ခင္လြန္း – ဗိုလ္ကေလးမ်ားနဲ႔ ဒုကၡသည္စခန္း ငါးႏွစ္တာ”
(မိုုးမခ) ဇန္န၀ါရီ ၃၊ ၂၀၁၆
ဘာလိုျဖစ္တယ္မသိ။ ဒီေန႔ ၅ ႏွစ္တာ ေနခဲ့ရတဲ့ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္က ဒုကၡသည္စခန္းေလးကိုသတိရမိတယ္။ သတိရတယ္ေျပာရင္ မလုံေလာက္ပါဘူးဗ်ာ ထိန္ခ်န္ရာ ေရာက္ပါတယ္။ ဆိုေတာ့ လြမ္းတယ္လုိ႔ပဲ ေျပာပါ့မယ္ လြမး္တယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီမွာေနစဥ္က ဘ၀ပုံရိပ္ေလးေတြကို ျပန္ေမႊေႏွာက္ရွာၿပီး ၾကည့္ရေတာ့တာေပါ့။
ဓာတ္ပုံေလးေတြထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ငါးႏွစ္တင္းတင္းေနခဲ့ရတဲ့ ဒုကၡသည္ဘ၀စံအိမ္ေလးကို မီးခုိးနဲ႔ေဆာင္းႏွင္းျမဴေတြၾကားမွာ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီကာလေတြမွာ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕အထီးက်န္ဆန္မႈေတြ ခ်ဳိျမိန္မႈကင္းမဲ့ပုံေတြကို ကုစားအေဖာ္လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ ေဘဘီပန္းကေလးမ်ား(ကေလးမ်ားကိုဆိုလိုတာပါ)ပုံေတြကိုလဲ ေတြ႔ရပါတယ္။
ပုံေတြထဲက ဒုတိယပုံမွာဆုိရင္ က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚမွာ အစြမ္းကုန္ျပဳံးပန္းေတြေ၀ေနတဲ့ ေဘဘီ ကေလးဟာ က်ေနာ္ ဒုကၡသည္ဘ၀ကကၽြတ္လြတ္ၿပီး နယူးဇီလန္ႏိုင္ငံကိုခိုလံႈခြင့္ရတဲ့အခါ သူရဲ႕မိဘမ်ားလဲအတူ တခ်ိန္ထဲ ေလယာဥ္တစင္းထဲ ပါလာၾကၿပီး က်ေနာ္တို႔နဲ႔ အခုထိတိုင္ ဆက္လက္ေရစက္ဆုံတဲ့ေဘဘီေလးေပါ့။ အေမကရင္ အေဖရွမ္းဆုိေတာ့ က်ေနာ့္အသားအေရာင္နဲ႔ေတာ့ ကြာၿပီေပါ့ဗ်ာ။ က်ီးကန္းႀကီး ဘဲဥခ်ီဆုိတာမ်ဳိးေပါ့။
အခု ဒီတင္ထားတဲ့ပုံေတြထဲက ေနာက္ဆုံးက်က် ေခါင္းေပၚ အေႏြးေစာင္အုပ္ထားတဲ့ခ်စ္ဖြယ္မ်က္ႏွာေလးဟာ အဲ့ဒီေဘဘီေလးရဲ႕လက္ရွိ အရြယ္ပဲျဖစ္ ပါတယ္။ အခုဆို ငါးႏွစ္၀န္းက်င္ေပါ့ဗ်ာ။ နယူးဇီလန္သုံး အဂၤလိပ္စကားကို ဟန္က် ပန္က် ေလယူေလသိမ္းေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေျပာေနေတာ့တဲ့ ေဘဘီေလးေပါ့။ ဗမာလိုေတာ့ အားနည္းရွာတယ္ဗ်ာ။ ႏိုင္ငံျခားသားတေယာက္က ဗမာလိုေျပာတဲ့အခါ ၾကားရတာမ်ဳိးေပါ့။ အဲ … က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ငပိသံနဲ႔ဘိုလိုေျပာတာကိုလဲ မပီလို႔ဆိုပီး သူက ရီခ်င္ရီေနတတ္ေသးတာ။
ဟိုး … ေစာေစာပိုင္းႏွစ္မ်ားက က်ေနာ္တင္ခဲ့တဲ့ပုံေတြထဲမွာ သူေလးဟာ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ကြန္ပ်ဴတာလက္ပ္ေတာ့တလုံးနဲ႔ တကုံးကုံး ေရးခၽြတ္ဖတ္မွတ္ေနတဲ့က်ေနာ့္ကို အထူးအစမ္းျဖစ္၊ ကြန္ပ်ဴတာစခရင္ေပၚက တျဖတ္ျဖတ္ေပၚေနတာကိုလဲ တအံ့တၾသျဖစ္ေနတတ္သူေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ထူးဆန္းအံ့ၾသမႈေတြကေန လက္ပ္ေတာ့ကိုျမင္တိုင္း သူက ကီးဘုတ္ေပၚ က်ေနာ့္လက္ေခ်ာင္းေတြသြားေနသလို လုိက္တုေတာ့တာေပါ့။ လိုက္တုတယ္ဆိုတာက က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚမွာ ၀င္ထိုင္ၿပီး ကီးဘုတ္ေပၚ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြေရြ႔ေရြ႕လာတာကိုေျပာတာပါ။ သူလဲ စာရိုက္တတ္ပါတယ္ဆိုတာမ်ဳိး။ အဲဒီ့အခါ က်ေနာ့္မွာ ကိုယ္ေရးတဲ့ ရိုုက္လက္စစာေလး ေပ်ာက္သြားမွာလဲစိုးရ…ကေလးငယ္ေလးတေယာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ေပၚမွာ အလိုမက်တခုခုျဖစ္ၿပီး ငိုမွာကိုလဲ စိုးရနဲ႔ ဗ်ာမ်ားရသူတေယာက္ေပါ့။
သူ႔အျပင္ က်ေနာ့္ကို၀ိုင္းဗိုလ္က် အႏိုင္က်င့္သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါေသးတယ္။
အားလုံးေသာ ကေလးေတြကို ဆန္းစစ္ရင္ ကာလာစုံလို႔ဆုိရႏိုင္ပါတယ္။ ကရင္-ရွမ္း ကျပားကေလး။ ကရင္ေသြးသန္႔သန္႔ကေလး၊ ကရင္-ဗမာကျပားကေလး၊ ခ်င္းေသြးသန္႔သန္႔ကေလး၊ ဗမာကေလး၊ အိႏိၵယေသြးပါတဲ့ ကေလး … စသည္ စသည္ စုံတယ္ပါတယ္ဗ်ာ။ ကေလးေတြကိုၾကည့္ရင္ ျမန္မာျပည္က တိုင္းရင္းသားမ်ဳိးစုံ လူမ်ဳိးစုံတို႔ ဒုကၡသည္ျဖစ္ေနၾကရတာကို အလြယ္တကူ သတိထားႏိုင္တာေပါ့။
အဲ … သူတုိ႔က က်ေနာ့္ကို ဗိုလ္က်၊ က်ေနာ္က အဲဒါေလးကိုပဲ ၾကည္ႏူး။ သူတုိ႔မိဘေတြကေတာ့ ကေလးထိန္းေတာ္တဲ့ က်ေနာ့္လုိလူရွိေနေတာ့ ကုန္ထုတ္ေမြးအားဘက္မွာ တအားတိုးတက္ခဲ့ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။
ဒုကၡသည္ကေမြးေတာ့ ဒုကၡသည္ေလးေတြျဖစ္။ တိုင္းျပည္မဲ့။ ေရရာတဲ့ခိုင္မာတဲ့အနာဂတ္မဲ့။
ခု အဲဒီလို က်ေနာ့္ကိုဗိုလ္က်ခဲ့တဲ့၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ေမ်ာလြင့္လြင့္ဘ၀အေပၚ လက္တြဲအေဖာ္လုပ္ေပးခဲ့တဲ့၊ က်ေနာ့္ဘ၀ပိတ္ေလွာင္ မြန္းက်ပ္ ခံရမႈေတြကို ေျဖေဖ်ာက္ေပး ခဲ့ၾကတဲ့ အဲဒီ့ပန္းကေလးမ်ား(ေဘးဘီေလးမ်ားကို) မိတ္ေဆြတို႔နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ပါတယ္။
စိတ္မေကာင္းစရာတခုက က်ေနာ္သာ တပါးႏိုင္ငံမွာ (နယူးဇီလန္မွာပါ) ၅ ႏွစ္နီးပါးၾကာ ေျပာင္းေရႊ႔အေျခခ်ခြင့္ရခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ့္ရဲ႕ဗိုလ္ေလးမ်ား တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာပဲ ဆယ္ႏွစ္ဆယ္မုိးေလာက္နီးပါး ရွိေနၾကတုန္းတဲ့။ ေအာ္ အနာဂတ္ေပ်ာက္ေနသူ တိုင္းျပည္မဲ့ေနသူေတြအတြက္ ခုထိလဲ က်ေနာ္တုိ႔တုိင္းျပည္မွာ ေျပာၾကဆိုၾကတာ သီးသီးျခားျခား မၾကားမိေသး။
သတိရေနပါတယ္ ဒုကၡသည္စခန္းထဲက က်ေနာ့္ရဲ႕ ဗိုလ္ကေလးပန္းကေလးမ်ား
(ဓာတ္ပုုံမ်ား တင္မေပးေတာ့ပါ၊ စာေရးသူရဲ့ ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ သြားၾကည့္ႏိုုင္ပါတယ္)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
ဓာတ္ပံုမပါေတာ့ ပ်င္းေျခာက္ေျခာက္ႀကီး …လင့္လဲေပးမထား။