(မိုးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၄၊ ၂၀၁၄
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးရဲ့ ကားလမ္းပိတ္တာေတြကို ေရွာင္ႏိုင္ဖို႔ အလုပ္ကအျပန္ ညေနတိုင္း ရထားစီးၿပီး “မမ” ကို အားေပးပါတယ္။ အိမ္အျပန္ နာရီ၀က္ၾကာတဲ့ ရထားေပၚက အမွတ္တရေလးေတြကို မွတ္တမ္းတင္ထားၾကည့္ပါမယ္။ ရထားမွာ ေနရာရတဲ့အခါလည္းရ၊ မရရင္လဲ မတ္ တတ္ရပ္။ တေယာက္ဆင္း တေယာက္တက္နဲ႔ ေပါ့။ မေန႔ကေတာ့ …..
ရထားေပၚမွာ ေနရာေလးရလို႔ ထိုင္လိုက္ၿပီးခ်ိန္မွာ ကုလားဆင္အမ်ိဳးသမီးႀကီးတဦး ေရွ႔တည့္တည့္ ရပ္လာတယ္။ လက္ထဲမွာ ဆြဲျခင္း ေတာင္းနဲ႔ဆိုေတာ့ လွမ္းယူၿပီး ကိုင္ထားေပးဘို႔ေတာင္းတဲ့အခါ ရတယ္တဲ့။ ေအာက္ကို ဆြဲျခင္းေလးခ်လိုက္တယ္။ ျခင္းထဲမွာ အေရာင္ လက္လက္ စကၠဴေလးေတြ ေတြ႔ရတယ္။ ခနၾကာေတာ့ ကပ္ေက်းတလက္ကို ဆြဲျခင္းထဲကထုတ္ယူၿပီး တခုခုလုပ္ဘို႔ဟန္ျပင္ေတာ့ ကိုယ္လဲ နည္းနည္း သတိထားလိုက္တယ္။ မေတာ္တဆ ရထားက ယိမ္းထိုးတဲ့အခ်ိန္ ကိုယ့္အေပၚ ကပ္ေက်းအခြၽန္ ထိုးမိမွာစိုးလို႔။
သူမကေတာ့ ခပ္ေအးေအးပဲ အနီေရာင္လက္ေနတဲ့ ပန္းစကၠဴေလးကို ပါထပ္ယူလိုက္တယ္။ ပန္းစကၠဴေလးက အနားေလးေတြကို မတ္ တတ္ရပ္ေနရင္း ကပ္ေက်းနဲ႔ ခပ္ေအးေအးပဲ တခ်ပ္ခ်ပ္လုပ္ေနတယ္။လက္က ၿငိမ္ေနေတာ့ သူဘယ္လိုလုပ္ေနပါလိမ့္လို႔ စိတ္၀င္စားမိတယ္။ ကပ္ေက်းသံ တခ်ပ္ခ်ပ္နဲ႔အတူ အနားဖြာေအာင္ ညပ္ထားတဲ့ ေရာင္စံုစကၠဴေလးက တဖက္ကို ရွည္ရွည္က်လာတယ္။ တဖက္ၿပီးေတာ့ ေနာက္တဖက္ကို လွန္ၿပီး ညႇပ္ျပန္ပါတယ္။ က်မက စိတ္၀င္စားၿပီး အလယ္ကျပတ္မသြားေအာင္ ဘယ္လိုထိမ္းလဲဆိုေတာ့ စကၠဴေလးကို ျပတယ္။ အလယ္မွာ စက္နဲ႔ခ်ဳပ္ထားတာကိုး။
သူကရွင္းျပတယ္ အလယ္ခ်ဳပ္ရုိးကို ေျပာင္းျပန္လွန္ျပီးမွ တဖက္စီက ညႇပ္ရတာတဲ့။ ကာရာအိုေကဆိုင္ေတြမွာ ပန္းကံုးေတြ စြပ္ၾကတာရွိ တာကိုး။ သၾကၤန္နားနီးေတာ့လဲ သၾကၤန္ပန္းကံုးေတြအတြက္ ေအာ္ဒါေတြရွိတယ္တဲ့။ ပန္းကံုးတကံုးကို ခ်ဳပ္ခက ၅ က်ပ္၊ ညႇပ္ခက ၈ က်ပ္ ရတယ္တဲ့။ သူ ပန္းကံုးတကံုးကို အနားစ ဟိုဘက္ဒီဘက္ညႇပ္သြားတာ ၃ မိနစ္ေလာက္ပဲ ၾကာမယ္။
လက္ေတြ အသားမာတက္လားဆိုေတာ့ မတက္ပါဘူး။ ဒီမွာၾကည့္တဲ့လက္ေတာင္ ကိုယ္က ကိုင္ၾကည့္လိုက္ေသးတာ။ သူကေတာ့ ေက် နပ္စြာနဲ႔ သူရဲ့ကြၽမ္းက်င္မႈကို ဂုဏ္ယူေနပံုေပၚတယ္။ ၿပီးေတာ့ေျပာေသးတယ္ “သားသမီးေတြက မႀကိဳက္ဘူး။ မလုပ္ေစခ်င္ဘူးေလ။ ကိုယ္ ကေတာ့ ပိုက္ဆံရတဲ့အလုပ္၊ အရမ္းလဲ ပင္ပန္းတာမဟုတ္ေတာ့ လုပ္ခ်င္တာ” တဲ့။ ေဘးက ကေလးမေလးက သူ႔ကိုေထာက္ခံလိုက္တယ္ ။ လုပ္သာလုပ္အေဒၚ စိတ္ေတာင္ၿငိမ္ေသးတယ္။
“ေျမာက္ဥကၠလာမွာ ေအာ္ဒါသြားယူရတယ္။ တခါတေလ အလုပ္အရမ္းက်ရင္ ညမအိပ္ပဲ ကုိးရီးယားကားေလးထိုးျပီး လုပ္တာပဲ။ ပိုက္ဆံ ကိုလည္း အလုပ္ရွင္ဆီမွာ အကံုးေရနဲ႔မွတ္ခိုင္းထားျပီး ေငြမ်ားမွ ထုတ္တာေလ။ ႏိုင္ငံျခားသြားစရာမလိုပါဘူး။ ရန္ကုန္မွာ ရွာတတ္ရင္ အလုပ္ေတြ တပံုႀကီး” လို႔ သူက ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ စကားေျပာေကာင္းေနတုန္း ကိုယ္ဆင္းမဲ့ ဘူတာေရာက္လာလို႔ “ကဲ အမေရ ထိုင္ျပီးေအးေဆးသာလုပ္ေတာ့” ဆိုေတာ့ ရတယ္ ရတယ္ ထိုင္လဲလုပ္တတ္တယ္။ ရပ္လဲလုပ္တတ္တယ္တဲ့။ အဲဒီလို ကိုယ့္အလုပ္အေပၚ ဂုဏ္ယူတတ္တဲ့သူနဲ႔ေတြ႔ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းလိုက္ပါဘိ။ ကဲ … ရထားေပၚက တခန္းရပ္ျပဇာတ္ေလးတခုေပါ့။
* * *
(၂)
အလုပ္မွ အိမ္အျပန္ ရထားစီးဘို႔ ဟုမ္းလမ္း (ပန္းလႈိင္ဘူတာ) ဘူတာကို ေက်ာင္းကေန ၁၅ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရပါသည္။ ဘူတာ ဆီကို ၾကည့္ျမင္တိုင္ အ.ထ.က (၄) ေက်ာင္းလမ္းကေန ျဖတ္ေလွ်ာက္လိုက္ရင္ ရထားသံလမ္းႀကီးကို တန္းေတြ႔ၿပီး သံလမ္းကိုေက်ာ္ လိုက္တာနဲ႔ ဘူတာ ပလက္ေဖာင္းေလးဆီကို ေရာက္ပါတယ္။ ကိုယ္ပလက္ေဖာင္းေပၚေရာက္ခ်ိန္ ရထားႀကီးကလဲ ဆိုက္လာတတ္သည္။ လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ လက္မွတ္မ၀ယ္ရေသးေတာ့ ရထားလက္မွတ္ေရာင္းတဲ့ ရုံကေလးဆီကို ပလက္ေဖာင္းဟိုဘက္ထိပ္ ဂံုးေက်ာ္ေလွကား ကေန တက္ၿပီးမွ ၀ယ္ရသည္္။ ရထားစစီးကာစတုန္းကေတာ့ ၂၀၀ က်ပ္တန္လက္မွတ္ကို ေန႔တိုင္း တံတားေပၚတက္၀ယ္ၿပီးမွ စီးရတာေပါ့။ တခါတေလ ရထားေခါင္းႀကီးကိုလွမ္းျမင္ေနရၿပီဆိုရင္ အေျပးအလႊားလက္မွတ္တက္၀ယ္၊ရထားေပၚေရာက္မွ အေမာေျဖေပါ့။ ဒါေပမဲ့ တခ်ဳိ႕ရုံးသမားေတြ ရထားဆိုက္ခ်ိန္အေျပးအလႊားေရာက္လာၿပီး လက္မွတ္တက္၀ယ္တာလဲ မေတြ႕ပဲ ရထားေပၚတက္လာေတာ့ စပ္စုမိပါ တယ္။ သူတို႔က လေပးလက္မွတ္ကို လဆန္းရက္ထဲက ၀ယ္ထားလိုက္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ လေပးလက္မွတ္က ၁၀၀ က်ပ္တန္ပဲ ရပါသည္္။ ၂၀၀ က်ပ္ကို လေပးလက္မွတ္လုပ္မေပးေသးပါ (ဘာေၾကာင့္လဲမသိ)။ ဒီေတာ့ အားက်မခံ ကိုယ္လဲ လေပးလက္မွတ္တေစာင္ ျဖတ္ ထားလိုက္ပါတယ္။ လက္မွတ္ရုံဆီ ေျပးရသက္သာသြားပါသည္။
“ယခု ဆိုက္ေရာက္မယ့္ရထားဟာ ရန္ကုန္မွ ေရႊျပည္သာ ေလွာ္ကားဘက္သို႔သြားမယ့္ ရထားျဖစ္ပါတယ္။ အဆင္းသမားေတြကို ဦးစား ေပးပါ။ လက္မွတ္မ်ား၀ယ္ယူစီးနင္းၾကပါ။ လက္မွတ္မျပႏိုင္ပါက ဒဏ္ေငြ ၁၀၀၀ က်ပ္ ေပးေဆာင္ရမည္ျဖစ္ၿပီး ၁၀၀ တန္လက္မွတ္၀ယ္ ယူထားသူမ်ား ၂၀၀ က်ပ္တန္ အထူးတြဲတြင္ တက္မစီးၾကပါရန္ႏွင့္ ေတြ႔ရွိပါက ဒဏ္ေငြ ၂၀၀၀ က်ပ္ ေပးေဆာင္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အသိေပးေၾကညာအပ္ပါတယ္” လို႔ တာ၀န္ေက်စြာ ေၾကျငာေလ့ရွိတဲ့ သမိုင္းဘူတာရုံက ရုံပိုင္ရဲ့အသံကိုၾကားေယာင္ၿပီး ၂၀၀ တန္အထူး တြဲေပၚ မစီးျဖစ္ေတာ့တာၾကာပါၿပီ။ သမိုင္းဘူတာက ရုံပိုင္ဟာ (လူမျမင္ဘူးေပမဲ့) ရထားအရမ္းၾကပ္ေနရင္လဲ “အရမ္းတိုးမတက္ၾကပါနဲ႔ အႏၱရာယ္ရွိတယ္၊ ေနာက္ရထားေတြလာပါဦးမယ္၊ ဆင္းၿပီးမွ တက္ၾကပါ” ဆိုတဲ့ ေစတနာစကားေလးေတြကိုလဲ ေၾကညာေပးေလ့ရွိပါသည္။ မ်က္လံုးမိွတ္အိပ္လိုက္သြားရင္ေတာင္ သမိုင္းဘူတာေရာက္မွန္း ရုံပိုင္အသံၾကားၿပီးသိေလသည္။ က်န္ဘူတာေတြက ရုံပိုင္ေတြကေတာ့ စိတ္ကူးေပါက္မွ လာမယ့္ရထားကို ေၾကညာေပးတတ္သည္။
ဘူတာရုံမွာ ေစာင့္ေနၾကတဲ့ ခရီးသည္ေတြကေတာ့ အစံုပါပဲ။ ေလွာ္ကားဘက္ကေန ၿမိဳ႕ထဲ လာအလုပ္ လုပ္ၾကတဲ့ ေဆာက္လုပ္ေရး အလုပ္ သမားေတြ၊ ေစ်းသည္ေတြ၊ ၀န္ထမ္းေတြ ၊တခါတရံ ကင္မရာကိုင္ထားတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသားခရီးသြားေတြ စသျဖင့္ေပါ့။ ညေန ၅ နာရီေနာက္ပိုင္းဆို ရထားေတြ မ်ားပါသည္္။ ၿမိဳ႕ပတ္ရထား၊ ေလွာ္ကားရထားမ်ား ၁၀ မိနစ္ တစီးေလာက္လာတတ္ပါသည္။ ေလေအးေပးစက္ပါတဲ့ရထားကေတာ့ ထိုအခ်ိန္ ရန္ကုန္ ဘက္သြားတာပဲေတြ႔ရသည္။ ေရႊျပည္သာဘက္သြားမည့္သူမ်ား အေအးမိမွာစိုးလို႔ထင္၏။ ေစ်းသည္ေတြေခၚတဲ့ အေခၚအရဆို ေခါင္းတြဲ အျပာႀကီးကို အျပာေကာင္၊ ေခါင္းတြဲ အ၀ါ ၂ စီးကို ပထမေကာင္နဲ႔ ဒုတိယေကာင္၊ မႈတ္ေကာင္၊ ကြန္ပ်ဴတာရထား စံုလို႔ စံုလို႔။ ကြန္ပ်ဴ တာရထားဆိုေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ေမာင္းတာလားလို႔ ထင္လိုက္ေသး။ ေနာက္မွ ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္ဆီသြားတဲ့ ရထားမွန္း သိရသည္။ (မႈတ္ေကာင္ဆိုတာကေတာ့ ရထားစထြက္ရင္ ေအာက္ဖက္အင္ဂ်င္ကေန ေလေတြတရႊီးရႊီးထုတ္ေတာ့ ေဘးပတ္၀န္းက်င္က အမႈိက္၊ ဖံု၊ သဲ တေထြးႀကီးကို တ၀ွီး၀ွီးနဲ႔ လူေတြၾကားမႈတ္လႊတ္တတ္သည္။)
ကဲ အျပာေကာင္ႀကီးလာၿပီ ။ ဘယ္တြဲ လူေခ်ာင္မလဲ အေျခအေနၾကည့္ၿပီးတက္ရမယ္ေလ။
တြဲေပၚေရာက္ပါၿပီ။ လက္စသပ္ေတာ့ ေစ်းသည္ေတြရဲ့ ေစ်းဗန္းေတြက သူတို႔ေစ်းေရာင္းရင္ထိုင္တဲ့ ပလတ္စတစ္ခံုပုေလးေတြေပၚတင္ကာ အလယ္လမ္းမွာခ်ထားၾကလို႔ ရပ္စရာမရွိပဲ လူေခ်ာင္တယ္ထင္ ေနရတာကိုး။ မ်က္မွန္းတန္းမိေနတဲ့ မုန္႔လက္ေကာက္၊ မုန္႔ဗိုင္းေတာင့္၊ မုန္႔ လိပ္ျပာဆိုတဲ့ ျမန္မာမုန္႔ေတြေရာင္းၾကတဲ့ အဖြဲ႔ပဲ။ သူတို႔ကလဲ အုပ္စုေတာင့္ရင္ ဘယ္သူကိုမွ ဂရုမစိုက္ရယ္ပြဲေတြဖြဲ႔ၾကၿပီး သူတို႔ရဲ့ ဘ၀ အေမာေတြေျဖၾကပံုေပၚသည္။
ရထားႀကီးက တၿငိမ့္ၿငိမ့္ (တကယ္ေတာ့ ဘယ္ညာလူးေနတာပါ)၊ တဘူတာ၀င္ တဘူတာထြက္။ သူတို႔ကလဲတသိမ့္သိမ့္ ၊ ေဖေတာ့ေမာင္ ေတာ့ေလးေတြနဲ႔ ဘူတာစဥ္တက္လာတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကိုေနရာေပး ႏႈတ္ဆက္။ ခံုေပၚေနရာမရွိေတာ့ ေအာက္မွာပဲ ၀င္ထိုင္စကားေတြ ဆက္ၾကနဲ႔ေလ။
အုတ္က်င္းဘူတာကေန အမ်ဳိးသားတေယာက္တက္လာတာကို သူတို႔အဖြဲ႔ထဲက တေယာက္က “ေယာကၤ်ားေရ အခ်စ္ကေလးလာ ေန ရာခ်န္ထားတယ္” လို႔ အသံက်ယ္က်ယ္ေအာ္ေခၚလိုက္သည္။ ထို၀တုတ္တုတ္ အမ်ိဳးသမီးမ်က္ႏွာက ေနေလာင္ထားေပမဲ့ သနပ္ခါးကို အားရပါးရလိမ္းခဲ့လို႔ထင္သည္။အညိဳနဲ႔အ၀ါေရာကြက္ေနတဲ့ ေခြၽးစို႔စို႔ ရယ္က်ဲက်ဲမ်က္ႏွာက ၾကည္ရႊင္ေနသည္။ သူမေဘးက ခပ္သြယ္သြယ္ မိန္းကေလးက သူရဲ့ေစ်းဗန္းေလးကို အသာေရႊ႔ေပးၿပီးတက္လာသူကို ေနရာေပးေတာ့မွ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူရဲ့ေယာကၤ်ားကို စေနာက္ေနမွန္း သိေတာ့သည္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ သည္ေန႔ရဲ့ ေရာင္းေရး၀ယ္တာေတြ ေဆြးေႏြးေနဆဲ ေယာကၤ်ားျဖစ္သူက ထိုင္ရတာၾကပ္ေနလို႔ ေနရာျပင္လိုက္စဥ္မွာပင္ မိန္းမျဖစ္သူ၏ ေစ်းဗန္းေပၚက ေနာက္ေန႔ေရာင္းဘို႔ ၀ယ္လာေသာမုန္႔မ်ားထည့္ထားသည့္ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ထုတ္ ႀကီးကို တိုက္မိၿပီး ေလွ်ာကနဲျပဳတ္ကာ အထဲက မုန္႔လက္ေကာက္ေတြ ရထားၾကမ္းျပင္ေပၚ က်ကုန္ေတာ့၏။
“အမေလး ကုန္ပါၿပီေတာ္” ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ ခပ္သြယ္သြယ္ေစ်းသည္က လင္ေတာ္ေမာင္ကို လိမ္ဆြဲသည္။ ေဘးကလူေတြကလဲ ျပန္ ေကာက္ေပးရေကာင္းမလားဆိုတဲ့ ဇေ၀ဇ၀ါအေတြးေတြနဲ႔ ရထားၾကမ္းခင္း (ခရီးသည္ေတြရဲ့ ေျခေထာက္နား) ေပၚက မုန္႔လက္ေကာက္ ေတြကို ၾကည့္ေနၾကသည္။ ကိုယ္လဲေရာေယာင္ၾကည့္ရင္း တနဂၤေႏြပိတ္ရက္က ကေလးေတြနဲ႔အတူ ေန႔လည္ခင္း၀ယ္စားျဖစ္ခဲ့တဲ့ မုန္႔ လက္ေကာက္ေၾကာ္ေတြဆီ အေတြးေရာက္သြားသည္။ တခု ၂၀၀ နဲ႔ တစ္ေထာင္ဘိုး ၀ယ္စားၾကတာ စားလို႔ေကာင္းလွ၏။
“ပလတ္စတစ္ကို ေသခ်ာမွမခ်ည္ထားတာ” လို႔ အျပစ္တင္ရင္း ေယာက်ၤားလုပ္သူက လိုက္ေကာက္သည္။ ၄-၅ ခုေလာက္က သဲ ေတာ္ ေတာ္ေပသြားပံုေပၚသည္။ အထက္ေအာက္လွန္ၾကည့္ရင္း ျပတင္းကေန လႊင့္ပစ္မလိုလုပ္ေတာ့ မိန္းမငယ္က အလန္႔တၾကားနဲ႔ “မလုပ္နဲ႔ အဲတာအကုန္ တစ္ေသာင္းဘိုးရင္းလာတာ” လို႔ ေအာ္ရင္း ေဘးဘီကလူေတြကို မလံုမလဲၾကည့္ရွာသည္။ သူ႔ေယာက်ၤားလက္ထဲက မုန္႔ေတြကိုလည္း ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလးဆြဲယူရင္း ပါးစပ္မွ ေလတ၀ွဴးေလာက္မႈတ္လိုက္ကာ အိတ္ထဲေသခ်ာထည့္ခ်ည္လိုက္သည္။ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ေလာက္သာရွိေသးေပမဲ့ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ေရွ႕သြားေတြက်ိဳးေနတဲ့အတြက္ စကားပီေအာင္မေျပာႏိုင္တဲ့အဖြဲ႔ထဲက မုန္႔သည္ တေယာက္က သူ႔ေဘာ္ဒါကိုအားေပးရွာသည္။ “နင္ အိမ္ေရာက္ရင္ ဖုန္ေလးဘာေလးတုတ္ၿပီး ဆီနဲ႔ျပန္ေက်ာ္ရင္ တန္႔သြားမွာပါေအ” ။
အနီးအပါးက ခရီးသြားေတြလည္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခိုင္မာသြားၿပီျဖစ္တဲ့ သူတို႔အုပ္စုကို တခ်က္ၾကည့္ရင္း ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ျပန္ျဖစ္သြားၾက သည္။ မဆီမဆိုင္ အေတြးထဲ မရွိမဲ့ရွိမဲ့ ပိုက္ဆံကို စုေဆာင္းၿပီး ၿမိဳ႔စြန္တေနရာမွာ ျခံတစ္ကြက္၀ယ္ထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို သတိရလိုက္သည္။ ေျမေစ်းေတြတက္ဦးမွာဆိုတဲ့အေျပာေတြၾကား စြန္႔စားလိုက္တဲ့သူငယ္ခ်င္း သူ၀ယ္မိတာ လယ္ေျမျဖစ္ေနၿပီး လယ္သမားေတြထံ လယ္ ေတြျပန္အပ္ရမယ္ဆိုတဲ့အထဲပါေနလို႔ ေျခမကိုင္မိ၊ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္ေနရွာသည္။ ကိုယ္ဆိုရင္ေကာ အေတြးထဲမွာ မုန္႔ေရာင္းလိုက္၊ လယ္ ေျမေတြ၀ယ္လိုက္ စဥ္းစားရင္း …..
ရထားႀကီးလဲ ကိုယ္ဆင္းရမယ့္ဘူတာ ဆိုက္ေလၿပီ။ ဘူတာမွ အိမ္ဆီကို လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ရင္း ဗိုက္ဆာသလိုျဖစ္လာ၏။ ထန္းညက္ရည္နံ႔ေလးေမႊးေနတဲ့ တနဂၤေႏြေန႔က စားခဲ့တဲ့ မုန္႔လက္ေကာက္ ပူပူေလးကို သတိရလိုက္မိသည္။
* * *
(၃)
ေဟာၾကည့္ ကံမ်ားေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဘူတာပလက္ေဖာင္းေပၚေရာက္ရုံပဲရွိေသး၊ ရထားႀကီးကဆိုက္လာၿပီ။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ဒီေန႔လဆန္း ၁ ရက္။ လက္ထဲမွာ ရထားလက္မွတ္မရွိ၊ လေပးလက္မွတ္က အသစ္၀ယ္ရမယ့္ရက္။ ကံမေကာင္းတေကာင္းေလးဆိုေတာ့ ရထားႀကီး ကလည္း ေခ်ာင္လိုက္တာ ခံုလြတ္ေတြ လွမ္းေတာင္ျမင္ေနရ။ တက္လိုက္ရင္ေကာင္းမလား။ လက္မွတ္စစ္ေတြက ခုတေလာ သိပ္မစစ္ပါ ဘူး။ အင္း … ကံမေကာင္းလို႔ လက္မွတ္စစ္နဲ႔တိုးၿပီး မိေနမွ အရွက္ကြဲရခ်ည္ရဲ့။ ဟိုအရင္ ၂၀၀ က်ပ္တန္တြဲေတြ စေပၚကာစတုန္းက ၂၀၀ က်ပ္တန္တြဲမွာ ၁၀၀ က်ပ္တန္၀ယ္ၿပီး တက္စီးလို႔ ဒဏ္ရုိက္ခံထိတဲ့ ၀န္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ကို သတိရမိကာ ရထားတြဲေပၚတက္လုလု ေျခလွမ္းေတြကို႐ုတ္၊ လက္မွတ္ရုံရွိရာ တံတားဘက္ဆီ ဦးတည္ၿပီး ထြက္ခြာစ ရထားႀကီးနဲ႔အၿပိဳင္ တေရြ႕ေရြ႕ လွမ္းခဲ့သည္။
အဲဒီတုန္းက လက္မွတ္စစ္ေတြတက္လာေတာ့့ေရွ႕ခံုက အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ဦး တေယာက္ကို တေယာက္ မ်က္လံုးခ်င္း စကားေျပာလိုက္တာကို သတိထားလိုက္မိသလိုပင္။ တတြဲလံုးလက္မွတ္ေတြထုတ္ျပခိုင္းရင္း လက္မွတ္ေလးေတြကို တ၀က္ၿဖဲၿပီးျပန္ေပးသည္။ ေရွ႕ကအမ်ိဳးသမီး ေတြဆီ လက္မွတ္ေတြျပခိုင္းခ်ိန္မွာေတာ့ ငါတို႔မသိဘူးတဲ့။ တြဲမွာ ၂၀၀ က်ပ္လို႔ေရးထားပါတယ္ခင္မ်ာဆိုေတာ့ … နင္တို႔ ထင္ထင္ရွားရွား မွမေရးတာဆိုၿပီး ရန္ေတြ႔ၾကပါေလေရာ။ လက္မွတ္စစ္က ေတာ္ေတာ္သည္းခံၿပီး အမတို႔ ႏွေယာက္ဆို ဒဏ္ေငြ ၄၀၀၀ က်ပ္ က်မယ္။ ဒါေပ မဲ့ ၁၀၀၀ ေလွ်ာ့ၿပီး ၂ ေယာက္ကို ဒဏ္ေငြ ၃၀၀၀ ေတာ့ေပး၊ မေပးရင္ေတာ့ ရုံပိုင္ႀကီးနဲ႔လိုက္ေတြ႔ပါတဲ့။ ဟိုဘက္ကလဲမေလွ်ာ့။ ငါတို႔လို ၀န္ထမ္းေတြကို ဒီလိုမလုပ္သင့္ဘူးဆိုပဲ။ သေဘာေကာင္းပံုရတဲ့ လက္မွတ္စစ္ဟာ ေခါင္း႐ႈပ္မခံေတာ့ပဲ ေနာက္ဆံုး၂၀၀၀ က်ပ္နဲ႔ ကိစၥျဖတ္လိုက္တယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြခင္မ်ာ ပိုက္ဆံ ၂၀၀၀ လည္း ေပးရ၊ တတြဲလံုးကလဲ ၀ိုင္းၾကည့္ၾကဆိုေတာ့ သူတို႔ဆင္းမယ့္ ဘူတာ အေရာက္ ေဆာင့္ေဆာင့္ ေအာင့္ေအာင့္နဲ႔ ဆင္းသြားၾကေလရဲ့။ လက္မွတ္စစ္ေနာက္တဦးက ခင္ဗ်ားတို႔ ၀န္ထမ္းေတြျဖစ္ၿပီး ေနာက္တခါ ခိုးမစီးနဲ႔ေနာ္လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ မ်က္ေစာင္းၿပိဳင္တူထိုးလိုက္ၾကတယ္။ ဒဏ္ေၾကးေငြကေရာ မီးရထားဌာနမွာ စာရင္းရွိပါ့မလား။
###
ၾကည့္မရတဲ့သူေတြထဲ သူတို႔ထိပ္ဆံုးကပါသည္။
ၿမိဳ႕ပတ္ရထားဆိုက္ခ်ိန္ခဏေလးမွာ လူေတြအလုအယက္တိုးတက္ၾက၊ ဆင္းၾကတဲ့ ရထားတြဲေပါက္ေတြမွာ လြတ္လြတ္ဖယ္မေပးပဲ ကပ္ၿပီး ရပ္ေနၾကသူေတြ၊ ရထားတြဲေပၚမွာ ေဘးကလူေတြဂရုမစိုက္ပဲ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း ခံုေပၚဆန္႔ၿပီး ၿမိဳ႕ပတ္ရထားႀကီးကို ေခ်ာင္းသာကမ္း ေျခအလား ထိုင္ေနၾကသူေတြ၊ ကြမ္းယာေတြ၀ယ္စားၿပီး ပလတ္စတစ္အိတ္ေလးေတြ ၾကံဳသလိုလႊင့္ပစ္၊ ေဘးကလူေတြဆီေလ အေ၀ွ႔နဲ႔ ေရာက္၊ ျပတင္း၀ကေန ကြမ္းတံေတြးေတြကို တပ်စ္ပ်စ္နဲ႔ေထြးၾကသူေတြ။ ေဆးလိပ္မေသာက္ရဇံုလို႔ အဂၤလိပ္လို၊ ျမန္မာလို၊ စာမတတ္ သူေတြအတြက္ စီးကရက္ေပၚ ကန္႔လန္႔ျဖတ္မ်ဥ္းဆြဲထားတဲ့ပံု၊ သံုးမ်ိဳးစလံုးပါတဲ့ စာရြက္အသစ္စက္စက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ကပ္ထား၊ ကပ္ထား နံေဘးလူေတြ အားမနာ၊ အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းထေအာင္ စီးကရက္ေသာက္ေနသူေတြေပါ့။
တေန႔လံုးေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းမွာ ဖုန္ေတြ၊ သဲေတြရႈေနရလို႔ မထိုင္ရတာခ်င္းအတူတူ ေလ၀င္တဲ့ ရထားတြဲအေပါက္၀ေလးရပ္မိပါ တယ္။ အတက္အဆင္းလုပ္သူေတြက မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္၊ မၾကားတၾကား ေျပာလိုက္နဲ႔။ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ကြာ ဂရုမစိုက္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ တေနကုန္အလုပ္ၾကပ္က ေစာင့္ၾကည့္ခံေနရလို႔ ခုေတာ့ ေနခ်င္သလိုကိုေနမယ္။
ေရွ႕မွာလာရပ္ေနတဲ့ေကာင္မေလးေတြက ေနရာလိုခ်င္ေနတာ၊ ေရွ႕ဘူတာက် ဟိုေကာင္ေတြတက္လာရင္ ေနရာေပးဘို႔ မသိဟန္ေဆာင္ၿပီး မ်က္လံုးမွိတ္အိပ္ေနလိုက္မွ။ ကိုယ္ေတြလဲ ပင္ပန္းေနၿပီ။
ေဆးလိပ္ေသာက္လို႔ ႏွာေခါင္းလက္၀ါးနဲ႔အုပ္ေနၾကတယ္ေပါ့။ အနံ႔မခံခ်င္ ျပည္သူပိုင္ရထားမစီးနဲ႔။ ေဆးလိပ္၊ ကြမ္းယာေရာင္းတဲ့သူေတြကေရာင္းလို႔ တို႔လဲ၀ယ္ေသာက္တာဘာျဖစ္လဲ။ အလံျပတဲ့ဂတ္ဗိုလ္ေတာင္ ကြမ္းယာေတြ တခ်ိန္လံုးစားေနတာ။ သူလဲပ်င္းရွာမယ္၊ ေနာက္ ဆံုးတြဲမွာ ျခင္းေလးထဲ ေရဗူးနဲ႔အတူ အလံအနီ၊ အျပာေလး ႏွစ္ေခ်ာင္းထည့္ၿပီး လိုက္လာတာ၊ ဘူတာကရထားထြက္ခါနီး အလံစိမ္းေလး မယမ္းခ်င္ယမ္းခ်င္ ယမ္းျပရတဲ့အလုပ္ပဲရွိေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားမခက္လား။
ေစ်းသည္ေတြကိုေစ်းမေရာင္းဘို႔ ဘယ္ေလာက္အမိန္႔ေတြထုတ္ထုတ္ ေရာင္းၿမဲ ေရာင္းဆဲ။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဂတ္ဗိုလ္ေလး ေရာ့စားဆိုၿပီး သူတို႔ေရာင္းတာေလးေတြ လာလာေပးရွာသား။ ရထားေပၚပါလာတဲ့အမ်ားစုကလည္း တေနကုန္ေမာလာတဲ့ အလုပ္ၾကမ္းသမားေတြ ဆိုေတာ့ ဒီလိုေစ်းေပါေပါေရာင္းႏိုင္တဲ့ ရထားတြဲေစ်းသည္ပဲ ေစာင့္စားၾကတယ္ေလ။ ၾကက္ဥဆို ၃လံုး ၂၀၀ က်ပ္။ နဲနဲေလးေတာ့ ပုပ္ခ်င္သ ေပါ့။ ပဲျပားသုတ္ဆို ၁ ခု ၅၀ က်ပ္၊ ၂ ခုေလာက္ဆို ဗိုက္အဆာေျပ၊ အခ်ဥ္ရည္ နီနီရဲရဲေလး ခပ္ရႊဲရႊဲစမ္းလိုက္ရင္ စားေကာင္းသြားတာပဲ။ သစ္သီးေတြဆို ေပါေပါပဲပဲရတာ ရထားေပၚပဲရွိတယ္။ ဒီေတာ့ကိုယ္လဲ အလုပ္႐ႈပ္ခံမေနေတာ့ဘူးေလ။ အလံစိမ္းေလးျပဘို႔ပဲ။ အဲ ကုန္ေတြ တင္မယ့္သူေတြကေတာ့ နဲနဲပါးပါးသိတတ္ေပါ့ေလ။
မထိုင္ရေနပါေစ။ ဒီလို လူတကိုယ္စာ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိေလးရပ္ရရင္ ေက်နပ္ပါတယ္။ ေအးကြာ ဟိုေန႔က အျမန္ရထားႀကီး မထြက္ရေသးလို႔ ရထားေတြ အကုန္လံုးေနာက္က်ၿပီး က်ပ္လိုက္တာ ရပ္တာေတာင္ မနည္းရပ္ယူရတယ္။ တေနကုန္ မတ္တပ္ရပ္၊ ရထားေပၚေရာက္ေတာ့ လည္းရပ္၊ အိမ္က်စကားေျပာခ်င္စိတ္ေတာင္မရွိေတာ့ပဲ တန္းအိပ္ပစ္လိုက္တယ္။ မင္း မနက္က်ဘယ္ခ်ိန္ထြက္လဲ။ ငါေတာ့ ၆ နာရီေကာင္ စီးမွ ေနရာရလို႔ အိမ္က ၅ နာရီခြဲထြက္မယ္။
အဘတို႔အထမ္းသမားေတြက တြဲျမင္တိုင္းမတက္ႏိုင္ဘူး၊ ေနာက္ဆံုးတြဲတို႔ဘာတို႔ေရြးတက္ရတယ္။ အထမ္း ေတြနဲ႔ဆို အတက္အဆင္းကလဲ ဂရုစိုက္ရတယ္ ေဘးလူေတြမထိမိေအာင္ေလ။ ခုရထားခေတြ ေျပာင္းကုန္ၿပီေနာ္။ အဲယားကြန္း ၄၀၀ တန္ေတြ ၃၀၀ က်ပ္ ျဖစ္သြားၿပီး က်န္တာေတြ ၂၀၀ ျဖစ္မယ္တဲ့။ ၁၀၀ တန္တြဲေတြလဲေလွ်ာ့လိုက္ေတာ့ တို႔လိုအေရာင္းသမားေတြအတြက္ ပိုခက္သြားတာေပါ့ ။ အရင္ကဆို ၁၀၀ တန္ ၁ေစာင္၀ယ္ထား တေန႔လံုး ဘယ္ရထားတက္စီးစီးရေနတာပဲ။ ၂၀၀ တန္က အသြားတေစာင္၊ အျပန္တေစာင္၀ယ္ရမယ္ဆိုေတာ့ တေန႔ ၄၀၀ ၊ အေျခခံသမားေတြ ဘယ္ကိုက္မလဲကြာ။
ေတာ္ေသးတယ္၊ ဒီလို ၂၀၀ တန္တြဲေတြမ်ားမ်ားပါတာ အမတို႔လိုရုံးသမားေတြ ကားပိတ္လြန္းလို႔ စိတ္ညစ္ေနတာ၊ ခုေတာ့ ရထားပဲ ပံုမွန္ စီးျဖစ္ေနတယ္။ ၂၀၀ တန္ ရထားခ်ည္းေတာင္ထြက္ေနၿပီေလအမရဲ့။ ေကာင္းတယ္၊ တို႔ေတာ့ႀကိဳက္တယ္။
###
ၿမိဳ႕ပတ္ရထားႀကီးစီးရင္း က်မပတ္၀န္းက်င္မွာေန႔စဥ္လိုလို ၾကားေနရ၊ ျမင္ေနရတဲ့ အသံေတြ၊ ပံုရိပ္ေတြ၊ အေတြးေတြကိုခံစားရင္း ကိုယ္ပိုင္အေတြးေတြျဖန္႔က်က္မိပါတယ္။လူအမ်ိဴးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြဆိုေတာ့ စိတ္ေကာင္းေလးေတြလဲေတြ႔၊ စိတ္ပုပ္ေလးမ်ားနဲ႔လဲဆံုေပါ့။ ဒါေပ မယ့္တာ၀န္ သိစိတ္ဆိုတာကေတာ့ ရွားပါးပစၥည္း ျဖစ္ေနၿပီထင္ပါရဲ့။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တာ၀န္ယူမႈမရွိေတာ့တဲ့ႏိုင္ငံႀကီးမွာ ဒါဟာ သိပ္မ ဆန္းပါဘူး။
လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာၾက၊ေရးၾကတာရွိပါတယ္။ အေတြးအေခၚေတြေျပာင္းပစ္ရမယ္တဲ့။ ဟုတ္ပါရဲ႕ …။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စိတ္ဓာတ္ေတြ က အက်င့္တန္ေနၾကၿပီ။ ကူညီခ်င္စိတ္ေတြ ေခါင္းပါးကုန္ၾကၿပီ။ က်င့္၀တ္ဆိုတာ နားမလည္ၾက။ ခုေခတ္ကေလးငယ္ေလးေတြကို မူလ တန္းကတည္းက ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ပါမွ ေနာင္ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္မွာ စိတ္ဓာတ္အျမင့္စား ႏိုင္ငံသားေတြျဖစ္လာႏိုင္မွာဆိုေတာ့ က်မတို႔ ဘယ္လိုေျဖရွင္းၾကရင္ေကာင္းမလဲ။ လူထုစိန္၀င္းေရးတဲ့ ရွက္စိတ္ဆိုတဲ့ စာစုေလးကိုသတိရမိတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ လူနဲ႔တိရိစာၦန္ေတြကို စည္းျခား ေပးတာ အရွက္ပါတဲ့။
လူသားေတြမွာမွ အတၱအရွက္၊ အုပ္စုအရွက္၊ ယံုၾကည္အရွက္၊ သစၥာအရွက္ဆိုၿပီး ႀတိဂံပံုေလးနဲ႔ ဆရာကခြဲျခားျပထားတာ။ ႀတိဂံရဲ့ထိပ္ဆံုးက သစၥာအရွက္၊ ေအာက္ဆံုးက အတၱအရွက္။ အေပၚတက္သြားေလ ယဥ္ေက်းမႈျမင့္သြားေလပဲတဲ့။
အိုး ဒါဆိုရင္ ဘူတာကိုေရာက္ခ်ိန္လူေခ်ာင္ေနတဲ့ရထားႀကီးေပၚတက္မလိုဟန္ျပင္ၿပီးမွ လက္မွတ္စစ္နဲ႔ေတြ႔ၿပီး အရွက္ကြဲမွာစိုးလို႔ (သူမ်ား ေျပာမွာ ရွက္တဲ့စိတ္နဲ႔) ရထားေပၚမတက္ေတာ့တဲ့က်မ၊ ႀတိဂံရဲ့ေအာက္ဆံုးမွာပဲ ရွိေနတာေပါ့။ လက္မွတ္မရွိရင္ ရထားေပၚတက္ကို မတက္သင့္ဘူးဆိုတဲ့ (ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္ရွက္တဲ့) တာ၀န္သိစိတ္ဓာတ္ က်မဆီမွာ ဘာေၾကာင့္မရွိပါလိမ့္။ အရင္ကတည္းကမရွိတာလား၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေပ်ာက္သြားတာလား။ ကေလးေတြကိုျပဳစုပ်ိဳးေထာင္လိုပါတယ္ဆိုတဲ့ စကားႀကီးစကားက်ယ္လုပ္ေနတဲ့က်မ ေက်ာစိမ့္ သြားမိပါတယ္။ ဘယ္ကစၾကမလဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းေကာင္စီသီခ်င္းေလးကို ႏွလံုးသားထဲစိမ့္၀င္ေနေအာင္ က်မျပန္ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ျပန္ဆိုပါ့မယ္။
“မိမိကိုယ္ကို ေကာင္းေအာင္ႀကိဳးစားမည္”
“မိမိအတန္းကို ေကာင္းေအာင္ႀကိဳးစားမည္”
“မိမိေက်ာင္းကို ေကာင္းေအာင္ႀကိဳးစားမည္”
“မိမိတိုင္းျပည္အတြက္ ေကာင္းေအာင္ႀကိဳးစားမည္”
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
