ထင္ေအာင္
ေမ ၈၊ ၂၀၁၄
ႏိုင္ငံေရးလုပ္စားတဲ့သူေတြဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္ရိွေနတာ သိခဲ့ဘူးပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒကို အေကာင္းဆံုးဝါဒစံနစ္လို႔ ယံုၾကည္ၿပီးေတာထဲကိုေရာက္ေတာ့မွ ကြန္ျမဴနစ္စံနစ္ရဲ႕ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြကိုေထာက္ျပကာ ဆိုရွယ္လစ္အစိုးရလက္ထက္ သေဘာတရားပညာရွင္ေတြ၊ စီးပြားေရးပညာရွင္ေတြအျဖစ္ ရာထူးစည္းစိမ္ခံစားေနၾကသူမ်ားကိုလဲ ႏိုင္ငံေရးလုပ္စားသူအျဖစ္ ျမင္မိပါတယ္။ သူတို႔တီထြင္ခဲ့ေသာ ဆိုရွယ္လစ္စီးပါြးေရးစံနစ္ဆိုးႀကီးေၾကာင့္ ျပည္သူမ်ားဆင္းရဲျခင္းဒုကၡပင္လယ္ထဲမွာ ႏွစ္ျမႇဳပ္ခံေနရခ်ိန္မွာ ပညာရွင္မ်ားက ဘဲြ႕ထူးဂုဏ္ထူးမ်ားလက္ခံရရိွၿပီး မေတာင့္မတ မေၾကာင့္မက်ဘဲ ဇိမ္နဲ႔လူစဥ္မီွမီွ ေနထိုင္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔ကိုၾကည့္ကာ ဒါေၾကာင့္လဲ ႏိုင္ငံေရး လုပ္စားသူေတြမ်ားလာတာပါလားလို႔ အသိတရားရလိုက္ပါတယ္။ ဝါဒတခုကို တကယ္ယံုၾကည္ကာ အတိုက္အခံျပဳလုပ္ေနသူမ်ားက ဆင္းရဲတြင္းနက္ေနခ်ိန္မွာ အာဏရပါတီကို ေခါင္းၫႊတ္အရံႈးေပးသူမ်ားက ေခါင္းတေထာင္ေထာင္နဲ႔ ေအာက္ေျခလြတ္ေနတာကိုလဲ သတိျပဳမိလိုက္ပါတယ္။
ဘာမဟုတ္တဲ့ တကၠသိုလ္ကလပ္စည္းတခုမွာ ေနရာေလးရလိုက္တာနဲ႔ ဟန္ထုတ္ေနတဲ့ဆရာေတြ၊ ရာထူးအဆင့္ျမင့္ျမင့္ရခ်င္တဲ့ ဆရာႀကီးေတြ၊ ႐ံုးဝန္ထမ္းေတြအားလံုးဟာ မိမိကိုယ္က်ိဳးအတြက္ ပါတီကိုခ်စ္ျပေနသူေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေတြၾကာလာတဲ့အခ်ိန္ကာလ တခုမွာ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီကအေရအတြက္ကို ဦးစားေပတဲ့ကာလေရာက္လာပါတယ္။ ပါတီဝင္တေယာက္က လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ စည္း ႐ံုးရမဲ့ဆိုတဲ့အမိန္႔ ထြက္လာတယ္။ အားလံုးမွာပါတီ ဝင္နံပါတ္ရိွေနၾကေတာ့ နံပါတ္မဲ့ကြၽန္ေတာ္ကို ဆႏၵမေမးဘဲနဲ႔ သူတို႔ဟာသူတို႔ ပံုစံကို ျဖည့္တင္လိုက္ပါတယ္။ ကိုယ္ေရးအခ်က္အလက္ေတြကလဲ ႐ံုးမွာအဆင္သင့္ရိွေနေတာ့ ကူးေရးလိုက္မွာေပါ့။ လူတေယာက္စည္း႐ံုးႏိုင္တိုင္း သူတို႔ဂုဏ္သိကၡာတက္ပံုရပါတယ္။ ဒီအေမြကို ပါတီကေန တပ္မေတာ္က ဆက္ခံယူလိုက္ပါတယ္။ ဗိုလ္မွဴးတေယာက္ကေန ဒုတိယဗိုလ္မွဴးႀကီးရာထူးတက္ဖုိ႔ တပ္သားသစ္ႏွစ္ေယာက္ စုေဆာင္းေပးရတဲ့အေမြပါ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာမွမေရးမသြင္းမျဖည့္သြင္း ရဘဲ အရန္ပါတီဝင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အရန္ပါတီဝင္နံပါတ္တခုလာေပးေတာ့မွ သူတို႔ရဲ႕ေစတနာကို သိလိုက္ရပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ေတာင္တိုက္လိုက္ပါေသးတယ္။ အခုေခတ္လိုေျပာရရင္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္တခြက္တိုက္ၿပီး အညမညသေဘာတရားေတြ ရြတ္ခိုင္းေတာ့မယ္ေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္က နံပါတ္ကို ဒိုင္ယာရီထဲမွာ ေရးမွတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ ေခါင္းထဲမွာမမွတ္ထားေတာ့ အခုဒီနံပါတ္ကို မသိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ရာထူးတဆင့္တိုးဘို႔က ဒီနံပါတ္လိုေသးတယ္ေလ။ ရာထူးတိုးရန္ ပံုစံစာရြက္ေတြကိုျဖည့္ရင္ ေသခ်ာေပါက္ ဒီကိန္းဂဏန္းကိုသံုးရမွာေလ။ ပါတီအတြက္ ႏွစ္စဥ္ေၾကးကလည္း သူတို႔ကေပးထားလို႔ ကြၽန္ေတာ္ကမေပးရေတာ့ဘူး။ ပိုက္ဆံလည္းမကုန္ လက္ဖက္ရည္လဲေသာက္ရ၊ တသက္လံုးမဝင္ဘူးလို႔စိတ္ကူးထာတဲ့ ပါတီဝင္လဲျဖစ္သြားရ၊ ဘယ္ေလာက္အက်ိဳးမ်ားတဲ့ စည္႐ံုးေရးစံနစ္လဲဆိုတာ စဥ္း စားၾကည့္ပါေတာ့ဗ်ာ။
ဆရာျဖစ္လာေတာ့ ဘာသာရပ္ေပါင္းဆံုက နည္းျပသ႐ုပ္ေတြနဲ႔ အေပါင္းအသင္းေတြျဖစ္လာတာေပါ့ဗ်ာ။ ဝါ သနာ ပါသူေတြစုေဝးရင္း စာေစာင္ေလးတေဆာင္ထုတ္ဖို႔ သေဘာတူၾကပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း စာေစာင္ဆိုေတာ့ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ ဘယ္သေဘာတူပါမလဲ။ ေက်ာင္းက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုင္ရာ တာဝန္ရိွသူေတြက ေဒသဆိုင္ရာအာဏာပိုင္အဖဲြ႕အစည္းျဖစ္တဲ့ ေဒသေကာ္မီတီကို တင္ျပရတာေပါ့ဗ်ာ။ ကံဇာတတက္ေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ ခြင့္ျပဳလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ပါတီတည္ေထာင္တဲ့ ဂ်ဴလိုင္လမွာ စထုတ္ဖို႔ေျပာပါတယ္။ ေအာင္ပင္လယ္ဆိုတဲ့ဘေလာက္တံုးကို လူထုတိုက္က မတင္ဝင္းဆီမွာ သြားအပ္ပါတယ္။ တပတ္ကို ေစာင္ေရငါး ရာထုတ္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကပါတယ္ ။ေရာင္းေဈးက ငါးမူး (ျပားငါးဆယ္)။ ဂ်ာနယ္အတြက္ အယ္ဒီတာအဖဲြ႕ကိုလဲ ဖဲြ႕ရေသးတယ္။ အစဥ္အလာအတိုင္းပါပဲ။ ပါတီဝင္တေယာက္က ဦးေဆာင္တာေပါ့ဗ်ာ။ ျမန္မာစာဌာန၊ အဂၤလိပ္စာဌာနကလူေတြက မပါမျဖစ္ေပါ့။ ဒီၾကားထဲမွာ သခ်ၤာဌာနနဲ႔ ဓာတုေဗဒဌာန က ႏွစ္ေယာက္ပါလာပါတယ္။ ေနာင္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က စာမွန္မွန္ေရးသူေတြျဖစ္လာပါတယ္။ စာေစာင္အတြက္ ပထမဖေယာင္းေပၚမွာလက္ေရးနဲ႔ စာမူေတြကို ကူးေရးရပါတယ္။ လူတိုင္း မေရးတတ္ပါဘူး။ ဖေယာင္းစာ႐ြက္အေပၚမွာ ကညစ္နဲ႔ေရးရတာပါ။ မေရးတတ္ရင္ ဖေယာင္းစာရြက္ၿပဲသြားတတ္ပါတယ္။ ထိုအခ်ိန္က ဖေယာင္းစာ႐ြက္က အင္မတန္ရွားပါးၿပီး ေစ်းႀကီးလွပါတယ္။ မပ်က္မစီးရေအာင္ ကြၽမ္းက်င္သူပညာရွင္ကို ေရးခိုင္းရပါတယ္။ ကံအားေလွ်ာ္စြာ ျမင့္ေအာင္ခ်စ္ဆိုေသာေက်ာင္းသားေလးက ပန္းခ်ီဆဲြတတ္သလို ဖေယာင္းေပၚမွာ ေကာင္းစြာေရးတတ္သူျဖစ္ေနပါတယ္။ သူ႔ကို အကူအညီေတာင္းရပါေတာ့တယ္။ စာမူေတြ၊ ကာတြန္းေတြ၊ အယ္ဒီတာအာေဘာ္ဆံုေတာ့မွ ေရးမဲ့ ေနရာမရိွဘူး ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ အယ္ဒီတာတဦးျဖစ္ေနတဲ့ ျမန္မာစာဌာနက ဦးစိန္သီးဦးက ေဗာဓိကုန္းက သူအိမ္မွာ စာကူးစက္လဲရိွေနေတာ့ သူအိမ္မွာ ေရးခြင့္ေပးပါတယ္။ ညေန ၇ နာရီမွာ လူဆံုေတာ့ ဖေယာင္းေဖာက္တဲ့အလုပ္စၾကပါတယ္။ စာေစာင္က ဖူးစကက္စာရြြက္သံုးရြက္ကို တဝက္ခ်ိဳးလိုက္ၿပီး စာမ်က္ႏွာ ၁၂ မ်က္ႏွာျဖစ္ေအာင္လုပ္ထားတဲ့ပံုစံရိွပါတယ္။ ေရွ႕ဆံုးစာမ်က္ႏွာရဲ႕ေလး ပံုတပံုက ေအာင္ပင္လယ္စာေစာင္ဆိုတဲ့ဘေလာက္က ေနရာယူထားပါတယ္။ က်န္တဲ့ေနရာက မ်က္ႏွာဖံုးပံုစံ သရုပ္ေဖၚပံုဆဲြဘို႔စိတ္ကူး ၾကပါတယ္။ မႏၲေလးတိုင္းေဒသ ေကာလိပ္ မႏၲေလးဆိုတဲ့စာသားရယ္၊ ဇူလိုင္လမွာစထုတ္လို႔ ဇူလိုင္ဆိုတာရယ္၊ ေအာင္ပင္လယ္စာေစာင္ဆိုတာေတြကို ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ေရးဘို႔ သေဘာတူၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးစာမ်က္ႏွာမွာေတာ့ ကာတြန္းေလးကြက္ထည့္ဖို႔ စိတ္ကူးရိွၾကပါတယ္။ အတြင္းစာမ်က္ႏွာေတြမွာ ေဆာင္းပါးေတြေပါ့ဗ်ာ။ အယ္ဒီတာအာေဘာ္ဖတ္လိုက္ေတာ့ အေတာ္စိတ္ညစ္သြားပါတယ္။ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီတည္ေထာင္တဲ့ေန႔ကို ဂုဏ္ျပဳၿပီးစာေစာင္ကိုထုတ္လုပ္ပါသည္ဆိုၿပီး ေရးထားပါတယ္။ ေဆာင္းပါးေတြကလဲ ေရွ႕သို႔၊ အလုပ္သမားဂ်ာနယ္ေတြထဲမွာပါတဲ့ေဆာင္းပါေတြလို ျဖစ္ေနတယ္။ ဘုန္းေတာ္ဘဲြ႕ေဆာင္းပါးေတြေပါ့။ ကဗ်ာကလဲ အလုပ္သမားေခတ္လယ္သမားေခတ္ေရာက္ၿပီဆိုတဲ့စာသားေတြနဲ႔ မလြတ္ပါဘူး။ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါမလဲ။ မနက္ဖန္ထြက္ေအာင္ အၿပီးေရးရမွာပါ။ တကယ္ပင္ပန္း တာက ေရးရတဲ့ကေလးပါ။ ေနာက္ဆံုး ေရးတာက မ်က္ႏွာဖံုးပါ။ ေရးတဲ့သူကလဲ အိပ္ငိုက္ေနေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔လိုခ်င္တဲ့စာလံုးေတြကို ပန္းခ်ီဆန္ဆန္ ေကာက္ျခစ္ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ေရးၿပီးတဲ့ဖေယာင္းေတြကို ခ်က္ခ်င္းစာကူးစက္နဲ႔လွည့္ပါတယ္။ အဖံုးကိုလွည့္ၿပီး တာနဲ႔ စာေစာင္ေတြကိုစီၿပီး ထုတ္ပိုးရပါေတာ့တယ္။ ျဖန္႔ခ်ိမဲ့သူေတြဆီကို စာေစာင္ေတြေပးၿပီး ခဏေမွးမလို႔ၾကံေနတံုး စာေစာင္ကိုျဖန္႔ခ်ိ ခြင့္မေပးဘူးလို႔ လာေျပာပါတယ္။ ျပစ္ခ်က္က မ်က္ႏွာဖံုးမွာအလွဆင္လိုက္တဲ့ ဇူလိုင္ဆိုတာ ခုနစ္လံုးျဖစ္ေနလို႔တဲ့ဗ်ာ။ ကံဆိုးတာကေရးတဲ့ေက်ာင္းသားေလးပါ။ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေရးတာလဲ၊ ဘယ္သူကေရး ခိုင္းသလဲလို႔ အေမးခံရေတာ့တာေပါ့။ ကံေကာင္းတာက ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ေရးသူေတြက အဖဲြ႕ထဲမွာပါေနတာရယ္၊ ညက သူတို႔လဲရိွေနေတာ့ အႏၲရာယ္ေဘးက ကင္းခဲ့ရတယ္။ ဒုတိယအႀကိမ္ထြက္ၿပီးေတာ့ စာေစာင္ လံုးဝရပ္သြားပါတယ္။ ဒီစာေစာင္ေၾကာင့္ စာ႐ူး ေပ႐ူးေလးေတြက အဖဲြ႕ၾကကာ လက္ရည္ေသြးၾကရင္း စိန္သီးဦး၊ ျမင့္သိန္း (ကိုခ်စ္)နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔က စာဆက္ေရးျဖစ္လာၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္စားသူေတြဟာ ဘာမဟုတ္တဲ့ ေက်ာင္းစာေစာင္ေလးကိုေတာင္ ေၾကာက္ေနပါလားဆိုတာကို သိလိုက္ရပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ဆႏၵက စာေစာင္မွာ သတင္းေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ထည့္ေပးခ်င္တာျဖစ္ပါတယ္။ ပိတ္သြားတဲ့ ဟံသာဝတီသတင္းစာအစား သတင္းေလးေတြ ေပးခ်င္တာပါ။ ကာတြန္းေလးကြက္မွာ တကြက္က အပိတ္ခံရပါေသးတယ္။ ဖေယာင္း စာရြက္ေပၚမွာ ဖေယာင္းပိတ္ေဆးေတြနဲ႔ ပိတ္လိုက္ရတာေပါ့။ သူတို႔ကေတာ့ သတိဝီရိယနဲ႔စိစစ္တယ္လို႔ေျပာေနေပမဲ့ သူတို႔ေၾကာက္ေနတယ္ဆိုတာကိုသိေနရပါတယ္။ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရးမွာ အဓိကေထာင့္တေနရာမွာပါတဲ့ သမဝါယမအဖဲြ႕ေတြက တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ေတြမွာပါ ဖဲြ႕စည္းထားရပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရးအတြက္ဖဲြ႕ရတာလို႔ေျပာပါ တယ္။ အလကားသက္သာေအာင္လုပ္ေပးတာမဟုတ္ပါဘူး။ အသင္းဝင္ေၾကးေပးတဲ့သူေတြကိုသာ ေပးတာပါ။ မူဝါဒအရ ဝန္ထမ္းတိုင္းဟာ သမအဖဲြ႕ဝင္ျဖစ္ေစရမည္လို႔ မပါပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လစာထုတ္ေပးတဲ့ေနရာက ပိုက္ဆံကို ျဖတ္ယူထားလိုက္ေတာ့ ဝန္ထမ္းတိုင္း အသင္းဝင္ျဖစ္သြားတာေပါ့။ လစာ ၃၅၀ က်ပ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလးရတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြအတြက္ေတာ့ ၂၅ က်ပ္ အျဖတ္ခံရတာ မနဲပါဘူး။ တလတခါေတာ့ ဆန္ေျခာက္ျပည္၊ အဝတ္ေလွ်ာ္ ဆပ္ျပာႏွစ္ေတာင့္၊ ဖေယာင္းတိုင္တထုတ္၊ ဆီ ၂၅ က်ပ္သား စသျဖင့္ ရတတ္ပါတယ္။ သမေကာ္မီတီေတြက သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရးအတြက္ သက္သာလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္ဘို႔ စီစဥ္ေနၾကပါတယ္။ ဆိုင္ဖြင့္ဘို႔ ဝန္ထမ္းတေယာက္ ၂၅ က်ပ္ထည့္ရျပန္ပါတယ္။ ပထမလကေတာ့ အရသာေကာင္းေကာင္း မုန္႔ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ လူစည္ေနတာေပါ့။ လကုန္ေတာ့ အျမတ္ငါးက်ပ္လား ျပန္ရေသးတယ္။ေျခာက္လေလာက္ၾကေတာ့ အရသာကညံ့လာ၊ မုန္႔က မစံုနဲ႔ ဆိုင္မွာလူမရိွေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဆိုင္ကိုပိုေကာင္းေအာင္လုပ္ဖို႔ တေယာက္ ၂၅ က်ပ္ဆီထပ္ထဲ့ရျပန္ပါတယ္။ အဲဒီကစ အျမတ္လဲမရ၊ အရင္းလဲ ျပန္မရေတာ့ပဲ ဆိုင္သာျပဳတ္သြားပါတယ္။ ေနာင္မွသိရတာက ေကာ္မီတီဝင္ေတြကရတဲ့ႏို႔ဆီေတြကို ထုတ္ေရာင္းတာ တလ တလ အေတာ္ရၾကပါတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဖ်က္လိုက္တဲ့ဆိုင္အေဟာင္းကို ေရာင္း တာလဲ သူတို႔အိပ္ထဲဝင္သြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ႏိုင္ငံေရးလုပ္စားလို႔ရတဲ့ ေကာ္မီတီဝင္ျဖစ္ခ်င္ၾကတာပါလားလို႔ ထပ္သိလာရျပန္ပါတယ္။
ဝန္ထမ္းေတြလဲဆန္ပဲရေတာ့တယ္။ က်န္တာေတြက ထံုးစံအတိုင္း ေကာ္မီတီေတြ ထုတ္ေရာင္းမွာေပါ့။ မေက်နပ္ခ်က္ အနာ ေတြခံစားေန ရတဲ့ျပည္သူျပည္သားေတြဟာ ေငြစကၠဴေတြကို တရားမဝင္ဘူးလို႔ ေၾကျငာလိုက္ကထဲက ပါတီနဲ႔အစိုးရကို အလိုမရိွျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဘုန္းေမာ္ကို စစ္တပ္ကပစ္လို႔ေသသြားရၿပီဆိုတဲ့သတင္းက တျပည္လံုးျပန္႔သြားၿပီး ပါတီနဲ႔အစိုးရကို အေသ ခံၿပီး ဆႏၵေဖၚထုတ္ခ်င္တဲ့သူေတြမ်ားလာပါတယ္။ လူေတြကို လူေတြလို႔မသတ္မွတ္ပဲ အစိုးရကထုတ္တဲ့အမိန္႔ကို အတင္းလိုက္နာခိုင္းေနတာကို လူထုကသီးမခံႏိုင္ေတာ့တာကို ပါတီကအမာခံလူေတြက မယံုၾကည္ၾကေသးပါဘူး။ ထစ္ကနဲျဖစ္တာနဲ႔ စစ္တပ္နဲ႔အင္အားျပ၊ ပုဒ္မ ၁၄၄ ထုတ္၊ ညမထြက္ရေၾကျငာဆိုတဲ့ ပံုေသနည္းအတိုင္းလုပ္ေနပါေတာ့တယ္။ ပါတီဥကၠဌ (ႀကီး) ဦးေနဝင္းက အေျခအေနမ လွ တာကိုရိတ္မိၿပီး၊ သူကိုတိုင္စိတ္ႀကိဳက္ေရးထားတဲ့ဥပေဒကို ေဖာက္ဖ်က္ကာ ပါတီကေန ႏုတ္ထြက္ခြင့္ေတာင္းပါတယ္။ ရိုးရိုးေတာင္း ခံတာမဟုတ္ပဲ စစ္တပ္ဆိုတာပစ္ရင္မွန္ေအာင္ပစ္တယ္လို႔ ၿခိမ္းေခ်ာက္ပါေသးတယ္။ ဒီစကားလံုးရယ္၊သူကေရြးခ်ယ္လိုက္တဲ့ သားသတ္သမားသမတေၾကာင့္ ျပည္သူေတြက ပိုညီၫြတ္သြားကာ၊ ပါတီစံုစံနစ္ကို ေတာင္းဆိုလာၾကပါေတာ့တယ္။ ပါတီစံုစံနစ္နဲ႔သြားဖို႔က ပါတီေတြရိွဘို႔လိုပါတယ္။ ဒီအခြင့္ေကာင္းကိုအရယူၾကၿပီး ပါတီေတြဖဲြ႕ၾကပါေတာ့တယ္။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္စားသူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေပၚ လာျပန္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္သူအားလံုးကို လုပ္စားတယ္လို႔ထင္တာ မဟုတ္ပါ၊။ ေခတ္အဆက္ဆက္ အခြင့္ေကာင္းယူခဲ့သူမ်ားကိုသာ ဆိုလိုပါတယ္။
(ေနာက္လဆက္ပါအံုးမယ္)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ