ေလာအယ္စိုး – ရွားကူးလူထူး

ေလာအယ္စိုး – ရွားကူးလူထူး

ၾသဂုတ္ ၁၊ ၂၀၁၄၊ (KIC News မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္)

စကၠန္႔မွ မိနစ္၊ မိနစ္မွ နာရီသို႔ေျပာင္းကာ အခ်ိန္ဟူေသာ ယႏၲရားႀကီးဟာ လူသားေတြရဲ႕ သမိုင္းစဥ္နဲ႔အတူ တစ္ထပ္တည္း တိုင္ပင္မွန္မွန္ေလး ေရြ႕လ်ား၍ေနေလပါတယ္။

“ေဟး ….. ငါေတာင္ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ သြားၿပီကြ” ဆိုၿပီး မိမိကိုယ္ကိုလည္း အံ့ၾသေနမိတယ္။ မည္သို႔မည္ပံု အေက်ာ္၊ အေကြ႔၊ အတက္၊ အဆင္း မ်ဳိးစံုေနတဲ့ ဘ၀ခရီးစဥ္အတြင္း ဒီေလးဆယ့္သံုးႏွစ္တာ ကာလႀကီးကို ဘယ္လိုျဖတ္သန္းလာခဲ့သလဲ လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးၾကည့္မိတယ္။

အခ်ိန္နဲ႔ဇရာဆိုတာ တစ္ဦးစီေသာ လူသားတို႔ထံ အသံမေပးဘဲ တိတ္တဆိတ္ေလး ၀င္ေရာက္ခ်ဥ္းနင္းလာတတ္ပါတယ္။ အနိစၥ သေဘာအရ အဘယ္သူတစ္ဦးကိုမွ် ရာခိုင္ႏႈန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အသံေပးျခင္းမရွိဘဲ အလည္အပတ္ေရာက္လာၿပီး သူ႔ရဲ႕ ခရီး သြားအေဖာ္အျဖစ္ လူသားေတြကို ႐ုတ္တရက္ ေခၚေဆာင္သြားတတ္ပါတယ္။

ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ က်ေနာ္ႀကံဳေတြ႔ခဲ႔ရတဲ့ မေမ့ႏိုင္ေသာ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခု က်ေနာ့္အေတြးအာ႐ံုထဲ တစ္ခါတစ္ရံ ေရာက္လာေနပါတယ္။ လူသားတို႔ရဲ႕ မွတ္ဥာဏ္အသိဟာ လြန္စြာမွ ထူးျခားဆန္းက်ယ္ နက္နဲပါ၏။ မိမိ မေတြးခ်င္ေသာ၊ မစဥ္း စားခ်င္ေသာ အေၾကာင္းအရာတို႔ဟာ တစ္ခါတစ္ရံ အေတြးစိတ္ကူးေလးထဲမွာ တရစ္ရစ္၀ဲ၍ ေပၚလာတတ္ပါတယ္။ ကိုယ္စဥ္း စားလိုတဲ့၊ ၾကည္ႏူးလက္ခံလိုတဲ့ အတိတ္အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာလည္း အရသာရွိစြာ စိတ္ကူးပန္းခ်ီေလးဆြဲေနစဥ္မွာပဲ အပ္ဖ်ား ထိသြားတဲ့ ေလတင္းေနေသာ ပူစီေဖာင္းႀကီးလို “ေဖာင္း”လို႔ေတာင္ အသံမျမည္ႏိုင္ဘဲ ေပ်ာက္သြားတတ္ပါတယ္။

၂၀၀၈ခုႏွစ္ရဲ႕ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလွေသာ ဇြန္လ၏ ေႏြရာသီနံနက္ခင္းပါ။ ဒီေန႔ က်ေနာ္ စကားျပန္ လုပ္ေပးရမယ့္ေနရာက ေတာ့ Buffalo ၿမိဳ႕ရဲ႕ မိခင္နဲ႔ကေလးေဆး႐ံုပါပဲ။ လူနာနံမည္ကေတာ့ “ရွားကူးလူ”ပါ။ က်ေနာ္ကိုယ္၌က ကရင္မ်ဳိးဆက္ေသြး ငါးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ ပါ၀င္ေနေပမယ့္ “ရွားကူလူ” ဆိုတဲ့ပုဂၢိဳလ္ဟာ အမ်ဳိးသားလား၊ အမ်ဳိးသမီးလား၊ ကေလးလား က်ေနာ္ ေရေရရာရာ မသိ။ အေတာ္ေလးကို နက္နဲတဲ့ ကရင္လူမ်ဳိးအမည္နာမတစ္ခုလို႔သာ ေတြးမိပါတယ္။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ဒီ Buffalo ၿမိဳ႕ေလးဟာ ကဗ်ာဆရာ ကိုေအာင္ေ၀းစကားအရဆို ကြ်ဲဆည္ကန္ေလးေပါ့။ ဗမာ၊ ခ်င္း၊ ရွမ္း၊ကရင္ အားလံုးေပါင္းလိုက္ရင္ လူဦးေရ ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ေနပါၿပီ။ ၿမိဳ႕ထဲမွာ စက္ဘီးေတြ စီးေနတယ္။ ကရင္၊ ဗမာေတြကလည္း ၂၀၀၈ ဇြန္လကုန္ခါနီးကဆို အေတာ့္ကို မ်ားမ်ားလာပါတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ မယ္လ၊ အုန္းဖ်န္၊ ထမ္းဟင္ဒုကၡသည္စခန္းေတြက ကရင္ဒုကၡသည္ေတြဟာလည္း Buffalo ၿမိဳ႕ေလးဆီ အပတ္တိုင္း တဖြဲဖြဲေရာက္ရွိလာေနပါတယ္။ မေလးရွားကေန ေရာက္လာ တဲ့ ခ်င္းတိုင္းရင္းသားေတြဟာ အဲဒီကာလတုန္းက ဒီမွာ လူဦးေရတစ္ရာနီးပါးေလာက္ ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။

ကဲ… ေစာေစာက ေဆး႐ံုကိစၥဆီ ျပန္ေျပာရမယ္ဆိုရင္

လူနာနဲ႔ စကားျပန္လုပ္ရမဲ့ က်ေနာ္ ေဆး႐ံုေရာက္ရမယ့္အခ်ိန္က နံနက္ ၁၀နာရီပါ။ ကေလးေဆး႐ံုႀကီးရဲ႕ ပထမထပ္။ သူတို႔ရဲ႕ အေခၚအေ၀ၚကေတာ့ Feeding Room ။ က်ေနာ္ကေတာ့ အစားအေသာက္ေကြ်းတဲ့ ဌာနလို႔ပဲ အမည္တပ္ပါရေစ။ နံနက္ ၁၀နာ ရီခြဲအထိ လူနာက ေပၚမလာေသးပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္က ေကြ်းေမြးခန္းရဲ႕တာ၀န္ရွိသူ အမ်ဳိးသမီးႀကီးကို ေနာက္ထပ္ က်ေနာ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္အထိ က်ေနာ္ဆက္ေစာင့္မယ္။ လူနာမလာေတာ့ဘူးဆိုရင္ က်ေနာ္ျပန္ေတာ့မယ္လို႔ သြားေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူက “OK”ပါ။ က်ေနာ္ ဒီကို အခ်ိန္မွီေရာက္တဲ့အေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုးေပးမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဆး႐ံုက အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ဦးေရာက္လာၿပီး လူနာေဆး႐ံုကို လာေနပါၿပီ၊ ေနာက္ထပ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္အတြင္း ေရာက္ပါေတာ့မယ္။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေစာင့္ေပးပါလို႔ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ ေစာင့္လိုက္ပါတယ္။ မၾကာပါဘူး။ အေမရိကန္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ဦးနဲ႔ ကေလးငယ္ကိုခ်ီထားတဲ့ ကရင္အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ဦးတို႔ အခန္းထဲ ကမန္းကတန္း ၀င္လာပါတယ္။

အမ်ဳိးသမီးႀကီး မႏိုင့္တႏိုင္ ခ်ီထားတဲ့ကေလးငယ္ကို ၾကည့္လိုက္မိမွ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။

ေမြးကတည္းက ကိုယ္အဂၤါခ်ိဳ႕တဲ့ခဲ့တဲ့ ကေလးငယ္ေလးပါ။ မိဘနဲ႔ တစ္စံုတစ္ဦး အကူအညီမပါရင္ သူ႔ခမ်ာ ဘာတစ္ခုမွ လုပ္ ေဆာင္ႏိုင္စြမ္း မရွိပါဘူး။ ဒီကေလးငယ္ကေတာ့ အသက္ ၈ႏွစ္အရြယ္ “ရွားကူးလူ” ဆိုသူပါပဲ။ စကားမေျပာတတ္၊ ေမြးကတည္း က နားမၾကားတဲ့အျပင္ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္စြမ္းလည္း မရွိပါဘူး။ သူနာျပဳဆရာမနဲ႔ ကေလးအထူးကုဆရာ၀န္ႀကီးက ေႏြးေႏြးေထြး ေထြး စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ရွားကူးလူရဲ႕မိခင္ကို ေမြးကတည္းကေန အသက္ရွစ္ႏွစ္အထိ ဘယ္လိုစားေသာက္ေနထိုင္သလဲဆိုတာေမး ေတာ့ က်ေနာ္ စကားျပန္လုပ္ေပးရပါတယ္။

ရွားကူးလူမွာ ေမြးခ်င္းေျခာက္ေယာက္ရွိပါတယ္။ သူက နံပါတ္ (၄)ပါ။ မယ္လဒုကၡသည္ေဆး႐ံုမွာ သူ႔ကိုေမြးပါတယ္။ ထူးဆန္း တာက သူ႕ရဲ႕မိခင္ဟာ သူမေမြးခင္ တစ္ပတ္ေလာက္အလိုမွာ လမ္းေလွ်ာက္လို႔မရေတာ့ပါဘူး။ ရွားကူးလူကို ေမြးၿပီးမွ သူမ ခမ်ာ လမ္းျပန္ေလွ်ာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ေမြးလာတဲ့ ဒီရွားကူးလူေလးကလည္း ေမြးကတည္းက ယေန႔အထိ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ပါဘူး။

ရွားကူးလူရဲ႕မိခင္ဟာ အသက္ ၄၂ႏွစ္ရွိပါၿပီ။ သူမဟာ ကရင္ျပည္နယ္၊ က်ဳံဒိုးၿမိဳ႕နယ္၊ ပိတခါ့ေက်းရြာသူပါ။ ေက်းရြာမၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ေၾကာင့္ ဒုကၡသည္စခန္းေရာက္ၿပီး ေနထိုင္ခဲ့တာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီလို႔ ေျပာျပပါတယ္။ ကေလးအထူးကုဆရာ၀န္ႀကီးကေမး ေတာ့ ရွားကူးလူဟာ ယေန႔အထိ အစာကိုေၾကညက္ေအာင္ ၀ါးစားႏိုင္ျခင္းမရွိေသးဘဲ ထမင္းနဲ႔ အသားအနည္းငယ္သာ ၀ါး၍ စားႏိုင္ေၾကာင္း၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔ခမ်ာ အစားအစာကို ၿမိဳခ်ဖို႔လည္း အရမ္းခက္ခဲေၾကာင္းန႔ဲ စားေသာက္ေနစဥ္မွာလည္း အခန္႔မသင့္ ရင္ အန္တတ္ေၾကာင္းလည္း မိခင္က ေျပာျပပါတယ္။

ရွားကူးလူရဲ့ မိခင္ေျပာျပခ်က္ကို က်ေနာ့္ဘာသာျပန္မႈကတစ္ဆင့္ ဆရာ၀န္ႀကီးက ဂ႐ုတစိုက္နားေထာင္ၿပီး ကေလးငယ္ကို ဘယ္လိုအစားအေသာက္ေတြ ဂ႐ုတစိုက္ ေကြ်းေမြးရမယ္ဆိုတာကို က်ေနာ္ကေန တစ္ဆင့္ေျပာျပပါတယ္။ အစာကိုမေခ်ႏိုင္တဲ့ ရွားကူးလူလို ကေလးအတြက္ အာဟာရမႈန္႔တစ္မ်ိဳးကိုသာ ထမင္းနဲ႔ေရာႀကိတ္ၿပီး ေကြ်းရမယ္။ ၿပီးေတာ့ အစာကို အနည္းဆံုး တစ္ရက္သံုးႀကိမ္ ေကြ်းရမယ္လို႔ ဆရာ၀န္ႀကီးက ဆိုပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကေလးအတြက္ အာဟာရမႈန္႔ဗူးနဲ႔ စြပ္ျပဳတ္ထဲမွာ ေရာၿပီး ထည့္ရမယ့္ အာဟာရအရည္ ၅ဗူးကိုေပးပါတယ္။

ဆရာ၀န္ႀကီးက ရွားကူးလူရဲ႕ မိခင္ကို ကေလးငယ္ဟာ ေလယာဥ္ပ်ံစီးၿပီး မိုင္ေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာကြာေ၀းတဲ့ ခရီးနဲ႔ အေမရိကန္ ကို က်န္းမာစြာေရာက္လာလို႔ ၀မ္းသာပါတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရွားကူးလူ ပံုမွန္စားရမယ့္ အာဟာရမႈန္႔အမည္ကုိ ေရး ေပးၿပီး ေနာက္ထပ္ ႏွစ္လေလာက္ၾကာရင္ ေဆး႐ံုကို ထပ္မံၿပီး လာခဲ့ပါလို႔ဆိုပါတယ္။

ရွားကူးလူရဲ႕ မိခင္ကို ဆရာ၀န္ႀကီးက ၾကင္နာစြာ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ဘာမ်ားေမးဖို႔ရွိေသးလဲလို႔ ေမးပါတယ္။ အဂၤလိပ္လို နားမလည္ တဲ့ ရွားကူးလူရဲ႕မိခင္က ဆရာ၀န္ႀကီးေပးထားေသာ အာဟာရမႈန္႔ဗူးနဲ႔ အာဟာရအရည္ ၅ပုလင္းကို ထိတ္လန္႔စြာ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ကရင္လိုေျပာလိုက္တဲ့စကားဟာ ဆရာ၀န္ႀကီးကို ဘာသာမျပန္ေပးႏိုင္ေသးခ်ိန္ က်ေနာ့္ရင္ထဲကို နင့္ကနဲ ခံစားေစခဲ့ ပါတယ္။

သူမက..”က်မမွာ ဆရာ၀န္ႀကီးေရာင္းတဲ့ ဒီပစၥည္းေတြကို ၀ယ္ဖို႔ ေငြမရွိပါဘူးတဲ့” ၾကင္နာတတ္တဲ့ ဆရာ၀န္ႀကီးဟာ ရွားကူးလူရဲ႕ မိခင္ႀကီးကို ရႊန္းလဲ့တဲ့ မ်က္၀န္း၊ ႏူးညံံ့တဲ့အသံေလးနဲ႔ ေငြေၾကးအတြက္ ပူေလာင္ေသာက စိုးရိမ္မႈေတြကို ေက်းဇူးျပဳၿပီး သင့္ရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲက ထုတ္လိုက္ပါ။ အခု ညီမငယ္ေရာက္ေနတာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ ထိုင္းႏိုင္ငံက ဒုကၡသည္ စခန္းေတြမွာ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အိပ္မက္ဆိုးေတြကို ေမ့လိုက္ပါ။ ဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ ေမတၱာနဲ႔ ႀကိဳဆိုၿပီး ဘ၀အသစ္ကို လက္တြဲၿပီး ကူညီခြင့္ေပးပါလို႔ သူ႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားကထြက္က်လာတဲ့ စကားလံုးေတြက တစ္လံုးခ်င္းစီ ပြင့္အန္ထြက္လာပါတယ္။

ရွားကူးလူရဲ႕မိခင္ႀကီးဟာ ၾကည္ႏူး၀မ္းသာလြန္းလို႔ အသံကိုမထြက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားထိန္းၿပီး ငိုပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ဆရာ၀န္ႀကီး တို႔ မသိႏိုင္တဲ့ သူမဘ၀ရဲ႕ အေမွာင္ဆံုးေသာကာလက ႏွလံုးသားဒဏ္ရာေတြကို မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေဆးေၾကာၿပီး ဌာေနသစ္မွာ ေမတၱာ၊ ဂ႐ုဏာေဆးေတြနဲ႔ အၿပီးတိုင္ ကုသခံရင္း က်န္ရွိတဲ့ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံးအတြက္ ခံယူမႈေတြ လုိအပ္ေနေသးေၾကာင္း သူမရဲ႕မ်က္ရည္ေတြက သက္ေသျပေနပါတယ္။

သားျဖစ္သူ ရွားကူးလူေလးကေတာ့ ေဆး႐ံုမ်က္ႏွာက်က္ေပၚက လင္းေနတဲ့ ဖန္သားလွ်ပ္စစ္မီးအိမ္ႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး “အစ္..အစ္ ..အစ္”လို႔ ညင္ညင္သာသာေလးသာ ညီးညဴရွာေနတာက ၾကည္ႏူးျခင္း၊ မုန္းတီးျခင္း၊ နာက်င္ျခင္း၊ ေၾကကြဲျခင္း သူ႔ဆီမွာ အလ်ဥ္းမရွိ။ က်ေနာ္ အခိုင္အမာ ယံုၾကည္ထားတာက ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္းလဲမသြားဘဲ မိခင္ႀကီးရဲ႕ ႏွလံုးသားက ထင္ဟပ္လာ တဲ့ အၿပံဳး၊ ႏႈိင္းဆေခ်ဖ်က္၍ မရေသာ ခိုင္ခံ့နက္နဲၿပီး အဆံုးမဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားႀကီးကို သူ ပိုင္ဆိုင္ေနတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ရွားကူးလူေလး ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ သိေနလိမ့္မယ္လို႔…။

(ေလာအယ္စိုး၏ ေဆာင္းပါးမ်ားကို မိုးမခက
အျခားဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းမ်ားမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။ စာေရးသူ၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္
ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေလာအယ္စိုးသည္ မိုးမခမီဒီယာ၏ ပင္တိုင္ေဆာင္းပါးရွင္တဦးအျဖစ္
ကူညီေဆာင္ရြက္လ်က္ ရွိသည္။)

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ