် လုပ္ကိုင္စားေသာက္ခဲ့သူ မိသား စုေတြနဲ႔ ကၽြဲ၊ ႏြား၊ ျခံေျမ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြ ထိပ္တိုက္ေတြ႕မႈကို ဇာတ္ကြက္ယူထားတယ္။  ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ စားက်က္ေျမေတြမွာ အေျခခ်ေနထိုင္ တႏိုင္ဝမ္းေက်ာင္းေနသူ သာမန္မိသားစုေတြကို စီးပြားလုပ္ငန္းရွင္ႀကီးမ်ားက ေၾကး စားေသနတ္သမားေတြငွား ၿခိမ္းေျခာက္ ေျမေနရာေတြကဖယ္ခိုင္းတတ္တဲ့ အင္အားႀကီးသူႏိုင္စတမ္း ေတာရိုင္းဥပေဒသာ ႀကီးစိုးရာ “ၾကမ္းတမ္းတဲ့ အေနာက္ပိုင္းေဒသ” ကို ပံုေဖာ္ထားတယ္။

အဲဒီလို မတရားမႈေတြႀကီးစိုးေနရာ ဝိုင္အိုမီျပည္နယ္ ေတာင္ၾကားေဒသတခုကို ‘ရွိန္း’ ဆိုတဲ့ ျမင္းစီးေသနတ္သမား လူစိမ္းတ ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။  သူဟာ ယာေတာအိမ္ေလးတခုမွာ ေရဝင္ေသာက္ရင္းကေန အိမ္ရွင္မိသားစုနဲ႔ ရင္းႏွီးသြားၿပီး အကူအလုပ္သမားအျဖစ္ ေခတၱဝင္လုပ္ဖို႔အထိ ျဖစ္သြားတယ္။  အိမ္ရွင္ရဲ႕သားငယ္ ‘ဂ်ိဳဝီ’ ကေလးဟာ တစိမ္း ေသနတ္ သမားရဲ႕ ေယာက္်ားပီသတဲ့အမူအရာနဲ႔ ေသနတ္ပစ္ဟန္ကို သိပ္သေဘာက်တယ္။  ရိုးရိုးေတာင္ယာလုပ္ကိုင္ ဝမ္းေက်ာင္း ေနရတဲ့ ဖခင္ရဲ႕ဟန္ပန္ကို ‘ရွိန္း’ နဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္ၿပီး ကေလးဟာ ဖခင္အရင္းကိုေတာင္ အားမလိုအားမရ ျဖစ္လာတယ္၊ ‘ရွိန္း’ ကိုလည္း ပိုသံေယာဇဥ္ တြယ္လာတယ္။  ‘ရွိန္း’ ကလည္း မိသားစုနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းရင္းႏွီးလာၿပီး ေဒသတဝိုက္ ယာသမားေတြ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္တဦးရဲ႕ ၿခိမ္းေျခာက္မႈအႏၱရာယ္ကိုပါ သိလာတယ္။

ေနာက္ဆံုး ဇာတ္သိမ္းမွာ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီး ငွားထားတဲ့ ေၾကးစားလူသတ္သမားေတြကိုရင္ဆိုင္ဖို႔ ယာသမားဖခင္က သြားမယ္ လုပ္ေတာ့ ‘ရွိန္း’ က မသြားႏိုင္ေအာင္ ေနာက္ေကာက္ အလဲထိုးလိုက္တယ္။  သူက ကိုယ္စားသြားၿပီး ေသနတ္သမားေတြကို ရင္ဆိုင္ အႏိုင္ယူခဲ့တယ္။

ဒီဇာတ္လမ္းမွာ ေယာက္်ားပီသမႈဆိုတာ ေသနတ္တလက္ခါးခ်ိတ္ၿပီး တဒိုင္းဒိုင္းပစ္ေနမွမဟုတ္၊ ဇနီး၊ သားသမီးတာဝန္ကို ပုခံုးထမ္းယူေနတဲ့ ဖခင္တေယာက္ရဲ႕သတၱိဟာ သူ႔လို တကိုယ္ေတာ္ေသနတ္သမားထက္ အမ်ားႀကီးသာေၾကာင္း၊ မိသားစု တာဝန္ကို ယူရဲ၊ တာဝန္ခံရဲတဲ့ သတၱိရွင္ သာမန္ဖခင္မ်ားဟာ ေယာက္်ားအပီသဆံုးသူေတြ ျဖစ္ေၾကာင္းကို ‘ရွိန္း’ က ‘ဂ်ိဳဝီ’ ကေလးကို မေျပာဘဲနဲ႔ သိေစခဲ့တယ္။ ဝမ္းေရးအတြက္ ရိုးသား ေအးေဆးစြာ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း သမၼာအာဇီဝ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ေနသူ အားနည္းသူ လူတန္းစားေတြဘက္က ရပ္တည္ရမယ္ဆိုတာကိုလည္း ‘ရွိန္း’ က က်ေနာ္တို႔ကို သိေစခဲ့ တယ္။  မတရားမႈကို ဆန္႔က်င္ရမယ္၊ အင္အားမဲ့သူကိုေဖးကူရမယ္၊ အားႀကီးသူ အႏိုင္ရတဲ့ ေတာရိုင္းဥပေဒကို တိုက္ဖ်က္ရ မယ္ ဆိုတာေတြကို ‘ရွိန္း’ က လမ္းျပခဲ့တယ္။

မ်က္ေမွာက္ေခတ္သစ္ရဲ႕ကမၻာလံုးဆိုင္ရာျဖန္႔ၾကက္ စီးပြားလုပ္မႈသေဘာမွာလည္း လုပ္ငန္းအရင္းရွင္ႀကီးမ်ားဟာ ကမၻာအႏွံ႔ မွာ အုပ္စုိးသူအာဏာရအစိုးရမ်ားနဲ႔ပူးေပါင္းၿပီး ေဒသခံေတြရဲ႕ အိုးအိမ္စည္းစိမ္ေတြကို စက္မႈလုပ္ငန္း၊ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈ၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး ေခါင္းစဥ္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေအာက္မွာ အဓမၼသိမ္းေနၾကတယ္။  ပုဂၢလိကအက်ိဳးစီးပြား “ငါ့ဘ႔ို(ဖို႔)” တခုတည္း အတြက္ မ်က္ႏွာမြဲနင္းျပားမ်ားရဲ႕ မိရိုးဖလာအသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းလုပ္ငန္းေတြ စေတးခံေနရတယ္။  ရိုးရာ ထံုးတမ္း စဥ္လာဓေလ့ေတြ ပ်က္စီးရတယ္။  အေျခခံ လူ႔အခြင့္အေရးေတြ ခ်ိဳးေဖာက္ခံရတယ္။  စီးပြားလုပ္ငန္းႀကီးမ်ားရဲ႕ စက္ရံုအ လုပ္ရံုမ်ား၊ သယံဇာတတူးေဖာ္ရာ မိုင္းတြင္းမ်ားက အႏၱရာယ္ရွိ ဓာတုစြန္႔ပစ္ ဓတ္ပစၥည္းမ်ားေၾကာင့္ က်န္းမာေရး ေတြ ထိခိုက္ရတယ္။  သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္လည္း ပ်က္စီး၊ ေဂဟစနစ္ပ်က္ယြင္း ရာသီဥတုေတြ ေဖာက္ျပန္ကုန္တယ္။  ေဒသခံ လူအမ်ားရဲ႕ လူမႈစီးပြားက်န္းမာ အရာရာ ဆံုးရံႈးနစ္နာၾကရတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ညစ္ညမ္းေနတဲ့ ေလထု၊ ခဲဆိပ္သင့္ေနတဲ့ ေရ၊ အဆိပ္ဓာတ္ျမင့္မားေနတဲ့ ငါး၊ ခမ္းေျခာက္ေနတဲ့ ျမစ္၊ ျပဳန္းေနတဲ့ ေတာ၊ တံုးေနတဲ့ေတာင္နဲ႔ ဆင္းရဲႏံုျခာ လူစဥ္မမီျဖစ္ေနတဲ့ လူအမ်ားစုဆိုတဲ့ တဖက္ေစာင္းနင္း လူမႈေလာကရႈခင္းဟာ အားႀကီးသူရာ အရာရာေအာင္ႏိုင္ အႏိုင့္အထက္ျပဳရာပဲ ျဖစ္ေနေသးတဲ့ ေခတ္သစ္ အရင္းရွင္စီးပြားေရးစနစ္ဆိုးနဲ႔အတူ ကမၻာအႏွံ႔မွာ က်ယ္ျပန္႔ေနတယ္။  အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံျခားတိုက္ရိုက္ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈ အကူအညီနဲ႔ ဆင္းရဲတြင္းက ရုန္းထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနရတဲ့ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲႏိုင္ငံမ်ားက ျပည္သူမ်ားဟာ လွိမ့္ခံေနရတယ္။

ဗမာျပည္အေနနဲ႔ ျမင္သာတဲ့ ဥပမာ တခုကေတာ့ လတ္တေလာမွာ အာဏာပိုင္ရဲ႕ (၂) ရက္ဆက္တိုက္ ပစ္ခတ္မႈေၾကာင့္ ယာသိမ္းခံ ေတာင္သူတဦး ေသဆံုး၊ အမ်ားအျပား ဒဏ္ရာရတဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ လက္ပံေတာင္းေတာင္ ေၾကးနီစီမံကိန္းပါပဲ။  ၿပီးခဲ့တဲ့ (၂) ႏွစ္ကလည္း ဒီစီမံကိန္းကို ကန္႔ကြက္ဆႏၵျပေနၾကတဲ့ သပိတ္စခန္းကို လံုထိန္းတပ္က အၾကမ္းဖက္ ဝင္ေရာက္ မီးဗံုးပစ္ ၿဖိဳခြင္းခဲ့လို႔ ရဟန္းရွင္လူ လူအမ်ား ဒဏ္ရာအနာတရ အႀကီးအက်ယ္ရခဲ့ေသးတယ္။  အခုေတာ့ လူပါေသခဲ့ရၿပီ။

ဒီစီမံကိန္းကို အားလံုးသိၾကတဲ့ အတိုင္း တရုတ္ ႏိုင္ငံပိုင္ “China North Industries Corporation” လက္နက္ကုမၸဏီႀကီးတခုရဲ႕ လက္ေအာက္ခံ ဝမ္ေပါင္သတၲဳတြင္းတူးမိုင္းကုမၸဏီ နဲ႔ ဗမာျပည္က စစ္တပ္ပိုင္ ျမန္မာ့စီးပြားေရးဦးပိုင္လီမိတက္တို႔ ပူးေပါင္းလုပ္ငန္းေဖာ္ေဆာင္ေနၾကတယ္။  လြန္ခဲ့တဲ့ (၂) ႏွစ္ အၾကမ္းဖက္မႈအၿပီးမွာ အစိုးရက ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ ဆန္းစုၾကည္ဦးေဆာင္တဲ့ စံုစမ္းစစ္ေဆးေရးေကာ္မတီဖြဲ႕ ဒီစီမံကိန္း ေရွ႕ဆက္ သင့္/မသင့္ ေလ့လာသံုးသပ္ေစတယ္။   ေကာ္မတီက ေဒသခံေတြရဲ႕ အေက်ာက္အကန္ ကန္႔ကြက္မႈေတြကို လ်စ္လ်ဴရႈၿပီး ထိုက္သင့္တဲ့ တာဝန္ယူမႈ၊ ေလ်ာ္ေၾကး ေပးမႈေတြ ျပဳလုပ္ေပးရမယ္ဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ တခ်ိဳ႕နဲ႔အတူ စီမံကိန္းဆက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ အစီရင္ခံစာထုတ္ခဲ့တယ္။

ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ ဒီေကာ္မရွင္ဟာ အသံုးခ်ခံသက္သက္သာ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီး ေဒသခံေတြ ဘာသာေရးယံုၾကက္ခ်က္အရ အေလးထားတဲ့ လယ္တီသိမ္နဲ႔ ေတာင္ၾကားေစတီ အဖ်က္ခံရျခင္းလို ကိစၥေတြအပါအဝင္ အဓမၼအမႈေတြဟာ ပိုသာတိုးလာခဲ့ တယ္။  ေဒသခံရြာသားေတြရဲ႕ မေက်နပ္မႈ ခံစားခ်က္ေတြလည္း ပိုမိုျပင္းထန္လာခဲ့ၿပီး ဆႏၵျပကန္႔ကြက္မႈေတြ ဆက္တိုက္ မျပတ္ျဖစ္ေနတယ္။  ေလ်ာ္ေၾကးေငြမယူဘဲ အခု အေသခံတဲ့အထိ ကိုယ့္ေျမအတြက္ ဆက္လက္ေတာင့္ခံေနသူ ေက်းရြာ ေတြလည္း အမ်ားအျပား ရွိေနတယ္။

တကယ္ေတာ့ ေျမကိုရင္း လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနရသူ ေတာင္ယာသမားအတြက္ ေလ်ာ္ေၾကးေငြ အလွ်ံပယ္ေပးရင္ေတာင္မွ ေရရွည္ ဝမ္းေရးအတြက္ ထည့္သြင္းစဥ္းစားစရာ အျခားအခ်က္အလက္မ်ား အမ်ားအျပားရွိတာပါ။  အခုသူတို႔ခမ်ာ အမ်ားစု ရတဲ့ေငြက (၁) ဧက ကို (၇၀၀-၁၂၀၀) ေဒၚလာပဲရွိတယ္။  ခိုင္းႏြားေကာင္းေကာင္း တရွဥ္းကို ျမန္မာေငြ သိန္းအစိတ္၊ သံုး ဆယ္ ေပးေနရတဲ့ေခတ္မွာေပးတဲ့ ေျမတန္ဖိုးက ဘာမွမေျပာပေလာက္တဲ့အျပင္ တသက္လံုး ရင္းႏွီးလုပ္ကိုင္စရာ ေျမမဲ့ဘဝ အျဖစ္က ေတြးၾကည့္ဝံ့စရာမရွိပါ။  ကုလသမဂၢကခ်မွတ္ထားတဲ့ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈဆိုင္ရာက်င့္ဝတ္ေတြကို အခု ဝမ္ေပါင္က အျပည့္အဝမလိုက္နာတဲ့အျပင္ ေဒသခံေတြရဲ႕ လိုလားၾကည္ျဖဴမႈအေျခခံအခ်က္ကို သူတို႔အျပည့္အဝမရဘဲ အစိုးရအားကိုးနဲ႔ မီးဗံုးခြဲလိုက္၊ ေသနတ္နဲ႔ပစ္လိုက္၊ နံပါတ္တုတ္နဲ႔ ရိုက္လိုက္လုပ္ရင္း စီမံကိန္းကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ေရွ႕ဆက္ေနတာပါ။

ဒါမ်ဳိးျဖစ္စဥ္ေတြဟာ ဗမာျပည္မွာ အဲဒီေဒသတခုတည္း၊ တရုတ္ကုမၸဏီတခုတည္း၊ စစ္တပ္ဦးပိုင္တခုတည္း ထင္တိုင္းၾကဲခြင့္ ရေနတာမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ပါ။  အရင္ နဝတ၊ နအဖစစ္အစိုးရေခတ္ကတည္းက အစဥ္အဆက္ အစိုးရနဲ႔ ပုလင္းတူဘူးဆို႔ ေပါင္းစားေနသူ စီးပြားလုပ္ငန္းရွင္ ကုေဋၾကြယ္သူေဌး ခရိုနီႀကီးမ်ားအားလံုး လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြရ၊ ေတာခုတ္၊ ေတာင္ၿဖိဳ၊ ေက်ာက္တူး၊ ေျမသိမ္း၊ ယာသိမ္းရင္းနဲ႔ သဘာဝကို မုဒိမ္းက်င့္၊ “လူအမ်ား” မ်က္ရည္ေတြ စေတးကာ “လူတစု” ဓနအင္အား ကို တည္ေဆာက္လာခဲ့ၾကတာပါ။

အခု ဥပေဒျပဳလႊတ္ေတာ္ကို စစ္တပ္ေထာက္ခံမႈရ အာဏာရပါတီကိုယ္စားျပဳအျဖစ္ေရာက္ေနသူ ဦးခင္ေရႊ (ေဇကမၻာ)၊ ဦး ေဌးျမင့္ (ယုဇန) တို႔လို ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္အမည္ခံ စီးပြားေရးသမားႀကီးမ်ားကအစ အျခားနာမည္ေက်ာ္ ဦးေတဇ (ထူး) ၊ ဦးေဇာ္ေဇာ္ (မက္စ္ျမန္မာ) အစရွိတဲ့ သူၾကြယ္ႀကီးမ်ားအားလံုးရဲ႕ စီးပြားလုပ္ငန္းတိုင္းဟာ ဒီလိုေဒသခံေတြရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြား ပ်က္စီးမႈ အနည္းအမ်ားကို အရင္းတည္ခဲ့ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။  ႏိုင္ငံျခားကုမၸဏီဆိုလည္း စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္နဲ႔ အေၾကာင္း အေပါင္းသင့္တဲ့ တရုတ္ႏိုင္ငံ စီးပြားမ်ား လႊမ္းမိုးေနတာမွန္ေပသည့္၊ အျခား ကိုရီးယား၊ ထိုင္းလို ေဒသတြင္းႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈလုပ္ငန္းတိုင္းမွာ ေဒသခံလူအမ်ား နစ္နာရမႈေတြ အျပည့္ပါပဲ။ လူ႔အခြင့္အေရးကို ျမတ္ႏုိးလွ၊ ဒီမိုကေရစီရွိလွဆိုတဲ့ အေမရိကန္၊ ျပင္သစ္လိုႏိုင္ငံႀကီးေတြက Unocal, Chevron, Total လို ေရနံနဲ႔သဘာဝဓာတ္ေငြ႕ လုပ္ငန္းစုႀကီးေတြရဲ႕ ဗမာ ျပည္က စီးပြားလုပ္ကြက္ေတြနဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ေတြမွာပါ အျငင္းပြားဖြယ္ရာ မတရားမႈ ျဖစ္စဥ္ေတြ ရွိခဲ့ဖူးတာပါပဲ။

ဒါေတြအားလံုးရဲ႕ လက္သည္တရားခံကေတာ့ “အစိုးမရတဲ့ အစိုးရ”၊ “အက်င့္ပ်က္ျခစားေနတဲ့ အစိုးရယႏၱရား”၊ “လူတစု အက်ိဳးစီးပြားကိုသာ ကာကြယ္တဲ့ စနစ္အဖြဲ႕အစည္း” ေၾကာင့္လို႔ တိုတို ဆိုႏိုင္ပါတယ္။  အခု ဝမ္ေပါင္က ျပန္လည္ေျဖရွင္းရာမွာ အဓိက အေၾကာင္းျပတာကိုက အစိုးရခြင့္ျပဳလို႔ ယာေျမေတြကို ကုမၸဏီပိုင္အျဖစ္ ျခံစည္းရိုးခတ္တယ္၊ ေၾကးနီတူးေဖာ္ေရး စီမံကိန္းလည္း ဆက္လုပ္မယ္ ဆိုထားတာပါ။ ေၾကးနီစီမံကိန္းစံုစမ္းေရးေကာ္မရွင္ကလည္း သူတို႔တင္ျပခ်က္ေတြ အျပည့္ အဝ ေဖာ္ေဆာင္မေပးတဲ့ အစိုးရနဲ႔ ေဖာ္ေဆာင္ေရးေကာ္မတီရဲ႕ ခ်ိဳ႕ယြင္းပ်က္ကြက္မႈကိုပဲ ေထာက္ျပခဲ့တယ္။

ရင္းျမစ္ ျပႆနာကေတာ့ ျပည္တြင္း ျပည္ပ ဘယ္လုပ္ငန္းႀကီးမ်ားမဆိုဟာ အစိုးရနဲ႔ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ခ်ေပးႏိုင္သူ လူတစုကိုသာ နားလည္မႈယူ အက်ိဳးအျမတ္ခြဲေပးႏိုင္ရင္ ေျမေနရာအပါအဝင္ စီးပြားေရး ထင္တိုင္းၾကဲလုပ္ႏိုင္ခြင့္ကို အလြယ္တကူ ရေနတယ္။  ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ခြင့္ မရွိ၊ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္မဲ့၊ သတင္းစီးဆင္းမႈ ေႏွးေကြးတဲ့ အရင္ေခတ္ကဆို ပိုသာဆိုးခဲ့ တယ္။  ျပည္သူခမ်ာ ျပားျပားဝပ္ နင္းခံခဲ့ရတယ္။ မ်က္ေမွာက္မွာလည္း အထိုက္အေလ်ာက္ မေက်နပ္ခ်က္ေတြ၊ မတရားမႈ ေတြ ထုတ္ေဖာ္ခြင့္ရေနေပမဲ့ အဆံုးသတ္ရလဒ္ လွိမ့္ခံေနရမႈကေတာ့ မေျပာင္းလဲေသးပါဘူး။

လႊတ္ေတာ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲ၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီ အေပၚယံအမည္ခံေတြနဲ႔ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ေၾကြးေၾကာ္ေနေပမဲ့ လုပ္နည္း၊ လုပ္ ဟန္၊ အက်င့္၊ စရိုက္၊ အေတြးအေခၚ အပုပ္အေဆြးအေဟာင္းေတြက အရင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ အတိုင္း မေျပာင္းလဲေသးပါ။  “တရားမွ်တမႈ အမွန္တရားသည္သာ အင္အား — Right is Might” မျဖစ္၊ “အင္အားသည္သာ အမွန္တရား — Might is Right” ျဖစ္ေနဆဲပါပဲ။  ႀကီးႏိုင္ ငယ္ညွဥ္း အင္အားႀကီးသူသာ အျမဲတမ္းအသာရတဲ့ “The Law of the Jungle — ေတာတြင္း ဥပေဒသ တိရစာၦန္ဝါဒ”သာ ႀကီးဆိုးေနဆဲပါ။  အာဏာရွိသူနဲ႔ အေပါင္းအပါ လူတန္းစားတခုသာ အခြင့္ထူးခံ မင္းမူေနဆဲပါ။  အာဏာ စီးပြား ကိုယ္က်ိဳး အတြက္ လိုအပ္တဲ့ အခါတိုင္းလည္း လက္နက္ထုတ္သံုး၊ ေသနတ္ပစ္ျပ၊ မီးဗံုးခြဲ၊ အေျမာက္ထု လူသတ္၊ အၾကမ္းဖက္၊ ဘုရားဖ်က္၊ ေက်ာင္းဖ်က္၊ သိမ္ဖ်က္၊ အိမ္ဖ်က္ ဘူဒိုဇာထိုးနည္းနဲ႔ ျပႆနာအစံုစံုကို ေျဖရွင္းလိုဆဲပါပဲ။

အခု လတ္တေလာတင္ ျဖစ္စဥ္မ်ားကိုပဲ ၾကည့္ပါ။  ေနာ္ေဝဘုရင္ခရီးစဥ္ မႏၱေလး ေဂါဝန္မွာ ဆင္းရဲသာတဲဖ်က္ေရးကို အစိုးရကိုယ္တိုင္ ရက္ရက္စက္စက္ က်ဴးလြန္ခဲ့တယ္။ လိႈင္သာယာက်ဴးေက်ာ္တဲျဖစ္စဥ္မွာ ေငြရွင္ ပုဂၢလိက ဝါဝါဝင္းကုမၸဏီ က ဥပေဒလက္လြတ္ စိတ္ႀကိဳက္လူမိုက္ေတြငွားၿပီး ဆင္းရဲသားနင္းျပားေတြရဲ႕ တဲေတြကို ဖ်က္ခဲ့တယ္။  စစ္တပ္ရဲ႕ အဓမၼေျမ သိမ္းခံ မိေက်ာင္းကန္သပိတ္စခန္းကို ဝင္စီး ဆႏၵျပသူေတြကို တရားစြဲတယ္။

ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာ ေမွ်ာ္လင့္ရည္မွန္းခဲ့တဲ့ သာတူညီမွ် “ေလာကအမြန္” (၁၉၃၉ အိုးေဝ မဂၢဇင္း ကဗ်ာ) ဟာ စိန္ရတုတိုင္ခဲ့၊ ကိုယ့္မင္းကိုယ္ခ်င္းျဖစ္တာလည္း ႏွစ္ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ခဲ့ေပမဲ့ လက္ရွိတိုင္ “အားျပည့္သူက အားငယ္သူကို ႏိုင္ရာ စားတယ္၊ ဖားမ်ိဳသည့္ ေျမြပမာ” ျဖစ္ေနဆဲပါပဲ။  ကိုယ့္လူမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္း မတရား ကၽြန္ျပဳခံ ျဖစ္လ်က္၊ လူမ်ဳိးျခားႏိုင္ငံမ်ားရဲ႕ ေခတ္သစ္စီးပြားနယ္ခ်ဲ႕ခံလည္း ျဖစ္လ်က္ပါပဲ။  ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အေျမာ္အျမင္ ႀကီးႀကီး ႀကိဳျမင္ ေထာက္ျပခဲ့တဲ့ ဟိုလူ႔မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးရ၊ ဒီလူ႔ေအာက္က်ိဳ႕ရတဲ့ ႏိုင္ငံလည္း ေရတျဖန္းျဖန္း ေဆးရင္း ျဖစ္ေနခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။  ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားမ်ားလည္း လူသတ္၊ မု ဒိမ္း ရာဇဝတ္သမားမ်ားအျဖစ္ မတရားယိုးစြပ္ခံရင္း အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြမွာ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ႔ ကၽြန္ခံေနရတာ အေတာ္ ေတာင္ အသားက်ေနရရွာပါၿပီ။

တိုင္းျပည္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး စနစ္ဆိုး၊ အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္ပံုညံ့ဖ်င္းမႈနဲ႔ အက်င့္ပ်က္မႈ ဆိုးက်ိဳးဆက္ဟာ ဆိုရွယ္လစ္၊ ဒီမိုကေရစီ မ်က္ႏွာဖံုး အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ နာမည္အဖံုဖံု၊ အသံုးေတာ္ခံ အစံုစံုနဲ႔ ရာစုဝက္ေက်ာ္ သက္ဆိုးရွည္ လည္ပတ္ေနတယ္။  အေမရိကန္ အေနာက္ပိုင္းေဒသၾကမ္း ေခတ္တုန္းကေတာ့ မသူေတာ္ေတြဟာ သူတို႔လိုဘျပည့္ စီးပြားျဖစ္ဖို႔အတြက္ ေၾကးစား ေသနတ္ သမားေတြကို အသံုးခ်ခဲ့တယ္။ အခုေခတ္ ဗမာျပည္မွာေတာ့ ဒီမိုကေရစီ၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီ၊ လႊတ္ေတာ္၊ ဥပေဒျပဳမႈ ကေန ေသနတ္က်ည္ဆန္အထိ အသံုးခ် လူတစု ေကာင္းစားေရးကို လုပ္ခြင့္သာေနတယ္။ လူသတ္၊ အၾကမ္းဖက္ မတရားမႈ တခုျဖစ္လိုက္ အသံုးခ်ခံ စံုစမ္းေရးေကာ္မရွင္ဖြဲ႕လိုက္၊ အခ်ည္းအႏွီး အစီရင္ခံစာေတြထုတ္လိုက္ သံသရာကလည္း မဆံုး ႏိုင္ျဖစ္ေနတယ္။

စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးမ်ားရဲ႕ CSR (Corporate Social Responsibility) ဆိုတဲ့ လူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ားကလည္း စားေကာင္း ေသာက္ေကာင္း ပါးပါးလွီး ေခါင္းပံုျဖတ္ေကာင္းေအာင္ ဟန္ျပလုပ္ျပရံုသက္သက္ျဖစ္ေနတယ္။ အခု ဗမာျပည္က ခရိုနီတိုင္း မွာ လူမႈေရးရန္ပံုေငြေဖာင္ေဒးရွင္းေတြ ရွိတယ္၊ လူမႈလုပ္ငန္းေတြ၊ အလွဴေတြ အားတက္သေရာ လုပ္ေနၾကတယ္။  ဒါေပမဲ့ ႏိုင္ငံေရးစနစ္မေျပာင္းဘဲ ဒီမိုး ဒီေလ ဒီလူေတြ အခြင့္သာေနသမွ် တိုင္းျပည္ရဲ႕ ဆင္းရဲခ်မ္းသာကြာဟာမႈ ျပႆနက ေပ်ာက္သြားမွာမဟုတ္၊ လူအမ်ားစု ဆင္းရဲတြင္း နက္သထက္နက္ဦးမွာသာ ျဖစ္တယ္။

ဒီအတြက္ လူသတ္ေကာင္ေတြကို သုတ္သင္ျခင္း၊ သူခိုးဓားျပအႀကီးစားေတြဆီက ျပန္လည္လုယူျခင္း၊ ဖိႏွိပ္သူ အာဏာရွင္ ေတြကို ေတာ္လွန္ျခင္းဆိုတဲ့ “လူမႈတရားမွ်တရွာမႈ” တန္ျပန္အလုပ္ေတြ လိုေနပါတယ္။  ဒါေပမဲ့ Wild West ေခတ္က ‘ရွိန္း’ လို  အဖိႏွိပ္ခံ လယ္သမား၊ ယာသမားေတြဘက္က ရပ္တည္ လူဆိုးေတြကို ‘ဓား’ ‘ဓား’ ခ်င္း၊ ‘လွံ’ ‘လွံ’ ခ်င္း စိန္ေခၚ အန္တုလို႔ေတာ့ မရေတာ့ပါ။  အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူအမ်ားရဲ႕ ပဋာေျမလူး ဒုကၡ ငိုေၾကြးသံေတြကို စာနာနားလည္ခံစားတတ္ကာ တရားမွ်တမႈကို ဦးထိပ္ထားတဲ့ “ရွိန္း စိတ္ဓာတ္” ကိုသာ လူအမ်ားၾကားမွာ တိုးပြားေစၿပီး အားႀကီးသူ အဓမၼျပဳခြင့္သာေနတဲ့ စနစ္ဆိုးႀကီးကို “အၾကမ္းမဖက္” လူထုအားနဲ႔ တိုက္ဖ်က္ရမွာပါ။

ဒါေၾကာင့္ လက္ပံေတာင္း အၾကမ္းဖက္လူသတ္မႈအပါအဝင္ တရားမဲ့မႈအစုစုကို ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္ပြဲမ်ား ႏိုင္ငံတဝွမ္း အင္တိုက္အားတိုက္ ယခုထက္ပိုျပဳလုပ္ဖို႔လိုေနပါတယ္။  မတရားမႈကို မီးေမာင္းထိုးျပမယ့္ ‘ရွိန္း’ စာနယ္ဇင္းေတြလည္း မ်ား မ်ား ပိုလိုေနပါတယ္။  တရားမႈဘက္က ရပ္တည္မယ့္ ဥပေဒသမား ‘ရွိန္း’ေတြ အမ်ားႀကီးလိုေနပါတယ္။  ႀကီးႏိုင္ငယ္ညွဥ္းမႈကို အသံထြက္မဲ့ တက္ၾကြလႈပ္ရွားသူ ‘ရွိန္း’ လူမႈေရးသမားေတြလည္း မ်ားမ်ားလိုေနပါတယ္။  ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ႏိုင္ငံေရး ပီပီျပင္ျပင္ လုပ္ဖို႔ကေတာ့ မရွိမျဖစ္ အလိုအပ္ဆံုးအခ်က္ပါပဲ။  ျပည္သူ႔ဘဝ ဆင္းရဲတြင္းကၽြတ္၊ မင္းအပါအဝင္ ရန္သူမ်ဳိးငါးပါး ေဘးက လြတ္ဖို႔ရာ ႏိုင္ငံေရးကုထံုးမွလြဲလို႔ လူမႈေရး အပါအဝင္ အျခားေဆးၿမီးတိုမ်ား ေဆးမတိုး၊ ေဆးမမီေတာ့ပါ။  အထူးသျဖင့္ အုိ၊ နာ၊ ေသ လကၡဏာေရး သံုးပါး မၾကား၊ မျမင္ရတဲ့ က်တ္ေျပးအရပ္က ဆင္စြယ္နန္းေတာ္ စင္ျမင့္ ႏိုင္ငံေရး ထက္မွာ ဒီမိုကေရစီ ေပါကၡရ ဝႆမိုးရြာကာ လူတစုအတြက္ သက္သက္ ေလာကနိဗၺာန္ တည္ေဆာက္ သာယာမိန္း ေမာေနၾကတဲ့ လႊတ္ေတာ္ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား “ရွိန္းစိတ္ဓာတ္” ကို အတုယူ အလုပ္ေကာင္းေတြလုပ္ျပဖို႔ အေရးတႀကီးလို ေနပါတယ္။

နိဂံုးခ်ဳပ္ရရင္ ‘ရွိန္း’ ဇာတ္ကား အဆံုးမွာ ဂ်ိဳဝီကေလးက ျမင္းစီးထြက္သြားတဲ့ ‘ရွိန္း’ ကို “ျပန္လာပါ ‘ရွိန္း’ ေရ” တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္သလိုပဲ အခု ေအာ္ခ်င္ပါတယ္။  (၂၀၁၅) ႏွစ္သစ္မွာ “တရားမွ်တ လြတ္လပ္ျခင္းနဲ႔မေသြ ဒို႔ျပည္၊ ဒို႔ေျမ” အမွန္တ ကယ္ျဖစ္ဖို႔ မတရားမႈကို ရဲရဲဝံ့ဝ့ံတြန္းလွန္ဝံ့တဲ့ ဗမာျပည္က “ရွိန္းမ်ား” လူထုရင္ခြင္ဆီ မ်ားမ်ား ျမန္ျမန္ ျပန္လာေစခ်င္ေၾကာင္း အသံကုန္ ေအာ္လိုက္ေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ။

ၿငိမ္းခ်မ္းေအး
ဒီဇင္ဘာ ၂၃၊ ၂၀၁၄ (စာၿပီးရက္စြဲ)

(သည္ေလဒီးစ္ သတင္းဂ်ာနယ္၊ အတြဲ (၂)၊ အမွတ္စဥ္ (၄၅)၊ ဒီဇင္ဘာ (၂၆) ေသာၾကာေန႔ထုတ္တြင္ မူလ ပံုႏွိပ္ခဲ့သည္။  ယခု မုိးမခတြင္ ထပ္မံ အြန္လုိင္းျဖန္႔ခ်ိသည္။  ေဆာင္းပါးပါ အာေဘာ္ကို ေဝဖန္ရန္ nyeinchanaye81@gmail.com သို႔ စာေရးႏိုင္သည္။)

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ