ေမာင္စြမ္းရည္ – ပန္းျမန္မာေတြ လာတုန္းက
(မိုးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၁၁၊ ၂၀၁၄
နယူးေယာက္ကို ဗမာစာေရးဆရာေတြ လာခဲ့ၾကတယ္။ ႀကံဳဝင္ ခဲ့ပါေလ။ ခရီးႀကံဳလို႕ ဝင္လာၾကတာပါ။ ဗမာျပည္က စာေရးဆရာ ေတြက PEN International အသင္းကိုဝင္ဖို႕ မႏွစ္က (၂၀၁၃) မွာ PEN Myanmar ကို ဖြဲ႕ခဲ့သတဲ့။ မသီတာ (စမ္းေခ်ာင္း) တို႕ ဦးေဆာင္ဖြဲ႕ၾကတယ္။ သူတို႕အဖြဲ႕ကို ဗမာလို ဘယ္လိုေခၚသလဲ မေမးလိုက္ရဘူး။ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာအသင္းကို ဝင္တာဆိုေတာ့ ဗမာအမည္လည္း ရိွပံုမရဘူး။က်ေနာ္ကလဲ က်ေနာ့္စာေတြထဲမွာ အဂၤလိပ္စာလံုးေတြ မပါေစခ်င္ဘူး။ဗမာအသံထြက္နဲ႕ ေရးရင္လဲ PEN ကို ပင္း လို႕ ေရးမလား၊ပန္းလို႕ ေရးမလား။ ဘယ္ဟာမွမႀကိဳက္တာနဲ႕ပဲ ပန္းျမန္မာ လို႕ပဲ ေကာက္ေရးလိုက္ပါတယ္။ အခ်င္းခ်င္းနားလည္ရင္ၿပီးေရာေပါ့ ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႕ ပါပဲ။ ပန္းဆိုတာ လွတယ္မဟုတ္လား။
အဲ … အဲ႕ဒီ အသင္းက မေခ်ာႏွစ္ေယာက္နဲ႕ ဘုန္းေမာင္တစ္ေယာက္ ကို PEN –Canada က ဖိတ္ၾကားလို႕ ကေနဒါကေန အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကို ဝင္းထရံေက်ာ္ၿပီး ကူးလာခဲ့ၾကပါတယ္။ မေခ်ာႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အပ်ိဳႀကီးလက္ေဟာင္း “ဆယ္လီဗလစ္တီတရာ့ကိုးဇင္” (ခင္ျမဇင္) နဲ႕ အပ်ိဳႀကီးလက္သစ္ မသီတာစမ္းေခ်ာင္း တို႕ပါပဲ။သူတို႕ အတြက္ ေၾကာ္ျငာတာမဟုတ္ပါ။က်ေနာ္လဲ ခင္ျမဇင္ရဲ႕ ဆယ္လီဗလစ္တီ စာမ်ိဳးေတြ ဖတ္ၿပီး က်ေနာ္႕ကေလာင္ပါ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားတယ္ ထင္ပါတယ္။ “ေပတူးဘုန္းႀကီး” နဲ႕ “ေမ်ာက္လူ”တို႕ကိုပါ သတိရသြားလို႕ပါ။ ဘုန္းေမာင္တေယာက္ကေတာ့ ေနဘုန္းလတ္ေပါ့။သူကလဲ လူပ်ိဳႀကီးပဲထင္ပါရဲ႕။ အပ်ိဳႀကီး လူပ်ိဳႀကီးလို႕ေခၚရတာ နည္းနည္းရင့္သီးသလို ထင္မိလို႕ အားနာပါရဲ႕။ဒါေပမဲ႕ လူလြတ္ေတြလို႕ ေျပာရရင္လဲ မေကာင္းပါဘူး။ လူလြတ္ေတြဆိုေပမဲ႕ သူတို႕နဲ႕ ေတြ႕ဆံုႏႈတ္ဆက္ဖို႕ လူလြတ္ေတြပဲလာၾကေတာ့ ဧည့္ခန္းျပည့္သြားလို႕ ထမင္းေတြ ေခ်းရငွားရ ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႕ေနတဲ့ နယူးေယာက္ရဲ႕ ဘုရင္မၿမိဳ႕နယ္ထဲက တိုက္တန္းလ်ား ဗမာမိသားစုက ၅၀ ေက်ာ္ေလာက္ရိွေတာ့ ေခ်းရငွားရတာ လြယ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕က အဖိုးႀကီး အဖြားႀကီး ‘စီနီယာ တရာ့ကိုးဇင္’ေတြဆိုေတာ့ အေခ်းလဲ ျပန္ေတာင္းရိုး မရွိဘူးေလ။
ဧည့္ႀကိဳအဖြဲ႔မွာ ေဒၚစုၿခံေပါက္ ဖိုးခြား က ဦးေဆာင္ၿပီး ကားနဲ႕ သြားႀကိဳလာတယ္။အပုေလး ဖိုးခြားေလ။ သူနဲ႔အတူ ပန္းခ်ီမင္းေက်ာ္ခိုင္ ကလဲ အခါးရည္ပုလင္းေတြ၊ ၾကက္ကင္၊ ၾကက္ေၾကာ္ေတြပါ ယူလာပါတယ္။ နယူးေယာက္စာေရးဆရာ ေရႊျပည္စိုးကလဲ သစ္သီးဝလံေတြနဲ႕ အခ်ိဳပြဲေတြယူလာတယ္။ ေခ်ာအိသိမ္းဆိုတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာမႀကီးကေတာ့ နို႕ဗူးေတြ ပါလာတယ္။ သူ႔ကေလးဖုိ႔ ကေလးထိန္းတဲ့လူလဲေခၚ လာတယ္။
စကားေတြ “ေတာေရာက္ၿမိဳ႕ေရာက္” ေျပာၾကရင္းက တရုတ္ျပည္ကုိပါေရာက္သြားၾကေလရဲ႕။ တရုတ္ျပည္က ေဒါက္တာလွေက်ာ္ေဇာက က်ေနာ့္ကုိ ‘သမီးေရးတဲ့အေဖအေၾကာင္း’ စာအုပ္တအုပ္ပုိ႔လုိက္တာ ရရဲ႕လားလို႔ တယ္လီဖုန္းနဲ႔လွမ္းေမးေတာ့ က်ေနာ္ကလဲ တယ္လီဖုန္းကုိ ဧည့္သည္ “ပန္း” သုံးေယာက္နဲ႔ ဆက္ေပးလုိက္တယ္။ ေျပာရင္းဆုိရင္း သတိရလာတာ ဟုိးအေဝးႀကီးကုိ ေရာက္ေနတဲ့ “ေအာင္ေဝး” ကုိလဲ မရုိးမရြျဖစ္ေအာင္ “အိပ္ၿပီလား” လို႔ ဖုန္းေခၚၾကည့္လိုက္တယ္။ မအိပ္ေသးဘူးဆုိၿပီး သူကလဲ “ပန္း” သုံးပြင့္လုံးနဲ႔ အားရပါးရနႈတ္ဆက္ပါတယ္၊ ႀကိဳသိရရင္ ကဆုန္ေပါက္ေျပးလာမွာတဲ့။ မရုိးမရြျဖစ္သြားေလရဲ႕။
ေျပာရင္းဆုိရင္း ဆုိသလုိပါပဲ။ အေမရိကန္ျပည္အေနာက္ဖ်ားရွိ၊ ေလာ့စ္အိန္ဂ်ဲလိၿမိဳ႕က ျမန္မာေဂဇက္ အယ္ဒီတာ- ကဗ်ာဆရာ “ေဆာင္းဦးပန္း” ေခၚ ေဒါက္တာေဆြေဆြကလဲ ေဒါက္တာမသီတာတို႔လာရင္ ဖုန္းေခၚပါဦးလို႔ ေန႔ခင္းကမွာထားေလေတာ့ ေပးလုိက္ရပါေသးတယ္၊
ဧည့္သည္ေတြေကာင္းေကာင္းမစားရပဲ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ခ်ည္း အလုပ္ရႈပ္ေနၾကေတာ့ အိမ္ရွင္ေတြပဲ ေကာင္းေကာင္းစားရပါတယ္။ မေဆြေဆြကလဲ အယ္ဒီတာ ပီသပါေပတယ္။ သုံးေယာက္လုံးကုိ အမိအရ ဗ်ဴးလိုက္ပါတယ္။
ေဒါက္တာမသီတာက ေဒါက္တာလွေက်ာ္ေဇာ၊ ေဒါက္တာေဆြေဆြတို႔နဲ႔ စကားေျပာေနတုန္း၊ ေဒါက္တာခင္ေမာင္ႀကီးနဲ႔ ေဒါက္တာတင္ေဇာ္လြင္ကုိလဲ ဖုန္းေခၚထားတယ္၊ ေဒါက္တာခင္ေမာင္ႀကီးက မလာနုိင္ဘူး။ သူက ‘စုိင္းသီဟ’ ဆိုတဲ့စာေရးဆရာေလ။ ဗမာျပည္မွာ မဆလ လက္ထက္က ဂ်ာမဏီကုိ သတင္းစာပညာေတာ္သင္ သြားရဖူးတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ “အားလုံးအိႏၵိယ” ေခၚရမလားမသိ၊ ၾသ-ဣၿႏၵိ ယ” ေရဒီယုိျမန္မာပုိင္းမွာ ရွစ္ေလးလုံး သတင္းေတြေၾကညာေပးခဲ့သူေပါ့- ခုေတာ့ အေမရိကန္တကၠသုိလ္တခုမွာ ျမန္မာစာဆရာ။ သူ႔ကုိ နယူးေယာက္ “ ျမန္မာစာေပနွင့္ယဥ္ေက်းမႈအသင္း” ဥကၠဌ ႀကီးအေနနဲ႔ ဖိတ္တာပါ၊ သူမကနုိင္လုိ႔ ဒုတိယဥကၠဌေရႊျပည္စုိးလာပါတယ္၊ ေဒါက္တာတင္ေဇာ္လြင္ကလဲ ကေလာင္နာမည္တခုနဲ႔ စာေရးေနသူပါပဲ။ သူကေတာ့ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕လယ္က “ေအရွန္ဆုိဆုိက္ယက္တီမွာ လုပ္တဲ့ “ပန္းျမန္မာ” သုံးဦးေဟာေျပာပဲြမွာပဲ ဆုံမယ္တဲ့။ လက္မွတ္ဝယ္ရ၊ ဘာလုပ္ရနဲ႔ဆုိေတာ့ မဆုံလုိက္ရပါဘူး။
ႀကိဳဆုိဧည့္ခံတဲ့အဖဲြ႔ထဲမွာ “ဖရူစန္း” (ျဖဴျဖဴစန္း)ဆုိတဲ့ ရခုိင္မေလးတဦးလည္းပါတယ္၊ သူကေတာ့ မသီတာရဲ႕သူငယ္ခ်င္းပါ။ အရင္တေခါက္ နယူးေယာက္ကိုေရာက္တုန္းက “ဖရူဖရူစန္း”တုိ႔အိမ္မွာ တည္းၾကသတဲ႔။ “ဖရူဖရူစန္း”ကလဲ သူ႕ ခင္ပြန္းဘက္က ေဆြမ်ိုဳးစပ္ရင္ စာေရးဆရာ ျမန္မာ႔အသံေက်ာ္ဦးရဲ႕ ေခၽြးမေလ၊ က်န္တာေတြကေတာ႔ စာေပဝါသ နာရွင္ေတြပါပဲ။
ႀကိဳဆုိဧည့္ခံသူေတြမွာ က်ေနာ့ဇနီးလဲပါတယ္။ သူကလဲ မန္းတကၠသုိလ္ ေရႊမန္းေဆာင္သူဘဝက မန္းေတာင္ေျခက ျမတ္ရတနာမဂၢဇင္းမွာ ကေလာင္အမည္တခုနဲ႔ ကေလာင္ေသြးခဲ႔သူပါပဲ။ ေခသူမဟုတ္ပါဘူး။ ေယာက်ာ္းအယူေစာၿပီး သူ႕ ေယာက်ာ္းစာေရးဆရာျဖစ္ေအာင္ ပါရမီျဖည့္ရတာနဲ႔ သူကုိယ္တုိင္ေတာ႔ စာေရးဆ ရာမျဖစ္လုိက္ရရွာပါဘူူး။ ခုျပန္ေရးပါလားလုိ႔တုိက္တြန္းေတာ႔ “ငါ ဒီေလာက္မရူးဘူးတဲ႔”။ ခုေခတ္လူငယ္ေတြ ေျပာတဲ႔ “ရူးသြပ္မႈ”ဆုိတာျဖစ္မွာေပါ႔။ ေရွးစကားလဲရွိပါတယ္။ “ရူးမွထူး”သတဲ႔။ သူကမရူးဘူးဆုိေတာ႔ မထူးဘူး ေပါ႔။ ဆယ္လီဗလစ္တီႀကီးနဲ႔ သူတုိ႔အဖြားႀကီးခ်င္း ဗလစ္လစ္ေတြ ေျပာေနၾကေလရဲ႕ ။
သူတုိ႔က ဗမာဟင္းပဲစားခ်င္ပါတယ္ဆုိလုိ႔ အေတာ္ပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ကလဲ သူတုိ႔ကဗုိလ္လုိစားခ်င္တယ္ ေျပာရင္”ဘာဂါ”တုိ္႔ “ေခြးပူ ေဟာ႔ေပါ႔”တုိ႔ ဝယ္ေကၽြးေနရမွာ။ ထမင္းခ်က္ထားလဲ လူကမ်ားလုိ႔ အိမ္းနီးခ်င္းလာပုိ႔ တဲ႔ ဒန္ေပါက္ထမင္းလဲေျပာင္ေရာ။ ထပ္လုပ္ေပးရတဲ႔ “မီးေရွ”လဲ ေျပာင္ေရာ။ ဒန္ေပါက္က ကုလားစာပါ။ မီးေရွက တရုတ္စာလား ဘာလားမသိဘူး။ ဗမာစာေတာ႔မဟုတ္ေပမယ့္ သူတုိ႔ကေတာ႔ ေျပာင္ေအာင္စားသြားၾကေလရဲ႕ ။ စားစရာကုန္ေပမယ့္ ေျပာစရာမကုန္လုိ႔ ညဥ္႔နက္သန္းေခါင္ ခုႏွစ္စဥ္ၾကယ္ေတာင္ အၿမီးေထာင္ခ်ိန္ေရာက္မွ စ ကားအမ်ွင္ျပတ္ၿပီး ျပန္သြားၾကပါတယ္။ ေပ်ာ္လဲေပ်ာ္ပါရဲ႕ ပ်င္းလဲပ်င္းပါရဲ႕ ဆုိသလုိပါပဲ။
သူတုိ႔က ႏုိဝင္ဘာ ၃ရက္ ေန႔ညလာၿပီး ေနာက္ႏုိဝင္ဘာ ၉ ရက္ေန႔မနက္က်ေတာ႔ စာေရးဆရာအသစ္ တစ္ေယာက္ ထပ္ေရာက္လာပါ တယ္။
ေနာက္ေရာက္လာသူက က်ေနာ္ျပည္ပေရာက္မွ ျဖစ္လာတဲ႔ စာေရးဆရာ လူငယ္ေျခတက္တေယာက္ ျဖစ္ေပမယ့္ သူကလဲ “ပန္းျမန္မာ”စာေရးဆရာဗဟုိေကာ္မတီဝင္ တေယာက္ပါပဲ။ သူတုိ႔က အင္တာေနရွင္နယ္ အသင္းဝင္ေတြဆုိေတာ႔ အင္တာေနရွင္နယ္ေတြက ဖိတ္ၾကားၾကတာ ျဖစ္ပံုရတယ္။ ေျမမႈန္လြင္ ဆုိတာေပါ႔။ အေမရိကန္မွာ ေရာသမရင္း အိမ္ေထာင္က်သြားတဲ႔ “သားစုိး”ရဲ႕ ညီေတာေမာင္ပါ။ သူတုိ႔ရဲ႕ ညီအငယ္ဆံုးကလည္း အေမရိကားမွာ အလုပ္လုပ္ရင္းေက်ာင္းတက္ေနသတဲ႔။ ‘သူတုိ႔ဦးႀကီး’တစ္ေယာက္လည္း နယူးေယာက္မွာ ေရာက္ေနတယ္ဆုိေတာ႔ ခဏ “ႀကံဳဝင္”ဝင္လာတယ္။
သူက အိုင္အုိ၀ါတကၠသုိလ္က “အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာစာေရးသားမႈ အစီအစဥ္က အင္တာေနရွင္နယ္ ရုိက္တင္းပရုိဂံ”ကုိ သံုးလ လာေရာက္ ပါဝင္ဆင္ႏႊဲၿပီး သူအဖြဲ႕နဲ႔ ၿမိဳ႕လယ္က ဟုိတယ္ႀကီးတစ္ခုမွာ တည္းခုိရာက ထြက္လာရရွာတယ္။ တက္(စ္)စီငွားၿပီးလာခဲ႔ပါ … တက္(စ္)ခ ဆီးၿပီးေပးပါ႔ မယ္လုိ႔ ေျပာၿပီးဖိတ္ၾကားရတာ။ မမ်ားပါဘူး။ ေဒၚလာ ၅၀ ပါ။ ဗမာက်ပ္ေငြ ငါးေသာင္းေလာက္ရွိမွာေပါ႔။ ေရွးတုန္း ကဆုိရင္ သိန္းဆုႀကီးရဲ႕ တဝတ္ဆုိေတာ႔ “နည္းဘူးႀကီး”ပ။ သူကလဲ ၃ လေလာက္ ဗမာထမင္းဟင္းနဲ႔ကြာေန ေတာ့ ဗမာစာပဲစားပရေစတဲ႔။ က်ဳပ္တုိ္႔ပါးစပ္ကေတာ႔ အင္တာေနရွင္နယ္ပါးစပ္ျဖစ္ေနၿပီ။ ဘာေကၽြးကၽြး ကမာၻ ပတ္စားေနတာပဲ။
အို္္င္အုိဝါတကၠသုိလ္က စာေပပြဲကို ႏွစ္စဥ္ ဗမာစာေရးဆရာတေယာက္က် ဖိတ္ပါတယ္။ ဝထၳဳေရးတဲ႔ ပန္းခ်ီဝင္းေဖေရာ၊ ပန္းခ်ီေရးတဲ႔ ကဗ်ာဝင္းေဖ ေရာ ေရာက္ဖူးတယ္။ “အုိင္ဒဗလ်ဴပီဖဲလုိးရွစ္”ေခၚတာေပါ႔။ “ဖဲလုိးရွစ္” ဗမာလုိ “အေကာင္”ေပါ႔။ “အင္တာေနရွင္နယ္စာေရးတဲ႔အေကာင္ဘြဲ႕” လက္မွတ္ေပးပါတယ္။ မသီတာနဲ႔ ေနဘုန္းလတ္လဲေရာက္ဖူးတယ္။ ႏုႏုရည္(အင္းဝ)တုိ႔ ခက္မာတုိ႔လဲ ေရာက္ဖူးၾကပါတယ္။ “ခ်စ္ဦးညီ”လုိ႔ တင္မုိးကေခၚ ေလ႔ရွိတဲ႔ ခ်စ္ဦးညိဳကလဲ အဲဒီမွာ “ဒႆဂီရိ”လုပ္ဖူးတယ္။ ေမာင္သာႏုိးကေတာ႔ သူ႔ဇနီးပါ ေခၚခြင့္ရွိမွလာမယ္လုိ႔ ေစ်းကိုင္တာနဲ႔ ကိုယ္႔စရိတ္နဲ႔ကုိယ္ ေခၚေဆာင္ေတာ္မႈခဲ႔ပါလုိ႔ ခြင့္ျပဳရပါတယ္။ တင္မုိးက သူလဲ တစ္ေယာက္ထဲ မလာခ်င္ဘူးတဲ႔။ ေခၚစရာဇနီးလည္းမရွိေတာ႔ မေရာက္လုိက္ရဘူး။ သူနဲ႔အတူ ႏွစ္ေယာက္တြဲအိပ္ေလ႔ရွိတဲ႔ ေမာင္သိန္းႏုိင္(ဂုဏ္ထူးႀကီး) ကို ေခၚခ်င္ေပမဲ႔ ဟုိလူကသူ႔ ဂုဏ္ထူးသင္တန္းကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး သံုးလလံုးလံုး ခြဲခြာလာႏုိင္ မယ္မထင္ဘူး။ အဲဒီစာေပပြဲေတာ္နဲ႔ တက္ေရာက္သူ ဗမာစာေရးဆရာေတြအားလံုးအေၾကာင္း သူတုိ႔ ဟုိမွာဘာေတြ လုပ္ခဲ႔ေရးခဲ႔ေၾကာင္းကို စုေဆာင္းတင္ျပေပးဖုိ႔ တာဝန္တစ္ရပ္ ေျမမႈန္လြင္က လက္ခံယူခဲ႔ရသတဲ႔။ သူက ထုပ္ေဝသူလည္းလုပ္တယ္လုိ႔ အသိေပးထားေတာ႔ သူ႔ကိုပဲ စာအုပ္ထုတ္ခုိင္းေနတာျဖစ္မွာေပါ႔။
ေျမမႈန္လြင္ကလည္း မနက္ေရာက္ ေန႔လယ္ျပန္ရမွာ။ အဲဒီၾကားထဲ ျမန္မာေဂဇက္ဂ်ာနယ္က သတင္းရၿပီး ေျမမႈန္လြင္ကိုပါ “ဗ်ဴး”လုိက္ၾကပါတယ္။ ေနာက္လ ဒီဇင္ဘာ- ဇန္နဝါရီအတြက္ ျဖစ္မွာေပါ႔။ စားေသာက္လုိ႔လဲ ၿပီးၿပီ။ ဗ်ဴးလုိ္႔လဲၿပီးၿပီဆိုေတာ႔ ျပန္ေတာ႔မယ္ေပါ႔။ မျပန္ခင္ ေလးငါးမိနစ္ေလာက္ အခ်ိန္ရေတာ႔ စကားလံုးပစ္သြင္းခဲ႔ေလရဲ႕ ။ “ဦးႀကီးေရးတဲ႔ ေဝဖန္စာေတြက အရင္လုိ ထိထိမိမိမရွိေတာ႔ဘူး။ ဘာျဖစ္သြားရတာလဲ …” တဲ႔။ အဲဒီေတာ႔ ေျဖရွင္းေျပာျပခ်ိန္္ မရလုိက္လုိ႔ ၿပံဳးလုိ႔သာေနလုိက္ရပါတယ္။ သူကလဲ သူ႔ကို “ထိ”မွာ “ယွ”မွာ စုိးလုိ႔နဲ႔တူပါရဲ႕ ။ အျမန္ လစ္တယ္။ အေမရိကားမွာ အလုပ္တဖက္နဲ႔ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ႔ သူ႔အစ္မႀကီး ေရာက္လာလုိ႔ သူ႔ကိုအနီးဆံုး ေျမေအာက္ဘူတာရုံတခုကို လိုက္ပုိ႔လုိက္ပါတယ္။ အျပန္စရိတ္ ေဒၚလာ ၅၀ မကုန္ေတာ႔ပဲ ၂ ေဒၚလာေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ကုန္မယ္ေပါ႔။
ေျမမႈန္လြင္ကုိရွင္းျပဖုိ႔ အေၾကြးက်န္သြားတာကို ခုႀကံဳတုန္း နည္းနည္းရွင္းျပခ်င္ပါတယ္။ ေခတ္ကာလ ႀကီးနဲ႔ ခ်ီၿပီးေျပာမွ သေဘာေပါက္မယ္။ သိၾကတဲ႔အတုိင္း ေမာင္စြမ္းရည္ “ဓားေရးလွံေရး” ျပရတဲ႔ ကာလက စစ္ အာဏာရွင္ေခတ္ႀကီးပါ။ တစည၊ နအဖ၊ မဆလ ေခတ္ႀကီးေလ။ ဆုိရွယ္လစ္ေခတ္စားတဲ႔ကာလဆုိေတာ႔ တစ္ပါတီ အာဏာရွင္အစုိးရအဖြဲ႕ ကို “ျမန္မာ႔ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ” အလံတင္ၿပီးဖြဲ႕ စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပါတယ္။ ဥကၠဌႀကီးက ဦးေနဝင္းေပါ႔။
ဝါရင့္ႏုိင္ငံေရးသမား ကြန္ျမဴနစ္ေဟာင္းစာေရးဆရာႀကီး ဦးသိန္းေဖျမင့္က ဦးေနဝင္းကို လည္ပင္းဖက္လုိက္တယ္။ ဆရာတက္တုိးကလဲ အစုိးရျပန္ၾကားေရးဌာနမွာ ညႊန္မႈး-ညႊန္ခ်ဳပ္ျဖစ္လာတယ္။ ဆရာ တကၠသုိလ္ဘုန္းႏုိင္ကလဲ သူ႔ဝထၳဳထဲမွာ ေက်ာင္းသားသမၼဂေခါင္းေဆာင္ေတြကို သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ေရးသားရင္္း ႏုိင္ငံျခားပညာေတာ္သင္ရလာတယ္။ သူ႕ ဝထၳဳေတြမွာလည္း ဇာက္လု္ိက္က စစ္ဗုိလ္။ စစ္ဗုိလ္ရဲ႕ခ်စ္သူေတြက ဆရာဝန္မေလးေတြ၊ တကၠသုိလ္ကဆရာမေလးေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဆရာေဇာဂ်ီကေတာင္ ထမင္း ဖိတ္ေကၽြးရင္း “ဆရာကိုခင္ေမာင္တင့္ေရ ဆရာလဲ လက္စြမ္းရွိတာပဲ။ အႏုအလွေလးေတြ၊ သမုဒယေလးေတြခ်ည္း လုပ္မေနနဲ႔ဦး။ ျပည္သူလူထုဘဝသရုပ္ေဖာ္ေလးဘာေလး ေရးေပးပါဦးလုိ႔” ေမတၱာရပ္ခံဖူးတာကို ဆရာဘုန္းကုိယ္တုိင္ျပန္ေျပာဖူးပါတယ္။ ဒီလုိ လူသိ၊ လူၾကည္ညိဳမ်ားတဲ႔ ဆရာႀကီးသမားႀကီးေတြက စစ္အစုိးရဘက္ကို ေရာက္ေနေတာ႔ ကေလာင္ေပါက္စေမာင္စြမ္းရည္က ဆုိရွယ္လစ္သရုပ္မွန္ဝါဒ ဘာညာဆုိတာကုိ ဒုိင္းလႊားအျဖစ္သံုးၿပီး ဝါဒေရးရာ စစ္ခင္းရေတာ႔တာပဲေပါ႔။
က်ေနာ္အႀကိဳက္ဆံုး ဝထၳဳေရးဆရာေတြထဲမွာ ဦးသိန္းေဖျမင့္နဲ႔ ဆရာတကၠသုိလ္ဘုန္းႏုိင္တုိ႔ပါပါတယ္။ က်ေနာ္ကံေကာင္းခ်င္ေတာ႔ ဦးသိန္းေဖျမင့္ရဲ႕ ဝထၳဳတုိေပါင္းခ်ဳပ္ကထြက္လာတယ္။ ဒုတိယအႀကိမ္ပံုႏွိပ္တာထင္ ပါတယ္။ သူ႔ဝထၳဳတုိေတြထဲမွာ အစပုိင္းက ေတာရြာေတာင္သူလယ္သမား ေတြအေၾကာင္းပါဝင္တယ္။ သူၿမိဳ႕ ေရာက္ေတာ႔ ၿမိဳ႕ကအလုပ္သမားအေၾကာင္း၊ ၿမိဳ႕က ေရွ႕ေနဝတ္လံုအေၾကာင္းေတြပါလာတယ္။ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ႔ ပါေမာကၡအုိႀကီးတစ္ေယာက္ အင္လ်ားကန္ေဘးလမ္းေလ်ွာက္ရင္း ေရွ႕က လမ္းေလွ်ာက္သြားတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ အက်ၤ ီပါးေအာက္က ေက်ာသားဝင္းဝင္းဝါဝါေလးကို စူးစုိက္ၾကည့္ရင္း စိတ္ကူးယဥ္(ရုိင္း)လုိက္ပါလာတဲ႔ အေၾကာင္း။ ဗုိလ္ေနဝင္းအိမ္က အယ္လ္ေဇးရွင္းေခြးႀကီးနဲ႔ သူ႔အိမ္ကေခြးႀကီးတုိ႔ ေဆြမ်ိဳးေတာ္တဲ႔အေၾကာင္းေတြ ပါလာတယ္။ အေၾကာင္းအရာေတြကုိ ေျခရာေကာက္ၾကည့္လုိက္ေတာ႔ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အိမ္တံစက္ၿမိတ္ေအာက္ ဆုတ္ဝင္သြားတာပါလားလုိ႔ ေဝဖန္တာပါ။ ဆုိရွယ္လစ္ကို ေၾကြးေၾကာ္ရင္း သူ႔စာေတြက “ႀကီးေလက်ဥ္းေလ”ျဖစ္ သြားပံုကို လက္ဆုပ္လက္ကုိင္နဲ႔ ျပတာပါ။
ဆရာတက္တုိးက မႏၱေလးက လူငယ္ေတြကို အားေပးခ်င္တယ္။ က်ေနာ႔အက္ေဆးေတြကို ခ်ီးက်ဴးစာ ပုိ႔တယ္။ သူ႔စာအုပ္ကို မႏၱေလးက ေမာင္မုိးသူရဲ႕ မုိးဦးပန္းစာေပတုိက္ကထုိက္ဖုိ႔ စာမႈခမတြက္ဘဲ ထုက္ခြင့္ေပး ေသးတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ထဲမွာက “လူသားဝါဒ”ေခၚတဲ႔ “ဟယူမင္နစ္ဇင္” ကိုိမႊမ္းထားတာပါ။ လူလူခ်င္း ေမတၱာ ထားေရးဆုိတာမ်ိဳးေပါ႔။ အရင္းရွင္က အလုပ္သမားကို ျပန္ၿပီး ေမတၱာထားလုိ႔ ရႏုိင္မလား စတဲ႔ “လူတန္းစားအ ျမင္” “ဆုိရွယ္လစ္အျမင္” စတဲ႔ ဝါဒစကားေတြ လႈိင္လႈိင္သံုးၿပီး ေဝဖန္တာပါ။ ဆရာတကၠသုိလ္ဘုန္းႏုိင္ကိုေတာ႔ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ အရိပ္ကိုခုိၿပီး ေဝဖန္တာပါပဲ။
အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔တြဲေနတဲ႔ စာေရးဆရာေတြနဲ႔ အယူအဆေရးရာ တုိက္ပြဲဝင္ရတာပါ။
ေနာက္ေတာ႔ လူငယ္ေျခတက္ေတြ တန္းစီဝင္လာတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြမ်ားတယ္။ စမ္းစမ္းႏြဲ႔(သာယာဝတီ)၊ မစႏၵာ၊ နုနုရည္(အင္းဝ)၊ ဂ်ဴး စတဲ႔ စာေရးဆရာေတြရဲ႕ ဝထၳဳေတြကို ခ်ီးက်ဴးႀကိဳဆုိတယ္။ ဒါကိုပဲ ေဝဖန္ေရးေလသံ ေပ်ာ႔သြားတယ္၊ ထက္ထက္ယွယွ မရွိေတာ႔ဘူးလုိ႔ ေျပာသူကျပာၾကတာပါ။ ကေလာင္သစ္ေတြဟာ စစ္အစုိးရ ေထာက္ခံမေရးၾကတာ ေသခ်ာတယ္။ သူတုိ႔အေရးအသားဟာ ေျပာင္ေျမာက္တာေသခ်ာလုိ႔လဲ အမ်ိဳးသားစာေပဆုေတြ ရလာၾကတယ္။ ေျပာရေစေတာ႔- လယ္တြင္းသားေစာခ်စ္ဟာ အညာသားပါ။
ပန္းၿမိဳင္လယ္ကဥယ်ဥ္မွဴး ဝတၳဳမွာ လက္စြမ္းျပနိုင္ပါတယ္။ဒါေပမဲ့ စစ္အာဏာရွင္ဂိုဏ္းထဲ လွ်ိဳဴးဝင္သြားေတာ့ ညီအစ္ကိုလိုခင္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာေလးကို မေထာက္ခံနိုင္ပါဘူး။ ကဗ်ာဆရာတင္မိုးကဆိုရင္ သူ႕ရဲ႕ လည္ပင္းဖက္ရင္း “လယ္နင္းသားေစာခ်စ္” လို႕ေခၚလိုက္လို႕ ကိုေစာခ်စ္ေလးခမ်ာ မ်က္ရည္က်မတတ္စိတ္ထိခိုက္ၿပီး “အကိုရာ အဲသလို မေခၚပါနဲ႕ ဗ်ာ” လို႕ ေတာင္းပန္ရွာပါတယ္။ ထားပါေတာ့။
လိုရင္းကိုေျပာရရင္ စစ္အာဏာရွင္ဗိုလ္ေနဝင္းဂိုဏ္းဝင္ မဆလအလံေအာက္ကလူေတြကို မညွာတမ္း တိုက္ခိုက္ေရးသားခဲ့ရပါတယ္။ ဆရာတက္တိုးက က်ေနာ့္ကို သိပ္ခ်စ္ရွာတာ။ ဒီေကာင္ဟာ လူခ်င္းမုန္းလို႕ မဟုတ္ဘူး။ ေဌးၿမိဳင္(ဆရာတာရာ)နဲ႕ ေမာင္စြမ္းရည္တို႕ကို ငါယံုတယ္။ သူတို႕စာေပအယူအဆ အရ ေရးၾကတာလို႕ က်ေနာ္တို႕ဘက္က ကာကြယ္ေျပာေလ့ရိွပါတယ္။ဆရာဦးသိန္းေဖျမင့္ကလဲ သူ႕ဇနီးအလုပ္လုပ္တဲ့ ဆရာႀကီးမင္းသုဝဏ္ရဲ႕ ရံုး၊ တကၠသိုလ္ဘာသာျပန္ဌာနကိုလာရင္း စာေရးဆရာ မင္းေက်ာ္တို႕၊ တင္မိုးတို႕ကို မင္းတို႕သူငယ္ခ်င္းေမာင္စြမ္းရည္လာရင္ ငါထမင္းစားဖိတ္ခ်င္တယ္။ ငါတို႕စကားေျပာၾကရေအာင္ လို႕ မွာထားဖူးပါတယ္။ မဆံုျဖစ္လိုက္တာကေတာ့ သူ႕သားတေယာက္ မိန္းမခိုးလာတယ္ဆို ထင္ပါရဲ႕။ ေန႕ခ်င္းတိုက္သြားလို႕ မဆံုလိုက္ရပါဘူး။ ေဟာေျပာပြဲမွာေတာ့ ဆံုလိုက္ရပါတယ္။ တရင္းတႏီွးပါပဲ။ လူႀကီးေတြက လူငယ္ေတြကို အားေပးၾကရွာပါတယ္။
ဆရာတကၠသိုလ္ဘုန္းနိုင္ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုအၿပီး အလုပ္ၿပဳတ္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႕ ေမာင္သာရတို႔က သူ႕ကိုႀကိဳၿပီးမေျပာဘဲ ထုတ္ေဝသူေတြဆီက ဥာဏ္ပူေဇာ္ခေတြ ႀကိဳေတာင္းၿပီး သြားပို႕ခဲ့တယ္။ သူမွန္းတာထက္ အမ်ားႀကီးရလို႕ အံ့ၾသၿပီး သန္လ်င္ဘက္မွာ အိမ္ေဆာက္ဖို႕ ထည့္သံုးရသတဲ့။ အဲဒါကို ဆရာက ေက်းဇူးတင္လို႕ မဆံုးဘူး။ သန္လ်င္ကိုလဲ က်ေနာ္က ဂီတသမားေတြ ေခၚသြားၿပီး ဆရာ့အိမ္မွာ တီးၾက၊ မႈတ္ၾကပါတယ္။ ဆရာ့လည္ပင္းမွာ အက်ိတ္ရိွေနလို႕ တေယာမထိုးနိုင္ရွာေတာ့ပါဘူး။ ဆရာက အယူဝါဒျခားေပမယ့္ တကၠသို္လ္မွာကတည္းက တင္မိုး၊ ေမာင္မိုးသူ၊ ၾကည္ေအာင္၊ ေမာင္သိန္းနိုင္၊ ေမာင္စြမ္းရည္တို႕ဆိုရင္ တကယ္ကို ခ်စ္ခင္ခဲ့ရွာတာပါ။ သူ႕နည္းနဲ႕သူ အားေပးရွာပါတယ္။
ေျမမႈန္လြင္ေရ … ငါတို႔က အယူဝါဒေရးတိုက္ပြဲဝင္တဲ့အခါ ၾကမ္းရမယ္။ လူငယ္လူေတာ္ေတြကို ေတာ့ အားေပး ေျမေတာင္ေျမွာက္ရမယ္။ မင္း ျပည္သူ႔ဘက္ကခြာၾကည့္၊ မင့္ကို ငါကပဲ ဦးေအာင္တြယ္မွာ။ အဲဒါ … ေမာင္စြမ္းရည္ပါပဲ။
၂၆ ႏို၀င္ဘာ ၂၀၁၄
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ