ျခေသၤ႔ျမိဳ႕ျပမွ ဧည္႔သည္မ်ား
ဖိုးထက္၊ ဇြန္ ၁၉၊ ၂၀၁၄
(ေအးျမင့္)
ေအးျမင္႔တစ္ေယာက္ ပင္နီဇူလာ ပလာဇာကို ေရာက္ေတာ႔ ဆိုင္ေတြေတာင္ အကုန္မဖြင္႔ တတ္ေသး။ ဒီေန႔ေတာ႔ တနဂၤေႏြလဲ ျဖစ္ျပန္။ သူ႔အလုပ္ကလဲ ရွားရွားပါးပါး အားရက္ေလး ရခ်ိန္။ လစာေလးကလဲ ထုတ္ထားခ်ိန္။ အျပင္မထြက္ ျဖစ္တာလဲ သံုးလေက်ာ္ၿပီ။ ထို႔ေၾကာင္႔ အေပါင္းအသင္း ေရာင္ရင္းမ်ားနဲ႔ ေတြ႔ဖို႔ ပင္နီဇူလာမွာ ခ်ိန္းထားရင္း ခပ္ေစာေစာ ထြက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။
ေအးျမင္႔ စကၤာပူကို ေရာက္တာ ႏွစ္ ႏွစ္ေက်ာ္ သံုးႏွစ္ထဲမွာ။ WP နဲ႔ အလုပ္ေလး တစ္ခုရဖို႔ သူ႔မွာ ပြဲစားခ ေပးခဲ႔ရေသးတာက သူ႔လစာ သံုးလစာ။ ေရာက္ကတည္းက အလုပ္နဲ႔ အလုပ္။ အလုပ္ၿပီးေတာ႔ အလုပ္။ သူ႔ အေျခခံလစာက စကၤာပူေငြ ခုႏွစ္ရာေက်ာ္ေက်ာ္ေလး။ အလုပ္က ေနစရာ အေဆာင္ေပးသည္။ ဧည္႔သည္ အေပါင္းအသင္း လူပိုေခၚလို႔မရ။ စားတာ ကိုယ္႔စားရိတ္နဲ႔ကိုယ္။ သြားစရိတ္ လာစရိတ္၊ စားစရိတ္ ႏွစ္ခုေပါင္းလိုက္ရင္ အခ်ိန္ပို မလုပ္လို႔ကေတာ႔ သူ႔အေျခခံလစာေလး တစ္ခုတည္းနဲ႔ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာတံုးက သူသိပ္ၾကိဳက္ေသာ ကြမ္းယာေတာင္မွ အခု စကၤာပူကို ေရာက္ေတာ႔ ျပတ္သလိုလိုေတာင္ ျဖစ္သြားသည္။ ေစ်းၾကီးသည္ေလ။
အခုေတာ႔ ၿပီးခဲ႔တဲ႔ သံုးလေလာက္ အခ်ိန္ပိုေတြ အရမ္းလုပ္။ ဘယ္ကိုမွ မထြက္ျဖစ္ဘဲ အလုပ္ထဲမွာဘဲ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ခဲ႔ရသည္။ အခုေတာ႔ ခ်ိန္းထားေသာ ေဘာ္ဒါေတြ လူစံုရင္ နည္းနည္းပါးပါး ခပ္ပါးပါးေလး အရည္ေလးလဲ မွီ၀ဲအံုးမွ လို႔ စိတ္ထဲမွာ ေတးထားေသးသည္။ ကြမ္းယာေလး ပါးေစာင္မွာ ျမံဳ႕ထားလိုက္ရရင္ျဖင္႔ အာဂပါးစပ္ လူျဖစ္က်ိဳးနပ္ေပၿပီလို႔ ေတြးရင္း သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ ျပံဳးရိပ္တစ္ခုေတာင္ ခပ္ေရးေရး ျဖတ္သြားသည္။
ေအးျမင္႔ ကြမ္း၀ယ္။ ရွမ္းေခါက္ဆြဲစား။ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ဖို႔ ဖုန္းကဒ္၀ယ္ၿပီးေသာ အခ်ိန္က်မွ သူ႔ေဘာ္ဒါေတြ ေရာက္လာသည္။ သူ႔အေပါင္းအသင္းေတြကလဲ သူ႔လို WP သမားေတြ။ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းေတြ၊ သေဘၤာက်င္းေတြ၊ သံခ်ည္သံေကြး လုပ္ငန္းေတြမွာ လုပ္ရသည္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ဆိုလွ်င္ ထူးထူးဆန္းဆန္း အေလာင္းျပင္ေပးေသာ အလုပ္ လုပ္ရသည္။ သက္မဲ႔ ကိုယ္ခႏၶာၾကီးကို ေရခ်ိဳးေပး၊ အ၀တ္အစား သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ ၀တ္ေပး၊ မိတ္ကပ္ေလး ဘာေလး လိမ္း၊ အေမႊးနံ႔သာေတြ ဆြတ္ေပးရသည္႔ အလုပ္။ ဒီေန႔ေတာ႔ ဒီေကာင္လာမယ္လို႔ေတာ႔ သူ႔ကို ေျပာထားသည္။ ဒီေကာင္နဲ႔ သူနဲ႔ မေတြ႔ရတာလဲ ၾကာၿပီေလ။ အနည္းဆံုးေတာ႔ ေလး၊ ငါးလေတာ႔ ရိွေရာေပါ႔။
ေအးျမင္႔တို႔ အေပါင္းအသင္းႏွစ္ေယာက္ဆံုေတာ႔ သံုးေယာက္ေျမာက္ကိုေစာင္႔။ သံုးေယာက္ဆံုေတာ႔ ေလးေယာက္ေျမာက္ကိုေစာင္႔။ ေနာက္ဆံုး သူ႔ေဘာ္ဒါ အေလာင္းအလွျပင္ညာရွင္ (ေအးျမင္႔တို႔က သူ႔ကို အဲဒီလိုဘဲ ေခၚသည္။) ေရာက္လာေတာ႔မွ “ကိုင္း..ဘာလုပ္မွာလဲေျပာ..မင္းမၾကိဳက္ရင္ လာမရွဳပ္ပါနဲ႔ေတာ႔” လို႔ ေအးျမင္႔က Rap သီခ်င္းစာသား တစ္ပိုင္း တစ္စကို ရြတ္ဆိုရင္း ႏိွဴးေဆာ္သည္။ ပုလင္း တစ္လံုး၀ယ္သည္။ ျမည္းစရာ နည္းနည္း၀ယ္သည္။ တစ္ေယာက္ ဆယ္ေဒၚလာ၊ ႏွစ္ဆယ္ေဒၚလာ ထည္႔၀င္ ၀ယ္လိုက္ၾကေတာ႔ သူတို႔ အဆင္သင္႔ျဖစ္ၿပီ။ ဘယ္မွာ သြားေသာက္ၾကမလဲ။ ဒီဒုကၡကလဲ မေသးလွ။
စည္းကမ္းေကာင္းေသာ စကၤာပူမွာ အရက္ပုလင္းေထာင္ၿပီး ေသာက္ခ်င္တဲ႔ ေနရာမွာ ေသာက္လုိ႔ရတာမဟုတ္ဆိုတာ ေအးျမင္႔တို႔အဖြဲ႔သိသည္။ ဆိုင္သြားေသာက္ရေအာင္ ဆိုတာလဲ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ပိုက္ဆံ ကုန္ခံႏိုင္မွာလဲ။ ဒီေတာ႔ ပင္နီဇူလာ ပလာဇာကေန ျမန္မာေတြ အေခၚ ဒူးရင္းသီး အေဆာက္အဦးသြားရာ လမ္းေဘးက ျမက္ခင္းျပင္ၾကီးဆီသို႔ ခ်ီတက္သြားၾကသည္။ အဲဒီမွာ သူတို႔လို ၀ိုင္းေလးေတြ ရိွသည္။ ၀ိုင္းၿပီးရင္သာ အမိွဳက္ကို စနစ္တက် ျပစ္ခဲ႔ရင္ ၿပီးၿပီ။ ေျပာစမ္းပါေလ႔ စကားကို ခပ္က်ယ္က်ယ္။ ေအာ္စမ္းပါေလ႔ သီခ်င္းေတြ။ ရယ္စမ္းပါေလ႔ အားရပါးရ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အားမနာရ။ အပိုေငြ မကုန္။
လမ္းကူးခါနီး မီးပြိဳင္႔ေရာက္မွ ေအးျမင္႔ တစ္ခု သတိရသည္။ ဒီေကာင္ေတြ မူးလာရင္ သူ႔ကြမ္းကို ယူစားၾကအံုးမွာ။ သူ႔မွာ ကြမ္းယာ လက္က်န္ သိပ္မရိွေတာ႔ ။ ကြမ္းေသြးေထြးဖို႔ အိတ္အပိုလဲ ပါမလာ။ ကြမ္းယာလဲ ထပ္၀ယ္ရင္း၊ ကြမ္းေထြးဖို႔အိတ္လဲ ယူခ်င္သည္။ “မင္းတို႔သြားႏွင္႔ ငါ ကြမ္းထပ္၀ယ္လိုက္အံုးမယ္” လို႔ ေျပာရင္း ပင္နီဇူလာဘက္ကို ေအးျမင္႔ ျပန္လွည္႔လာသည္။ ခပ္ျမန္ျမန္၀ယ္၊ ခပ္ျမန္ျမန္လိုက္သြားမွ။ ေတာ္ၾကာ တစ္လံုးထဲနဲ႔ ေရတံေလွ်ာက္ေတြ၊ ၾကြက္တြင္းေတြနဲ႔ ေနာက္က်ေနရင္ စိတ္မခ်ရဘူးလို႔ ေတြးရင္း သူ႔ေျခလွမ္းကို ခပ္သြက္သြက္လွမ္းလိုက္သည္။
ေအးျမင္႔တစ္ေယာက္ စိတ္ေလာၿပီး ေလွ်ာက္လာစဥ္ ျမန္မာျဖစ္ဟန္တူသည္႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ႏွင္႔ တိုက္မိေတာ႔မလို ျဖစ္သြားသည္။ “ေဆာရီးဗ်ာ” လို႔ ပါးစပ္က အလိုလို ေတာင္းပန္မိလိုက္ေပမယ္႔ တစ္ဖက္က ေကာင္မေလးမွာ သူ႔ကို ေရွာင္ရင္း ခပ္ယိုင္ယိုင္ျဖစ္သြားရရွာသည္။
(ေမမာ)
ေမမာတစ္ေယာက္ ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔ ဒီလို တနဂၤေႏြေန႔ လိုမ်ိဳးမွာ ပင္နီဇူလာကို မလာခ်င္တာ။ လူအရမ္းရွဳပ္သည္။ ၾကပ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ လမ္းေလွ်ာက္ရတာပင္ အဆင္မေျပခ်င္ေလာက္ေအာင္ လူေတြ အရမ္းမ်ားသည္။ အခုလဲ ၾကည္႔ေတာ႔။ သူ႔ကို ျမန္မာေယာကၤ်ားေလး တစ္ေယာက္က တိုက္မိမလို ျဖစ္ေနလို႔ ေရွာင္ရင္း သူ႔ကိုယ္ခႏၶာေလးေတာင္ ယိုင္သြားရသည္။ ဒီလူဘာေတြ ေလာေနသည္ မသိ။ လူၾကည္႔ရတာလဲ မ်က္တြင္း ေဟာက္ပက္။ အလုပ္ ပင္ပန္းထားသလို ပံုစံမ်ိဳး။
ေနာက္ၿပီး ေမမာ ပင္နီဇူလာကို လူရွဳပ္ခ်ိန္မွာ မလာခ်င္ေသာ အေၾကာင္းလဲ ရိွေသးသည္။ တနဂၤေႏြေန႔လိုမ်ိဳးေတြမွာ ၀င္ေပါက္ေတြမွာ၊ ေကာ္ရစ္ဒါေတြမွာ ေယာက္က်ၤားေလးေတြ ၀ိုင္းဖြဲ႔ေနၾကေသာ ေၾကာင္႔လဲ ပါသည္။ ကိုယ္႔ကို ဘာမွ မလုပ္ေပမယ္႔ သူျဖတ္သြားခ်ိန္ သူ႔ကို ေနာက္ကေန လိုက္ၾကည္႔ေသာ မ်က္လံုးေတြကို မၾကိဳက္။ သူ႔ရည္းစားျဖစ္သူ “ကို” ေတာင္မွ သူ႔ကို အဲဒီလို ေျခဆံုး ေခါင္းဆံုး ၾကည္႔ေနရင္ သူက ေနတတ္တာ မဟုတ္။
ဒီေန႔ေတာ႔ သူ႔အိမ္ကို ေငြလႊဲစရာလဲ ရိွသည္။ အရင္လို အင္တာနက္ Banking နဲ႔ လႊဲလို႔ မရ။ ေနာက္ၿပီး သူသိပ္ၾကိဳက္ေသာ မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္စားဖို႔ မုန္႔ဟင္းခါး အေျခာက္ထုပ္ေတြလဲ ၀ယ္ရအံုးမည္။ ေနာက္လထဲမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္စရာရိွေသးသည္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ေလးလဲ ၀င္ၿပီး ေမးျမန္းအံုးမွလို႔ ေတြးမိသည္။ ေနာက္ၿပီး ဒီေန႔ ေမမာတစ္ေယာက္ မျဖစ္မေန လုပ္ရမယ္႔ကိစၥတစ္ခု ရိွေသးသည္။ အေျခခံ ဥပေဒ ပုဒ္မ ၄၃၆ ျပင္ဖို႔ လက္မွတ္ထိုးရမည္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ႔ ပင္နီဇူလာမွာ လက္မွတ္ထိုးလို႔ရတယ္လို႔ေတာ႔ ေျပာၾကသည္။ အေပၚထပ္ေရာက္မွ ေမးစမ္းၾကည္႔ရင္ ရိွမွာပါ။ အေမစုကို ယံုသည္။ အေမစုကို ခ်စ္သည္။ သူလုပ္ႏို္င္တဲ႔ အားေပးကူညီတာေလးေတြ လုပ္ရမွာဘဲလို႔ ေမမာေတြးမိသည္။
ပင္နီဇူလာ ဒုတိယထပ္ေရာက္ေတာ႔ ေမမာ ေမးစရာမလိုဘဲ ပုဒ္မ ၄၃၆ အတြက္ လက္မွတ္ထိုးေနေသာ လူေတြကို ေတြ႔သည္။ ေမမာတစ္ေယာက္ ကေသာကေျမာသြားရင္း ဘယ္မွာ လက္မွတ္ထိုးရမလဲလို႔ ဦးေဆာင္ လက္ခံ ေနသူေတြကို ေမးသည္။ သူတို႔ ေပးေသာ စာအုပ္မွာ လက္မွတ္ထိုးမလို႔ အလုပ္မွာ ေမမာ႔အေနာက္က “Excuse Me” ဆိုသည္႔ ငါးပိသံ နည္းနည္းစြက္ေသာ အဂၤလိပ္စကားကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ဟုတ္ေပသားဘဲ။ သူစိတ္ေလာတၾကီး လက္မွတ္ထိုးခ်င္တာနဲ႔ လမ္းကို ပိတ္မိသလို ျဖစ္ေနတာဘဲ။ “ေဆာရီးေနာ္” လို႔ ေမမာတစ္ေယာက္ အဲဒီ Excuse me ေျပာေသာ လူၾကီးကို ေတာင္းပန္လိုက္သည္။ ဒါေတာင္မွ အဲဒီလူၾကီးက သူ႔ကို ေစာင္းငန္း ေစာင္းငန္းၾကည္႔သြားေသးသည္။ မေက်နပ္လဲ မတတ္ႏိုင္ဘူး လို႔ေတြးရင္း မေမမာထြန္း၊ အဘ ဦးထြန္း၀င္း ဆိုတဲ႔ အခ်က္အလက္ေတြ ေရးထည္႔လိုက္သည္။ ေနရပ္လိပ္စာၾကေတာ႔ စကၤာပူက သူ႔အိမ္လိပ္စာလား၊ ျမန္မာႏိုင္ငံက သူ႔အိမ္လိပ္စာလား ဘယ္ဟာကို ျဖည္႔ရမယ္မွန္း မသိလို႔ ေမးဖို႔ လူလိုက္ရွာေနမိသည္။
(ဦးညီလြင္)
ဘယ္လို လူမ်ိဳးေတြလဲ မသိ။ ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္စားရမယ္႔ အေရးမွာ အေရးမပါတဲ႔ လက္မွတ္ထိုးတာေတြ၊ ဆႏၵျပတာေတြ သိပ္လုပ္ခ်င္ၾကေသာ လူမ်ိဳးကို ျပပါဆိုလွ်င္ ျမန္မာလူမ်ိဳးကို ျပရမယ္လို႔ ဦးညီလြင္ ေတြးလိုက္သည္။ အခုလဲ ၾကည္႔အံုး။ လမ္းသြား လမ္းလာေတြ အေႏွာင္႔ အယွက္ၿဖစ္ၿပီး ပုဒ္မ ၄၃၆ ျပင္ဖို႔ လက္မွတ္ထိုးၾကသတဲ႔။ သူတို႔ လက္မွတ္ထိုးတာ အေရးမၾကီး။ လက္မွတ္ထိုးေနေသာ ခ်ာတိတ္မတစ္ေယာက္ ေရွ႕မၾကည္႔ေနာက္မၾကည္႔ လမ္းကို ပိတ္သလိုေတာင္ ျဖစ္ေနသည္။ အပိုေတြ သိပ္လုပ္ၾကတဲ႔ လူမ်ိဳး။
ဒါေတြ ဒီလို ရွဳပ္ရွက္ခတ္ေနမွာ သိလို႔ ဦးညီလြင္ တစ္ေယာက္ တနဂၤေႏြဆိုရင္ ပင္နီဇူလာကို လံုး၀ မလာခ်င္တာ။ တနဂၤေႏြမွ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ က်န္တဲ႔ ေန႔ေတြမွာလဲ ပင္နီဇူလာကို မလာခ်င္။ ကြမ္းနံ႔ေတြ၊ ငါးပိနံ႔ေတြ၊ ေခၽြးနံ႔ေတြနဲ႔ စကၤာပူမွာ ေနလာတာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ျပည္႔ခါနီး သူ႔လိုလူအတြက္ ေခါင္းကိုက္သည္။ ဒီေန႔ေတာ႔ သူ႔မိန္းမ အမ်ိဳးေတြ ျမန္မာႏိုင္ငံက အလည္လာခ်င္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ဗီဇာကိစၥ စံုစမ္းဖို႔ သူ႔မိန္းမက တက်ီက်ီ လုပ္ေနတာနဲ႔ အလုပ္လဲ အားေနတာႏွင္႔ ထြက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ အရင္ကေတာ႔ ဗီဇာကို အြန္လိုင္းကေန သူ႔ဘာသာ ေလွ်ာက္ေပးသည္။ ဒါေပမယ္႔ ေနာက္အပါတ္ထဲမွာ သူ႔အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ခရီးသြားစရာရိွသည္။ အၿပီးအစီး ဗီဇာရဖို႔ ေအးဂ်င္႔အပ္ရမွာမို႔ လာရျခင္းျဖစ္သည္။ မလာခ်င္။ အထူးသျဖင္႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ၾကားထဲကို သူမလာခ်င္။
ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ပ်င္းသည္။ အတင္းေျပာသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင္႔ တစ္ေယာက္ မနာလို အရမ္းမ်ားသည္။ ႏိုင္ငံေရးေတြ၊ ေဒၚစုေတြ လုပ္မေနနဲ႔။ ဘယ္ေတာ႔မွ လူရာ၀င္မယ္႔ ႏိုင္ငံမဟုတ္ဘူးလို႔ ဦးညီလြင္က ေတြးထားသည္။ အခုၾကည္႔။ ရွဳပ္ရွက္ခပ္လိုက္တဲ႔ လူေတြ။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေဟာင္ဖြာဖြာ စကားေျပာေနသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ကြမ္းေသြးေတြ တဖြမ္းဖြမ္းနဲ႔။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေကာ္ရစ္ဒါမွာ ဘီယာ၀ိုင္းဖြဲ႔သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေလွ်ာက္ျပန္သံေပး ေရေရရာရာ မရိွဘဲ ဟိုဘက္ေလွ်ာက္လိုက္ ဒီဘက္ ေလွ်ာက္လိုက္ လုပ္ေနသည္။ ဒီလို အေရမရ အဖတ္မရ လူမ်ိဳးေတြန႔ဲ သူနဲ႔ မျဖစ္ဘူးဆိုတာလဲ သိလို႔ ဦးညီလြင္က သူ႔မိသားစုႏွင္႔ ႀသစေတးလ်ကို သြားဖို႔ စီစဥ္ေနသည္။ အဲဒီမွာဘဲ အၿပီးေနေတာ႔မည္။ သူ႔ဘာသာ ဒီမိုကေရစီ ရ ရ၊ မရ ရ လုပ္ၾကစမ္းပေစ။ သူ႔မိသားစု ေအာ္ဇီမွာ အေျခက်ဖို႔ သူအကုန္စီစဥ္ၿပီးၿပီ။ ေနာက္ႏွစ္ထဲဆိုရင္ သူတို႔ မိသားစုလိုက္ ေျပာင္းေရႊ႕ေတာ႔မည္ေလ။ သူ႔မိသားစုထက္ အေရးၾကီးတာ ဘာဆို ဘာမွကို မရိွ။
(ေအးျမင့္၊ ေမမာ၊ ဦးညီလြင္)
ေအးျမင္႔တစ္ေယာက္ ျမက္ခင္းျပင္ ၀ိုင္းဖြဲ႔ပြဲက ထၿပီး လူစုခြဲလာေတာ႔ အနည္းငယ္ ေရခ်ိန္ကိုက္ေနၿပီ။ တကယ္ဆိုရင္ သူ ဆက္ၿပီး ေသာက္ခ်င္ေသးသည္။ ေသာက္ႏိုင္ေသးသည္။ ဒါေပမယ္႔ MRT ေပၚမွာ အရမ္းမူးေနလို႔ မျဖစ္။ တက္ခ္စီငွားၿပီး ျပန္ရေအာင္ကလဲ အပိုကုန္က်ေငြ ဘယ္လိုမွ အကုန္မခံႏိုင္။ ၿပီးေတာ႔ မနက္ျဖန္မနက္ ေစာေစာ အလုပ္ထသြားရအံုးမယ္မို႔လား။ သူ႔အေဆာင္ ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ည ၁၁ နာရီ ထိုးခါနီးၿပီ။ အေမ႔ဆီကုိ ဖုန္းဆက္ၿပီး က်န္းမာေၾကာင္း၊ ေငြပို႔ထားေၾကာင္း၊ အိမ္အမိုး ျပန္မိုးဖို႔မွာရသည္။ အေမနဲ႔ ဖုန္းေျပာအၿပီး သူအိပ္ရာထဲ ၀င္ေတာ႔ သန္းေခါင္ေက်ာ္ခါနီးၿပီ။ စကၤာပူမွာ သန္းေခါင္ေက်ာ္ခါနီးဆိုေတာ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ၁၀ နာရီခြဲခါနီးဘဲ ရိွအံုးမွာေပါ႔လို႔ေတာင္ သူေတြးမိသည္။ သူမအိပ္ခ်င္ေသး။ ဘာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ အိပ္မွ ရေတာ႔မည္လုိ႔ ေတြးရင္း အိပ္ျပစ္လိုက္ရသည္။
ေမမာထြန္း တစ္ေယာက္ အိမ္ျပန္တာ ေနာက္က်လို႔ သူ႔ အခန္းေဖာ္ အမက “ေနာက္က်လိုက္တာ ေမမာရယ္” လို႔ စိုးရိမ္ရွာသည္။ သူ၀ယ္လာေသာ မုန္႔ဟင္းခါးအေျခာက္ထုပ္ေတြ၊ အေျခာက္ အျခမ္း အထုပ္ေတြကို မီးဖိုထဲမွာ ေနရာခ်ၿပီး အခန္းထဲ ျပန္၀င္လာေတာ႔ သူ႔ဖုန္းမွာ Miss Call ေတြ ေတြ႔သည္။ “ကို” ေခၚထားတာဘဲ။ တစ္ဖက္က စိတ္ပူၿပီး စိတ္ေကာက္ခ်င္ေနေသာ ကုိ႔ ကို ေခ်ာ႔လို႔အၿပီးမွာ နာရီၾကည္႔ေတာ႔ ၁၂ နာရီ ထိုးခါနီးၿပီ။ အိပ္မွ.. အိပ္မွ။ အလုပ္သြားရအံုးမည္။ မနက္ခင္း ေစာေစာထၿပီး ဟင္းခ်က္သြားရအံုးမည္။ Good Night Ko လိ႔ု မက္ေဆ႔ခ်္ပို႔ၿပီး ဘုရားရွိခိုးကာ အိပ္လုိက္ေတာ႔သည္။ အိပ္ရာထဲေရာက္ေတာ႔ သူနဲ႔ ကိုနဲ႔ လက္ထပ္ၾကဖို႔။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္ၿပီး စီးပြားေရး လုပ္ဖို႔ ေတြးရင္း တလူးလူး တလြင္႔လြင္႔ ျဖစ္ေနတံုးမွာ Good Night Kid လို႔ ကို က မက္ေဆ႔ခ်္ျပန္လာသည္။ သူမက္ေဆ႔ခ်္ျပန္မပို႔ေတာ႔ ။ ဒါမုိ႔ဆုိရင္ အျပန္အလွန္ မက္ေဆ႔ခ်္ပို႔ေနတာနဲ႔ သန္းေခါင္ေက်ာ္ျပန္အံုးမည္။ သန္းေခါင္ေက်ာ္လို႔ မရဘူးေလ။ အိပ္ၿပီဟာ ရွဳပ္တယ္လို႔ေတြးရင္း အိပ္ျပစ္လိုက္ရသည္။
ဦးညီလြင္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ သားအၾကီးေကာင္ ျပန္မလာေသးဘူးလို႔ သူ႔မိန္းမက တိုင္သည္။ သူ႔ကို တိုင္လဲ အလကားဆိုတာ ဒီမိန္းမ သိသည္။ သူ႔သားေတြက စကၤာပူမွာေက်ာင္းတက္ၿပီး ၾကီးျပင္းလာၾကေသာ ကေလးေတြပီပီ ေျပာရ၊ ဆိုရ ဆံုးမရတာ သိပ္မေကာင္း။ ဒါေပမယ္႔ ဦးညီလြင္ ၾကိဳက္သည္။ ဒီလိုမ်ိဳး ယံုၾကည္ခ်က္ ျမင္႔မားေအာင္ သင္ၾကားေပးေသာ ပညာေရးစနစ္ကို သူၾကိဳက္သည္ေလ။ သူ႔မိန္းမျဖစ္သူကို ခြန္းတံု႔ျပန္မေနဘဲ အ၀တ္အစားလဲကာ ေရခဲေသတၱာထဲက ဟန္နီကယ္ တစ္ဗူးကို ေဖာက္လိုက္သည္။ ေအးျမေသာ ဘီယာကို တစ္ငံု စုပ္ရင္း ၀န္ရန္တာဘက္ကို ထြက္လာခဲ႔သည္။ သူ႔မ်က္လံုးက မီးေရာင္ေတြ ေရာင္စံုျဖင္႔ ေတာက္ပေနေသာ ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ စကၤာပူၾကီးကို ၾကည္႔ကာ အားရၾကည္ႏူးသြားသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ငါဆက္လုပ္ေနရရင္ အခုဆိုရင္ မီးပ်က္တဲ႔ အိမ္ထဲမွာ ထိုင္ၿပီး ဘီယာေသာက္ဖို႔ မဆိုထားနဲ႔ ျခင္ေတြ ေမာင္းထုတ္ေနရင္ ေနရမွာလို႔ ေတြးရင္း ခ်ခင္းထားေသာ Dream Bed ေပၚသို႔ သူ႔ကိုယ္ခႏၶာၾကီးကို သက္ေတာင္႔ သက္သာျဖစ္ေအာင္ ေနရာခ်ထားလိုက္သည္။
“ေဟာ..ကိုညီ..အဲဒီေလတိုက္ထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနျပန္ၿပီ။ ထ..ထ..အခန္းထဲ ေျပာင္းအိပ္။ ရွင္ကေလ ရွင္႔ကိုယ္ရွင္ ငယ္လွၿပီ ထင္မေန နဲ႔” လို႔ သူ႔မိန္းမ စကားသံကို ၾကားေသာေၾကာင္႔ အိပ္မွံဳစံုဖြား ထၿပီး အခန္းထဲက အိပ္ယာသို႔ ေျပာင္းအိပ္လိုက္သည္။
ဦးညီလြင္ အိပ္ရာေပၚမွာ ေျချပစ္လက္ျပစ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာ အခ်ိန္မွာလဲ စကၤာပူ စံေတာ္ခ်ိန္ သန္းေခါင္ ေရာက္ခါနီးၿပီ။
သို႔ေသာ္…ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ႔ ည ဆယ္နာရီေတာင္ မခြဲတတ္ေသး။ တကယ္က်ေတာ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ စံေတာ္ခ်ိန္ေတြကို ဦးညီလြင္ေမ႔ထားတာ ၾကာပါၿပီေကာလား…
(စကၤာပူ)
စကၤာပူ စံေတာ္ခ်ိန္ သန္းေခါင္ယံတိတိ မွာေတာ႔ စကၤာပူရဲ႕ ဧည္႔သည္ သံုးေယာက္လံုး ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ သံုးေယာက္ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြကေတာ႔ ထပ္တူက် တူညီဖို႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ။
(ဖိုးထက္)
Photo credit – Irrawaddy Burmese
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
