လူ႔စရိုက္သဘာဝကို သင္ေပးလုိက္တဲ့ က်မရဲ႕ အဘိုး ကာတြန္းဦးေအာင္ရွိန္
တူးတူးသာ၊ (သူ႔ေဖစ့္ဘြတ္ကေန ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္) ၊ ေအာက္တိုုဘာ ၃၀၊ ၂၀၁၃
ကေလးဘဝက စြဲလမ္းႏွစ္သက္ခဲ့ရတဲ့ ကာတြန္းေတြနဲ႔ ကာတြန္းဆရာႀကီးေတြထဲမွာ က်မ အတြက္ ခ်န္လွပ္ထားလို႔ မရတဲ့ သူတေယာက္ ရွိပါေသးတယ္။ သူက ကေလးအရြယ္ က်မအတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး အေရးပါခဲ့တဲ့သူတေယာက္ လို႔လည္း ေျပာလို႔ရပါတယ္။ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ေတြထဲမွာ မပါမၿပီးတဲ့ ကာတြန္းဇာတ္ေကာင္ေတြကို ဖန္တီးေပးခဲ့တဲ့ သူကေတာ့ အဘိုး ကာတြန္းဦးေအာင္ရွိန္ပါပဲ။
လူ႔စရိုက္သဘာဝကို သင္ေပးလုိက္တဲ့ က်မရဲ႕ အဘိုး ကာတြန္းဦးေအာင္ရွိန္
က်မတို႔နဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ ကေလးဘဝ ျဖတ္သန္းခဲ့သူေတြ၊ ကာတြန္းစြဲလန္းခဲ့သူေတြ သိၾကတဲ့အတုိင္းပါပဲ၊ အဘုိး ကာတြန္း ဦးေအာင္ရွိန္ ဖန္တီးခဲ့တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေလးေတြကို မွတ္မိၾကဦးမွာပါ။
ဦးစိတ္တိုနဲ႔ ေမ်ာက္ညိဳ၊ စံပနဲ႔ မယ္ခ၊ တီထြင္ပါရဂူ ဖိုးဆိတ္ျဖဴ၊ ေတာတြင္းသား ၾကာဇံနဲ႔ ေမ်ာက္နီတာ၊ သူေဌးႀကီး ဦးကပ္ေစး၊ တုိက္ဂါးနဲ႔ တူေတာ္ေမာင္ ခင္ေမာင္သိန္းထြန္းဝင္း၊ စံုေထာက္ႀကီး ဦးရွံစားနဲ႔ ဦးဒိန္းေဒါင္ စသည္ျဖင့္ အဘိုးရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ ေတြက မ်ားျပားလွသလို က်မရဲ႕ စိတ္ထဲမွာလည္း တေယာက္ခ်င္း၊ ဇာတ္ေကာင္တေကာင္ခ်င္းစီရဲ႕ စရိုက္လကၡဏာေတြကို မွတ္မွတ္သားသား ျဖစ္ေနခဲ့တာပါ။
ထူးျခားတာက အဘုိးဟာ ဇာတ္ေကာင္ေတြကို သီးျခားစီ ဖန္တီးတာျဖစ္ၿပီး ကာတြန္းဇာတ္လမ္းတခုအတြက္ အသံုးျပဳတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြဟာလည္း သီးသန္႔စီ ျဖစ္ေနပါတယ္။
က်မတို႔ ကေလးဘဝရဲ႕ ေႏြရာသီ စာၾကည့္တုိက္ႀကီးျဖစ္တဲ့ သန္လ်င္ ၿမိဳ႕မလမ္းထိပ္က ဓညင္းၿမိဳင္ စာအုပ္အငွားဆိုင္ႀကီးက ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ တမိုးတြင္းလံုး၊ တေဆာင္းတြင္းလံုး ေအာင့္အီးသည္းခံခဲ့ၾကသမွ် ခံစားခ်က္ေတြ ဖြင့္ေဖာက္ခ်ရာ ေနရာဆိုတာ ေရွ႕မွာ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ေတြမွာ ဘာစာအုပ္ေတြ အသစ္ထြက္လို႔ ထြက္မွန္း သိခြင့္မရခဲ့တဲ့ က်မတုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြဟာ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ဓညင္းၿမိဳင္ကို အေျပးအလႊား သြားၾကေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီမွာ က်မတို႔ ေမးေနက် ကာတြန္းဆရာ နာမည္ေတြထဲမွာ အဘိုးဦးေအာင္ရွိန္က ထိပ္ဆံုးစာရင္းထဲမွာ ပါပါတယ္။
က်မတို႔ကေလးေတြက တခါတေလမွာ ကာတြန္းဆရာ နာမည္ေတြ ေမးတတ္သလို တခါတေလလည္း ဇာတ္ေကာင္ နာမည္ေတြနဲ႔ ေမးတတ္ၾကပါတယ္။
“ဦးကပ္ေစးအသစ္ ထြက္ၿပီလားဦး”
“ဦးစိတ္တို ေမ်ာက္ညိဳ အသစ္ ရွိေသးလား အန္တီ”
အဲဒီလိုက်မတို႔က ေမးတတ္သလို က်မတို႔ အႀကိဳက္ကို သိတဲ့ ဓညင္းၿမိဳင္ဆုိင္ရွင္ ဦးေလးႀကီးနဲ႔ အန္တီႀကီးကလည္း က်မ ဆုိင္ကိုေရာက္တာနဲ႔ “ဖိုးဆိတ္ျဖဴ အသစ္ထြက္တယ္ သမီးေရ” ဆိုတာလိုမ်ိဳး အသိေပးတတ္ပါတယ္။
တေန႔ကို ေငြသား တမတ္ထက္ ပိုမျဖဳန္းႏုိင္တဲ့ က်မတုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြအတြက္က တခါတေလ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ ဖိုးဆိတ္ျဖဴလည္း ဖတ္ခ်င္၊ အရိုင္းအသစ္ကလည္း ထြက္ေန၊ ဒီၾကားထဲ ဦးသန္းႂကြယ္ရဲ႕ ဗလႀကီး ဗလေလး ကာတြန္းစာအုပ္တအုပ္လည္း ရွာေဖြေတြ႕ရွိထားျပန္၊ သမိန္ေပါသြပ္ အသစ္ထြက္တာလည္း ဒီေန႔မယူလိုက္လို႔ မနက္ျဖန္သူမ်ားဦးသြားမွာ စိုးရျပန္ ဆိုတာလိုမ်ိဳး ဒြိဟေတြျဖစ္ၾကရတာပါ။
က်မတို႔ကသာ ကာတြန္းေလာဘေတြ ႀကီးခ်င္တုိင္း ႀကီးခဲ့ေပမယ့္ တကယ့္တကယ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ မကုန္ခင္ ဓညင္းၿမိဳင္က ဖတ္စရာ စာအုပ္ေတြက ကုန္သြားတာခ်ည္းပါပဲ။ ငွားဖတ္တဲ့ စာအုပ္ေတြအျပင္ အေဖ့စာအုပ္စင္က အရုပ္ပါတဲ့ စာအုပ္ မွန္သမွ်ေကာ၊ လစဥ္ရတတ္တဲ့ ေတဇ၊ တုိ႔ေက်ာင္းသား စာေစာင္ေတြေကာ၊ တခါတေလ အေဖဝယ္ေပးတတ္တဲ့ ေရႊေသြးေတြပါ အထပ္ထပ္အခါခါ ဖတ္ၿပီးသြားခ်ိန္မွာ က်မတို႔ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ျပန္ပါတယ္။
ေက်ာင္းေတြ ဖြင့္လိုက္ ျပန္ပိတ္လိုက္နဲ႔ပဲ တျဖည္းျဖည္း အသက္ေတြ ႀကီးလာမွန္းမသိ ႀကီးလာတဲ့အထိ ကာတြန္းေတြကို ခ်စ္ခင္ခဲ့ ဖတ္ခဲ့လိုက္တာ အခုအရြယ္ ၄၀ ေက်ာ္လာတဲ့အထိ ကာတြန္းစာအုပ္ျမင္ရင္ ေကာက္မကိုင္ဘဲ မေနႏိုင္တာပါ။ အခုအရြယ္ ေရာက္တဲ့အထိ စြဲလန္းေနဆဲ ဇာတ္ေကာင္ေလးေတြ အေၾကာင္း ျပန္စဥ္းစား၊ ျပန္ေျပာၾကတဲ့အခါ အရမ္းကို အျပစ္ကင္းၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ရပါတယ္။
အဘိုးဦးေအာင္ရွိန္ရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ေတြ အေၾကာင္း ျပန္ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ငွက္ေပ်ာၿခံတၿခံကို အေျချပဳၿပီး တစက္ကေလးမွ မတည့္တဲ့ ဦးစိတ္တုိနဲ႔ ေမ်ာက္ညိဳက အရင္ဆံုး ေခါင္းထဲ ေရာက္လာပါတယ္။ က်မတို႔ ငယ္ငယ္က ရုပ္ျမင္သံၾကား ဆိုတာေတာင္ ဘယ္ဆီေနမွန္းမသိေသးခ်ိန္ Tom & Jerry ဆိုတဲ့ ေၾကာင္နဲ႔ႂကြက္ ကာတြန္းေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ ၾကည့္ဖူးမွာတဲ့လဲ။ အဲဒီလို အခ်ိန္မွာ က်မတို႔ကို အဘိုးက ဦးစိတ္တုိနဲ႔ ေမ်ာက္ညိဳကို မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ တာပါ။ ႏွစ္လံုးျပဴးႀကီး တကားကားနဲ႔ ထစ္ခနဲရွိ စိတ္တိုၿပီး မည္းမည္းျမင္ရာ ပစ္မယ္ဆိုတဲ့ ဦးစိတ္တိုနဲ႔ ဦးစိတ္တုိရဲ႕ ငွက္ေပ်ာၿခံထဲက ငွက္ေပ်ာသီးကိုမွ စားခ်င္တဲ့ ဉာဏ္မ်ားတဲ့ ေမ်ာက္ညိဳတို႔က က်မတို႔ကေလးေတြအတြက္ ျမန္မာဆန္တဲ့ မတည့္အတူေန အတြဲပါပဲ။
ေမ်ာက္ညိဳရန္ေၾကာင့္ အိပ္ေကာင္းျခင္း မအိပ္ရ စားေကာင္ျခင္း မစားရတဲ့ ဦးစိတ္တိုရဲ႕ စိတ္တုိတတ္ပံုက က်မတို႔ ကေလးေတြ အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး ရယ္စရာ ေကာင္းေနပါတယ္။ တျခားကေလးေတြေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး က်မကေတာ့ ကေလး ဘဝက ဉာဏ္မ်ားတဲ့ ေမ်ာက္ညိဳကို ဦးစိတ္တုိထက္ ပိုအားေပးမိပါတယ္။
အဘိုးဦးေအာင္ရိွန္ရဲ႕ တခ်ိဳ႕ ဇာတ္ေကာင္ေတြကုိ ၾကည့္လိုက္ရင္ အလြန္အကၽြံ ဖြဲ႕ထားတာကို ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီထဲက က်မ ေမ့မရတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ကေတာ့ ကတံုးေျပာင္နဲ႔ အလြန္အကၽြံ ကပ္ေစးနဲတဲ့ ဦးကပ္ေစးပါ။ ဦးကပ္ေစး ကာတြန္းေတြဆိုရင္ က်မ ဘယ္ေတာ့မွ မလြတ္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဦးကပ္ေစးအျပင္ က်မ အရမ္းစိတ္ဝင္စားတဲ့ တျခား ဇာတ္ေကာင္ ေတြ၊ ဇာတ္ပို႔ေတြ တပါတည္း ပါဝင္ေနတတ္လို႔ပါ။ ဦးကက္ေစးရဲ႕ ကက္ပတိန္ တုိက္ဂါးရဲ႕ “ရက္စ္ ေဘာ့စ္” ဆိုတဲ့ ခါးေကာ့ ရင္ေမာ့ၿပီး အေလးျပဳဟန္ကို က်မ အရမ္းသေဘာက်ပါတယ္။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ဦးကပ္ေစးရဲ႕ တူေတာ္ေမာင္ ခင္ေမာင္သိန္းထြန္းဝင္းပါ။ အဲဒါကေတာ့ က်မ နာမည္ကို သေဘာက်တာပါ။ က်မတို႔ လူငယ္ဘဝ ေရာက္တဲ့အထိ ခါးရိုးရွည္ရွည္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ခင္ေမာင္သိန္းထြန္းဝင္းလို႔ နာမည္ေပးမိပါတယ္။
ဦးကပ္ေစးရဲ႕ ကပ္ေစးနဲပံုကလည္း က်မတုိ႔ ကေလးေတြအတြက္ တကယ္ကို ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရယ္စရာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေျမတုိက္ခန္းထဲမွာ ရွိတဲ့ ဒဂၤါးေတြထဲ ဒိုင္ဗင္ပစ္ၿပီး အေသးတကာ့ အေသးဆံုးကို ရွာတဲ့ပံုကို က်မခုထိ မေမ့ေသးပါဘူး။ ဆီဖိုးကုန္မွာစိုးလို႔ ကားကို ေမာင္းခြင့္မရဘဲ တြန္းပဲ တြန္းေနရတဲ့ တုိက္ဂါးကို သနားလည္း သနား ရယ္လည္း ရယ္မိပါတယ္။
ပိုက္ဆံကုန္စရာ တခုခုရွိတုိင္း “ဂစ္ဂစ္ဂစ္” လို႔ အသံျမည္ၿပီး တက္သြားတဲ့ ဦးကပ္ေစး၊ ဆရာဝန္ေခၚမယ္ဆိုတဲ့ အသံၾကားရံုနဲ႔ ပိုက္ဆံကုန္မွာစိုးလို႔ သတိလစ္ရာက ျပန္ေကာင္းလာတတ္တဲ့ ဦးကပ္ေစးဟာ က်မတို႔ ကေလးေတြအတြက္ ေဖ်ာ္ေျဖေရး ဇာတ္ေကာင္ႀကီးပါပဲ။
ေတာတြင္းသား တာဇံကို ေျပာင္ထားတဲ့ ၾကာဇံနဲ႔ ေမ်ာက္နီတာ ဇာတ္လမ္းကိုလည္း က်မ သေဘာက်ခဲ့ရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အဘိုး ဦးေအာင္ရွိန္ရဲ႕ ရုပ္ျပေတြထဲမွာပါတဲ့ အေဆာက္အဦပံုစံ၊ အိမ္ပံုစံေလးေတြဟာ က်မအတြက္ေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္စရာ၊ ေနခ်င္စရာ အိမ္ကေလးေတြပါ။ ၾကာဇံရဲ႕ ေတာတြင္းသစ္ပင္ေပၚက အိမ္ကေလးကို သေဘာက်ၿပီး က်မတို႔ သန္လ်င္ၿခံထဲက ဓညင္းပင္ႀကီးေပၚမွာ စိတ္ကူးနဲ႔ အိမ္တက္ေဆာက္ဖို႔ စဥ္းစားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မက သစ္ပင္မတက္ တက္ေတာ့ အဲဒီအႀကံကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရပါတယ္။ က်မ အစ္ကိုကလည္း အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ ေရာက္ေနၿပီ ဆိုေတာ့ သစ္ပင္ေပၚ အိမ္ေဆာက္ဖို႔ထက္ ေဘာလံုးေျပးကန္ဖို႔ကိုပဲ စိတ္ဝင္စားေနခဲ့တာပါ။ က်မေမာင္ ကိုရဲ ၆ ႏွစ္၊ ၇ ႏွစ္ေလာက္မွာေတာ့ အဲဒီအႀကံအစည္ကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ တီထြင္ပါရဂူ ဖိုးဆိတ္ျဖဴပါ။ လူလိုဝတ္ထားတဲ့ အျဖဴေရာင္ဆိတ္ႀကီးရဲ႕ တီထြင္မႈေတြက က်မတို႔ ကေလးေတြ အတြက္ေတာ့ အံ့မခန္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဆိုးတာက ဖိုးဆိတ္ျဖဴရဲ႕ တီထြင္မႈေတြဟာ ေနာက္ဆံုးမွာ အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္ ျဖစ္ကုန္တာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မတို႔ ကေလးေတြအတြက္ကေတာ့ ဖုိးဆိတ္ျဖဴရဲ႕ တီထြင္မႈေတြဟာ အသစ္အဆန္းေတြခ်ည္းပါပဲ။ က်မတို႔ ငယ္ဘဝ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ေတြ ထဲမွာ ဖိုးဆိတ္ျဖဴရဲ႕ ဓာတ္ခြဲခန္းလည္း ပါဝင္ခဲ့ ပါတယ္။ သိပၸံပညာ ဆိုတာကို ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္ထဲ မသိမသာ သြတ္သြင္းေပးခဲ့တဲ့ထဲမွာ က်မရဲ႕ အဘိုး ကာတြန္း ဦးေအာင္ရွိန္လည္း ပါပါတယ္။ တီထြင္ပါရဂူ ဆိုတဲ့ စကားလံုးကိုလည္း ကေလးဘဝက ေတာ္ေတာ္ေလး ပါးစပ္အရသာ ေတြ႕ခဲ့တာပါ။
ေနာက္ စံပနဲ႔ မယ္ခ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ကလည္း က်မတို႔ ကေလးေတြအတြက္ ရယ္စရာပါ။ မယ္ခက ဝတုတ္၊ စံပက ပိန္ေညာင္။ ဇာတ္လမ္းတုိင္းမွာ မယ္ခက စံပကိုခ်ည္း ႏုိင္ေနတာကို သတိရမိပါတယ္။
အဘိုးဦးေအာင္ရွိန္ကို က်မ လူခ်င္းတခါမွ မဆံုဖူးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်မ ကေလးဘဝက ဖတ္စရာကာတြန္းေတြ ေရးခဲ့ၿပီး ကာတြန္းဇာတ္ေကာင္မ်ားစြာ ဖန္တီးေပးခဲ့တဲ့ အဘုိးကုိ စိတ္ထဲက ရင္းႏွီးေနပါတယ္။ အဘိုး အသက္အရြယ္ ႀကီးလာလို႔ ကာတြန္းေတြကို တေယာက္တည္း မေရးႏုိင္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ တပည့္ေတြ ကူေရးေပးတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဘိုးရဲ႕ လက္ရာေတြကို မမီေတာ့တာ၊ က်မစိတ္တုိင္းမက်ႏိုင္ေတာ့တာမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း အဘိုးရဲ႕ လက္ရာကို အတုခိုးထားေပမယ့္ အဘိုးဖန္တီးတာမဟုတ္တဲ့ တျခားဇာတ္ေကာင္ေတြ ေပၚထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ က်မ လံုးဝ မႀကိဳက္ပါဘူး။ အဲဒီလို နာမည္ႀကီးသူတေယာက္ရဲ႕ လက္ရာကို အတုခိုးတာမ်ိဳး က်မေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္ပါတယ္။ ေကာင္းတာ၊ မေကာင္းတာထက္ ကိုယ္ပိုင္လက္ရာ သီးသန္႔ ဖန္တီးေစခ်င္မိပါတယ္။
အဲဒီကာလက ရုပ္ျပေတြ ေခတ္စားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကေလာင္တခု နာမည္ႀကီးလာရင္ အဲဒီလိုမ်ိဳး ခပ္ဆင္ဆင္ တုပၿပီး ဆင္တူရိုးမွား ကေလာင္ေတြ၊ ခပ္ဆင္ဆင္ လက္မွတ္ေတြနဲ႔ ထြက္လာတာေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႕ရပါတယ္။ က်မကေတာ့ ကေလးကတည္းက အတုကို အားမေပးပါဘူး။ အတုေတြကို ၾကည့္ရတာ ကေလးတေယာက္ အေနနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး မအီမသာ ျဖစ္မိပါတယ္။ အစစ္ေတြပဲ မ်ားမ်ား ထြက္လာေစခ်င္မိပါတယ္။ ဒါက က်မရဲ႕ တဘက္သတ္ ကေလးေတြပါ။ တဘက္ကေတာ့ အဘုိးတို႔ ကာတြန္းဆရာေတြ အေနနဲ႔ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္ လာတာနဲ႔ အမွ် ဖန္တီးမႈ စြမ္းအား မက်ေတာင္ အေရအတြက္ အားျဖင့္ ထုတ္လုပ္မႈ စြမ္းအားေတြ က်ဆင္းလာႏုိင္တယ္ ဆိုတာ ေနာက္ပိုင္းမွ သတိျပဳမိတာပါ။ အခုလို ကြန္ပ်ဴတာေတြ ေခတ္စားတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးဆို အဘုိးဦးေအာင္ရွိန္တို႔လို ကာတြန္းဆရာေတြ အေနနဲ႔ စက္ကုိ အသံုးခ်ၿပီး အေရအတြက္ မ်ားမ်ား ဖန္တီးႏုိင္မယ္ ထင္ပါတယ္။
ေျပာလို႔သာ ေျပာရတာပါ။ အဘိုးဦးေအာင္ရွိန္ဟာ က်မတို႔ ကေလးေတြအတြက္ မေရမတြက္ႏုိင္တဲ့ ကာတြန္းစာအုပ္ေတြကို သူ႔ဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႔တကြ ဖန္တီးေပးခဲ့တာပါ။ အဲဒီလို ကာတြန္းစာအုပ္ေတြ အျပင္ ရုပ္စံု စာေစာင္ေတြျဖစ္တဲ့ ေတဇ၊ ေရႊေသြး၊ တို႔ေက်ာင္းသား စတာေတြမွာလည္း ဇာတ္လမ္းတိုေလးေတြ အဘိုးေရးခဲ့ပါတယ္။
၂၀၀၅၊ ၂၀၀၆ ေလာက္က က်မတို႔ ဂ်ာနယ္လစ္တစု ပုပၸားကို သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဂ်ာနယ္လစ္ဇင္ သင္တန္း သြားတက္ေတာ့ တရက္ ပုပၸားေတာင္မႀကီးကို တက္ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဒုတိယအျမင့္ဆံုး ေတာင္ထိပ္ကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ ဘြားခနဲ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ၿပီး က်မပါးစပ္က တခု လႊတ္ခနဲ ထြက္သြားမိပါတယ္။
“ဦးဒိန္ေဒါင္ေခါင္းနဲ႔ တူတဲ့ ေတာင္ႀကီး” လို႔ က်မ ေျပာလိုက္တာပါ။ က်မနဲ႔အတူပါတဲ့ စာေရးဆရာ၊ ဆရာမေတြ၊ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြ သတိရဦးမယ္ ထင္ပါတယ္။ ရုတ္တရက္ က်မတို႔ ေရာက္သြားတဲ့ ေတာင္ႀကီးက တဘက္က ေလကြယ္၊ ေနကြယ္၊ အေအးဓာတ္ပိုရေတာ့ စိမ္းစိမ္းစိုစို ျမင္ကြင္းျဖစ္ေနၿပီး တဘက္ကေတာ့ ေလဒဏ္ေနဒဏ္ အျပည့္အဝ ခံစားေနရလို႔ ျမက္ေျခာက္ ဝါဝါေတြပဲ ရွိတဲ့ ျမင္ကြင္းကို ေတာင္ထိပ္ေရာက္ေနတဲ့ က်မတုိ႔ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ၾကရတာပါ။ အဲဒါကို ျမင္ျမင္ခ်င္း က်မစိတ္ထဲ အဘိုးဦးေအာင္ရွိန္ရဲ႕ ကာတြန္းဇာတ္ေကာင္ ဦးဒိန္းေဒါင္ကို ရုတ္တရက္ သြားသတိရမိလို႔ပါ။
“မွားတဲ့အခါလည္း မွားေပမေပါ့” ဆိုတဲ့ စံုေထာက္ႀကီး ဦးရွံစားရဲ႕ စကားကို က်မ အခုအခ်ိန္အထိ သေဘာက်ဆဲ။ အၿမဲတမ္း မွားေနတတ္တာေတာင္ မေလွ်ာ့ဘဲ “မွားတဲ့အခါလည္း မွားေပမေပါ့” လို႔ ခပ္တည္တည္ေျပာရင္း အမႈသည္ေတြရဲ႕ ရန္က ေရွာင္ရရွားရတဲ့ ဦးရွံစားကုိ က်မ ခ်စ္ပါတယ္။ ဦးရွံစား လြဲသမွ် မညည္းမညဴ ေဘးက လိုက္လြဲေပးေနရတဲ့ ဦးဒိန္းေဒါင္ရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ စရိုက္ကိုလည္း က်မသေဘာက်ပါတယ္။
ဦးရွံစားနဲ႔ ဦးဒိန္းေဒါင္က ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ စံုေထာက္ႀကီး ဦးစံရွားနဲ႔ ဦးသိန္းေမာင္ကို ေနာက္ေျပာင္ၿပီး ဖန္တီးထားတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြ ဆိုတာကေတာ့ က်မ နည္းနည္းႀကီးမွ သိတာပါ။ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ခန္႔ခန္႔ ဦးစံရွားအစား အရပ္ပုပု ေခါင္းေပါင္း မတန္တရာနဲ႔ မွန္ဘီလူး တလက္ကိုင္ထားတဲ့ ဦးစံရွားက က်မရဲ႕ ကေလးဘဝထဲ အရင္ေရာက္ခဲ့တာကိုး။
ဒါေပမယ့္ ဦးဒိန္းေဒါင္ရဲ႕ ေခါင္းက ဘာေၾကာင့္ တဘက္ျဖဴ တဘက္မည္း ျဖစ္ေနရတယ္ဆိုတာ က်မ အခုအထိ မသိပါဘူး။ အဘုိး ဦးေအာင္ရွိန္က ဘယ္လိုသေဘာနဲ႔ အဲဒီလို ေရးဆြဲခဲ့တယ္ဆုိတာ က်မ သေဘာမေပါက္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို တဘက္ျဖဴ တဘက္မည္းေနတဲ့ ဆံပင္ကပဲ ဦးဒိန္းေဒါင္ရဲ႕ လိုဂို ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ပဲျပဳတ္သည္ ေဒၚအာက်ယ္ရဲ႕ ပဲျပဳပ္ေႂကြး မေပးႏုိင္လို႔ ပုန္းရတာေတြ၊ အမႈကို အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ေတြ လိုက္မိလို႔ အမႈသည္နဲ႔ လြတ္ေအာင္ ေျပးရတာေတြဟာ ဦးစံရွားနဲ႔ ဦးဒိန္းေဒါင္ရဲ႕ စရိုက္ေတြပါပဲ။
က်မတို႔ ဆယ္တန္းမွာ အေဖက သခ်ၤာသင္ေတာ့ က်မတို႔ တြက္တဲ့ ပုစာၦမွားသြားရင္ က်မက ဦးစံရွားရဲ႕ ေလကုိတုၿပီး “မွားတဲ့အခါလည္း မွားေပမေပါ့လို႔” အေဖ့ကို အထြန္႔တက္ပါတယ္။ အေဖက ဘာျပန္ေျပာလဲဆိုေတာ့ “မွားတဲ့အခါလည္း မ်ားေပမေပါ့ မျဖစ္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္” တဲ့။ တခါတေလ မွားတာက ျပႆနာမဟုတ္ေပမယ့္ ခဏခဏ မွားရင္ေတာ့ ျပႆနာ ျဖစ္လာမယ္ ဆိုတဲ့သေဘာပါ။
အခုအခ်ိန္အထိ တခုခု မွားသြားတုိင္း အဘိုးဦးေအာင္ရွိန္ရဲ႕ စံုေထာက္ႀကီး ဦးစံရွားကို သတိရမိပါတယ္။ “မွားတဲ့အခါလည္း မွားေပမေပါ့” ေျပာဖို႔ႀကံတုိင္း အေဖေျပာသလို “မ်ားေပမေပါ့” မျဖစ္ေစနဲ႔လို႔လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေပးမိပါတယ္။
အဘိုးရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ေတြဟာ ကေလးေတြ မဟုတ္ဘဲ လူႀကီးေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတာ ေနာက္ပိုင္း က်မွ သတိထားမိတယ္။ က်မလူႀကီးျဖစ္လာေတာ့ က်မရဲ႕ ဝန္းက်င္မွာ ဦးကပ္ေစးေတြ၊ ဦးစိတ္တိုေတြ၊ ေမ်ာက္ညိဳေတြ၊ ခင္ေမာင္သိန္းထြန္းဝင္းေတြ၊ စံပ၊ မယ္ခေတြ၊ “ရက္စ္ေဘာ့စ္” ဆိုတဲ့ တိုက္ဂါးေတြနဲ႔ ခဏခဏ မွားေနတဲ့ ဦးစံရွားေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနတာကို တအံ့တၾသ သိလိုက္ရပါတယ္။ အဘိုးဟာ လူေတြရဲ႕ စရိုက္ကို က်မတို႔ ကေလးဘဝကတည္းက သင္ေပးလုိက္တာပဲလို႔လည္း ေတြးမိပါတယ္။
အခု ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အဘုိးဦးေအာင္ရွိန္ရဲ႕ ကာတြန္းေတြက လြဲတာေတြ၊ မွားတာေတြကို ဟာသလုပ္ခဲ့ေပမယ့္ က်မတို႔ ကေလးေတြအတြက္ အဘုိးရဲ႕ ေစတနာကေတာ့ လံုးဝ မလြဲခဲ့မမွားခဲ့တဲ့အျပင္ မွန္လြန္းခဲ့ပါတယ္။ အဘိုးကို ေလးစား ဂုဏ္ျပဳရင္း က်မခ်စ္တဲ့ အဘိုးရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ေလးေတြကို ျပန္လည္ တူးဆြလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
