ၿငိမ္းခ်မ္းေအး – ေပ်ာက္ခ်င္ဦးဟဲ့.. ကိုလိုနီ အေငြ႕အသက္
ၾသဂုတ္ ၂၆၊ ၂၀၁၄
ၿဗိတိသွ် ကိုလိုနီေဟာင္း ႏိုင္ငံေတြမွာ လုပ္ေလ့ရွိတာ တခုက ကၽြန္နံ႔ ေပ်ာက္ေအာင္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ အေျခတည္ၿပီး အဂၤလိပ္ နာမည္ေတြကို ေျပာင္းၾကတာပါ။ အဂၤလိပ္အသံထြက္ကိုေဖ်ာက္ ေဒသခံ အသံထြက္ကို ယူၾကတယ္။ ဥပမာ – အိႏၵိယ “Calcutta” ဆိုရင္ ေဒသခံ ဘဂၤါလီ အသံထြက္ အတိုင္း “Kolkata” လို႔ ျပင္တယ္။
ဗမာျပည္မွာေတာ့ ကိုလိုနီမျဖစ္ခင္ ပေဒသရာဇ္ ေခတ္မွာကတည္းက မြန္လူမ်ိဳး ေတြရဲ႕ “ဒဂံု” ဟာ ျမန္မာ ကုန္းေဘာင္ ဘုရင္ ကိုလိုနီျပဳ သိမ္းတဲ့ အခ်ိန္မွာ “ရန္သူေတြ ကုန္ၿပီေဟ့” ေၾကြးေၾကာ္ “ရန္ကုန္” ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ပေဒသရာဇ္ ေခတ္မွာ ပထဝီ ေဒသခ်င္းဆက္ ၿမိဳ႕ျပႏိုင္ငံငယ္ေတြ အခ်င္းခ်င္း အင္အားႀကီးခ်ိန္ ကိုယ္ သြား မတိုက္လည္း၊ သူလာ တိုက္မွာပဲ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဒါကို လက္ခံေပးႏိုင္ေသးတယ္။
ဒီ အသစ္ေျပာင္းၿပီ အမည္ “ရန္ကုန္” ကို ကိုလိုနီ ျဖစ္ခ်ိန္ အဂၤလိပ္ေတြ ေခၚတဲ့ “Rangoon” က ေဒသအသံုး ျမန္မာစကား ရဲ႕ မူလ အသံမွာလည္း ပါတဲ့၊ ရခိုင္လို လူမ်ိဳးစု ဝင္ေတြလည္း သံုးဆဲျဖစ္တဲ့ ရေကာက္ သံ “Ra သံ” ထည့္ရြတ္တဲ့ မူရင္း အသံထြက္နဲ႔ အနီးစပ္ဆံုးပါ။ ဒါကိုလည္း ျမန္မာဇာတ္သြင္းခ်င္တဲ့ စစ္အာဏာရွင္မ်ားက ၁၉၈၉ မွာ “Yangon” လို႔ ရေကာက္သံေဖ်ာက္ ေခတ္ျမန္မာသံ ပီပီသသ ေျပာင္းပစ္လိုက္တယ္။
အရာရာ “ျမန္မာျဖစ္” လုပ္ခ်င္သူေတြ ႀကီးစိုးခဲ့ေတာ့ ရခိုင္ လူမ်ိဳး အမည္ေတာင္ မွ ရေကာက္ သံ ေဖ်ာက္ ေဖ်ာက္ ရြတ္ေနၾကတာ အစိုးရအသံလႊင့္ေတြမွာ မၾကားခ်င္အဆံုး ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ လူငယ္မ်ား လည္း ရခိုင္ကို “Ra သံ” ထည့္ရြတ္မွ မွန္တယ္၊ ရခိုင္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ဘာသာေဗဒ ထူးျခားလကၡဏာ ကို အသိအမွတ္ျပဳ ေလးစားရာ ေရာက္တယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း သိနားလည္မႈ နည္းခဲ့ရတယ္။
ဗမာျပည္ က ျမန္မာ မဟုတ္သူဦးေရ ဟာ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ႏိုင္ငံတခ်ိဳ႕ ရဲ႕ လူဦးေရ ထက္ ပိုတယ္။ သူတို႔မွာ မတူညီတဲ့ စကား၊ အသံထြက္၊ စာေပ၊ ဓေလ့ထံုးစံ၊ ယဥ္ေက်းမႈ အသီးသီး ရွိၾကတယ္။ ဒီလိုမွာ တမ်ိဳး၊ တဘာသာ ခ်ီးေျမွာက္ “မဟာ ျမန္မာ” မင္း စိတ္ေပါက္ေနသူ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ စနစ္ေၾကာင့္ လူမ်ိဳးစု ပဋိပကၡေတြ ရာစုဝက္ၾကာျဖစ္ကာ တအိမ္တည္းသားခ်င္း ရန္ျဖစ္ေနရတာနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္၊ ေငြကုန္ တိုင္းျပည္ တိုးတက္ လူစဥ္မီမႈဘက္ကို မလွည့္ႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
ျပည္တြင္းစစ္ ျပႆနာ ကို စစ္အစုိးရမ်ားဟာ “ကိုလိုနီ အေမြဆိုး” ဆိုကာ ထမင္းရည္ပူ လွ်ာလႊဲ ေလ့ရွိတယ္။ မမွန္ကန္တဲ့ တဖက္ေစာင္းနင္း ျဖစ္ေနတဲ့ အျပဳအမူ၊ လူမ်ိဳးႀကီးဝါဒ ပံုေဖာ္ထားတဲ့ စနစ္ ကိုေတာ့ ျပင္ဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မၾကံစည္ခဲ့ဘူး။
အခုလည္း လာျပန္ပါၿပီ။ စစ္တပိုင္း အစိုးရ “ဒီမိုကေရစီ အတုအေယာင္ေခတ္” မွာ “ဖက္ဒရယ္ အတု” နဲ႔ ေခၽြးသိပ္ဖို႔ ၾကံစည္ေနၾကျပန္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ေရရွည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ခြင့္တူညီမွ်ေရး ေဖာ္ေဆာင္ႏို္င္မလဲ။ စစ္မွန္၊ မွန္ကန္၊ မွ်တ တဲ့ သေဘာထား၊ ယံုၾကည္မႈမ်ား နဲ႔ အေျခမတည္တာေၾကာင့္ “စလယ္ဝင္ ဖင္မမည္းခင္” ဇာတ္လမ္း ျမင္ေယာင္မိပါရဲ႕။
တိုင္းရင္းသား ျပႆနာ ကို “ကိုလိုနီ အေမြဆိုး”တံဆိပ္ ကပ္ခ်င္ရင္လည္း ရာစုဝက္ေက်ာ္ ၾကာသည့္ လက္ရွိတိုင္ က်န္ေအာင္ ဆက္လက္ အေမြခံ ထားတဲ့ အုပ္စုိးသူ စစ္အစိုးရမ်ားရဲ႕ အျပစ္လို႔သာ ျပန္ လက္ညွိဳး ထိုးရပါမယ္။ စစ္အစိုးရ အဆက္ဆက္ ဟာ ေမြခံမထိုက္တဲ့ “ကိုလိုနီ အေမြဆိုး”မ်ားကိုသာ ဖက္တြယ္ခဲ့ၿပီး “အေမြေကာင္း” မ်ားကိုေတာ့ မိုက္မိုက္မဲမဲ အစြန္းေရာက္္ အမ်ိဳးသားေရး စိတ္အခံနဲ႔ ဖ်က္ပစ္ခဲ့ၾကတယ္။
ကိုလိုနီိအေမြ ကို ဖ်က္တဲ့ အထဲမွာ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ပညာေရး စနစ္ ကို ဖ်က္ျခင္းပါ။ စစ္တပ္ အာဏာသိမ္းၿပီးခ်ိန္ က စလို႔ စာသင္ ေက်ာင္းေတြ အားလံုးကို ျပည္သူပိုင္သိမ္း၊ သီးျခား အာဏာရွိ ရပ္တည္ေနတဲ့ တကၠသိုလ္ေတြကို အစိုးရက ထိန္းခ်ဳပ္၊ ေက်ာင္းသား အခြင့္အေရးကို ဖိႏွိပ္၊ ရန္သူ လို သေဘာထား ဆက္ဆံ၊ ပညာရပ္ဝန္းကို ဆိတ္သုဥ္း ေအာင္လုပ္နဲ႔ ရာစုဝက္ေက်ာ္ ထင္တိုင္းၾကဲခဲ့တာ ဗမာ့ ပညာေရး အေထြေထြ အဆင့္အတန္းဟာ ေအာက္ဆံုးအဆင့္ ယုတ္ေလ်ာ့ က်ဆင္းလာခဲ့တာ မ်က္ျမင္ပါပဲ။
၁၉၆၀ ေက်ာ္မွာ တကၠသိုလ္ ပညာရပ္မ်ားကို အားလံုး ဘာသာျပန္ စနစ္ လုပ္ပစ္လိုက္တာ မိခင္ ဘာသာစကားနဲ႔ သင္ရလို႔ ဝိဇၨာ၊ သိပၸံ ေတြ ပိုနားလည္ ကၽြမ္းက်င္သြားမႈ အက်ိဳးက မသိသာခဲ့ေပမယ့္ အဂၤလိပ္စာ အားနည္းသြားမႈေၾကာင့္ ဗမာျပည္ က ဘြဲ႕ရမ်ား ႏိုင္ငံတကာမွာ မ်က္ႏွာငယ္ ျဖစ္ရမႈကေတာ့ ထင္ရွားခဲ့တယ္။ အာဏာရွင္ႀကီး ရဲ႕ သမီးေတာ္ တေယာက္ ျပည္တြင္းျဖစ္ ဆရာဝန္ဘြဲ႕ကို ဇြတ္လုပ္ ယူႏိုင္ေပမယ့္ ဘိလပ္သြား ဘြဲ႕လြန္ယူေတာ့ အဂၤလိပ္စာ အရည္အခ်င္းမမီ က်ပါေလေရာ၊ ကိုယ့္ ထိ မွ နာတတ္သူမ်ားဆိုေတာ့ အဲ့ေတာ့မွပဲ အဂၤလိပ္စာကို အေလးေပးတဲ့ ပညာေရး စနစ္ကို ၁၉၈၀ ခုႏွစ္မ်ားက်မွာ ျပန္အသက္သြင္းခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကားမွာ ကမၻာ့ ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္တဲ့ ပညာမ်ိဳးဆက္က အားနည္း ျပတ္က်န္သြားခဲ့ၿပီ။
အဲ့ဒီလို ႏွစ္ကာလေတြမွာ ေဒသတြင္း စကၤာပူ ကေတာ့ အဂၤလိပ္စာကို ရံုးသံုး၊ ေက်ာင္းသံုး တရားဝင္ ျပ႒ာန္း၊ ပညာကို ဗဟိုျပဳ လူ႔စြမ္းအား အရင္းျမစ္ ျမွင့္တင္လိုက္တာ အခ်ိန္တို အတြင္း ေပမီေဒါက္မီ လူရာဝင္၊ ဖြံၿဖိဳးတိုးတက္၊ ခ်မ္းသာၿပီး ႏိုင္ငံျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္မ်ား ေႏွာင္းပိုင္း က စလို႔ ဗမာ ပညာတတ္မ်ား မ်က္ႏွာ ေအာက္ခ်၊ ကိုယ္ ေအာက္က်ိဳ႕ စကၤာပူ သြား အလုပ္ရွာ၊ ဝမ္းေၾကာင္း၊ ကၽြန္ခံေနရတယ္ မဟုတ္လား။
ဗမာျပည္မွာလိုပဲ ေရွးရိုးစြဲမ်ား ရွိေပမယ့္ အမ်ိဳးသားေရး အေၾကာင္းျပ ပညာေရးကို မဖ်က္ဘဲ၊ အဂၤလိပ္ ဘာသာစကား အဓိက သင္ၾကားျမဲ ျဖစ္တဲ့ လြတ္လပ္ၿပီးေခတ္ အိႏၵိယ ကို ၾကည့္ရင္လည္း အသိ၊ အတတ္ပညာ ဆိုင္ရာ ႏိုဗယ္လ္ ဆုရွင္ေတြကို ၿဗိတိသွ်-အိႏၵိယ ေခတ္က အတိုင္း ဆက္လက္ ေမြးထုတ္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံတကာမွာ လူရာဝင္ေနတဲ့ အဆင့္ျမင္ နည္းပညာ အင္ဂ်င္နီယာ ေတြ ေမြးထုတ္ေပးေနတယ္။ အနည္းဆံုး အဆင့္ အဂၤလိပ္စကား လိပ္ပတ္လည္မႈကို အသံုးခ်ၿပီး အိႏၵိယေတြ မိခင္ေျမက မခြာရဘဲ အိုးမကြာ၊ အိမ္မကြာ ႏုိင္ငံတကာ က အလုပ္ေတြကို လုပ္ေနႏိုင္တယ္။ ဥပမာ – Call Center ဖုန္းလက္ခံ ဝန္ေဆာင္မႈ။
ဗမာျပည္မွာေတာ့ က႑ ေပါင္းစံု အရည္အေသြးျမွင့္ “Capacity Building” လုပ္ၾကမယ္ေဟ့ ဆိုေနၾကေပမယ့္ ျပည္တြင္း မဟာဘြဲ႕၊ ပါရဂူဘြဲ႕ရ ေတြေတာင္ ႏိုင္ငံတကာ တန္းဝင္၊ ေခတ္မီ အဆင့္ျမင္ ပညာ ေတြကို ဆက္လက္ ေလ့လာသင္ယူႏိုင္ဖို႔ရာ မိမိ အဂၤလိပ္စာ အရည္အခ်င္း ကို အရင္ဆံုး ျမွင့္ရတဲ့ ကိန္းဆိုက္ေနတယ္။
“ေပ်ာက္ခ်င္ဦးဟဲ့.. ကိုလိုနီ အေငြ႕အသက္” ဆိုၿပီး စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားကို နားရင္းပါးရင္းတီး ေမးလိုက္ခ်င္တယ္။
အေျခတည္ၿပီး ကိုလိုနီေခတ္ စနစ္ေဟာင္းကို အေၾကာင္းျပခ်က္ ခိုင္ခိုင္လံုလံု မရွိဘဲ ဖ်က္တဲ့ အထဲမွာ ေန႔စဥ္ လူအမ်ား ကာယကံေျမာက္ အႏၱရာယ္ ၾကံဳေတြ႔၊ လူေတြ ေသေၾက၊ ထိခိုက္ ျဖစ္ေနရတာ တခုက လက္ဝဲကေန လက္ယာေမာင္းကို ေျပာင္းခဲ့မႈပါ။ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္ အကုန္မွာ စတယ္၊ အာဏာရွင္ေဟာင္းႀကီး ရဲ႕ နကၡတ္ဆရာ ဘိုးေတာ္ က အတိတ္ ေပးလို႔ ယၾတာေခ်တဲ့ အေနနဲ႔ ေျပာင္းခဲ့တယ္ ဆိုပဲ၊ ေကာင္းလိုက္တဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္။
ယာ ေျပာင္းတာ အျခား အဂၤလိပ္ ကိုလိုနီေဟာင္းေတြ အေမရိကန္ က အစ လုပ္ခဲ့ၾကတာမို႔ ၾကံဖန္ နားလည္ေပးခ်င္ရင္ ေပးႏိုင္ေသးေပမယ့္ ျပႆနာ က စနစ္တက် မေျပာင္းခဲ့တာပါ။ ယာေမာင္း လမ္း စနစ္ျဖစ္သြားေပမယ့္ ကားထိုင္ခံု စနစ္ ကို လိုက္ေလ်ာညီေထြ လိုက္မေျပာင္းဘဲ ကားေမာင္းသူ ထိုင္ခံု ေတြက ညာမွာပဲ ဆက္ရွိေနတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ထပ္တင္သြင္းတဲ့ ကားအမ်ားစုကလည္း စံသတ္မွတ္ စီစစ္၊ ျပင္ဆင္မႈ မရွိဘဲ၊ ဘယ္လမ္းေမာင္း စနစ္ က်င့္သံုးရာ ႏိုင္ငံေတြ က ကား အေဟာင္းေတြကို ဒီ အတိုင္းဆက္သံုးတာ ဆိုေတာ့ ေကာင္းေမာင္းသူ ထိုင္ခံု က ညာေတြခ်ည္းပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ဗမာျပည္က ကားေမာင္းသူေတြဟာ ကားေက်ာ္တင္ခ်င္ရင္ မ်က္စိ မျမင္သူလိုပဲ ေဘးက လူ အကူအညီကို ယူရတယ္။ အမ်ားသံုး ယာဥ္ေတြမွာဆိုရင္ ယာဥ္ေနာက္လိုက္ က ေရွ႕လမ္းကို၊ ဆန္႔က်င္ဘက္ ကားကို ၾကည့္ရတဲ့ အေရးႀကီး ပုဂၢိဳလ္၊ တကားလံုး အသက္ကို သူ႔ လက္ထဲ အပ္ထားရတယ္။ ၁၉၇၀ ကတည္းကေန အခု အထိ ဒီ ျပႆနာေၾကာင့္ ျဖစ္ပြားတဲ့ ယာဥ္တိုက္မႈ အေရအတြက္ကို ေသခ်ာ စာရင္းျပဳစုထားရင္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတဲ့ ကိန္းဂဏန္းေတြ ထြက္လာႏိုင္တယ္။
ဒါလည္း “ေပ်ာက္ခ်င္ဦးဟဲ့.. ကိုလိုနီ အေငြ႕အသက္” ဆိုၿပီး စစ္အာဏာရွင္ေဟာင္းႀကီးကို ပါးရိုက္ ေမးလိုက္ခ်င္တယ္။
ကၽြန္ေစာ္နံမႈေတြကို ေဖ်ာက္ခ်င္တယ္ ဆိုတာ လြတ္လပ္ၿပီး ႏိုင္ငံမွာ မွန္ကန္တဲ့ သေဘာထားနဲ႔ လုပ္ရမွာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုလိုနီေခတ္ အေမြဆိုးေတြ ကို သာ ေဖ်ာက္ၿပီး အေမြေကာင္း တခ်ိဳ႕ နဲ႔ အက်ိဳးမယုတ္တဲ့ စနစ္ေတြကိုေတာ့ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းသင့္တာေပါ့။ အခုေတာ့ ျဖစ္ခဲ့ရတာက ဆိုးေမြ ေတြကိုသာ အာဏာ ျမဲေစဖို႔ အလို႔ငွာ ကြက္ယူၿပီး ေကာင္းေမြေတြကို စြန္႔ပစ္ခဲ့တယ္။
လြတ္လပ္ၿပီးေခတ္ စစ္အစိုးရ အဆက္ဆက္ဟာ ကိုလိုနီေခတ္ အတိုင္း လူနည္းစုေတြကို ပံုစံ တမ်ိဳး ခြဲျခား ဆက္ဆံတယ္၊ လူမ်ိဳးစု ေတြ အခ်င္းခ်င္း အျမင္ မၾကည္လင္ေအာင္၊ မတည့္ေအာင္ ေသြးခြဲတယ္၊ ကရင္လူမ်ိဳး တမ်ိဳးတည္းေတာင္ ႏွစ္ဖြဲ႕ကြဲေအာင္ ဘာသာေရး နဲ႔ သပ္လွ်ိဳၿပီးမွ အႏိုင္ယူတယ္။ ႏိုင္ငံေရး အရ စစ္မွန္တဲ့ သေဘာထား နဲ႔ ေျဖရွင္းရင္ ခ်က္ခ်င္း ရပ္ႏိုင္တဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ကို မွ်ဥ္းမွ်ဥ္းဆြဲ ထားၿပီး လူမ်ားစု ျမန္မာေတြကို “ေတြ႕လား.. လူနည္းစု သူပုန္ေတြ အမ်ားႀကီး၊ ငါတို႔ ရွိမွ ျဖစ္မယ္၊ တပ္မေတာ္ အင္အားရွိမွ တိုင္းျပည္ အင္အား ရွိမယ္” ပံုေဖာ္ အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။ ဒီသေဘာဟာ အဂၤလိပ္ ကိုလိုနီ အေမြ ဆိုး “Divide and Rule” အတိုင္းပဲ မဟုတ္လား။ အရာရာ လူမ်ိဳးႀကီး သေဘာနဲ႔ “Myanmarnization” လုပ္ခ်င္မႈကလည္း အဂၤလိပ္ေတြ ကိုလိုနီေခတ္ေကာင္းစဥ္က ကမၻာပတ္ၿပီး လူျဖဴ အရွင္သခင္ႀကီးမ်ား အျဖစ္ “Englishnization” လုပ္ခ်င္ခဲ့မႈနဲ႔ ဘာထူးလဲ၊ အတူတူပဲ မဟုတ္လား။
ဒီလို ဆိုးေမြကိုသာ ယူခဲ့တဲ့ ရလဒ္ က ဘာျဖစ္ခဲ့သလဲ။ ျပည္တြင္းစစ္ ဒဏ္ရာ ဗရပြ၊ လူမ်ိဳးေရး အမုန္း တင္းက်မ္းနဲ႔ ကမၻာ လွည့္ လက္ျဖန္႔ေတာင္း၊ ခြက္ဆြဲေနရတဲ့ မ်က္ေမွာက္ ဗမာျပည္ မဟုတ္လား။
ကိုလိုနီ အေငြ႕အသက္ ဆိုၿပီး အေရး မပါတဲ့ အဂၤလိပ္လို နာမည္ ကိစၥမ်ိဳး ကို သြား ျဖဳတ္ဦးေႏွာက္ နဲ႔ ေဇာင္းေပးခဲ့ၾကတာ၊ တကယ္ေတာ့ ေခတ္သစ္ မွာ ဘယ္ ႏိုင္ငံႀကီးက မွ နာမည္အပ်က္ခံ ကၽြန္လာျပဳ နယ္မခ်ဲ႕ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ တိုင္းျပည္မွာ လူတမ္းေစ့ ေအာင္ ဝမ္းစာ ရွာစားႏိုင္ဖို႔ အခြင့္အေရး မသာတဲ့ ကုိယ့္လူမ်ိဳးကသာ ကိုယ့္စားရိတ္နဲ႔ကိုယ္ သူတို႔ ဆီသြား လိုလိုခ်င္ခ်င္ ကၽြန္ခံေနရတာမ်ိဳး။ ဒီလို လူသားအရင္းအျမစ္ တင္ ဆံုးရံႈး ကၽြန္ျပဳခံေနရတာ မဟုတ္၊ ကိုယ္ဆီရွိတဲ့ သဘာဝ အရင္းအျမစ္ ေရနံ၊ သဘာဝ ဓာတ္ေငြ႕ လည္း ပိုက္ဆံေပးႏိုင္တဲ့ ေဒသတြင္း နဲ႔ အေနာက္ ႏိုင္ငံႀကီးေတြက ကုမၸဏီႀကီးမ်ားကိုပဲ တင္ပို႔ ဆက္သ ကိုယ့္ ျပည္သူမွာေတာ့ ဖေယာင္းတိုင္ ထြန္း၊ ယပ္ခတ္ေနရတယ္ မဟုတ္လား။
ကိုလိုနီ အေငြ႕အသက္ ေဖ်ာက္လိုျခင္းရဲ႕ အႏွစ္ သေဘာ က တိုင္းျပည္ နဲ႔ လူမ်ိဳး ဂုဏ္သိကၡာ ရွိရွိ၊ လြတ္လပ္ အမွီအခိုကင္း ထည္ထည္ဝါဝါ ေနႏိုင္မႈက လိုရင္းပါ။ ျဖစ္ခဲ့တာက အစြန္းေရာက္ အမ်ိဳးသားေရး မိႈင္းလံုးေတြနဲ႔ စစ္အစိုးရ အဆက္ဆက္ တံခါးပိတ္ဝါဒ က်င့္သံုး၊ ျပည္တြင္းမွာ လူမ်ိဳးစုငယ္ ေတြကို ဖိႏွိပ္၊ အတိုက္အခံ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစု နဲ႔ ေက်ာင္းသား ကို ႏွိပ္ကြပ္၊ တကမၻာလံုးနဲ႔ ရန္လုပ္ အထီးက်န္ ႏိုင္ငံျဖစ္၊ ေဒသတြင္း က ဘာျဖစ္ျဖစ္ ပါးပါးလွီး ရၿပီးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကိုက် မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြး၊ အိမ္တိုင္ပါ ခၽြတ္ ရွိတာ အကုန္ေပးေပါင္းရင္း ဓားမေနာက္ပိတ္ေခြး အဆင့္ ေနာက္ဆံုး ေရာက္ရတယ္။ ေပါက္ေဖာ္ႀကီး ေက်းဇူးကို “ကၽြန္” ေတာ္မ်ိဳးႀကီးတို႔ သိတတ္ရေၾကာင္းပါ လို႔ အစိုးရ လူႀကီးဆိုသူမ်ား ကိုယ္တိုင္ အရွက္မရွိ ထုတ္ေဖာ္ဝန္ခံေနရတယ္။ “ျပည္ပအားကိုး ပုဆိန္ရိုး” က အစိုးရ ကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ေနတယ္။ အခုလည္း အန္ကယ္ဆမ္ ရဲ႕ ကီပင္ အသစ္ ျဖစ္လာေတာ့မယ္။
နိဂံုးခ်ဳပ္ရရင္ အဲ့သလို တိုင္းျပည္အေပၚ “ႏွစ္” ခဲ့ၾကတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေဟာင္းမ်ားရဲ႕ အႏြယ္မ်ားက အခု “ျပည္သူကို ကယ္တင္ခ်င္ပါတယ္” ေအာ္ ခြင့္သာေနေသးျပန္တယ္။ မႏွစ္ၿမိဳ႕ဖြယ္၊ မသတီစရာ စစ္အာဏာရွင္ ေက်ာရိုးမ်ား သက္ဆိုးရွည္ ေညာင္ျမစ္လို ပြားပံု၊ ပုတ္သင္ညိဳ လို အေရာင္ေျပာင္းတတ္ပံုမ်ား ျပည္သူ႔ ဘဝ “နာလည္း နာေသး၊ နံလည္း နံေသး” ပါပဲ။ အမ်ိဳးခ်စ္လွပါခ်ည္းရဲ႕ ဆိုကာ ကိုယ္က်ိဳး ရွာရင္း ဗန္းျပ အမ်ိဳးသားေရး “ေပ်ာက္ခ်င္ဦးဟဲ့.. ကိုလိုနီ အေငြ႕အသက္” လုပ္ခဲ့သူမ်ားရဲ႕ ခ်ီးဘရိန္းဒဏ္ ခံခဲ့ရလို႔ တိုင္းျပည္လည္း ေခတ္သစ္ကိုလိုနီ ကၽြန္ျပဳခံ ျဖစ္ေနတာ ၾကာပါၿပီ။
ဒီ စစ္အာဏာရွင္ မ်ိဳးဆက္ စစ္အုပ္စု အေမြခံမ်ား၊ သူတို႔ အေတြးအေခၚ စရိုက္ စနစ္ အပုပ္အသိုးမ်ား တိုင္းျပည္မွာ မေပ်ာက္ သေရြ႕ အုပ္စုိုးသူ နဲ႔ အေပါင္းအပါ လူတစုသာ ေကာင္းစားကာ ျပည္သူ အမ်ားမွာေတာ့ စစ္ပြဲ၊ လူမႈ၊ စီးပြား ဒုကၡတြင္းထဲက ရုန္းထြက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါ။ တိုင္းျပည္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာတဲ့ “ဖာႏိုင္ငံ” အျဖစ္ ေရတျဖန္းျဖန္းေဆးရင္း တရုတ္ရဲ႕ မယားႀကီး၊ အေနာက္အုပ္စု ရဲ႕ မယားငယ္ ဘဝ ျဖစ္ျမဲ ျဖစ္ေနဦးမွာ ျဖစ္ေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ား။
ၿငိမ္းခ်မ္းေအး
ၾသဂုတ္ ၂၀၊ ၂၀၁၄
(ေဆာင္းပါး ပါ အာေဘာ္ ကို ေဝဖန္ရန္ nyeinchanaye81@gmail.com ထံ စာေရး ဆက္သြယ္ႏိုင္သည္။)
The Ladies News Journal: အတြဲ (၂)၊ အမွတ္ (၂၇)၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၄-၃၀၊ ၂၀၁၄ ထုတ္ တြင္ ပံုႏွိပ္ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ မိုးမခ တြင္ အြန္လိုင္း ထပ္မံ ပံုႏွိပ္သည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
n 1969 U Nu went into exile and requested all Burmese to join his revolt. Bo Let Ya, the former Second Man of Aung San and co-founder of the Burma Army joined U Nu and established ‘The Patriotic Burmese Army’ in Thailand. At the beginning, U Nu and Bo Let Ya were successful. U Nu was able to go to China and he was accepted by Chairman Mao. Bo Let Ya was able to hire some planes and dropped pamphlets all over Burma in which he, as a co-founder of the Burma Army, requested all soldiers of the Burma Army to revolt against Ne Win. Following the advice of his astrologers, Ne Win changed the driving system in Burma from the left (like England & Japan) to the right (like Europe and America). Since the Burmese word for ‘Right Hand Side’ is Let Ya, the campaign was called ‘Let Ya Maun Sanit’ လက္်ာေမာင္းစနစ္ which can be roughly translated as: ‘Let’s Drive right’ and seemed to be harmless, however, as homonym it could also mean: လက္်ာ ေမာင္း ‘Kick Out Let Ya’! The entire traffic system with the exception of trains was changed in 1969. The system of trains remains the same, ‘Driving on the Left Side’, until today. Why? The train is called ‘Ya Hta’ ရထား in Burmese and the homonym ‘Ya Hta’ ရ ထား means ‘what one has already achieved’. Hence, the Slogan in 1969 was: “Let Ya Maun Sanit” and “Ya Hta Sanit Ma Pyaun” both could be harmlessly translated as: လက္်ာေမာင္းစနစ္ ရထားစနစ္မေျပာင္း”Let us Drive Right, but the System for the Trains will not be changed”, however, the homonyms could also be: လက္်ာ ေမာင္း ရ ထား စနစ္မေျပာင္း “Kick out Let Ya; we won’t change the system (in Burma) which we have already achieved”! So, the program had two meanings either ‘Let’s Drive Right’- or ‘Kick out Let Ya’-Program! Whether his astrologers were too good or it was only an accident, only God would know, U Nu’s and Bo let Ya’s attempts failed and Ne Win remained as the ‘Leader’ of Burma.
Haha so true . Sometimes truth might be painful for them. It ll tAke years to fix the education system may be generations.