ေမာင္လူေပ – အေမတို႔ရြာ (၅)
(မိုးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၅၊ ၂၀၁၄
အေမတို႔ရြာ ေရာက္ၿပီး သံုးရက္ခန္႔တြင္ ရြာဦးေက်ာင္းကထိန္ပဲြႏွင့္တိုးသည္။ ရြာ၏စုေပါင္းအလႉပဲြမို႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွသည္။ ဝိုင္းလုပ္ဝိုင္းစားစနစ္ကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ခဲ့ျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။
အလႉအႀကိဳေန႔တြင္ အိမ္မ်ားမွ ထမင္းစားပြဲဝိုင္းႀကီးမ်ား ကိုယ္တိုင္ထမ္းၿပီး လာပို႔ၾကရသည္။ ေႂကြထမင္းပန္းကန္၊ ဟင္းပန္းကန္မ်ားလည္း ထို႔အတူပင္။ အားလံုးမွာ နာမည္ထိုးၿပီးသားမို႔ မွားရန္မရွိ။ ညေနမွာ အလႉအတြက္ ေရခပ္ဖို႔ အပ်ိဳတသိုက္ ေရတြင္းဆင္းၾကသည္။ ဒီအခ်ိန္ကား ကာလသားလူပ်ိဳတသိုက္အတြက္ အခ်ိန္ေကာင္းပင္။ ကိုယ္ႀကိဳက္ေသာ အပ်ိဳကို ေရငင္ေပးရင္း ပိုးၾကေသာ အခ်ိန္မို႔ ေရတြင္းကုန္းမွာ တ႐ုန္း႐ုန္းႏွင့္ ေပ်ာ္စရာပင္။
ေရခတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ဇီးျဖဴသီးခူးၾကရၿပီ။ ကာလသားမ်ားက အပင္ေပၚတက္ လႈပ္ခ်၊ က်လာေသာ အသီးမ်ားကို ရြာသူမ်ားကေကာက္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ ဆံုထဲထည့္ကာ ေလးစိတ္ကြဲေထာင္း အေစ့ေတြဖယ္ အသားေတြစုႏွင့္ ဇီးျဖဴသီးသုပ္ရန္ျပင္ၾကရသည္။ ငပိေထာင္းၾက၊ ပုဇြန္ေျခာက္ေထာင္းၾက၊ ႏွင့္ တက္ညီလက္ညီပင္။ မိုးၿပဲဒယ္ႀကီးျဖင့္ ထမင္းခ်က္သူကခ်က္ ငါးေျခာက္ေက်ာ္သူကေက်ာ္ မည္သူမ်ွမနားၾကရ။ တစ္ညလံုးလည္း ေငြပေဒသာပင္မ်ား ဆင္ၾကေသး၏။
ေနာက္ေန႔မနက္တြင္ေတာ့ ေငြပေဒသာပင္မ်ားထမ္းကာ အိုးစည္ ဒိုးပတ္ အကအခုန္ စံုစြာျဖင့္ ရြာပတ္ကာ ရြာဦးေက်ာင္းသို႔ ခ်ီတက္ေလၿပီ။ တီးမႈတ္ကခုန္ၿပီး တရားနာၾက။ ၿပီးေတာ့ အေက်ြးအေမြးစတင္ပါၿပီ။ စုေပါင္းအလႉမို႔ အသားစိုမပါ။ ထံုးစံအတိုင္း ငါးေျခာက္ေက်ာ္၊ ဇီးျဖဴသီးေထာင္း၊ ပဲဟင္း ဒါပဲ ေကၽြးမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ လူအုပ္က ဆြမ္းစားေဆာင္ေအာက္မွာ အျပည့္။ အိမ္ဆူးဆို႔၊ ကေလးလက္တို႔၊ေခြးအို႔အို႔ ဟုဆိုရမည့္ လွည္းေန ေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ တရြာလံုး လာအားေပးၾကျခင္းပင္။
အရင္ေရာက္သူမ်ားကို ေဆးလိပ္ကမ္းထားၿပီးၿပီမို႔ ထမင္းစားလက္မွတ္ ေဆးလိပ္ရသူမ်ားသာ ဆြမ္းစားေက်ာင္းေပၚတက္စားခြင့္ရမည္။ ေနာက္ၾကသူမ်ားက ကမ္းထားေသာ ေဆးလိပ္ဖြာရင္း ထိုင္ေစာင့္ေပေရာ့ပင္။ အေပၚက အုပ္စု စားၿပီး ပန္းကန္ေတြေဆး၊ စားပဲြ သုတ္သင္ၿပီးမွ ေနာက္အုပ္စုတက္ခြင့္ရမွာမ္ို႔ ျမန္ျမန္စားပါဗ်ိဳး၊ ဗိုက္ဆာလွၿပီ၊ မၿပီးၾကေသးဘူးလား စသည္ျဖင့္ အေပၚကလူမ်ားကို စၾကေနာက္ၾကေသးသည္။
အိမ္မွာ စားေနၾက ထမင္းႏွင့္ဟင္းကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ တိုးေဝွ႕ စားၾကျခင္းအေၾကာင္းတခုက ေပ်ာ္စရာအတြက္။ သူတို႔မွာ ေပ်ာ္စရာ ရွားလွသည္မို႔ ဒီကထိန္ပဲြေလးမွာ ၾကံဖန္ၿပီး ေပ်ာ္ၾကရျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ ကထိန္ထမင္းစားရင္ အသက္ရွည္တယ္ဟူေသာ အယူအဆတစ္မ်ိဳးလည္း ရွိေသးေပသည္။
ရြာေက်ာင္းက ေရႊက်င္ေက်ာင္းမို႔ အသံခ်ဲ ့စက္မဖြင့္ရ။ ပဲြမသြင္းရေပမဲ့ ရြာျခင္းကပ္ျဖစ္ေသာ ျပင္ေထာင္ရြာမွ ကထိန္ကေတာ့ ပဲြသြင္းခြင့္ျပဳသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ေန႔ ျပင္ေထာင္ေက်ာင္း ကထိန္ည ပဲြခင္းသို႔ ေနရာေကာင္းမွ ရႈစားႏိုင္ေရးအတြက္ ဝတ္ေကာင္းစားလွ မ်က္ႏွာေျခမ်ားလိမ္းက်ံကာ အပ်ိဳတသိုက္ထြက္ၾကၿပီ။ သူတို ့ကို ပိုးၾကမည့္ ကာလသားတသိုက္ကလည္း ကပ္လ်ွက္ပင္ လိုက္ပါလာၾကသည္။
ဒီပဲြကလည္း ရာဇဝင္နဲ႔။ ပဲြအတြက္ ေငြစိုက္ထုတ္ အကုန္ခံသူက မင္းသားလုပ္မည့္သူ။ သူ႔မိန္းမက သေဘာမတူ။ ထို႔ေၾကာင့္ ၿမိဳ႕က အၿငိမ့္မင္းသမီးငွားၿပီး ရြာအျပန္ လင္မယား စကားမ်ားကာ မိန္းမက အဆိပ္ေသာက္ေသာေၾကာင့္ ေဆးရံုေရာက္ရေသး၏။ မေသတာကံေကာင္း။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မိန္းမကပင္ စိတ္ေလ်ွာ့ သေဘာတူရသည္တဲ့။ ပဲြခင္းက ရြာအျပင္ ကြင္းျပင္သာမွာ။ ေလးတိုင္စင္သာသာစင္ေလးျဖင့္ မီးစက္သံမ်ားကိုလႊမ္းေစရန္ ေအာ္လံမွ တြံေတးသိန္းတန္၏ သီခ်င္းသံသာမ်ားဖြင့္ထားေပးသည္။ ပဲြစေတာ့ စိုင္းထီးဆိုင္၊ ေဇာ္မင္းေလးသီခ်င္းမ်ားျဖင့္ ေတးသ႐ုပ္ေဖၚမ်ားကို ကတတ္သလို ကျပ ေဖ်ာ္ေျဖၾကသည္။ အားလံုးေမ်ွာ္လင့္ထားတဲ့ တစ္ခန္းရပ္ျပဇာတ္မွာေတာ့ ရြာခံေငြစိုက္ထုပ္သူက မင္းသား၊ ၿမိဳ႕က အၿငိမ့္မင္းသမီး ညိဳညက္ညက္က မင္းသမီး။ သ႐ုပ္ေဆာင္ မေကာင္းၾကေသာ္လည္း လက္ခုပ္သံ တေျဖာင္းေျဖာင္းႏွင့္ အားေပးၾကေလသည္။
ပြဲသို႔ အတူလိုက္ပါလာေသာ ကာလသားေလးထံ ကေလးခ်ီထားေသာ ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာ မိန္းကေလးတေယာက္ လာႏႈတ္ဆက္သည္။ ။သူမျပန္သြားၿပီးေနာက္ပိုင္း ထိုသူ မ်က္ႏွာမေကာင္းေတာ့။ ေမးၾကည့္ေတာ့ ထင္တဲ့အတိုင္း။ သူတဖက္သပ္ ခ်စ္ရတဲ့ ေကာင္မေလး။ ရြာစင္လွည့္ၿပီး အသံခ်ဲ႕စက္ဖြင့္သည့္ စက္ဆရာေနာက္ မႏွစ္က ပါသြားျခင္းေၾကာင့္ ခုေတာ့ ကေလးပင္ ရေနေလၿပီ။ သူတို႔ဆီမွာ စက္ဆရာက မိန္းေခ်ာေလးေတြ ဝိုင္းေနသူပင္။ နားေထာင္ခ်င္တဲ့ သီခ်င္းေတာင္းဖို႔ အသံခ်ဲ႕စက္ဖြင့္သူ စက္ဆရာနား ကပ္ၾကရသည္ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ စက္ဆရာက မိန္းမေခ်ာေလးမ်ားကိုသာ ဦးစားေပးသည္တဲ့။ ေခ်ာရင္ သူ႔ေနာက္ပါတာပါပဲဟု ၿငီးတြားရွာ၏။
အကိုတို႔ဆီမယ္ေတာ့ အပ်ိဳေခ်ာေတြေပါမွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာေတာ့ နဲနဲေခ်ာရင္ သိပ္မၾကာဖူး။ စက္ဆရာ သုတ္ရင္သုတ္၊ မသုတ္ရင္ ကားဆရာသုတ္တာပဲအကိုရယ္တဲ့။ ၿမိဳ႕ေပၚတက္ရင္ ကားဆရာက ဘုရင္ပင္။ ကားေခါင္းခန္းဆိုတာ သံဃာေတာ္မပါရင္ အပ်ိဳေခ်ာကိုသာ ဦးစားေပးသည္။ က်န္သူအားလံုး ေခါင္မိုးေပၚတက္ၾကရမည္သာ။
အေမတို ့ရြာမွာ နွစ္ပတ္ေနခ့ဲစဥ္ ခင္ခဲ့ရေသာ ရြယ္တူ ကာလသားမ်ားက အကိုဟု ရိုေသစြာ ေခၚၾကသည္။ သူတို ့ဆီမွာ ဆယ္တန္းေအာင္သူလည္း မရွိသေလာက္ရွားလွသည္။ ရြာမွာ မူလတန္းေက်ာင္းေလးသာရွိျပီး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းနွင့္တဲြရက္ျဖစ္ေသာ ဒီေက်ာင္းေလးမွာ ဆရာ မလာသည္ကမ်ားေလသည္မို ့ ကေလးေတြမွာ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္တြင္ ေဆာ့ကစားရင္းသာ အခ်ိန္ကုန္ၾကရသည္။
မူလတန္းေအာင္လ်ွင္ ရြာနွင့္ နွစ္မိုင္ေက်ာ္ေဝးေသာ ေရႊပန္းေတာရြာ အလယ္တန္းေက်ာင္းသို ့ သြားရသည္။ ထို အလယ္တန္းေက်ာင္းေလာက္ ဆက္တက္သူပင္ ခပ္ရွားရွား။ အလယ္တန္းေက်ာင္းနွင့္တြဲဖြင့္ထားသည့္ တြဲဖက္ အထက္တန္းေက်ာင္းေလးမွာေတာ့ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွ လာတက္သည့္ ေက်ာင္းသား အနည္းငယ္သာရွိသည္။ သူတို ့ဆီမွာေတာ့ နဲနဲ အရြယ္ေရာက္ျပီဆိုလ်ွင္ ႏြားေက်ာင္း၊ လယ္ထဲဆင္း၊ ထင္းေခြ၊ ႏြားနိုင္ျပီဆိုလ်ွင္ လယ္ထြန္ျပီး လယ္သမားလုပ္ရေတာ့သည္သာ။
ေသစာရွင္စာဖတ္တတ္ ေတာ္ေရာေပါ့။ စာေရးစာခ်ီ လုပ္မွာမွမဟုတ္တာ။ ေက်ာင္းထားရင္ ကုန္မဲ့ေငြကို ႏြားမေလးဝယ္ေမြးေတာင္ ႏြားနို ့ေသာက္ရ၊ ႏြားသားေပါက္ရနဲ ့ ဟန္ၾကေသးဟု ပညာေရးကို နားမလည္ အားမေပးတတ္သည့္ ေတြးေခၚမွုေဟာင္းေတြကလည္း အားေကာင္းဆဲပင္။ ပညာကို အားေပးေသာ အဖိုးေၾကာင့္သာ ဦးေလးနွစ္ဦး ထူးခ်ြန္ခဲ့ေသာ္လည္း သူတို ့ေျခရာ နင္းနိုင္သူ မေပၚထြက္ေသး။
ကာလသားေလးမ်ားထဲတြင္ လိမၼာေသာ လူငယ္မ်ားလည္း ရွိသည္။ အမ်ားစုက ညေနဆိုလ်ွင္ ထန္းရည္ဆိုင္ အရက္ပုန္းဆိုင္တို ့တြင္ အခ်ိန္ျဖံဳးၾကေသာ္လည္း သူတို ့က ရြာဦးေက်ာင္းတြင္ လုပ္အားေပးၾကသည္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအတြက္ ထင္းေခြ၊ေရခပ္၊အမိွုက္လွဲ၊ျမက္ခုတ္နွင့္ လုပ္ၾကေတာ့ ဝိုင္းကူရင္း ကုသိုလ္ ယူခဲ့သည္။ သူတို ့က သၾကၤန္ကို ရြာျပန္လာေစခ်င္သည္။ ရြာ သၾကၤန္က ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္တဲ့။ ေရေလာင္းခ်င္တဲ့ အပ်ိဳအိမ္ သြားခြင့္ပန္ျပီး ေလာင္းၾကသည္။ ေပ်ာ္စရာ အေကာင္းဆံုးမို ့ ျပန္ခဲ့ေစခ်င္ေသာ္လည္း ေနာက္ထပ္ မျပန္ျဖစ္ေတာ့။
ရြာနားရွိ ငါးရက္တစ္ေစ်းျဖစ္ေသာ ေရႊပန္းေတာေစ်းကေတာ့ မနက္ခင္းေလးသာ စည္ကားေသာ ေစ်းေလးျဖစ္သည္။ ကုန္စံုဆိုင္ေလးေတြလည္း ေရာင္းေကာင္းပံုမရ။ သူတို ့ေဒသ မုန္ ့ဟင္းခါးကေတာ့ ပဲဟင္းနွင့္စားရေသာ အညာေဒသ မုန္ ့ဟင္းခါးမ်ိဳးပင္။ ငါးရွားသည့္ေဒသ မဟုတ္လား။ ငါးပိ ငါးေျခာက္တို ့ကိုသာ အားထားၾကရသည္။
ေျမလတ္ေဒသဆိုေသာ္လည္း သစ္ပင္ၾကီးေတြက ေခတ္အဆက္ဆက္ ခုတ္ခဲ့ၾကသည္မို ့ ပူျပင္းေျခာက္ေသြ ့ရာေဒသေလး။ ခုေတာ့လည္း ေခတ္အေျပာင္းမွာ ေထာ္လာဂ်ီ ပိုင္ရွင္ ေတာေဂၚလီမ်ားက သယ္ယူပို ့ေဆာင္ေရး ေနရာယူၾကျပီ။ ျမိဳ ့လွေခ်ာင္းကို ကိုယ္ထူကိုယ္ထ သစ္သားတံတားထိုးထားေသာ္လည္း ေရတိုက္စားမွုေၾကာင့္ မၾကာခဏ က်ိဳးပ်က္ျမဲပင္။ တရုတ္ဆိုင္ကယ္ တဖံုးဖံုးနွင့္ သြားလာနိုင္ျပီ ဆိုေသာ္လည္း ႏြားလွည္းက္ုလည္း လက္မလႊတ္နိုင္ေသး။ႏြားနွင့္သာ လယ္ထြန္ေနရဆဲ။ လက္မွုလယ္ယာမွ စက္မွုလယ္ယာသို ့ ဆိုသည့္ ေဆာင္ပုဒ္မွာလည္း ရာဇဝင္ထဲတြင္ က်န္ေနဆဲ။ ရြာသူရြာသားမွားလည္း ဆင္းရဲတြင္းမွ ရံုးမထြက္နိုင္ေသးပဲ တဝဲလည္လည္ ျဖစ္ေနၾကဆဲပင္။
ေခတ္ေျပာင္းခ်ိန္ တစ္ခုမွာေတာ့ အေမတို ့ရြာလို ေခတ္ေနာက္က်က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ရြာေတြ တိုးတက္လာမည္ ထင္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေခတ္မွီဖြံ ့ျဖိဳးတိုးတက္ေသာနိုင္ငံေတာ္သစ္နဲ ့အညီ အေမတို ့ရြာေလးကို လွ်ပ္စစ္မီးေတြ တထိန္ထိန္မွာ စည္ေဗ်ာသံေတြေဝတဲ့ ထမင္းေရေခ်ာင္းစီး အလွဴၾကီးေတြနဲ ့ျမင္ရပါလိမ့္မည္။ ေရေတြေဖာသီျပီး တရြာလံုးလည္းသန္ ့ရွင္းလို ့။ ဒါဆိုလ်ွင္ က်ြန္းလံုးခံတပ္ကို ကမၻာကိုပင္ ၾကြားနိုင္ေပမည္။ တေန ့ေန ့ေပါ့ေလ။ တေန ့ေန ့ေပါ့။
www.artmajeur.com – Incoming to village. Painting. Aung Min Min Myanmar [Burma].
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ