ရသေဆာင္းပါးစုံ သက္ခိုင္

သက္ခုိင္ – အျပစ္ေပးခံထိတဲ့တပ္မွဴး၊ ေပါက္ၾကဴရြာေရႊဆိုင္နဲ႔ေဘာလံုးပြဲ

သက္ခုိင္ – အျပစ္ေပးခံထိတဲ့တပ္မွဴး၊ ေပါက္ၾကဴရြာေရႊဆိုင္နဲ႔ေဘာလံုးပြဲ
ၾသဂုတ္ ၁၄၊ ၂၀၁၄
 

 
(၁)

ဆိုခဲ့တဲ့အတိုင္း စခန္းကေတာင္ထိပ္ဆိုေတာ့ ေန႔ေကာညေကာ ရာသီဥတုက အေတာ္ေအးတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သစ္ပင္ေျခာက္ေတြရွာၿပီး ေန႔ေန႔ညည ဘားတိုက္ထဲမွာ မီးတေငြ႕ေငြ႔နဲ႔ အပူေပးထားရတယ္၊ ဒီအတြက္ လိုအပ္တဲ့ သစ္ပင္ေျခာက္ကို အလွည့္က်ဆိုသလို လူခြဲသြားသြားရွာ လႊနဲ႔ျဖတ္ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ထမ္းၿပီးသယ္လာ အဆင္သင့္ခ်ထားၿပီး မီးမျပတ္ေအာင္ ေနၾကရတာကိုး။

ဒါကိုေတာ့ ႀကံဳရင္ႀကံဳသလို သြားသြားရွာၾက ျဖတ္ၾကလုပ္ၾကပါတယ္၊ အေစာပိုင္းကေတာ့ သခ်ိၤဳင္းကုန္းေဟာင္း ထဲကေန သြားသြားရွာလို႔ လြယ္တယ္၊ ေနာက္ပိုင္းရွားလာေတာ့ ဟိုးေတာင္ေစာင္းေတြ သနပ္ခါးပင္ေလာက္အထိ သြားရွာရတတ္ေကာ။

တေန႔ေတာ့ ကိုၿငိမ္းရယ္၊ ကိုေက်ာ္ႏိုင္ထြန္းရယ္၊ ကိုဝင္းၾကဴရယ္လားမသိ သစ္ေျခာက္ပင္သြားရွာမယ္လုပ္ေတာ့ ေအာင္ေဖလည္းလိုက္မယ္ေပါ့၊ လိုက္သြားေကာ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေတြ႔ထားတဲ့သစ္ေျခာက္ပင္က သနပ္ခါးပင္ေလာက္ ေတာင္ေစာင္း လွိဳထဲမွာ ရွိေနတယ္။ ဒါကို တေယာက္တလွည့္ လႊနဲ႔တိုက္ျဖတ္ ၿပီးေတာ့ ထမ္းသယ္လာရတာေပါ့၊ သိတဲ့အတိုင္း သနပ္ခါးပင္ဆိုတာ ေက်ာက္ပံုေတာင္ေအာက္ နည္းနည္းဆင္းၿပီး ကုန္သည္လမ္းေဘးမွာ ရွိတာကိုး။

အပင္ျဖတ္တုန္းက လႊသာကူဆြဲေပးရေပမယ့္ အပင္ေျခာက္ထမ္းေတာ့ ကိုၿငိမ္းကသူတို႔ထမ္းမယ္ မင္းငါ့ေသနတ္နဲ႔စက္သာ ယူလာခဲ့ဆိုေတာ့ ေအာင္ေဖကလည္း သူတို႔ေနာက္ကေန ကာဘိုင္ေလးလြယ္၊ စကားေျပာစက္ေလးကို လြယ္လို႔ေပါ့၊ ကိုၿငိမ္း၊ ကိုေက်ာ္ႏိုင္ထြန္းတို႔ ထမ္းတဲ့အလွည့္ကို ကိုဝင္းၾကဴက ေဘးကေန လိုမယ္ထင္တာ ကူေပးတာေပါ့၊ အဲဒီလိုနဲ႔ ေတာင္ေပၚကိုထမ္းတက္ေနၾကတာ။

အဲဒီလိုလာရင္း ကုန္သည္အခ်ိဳ႕လည္း ေတာင္ေပၚကဆင္းလာတာ တိုးပါေလေရာ၊ သစ္ပင္ထမ္းလာတာဆိုေတာ့ သူတို႔လည္းေဘးကပ္ လမ္းေပးၾကပါတယ္။ ထမ္းသြားတဲ့သူေတြ ေနာက္က ေပ၂၀-၃၀အေက်ာ္ေလာက္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး လိုက္လာတဲ့ေအာင္ေဖကိုျမင္ေတာ့ အမ်ိဳးသားတဦးက တိုးတိုးေလးလွမ္းေမးတယ္။

“အျပစ္ေပးထားတာလားဆရာ” တဲ့။

ရုတ္တရက္ေတာ့ ေအာင္ေဖလည္းေၾကာင္သြားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ခ်က္ခ်င္းပါပဲ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။

“ဟုတ္တယ္၊ အရက္ခိုးေသာက္လို႔”

ဆိုၿပီးေျပာကာ သူတို႔ကို ေက်ာ္တက္လာခဲ့ေတာ့တာပဲ၊ ကုန္သည္ေတြကေတာ့ ေခါင္းတညိမ့္ညိမ့္နဲ႔ ေတာင္ေအာက္ ဆင္းသြားပါေလေကာ။

ဟိုလူေတြလည္း သူတို႔သစ္ပင္ေျခာက္နဲ႔ အလုပ္ရွဳပ္ေနေတာ့ ေအာင္ေဖေပါက္တတ္ကရေျပာတာကို ဘယ္သိလိုက္ၾကမလဲ၊ ကုန္သည္ေတြကလည္း ကာဘိုင္ကိုင္ စက္ကိုင္တဲ့သူဆိုေတာ့ ဒီေလာက္အေကာင္ ေသးတဲ့ေအာင္ေဖကိုလည္း စိတ္မွဴးဘာညာထင္သြားပံုရၿပီး အပင္ေျခာက္အားရပါးရ ထမ္းသြားၾကသူေတြဟာ အျပစ္ရွိလို႔ အခုလိုသက္သက္ အျပစ္ေပးခံရတယ္ထင္သြားၿပီး ေမးၾကတာကိုး၊ အဲဒီမွာ တပ္မွဴးလည္း အျပစ္ထိသြားေတာ့တာပါပဲ၊ ေအာင္ေဖတို႔ လုပ္ပံုမ်ား။

ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဆရာဦးသိန္းဝင္းက စခန္းကရဲေဘာ္ေတြကို အဂၤလိပ္စာသင္ေပးမယ္လုပ္ေကာ၊ အပ်င္းႀကီးတဲ့ ေအာင္ေဖလည္း ဒီတခါေတာ့ ကြန္ဖူးတတ္သလို ဘာလိုလိုေျပာခဲ့သလို ဘာေၾကာင္းမွျပလို႔ကို မရေတာ့ဘူး၊ သင္ရေတာ့မယ္ေပါ့ေလ။ မသင္ဘဲလည္း ဘယ္ေနလိမ့္မလည္း ဘိုစာက အသံုးဝင္မွန္းသိလို႔ သင္တာလည္း ပါတာေပါ့။

လူကေတာ့ အမ်ားႀကီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၄-၅-၆ေယာက္ေလာက္ပါပဲ၊ အဲဒီၾကမွ ျမန္မာျပည္ထဲမွာ ဘိုစာကို အၿမွီးအေမွာက္ မတည့္အသံုးခ်လာခဲ့ရတာေတြ နည္းနည္းပါးပါး အဆင္ေျပသြားေတာ့တာ။ ဆိုလိုတာက good gooder goodest ဆိုတာေတြ ေပ်ာက္သြားၿပီး၊ မိုင္နိမ္းအစ္စ္ေအာင္ေဖ၊ အိုင္အမ္ဖရြန္ဘားမား၊ အိုင္ဝက္စ္ဘြန္းအင္ ကယ္ပီတယ္ေအာ့ဖ္ဘားမားေတြ ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေတာ့တာပဲ။

(၂)

ေအာင္ေဖတို႔က ေတာင္ပိုင္းေဒသကို စေရာက္ခါစဆိုေတာ့ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက ေခါင္းေဆာင္ေတြကိုလည္း တာဝန္ရွိသူေတြက သြားေတြ႔ေဆြးေႏြးၿပီး လုပ္ငန္းအစီအစဥ္ေတြ အေသးစိတ္ေဆြးေႏြးရတာေတြ ရွိတတ္တာကိုး၊ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ေပါက္ၾကဴရြာမွာ သြားသြားေတြ႔ျဖစ္တာမ်ားတယ္။ အဲဒီလိုသြားရင္ ေအာင္ေဖက ခဏခဏ အေဖာ္လိုက္သြားရတာမ်ားတယ္ အထူးသျဖင့္ ကိုေဇာ္မိုးေက်ာ္၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္စိုးနဲ႔ ေအာင္ေဖတို႔။

ေပါက္ၾကဴရြာသြားတယ္ဆိုရင္ ေပ်ာ္စရာေတာ့ေကာင္းသား ရြာထဲမွာ ဗီဒီယိုရံုလည္းရွိတယ္၊ ကုန္စုံဆိုင္လည္း ရွိတယ္ဆိုေတာ့ ညဦးပိုင္းအထိက စည္ကားေနတတ္တယ္။ ရြာတဘက္ထိပ္နဲ႔ တဘက္ထိပ္လမ္းေလွ်ာက္ရင္ နာရီဝက္ေလာက္ေတာင္ ၾကာတတ္တယ္ ရြာစဥ္တန္းက ရွည္တာကိုး၊ ဟိုေနရာတကြက္ ဒီေနရာတကြက္မွာေတာ့ မြန္လူႀကီးအိမ္ေတြ ရွိတတ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ေနရာဆိုရင္ ရြာလယ္လမ္းမကေန ခြဲထြက္သြားၿပီး အိမ္အကြက္ စုစုေလးေတြလည္း ရွိတတ္ရဲ႕၊ ဒီအကြက္ေတြမွာ ပီဒီဖက္ ရဲေဘာ္မိသားစုေတြရွိၾကတယ္၊ သူတို႔ကေတာ့ စခန္းမွာ မေနေတာ့ဘူး ႏိုင္သေလာက္ေထာက္ပံ့တဲ့ တပ္မိတ္ေဆြေတြလိုသေဘာ ေနေနၾကတယ္၊ အားလံုးကေတာ့ UNHCR ဒုကၡသည္အျဖစ္ ေလွ်ာက္ထားလို႔ အသိအမွတ္ျပဳခံၾကရၿပီးသား ျဖစ္သလို၊ ေထာက္ပံ့ေၾကးလည္း ရၾကတယ္၊ သူတို႔ ေထာက္ပံ့ေၾကးထဲကေန တခ်ိဳ႕တဝက္ကို တပ္ကိုျပန္ ေထာက္ပံ့ေပးေနၾကတာ။

ဒီအထဲက ထားဝယ္သား ကိုသိန္းစိုးလားဘာလား မမွတ္မိေတာ့ဘူး သူတို႔ မိသားစုက ေအာင္ေဖနဲ႔ ေပါင္းရသင္းရ အဆင္ေျပတယ္၊ ေအာင္ေဖက ေပါက္ၾကဴေရာက္ရင္ သူတို႔အိမ္သြားသြားလည္တတ္တယ္၊ သြားလည္တယ္ ဆိုတာထက္ အဲဒီရြာမွာေနၾကၿပီး ေရရႊင္တဲ့ ပီဒီဖက္အဖြဲ႔ဝင္ေတြနဲ႔ တခါတခါ ယမကာေလးမွီဝဲရင္း အဖြဲ႔သြားသြား က်ေနတတ္တာ။ မာနယ္ပေလာ မေရာက္ဖူးသူေတြကို မာနယ္ပေလာဆိုတာ ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္၊ ကားေတြတဝီဝီနဲ႔ ဆဲဗင္းအလဲဗင္းေတာင္ ရွိသလိုလို ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ရီြးေတာ့တာ၊ ဟိုလူေတြကလည္း တအံ့ၾသၾသေပါ့ သူတို႔က မေရာက္ဖူးဘူးေလ။

သိတဲ့အတိုင္း မာနယ္ပေလာကထြက္လာကတည္းက ေငြကဘာမွပါတာမဟုတ္၊ ဘတ္ငါးရာလားပဲမသိ အားလံုးမွာပါတာက ဒါကေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေျပာင္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တခါတေလ ဟိုကေခ်း ဒီကေခ်းနဲ႔ ေငြစတခ်ိဳ႕ ရရလာတတ္တယ္။ ေငြေရာက္လာတဲ့အခါ ျပန္ဆပ္ေပါ့၊ ပီဒီအက္ဖ္ကရဲေဘာ္ေတြက ဘန္ေကာက္တက္ ေတာထဲျပန္ဆင္း အဲဒီလို ဥဒဟို ရွိေနၾကေတာ့ ဗဟိုကေန တခါတေလ ေထာက္ပံ့တဲ့ေငြ တေယာက္မဟုတ္ တေယာက္နဲ႔ ပါပါလာတတ္တယ္ေလ။

အဲဒီလိုသြားရင္းနဲ႔ ေပါက္ၾကဴဆိုတာ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမဆိုေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း ေအာင္ေဖတို႔တေတြ ဇာတိျပၾကတာေပါ့။ ေအာင္ေဖ့မွာ အမတေယာက္ဆီက ညာယူလာတဲ့ေရႊလက္စြပ္ေလးက လက္သူၾကြယ္မွာ ဝတ္ထားတာဆိုေတာ့ လူၾကားသူၾကားထဲမွာ အေတာ္ေတာ့ မ်က္စိေနာက္ဖို႔ေတာ့ေကာင္းတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ ဒါကိုမ်က္စိေနာက္တယ္ မေျပာရဲၾကဘူး၊ အမွန္ေတာ့ မိဘအေမြအႏွစ္ ဘာညာနဲ႔ တခုတ္ရ ထားတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီေကာင္ေလးက အလုပ္ျဖစ္လို႔။

ေငြျပတ္တဲ့အခ်ိန္ ေပါက္ၾကဴေရာက္ရင္ ကိုေဇာ္မိုးေက်ာ္နဲ႔ ကိုေအာင္ေက်ာ္စိုးက ေအာင္ေဖ့ကိုဖားရၿပီ။

“ေဟ့ေကာင္ ထံုးစံအတိုင္း လႈပ္ရွားရေအာင္ကြာ၊ ဒီတခါလည္း သိပ္ေတာ့ မၾကာလွပါဘူးကြ၊ ေနာက္တရက္ ႏွစ္ရက္ဆို၊ ကိုရန္ေအာင္တို႔ဆီက လူဆင္းလာမယ္ၾကားတယ္ကြ” အဲဒီလို ဘာညာနဲ႔ ေလေပ်ာ့ေလးနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ေအာင္ေဖ့ကိုေခ်ာ့ေတာ့တာပဲ။

ေခ်ာ့ေပမယ့္လည္း ဘာရမလဲ၊ ေအာင္ေဖကအထာေတာ့ ကိုင္ရတာေပါ့။

“အာ ေဟ့လူေတြ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ဟာက ေသခ်ာပါ့မလားဗ်၊ ေတာ္ၾကာလေက်ာ္သြားရင္ ျပႆနာတက္ေနဦးမယ္၊ ရွင္းရခက္မယ္ဗ်”

“အာစိတ္ခ်ပါကြာ ငါသိပါတယ္ကြ၊ ငါ့ကို ကိုေက်ာ္ေဇယ် ၿပီးခဲ့တဲ့ရက္ကပဲေျပာၿပီး တက္သြားတာ သူတို႔ဆီကို ဒီအပတ္ထဲ ဗဟိုကေန ပို႔ေပးမယ္လို႔ ေျပာတယ္ဟ”

“ဒါဆိုလည္း ၿပီးတာပဲ၊ က်ေနာ္က က်ေနာ္တို႔ေတြ နာမည္ပ်က္ေနမွာစိုးလို႔ပါဗ်ာ”

အဲဒီလို မတတ္သာလို႔ လိုက္ေလ်ာလိုက္ရသလိုလို။ အမွန္က ဟိုလူေတြ စကားမစရင္ သူကစေျပာေတာ့မွာ။

ေျပာရရင္ ဒါကအၿမဲတမ္း ျဖစ္ေနၾကဇတ္လမ္း၊ ရွင္းျပမယ္ဆိုရင္ ေငြကျပတ္ေနၿပီ၊ ေနာက္ထပ္ေငြက မေရာက္ေသးဘူး ဒီၾကားထဲ ေပါက္ၾကဴကို ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ေတာအရက္ေလး ဘာေလး မွီဝဲၾကဖို႔ စည္းရံုး တိုင္ပင္ေနၾကတာ၊ ဆိုလိုတာက ေငြမရွိေတာ့ ဒီလက္စြပ္ေလးကို ကိုသိန္းစိုးမိန္းမဆီမွာအပ္ သူ႔ဆီက ဘတ္ေငြ၅၀၀ကိုယူ၊ ၿပီးရင္ အရက္ေလးဘာေလးေသာက္ေပါ့ လုပ္ပံု။ ေနာက္မွ အတိုးသေဘာ ေငြနည္းနည္း ထပ္ျဖည့္ၿပီး ျပန္ေပး၊ လက္စြပ္ျပန္ယူ အဲဒီလိုလုပ္ေနၾက။

အရက္ဝယ္ရင္လည္း ေျပာေတာ့သာ နည္းနည္းပါးပါးပါ၊ ေအာင္ေဖက ပိုပိုၿပီးေတာ့ကို ဝယ္တတ္တယ္။ ဟာ မင္းကလည္းကြာ တလံုးခြဲေတာင္ကုန္ပါ့မလားကြ ဘာညာဟိုလူေတြက ေျပာရင္၊ က်န္ေတာ့လည္း ေနာက္ရက္ေပါ့ဗ်ာ ဆိုၿပီး ဆင္ေျခေပးတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ တခါမွ က်န္တယ္မရွိပါဘူး၊ ကုန္ကို ကုန္ေစရမယ္ဆိုတဲ့ အသိစိတ္နဲ႔ မွီဝဲၾကတာပါပဲ။ အဲဒီလိုေပါင္လိုက္၊ ေငြစေလးေတြကိုင္ၿပီး စခန္းကိုျပန္လိုက္ ေနာက္တခါ လုပ္စရာရွိတာ တက္လာလုပ္လိုက္နဲ႔ အဆင္ကိုေျပေနေရာ။

အဲဒီလို ခဏခဏလုပ္ပါမ်ားလာေတာ့။ တရက္ ထံုးစံအတိုင္း ညေနေစာင္းလာေတာ့ အေစာကေျပာသလိုမ်ိဳး ေျပာၾကရျပန္ေကာ၊ ဒီတခါေတာ့ ေအာင္ေဖက စဥ္းစားထားတဲ့အတိုင္း အစီအစဥ္ကို အပိုင္ေျပာျပလိုက္တယ္။

“ဒီလိုဗ် က်ေနာ္စဥ္းစားထားတာက၊ အခုဒီေကာင္ကို ခဏခဏဟိုလင္မယားဆီ အပ္လိုက္ျပန္ေရြးလိုက္ဆို အလုပ္ရႈပ္တယ္၊ မစို႔မပို႔နဲ႔ဗ်၊ ေနာက္အဆင္ေျပမွ ျပန္လုပ္လည္းရတာပဲဗ် မဟုတ္ဘူးလား၊ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ၿပီး လက္စြပ္တဝင္းဝင္းနဲ႔ သိပ္ေတာ့ ပံုမလာဘူး၊ ကားဂိတ္ကဆိုင္မွာ တခါတည္းထုလိုက္မယ္ ဒါဆို မ်ားမ်ား စားစားရေကာ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း ေရွ႕တန္းဆင္းရကာနီးဆိုေတာ့ ပိုအဆင္ေျပတာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား”

အဲဒီလိုေျပာေတာ့ ဟိူလူေတြက ေအးဒါဆိုမင္းသေဘာပဲေပါ့၊ ဒါနဲ႔ေအာင္ေဖ ေရႊဆိုင္ကိုခ်ီတက္ပါေလေကာ၊ ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္လက္စြပ္ေရာင္းမယ္ဗ်ေပါ့ေလ။ ဆိုင္ရွင္က ေသခ်ာစစ္တယ္ ခင္ဗ်ားေရာင္းမွာ ေသခ်ာလား၊ ေသခ်ာတယ္ ဘယ္ေလာက္ရမလဲေပါ့။

“၄၅၀ရမယ္” တဲ့။

ဟာသြားၿပီ ေအာင္ေဖထင္ထားတာက ဘတ္၁၅၀၀ေလာက္ရမယ္ထင္တာ၊ ဟိုကရွင္းျပပါတယ္၊ ထိုင္းေရႊဆိုရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ့၊ ခင္ဗ်ားဟာက ျမန္မာေရႊ ပဲရည္ကလည္း ၁၅ပဲရည္၊ ထိုင္းဆို ၁၆ပဲရည္ သူကဘတ္သားဗ်၊ ထိုင္းမွာဆို ဒီေရႊမသံုးၾကဘူးတဲ့၊ အားပါးပါး သူေျပာမွပဲ အလကားေတာင္ ေပးရေတာ့မလိုလို ျဖစ္သြားေကာ၊ မေရာင္းခ်င္လည္း ျပန္ယူသြားလိုက္ညီေလး ဘာညာနဲ႔ဆိုင္ရွင္ကေျပာေတာ့ မထူးေတာ့ ပါဘူးဆိုၿပီး ေအာင္ေဖေငြယူၿပီး လွည့္ျပန္လာခဲ့တယ္။

ဟိုလူေတြကလည္း ေမွ်ာလင့္ခ်က္ႀကီးတခြဲသားနဲ႔ ေစာင့္ေနၾကတာ၊ ေအာင္ေဖေျပာျပေတာ့ သူတို႔လည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားတယ္၊ မင္းကလည္းကြာ ဒါဆိုအေပါင္ဆံုးခံလိုက္ရင္ ပိုေတာင္ရေသးတယ္လို႔ ေျပာသူကေျပာေသး၊ ဒီလိုလုပ္လို႔ေတာ့ ဘယ္ေကာင္းမလဲဗ်လို႔ေတာ့ ေအာင္ေဖက ရိုးသားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္လိုက္ေသးတယ္၊ အဲဒီလို ဇတ္လမ္းျပတ္သြားမွ အေပါင္အေရြးကိစၥေတြက ၿငိမ္သြားေတာ့တာ။

(၃)

တခါတေလၾကေတာ့ ထိုင္းစစ္တပ္ဂိတ္နားက မြန္ျပည္သစ္က ဦးစီးဖြင့္ထားတဲ့ မြန္အမ်ိဳးသား အထက္တန္းေက်ာင္းကို သြားသြားလည္ေလ့ရွိတယ္၊ အဲဒီမွာ မြန္ပညာေရးဌာနက သင္ရိုးအသစ္ဆြဲတာကို ပန္းခ်ီေလးေတြလာဆြဲၿပီး ကူညီေပးေနတဲ့ ေအဘီက ကဗ်ာဆရာကိုေဒါင္းနီႀကီးတို႔၊ ေဒါက္တာေက်ာ္ညြန္႔တို႔ တပ္က ကိုေက်ာ္မင္းဦးတို႔ ရွိၾကတာကိုး၊ အဲဒီမွာသြားလည္ရင္ အနည္းဆံုးေကာ္ဖီနဲ႔ ဧည့္ခံေလ့ရွိေတာ့ သြားသြားလည္၊ ေကာ္ဖီေသာက္ စကားေတြေျပာရင္း၊ တခါတခါ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ဆရာမတို႔၊ ေက်ာင္းသူ ႀကီးႀကီးေလးေတြတို႔ကို မသိမသာ သြားသြားငမ္းတတ္ေသးတယ္၊ ဟိုလူေတြက လူႀကီးေတြဆိုေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ပဲ ေဆာင္ေနပါတယ္၊ ဘာမွသိပ္မေျပာဘူး။ ေကာ္ဖီေသာက္လို႔ ကုန္ၿပီဆိုရင္ ဟာလုပ္စရာ ရွိေသးတယ္ဗ် ေမ့ေနလို႔ဘာညာ အေၾကာင္းျပၿပီး ျပန္လစ္ေတာ့တာပဲ၊ စကားဆက္ ျပတ္တယ္မျပတ္ဘူးေတြ သိပ္လည္းနားမလည္ဘူး အဲဒီလိုေအာင္ေဖတို႔အက်င့္က။

မြန္အမ်ိဳးသားေန႔ဆိုတာက ေဖေဖၚဝါရီလထဲမွာ ရွိတယ္၊ အဲဒီလိုေန႔မ်ိဳးဆိုရင္ ေပါက္ၾကဴရြာမွာ ေပ်ာ္ပြဲရွင္ပြဲေတြ လုပ္ေလ့ရွိၾကတယ္ ၁၉၉၃ခုႏွစ္ မြန္အမ်ိဳးသားေန႔မွာေတာ့ ေအာင္ေဖတို႔ေပါက္ၾကဴကို ေရာက္ေနတာနဲ႔ သြားႀကံဳေကာ။

အျခားအစီအစဥ္ေတြ ရွိသလို၊ ေဘာလံုးပြဲလည္းရွိၾကတယ္၊ ဒီေဘာလံုးပြဲကို စခန္းကရဲေဘာ္ေတြကလည္း ေတာင္းဆိုၾကတာေၾကာင့္ ရဲေဘာ္အခ်ိဳ႕ကို ကိုၿငိမ္းဦးစီးၿပီး၊ အသင္းတသင္းအေနနဲ႔ ပါဝင္ဆင္ႏြဲၾကမယ္ေပါ့။

ရြာသားေတြလည္း ေက်ာင္းသားေတြက တသင္းပါမယ္ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္သြားၾကေတာ့တာေပါ့၊ ပညာေရးဌာန၊ ခရိုင္၊ ဗဟို၊ ေပါက္ၾကဴရြာ၊ ပေယာ္ရြာ၊ ထားဝယ္ခရိုင္ အဲသလိုအသင္းေတြ ဖြဲ႔ၿပီးကန္ၾကတာကိုး၊ အေတာ္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသား။ ရြာသားေတြက ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ ႀကိဳေပးၾကတယ္၊ ဘာတဲ့။

“ေက်ာင္းသားဆိုတာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေဘာကန္လာတဲ့ေကာင္ေတြကြ၊ ဒီေကာင္ေတြ ဗိုလ္စြဲမွာ ျမင္ေယာင္ေသးတယ္” အဲဒီလို မၾကားတၾကားေျပာၿပီး အားေပးၾကတယ္၊ သူတို႔ေျပာမယ္ဆိုလည္း ေျပာစရာကိုး၊ လူေတြကိုလည္းၾကည့္ဦး အေကာင္အႀကီးႀကီးေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ကိုရန္ေအာင္တို႔၊ ကိုေက်ာ္ေဇယ်တို႔၊ ကိုထူးခ်စ္တို႔၊ ကိုေဇာ္မိုးေက်ာ္တို႔၊ အရပ္ဂင္တိုတိုနဲ႔ ေတာင့္တဲ့ကိုလတ္တို႔ စတိုင္ေတြက တကယ့္ေဘာသမားေတြမွန္း သိသာတာကိုး၊ ကိုေက်ာ္ေဇယ်ဆိုရင္ လက္ဖဝါးကို အျမင့္မွာေျမွာက္ထား အဲဒါကို၄-၅ေပအကြာကေန ထိေအာင္ကန္ျပတတ္တယ္၊ သူကေက်ာင္းတုန္းက လက္ေရြးစင္လား ဘာလားမသိ။

ဒီေနရာမွာ တခုေျပာျပရဦးမယ္၊ ေပါက္ၾကဴရြာက မြန္ျပည္သစ္ေဆးရံုဆိုတာက ဆရာမလွလွေလးေတြ အမ်ားႀကီးထိုင္တယ္၊ အဲဒီထဲက ေအာင္ေဖတို႔အရြယ္ ဆရာမေလး ၂ေယာက္ေတာင္ရွိတယ္၊ တေယာက္က ညိဳညိဳေလး၊ တေယာက္ကျဖဴျဖဴေလး ညီအမတဲ့။ ေအာင္ေဖက တခါတေလဌက္ဖ်ား ဖ်ားခါနီးေပမယ့္ ဘာမွမျဖစ္သလို ဟန္ေဆာင္ၿပီး စခန္းကေနေပါက္ၾကဴအထိ လိုက္တက္လာ ေပါက္ၾကဴေရာက္မွ သူတို႔ဆီသြား ေသြးစစ္၊ ေဆးေသာက္ အဲဒီလို လုပ္လုပ္ေနၾက၊ အဓိကေတာ့ အဖ်ားခံၿပီး ငမ္းတာေပါ့ေလ။ အသားညိဳညိဳေလးနဲ႔ ဆရာမေလးသီတာက လွတာကိုး၊ ေအာင္ေဖ့စိတ္ထဲေတာ့ စိုးျမတ္သူဇာနဲ႔ ဆင္သလိုလို။

က်ေနာ္ဖ်ားလို႔ဆိုၿပီး သြားေျပာရင္ ဆရာမေလးက ေအာင္ေဖ့လက္ကို ဖြဖြနဲ႔အသာေလး လွမ္းကိုင္ေတာ့တာပဲ၊ ၿပီးေတာ့မွ စကၠဴအိတ္ေသးေသးေလးထဲက ဓါးေသးေသးေလးကိုထုတ္တာ၊ အဲဒီအခ်ိန္ဆို အေဝးကေနမဟုတ္ဘဲ အနီးကပ္ၾကည့္ရတာဆိုေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလည္း ဆရာမေလးကိုယ္သင္းနံ႔ေလးေကာ ညီညာေျပျပစ္တဲ့ မ်က္ႏွာျပင္ေလးနဲ႔ မတြန္႔မေကြး ႏုတ္ခမ္းေလးေတြ၊ နက္ေမွာင္ၾကည္လဲ့ေနတဲ့မ်က္ဝန္း၊ ၾကင္နာသနားတတ္တဲ့ မ်က္လံုးအိမ္၊ ဆံပင္ရွည္ေလးနဲ႔ တည္ၿငိမ္လွပတဲ့အၿပံဳး အကုန္လံုးကို သိမ္းႀကံဳးၾကည့္ေနမိတာေပါ့။

“အမေလး” ဒါက အဲဒီလိုငမ္းေနတုန္း ဆရာမေလးကဓါးခၽြန္ေလးကို ေအာင္ေဖ့လက္ထိပ္ကို ဆတ္ကနဲထိုးေဖာက္ၿပီး ေသြးထြက္ေအာင္လုပ္ေတာ့တာကိုး၊ ဒီအခ်ိန္မွသတိဝင္ၿပီး နာလို႔လန္႔လန္႔ေအာ္တာ ရွက္ရေကာင္းမွန္းလည္း မသိတတ္တဲ့ေအာင္ေဖ။

အဲဒီလို ဆရာမေလးေတြလည္း ေသခ်ာေပါက္လာၾကည့္မွာဆိုေတာ့ ကိုရန္ေအာင္ဝယ္လာေပးတဲ့ ဆင္တူေဘာကန္ အကၤ်ၤီေလးေတြကိုဝတ္ၿပီး ေအာင္ေဖတို႔ ဟန္ေရးတျပျပေပါ့၊ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စ ျပရ ေခ်ေသးရဲ႕ေပါ့ေလ။

ပထမဆံုးကန္မယ့္ပြဲက ေပါက္ၾကဴရြာနဲ႔ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔တဲ့။

ဟာဒါဆို ဂြင္ပဲ၊ ကိုၿငိမ္းကိုေျပာမယ္ ငါလည္းကန္မယ္ေပါ့ေလ၊ ေအာင္ေဖတက္ၾကြေနတာ။

ေဘာလံုးကြင္းကို မသြားခင္ ေအာင္ေဖက ကိုၿငိမ္းကိုသြားေျပာတယ္။

“ကိုၿငိမ္း က်ေနာ္လည္းကန္မယ္၊ က်ေနာ့္ကိုလည္း line up ထဲထည့္ေလဗ်ာ”

အဲဒီလိုေျပာေတာ့ ကိုၿငိမ္းက ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔ ေအာင္ေဖ့မ်က္လံုးကို အသာေလးၿဖဲၾကည့္တယ္။ လူေတြကလည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားတာေပါ့၊ ေဘာလံုးကန္မွာနဲ႔ မ်က္လံုးၿဖဲၾကည္႔တာနဲ႔ ဘာဆိုင္လဲေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ဘာမွလည္း မေျပာဘူး သူ႔ဘာသာလုပ္စရာရွိတာ လုပ္ေနေကာ။ ဒါနဲ႔ စိတ္မရွည္ေတာ့ ေအာင္ေဖကေန။

“ကိုၿငိမ္းဘယ္လိုလဲဗ်၊ က်ေနာ္ပါမယ္ မရဘူးလား”

“ေဟ့ေကာင္ေအာင္ေဖ မရဘူး၊ ေဆးရံုမွာ ေသြးခဏခဏ သြားေဖာက္လို႔ မင္းမ်က္လံုးမွာ ေသြးအား နည္းေနတယ္ ကန္လို႔မရဘူး” တဲ့။

အားလံုးက ဝါးကနဲ ပြဲက်သြားေတာ့တာပါပဲ၊ ဆရာမေလးေတြ သြားသြားငမ္းတာကို လူမသိသိေအာင္ လူကိုႏွိပ္ကြပ္ပံုမ်ား ကိုၿငိမ္းႏွယ္။

ဒါေပမယ့္ ရြာသားေတြက ၾကမ္းတယ္ဆိုေတာ့ အရန္အေနနဲ႔ကစားပါကြာတဲ့။

ေဘာပြဲက ေန႔ခင္း၁၂နာရီႀကီးကန္ရတာ ၂ရက္နဲ႔ အၿပီးကန္ၾကမွာကိုး၊ ပြဲစေတာ့ ထင္ထားတဲ့အတိုင္း ရြာသားေတြကၾကမ္းတယ္၊ ကိုယ့္ဆီကလူေတြက စစ္ဖိနပ္ပါးေလးေတြစီးၿပီးကန္ေပမယ့္ သူတို႔ကေျခဗလာနဲ႔ ရွဳးရွဳးဒိုင္းဒိုင္းကို ကန္ၾကတာ၊ ဘာေဘာလံုးမွ တည္ခ်ိန္ေတာင္ သိပ္မရဘူး၊ ကိုယ့္ဆီေရာက္တာနဲ႔ သူတို႔ကေျပးဝင္ က်ဳံးၾကတာဆိုေတာ့ ကိုယ္ကေနေဘာထြက္ေအာင္ မနည္းျပန္ျပန္ကန္ေနၾကရေကာ။

ဒါနဲ႔ကန္ရင္းကန္ရင္း တဂိုးစီလားမသိ သေရၾကပါေလေကာ၊ မိနစ္၃၀စီ ပထမပိုင္း ဒုတိယပိုင္း ကန္ၾကတာကိုး။

ဒါေၾကာင့္ ပယ္နယ္တီကန္ရမယ္ျဖစ္ေကာ၊ ပယ္နယ္တီကန္ေတာ့ ကံေကာင္းတယ္ပဲေျပာရမလားမသိ၊ ေအာင္ေဖတို႔ဘက္က ဂိုးဖမ္းတဲ့ ဦးေအာင္သန္းႀကီးေကာင္းမႈေၾကာင့္ ေအာင္ေဖတို႔အဖြဲ႔ ႏိုင္သြားတယ္၊ ရြာသားေတြက ေျပာၾကတာေပါ့။

“ငါေျပာသားပဲ ေက်ာင္းသားဆိုတာ ေမြးကတည္းက ေဘာကန္လာတဲ့ေကာင္ေတြပါေပါ့”

အဲဒီလိုခ်ီးက်ဴးခံရေတာ့ ေအာင္ေဖတို႔ေတြလည္း ေပ်ာ္ရတာေပါ့ ေနာက္ရက္ဆို မြန္ပညာေရးဌာနနဲ႔ ကစားရေတာ့မယ္၊ ေဘာလံုးပြဲက ရွံဳးထြက္ေလ၊ ဒီေန႔ပြဲမွာ ေအာင္ေဖတို႔ ႏိုင္သြားေတာ့ ေနာက္ရက္ၾက အႀကိဳဗိုလ္လုပြဲသေဘာ ကန္ရမွာ ဗိုလ္စြဲတဲ့အထိက ၃ပြဲပဲကန္ၾကရမွာ အသင္းကနည္းလို႔။

ေနာက္ထပ္လည္း ဘာအသင္း ညာအသင္းေတြ ကန္ၾကရေသးတယ္၊ ေအာင္ေဖတို႔လည္း ရြာထဲက ကိုတင္ႏြယ္တို႔လင္မယားေနတဲ့ ကင္းေထာက္အိမ္မွာ ျပန္နားစၿမံဳ႕ျပန္ၾကတာေပါ့၊ ေအာင္ေဖကသိပ္ေတာ့ သိပ္မၾကည္ဘူး၊ ဘာလို႔ဆို မကန္ရေသးဘူးေလ၊ ေအာင္ေဖမကန္တာကို ဆရာမေလးေတြ႔သြားေတာ့ ေဘာပြဲအားမေပးေတာ့ဘဲ ျပန္သြားရရွာတယ္၊ စိတ္ထဲေတာင္ အေတာ္ကိုမေကာင္းဘူး။

အဲဒီလို ကိုယ့္ဘာသာ ေပါက္တတ္ကရ ေလွ်ာက္ေတြးေနတာ၊ ဘယ္ကလာဟုတ္ရမွာလည္း၊ ဟိုကတာဝန္က ခဏနားတုန္း လာၾကည့္တာေနမွာ၊ သူတို႔က အလုပ္မ်ားက မ်ားရတဲ့အထဲ ေအာင္ေဖက ကိုယ့္ဘာသာဗူးက်ၿပီး ေျဖေတြးေတြးေနပံုက နာရင္းႀကီးပဲရိုက္ဖို႔ေတာင္ ေကာင္းေတာ့တယ္။

ေနာက္တရက္ ေအာင္ေဖတို႔ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔နဲ႔ မြန္ပညာေရးဌာနအဖြဲ႔နဲ႔ ကန္ၾကရေကာ၊ ဒီတခါလည္း ကိုၿငိမ္းက အရန္ပဲေနတဲ့ ေအာင္ေဖက ကစားရမယ့္ လူစာရင္းထဲမပါဘူး၊ တခုေတာ့ရွိတယ္၊ ပညာေရးဌာနက ကိုေက်ာ္မင္းဦး အပါအဝင္ ဆရာတေယာက္ႏွစ္ေယာက္ကလြဲရင္ က်န္တာကေက်ာင္းသားေလးေတြ ေအာင္ေဖလိုငပုထက္ နည္းနည္းအရပ္ရွည္တာကလြဲရင္ ေဘာ္ဒီက မတိမ္းမယိမ္း၊ ဆိုေတာ့ ဒီတခါေတာ့ ဒုတိယပိုင္းေလာက္မွာ ငါကစားရမွာ ေသခ်ာပါတယ္ေပါ့ေလ။

ေဘာပြဲကစကန္ေတာ့ အေတာ္ကိုၾကည့္ေကာင္းတာပဲ မေန႔ကလို ဝုန္းဝုန္းဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ မဟုတ္ဘူး၊ ပညာသားပါပါ ကစားၾကတာ၊ အေပးအယူ ေဘာအထိမ္းအသိမ္း အပို႔အဖမ္းကအစ ေသသပ္ၾကတယ္။

ရြာသားေတြဆိုလည္း ရြာလံုးကၽြတ္ လာအားေပးၾကတာ၊ ပရိသတ္က မနည္းဘူး။ တဘက္အသင္းက တဘက္ဂိုးစည္းနားထိ ေဘာလံုးဆြဲလာၿပီဆိုရင္ “ေဝးးးးး ေဝးးးးးးး” နဲ႔ အားေပးၾကတာ ဝက္ဝက္ကိုကြဲေနတာပဲ။

ေအာင္ေဖလည္း မကန္ရေသးခင္ အားေပးတာေပါ့ ဘာရမလဲ။

ပထမဆံုးဂိုး စသြင္းပါေလေကာ၊ လက္ခုပ္သံတေျဖာင္းေျဖာင္း၊ လက္ေခါက္မွဳတ္သံ တရီြရီြေပါ့ ဆူညံ ေနေတာ့တာပဲ။

“ဟာသြင္းျပန္ၿပီေဟ့ ေဝးးးးးးးးးးးးး”

“အားပါးေကာင္းလိုက္တဲ့အလံုး လွမွလွ”

“ဟာ ေခါင္းတိုက္သြင္းတာေဟ့ ေနာက္တလံုးကြ”

ေအာင္ေဖလည္း အားေပးရေတာ့တာေပါ့ ဒီေလာက္ တဖုန္းဖုန္း သြင္းေနတာ အေတာ္ကိုေကာင္းတာကိုး၊ လက္ခုပ္တီးရလို႔ လက္ေတာင္ရဲေနေတာ့တာပဲ။

ပြဲသိမ္းေတာ့ ၇ဂိုး ဂိုးမရွိနဲ႔ ႏိုင္သြားပါေလေကာ။

ႏိုင္သြားတာက ပညာေရးဌာနက၊ ဘယ္ကလာ ေအာင္ေဖတို႔အသင္းက ေဘာေတာင္ေျခကပ္တယ္မွမရွိတာ ရွံဳးေပါ့။ ပညာေရးဌာနက ေက်ာင္းသားေလးေတြကလည္း တလွစ္လွစ္နဲ႔ ေျပးတမ္းလိုက္တမ္းကစားျပသြားတာ၊ ကိုေက်ာ္မင္းဦးကလည္း ေဘာကစားေကာင္းဆိုေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။

ေအာင္ေဖက သူမကန္ရေတာ့ တဖုန္းဖုန္းသြင္းေနတဲ့ ပညာေရးဌာနဘက္ကေန အရန္အေနနဲ႔ဝတ္ထားတဲ့ အက်ီၤကိုခၽြတ္ၿပီး အားပါးတရအားေပးေနခဲ့တာေလ၊ ကိုၿငိမ္းကို ဆႏၵျပတဲ့သေဘာေပါ့။ ေအာင္ေဖတို႔ သစၥာႀကီးပံုမ်ား။

“ေက်ာင္းသားေတြကို အထင္ႀကီးၿပီး ႏိုင္မယ္ထင္လို႔ေလာင္းမိတာ၊ ေဘာလံုးေတာင္ မမိဘူး လခီြး ရွံုးေပါ့ကြာ” တဲ့၊ အက်ီၤခၽြတ္နဲ႔ ရြာသားတေယာက္ ေအာင္ေဖ့ေနာက္ကေန ေျပာသြားတာ။ မွတ္ကေရာ။

ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေဆးရံုမွာ ဘရိက္ဒန္႔စ္ကတဲ့ ေအာင္ေဖအေၾကာင္း ဆက္လက္ေရးသားပါဦးမယ္။

သက္ခိုင္
(၂၀း၅၈)နာရီ
၂၇.၇.၂၀၁၄


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts