နာသုုံးနာ
ေမာင္စြမ္းရည္၊ ေအာက္တိုုဘာ ၃၀၊ ၂၀၁၃
သီတင္းကၽြတ္ျပီဆိုုရင္ ျပည္ပေရာက္ဗမာေတြလည္း သက္ၾကီးပူေဇာ္ပြဲေတြ၊ မိဘဆရာ ကန္ေတာ့ပြဲေတြ ျမိဳ့တကာ နယ္တကာမွာ က်င္းပေနျမဲပါ။ အိမ္တိုုင္ရာေရာက္ လိုုက္ျပီး ကန္ေတာ့ၾကတာေတြလည္း မနည္းမေနာပါပဲ။ ေက်ာင္းဆရာလုုပ္လာတဲ့ က်ေနာ့္လိုု လူမ်ဳိးအဖုုိ႔ ဒီလိုုအခါမ်ဳိးမွာ ဗမာျပည္ကိုု အထူးလြမ္းဆြတ္သတိရမိပါတယ္။ ကိုုယ့္ဆရာေတြလည္း သတိရ၊ ကိုုယ့္တပည့္ေတြကိုုလည္း လြမ္းရေပသေပါ့။
ေက်ာင္းဆရာဘ၀ကိုု လြမ္းရင္းက “နာသုုံနာ” ဆိုုတဲ့ ေက်ာင္းဆရာဘ၀ကိုု ဂုုဏ္ျပဳေဖာ္က်ဴးထားတဲ့ စကားေလးကိုု သြားျပီးသတိရလိုုက္မိပါတယ္။ ဟုုတ္ကဲ့။ “၀ါသနာ၊ ေစတနာ၊ အနစ္နာ” တဲ့။ ဘယ္လိုုပုုဂၢဳိလ္က စတင္ခဲ့သလဲ မသိရေပမယ့္ အေတာ္ကိုု တိက် ထိမိတဲ့ စကားစုုေလးပါလားလိုု႔ ေတြးမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အနေႏာၱ အနႏၱ ငါးပါးထဲမွာ တပါး ပါ၀င္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာဘ၀မွာ ဘာျဖစ္လိုု႔ နစ္နာေနရသလဲဆိုုတာ တခါတခါ စိတ္မေကာင္းျခင္းၾကီးစြာနဲ႔ အေတြးနက္လိုုက္မိပါရဲ့။
ျမန္မာ့ပညာေရးေလာကမွာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ပညာရပ္ၾကီး ၃ ရပ္ဟာ ေရွ႔တန္းမွာ ရွိပါတယ္။ ဆရာ၀န္ပညာ၊ စက္မႈပညာနဲ႔ ေက်ာင္းဆရာပညာလိုု႔ ေခၚရမယ့္ သင္ၾကားမႈပညာပါပဲ။ ေဆးတကၠသိုုလ္၊ စက္မႈတကၠသိုုလ္နဲ႔ ပညာေရးတကၠသိုုလ္ ဆိုုတဲ့ တကၠသိုုလ္ၾကီး သုုံးမ်ဳိးမွာ ရိုုးရိုုးဘြဲ႔ေတြထက္ တႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ ပိုုျပီး သင္ယူရပါတယ္။ ကိုုလိုုနီေခတ္ကတည္းက ဒီဌာနၾကီး ၃ ခုုဟာ လူေလးစားခံခဲ့ရေပမယ့္ အခုုအခါ ပညာေရးတကၠသိုုလ္ကေတာ့ျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း မ်က္ႏွာငယ္လာပါတယ္။
တခ်ဳိ႔ေက်ာင္းဆရာမ်ားဟာ သူတုုိ႔စာသင္ခန္းထဲမွာ တပည့္ေတြကိုု ေမးစမ္းၾကည့္ဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။ “တပည့္တိုု႔ ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္တဲ့သူ လက္ညိဳးေထာင္” ဆိုုရင္ အားလုုံးနီးပါး လက္ညိႈးေထာင္ၾကမယ္။ အင္ဂ်င္နီယာၾကီး ျဖသ္ခ်င္ရင္ လက္ညိႈးေထာင္ ဆိုုရင္လည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားလိမ့္မယ္။ ေက်ာင္းဆရာလုုပ္ခ်င္တဲ့သူ လက္ညိႈးေထာင္ဆိုုရင္ လက္ညိႈးေထာင္သူ အေတာ္နည္းပါလိမ့္မယ္။ ေက်ာင္းဆရာတေယာက္ကေတာ့ ထပ္ကြန္႔ျပီး “စစ္ဗိုုလ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့သူ လက္ညိႈးေထာင္” လိုု႔ ေမးၾကည့္ဖူးသတဲ့။ မိတ္ေဆြတိုု႔ ဘယ္လိုုထင္ပါသလဲ။ ဒါ ခုုေခတ္မွာ ေမးတာေနာ္။ အံ့ၾသစရာပဲဗ်။ ကေလးေတြက တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ရင္း တေယာက္မွ လက္ညိႈးမေထာင္ၾကဘူးတဲ့ဗ်။ စစ္ဗိုုလ္မ်ား စိတ္မဆိုုးပါနဲ႔ဗ်ာ။ မယုုံရင္ ေက်ာင္းတေက်ာင္းကိုု ကိုုယ္တိုုင္ အရပ္၀တ္နဲ႔ ၀င္သြားျပီး စမ္းသပ္ၾကည့္ပါလား။ သတၱိရွိရင္ေပါ့ေလ။
ဘြဲ႔ရျပီး အစုုိးရအလုုပ္ကိုု ၀င္လုုပ္ရင္ သူ႔ေနရာနဲ႔ သူ႔အခါအားေလ်ာ္စြာ အရာရွိတန္းျဖစ္ႏိုုင္ေပမယ့္ ေက်ာင္းဆရာကေတာ့ သင္တန္းလက္မွတ္ ရိွမွ ျဖစ္ႏိုုင္ပါတယ္။ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ လက္မွတ္မရွိရင္ ရာထူးမတိုုးပါဘူး။ က်ေနာ္ကိုုယ္တိုုင္ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေလာက္ လုုပ္ခဲ့ေပမယ့္ တခါပဲ ရာထူးတိုုးဖူးပါတယ္။ အဲါ အထက္တန္းေက်ာင္းအုုပ္ ရာထူးမ်ဳိးပါ။ တျခားဌာနေတြမွာ က်ေနာ္တိုု႔ ေခတ္က က်ပ္ ၄၅၀စား အရာရွိရာထူးမ်ဳိးပါ။
ဆရာမတဦးဟာ BA, B.Ed ေအာင္ျပီး လုုပ္သက္ ၃၀ ေက်ာ္ေပမယ့္ “ေစလိုုရာေစ”လိုု႔ ရာထူးတိုုးေလ်ာက္လႊာမွာ မျဖည့္ဘဲ “ရန္ကုုန္” လုုိ႔ ျဖည့္မိလိုု႔ အလယ္တန္းျပဘ၀နဲ႔ အျငိမ္းစားယူလိုုက္ရပါတယ္။ အဲဒီတုုန္းက ညႊန္ခ်ဳပ္က ပညာေရးဘြဲ႔ မရွိတဲ့ စစ္ဗိုုလ္ပါဗ်ာ။ စစ္ဗိုုလ္ေတြရဲ့ သားမယားေတြကိုုေတာ့ လူမႈေရးဆိုုေတာ့ ျခြင္းခ်က္နဲ႔ စဥ္းစားေပးရတာေပ့ါတဲ့။
တခါေတာ့ က်ေနာ္ဟာ စာေပေဟာေျပာပြဲတခုုမွာ စပ္မိလိုု႔ ေက်ာင္းဆရာဘ၀ “နာသုုံးနာ” ဆုုိတာ “အသဲနာ၊ အသံနာ၊ အဆုုပ္နာ” ပါဗ်ာလိုု႔ ေျပာလိုုက္မိခဲ့ဖူးပါတယ္။ အတူပါတဲ့ ေက်ာင္းဆရာတပိုုင္း ကဗ်ာဆရာ တင္မိုုးက “ခင္ဗ်ား အဲသလိုုမေျပာပါနဲ႔” လိုု႔ ကန္႔ကြက္ခဲ့ပါတယ္။ ေၾသာ္… ေက်ာင္းဆရာေတြရဲ့ ဘ၀ဟာ ဘယ္ေတာ့ ျမင့္တက္ႏိုုင္မလဲ မသိ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလ ဒီေခတ္မွာ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္မျဖစ္ဘဲ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ခဲ့ရတာေတာ့ ကံေကာင္းေလစြလိုု႔ ေတြးျပီး ပီတိျဖစ္မိပါရဲ့။ ပ်ဳိတိုုင္းၾကိဳက္တဲ့ ႏွင္းဆီခိုုင္ေတြသာ ကာလေရြ႔ေလ်ာ့ျပီး ပဒိုုင္းပြင့္ျဖစ္ခဲ့ရတာေတာ့ ဗိုုလ္ေန၀င္းစိုုက္ပ်ဳိးခဲ့တဲ့ မ်ဳိးေစ့သစ္ေတြ ဖူးပြင့္လာခဲ့လိုု႔ေပါ့ေလ။ သံေ၀ဂ ယူမိပါတယ္။
က်ေနာ္ ေမာင္စြမ္းရည္ပါ ခင္ဗ်ား။
၂၂ ေအာက္တိုုဘာ ၂၀၁၃၊ နယူးေယာက္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
