(မိုးမခ) ႏိုဝင္ဘာ ၁၇၊ ၂၀၁၄
ေဖ့(စ္)ဘြတ္ခ္ ဆိုသည့္ လူမႈကြန္ရက္မွာ ရြာကထိန္ပြဲ အေၾကာင္း ေတြ႕လိုက္ရ၍ ၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္သြားရင္း ခ်က္ခ်င္း ဆိုသလို Like လုပ္လိုက္မိသည္။ သတင္း ဆက္သြယ္ေရး နည္းပညာ ျမန္ဆန္ဖြံ႕ၿဖိဳးလာၿပီး ေဖ့(စ္)ဘြတ္ခ္ ေပၚလာတာ ေတာ္ေတာ္ ဟန္က်သည္။ ရပ္ေဝးမွာ ရွိၾကသည့္ မိတ္ေဆြမ်ား ႏွင့္ သည္ ကြန္ရပ္မွာ ဆံုသည္။ မိတ္ေဆြသစ္ေတြလည္း တိုးပြားသည္။ သူတို႔ တေတြႏွင့္ အတူ ကြန္ရက္ထဲမွာ ဆံုေတြ႕ၾကရင္း ေပွ်ာ္ရႊင္မႈေတြ အလြမ္းေတြ မွ်ေဝ ခံစားၾက၊ သေဘာထား အျမင္ေတြ၊ ယံုၾကည္မႈေတြ ေဆြးေႏြးၾက၊ စိတ္ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ့စရာပင္။
ကၽြန္ေတာ္ ေဖ့(စ္)ဘြတ္ခ္ ႏွင့္ ရင္းႏွီးေနတာ တစ္ႏွစ္ နီးပါး ရွိေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း သင္ပုန္းႀကီး အဆင့္မွာပင္ ‘တစ္’ ေနသည္။ Like လုပ္တတ္ရံု၊ Comment ေပးတတ္ရံု၊ သည္ေလာက္ပါပဲ။ ကိုယ့္ စာမူေတြကို ရပ္ေဝးရွိ မဂၢဇင္းေတြမွာ ပို႔ဖို႔၊ သူတို႔ ပို႔သည့္ စာေတြကို ဖိုင္ ဖြင့္ၿပီး ဖတ္ဖို႔ … သည္လိုမ်ိဳး ၾကံဳလာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ေခၽြးပ်ံသြားၿပီ။ ဘာမွ မလုပ္တတ္။ ေမ်ာက္ အုန္းသီး ရသလို ျဖစ္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ္။ သည္ေတာ့ ကိုယ့္ဆီ ေရာက္လာသည့္္ စာေတြ၊ ဓာတ္ပံုေတြ၊ ကိုယ္ က ပို႔ခ်င္တာေတြ ကို ကိုယ့္တပည့္ေတြ ေရာက္တုန္း ေရာက္ခိုက္ ဟဲ့ ဒါေလး ထုတ္ေပးစမ္းပါဦး၊ ဒီဟာေလးေတာ့ ပို႔ေပးပါဦး စသျဖင့္ အကူအညီ ေတာင္းရေတာ့သည္။
တကယ္ေတာ့ သတင္း ဆက္သြယ္ေရး နည္းပညာတည္း ဟူေသာ အ႒ာရသ ဆယ့္ရွစ္ရပ္ထက္ မ်ားျပားလွေသာ သည္ပညာကို တတ္ထားသင့္သည္။ သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အသိပညာကို ေလ့လာ စုေဆာင္း လိုသည့္ ခ်င္ျခင္း တပ္မက္မႈ မ်ားျပားေနေသာ္လည္း အတတ္ပညာ သင္ၾကားလိုမႈ မွာေတာ့ သင္ၾကားလိုခ်င္စိတ္ ေလာဘနည္းပါး ေနပါသည္။ မွတ္ဉာဏ္ကလည္း ငယ္စဥ္ကေလာက္ မထက္ျမက္ေတာ့။
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ က ငယ္ကတည္းက ဘာျဖစ္ခ်င္၊ ညာ ျဖစ္ခ်င္ ဆိုသည့္ ႀကီးမားသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ရွိတာမဟုတ္။ ကိုယ့္ဘဝ၊ ကိုယ့္ ေလာက၊ ကိုယ့္ ဝန္းက်င္ထဲမွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနခြင့္ရလွ်င္ျဖင့္ ေက်နပ္လွၿပီ။ အသက္အရြယ္ႀကီးလာေတာ့ သည္ခံစားမႈေတြက မေျပာင္းလဲသည့္ အျပင္ ပို၍ ခိုင္မာ အားေကာင္းခဲ့သည္။ ေဟာ… အခုလည္း ၾကည့္၊ ေဖ့(စ္)ဘြတ္ခ္ မွာ ရြာကထိန္ ဓာတ္ပံုေတြ ေတြ႕ရေတာ့ ၾကည္ႏူးရသလို စိတ္အာရံုက ရြာမွာ ေနခဲ့သည့္္ ငယ္ဘဝဆီသို႔ ဒုန္းစိုင္း၍ ေရာက္သြားသည္။
ရြာ အေၾကာင္း ေတြးမိလွ်င္ လြမ္းစရာ ႏွစ္ခု က အလိုလုိ ေရာက္လာသည္။ (၇) ရက္တိုင္တိုင္ က်င္းပသည့္ ေျခေတာ္ရာ ဘုရားပြဲ ႏွင့္ ရြာကထိန္ပြဲ ျဖစ္သည္။ ရြာမွ ရပ္ေဝးသို႔ ေရာက္ေနသူ အားလံုး သည္ပြဲေတာ္ ႏွစ္ခု က်င္းပခ်ိန္ ရြာကို ျပန္လာဖို႔ အားခဲၾကသည္။ အေရာက္ မလာႏိုင္လွ်င္လည္း ရြာက ဘုရားပြဲ အေၾကာင္း တဆင့္စကား နားေထာင္ရင္း လြမ္းစိတ္ ေျဖၾကရရွာသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ငယ္စဥ္က ရြာအလြမ္းစိတ္ကို သေဘာကို သိပ္ နားမလည္လွ။ ငယ္ရြယ္သည့္ အခ်ိန္မို႔ ကိုယ္ေနခဲ့ရသည့္ ေလာက အသိုင္းအဝန္းထဲမွာ ေပ်ာ္ရြင္ေန၍ သည္ အလြမ္း စိတ္ကို ေမ့ေလ်ာ့ေနသည္လား မဆိုႏိုင္။ ရြာဘုရားပြဲ က်င္းပခ်ိန္တြင္ အမွတ္တမဲ့ ေနခဲ့မိသည္။ ေပ်ာ္ရြင္စရာ ေပါမ်ားေသာ ၿမိဳ႕ျပပံုရိပ္ေတြကလည္း ရြာ သတိရခ်င္စိတ္ေတြ ကို ဖံုးလႊမ္းလိုက္ဟန္ တူသည္။
သည္လုိလည္း မဟုတ္ေသးပါ။ ရြာဘုရားပြဲ က်င္းပခ်ိန္ ရြာကို ျပန္ခ်င္ရွာသည့္ မိဘ ႏွစ္ပါးဆီမွ ရြာအေၾကာင္းႏွင့္ အလြမ္းစိတ္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ အခုေတာ့ျဖင့္ ဘုရားပြဲ အခ်ိန္ ေရာက္လွ်င္ ရြာသို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ခ်င္ေနမိပါၿပီ။ ဘုရားပြဲ အေၾကာင္း ေတြးရင္း အလြမ္းေတြ ႏွလံုးသားမွာ အံုဖြဲ႕လာသည္။
သည္လိုျဖင့္ မႏွစ္က ေျခေတာ္ရာ ျမတ္စြာဘုရားပြဲသို႔ ေန႔ခ်င္းျပန္ အေရာက္သြားခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစိတ္ျဖင့္ ရြာဟု ေခၚလိုက္ရေသာ္လည္း တကယ္ေတာ့ ရြာသည္ ၿမိဳ႕နယ္ အဆင့္ ရာထူး ရရွိထားသည္။ အထက္တန္းေက်ာင္း၊ ေဆးရံု၊ ၿမိဳ႕ပိုင္ရံုး၊ ရဲစခန္း စသျဖင့္ ၿမိဳ႕နယ္၏ အဂၤါရပ္ေတြ ျပည့္စံုသည္။ သို႔ေသာ္ ရြာလမ္းေတြက ဖုန္တေထာင္းေထာင္း၊ လွည္းဝန္ရိုးသံ တအီအီ၊ ထန္းသားတိုင္ထူ ထန္းလက္ တဲ မိုးထားသည့္ တဲသာသာ အိမ္ငယ္ကေလးေတြက ရြာ၏ အခင္းအက်င္း ႏွင့္ ျမင္ကြင္းကို ေဖာ္ျပေနလ်က္။
ရြာမွ မႏၱေလးသို႔ သြားလွ်င္ ခရီးမေဝးေသာ္လည္း တေနကုန္ နီးပါး ၾကာသည္။ မံုရြာသို႔ ကုန္ႏွင့္ လူ အျပည့္တင္ထားသည့္ ေမာ္ေတာ္ကားသည္ (၂၇) မိုိင္ ခရီးကို (၃) နာရီ နီးပါး ေမာင္းသည္။ မံုရြာေရာက္ေတာ့ မႏၱေလး ထြက္မည့္ ရန္ေအာင္မန္း၊ ရတနာပံု ကားေတြကို ေစာင့္ရသည္။ ထိုစဥ္က မံုရြာ-မႏၱေလး ေမာ္ေတာ္ကားခက (၂) က်ပ္ပဲ ေပးရသည္။
မႏၱေလး-မံုရြာ ေျပးဆြဲေနသည့္ လူစီး ဘတ္(စ္) ကားေတြက သူ႔ အတိုင္းအတာႏွင့္သူ ျမန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ျမင္းမူမွာ ခတၱ ရပ္သည္။ ေရပိုးစားကန္မွာ ေရျဖည့္ ရပ္နားသည္။ ေညာင္ပင္ဝန္းမွာ တေမ့တေမာ့ နားသည္။ မံုရြာ-ေရႊဘို လမ္းခြဲ အုန္းေတာ ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း တခ်ီ ရပ္နားလိုက္ျပန္သည္။ မႏၱေလး ေရာက္ေတာ့ (၅) နာရီ ေလာက္ ရွိၿပီ။
ေျပာခ်င္တာက ေအးေအးေဆးေဆး ခရီးသြားလာပံု အေၾကာင္း ျဖစ္သည္။ သည္ခရီး သည္ လမ္းမွာ ေႏွးရန္ေကာဟူ၍ အျပစ္တင္သူ မရွိ။ ခရီးသည္ေတြကလည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေအးေအးေဆးေဆးပင္။ သူတို႔မွာ အခ်ိန္ႏွင့္လု၍ တက္သုတ္ရိုက္ ရသည့္ လုပ္ငန္း ကိစၥေတြ မပါ။ သည္လိုျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ကမၻာမွာ ျမန္ႏႈန္းျမင့္ေနသည့္ အခ်ိန္ ေအးေအးေဆးေဆး ေႏွးေႏွးေကြးေကြးျဖင့္ ႏွစ္ကာလ ရွည္ တခုကို ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကသည္။
ယခုေတာ့ျဖင့္ မဟုတ္ေတာ့ၿပီ။ အေရြ႕ျမန္ေသာ ေခတ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွိေနၾကၿပီ။ ရြာႏွင့္ မႏၱေလး ကလည္း ယခင္ကလို မေဝးေတာ့။ ေရႊဘို-မံုရြာ ျဖတ္လမ္း ေဖာက္လုပ္လိုက္၍ ေရႊဘိုလမ္းဖက္မွ သြားလွ်င္ မႏၱေလးသို႔ သံုးနာရီေလာက္ျဖင့္ ေရာက္သည္။ တခ်ိဳ႕က ရြာႏွင့္ မႏၱေလး ပံုမွန္ ဆြဲေနသည့္ ေမာ္တားကားကို မစီး၊ ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ မႏၱေလးသို႔ သြားသြားလာလာ လုပ္ၾကသည္။ ဆက္သြယ္ေရးကလည္း ေကာင္းသည္။ တယ္လီဖုန္း တခ်က္ ႏွိပ္လုိက္ရံုျဖင့္ တဖက္မွ ‘ဟလို’ ေခၚသံၾကားရသည္။ ၿပီးေတာ့ တခ်ိန္က ဖုန္ေထာင္းေထာင္း ရြာလယ္လမ္းကလည္း ကတၱရာလမ္း ျဖစ္သြားၿပီတဲ့။ ေစ်းဆိုင္ေတြျဖင့္ စည္စည္ကားကား ရွိသြားၿပီတဲ့။
သည္လို အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ရြာကို ျပန္သည္။ အမွန္ေတာ့ ကိုယ့္ ရြာကို ျပန္တာ တစိတ္တအိတ္ လုပ္ၿပီး ဘာမ်ား ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ ျဖစ္စရာ လိုလို႔လဲဟု ေမးေကာင္းေမးႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ ျဖစ္ေနပါသည္။ ႏွစ္သံုးဆယ္ေက်ာ္ ေလးဆယ္နီးပါး ကင္းကြာေနသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ရြာ။ ကိုယ့္ေဆြ ကိုယ္မ်ိဳးေတြ ရွိၾကသည္ ဆုိေပမင့္ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္လာၾက၍ ကိုယ့္ကိုလည္း သူ မမွတ္မိ၊ သူ႔ကိုလည္း ကိုယ္မမွတ္မိ။ တခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ ရွိမွ ရွိၾကပါဦးမလား မသိ။ ကေလးေတြကလည္း ကိုယ့္ကို သိၾကမွာ မဟုတ္။ ရြာကလည္း တျခား အရပ္ေဒသမွ လာေရာက္ေနထိုင္ၾကၿပီး ၿမိဳ႕ျပဆန္သြား၍ သူ႔ အခင္းအက်င္း၊ သူ႔ ျမင္ကြင္း တို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ သိစရာ အေၾကာင္းမျမင္။
သို႔ျဖင့္ ညီဝမ္းကြဲ တေယာက္ကို ၿမိဳ႕အဝင္နားေလးက ႀကိဳေစာင့္ေပးဖို႔ မွာထားရသည္။ ကိုယ့္ အျဖစ္ကို ေတြးရင္း… “ထန္းပင္ ထန္းလက္ ထန္းရြက္ေတြနဲ႔ အသြယ္သြယ္ပါ ေမာင္ရယ္..၊ ေၾသာ္.. လမ္းစဥ္ လမ္းဆက္ လမ္း မ်က္စိ ေတာင္မွ လည္ပါတယ္ ေမာင္ရယ္..၊ အကိုရဲ႕ ညိဳႏြဲ႕ ႀကိဳလွဲ႔ပ ဆံေကသြယ္..” လက္ေရတျပင္တည္း သီခ်င္းကို သတိရလိုက္မိသည္။
ေခတ္တေခတ္၏ အေရြ႕အေျပာင္းထဲက ရြာ၏ ျမင္ကြင္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား အမွန္တကယ္ပဲ လမ္းမ်က္စိလည္ သြားႏိုင္ေလာက္ပါေပသည္။ အႀကိဳေထာက္၍သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ ႏွစ္သံုးေလးဆယ္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ့္ ရြာသည္ ၿမိဳ႕ဆန္သြားျခင္းႏွင့္ အတူ ဖြံ႕ၿဖိဳး စည္ကားသြားသည္ ဆိုေသာ္လည္း ရြေနျပည္ထိုင္မ်ားကေတာ့ ဆင္းရဲျမဲ ဆင္းရဲေနလ်က္ပင္။ အတတ္ပညာ မရွိ၊ အရင္းအႏွီး မရွိ။ ရာသီဥတု အားကိုး၍ ယာထဲ ေနကုန္ေနခမ္း လုပ္ရင္းျဖင့္ အခ်ိန္ေတြ ဘဝေတြ ဆံုးရံႈးသြားေသာ သူတို႔ တေတြကို ရုပ္ ဝတၳဳ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေနေသာ ေခတ္ကလည္း မ်က္ကြယ္ျပဳထားသည္။
သည္လိုျဖင့္ ဖြားဖက္ေတာ္ ပမာ ေမြးလာကတည္းက တသားတည္း ကပ္ပါလာသည့္ ဆင္းရဲျခင္းသည္ သူတို႔ တေတြ၏ ဘဝတခုလံုးကို အေမွာင္ ပိတ္ဖံုးထားသည္။ သည္လိုျဖင့္ ဘဝ တေလွ်ာက္လံုး ဆင္းဆင္းရဲရဲ ရုန္းကန္ခဲ့ၾကရသည္။ သည္လိုျဖင့္ သက္တမ္းေစ့ေအာင္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနခြင့္မရဘဲ ဘဝ နိဂံုးခ်ဳပ္ သြားခဲ့ရသည္။
ဆင္းရဲတြင္းထဲက ရုန္းမထြက္ႏိုင္သည့္ သူတို႔ ခမ်ာမ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို ဧည့္ဝတ္ ေကာင္းေကာင္း မျပဳႏိုင္။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း အရိပ္အေယာင္ေတြ ရွင္သန္ေနသည့္ သူတို႔ မ်က္လံုးေတြကို မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူတို႔ကို ဘာမွ် အကူအညီ မေပးႏိုင္။ ေဆြမို႔ မ်ိဳးမို႔ ျပန္လည္ ဆံုေတြ႕ၾကခ်ိန္ အျပံဳး အရယ္ မ်ားျဖင့္ ဝမ္းသာ ရႊင္လန္းခဲ့ၾကေသာ္လည္း မၾကာခင္ အပူအေမာေတြ ကပ္ညိပါလာခဲ့သည္။
ညေနေစာင္းေတာ့ မႏၱေလးကို ျပန္သည္။ ရြာကို လြမ္းစိတ္ျဖင့္ ျပန္ခ့ဲရေသာ္လည္း အျပန္တြင္ ကိုယ့္ ေဆြမ်ိဳး သားခ်င္းေတြ အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျခင္းက ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး တခု လို ဖဝါးထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္ပါလာခဲ့သည္။ ရြာကို ေရာက္လာခ်ိန္ ဆင္းရဲေသာ္လည္း ေကၽြးၾက ေမြးၾကသည့္ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြကို စြမ္းသမွ်ျဖင့္ ကူညီခ်င္စိတ္ ေစတနာေတြ ယိုဖိတ္မိသည္။ ခက္တာက ေစတနာ ရွိေသာ္လည္း လက္ေတြ႕ မေဆာင္ရြက္၍ ေစတနာ မေျမာက္ႏိုင္ေတာ့။ ေဆြဟဲ့ မ်ိဳးဟဲ့ ဆိုေသာ္ျငား သူ႔ကို ကိုယ္ မကူညီႏိုင္၊ ကိုယ့္ကို သူ မကူညီႏိုင္သည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ဘဝ ျဖတ္သန္းမႈမ်ား။
ထိုအခါ အေဖ့ကို သတိရသည္။ အေဖသည္ ရြာလြမ္းစိတ္ အင္မတန္ ႀကီးမားသည္။ ရြာလြမ္းစိတ္ကို တဖြဲ႕တႏြဲ႕ ေျပာတတ္ေလ့ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ရြာကို အေဖ ျပန္ဖို႔ စိတ္ကူးဟန္ မတူ။ ဆင္းရဲတဲ့ ကိုယ့္ ေဆြမ်ိဳးေတြ ျမင္ရရင္ စိတ္မေကာင္းဘူးကြာ၊ သူတို႔ကလည္း ငါတို႔ကို ၿမိဳ႕ေနၿပီး ႀကီးပြားတဲ့ သူလို႔ ေတြးၿပီး အားကိုးခ်င္ရွာၾကမွာ၊ တို႔မွာလည္း ကိုယ့္ အေျခအေနနဲ႔ ကိုယ္ ရုန္းေနရတာကို သူတို႔ သိမွာ မဟုတ္ဘူး၊ မျပန္ေတာ့ပါဘူးကြာ ဟု သက္ျပင္းခ်ရင္း ေျပာလိုက္သည့္ အေဖ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ယခုေတာ့ နားလည္ခဲ့ရၿပီ။ ေနာက္တခ်ိန္ ရြာကို အလြမ္းစိတ္ျဖင့္ ျပန္ဖို႔ အေရးကို ေတြးရမွာကိုပင္ မဝံ့မရဲ ျဖစ္သြားပါေတာ့၏။
××××××
အသက္ႀကီးလာေတာ့ ကိုယ့္ အရပ္ ကိုယ့္ ေဒသကို တြယ္တာ ျမတ္ႏိုးသည့္စိတ္က နက္ရိႈင္းလာခဲ့သည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ေလးငါးႏွစ္က သမီးေတြ ေခၚ၍ ႏိုင္ငံျခားသို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ဖူးသည္။ သူမ်ား တကာေတြ ႏိုင္ငံျခားသို႔ ဂရီးဂရီး သြားေနၾက၍ သမီးတို႔ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏိုင္ငံျခား အေတြ႕အၾကံဳေလး ရေစခ်င္ရွာသည္။
၁၉၈၀ ခုႏွစ္ ကာလမ်ားတုန္းကေတာ့ စာေတြဖတ္ရင္း ႏိုင္ငံျခား သြားဖို႔ စိတ္ကူးယဥ္ ခဲ့ဖူးသည္။ အဲသည္အခ်ိန္က လူကလည္း ဖ်တ္လတ္ သြက္လက္သည့္ အရြယ္၊ စိတ္ဓာတ္ စြမ္းရည္ကလည္း တက္ၾကြ၍ ဘံုဖ်ားေရာက္ေနသည့္ အခ်ိန္။ တကယ္ေတာ့ တံခါးပိတ္ မူဝါဒျဖင့္ တစ္ပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွာ ဘယ့္ႏွာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခားသို႔ သြားရမည့္ အခြင့္အေရး ရႏိုင္ေတာ့အံ့နည္း။
ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ ကင္းကြာ၍ ဥခြံက်င္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ေနခဲ့ရသည့္ ကၽြန္ေတာ္ တေတြ။ ဘဝမွာ တန္ဖိုး အရွိဆံုး အရြယ္၏ စိတ္အားထက္သန္မႈ၊ အမွန္တရားကို ျမတ္ႏိုးမႈ၊ အမ်ားအက်ိဳးကို သယ္ပိုး ေဆာင္ရြက္လိုမႈ စသည့္ ျပင္းပ်သည့္၊ တက္ၾကြေနသည့္ စိတ္ဆႏၵေတြႏွင့္ လူငယ္ေတြ ခမ်ာ တစ္ပါတီ အာဏာရွင္ စနစ္ေအာက္မွာ အညြန္႔က်ိဳး သြားခဲ့ရသည္။ ေကာင္ေသာ္ အေမြကို ခံယူ၍ ေနာက္မ်ိဳးဆက္သို႔ လက္ဆင့္ကမ္းဖို႔၊ ေနာက္လူကလည္း ေရွ႕လူထက္ သာေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ၾကဖို႔ မ်ိဳးဆက္တိုင္းမွာ တာဝန္ရွိသည္။ သည္တာဝန္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မထမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့။ ေရွ႕မွ ေနာက္သို႔ လက္ဆင့္ မကမ္းႏိုင္ျခင္းသည္ မ်ိဳးဆက္ျပတ္သြားျခင္း သေဘာ ျဖစ္သည္။
တစ္ပါတီ အာဏာရွင္ အုပ္စိုးမႈ ေခတ္တစ္ေခတ္ ၿပီးေတာ့ စစ္အစိုးရေခတ္။ သည္ေခတ္ ႏွစ္ေခတ္ ဆိုးဝါးရက္စက္မႈက မ်ိဳးဆက္ ႏွစ္ဆက္ ျပတ္သြားၿပီး ပညာရွင္ ပညာတတ္ေတြ ပါးလ်ား၍ တိုင္းျပည္လည္း ဆင္းရဲျခင္းထဲသို႔ ေဇာက္ထိုး ဆင္းခဲ့ရသည့္ လက္ေတြ႕ ျဖစ္ရပ္ကို မည္သူမွ် မျငင္းႏိုင္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေနသည့္ ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ႏိႈႈင္းယွဥ္လွ်င္ ႏွစ္ငါးဆယ္ နီးပါး ေနာက္က်ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခမ်ာ သူမ်ား နည္းတူ ျဖစ္ဖို႔ ဘယ္ကစ၍ ဘယ္လို လုပ္ၾကရမည္နည္း။
ယခုထိလည္း ႏိုင္ငံႏွင့္ လူမ်ိဳး ၏ အနာဂတ္ ေရွ႕အေရးထက္ ကိုယ့္ အတြက္၊ ကိုယ့္ အသိုင္းအဝန္း အတြက္ ေကာင္းစားဖို႔ ေတြးေတာ၍ စီမံ အကြက္ခ်သူေတြ မ်ားျပားေနျခင္းသည္လည္း ရင္ေမာစရာ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ႏိုင္ငံျခား ခရီးစဥ္ကို မသက္မသာ လိုက္ပါသြားရင္း သက္ျပင္းသာ မႈတ္ထုတ္လိုက္မိေတာ့သည္။
မသြားခ်င္သည့္ အရြယ္ ေရာက္မွ ႏိုင္ငံျခားသို႔ ေရာက္ဖူးသည့္ ကၽြန္ေတာ္၊ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ ေလာက္ ေနၿပီး အိမ္ျပန္ခ်င္လွၿပီ။ ဘယ္လိုပဲ ေနရ ေနရ ကိုယ့္ ႏိုင္ငံထဲမွာ ေနရတာက စိတ္လံုျခံဳသည္။ အေရးအေၾကာင္း ဆိုလွ်င္ ကိုယ့္ အနားဝန္းက်င္မွာ ေဆြမ်ိဳးႏွင့္ မိတ္ေဆြ အသိုင္းအဝန္းေတြ ရွိၾကသည္။ ႏိုင္ငံျခားမွာေတာ့ သည္လိုမဟုတ္။ လမ္းေပၚမွာ၊ ေစ်းဆိုင္ေတြမွာ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး စည္ကားေနသည့္ လူအုပ္ႀကီး ရွိေသာ္လည္း ကိုယ့္ အသိ ကိုယ့္ မိတ္ေဆြေတြ တေယာက္မွ် မရွိ။ တခ်ိန္က ရည္မွန္းခ်က္ ႀကီးမားၿပီး ထက္ျမက္ ျပင္းထက္ေသာ စိတ္ဆႏၵေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားသည့္ ကၽြန္တာ္သည္ ႏိုင္ငံျခားမွာ မ်က္စိသူငယ္ ျဖစ္ရင္း အလိုလို အားငယ္ သြားခဲ့ရသည္။
သည္မွာပင္ ႏိုင္ငံျခားမွာ ေဆြမရွိ၊ မ်ိဳးမရွိ၊ အသိုးအဝန္းမရွိဘဲ ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည့္ မိတ္ေဆြေတြ အေၾကာင္း ေတြးမိရင္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရျပန္သည္။ သူတို႔တေတြလည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ အိမ္ျပန္ခ်င္ရွာၾကပါလိမ့္မည္။ လူဆိုတာ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္လာလွ်င္ လာရာလမ္းသို႔ ျပန္လည္ ေစာင္းငဲ့ ၾကည့္ရစျမဲ။
တေလာက ႏိုင္ငံျခားေရာက္ ရင္းႏွီးသည့္ လူငယ္ တစ္ေယာက္ ႏွင့္ ဖဘ (Facebook) မွာ စာေရး စကားေျပာ ျဖစ္သည္။ သူလည္း သူ႔ အရပ္၊ သူ႔ ဇာတိကို လြမ္းရ တမ္းတေနရွာသူ။ ကၽြန္ေတာ္က ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ျပန္လာခဲ့ဖို႔ ဖိတ္ေခၚသည္။ သူက “ျပန္လာခ်င္ပါတယ္ ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာလွ်င္ ေနစရာ မရွိဘူးေလ၊ ေျမေစ်း၊ အိမ္ေစ်းေတြက ဒီေလာက္ ႀကီးေနေတာ့ ျပန္ၿပီး အေျခခ်ဖို႔က ခက္တက္ ဆရာ..” တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားသည္။ သည္အေရးကို ကၽြန္ေတာ္ မေတြးမိ။ တခ်ိန္က ေနရာ က်ယ္က်ယ္ဝန္းဝန္းျဖင့္ လက္ေရတျပင္တည္း ေနခဲ့ရသည့္ ကိုယ့္ ဘဝ ကိုယ့္ ဝန္းက်င္ကို အစြဲ စိတ္ျဖင့္ သူ႔ကို ျပန္လာဖို႔ အမွတ္တမဲ့ ဖိတ္ေခၚလိုက္မိျခင္း ျဖစ္သည္။
ယခု ရန္ကုန္မွာ လူဦးေရ (၅) သန္းေက်ာ္ ရွိသတဲ့။ မႏၱေလး သည္လည္း ယခင္ႏွင့္ မတူေတာ့ပါ၊ လူဦးေရ (၁) သန္းေက်ာ္ သြားၿပီ။ အိမ္ဝိုင္း ျခံ က်ယ္က်ယ္ ေတြက ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္း ေရာက္လာသည့္ တရုတ္ေတြ လက္ထဲမွာ ေရာက္သြားသည္။ ၿမိဳ႕သစ္လို အကြက္ အကြင္း ေကာင္းသည့္ ေနရာမ်ားတြင္ အမ်ားစုက တရုတ္ေတြ ပိုင္ဆိုင္ထားသည္။ ၿမိဳ႕ထဲမွာလည္း တရုတ္ေတြ၊ ၿမိဳ႕သစ္မွာလည္း တရုတ္ေတြ။ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ကြာဟမႈ ႀကီးမားလာသည္။ အိမ္ငွားခ၊ အိမ္ျခံေျမ တစ္ႏွစ္ထက္ တစ္ႏွစ္ ျမင့္လာသည္။ ရန္ကုန္မွေကာ။ ကိုသာဆိုး ျဖစ္သည္။ ကြန္ဒိုေတြ ေဟာ တစ္လံုး ေဟာ တစ္လံုး ေဆာက္ေနၾကေသာ္လည္း အမ်ားစုကေတာ့ အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးေတြထဲမွာ စုျပံဳေနထိုင္ရင္း ရုန္းကန္ေနၾကရရွာသည္။
သည္အခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံျခားက ျပန္လာသူ ခမ်ာ မည္သည့္ အိမ္မွာ ခိုကပ္ေနရမည္နည္း။ ႏိုင္ငံျခားမွာ အႏွစ္ႏွစ္ အလလ စုေဆာင္းထားသည့္္ ေငြကေလးလည္း ေနစရာ အတြက္ မျဖစ္စေလာက္ အရာ မေရာက္။ သည္ၾကားထဲ ကိုယ့္ ေဆြမ်ိဳးေတြက ႏုိင္ငံျခားျပန္ႀကီးမို႔ အထင္ႀကီးကာ အားကိုး ေမွ်ာ္လင့္ၾကေသာ္လည္း ကိုယ့္မွာလည္း အႏိုင္ႏိုင္ ျဖစ္ရတာကို သူတို႔ မသိ။ ကၽြန္ေတာ့္ ရြာသို႔ ျပန္ရသည့္ အျဖစ္ မ်ိဳး ႏွင့္ ၾကံဳေတြ႕ ေနၾကရသည္။
အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခားမွာ သြားေရာက္ ေနထိုင္ၾကရရွာသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိတ္ေဆြေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံသားေတြ။ သူတို႔ တေတြ ျပန္လာခ်င္ေသာ္လည္း သူတို႔ အတြက္ ျပန္လည္ အေျခခ် ေနထိုင္စရာ ‘ေျမ’ တစ္ေနရာမွ် မရွိေတာ့။ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးလို လူဦးေရ ထူထပ္ မ်ားျပားေနေသာ၊ ႀကီးမားေသာ စီးပြားေရး လုပ္ငန္း အမ်ားစုကို တရုတ္ေတြက လႊမ္းမိုး ခ်ဳပ္ကိုင္ ထားျခင္း ခံရေသာ ကိုယ့္ ဇာတိေျမ သို႔ ျပန္လာရသူမ်ား ခမ်ာ အလိုလို ေနရင္း ‘ဇာတိသား’ ဘဝမွ ‘ပဝတၱိသား’ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိသြားခဲ့ၾက ရရွာၿပီ။ သည္လိုျဖင့္ ႏိုင္ငံျခား ေရာက္ေနသူမ်ား အားလံုး ဇာတိေပ်ာက္၊ ေနရာေပ်ာက္ ျဖစ္ၾကရင္း တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ေရာက္သည့္ ႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံသား အျဖစ္ ခံယူ၍ အဂၤလိပ္ႀကီးေတြ အေမရိကန္ႀကီးေတြ ျဖစ္သြားလွ်င္ ခက္ရခ်ည့္။
ကမၻာႀကီးသည္ ရြာႀကီ တစ္ရြာ ျဖစ္သြားၿပီဟု ဆိုပါသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ ကမၻာႀကီးထဲက ကုိယ့္ ရြာကေလးဆီသို႔ ျပန္ခ်င္ၾကမည္။ ရုပ္ဝတၳဳေတြ မျပည့္စံုေသာ္လည္း ဇာတိေျမ၏ အေငြ႕အသက္ ရနံ႔ေတြကို ခံစားခြင့္ရခဲ့လွ်င္ စိတ္ရႊင္လန္း ခ်မ္ေျမ့ျခင္း သုခကို ရရွိ ခံစားႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ မရွိအတူ ရွိအတူျဖင့္ တစ္ဦးကို တစ္ဦး ကူညီ ေဖးမၾကရင္း ေမတၱာ ကြန္ရက္ ျဖန္႔ၾကက္ထားသည့္ သည္ အသိုင္းအဝန္း သည္ ဝန္းက်င္ထဲမွာ ျပန္လည္ ေနထိုင္ခြင့္ရလွ်င္ျဖင့္ အေသေျဖာင့္ ႏိုင္ၾကပါလိမ့္မည္။
တကယ္ေတာ့ ပုထုဇဥ္ လူသားေတြ အတြက္ ဘဝကို တပ္မက္ေသာ သံေယာဇဥ္ အေႏွာင္အဖြဲ႕ေတြက မ်ားလွသည္။ သည္သံေယာဇဥ္ အေႏွာင္အဖြဲ႕ေတြ ထဲမွာ ဇာတိကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးက ခိုင္မာလြန္းသည္။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ စည္ကားသည့္ ရာသီပြဲေတာ္ခ်ိန္တြင္ ေရာက္တိုင္း အေဝးေရာက္ မိတ္ေဆြေတြကို ျပန္လာဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကဆဲ။ ႏိုင္ငံျခား ေရာက္ေနသူတို႔ ခမ်ာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ျပန္ခြင့္မသာၾကေသာ္လည္း ကိုယ့္ဇာတိ၊ ကိုယ့္ ေျမ၊ ကိုယ့္ရြာသို႔ ျပန္လာဖို႔ အျမဲလိုလို စိတ္ကူးယဥ္ေနၾကဆဲ။ ရြာငယ္ ဇနပုဒ္ မီးကေလး မွိတ္တုတ္ကို သူတို႔ ျမင္ေယာင္ေနၾကဆဲ။ သို႔ေသာ္ ကာလ၊ ေဒသ၊ ပေယာဂ တို႔ႏွင့္အတူ ဆင္ျခင္စိတ္ျဖင့္ ႏိႈင္းဆလုိက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္ကူးယဥ္ၾကတာေတြက မုန္တိုင္းမိသည့္ တိမ္ေတြလို လြင့္ပါး ေပ်ာက္ဆံုး သြားရပါေတာ့သည္။
ေၾသာ္… ေတြးရင္းျဖင့္ ေမာရပါဘိသည္။
ညိဳထြန္းလူ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
ေကာင္းတယ္ဗ်ာ…ကိုညိဳထြန္းလူ….က်ေနာ္လဲ အသက္အရႊယ္ရလာေတာ ႔ ဇာတိၿမိဳ ႔ေလးကို လြမ္းလြန္းလို ႔..
အမွတ္တရ ၿမိဳ ႔က အေၾကာင္းေတြ ေရးေရးေနရတယ္…အခု ကိုညိဳထြန္းလူ စာဖတ္မွ ၿပီးခဲ ႔တဲ ႔ႏွစ္ရက္က က်ေနာ္ ႔ဇာတိၿမိဳ ႔အေၾကာင္းေရးထားတာ မိုးမခကို ပို ႔အံုးမွေလ…..လြမ္းတယ္ဗ်ာ…မခံစားႏိုင္ေတာ ႔ပါဘူး…..က်ေနာ္ခံစားခ်က္နဲ ႔တထပ္ထဲမို ႔ ေက်းဇူးပါဘဲခင္ဗ်ာ…….၊၊