ခင္လြန္း – ဗိုလ္ခ်ဳပ္လည္း မေသ၊ ေစာဘဦးႀကီးလည္း မေသ၊ ဖဒုိမန္းရွာလည္း မေသ
ေရွးပေ၀သဏီမွသည္ ေခတ္အဆက္ဆက္လူသားေတြဟာ မိမိတို႔အသက္ခႏၶာ ထာ၀ရ ရွင္ သန္ေနေရးအတြက္ ေသျခင္းကိုလြန္ဆန္ႏိုင္တဲ့နည္းနာတခုခု အသည္းအသန္ရွာခဲ့ၾကတာကို စာ ေရးသူငယ္ဘ၀မွာပင္ သတိျပဳမိပါတယ္။ ကေလးဘ၀ဖတ္ရတဲ့ပုံျပင္ဇာတ္လမ္းေတြမွာ လူေတြဟာ မေသေဆးရဖို႔၊ ၿပီးေတာ့ လူလူခ်င္း လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္တာ မခံရဖို႔၊ စစ္ပြဲေတြမွာ လက္နက္ေဘးနဲ႔ မက်ဆုံးဖို႔၊ ဓားၿပီးတုတ္ၿပီး က်ည္မတိုး ေသနတ္မေပါက္တဲ့ အေဆာင္လက္ဖြဲ႔ေတြ မေသေဆးရွာပုံ ေတာ္ဖြင့္တဲ့ဇာတ္လမ္းေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း လူဆိုတာ ေသမ်ဳိးပဲဆိုတဲ့ တရားကို သာ လူသားတုိင္းလက္ခံသြားရတယ္မဟုတ္လား။
ဒါေပမယ့္ ဒီေနရာမွာ ၿပီးေဆးမသုံး လက္ဖြဲ႔မေဆာင္ မေသေဆး မေတြ႔ခဲ့ပါဘဲ ဘယ္ေသာ အခါမွ ေသဆုံးသြားျခင္းမရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြလည္း လူ႔ဘ၀ လူ႔ဘုံခန္း၀ါႀကီးမွာရွိေနတာ သတိထားမိ ျပန္ပါတယ္။ အဲဒီ့သူေတြကေတာ့ ဘ၀သက္ဆုံးတိုင္ထိ မိမိယုံၾကည္ရာေပၚမွာ ထာ၀ရျမဲျမဲခိုင္ခိုင္ မားမားမတ္မတ္ရပ္ၿပီး အမ်ားအတြက္ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ အနစ္နာခံသြားၾကတဲ့ အာဇာနည္သူရဲေကာင္း ေတြပါပဲ။ ဒီအသိ ဒီခံစားမႈနဲ႔ေျပာရမယ္ဆိုရင္ လြတ္လပ္ေရးဖခင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းမွသည္ ၈၈-အေရးေတာ္ပုံမွာ အသက္စြန္႔လွဴသြားတဲ့မ၀င္းေမာ္ဦးေလးအထိ မေသ၊ ကရင္အမ်ဳိးသားတရပ္ လုံး စစ္ကၽြန္ဘ၀က လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ေခါင္းေဆာင္ခဲ့ၾကတဲ့ ေစာဘဦးႀကီးမွသည္…ဖဒိုမန္း ရွာအထိသည္လည္း မေသ။ သူတုိ႔ဘယ္ ေသာအခါမွ မေသခဲ့။
အာဇာနည္ဆိုတာ ကမၻာတည္သ၍ ျမန္မာတည္သ၍ ဘယ္ေသာအခါမွ ေသဆုံးသြားျခင္း မရွိခဲ့တဲ့ မေသေဆး ေတြ႔ခဲ့သူမ်ား ပါတကား။
(၁)
၉၀ ခုႏွစ္မ်ားရဲ႕ေႏွာင္းပိုင္းကာလ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္တေနရာမွာ ဆရာမန္းရွာကို က်ေနာ္ ပထမဆုံးစတင္ ဆုံဖူးျမင္ဖူးခဲ့ တာပါ။ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ႀကိဳးပမ္းတိုက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမေဒသက အင္အားစုေတြနဲ႔ေတြ႔ဖို႔ က်ေနာ္တို႔ျပင္ဆင္လာခဲ့ၾကရာက ေတြ႔ရတာျဖစ္ပါတယ္။ ဘ၀မွာ တခ်ဳိ႕ေသာကိစၥေတြဟာ ဘယ္ေသာအခါမွ ထုတ္ေဖာ္ေျပာ ဆိုမႈ မျပဳျခင္းျဖင့္ ပိုမိုေကာင္းမြန္မယ္လုိ႔ခံယူထားသူအျဖစ္နဲ႔ က်ေနာ္ေျပာႏိုင္သမွ်ကေတာ့ က်ေနာ္တု႔ိရဲ႕အဓိကရည္ရြယ္ ခ်က္ေတြက အဲဒီ့ကာလက ျမန္မာျပည္အတြင္းထဲမွာျဖစ္ေနရတဲ့အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို ကမၻာက သိေအာင္ ေဖာက္ခြဲေဖာ္ ထုတ္ခ်ျပဖို႔။ စစ္အုပ္စုက သာမန္ျပည္သူတဦးမဆိုထားနဲ႔ ၉၀-ျပည့္ ေရြး ေကာက္ပြဲအျပတ္အသတ္အႏုိင္ရ ဒီ/ခ်ဳပ္ကိုေတာင္ အစစအရာရာ တားဆီးပိတ္ပင္ ကန္႔သတ္ထား ခ်ိန္၊ လြတ္လပ္စြာထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုေရးသား ျဖန္႔ေ၀ခြင့္မွန္သမွ် နတၳိ။ ကမၻာ အရပ္ရပ္က ျဖစ္ထြန္း တိုးတက္မႈမွန္သမွ် ျပည္သူေတြမသိရေအာင္ သတင္းအေမွာင္ခ်။ ျမန္မာနဲ႔ကမၻာကို အဆက္ျဖတ္၊ အထီးက်န္တံခါးပိတ္၊ ျခင္းထဲကၾကက္ေတြလို ျပည္သူေတြေပၚသေဘာထားဆက္ဆံ။ ျဖစ္လိုရာ ျဖစ္၊ ေသလို က ေသ။ အႏုပညာမွန္သမွ်အားလုံး ခ်ဳပ္ကိုင္၊ ၿပီးေတာ့ ဒီမုိကေရစီေရး ႀကိဳးပမ္းေနသူ တို႔နဲ႔ သူတုိ႔ရဲ႕မိသားစုသားစဥ္မ်ဳိးဆက္တခုလုံးကို ဖမ္းဆီးအက်ဥ္းခ်၊ ၿဖိဳခြင္းခ်ဳိးႏွိမ္။ တႏိုင္ငံလုံး လူ႔အခြင့္အေရးအလုံးစုံ ခ်ဳိးေဖာက္ခံေနရ ..စတဲ့ သံေလွာင္ခ်ဳိင့္ အေမွာင္ ကမၻာထဲက ျမန္မာ့ျဖစ္ရပ္ အလုံးစုံကို ရႏိုင္သမွ်ေဖာ္ထုတ္ရင္း ကမၻာ့ျပည္သူေတြသိဖို႔ ႀကိဳးစားၾကတာ။ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာ့အေရး ကို ကမၻာ့ျပည္သူေတြ၀ိုင္းၿပီးေတြးေတာ ကူညီေပးၾကေစဖို႔ရာ ဒါဟာ က်ေနာ္တုိ႔လာရာလမ္းေပါ့။
အဲ့ဒီမွာ ဆရာမန္းရွာကို အျခားေသာကရင့္ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားနဲ႔အတူ ဆုံဖူးခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ေတြ႔ ဆုံပြဲဟာ နာရီမ်ားစြာၾကာလွတာမဟုတ္ေပမယ့္ အက်ဳိးရွိလွပါတယ္။ က်ေနာ့္တို႔ျပည္တြင္းမွာေျပာေျပာေနၾကတဲ့ ကရင္သူပုန္ ေတြဆုိတာကို သက္ရွိထင္ရွားေတြ႔ရတာလို႔ လည္း ဆိုႏိုင္တာေပါ့။ အဲဒ့ီအထဲမွာ ဗမာစကားကို က်ေနာ္တုိ႔နားလည္ႏိုင္ေအာင္ အေျပာျပႏိုင္ဆုံး က ဆရာမန္းရွာပါပဲ။ ဆရာ့အသံက ပကတိရွင္းလင္းၾကည္လင္ၿပီး တိတိပပျပတ္ျပတ္သားသားရွိ လွပါတယ္။ ထက္ျမက္တဲ့မ်က္လုံးအၾကည့္ရွိေသာ္ျငား တဖက္သားအေနခက္ေစမတဲ့ စူးစူးစားစား မ်ဳိးမဟုတ္ဘူးေပါ့။ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္တု႔ိလို ျပည္တြင္းကေန အရဲကိုးလာခဲ့ရသူေတြအတြက္ အရာရာဟာ အကဲဆတ္လြန္းလွတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီ့အခ်ိန္က လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမမွာ အခရာ အက်ဆုံးျဖစ္တဲ့ ကရင္အမ်ဳိးသားအခ်င္းခ်င္းၾကား အကြဲအျပဲ ပဋိပကၡ မီးေတာက္ဟာလည္း အရွိန္ေကာင္းေနဆဲဆုိေတာ့ ရႈပ္ေထြးလွတဲ့ေနာက္ခံကားခ်ပ္က ရွိေနတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ ဆရာမန္းရွာ ေျပာလိုက္တဲ့စကားက က်ေနာ္တု႔ိအေပၚ သာမန္ထက္နားလည္ထားတဲ့ပုံေပၚေနေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ကို သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိေစပါတယ္။ “ ခင္ဗ်ားတု႔ိက ကဗ်ာဆရာေတြကိုး” တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဆရာ က “ေအးဗ်ာ ကဗ်ာဆရာလည္း ျပည္သူပဲဗ်၊ စစ္အာဏာရွင္ျပဳတ္က်ဖုိ႔က အားလုံး သူ႔ေနရာနဲ႔သူ တာ၀န္ရွိတယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။
ဆရာမန္းရွာအဲ့ဒီလိုေျပာခဲ့တုန္းက သူဟာ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕အေရးပါတဲ့ထိပ္ပိုင္းေခါင္း ေဆာင္တဦးအျဖစ္သာမက တိုက္ပြဲ၀င္ကဗ်ာဆရာတဦးျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုက်ေနာ္မသိေသးပါဘူး။
ေနာင္ေတာ့ ဆရာမန္းရွာရဲ႕ “ခ်စ္သမီးသို႔” ဆိုတဲ့ကဗ်ာမွာေရးဖြဲ႔ခဲ့သလို “မုန္တုိင္းက ထန္၊ လိႈင္းက ထန္လည္း၊ ေရဆန္ ေလၾကမ္း၊ ခရီးလမ္းကို ျဖတ္သန္းေနသူေတြလည္း ရွိပါသည္” …ဆို သလိုမ်ဳိး ေတာ္လွန္ေရးတာ၀န္ကို က်ရာေန ရာက ထမ္းရြက္ေနသူမ်ားအေပၚ ဆရာတန္ဖိုးထားသူ အျဖစ္ က်ေနာ္နားလည္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ ကိုယ္တည္ရွိရာေနရာကေန တာ၀န္ယူမႈအရ ဆက္လက္ ခ်ီတက္ေနဖို႔ လမ္းညႊန္မႈလည္းျဖစ္ ခြန္အားလည္း ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား။
(၂)
တခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ျပည္တြင္းမွာဆက္လက္ရပ္တည္ဖု႔ိမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အတြက္ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ လြတ္ေျမာက္ နယ္ေျမရွိရာကို ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။
လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမကိုေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ကနဦးထဲက စုဖြဲ႔ထားခဲ့တဲ့ မိုးႀကိဳးသတင္း စာမွာ ၀င္ရပ္ပါတယ္။ “ မင္းဆိုး ကို မိုးႀကိဳးပစ္မည္” ဆုိတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံနဲ႔ သူပုန္သတင္းစာေပါ့။ က်ေနာ္မေရာက္ခင္က အဖြဲ႔ႀကီးတခုရဲ႕အေထာက္အပံ့နဲ႔ထုတ္ေ၀ေနရာက ေနာက္ပိုင္း ေထာက္ပံ့မႈ လုံး၀ရပ္ပစ္ခဲ့တဲ့အတြက္ အားေပးသူတခ်ဳိ႕ရဲ႕ပ့ံပိုးမႈအနည္းငယ္မွ်နဲ႔ ဆက္ရပ္ ေနရခ်ိန္ပါ။ မိုးႀကိဳး သတင္းစာက ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ျပည္ပႏိုင္ငံေရးကို စည္းခ်က္ညီေပါင္းစပ္ပုံေဖာ္၊ ၿပီးေတာ့ ျပည္တြင္းနဲ႔ နယ္စပ္ေဒသတေလ်ာက္ တိုင္းရင္းသားေဒသေတြမွာ စစ္အုပ္စုရဲ႕အေထြေထြလူ႔အခြင့္ အေရးခ်ဳိးေဖာက္မႈေတြ၊ တိုင္း ျပည္ရဲ႕စီးပြားဓနကို သူတုိ႔ေမာင္ပိုင္စီးတာေတြကို ေဖာ္ထုတ္ေနတာ ဆုိေတာ့ စစ္အုပ္စုကို နည္းေပါင္းစုံန႔ဲဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္ရမယ္ဆိုတဲ့အျမင္ရွိသူတိုင္း အားေပးၾကပါ တယ္။ အဲဒီ့ထဲမွာ ဆရာမန္းရွာ ထိပ္ဆုံးက ပါပါတယ္။ အခါအားေလ်ာ္စြာ ဆရာနဲ႔ ဆုံၾကတိုင္းလည္း အားေပးစကားေျပာေလ႔ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တု႔ိက အခိုင္အမာေနာက္ခံမရွိဘဲ သတင္းစာပုံမွန္ ထုတ္ ႏိုင္ဖုိ႔ကိုပဲ အားခဲေနၾကတာ မဟုတ္လား။ တကယ္က အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တု႔ိဟာ အဖြဲ႔ရဲ႕ေနရာ ထိုင္ခင္းနဲ႔ အေျခခံရပ္ တည္ေရးအတြက္ေတာင္ အတန္တန္ရုန္းကန္ေနၾကရတာပါ။ လုံျခဳံေရးက ပထမ ဆိုတဲ့အသိကို ေခါင္းထဲမ ထားအားေတာ့ပဲ ေစ်းေပါလွတဲ့ေနရာထိုင္ခင္းေတြဆီ ေရြးခ်ယ္ေန ခဲ့ရတာမ်ဳိးေတြလည္း ရွိလာပါတယ္။
တႀကိမ္မွာေတာ့ ဒီမိုကေရစီဘက္ေတာ္သားအင္အားစုေတြအားလုံးန႔ဲ႔ အလွမ္းအကမ္း ေ၀း လွတဲ့တေနရာမွာ စရိတ္သက္ သာလြန္းလို႔ သြားေနၾကရပါတယ္။ အဲဒီ့ေနရာကို က်င္လည္ဖူးခဲ့တဲ့ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕နဲ႔ ေက်ာင္းသားတပ္မ ေတာ္ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕က ဒီေနရာဟာ ရန္သူရဲ႕ လက္တကမ္းအကြာေလးတင္ျဖစ္လို႔ အခ်ိန္မေရြးအႏၱရာယ္က်ေရာက္ႏိုင္ေၾကာင္း အျမန္ဆုံးေနရာ သစ္တခုဆီ ေရြ႕ေျပာင္းသင့္ေၾကာင္း သတိေပးၾကပါတယ္။ လူ႔ေဘာင္သစ္က တေယာက္ကေတာ့ သူ တို႔သိသြားရင္ ဆယ္မိနစ္အတြင္းေပါက္ခ်လာၿပီး ၾသဇာသီးလာေကၽြးသြားႏိုင္တယ္တဲ့။ တလုံးေလာက္ဆိုရင္ပဲ ခင္ဗ်ားတို႔ အတြက္ လုံေလာက္ပါၿပီတဲ့။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔မွာ တျခား ေရြးခ်ယ္ဖို႔ ကလည္း အခ်က္အလက္အားနည္းလြန္းေတာ့ ဒီလိုပဲ ေပၿပီး ဆက္ေနၾကရတာပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႔တေန႔မွာေတာ့ ကားလမ္းေတာင္ ပီပီျပင္ျပင္မရွိတဲ့အဲဒီ့ေနရာကို ဆရာမန္းရွာ အမွတ္ မထင္ေပါက္ခ်လာပါတယ္။ ကားေမာင္းသူနဲ႔မွႏွစ္ေယာက္ထဲ။ ႀကိဳတင္ေျပာထားရေအာင္ကလည္း က်ေနာ္တို႔မွာ အိမ္သုံးရုံးသုံး ဖုန္းမရွိၾက။ တာ၀န္ အရအႀကီးဆုံးယူထားရတဲ့ က်ေနာ့္မွာေတာင္ လိုရ မယ္ရျပင္ပနဲ႔ဆက္သြယ္ႏိုင္ဖို႔ လက္ကိုင္ဖုန္းေလးရယ္လို႔မွမရွိဘဲကိုး။
ရုံးလို႔ေျပာရမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ေနရာကလည္း လုံလုံျခဳံျခဳံမရွိတာရယ္ လူသူ ျပတ္ေတာင္းလွရုံ မက အိမ္ေျခပါးလ်ားလြန္းလွတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္အခင္းအက်င္းရယ္ ဆက္သြယ္ေရးအသုံးအေဆာင္ နတၳိျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔အေျခအေနရယ္ကိုဆရာသိေတာ့ စိတ္ပူတဲ့အရိပ္အေယာင္က မ်က္ႏွာမွာ အထင္းသားနဲ႔ပါ။
ဆရာစိုးရိမ္မယ္ဆုိလည္းစိုးရိမ္စရာပါ။ တေန႔ကတင္ က်ေနာ္တုိ႔ေနာက္ေဖးဘက္က်က်မွာ လူေသအေလာင္း ၂ ေလာင္း လာပစ္သြားေသးတာမဟုတ္လား။ ဒါက မၾကာမၾကာျဖစ္ေနၾကတဲ့။ ဆရာက ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ညိႇဳ႕ညိႇဳ႕ေလးလွမ္းျမင္ေနရတဲ့တေနရာကို လက္ညႇိဳးထိုးျပၿပီး “ သူတုိ႔က (ခြဲထြက္ကရင္ အဖြဲ႔ကိုဆိုလိုဟန္ရွိ) အဲဒီမွာတင္ ထိုင္ထားတာဗ်၊ ၀င္လာရင္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ပဲ လာရမွာ။ ဒီနားမွာ ခင္ဗ်ားတို႔မေနအပ္ဘူး” တဲ့။ ဆရာဟာ ဒီလိုေနရာကေန သတင္းစာပုံမွန္ထြက္ ႏိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့က်ေနာ္တု႔ိကိုလည္း ရဲေဘာ္ရဲဘက္အရင္းအခ်ာေတြလို စာနာမႈအျပည့္နဲ႔ေႏြး ေထြးစြာ အားေပးသြားခဲ့ပါေသး တယ္။
အဲဒီ့ေနာက္ သိပ္မၾကာခင္မွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လည္း အဲဒီ့ေနရာကို စြန္႔ခြာခဲ့ၾကပါတယ္။
(၃)
“ေခတ္ၿပိဳင္မွာပါတဲ့ခင္ဗ်ားကဗ်ာကို မန္းရွာက ႀကိဳက္လို႔တဲ့ဗ်။ အဲဒါ ခင္ဗ်ားကို ေျပာခိုင္း လိုက္တယ္။ ကြန္ဂရက္က်ဴေလးရွင္း ဗ်ား”
ဒီသတင္းကို က်ေနာ္ရွိရာနယ္စပ္ဒုကၡသည္စခန္းထဲအထိ သယ္ေဆာင္လာတာက မိုးႀကိဳး သတင္းစာအယ္ဒီတာခ်ဳပ္ဦးသန္း ထြဋ္ပါ။ သူက က်ေနာ့္အေျခအေနကိုလည္း ဆရာမန္းရွာက ေမးျမန္းတဲ့အေၾကာင္းပါ ဆက္ေျပာပါတယ္။
၂၀၀၆ ရဲ႕နိဂုံးပိုင္းမွာ က်ေနာ့္ေရြးခ်ယ္မႈက တတိယႏိုင္ငံတခုကိုထြက္ခြာဖို႔ပါ။ လုပ္ငန္းစဥ္အရ ဒုကၡသည္စခန္းတခုကို မျဖစ္ မေန က်ေနာ္၀င္ရပါတယ္။ စခန္းထဲမွာ က်ေနာ့္လိုပဲ ဘ၀ကို ေရြးခ်ယ္လာခဲ့ၾကသူေတြျဖစ္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔စုံက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ ရဲေဘာ္ညီအကိုေတြနဲ႔ ဆုံရပါတယ္။ ဆရာမန္းရွာႀကိဳက္တယ္ဆိုတာက အဲဒီမွာ ဆုံၾကရတဲ့သူေတြရဲ႕ေဆာင္းရက္ရွည္မ်ား ကာလခံစားမႈကို က်ေနာ္ေရးဖြဲ႔တာပါ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ တတိယႏိုင္ငံကိုထြက္ဖို႔ ေရြးလာ ခဲ့သူေတြဟာ တခ်ိန္က ဒီမုိကေရစီအေရးေတာ္ပုံအတြက္ ဘယ္လိုပင္ ပါ၀င္ခဲ့ျဖတ္သန္းခဲ့သည္ျဖစ္ ေစ၊ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးကိုေက်ာခိုင္းသြားသူမ်ားအျဖစ္ ေစ်းေပါင္က်ဳိးသြားရသလို ခံစားေနရခ်ိန္လို႔ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း အဲဒီလို ခံစားေနရတာပါ။ ေဆာင္းနံနက္တခုမွာေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲက ဒုကၡသည္စခန္းတခုရဲ႕ေအးလြန္းလွတဲ့ေဆာင္းကို က်ေနာ္ တု႔ိဘ၀တူေတြ ေဘထုတ္ေတြကိုယ္စီ၀တ္ ထင္းမီးဖုိေလးဖိုရင္း အခ်မ္းဒဏ္ကိုခုခံေနၾကပါတယ္။ ထုံးဓာတ္မ်ားလွတဲ့ေရေႏြးအုိးကို လက္ဖက္ေျခာက္ခါးေလးနဲ႔။ ထိုင္းစာတံဆိပ္ကပ္ထားတဲ့ ေဆး လိပ္ကိုယ္စီကိုဖြာလို႔။ အဲဒိ့အခ်ိန္မွာပဲ ေဆးလိပ္ဖြာေနသူတေယာက္က ထိုင္းတံဆိပ္ေလးကိုခြာၿပီး က်ေနာ့္ကိုျပလာပါတယ္။ ထိုင္းတံဆိပ္နဲ႔ဖုံးထား တာကို ခံေနရတဲ့ ဗမာတံဆိပ္ေလး။ “သုခိတာ” တဲ့။
ထင္းမီးပုံအခုိးအေငြ႔ေတြၾကား မပီ၀ါး၀ါးျဖစ္ေနတဲ့ ဘ၀တူေတြရဲ႕မ်က္ႏွာေတြ။ အေပၚက ဖုံးကြယ္ ထားခံရတဲ့ သုခိတာဆိုတဲ့ ေရႊေရာင္တံဆိပ္ကေလး။ သုခိခ်မ္းသာျခင္းတဲ့လား ဒုကၡသည္မ်ားရယ္။ ဒါကို ကဗ်ာအျဖစ္ေရးေတာ့ ဆရာမန္းရွာက ခံစားရ တယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဒုကၡသည္စခန္းေတြမွာ ကရင္ လူထု သိန္းနဲ႔ခ်ီၿပီးမီွခိုေနၾကရတာကလား။ ဆရာမန္းရွာႀကိဳက္ႏွစ္သက္တယ္ဆိုလုိ႔ က်ေနာ္ပီတိ ျဖစ္မိတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္လည္းျဖစ္ ကေလာင္အမည္ “ေရဆန္” လို႔အမည္ရတဲ့ ကဗ်ာ ဆရာ တေယာက္ကႏွစ္သက္တာေလ။ က်ေနာ္ ဂုဏ္ယူရမွာေပါ့။
စိတ္ထဲကလည္း အခါအခြင့္ရရင္ ဆရာ့ကို ဂါရ၀သြားျပဳမယ္ဆုိၿပီး က်ေနာ္ေတးထားလိုက္ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ အခြင့္အေရးမရလိုက္ပါဘူး။ လူကို ေခြးသတ္သြားခဲ့ၿပီ။
(၄)
တကယ္ေတာ့လည္း ေသျခင္းတရားဆိုတာ အသက္ရွင္ေနထိုင္ျခင္းနဲ႔အတူ တြဲဖက္ပါလာတဲ့ အခြင့္အေရးတမ်ဳိးပါပဲ။ မည္သူ တဦးတေယာက္မဆို ဒီအခြင့္အေရး ႏွစ္ရပ္ကို မလြဲမေသြ ခံစားၾကရပါတယ္။ ဒါကိုျငင္းပယ္ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေတြလည္း က်ေနာ္ေဖာ္ျပၿပီးခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေသျခင္းတရားဟာ ဘ၀တန္ဖိုးရဲ႕နိဂုံးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ အသက္ရွင္သန္စဥ္မွာ ဘ၀တန္ဖိုးႀကီး မားစြာ ေနထိုင္ရပ္တည္သြားတဲ့လူေတြဟာ ဘယ္ေသာအခါမွ လူသမိုင္းစဥ္မွာ နိဂုံးမခ်ဳပ္ခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ့္ယုံ ၾကည္ေနတာကေတာ့ လြတ္လပ္ေရးဖခင္ႀကီးဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရွင္သန္ေနမႈကို အႏွစ္ ရာျပည့္အျဖစ္ ေနာက္လူေတြ ေဖာ္က်ဴးၾကဦးမွာမဟုတ္လား။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လို တိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္ ႀကီးမွမဟုတ္၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ကိုယ့္လူမ်ဳိးအတြက္ ကိုယ္က်ဳိး စြန္႔ခဲ့သူ အနစ္နာခဲ့ခဲ့သူ မည္သူမဆို ဘ၀ နိဂုံးခ်ဳပ္ခဲ့ဖူးလို႔လား။
က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာသာမက ျမန္မာျပည္သူမ်ားအားလုံးမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလည္းမေသ။ ၀င္းေမာ္ဦးေလးလည္းမေသ။
ကရင္အမ်ဳိးသားတရပ္လုံး စစ္ကၽြန္ဘ၀ကလြတ္ေျမာက္ဖို႔ကို ေခါင္းေဆာင္ခဲ့ၾကတဲ့ ေစာဘဦးႀကီးလည္းမေသ။ လူမသိ သူမသိက်ဆုံးသြားၾကတဲ့ အညၾတကရင့္ရဲေဘာ္မ်ားလည္း မေသ။ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ ဖဒိုမန္းရွာ သို႔မဟုတ္ ကဗ်ာ ဆရာ ေရဆန္သည္လည္း မေသ။ ဘယ္ေသာအခါမွ မေသ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
