အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့) – စကန္ဒီေနဗီးယားတိုင္းျပည္မ်ားသို႔ ခရီး (အပိုင္း ၁၂)
(မိုးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၃၊ ၂၀၁၄
ယခင္အပတ္မွ အဆက္
(၅၄)
ည ၇ နာရီခန္႔တြင္ ေအာ္စလိုၿမိဳ႕အနီးက ဓမၼသုခေက်ာင္းတုိက္သို႔ သြားၾကသည္။ ဂ်ာမနီက ငွါးလာေသာကားျဖင့္ ကပၸိယႀကီးႏွင့္ ေအာ္စလိုၿမိဳ႕တြင္ ေနေသာ ကိုလွမင္းတို႔ လိုက္ပါလာၾကသည္။ ၄၅ မိနစ္ခန္႔ၾကာသည္။ ဆရာေတာ္ဦးဝိသုဒၶက ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ဆီးႀကိဳသည္။ ၿမိဳ႕ျပ၏ ဆူညံမႈမ်ားႏွင့္ေဝးကြာေသာေက်ာင္းေလးျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေက်ာင္းေနာက္ေက်ာတြင္ ရထားလမ္းရွိသျဖင့္ မၾကာခဏ ျဖတ္သန္းသြားလာေနေသာ ရထားမ်ားေၾကာင့္ ဆူညံမႈေတာ့ ရွိသည္။ ေက်ာင္းအေပၚထပ္ဆိုလွ်င္ ရထားျဖတ္သြားတိုင္း အနည္းငယ္ တုန္ခါမႈပင္ ရွိေနသည္။ ညပိုင္းတြင္ အေတာ္ႏွင့္အိပ္ရာ မဝင္ျဖစ္ၾက။ ေရႊညဝါဆရာေတာ္၊ တပည့္ဦးသူရိယ၊ ဦးဝိသုဒၶတို႔ႏွင့္အတူ အလႅာပသလႅာပစကားမ်ား ေျပာျဖစ္ၾကသည္။
မနက္ ၇ နာရီခန္႔တြင္ လီလီဟမ္းမားၿမိဳ႕မွ ေမာင္သုေအာင္တို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ဦး ေရာက္လာသည္။ မိုးညိဳသား သေဘာေကာင္းမေနာေကာင္းမ်ားဟု ျမင္႐ံုႏွင့္သိသာေသာ္လည္း ေနာ္ေဝႏိုင္ငံတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသည္ဟု ဆိုလွ်င္ကား ယံုသူအေတာ္နည္းလိမ့္မည္။ ရြာက ေတာသား႐ုပ္က အခုထိ မေပ်ာက္ၾကေသးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ ေရႊညဝါဆရာေတာ္ႏွင့္စာေရးသူက တစ္စီး၊ ဦးဝိသုဒၶႏွင့္ဦးသူရိယတို႔က တစ္စီး၊ လီလီဟမ္းမားသို႔ ထြက္ခြါခဲ့ၾကသည္။ ၄ နာရီခန္႔ ၾကာမည္ဟု ဆိုသည္။
(၅၅)
ေတာသား႐ုပ္ဆိုၿပီး အထင္ေတာ့ မေသးလိုက္မိဖို႔ လိုသည္။ မိုးညိဳသား စကားတတ္သလို ဗဟုသုတေတြလည္း အေတာ္ျပည့္စံုေနဟန္ရွိသည္။ ဘဝျဖတ္သန္းမႈက ေပးေသာဗဟုသုတမ်ားဟု ဆိုႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ မိုးညိဳသားက တစ္လမ္းလံုး စကားေကာင္းလို႔ ဝမ္းနည္းစိတ္မ်ားေတာင္ မၾကာခဏ ျဖစ္ရသည္။ အမွန္တကယ္ပင္ မ်က္ရည္ဝဲမိသည္။ စကားလံုးမ်ားႏွင့္ ေဖာ္ျပရန္ေတာ့ အျပည့္အစံု စြမ္းႏိုင္လိမ့္မည္ မထင္ပါ။ သူက သူတို႔မိသားစု ေနာ္ေဝႏိုင္ငံသုိ႔ ေရာက္လာစဥ္ကအေနအထားမ်ားကို ေျပာျပသည္။
“တပည့္ေတာ္တုိ႔က မိသားစုလိုက္ ေရာက္လာတာ။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေလဆိပ္ကေန တပည့္ေတာ္တုိ႔ကို ကားနဲ႔ေခၚသြားတယ္။ တပည့္ေတာ္တုိ႔လည္း ခပ္ရြံ႕ရြံ႕နဲ႔ေပါ့။ ဘာျဖစ္မလဲ၊ ဘယ္လိုေနရမလဲ။ ဒါေတြလည္း ေတြးေနတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ကားေလးက ျခံဝန္းတစ္ခုထဲကို ေမာင္းသြားတယ္။ ေရာက္ၿပီ၊ ဒါ မင္းတို႔ေနရမယ့္အိမ္တဲ့။ ငါတို႔ခ်ည္းေနရမွာလားဆိုေတာ့ ေအးေပါ့တဲ့။ ဒါ မင္းတို႔အိမ္ေလတဲ့။ အေတာ္ေလး အံ့ၾသသြားတယ္။ ဒုကၡသည္ေတြဆိုေတာ့ ျဖစ္သလို ခပ္စုတ္စုတ္ပဲ ေနရမယ္ထင္ထားတာ။”
သူက ထိုအေၾကာင္းကို မ်က္စိထဲ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းျမင္ေအာင္ ေျပာသည္။ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ေကာင္းသလို ရယ္ဖြယ္လည္း ေကာင္းသည္။
“ဒါတင္ မၿပီးေသးဘူး။ အိမ္ထဲေရာက္တာနဲ႔ ဒါက ေရခဲေသတၱာဆိုၿပီး ေရခဲေသတၱာကိုလည္း ဖြင့္ျပေသးတယ္။ ဟဟဟ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ဒီေတာသားက ေရခဲေသတၱာမွ မသံုးဖူးတဲ့ဟာကို။ ေနာက္ၿပီး ဒါက ေရခ်ိဳးခန္း၊ ဒါက အဝတ္ေလွ်ာ္စက္တဲ့။ တပည့္ေတာ္ကလည္း မသိဘူးေလး။ ေမးလိုက္ေသးတယ္။ ဒါေတြက ငါတို႔ အပိုင္ေတြလားဆိုေတာ့ ေအးေပါ့တဲ့။ ဒါ မင္းတို႔အပိုင္ေတြပဲတဲ့။ ေနာက္ၿပီး ထမင္းအိုး၊ ဟင္းအိုးေတြ ျပတယ္။ ဆန္အိတ္ကလည္း အဆင္သင့္လုပ္ထားေပးတယ္။ ဟ ငါ အိပ္မက္မ်ား မက္ေနသလားေပါ့။ တပည့္ေတာ္လည္း ယံုကို မယံုႏုိင္ဘူး။ ငါတို႔လည္း သူတို႔ကို ဘာမွ မလုပ္ေပးဘဲနဲ႔ ငါတို႔ကို အခုလို အျပည့္အစံု လုပ္ေပးတယ္ေပါ့ေလ”
စကားလည္း ေျပာရင္း ကားလည္း ေမာင္းရင္းျဖင့္ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံ၏ လွပေသာ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းေလးမ်ားၾကားတြင္ ကားေလးက ေကြ႕ကာ ေကာက္ကာ ေျပးလႊားေနသည္။ စာေရးသူလည္း မိုးညိဳသားေျပာေသာစကားမ်ားကို စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ေနခဲ့သည္။
“ဒါတင္ မကေသးဘူးဘုရား။ လာေသးတယ္။ ေရာ့တဲ့ မင္းတို႔ သံုးဖို႔ ပိုက္ဆံတဲ့။ ခ႐ိုနာ ၂ ေသာင္းခဲြေလာက္ရွိတယ္ဘုရား။ ဒါ မင္းတို႔ လုိအပ္တာ သံုးဖို႔တဲ့။ ဟ ဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဒီလူေတြ သေဘာေကာင္းလွခ်ည္လားေပါ့။ ကိုယ့္မိဘေတာင္ ကိုယ့္ကို ဒီေလာက္ မေပးဖူးဘူး။ ဒါေတြ အရင္က သံုးလည္း မသံုးဖူးဘူး။ ဒီလို ျပည့္စံုတဲ့အိမ္ ပိုင္ဖို႔ဆိုတာ စိတ္ကူးထဲေတာင္ မထည့္ဖူးဘူး။ အခု သူက ငါ့ကို အကုန္အလကား ေပးေနတယ္ေပါ့ေလ။ အပူေပးစက္ေတြ၊ တီဗီြေတြ ဒါေတြ အသံုးျပဳပံုလည္း ေျပာျပတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ကဲ ငါတို႔ တစ္ေနရာ သြားရေအာင္ဆိုၿပီး စူပါမားကတ္ႀကီးကို ေခၚသြားတယ္ဘုရား။ အင္း … သူေပးထားတဲ့ ပိုက္ဆံက ဘယ္ႏွလစာ ေပးတာလဲ မသိဘူး။ ငါ အေကာင္းစားေတြ ဝယ္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ အညံ့စား၊ ေစ်းအေပါစား လိုက္ရွာတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ သူက ဒါက အဝတ္အစားဝယ္ဖို႔ဆိုၿပီး ပိုက္ဆံထပ္ေပးေသးတယ္။ အဝတ္အစားဝယ္ေတာ့လည္း အေကာင္းစားေတြခ်ည္းပဲ ဝယ္ဖို႔ ေျပာတယ္။ ဟ ငါ့မိဘေတာင္ ငါ့အတြက္ အဝတ္အစားေတြ ဒီေလာက္ေကာင္းတာ ဝယ္မေပးဖူးဘူးေပါ့။ အေတာ္ေက်းဇူးတင္စရာ ေကာင္းပါတယ္။”
ေရႊညဝါဆရာေတာ္ႏွင့္စာေရးသူတို႔က မိုးညိဳသားေျပာျပသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို တအံ့တၾသျဖင့္ နားေထာင္လ်က္ လိုက္ပါလာခဲ့သည္။ ေနာ္ေဝလမ္းမမ်ားက ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း ၂ လမ္းေမာင္းမွ်သာ ရွိသည္။ ကားျမန္ႏႈန္းမ်ားကိုလည္း ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည္။ တစ္နာရီကို ကီလိုမီတာ ၆ဝ/၇ဝ/၈ဝ ႏႈန္းသတ္မွတ္ထားသည္က မ်ားသည္။ ေရခဲသည့္အခ်ိန္တြင္ အႏၱရာယ္မျဖစ္ေအာင္ စီမံထားသည္ဟု ထင္သည္။
(၅၆)
ေနာ္ေဝလမ္းမေဘးတြင္ ထင္း႐ွဴးေတာတန္းမ်ား၊ စိမ့္စမ္းမ်ား၊ ေရတံခြန္မ်ား၊ ေရအိုင္မ်ား မ်ားစြာကို ေတြ႕ျမင္ရသည္။ အလြန္လွပသည့္႐ႈခင္းမ်ား ေပါမ်ားသည့္ႏိုင္ငံတစ္ခုျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေရးအခန္းက႑တြင္ ဒိန္းမတ္၊ ဆြီဒင္စသည့္ အျခားစကန္ဒီေနဗီးယားတိုင္းျပည္မ်ားႏွင့္ အလြန္မကြာျခားလွေပ။ တိုင္းျပည္ကို ေအးခ်မ္းေအာင္၊ တည္ၿငိမ္ေအာင္၊ ျပည္သူအမ်ား ကိုယ္က်န္းမာ စိတ္ခ်မ္းသာဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ စနစ္က်ေသာ၊ ပညာပါေသာ ဥပေဒျဖင့္ စီမံထားသည္ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။ အစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ တရားစီရင္ေရး အရာရာတြင္ ဥပေဒစက္ ပ်ံ႕ႏွံ႔သည္။ လမ္းမ်ားတြင္ ယာဥ္မ်ား ေမာင္းႏွင္ျခင္းကအစ စည္းကမ္းလုိက္နာရသည္။ စည္းကမ္းကို ေဖာက္ဖ်က္လို႔ မရေအာင္လည္း တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ျပဳလုပ္ထားသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံလမ္းမမ်ားတြင္လည္း တင္းက်ပ္ေသာ စည္းကမ္းမ်ားကို ျပည္သူမ်ားကလည္း လိုက္နာဖို႔ လိုအပ္ပါသည္။ အစိုးရကလည္း ခ်မွတ္ထားေသာ စည္းကမ္းမ်ားကို မ်က္ႏွာႀကီးငယ္မေရြး၊ အာဏာရွိအာဏာမဲ့ မခဲြျခားဘဲ အေရးယူဖို႔ လိုအပ္သည္။ သို႔မွသာ အႏၱရာယ္ကင္းႏိုင္ၾကမည္ျဖစ္သည္။ သူတို႔လမ္းမမ်ားတြင္ စည္းကမ္းကို မလိုက္နာဘဲ သက္မွတ္ကီလိုမီတာႏႈန္းကို အလြန္ေက်ာ္ေမာင္းလွ်င္ အျခားကားမ်ားမွ ကားနံပါတ္ကို မွတ္ထားၿပီး ရဲကို တိုင္တတ္သည္ဟု ဆိုသည္။ “ဒီႏိုင္ငံမွာ ရဲဆိုတာ ျပည္သူပဲ။ ျပည္သူအားလံုးက ရဲေတြပဲ”ဟု ဆိုၾကသည္။
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ တစ္ေနရာတြင္ ေရဗူးဝယ္ဖို႔ရယ္၊ အေပါ့အပါးသြားဖို႔ရယ္ မားကတ္တစ္ခုအတြင္း ဝင္ၾကသည္။ ေရႊညဝါဆရာေတာ္အႀကိဳက္ ေရခဲမုန္႔မ်ား ကပ္လွဴသည္။ ဒီဘက္ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ အမ်ားသံုးအိမ္သာမ်ားက အမ်ားအားျဖင့္ သန္႔ရွင္းေနတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ မွတ္မွတ္ရရ ထိုစဥ္ အိမ္သာအတြင္း အညစ္အေၾကးမ်ား ေပက်ံေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထိုအခါ ရေဝႏြယ္ဆရာေတာ္ ဂ်ာမနီလာစဥ္က ေျပာဖူးေသာ စကားမ်ားကို အမွတ္ရမိသည္။ ထိုစကားမ်ားကို အမွတ္ရမိသျဖင့္ အိမ္သာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေဆးေၾကာပစ္လိုက္သည္။
ရေဝႏြယ္ဆရာေတာ္က ဆရာေတာ္အရွင္ဆႏၵာဓိက၏ စိတ္ေနစိတ္ထား မြန္ျမတ္ပံုမ်ားကို ေျပာျပဖူးသည္။ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါး အေမရိကတြင္ ရွိစဥ္က အမ်ားသံုး အိမ္သာတစ္ခုသို႔ ဝင္သည္။ ရေဝႏြယ္ဆရာေတာ္က ပထမဝင္သည္။ အိမ္သာက ညစ္ပတ္ေနသည္။ အဝတ္စုတ္၊ တစ္ရွဴးစုတ္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနသည္။ ဆရာေတာ္က ရြံ႕ရွာသျဖင့္ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ ဦးဆႏၵာဓိက ဝင္မည္ျပဳေသာအခါ မသန္႔ရွင္းေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ဆရာေတာ္က ဆက္ဝင္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕လက္ျဖင့္ အိမ္သာခြက္အတြင္းက အညစ္အေၾကးမ်ားကို သန္႔ရွင္းပစ္လိုက္သည္။ သူလက္ေဆးသည့္အခါ ဆပ္ျပာတုိက္ၿပီး ရေဝႏြယ္ဆရာေတာ္ကို ေခၚၿပီး ေရေလာင္းခိုင္းသည္။ ႏႈတ္မွလည္း “ဤေကာင္းမႈသည္ နိဗၺာန္၏အေထာက္အပံ့ျဖစ္ပါေစ”ဟု ရြတ္ဆိုသည္။ ဤတစ္ခ်က္တည္းႏွင့္ပင္ ဆရာေတာ္ကို ၾကည္ညိဳစိတ္ဝင္မိခဲ့သည္။
(၅၇)
ေနာ္ေဝႏိုင္ငံတြင္လည္း အရက္သမားလိုင္စင္၊ ဘိန္းစားလိုင္စင္မ်ား ရွိသည္။ ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံစနစ္ႏွင့္ တူသည္။ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံသားမ်ားတြင္ ႏိုင္ငံသားစိစစ္ေရးေခၚ နံပါတ္ ၁၁ လံုးစီ ရွိၾကသည္။ အရက္သမားလိုင္စင္၊ ဘိန္းစားလိုင္စင္သမားမ်ားအျဖစ္ မွတ္ပံုတင္ၿပီးသည္ႏွင့္ နံပါတ္ ၁၁ လံုး ျပဳတ္သြားသည္ဟု ဆိုသည္။ သေဘာက နံပါတ္ ၁၁ လံုးရွိမွသာ မဲေပးရာတြင္လည္းေကာင္း၊ အျခားအျခားေသာ လူမႈေရးေဆာင္ရြက္ျခင္းမ်ားကို လုပ္ကိုင္ရာတြင္လည္းေကာင္း တရားဝင္ျဖစ္ႏိုင္သည္။ နံပါတ္ ၁၁ လံုးမရွိပါက မည္သည့္အရာမွ် တရားဝင္မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။
ပံုမွန္သာမန္လူသားမ်ားကို ေပးထားေသာအခြင့္အေရးမ်ား ႐ုပ္သိမ္းလိုက္သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ သို႔ရာတြင္ သတ္မွတ္ထားသည့္ဥပေဒအတိုင္း စားစရာ၊ ေနစရာႏွင့္ သံုးစရာကိုေတာ့ အစိုးရက ေထာက္ပံ့ေပးထားသည္။ တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ ရာဇဝတ္မႈတစ္ခုခု က်ဴးလြန္လွ်င္ကား အစိုးရက အေထာက္အပံ့မေပးေတာ့ဟု ဆိုသည္။ အရက္ေသာက္ခ်င္လား … ေသာက္ … ႀကိဳက္သေလာက္ ေသာက္။ ဘိန္းစားခ်င္သလား … စား … ဒါေပမဲ့ ဒုစရိုက္ေတာ့ မလုပ္နဲ႔ဆိုေသာ သေဘာပင္ျဖစ္သည္။
သို႔ဆိုလွ်င္ ဘိန္းစားလိုင္စင္ရသူတစ္ေယာက္ ဒုစရိုက္က်ဴးလြန္သျဖင့္ အစိုးရအေထာက္အပံ့ ရပ္ဆိုင္းသြားၿပီဆိုပါစို႔။ သူ႕ကို မည္သူက ေထာက္ပံ့ေပးမည္နည္း။ သူ႕အတြက္ ထြက္ရပ္လမ္းတစ္ခုသာ ရွိေတာ့သည္။ ယင္းမွာ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္သူအဆင့္ ျဖစ္သည္။ ေတာင္းစားသူမ်ားလည္း အထင္ေသး၍ မရပါ။ တစ္ခါတစ္ရံ တစ္ေန႔လွ်င္ ေဒၚလာ ၁၅ဝ ခန္႔ ရသည္ဟု ဆိုသည္။
၁၁ နာရီခန္႔တြင္ ကားေလးက အိမ္တစ္အိမ္ေရွ႕ ေရာက္သည္။ အိမ္ထဲမွ ျမန္မာဒကာဒကာမမ်ား ထြက္လာၿပီး ၿပံဳးရႊင္စြာ ဆီးႀကိဳၾကသည္။ သံဃာေတြ႕ရခဲသည့္ေဒသျဖစ္သည့္အတြက္ အလြန္ေပ်ာ္ေနပံုရသည္။ အင္တာနက္သတင္းမ်ားတြင္ အၿမဲပါလာတတ္ေသာ ေရႊညဝါဆရာေတာ္ကို ဖူးေတြ႕ရသည့္အတြက္လည္း ပိုမို ေပ်ာ္ေနၾကပံုရသည္။
ဆရာေတာ္က ေဝးလ်က္နဲ႔နီးေသာသူ၊ နီးလ်က္နဲ႔ေဝးေသာသူမ်ားအေၾကာင္းကို ေဟာသည္။ ေနာ္ေဝလို ႏိုင္ငံမ်ိဳးတြင္ ေရာက္ေနရေသာ္လည္း မိမိတို႔၏ အမ်ိဳးဘာသာသာသနာကို မေမ့ေပ်ာက္ၾကသူမ်ားသည္ ေဝးလ်က္နဲ႔နီးေသာသူမ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး ျမန္မာလို ႏိုင္ငံမွာ ေနၿပီး အမ်ိဳးဘာသာသာသနာကိစၥမ်ားကို ေမ့ထားၾကသူမ်ားသည္ နီးလ်က္နဲ႔ေဝးေသာသူမ်ား ျဖစ္သည္ဟု ဖြင့္ဆိုသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္ …
အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
www.facebook.com/ashinkusalasami
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
