(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၁၁၊ ၂၀၁၄
ယခင္အပတ္မွ အဆက္
(၆၁)
ေနာ္ေဝႏိုင္ငံက ျမန္မာမ်ားႏွင့္ လမ္းခဲြၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ ဆြီဒင္ႏိုင္ငံရွိ ကိုေသာ္ေအာင္စသည့္ျမန္မာမ်ားႏွင့္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ ဆက္ရျပန္ဦးမည္။ ေရႊညဝါဆရာေတာ္တို႔က တစ္စီး၊ စာေရးသူက ကိုေသာ္ေအာင္ ေမာင္းသည့္ကားကို စီးရသည္။ ကိုေသာ္ေအာင္က မေလးရွားမွ ေရာက္လာသူ။ မေလးရွားက ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ားကို ျပန္လည္သတိရေစသည္။ ကိုယ္သိသည့္သူမ်ားကိုလည္း သူ သိေနသည္။ သူသိသည့္သူမ်ားကိုလည္း ကိုယ္သိေနသည္။ အတိတ္ျဖစ္ရပ္မ်ားက ပစၥဳပၸန္ေရာက္လာၿပီး စကားေျပာၾကသည္။ ယူစရာ သခၤန္းစာေတြ တစ္ပံုတစ္ပင္ႀကီးပါလား။
ျဖစ္ရပ္တစ္ခုတြင္ ကိုယ္တိုင္ပါဝင္ေနရခ်ိန္ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္တြင္ ၎ျဖစ္ရပ္ကို အမွန္အတိုင္း ႐ႈျမင္သံုးသပ္ႏိုင္ဖို႔ ခက္သည္။ မွန္သည္ မွားသည္ ေျပာရတာ မလြယ္ပါ။ အခ်ိန္တစ္ခု ၾကာေညာင္းသြားသည့္အခါမွာေတာ့ အဆိုပါျဖစ္ရပ္က ျပန္လည္႐ုန္းထၿပီး အမွန္ေတြကို လာေျပာတတ္သည္။
ေနာက္ထပ္ ၃ နာရီခန္႔ၾကာေသာအခါ ယူ႔စေဒါၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္သည္။ မေကသီတို႔မိသားစုအိမ္ေရွ႕တြင္ ကားခဏရပ္သည္။ ေရႊညဝါဆရာေတာ္ ကို ဖူးၾကသည္။ ၿပီးလွ်င္ ကိုေက်ာ္ဇင္ + မေရႊတို႔ မိသားစုအိမ္ေဂဟာသို႔ ဆက္သြားသည္။ ေရႊညဝါဆရာေတာ္ႏွင့္ သံဃာမ်ားကို ဖူးေတြ႕ ရသျဖင့္ အလြန္ၾကည္ႏူးေနၾကပံုရသည္။ ည ၉ နာရီခန္႔တြင္ ယူ႔စေဒါမွ ၄၅ မိနစ္ခန္႔သြားရေသာ ျမန္မာမိသားစုအိမ္သို႔ သြားၾကသည္။ အိမ္ရွင္ဒကာႀကီးက အတိုင္းအဆမရွိ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပံုရသည္။ အလတ္တန္းအထိ ပညာသင္ဖူးသည့္ ပဥၨင္းလူထြက္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ခရီးပန္းေနသျဖင့္ ခဏတာေနၿပီး ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ မေရြတို႔အိမ္တြင္ တစ္ညတည္းခိုသည္။
မေရႊတို႔အိမ္တြင္ ရပ္ေဝးရပ္နီးမွ ဧည့္သည္မ်ား လာေရာက္ၾကသည္။ စကားေျပာၾကသည္။ ထိုအထဲတြင္ အနည္းငယ္ ထူးဆန္းေသာ ဒကာႀကီးတစ္ဦး ပါသည္။ သူက ဆရာေတာ္မ်ားကို ဦးခ်ျခင္း မရွိ။ တျဖည္းျဖည္း စကားေျပာကာမွ သူ႕အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပသည္။ သူက အရင္က ဗုဒၶဘာသာ။ ယခုအခါ ခရစ္ယာန္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲလိုက္ၿပီဟု ဆိုသည္။ ဆြီဒင္ကို ေရာက္ခါစက က်န္းမာေရးမေကာင္းျဖစ္သည္။ ထိုအခါ ေယ႐ႈကို ကိုးကြယ္လွ်င္ ေပ်ာက္လိမ့္မည္ဟု ဓမၼဆရာက ေျပာသျဖင့္ ကိုးကြယ္လိုက္သည္။ ေရာဂါလည္း ေပ်ာက္သြားသည္ဟု ဆိုသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ သူက သံဃာေတာ္မ်ားကို ေတြ႕ေသာအခါ တစ္သက္လံုးကိုးကြယ္လာခဲ့ေသာ ဘာသာတရားအရွိန္ေၾကာင့္ ဦးလည္း ခ်ခ်င္၊ တစ္ဖက္ကလည္း ႏွစ္ခ်င္းခံထားသျဖင့္ တြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္ျဖစ္ေနပံု ရသည္။ ေနာက္ပိုင္း ေရႊညဝါဆရာေတာ္ႏွင့္ ေဆြးေႏြးၿပီးေသာအခါမွ ဦးခ်သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဗုဒၶဘာသာက ဘာသာဝင္ဦးေရ တိုးပြားဖို႔ စိတ္မဝင္စားေၾကာင္း၊ ျမတ္စြာဘုရားကလည္း သူ႔ကို ကိုးကြယ္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အျခားတစ္စံုတစ္ရာကို ကိုးကြယ္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိမိ၏ ဦးေႏွာက္ျဖင့္ အေသအခ်ာ စဥ္းစားသံုးသပ္ၿပီးမွ ကိုးကြယ္ဖို႔ မွာထားေၾကာင္း စသျဖင့္ ေျပာျပျဖစ္ခဲ့သည္။
(၆၂)
ေနာက္တစ္ေန႔ မေကသီတို႔အိမ္ေဂဟာတြင္ ေန႔ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီး ျမန္မာေက်ာင္းရွိရာ ေယာ့ကြမ္းၿမိဳ႕သို႔ ထြက္ခြါခဲ့သည္။ ဂ်ီပီအက္စ္က လမ္းညႊန္သည့္အတုိင္းသာ သြားေနရသည္။ လမ္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္တြင္ လမ္းညႊန္ဆိုင္းဘုတ္တစ္ခုမွ မေတြ႕ရေပ။ ၿမိဳ႕ဟုဆိုေသာ္လည္း အမွန္အားျဖင့္ ရြာသာသာမွ်သာ ျဖစ္သည္။ ညပိုင္းႀကီး ေရာက္သြားသည္။ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ဦးနႏၵသာရက ခရီးဦးႀကိဳျပဳသည္။ အခန္းမ်ားကို လိုက္ျပသည္။ ေရႊညဝါဆရာေတာ္က ဥေရာပသြားခဲ့သမွ်ေနရာမ်ားတြင္ ဤျမန္မာေက်ာင္းေလာက္ က်ယ္က်ယ္ဝန္းဝန္း မရွိေၾကာင္း ဆိုသည္။ ျမန္မာေက်ာင္းသည္ ယခင္က ဘိုးဘြားရိပ္သာႀကီးျဖစ္သည္။ ဆြီဒင္ႏိုင္ငံေရာက္ျမန္မာဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား စုေပါင္းၿပီး ဝယ္ယူကာ ေက်ာင္းအျဖစ္ လွဴဒါန္းထားၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ျမန္မာေက်ာင္းမွ နာရီဝက္ခန္႔ သြားရသည့္ Flygvapen Museun ဟူေသာ ေလယာဥ္ျပတုိက္သို႔ သြားၾကသည္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ အဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းလဲတိုးတက္လာေသာ ေလယာဥ္တို႔၏ သမိုင္းေၾကာင္းကို စိတ္ဝင္စားဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ျပသထားသည္။ ခရီးသြားရင္း ျပတိုက္မ်ားသို႔ ေရာက္သည့္အခါတိုင္း ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ရွိစဥ္က ျပတိုက္တစ္ခုမွ မသြားဖူး၊ မၾကည့္ဖူးခဲ့ျခင္းကို ေတြးမိတတ္သည္။ သူတို႔ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ျပတိုက္သည္ အဓိပၸာယ္ေျမာက္ျမားစြာ ရွိသည္။ ျပတိုက္တစ္ခုေရာက္သည္ႏွင့္ မိမိႏိုင္ငံအေပၚ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစိတ္၊ တန္ဖိုးထားစိတ္ တစ္နည္းအားျဖင့္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာေအာင္ ႀကိဳးစားျပသထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ “ငါတို႔ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေလယာဥ္ျပတိုက္လုပ္ရင္ ဘာေတြကိုမ်ား ျပရမွာပါလိမ့္”ဟု ေတြးကာ ၿပံဳးမိသည္။
မိမိတို႔ႏိုင္ငံအတြက္ အသက္ေပးၿပီး ကာကြယ္ခဲ့သူမ်ား၊ တိုင္းတစ္ပါးက်ဴးေက်ာ္သူမ်ားကို စြန္႔ဝံ့စြန္႔စားတိုက္ခိုက္ခဲ့ပံုမ်ား၊ စြန္႔ဦးတီထြင္သူမ်ား၊ မိမိႏိုင္ငံကို ဂုဏ္တက္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ခဲ့ေသာ စာေရးဆရာမ်ား၊ သိပၸံပညာရွင္မ်ား၊ ပန္းခ်ီပညာရွင္မ်ား … စသျဖင့္ သူ႔အခန္းက႑ႏွင့္သူ စနစ္တက် ထားရွိၿပီး ျပတိုက္အျဖစ္ ျပသထားၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ျပတိုက္မ်ားသို႔ ေရာက္တိုင္း စာေရးသူတို႔ ေခတ္ကာလ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရပုံမ်ားက ရင္နာဖြယ္အျဖစ္ ျပန္ေျပာင္းသတိရလာတတ္သည္။
စာေရးသူတို႔ ေခတ္ကာလတြင္ မိမိတို႔ႏိုင္ငံကို အသက္ေပးကာ လြတ္လပ္ေရး အယူေပးခဲ့ၾကေသာ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုလည္း အေလးျပဳခြင့္မရ။ သူတို႔အေၾကာင္း စာအုပ္မ်ားကိုလည္း ႐ိုက္ႏွိပ္ခြင့္မရ။ သူတို႔ပံုပါေသာ စာရြက္အပိုင္းအစကိုပင္ ေပၚေပၚထင္ထင္ သိမ္းထားခြင့္မရ။ သူတို႔ကို ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳေသာစာေပမ်ားလည္း ဖန္တီးခြင့္မရွိ။ စာေရးသူတို႔ျပည္သူမ်ားမွာ သူတို႔ခ်စ္ရျမတ္ႏိုးရေသာေခါင္းေဆာင္မ်ားကို သိုသိုသိပ္သိပ္ ရင္ထဲတြင္သာ ထားၿပီး ခ်စ္ခဲ့ရသည္။ ျမတ္ႏုိးခဲ့ရသည္။ စာေရးသူ သာသနာ့တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းတက္စဥ္ကေတာ့ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ တင္းက်ပ္ထားသည့္ၾကားက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပံုႏွင့္ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပံုတို႔ကို အခန္းတြင္း၌ ခ်ိတ္ထားကပ္ထားခဲ့သည္ကို အမွတ္ရသည္။
ဆူးေလနားတစ္ဝိုက္က စာအုပ္အေဟာင္းဆိုင္မ်ားတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းစာအုပ္မ်ားကို အႀကိမ္မ်ားစြာ ရွာခဲ့ဖူးသည္။ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ဝယ္ဖတ္ခဲ့ဖူးသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းမိန္႔ခြန္းစာအုပ္မ်ားက ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္၏ တာဝန္သိစိတ္၊ တာဝန္ယူစိတ္ႏွင့္ တာဝန္ခံစိတ္မ်ားကို ေလ့လာသိရွိရသည္။ ေလးေလးစားစားခ်စ္ျမတ္ႏုိးရသည္။ ထိုစဥ္ကေတာ့ “ဒီလိုျမင့္ျမတ္တဲ့ေခါင္းေဆာင္မ်ိဳးကို ေခ်ာင္းထိုးထားခ်င္ၾကသူေတြ”ဟု အၿမဲေတြးကာ ေတာ္လွန္ေသာစိတ္ဓာတ္မ်ားျဖင့္ ဘဝကို ရွင္သန္ခဲ့ရသည္။ လူငယ္တစ္ေယာက္၏ မဟုတ္မခံစိတ္၊ ဇြတ္တရြတ္ႏိုင္စိတ္၊ ဘဝတက္လမ္းေတြ ပကာသနေတြ ဘယ္လိုပင္ ပ်က္ယြင္းပေစ အမွန္တရားကိုပဲ ဆုတ္ကိုင္ထားမယ္ဆိုတဲ့ အားမာန္ေတြ ရရွိခဲ့ရသည္။ ထိုစိတ္ဓာတ္ေၾကာင့္ ဘဝတက္လမ္းေတြ၊ အခြင့္အေရးႀကီးေတြ မ်ားစြာ လက္လႊတ္ခဲ့ရဖူးေသာ္လည္း ထိုစိတ္ဓာတ္ေၾကာင့္ပင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယေန႔အခ်ိန္အထိ ဂုဏ္ယူေနမိဆဲပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ေရႊတိဂံုဘုရားေျမာက္ဘက္မုခ္ေရာက္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္စာတိုင္ေဘးက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတိုင္း ဝမ္းနည္းသလိုလို တစ္စံုတစ္ရာ ခံစားခဲ့ရသည္ကိုလည္း အမွတ္ရသည္။ ေရႊတိဂံုဘုရားေတာင္ဘက္က အမႈိက္သ႐ိုက္မ်ား၊ ျမက္ပင္မ်ားျဖင့္ မသန္႔မရွင္းသည့္ ဆရာစံအထိမ္းအမွတ္ေက်ာက္စာတိုင္ဝန္းထဲသို႔လည္း ဝမ္းနည္းစိတ္ျဖင့္ အႀကိမ္မ်ားစြာ ဝင္ထိုင္ဖူးသည္။ မိမိတို႔ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာေခါင္းေဆာင္မ်ားကို လြတ္လပ္စြာ ခ်စ္ခြင့္မရွိ၊ ျမတ္ႏုိးခြင့္မရွိ၊ ဦးထိပ္ထားခြင့္မရွိေသာတိုင္းျပည္ေလာက္ တရားမဲ့တာ အဘယ္မွာ ရွိမည္နည္း။
သူတစ္ပါးႏိုင္ငံမ်ားတြင္ မိမိတို႔ႏိုင္ငံအတြက္ အသက္စေတးသြားခဲ့ၾကသည့္ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ႏိုင္ငံဂုဏ္ေဆာင္မ်ားကို ျပတိုက္ႀကီးမ်ားေဆာက္လုပ္ၿပီး ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားစြာ ျပသထားၾကသည္။ သူတို႔ႏိုင္ငံကို တရားသျဖင့္ ဦးေဆာင္သြားခဲ့ၾကသည့္ သမၼတအဆက္ဆက္၊ ေခါင္းေဆာင္အဆက္ဆက္တို႔ကိုလည္း ဂုဏ္ယူစြာ၊ ေႏွာင္းေခတ္လူသား မ်ိဳးဆက္သစ္တို႔ အားက်ေစရန္ ျပသထားတတ္ၾကသည္။
ျမတ္စြာဘုရားက ေက်းဇူးတရားကို အလြန္တရာ တန္ဖိုးထားသည့္ဘုရား ျဖစ္သည္။ လူအခ်င္းခ်င္းေပါင္းစပ္္ဖဲြ႕စည္းထားသည့္ လူ႔အဖဲြ႕အစည္းမွာျဖစ္ျဖစ္၊ ႏိုင္ငံအလိုက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္စံုတစ္ခုႏွင့္တစ္စံုတစ္ခုကို ေက်းဇူးတရားျဖင့္ ခ်ိတ္ဆက္ထားေစသည္။ ေက်းဇူးမဲ့ျခင္းကို အၿမဲတမ္း ကဲ့ရဲ႕ေတာ္မူသည္။ ေက်းဇူးသိျခင္းကို ထာဝရအားေပးခ်ီးမြမ္းေတာ္မူသည္။ စာေရးသူတို႔ေခတ္ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေက်းဇူးတင္သင့္၊ ေက်းဇူးျပဳထိုက္ေသာ ႏိုင္ငံ့ေက်းဇူးရွင္မ်ားကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈခံခဲ့ၾကရသည္။ လူမႈအဖဲြ႕အစည္းတစ္ခု၊ ႏိုင္ငံတစ္ခု တိုးတက္ႀကီးပြားဖို႔ဆိုလွ်င္ ေက်းဇူးတရားကို သိဖို႔ လိုပါသည္။ သိသည့္အတိုင္း ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားဖို႔ လိုပါသည္။ ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားသည့္အတိုင္း ေက်းဇူးဆပ္ဖို႔လည္း အလြန္လိုအပ္လွပါသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္ …
အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
www.facebook.com/ashinkusalasami
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
