သန္းဝင္းလိႈင္ – ေ၀ါ့ဒစၥေနးႏွင့္ သူ၏ကမၻာ

သူသည္ ပါရမီ ထူးခၽြန္ေသာ အႏုပညာ႐ွင္မ်ားတြင္ ထိပ္တန္းက ပါဝင္ခဲ့သည္။ သူ၏ စိတ္ကူးစိတ္သန္းတို႔ျဖင့္  ထားခဲ့ေသာ ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ရာ ကမၻာမွစြဲမက္စရာ ဇာတ္ေကာင္မ်ားကို  ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကမၻာတြင္ ေနထိုင္ေသာ လူသားအားလုံးက ဘဝင္ခိုက္ေအာင္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကသည္။

ခ်စ္စဖြယ္ မစ္ကီးေမာက္စ္၊ စိတ္တိုတတ္ေသာ ေဒၚနယ္ဒပ္စ္၊ ႏွစ္လိုဖြယ္ ပလူတို၊ သိမ္ေမြ႔သည့္ ဘန္ဘီႏွင့္ မ်ားစြာေသာ အျခားတိရစၦာန္မ်ားႏွင့္ လူသားဇာတ္ေကာင္တို႔၏ ဖခင္ႀကီးအျဖစ္ ကမၻာေပၚ႐ွိ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔က သူကို သိရိွထားၾကသည္။ သူကြယ္လြန္ခဲ့သည္မွာ ယေန႔ဆိုလွ်င္ ၄၈ ႏွစ္ နီးပါးပင္ ႐ွိေသာ္လည္း သူ႔စတူဒီယိုမွ ထြက္ေသာ ဇာတ္ကားမ်ားႏွင့္ သူဖန္တီးခဲ့ေသာ ဒစၥေနးကမၻာကို ကမၻာ့လူသား သန္းေပါင္းမ်ားစြာက ဆက္လက္ၾကည့္႐ူ အားေပးနဆဲ ျဖစ္သည္။ သူကား စိတ္ကူးဥာဏ္ ကြန္႔ျမဴးရာ၌ ေမွာ္အတတ္ကဲ့သို႔ တဘက္ကမ္းခတ္ေအာင္ ကၽြမ္းက်င္လွသည့္ ကာတြန္း႐ုပ္႐ွင္ ၀ိဇၨာႀကီး ေ၀ါ့ဒစၥေနး (Walt Disney) (၁၉ဝ၁ – ၁၉၆၆) ပင္ ျဖစ္ေပသည္။

ေ၀ါ့ဒစၥေနးသည္ မူလက ကာတြန္း႐ုပ္႐ွင္မ်ားကုိသာလွ်င္ ထုတ္လုပ္ေနခဲ့ရာမွ ေနာက္ပိုင္း၌ သက္႐ွိဇာတ္ေကာင္မ်ားပါေသာ ႐ုပ္႐ွင္ႏွင့္ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား ဇာတ္လမ္းမ်ားကိုပါ ႐ုိက္ကူးထုတ္လုပ္ခဲ့ရာ မိသားစုမ်ား၏ ေပ်ာ္ေတာ္္ဆက္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ အဆိုပါ ဇာတ္ကားမ်ားျဖင့္ပင္ သူ၏ နာမည္ေက်ာ္ၾကားမႈမွာလည္း အထြတ္အထိပ္သို႔ ေရာက္႐ွိသြားခဲ့ေလသည္။ အခ်စ္အႀကိဳက္၊ အလြမ္းအေဆြး၊ အေသာအလြမ္း၊ အၾကမ္းအရမ္း စသည့္ ဇာတ္လမ္းတို႔ျဖင့္သာလွ်င္ ျပြမ္းေသာ ေဟာလိဝုဒ္ ႐ုပ္႐ွင္ေလာက၌ အလြန္တတ္သိ လိမၼာေသာ တိရစၦာန္မ်ား၊ ခ်စ္စဖြယ္ကေလးမ်ားႏွင့္ ႐ိုးသားေသာ လူသားဇာတ္ေကာင္မ်ား၏  သ႐ုပ္သကန္ကိုသာလွ်င္ ေဖာ္ထုတ္တင္ျပေသာ ဒစၥေနး၏ ဇာတ္ကားမ်ား ေအာင္ျမင္မႈ႐ွိခဲ့သည္မွာ အံ့ၾသဖြယ္ရာ တစ္ရပ္ပင္ ျဖစ္သည္။

“ကေလးေတြ အေနနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ မိဘေတြကိုပါ ေခၚလာလို႔ရတဲ့ ဇာတ္ကားမ်ိဳးေတြကို ႐ုိက္ထုတ္ဖို႔ပါပဲ” ဟု ဒစၥေနးက ေျပာခဲ့ဘူးသည့္အတိုင္း ယင္းသို႔ေသာ ဇာတ္ကားမ်ိဳးမ်ားကို သာလွ်င္ ႐ုိက္ထုတ္ခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဇာတ္ကားမ်ား ႐ိုက္ထုတ္ျခင္းေၾကာင့္ ရ႐ွိခဲ့သည့္ ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ ေငြေၾကးႏွင့္ ေက်ာ္ၾကားမႈတို႔က သူ၏ ႀကိဳးပမ္းခ်က္ မည္မွ်ေအာင္ျမင္ေၾကာင္း သက္ေသအျဖစ္ ေတြ႔႐ွိႏိုင္ေပသည္။ သို႔ေသာ္ ဒစၥေနးသည္ မိမိရ႐ွိသည့္ ေငြမ်ားကို ေနာက္ထပ္ အသစ္သစ္ ႐ိုက္ကူးေသာ ဇာတ္ကားမ်ား၌ ပို၍ သုံးစြဲေလ့ ႐ွိေပသည္။

ဒစၥေနးသည္ ပင္ကိုယ္အားျဖင့္ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းၿပီး ဟန္ႀကီးပန္ႀကီး မလုပ္တတ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးပင္ ျဖစ္သည္။ ေန႔လည္စာကို စတူဒီယို႐ွိ စားေသာက္ဆိုင္၌ပင္ စားေသာက္တတ္ၿပီး အသားညွပ္ ေပါင္မုန္႔ေလာက္ျဖင့္ တင္းတိမ္သည္က မ်ားေပသည္။ စားေသာက္ဆိုင္မွ အမ်ိဳးသမီးကေလးမ်ားမွအစ မန္ေနဂ်ာႀကီးမ်ားအဆုံး သူ႔အား “ေဝါ့” (Walt) ဟုပင္ ခ်စ္စႏိုး ေခၚတတ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ပုထုဇဥ္ လူသားတစ္ဦးသာလွ်င္ ျဖစ္ေသာ ‘ေဝါ့’ မွာ စိတ္ထိခိုက္လြယ္ျခင္း အသိရခက္ျခင္း၊ ေခါင္းမာျခင္း စသည့္ အျခားအဂၤါလကၡဏာမ်ားလည္း ႐ွိေနေပသည္။ ေဝဖန္ေရးဆရာ တစ္ဦးကမူ ေဝါ့ဒစၥေနးအား “၁၉ ရာစု၏ စိတ္လႈပ္႐ွားမႈမ်ားႏွင့္ ၂၁ ရာစုႏွစ္၏ ဦးေႏွာက္တို႔ ပဋိပကၡျဖစ္ေနေသာ လူသားတစ္ေယာက္” ဟု မွတ္ခ်က္ ခ်ဘူးေလသည္။

ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္ေသာ ဂ်ယ္ရီေ၀ါ့လ္ဒ္ဒစၥေနးက “သူမ်ားမျမင္ႏိုင္ေသာ အရာကို ျမင္ႏိုင္သည့္ မ်က္စိ႐ွိသည္” ဟု ေျပာဘူးေလသည္။

မွန္ေပသည္။ ဒစၥေနးသည္ အဂၤ၀ိဇၨာေမွာ္အတတ္ပညာမ်ားကို တစ္ဘက္ကမ္းခတ္ တတ္ထားဘိအလား သူတစ္ဦးတည္းသာလွ်င္ ျမင္ႏိုင္စြမ္းေသာ လူသားတို႔တြင္ ႐ွိသည့္ အသြင္လကၡဏာမ်ားကို ၾကြက္မ်ား၊ ဇီးကြက္မ်ား၊ သမင္မ်ား၊ ႏွံေကာင္မ်ားသို႔ သြတ္သြင္းေပးႏိုင္ခဲ့ေပသည္။ ထို႔ျပင္ သက္မဲ့အရာ ၀တၳဳမ်ားကိုလည္း သက္႐ွိကဲ့သို႔ ဖန္ဆင္းႏိုင္စြမ္း ႐ွိေလသည္။ အခန္းတံခါးမႀကီး၏ လက္ကုိင္ဖုလုံးကို စိုက္ၾကည့္ရာမွ ပါးစပ္မ်ား၊ နား႐ြက္မ်ား တပ္ဆင္လိုက္ျခင္းျဖင့္ “အံ့ၾသဖြယ္ရာ ကမၻာေရာက္ အဲလစ္” (Alice in Wonder land) ဟူေသာ နာမည္ေက်ာ္ ကာတြန္း႐ုပ္႐ွင္တြင္ ပါဝင္သည့္ ဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္ကို ဖန္ဆင္းယူခဲ့ေပသည္။

ဒစၥေနး တီထြင္ခဲ့ေသာ အသစ္အဆန္းမ်ားကို လူႀကိဳက္မွ ႀကိဳက္ပါ့မလားဟု သံသယဝင္ခဲ့ရေသာ္လည္း သူ၏ စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္မ်ားကို ျပင္းျပ ခိုင္မာေသာ စိတ္ဓါတ္ျဖင့္ အေကာင္အထည္ ေဖၚခဲ့သည္သာ ျဖစ္ေလသည္။ ယင္းကဲ့သို႔ ဒစၥေနး၌ မျဖစ္မေနႀကိဳးစား အားထုတ္တတ္ေသာ ႀကီးမားသည့္ ဇြဲ႐ွိျခင္းမွာ ငယ္စဥ္မွ စ၍ က်င့္သားရလာေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ဒစၥေနး၏ ဖခင္ျဖစ္သူ အိုင္ရစ္ႏွင့္ ကေနဒါေသြးပါေသာ အီလီယာဒစၥေနးႏွင့္ ဂ်ာမန္ႏွင့္ အေမရိကန္ အဆက္အႏြယ္ျဖစ္ေသာ ဖေလာ္ရာေကာလ္ ဒစၥေနး တို႔၌ သားသမီး ငါးေယာက္႐ွိခဲ့ေလရာ၊ ယင္း သားသမီးမ်ားကို ေကၽြးေမြးျပဳစုရာ၌ အၾကပ္အတည္းမ်ားႏွင့္ ႀကဳံေတြ႔ရေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖေလာ္ဒီရာနယ္၌ လိေမၼာ္ၿခံမ်ား စိုက္ပ်ိဳးရန္ အားထုတ္ရင္း ဖြတ္ေက်ာျပာစု၊ ခ႐ုဆံကၽြတ္၊ ခၽြတ္ၿခဳံက်သြားခဲ့ေလရာ တစ္႐ြာမေျပာင္း သူေကာင္းမျဖစ္ဟူေသာ ဆိုး႐ိုးစကားအတိုင္း ႐ွီကာဂိုၿမိဳ႕သို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕လ်က္ လက္သမား တန္ဆာပလာ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ ဖြင့္လွစ္ကာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ခဲ့ရေလသည္။ ဤတြင္ ၁၉ဝ၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၅ ရက္ေန႔၌ ေ၀ါ့ဒစၥေနးကို မီး႐ူးသန္႔စင္ ဖြားျမင္ခဲ့သည္။

လက္သမား တန္ဆာပလာဆိုင္ကလည္း ဟန္မက်သျဖင့္ ဒစၥေနးတို႔ မိသားစုသည္ အေမရိကန္ အေနာက္အလယ္ပိုင္း နယ္တစ္နယ္ျဖစ္ေသာ မစ္ဆိုးရီးနယ္သို႔ ေျပာင္းေ႐ြ႕လ်က္ လယ္ယာလုပ္ကိုင္ စားေသာက္ျပန္သည္။ အသက္ (၇) ႏွစ္ ႐ွိၿပီျဖစ္ေသာ ေ၀ါ့ဒစၥေနးသည္ ဤေဒသ၌ ပန္းခ်ီအျဖစ္ ပထမဆုံး ေငြအသျပာကို ရ႐ွိခဲ့သည္။

ဆရာ၀န္ႀကီးတစ္ဦး၏ ျမင္းကို ပုံတူေရးဆြဲေပးျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုျမင္း႐ုပ္ ေရးဆြဲခအတြက္ ဆရာဝန္ႀကီးက ေ၀ါ့ဒစၥေနးအား ၂၅ ဆင့္ေပးၿပီး သူ႔လက္ရာကိုလည္း ခ်ီးက်ဴးခဲ့သည္။ အႏွီျမင္း႐ုပ္မွာ ေနာင္ေသာအခါ၌ တစ္ဦးတည္းေသာ အႏုပညာ႐ွင္၏ ဦးေႏွာက္ထဲမွ ခုန္ေပါက္ေျပးထြက္လာၾကေသာ ႏွစ္သက္ဖြယ္ရာ သတၱ၀ါ တစ္ခု၏ ေ႐ွ႕ေျပးတမန္ ကေလးပင္ ျဖစ္သည္။
ေဝါ့ဒ္ ၁၉ ႏွစ္သားအ႐ြယ္၌ သူတို႔၏ မိသားစုသည္ ကန္းဆတ္စီးတီးၿမိဳ႕သို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ျပန္သည္။ ထိုၿမိဳ႕၌ ေ၀ါ့ဒစၥေနး၏ ဖခင္သည္ သတင္းစာပို႔လုပ္ငန္းကို ရ႐ွိေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒစၥေနးသည္ အာ႐ုဏ္မတက္မီ အိပ္ရာမွ ထလ်က္ ေက်ာင္းမသြားမီ သတင္းစာမ်ားကို အၿပီး လိုက္လံပို႔ေပးရေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ညေနေက်ာင္းျပန္ခ်ိန္၌လည္း ညေနထုတ္ သတင္းစာမ်ားကို လိုက္လံ၍ ပို႔ေပးရျပန္သည္။ ႏွစ္အနည္းငယ္ ၾကာေသာအခါ ေ၀ါ့ဒစၥေနးတို႔ ညီအကိုတစ္စုသည္ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္အတြင္း အလုပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေလွ်ာက္၍ လုပ္ကိုင္ၾကရေလသည္။ ယင္းအလုပ္မ်ား၌ ေ၀ါ့ဒစၥေနး သေဘာအက်ဆုံးအလုပ္မွာမူ ကန္းဆတ္စ္ စီးတီးမွ ႐ွီကာဂိုၿမိဳ႕သို႔ သြားေသာ မီးရထားေပၚ၌ သၾကားလုံးေရာင္းရျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ေ၀ါ့ဒစၥေနး သေဘာက်ျခင္းမွာ အျခားေၾကာင့္မဟုတ္ေပ။သၾကားလုံးေရာင္းရာ၌ဆင္တူဝတ္စုံကို ဝတ္ဆင္ရေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။

႐ွီကာဂိုၿမိဳ႕၌ အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္ အတြင္းပန္းခ်ီေက်ာင္း၌လည္း ညေနပိုင္း သင္တန္းမ်ားကိုတစ္ႏွစ္ၾကာမွ်တက္ေရာက္သင္ၾကားေလသည္။ထို႔ေနာက္ ပထမကမၻာစစ္ႀကီး ျဖစ္ပြားလာခဲ့ ေပရာ ၊ စစ္မႈထမ္းလိုစိတ္ ျပင္းျပေနေသာ ေ၀ါ့ဒစၥေနးသည္ မိမိ၏ အသက္ကိုလိမ္၍ စစ္ထဲသို႔ ၀င္ခဲ့ေလသည္။ စစ္တပ္က ေ၀ါ့ဒစၥေနးအား သူနာတင္ကားေမာင္းသမားအျဖစ္ လက္ခံခဲ့ၿပီးေနာက္ ျပင္သစ္သို႔ ပို႔လိုက္ေလသည္။

စစ္ႀကီးၿပီးခ်ိန္၌ ဒစၥေနးသည္ ကန္းဆတ္စ္စီးတီးၿမိဳ႕ ႐ုပ္ေျပာင္ကာတြန္းေရး ဆရာအျဖစ္ျဖင့္ အလုပ္ရ႐ွိေလသည္။ သူ၏ အလုပ္မွာ ႐ုပ္႐ွင္႐ုံမ်ား၌ အနားေပးခ်ိန္တြင္ ျပသရန္အတြက္ ႐ုပ္ေျပာင္ေၾကာ္ျငာမ်ား ေရးဆြဲေပးရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က ႐ုပ္ေျပာင္မ်ားကို လႈပ္႐ွားအသံသြင္းျခင္းမွာ အသစ္အဆန္း တစ္ခုဟု ဆို႐ုံသာ ဆိုႏိုင္ေသးသည္။ေျပာင္ေျပာင္ေျမာက္ေျမာက္ မျဖစ္ေသးေပ။ သို႔ေသာ္ ေ၀ါ့ဒစၥေနးသည္ ဤတီထြင္မႈ၏ အလားအလာကို ေကာင္းစြာျဖင့္ထားေပသည္။ထို႔ေၾကာင့္ ကားဂိုေဒါင္တစ္ခုကိုဌားရမ္းလ်က္၊ ပန္းခ်ီစတူဒီယို အျဖစ္ျဖင့္ အသုံးျပဳခဲ့ေလသည္။

ဤကားဂိုေဒါင္၌ ေ၀ါ့ဒစၥေနးသည္ သူ၏ နာမည္ေက်ာ္ ၾကြက္ဇာတ္လိုက္ ကေလးမ်ားကို ေတြ႔႐ွိခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ပန္းခ်ီဆရာေလး ေ၀ါ့ဒစၥေနးသည္ ၾကြက္မ်ားကို အလြန္ခ်စ္၏ ၾကြက္ကေလးမ်ားမွာ မ်က္လုံးကေလး ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ ၾကည့္တတ္ၿပီး လွစ္ခနဲ၊ လွစ္ခနဲ ေနေအာင္ ေျပးလႊားနိုင္သည္ကို သူ သေဘာအက်ဆုံးပင္ျဖစ္၏။ထို႔ေၾကာင့္လည္းၾကြက္ကေလးမ်ား၏ သဘာဝကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာမိျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ကားဂိုေဒါင္ထဲ၌ ေတြ႔ရေသာ ၾကြက္မ်ားတြင္ ၾကြက္ကေလးတစ္ေကာင္မွာမူ အလြန္ရဲတင္းလွ၏။ သူပန္းခ်ီဆြဲေနေသာ ခုံေပၚသို႔အေၾကာက္အလန္႔မ႐ွိတက္ေရာက္ေျပးလႊားေလ့႐ွိေလသည္။ ဤၾကြက္ကေလးကို သူက ေမာ့တီးမား ဟု အမည္ေပးထားေလသည္။

ထို႔ေနာက္ ဒစၥေနးသည္ ေဟာ္လီ၀ုဒ္သို႔ သြားေရာက္၍ သူ၏ ဥာဏ္စြမ္းကို တစ္ပြဲတစ္လမ္း အကဲစမ္းလိုစိတ္ ေပၚေပါက္လာသျဖင့္ ၁၉၂၇ ခုႏွစ္၌ ေဟာ္လီ၀ုဒ္ ႐ုပ္႐ွင္ၿမိဳ႕ေတာ္ဆီသို႔ ေျခဦးလွည့္ခဲ့ေလသည္။ ေဟာ္လီ၀ုဒ္သို႔ ေ၀ါ့ဒစၥေနး ေရာက္လာေသာအခ်ိန္၌ သူႏွင့္အတူ ေဒၚလာ ၄ဝ ၊ ဝတ္စုံအေဟာင္းတစ္ခု ၊ ဆြယ္တာတစ္ထည္ႏွင့္ ပန္းခ်ီကိရိိယာ အခ်ိဳ႕သာလွ်င္ ပါလာခဲ့ေလသည္။ ေဟာ္လီ၀ုဒ္၌ သူ၏ ေရာင္ေတာ္႐ိႈင္း၏ အကူအညီျဖင့္ ကုမၸဏီကေလးတစ္ခု ကပ္ေထာင္လ်က္ ကန္းဆတ္စ္စီးတီး႐ွိ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္မ်ားကို ေခၚယူခဲ့ၿပီးေနာက္ ကာတြန္းနယ္ေျမမွအဲလစ္ (Alice in Cartoonland) ဟု ေခၚေသာ အခန္းဆက္ ကာတြန္းဇာတ္ကားကို  ထုတ္လုပ္ေလသည္။ အဆိုပါ ကာတြန္းဇာတ္လမ္း၌ အဲလစ္အျဖစ္ အမ်ိဳးသမီးကို ဌားရမ္းခဲ့ရာ လီလီယန္ေဘာင္းစ္ဟုေခၚေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီးမွာေနာင္ေသာအခါ သူ၏ ခ်စ္ဇနီး ျဖစ္လာေလသည္။
 

ႏွစ္အတန္ၾကာေသာအခါ အဲလစ္၏ ဇာတ္လမ္းမ်ားကို မ႐ိုက္ေတာ့ဘဲ ၊ “ကံေကာင္းေသာ ေမာင္ေ႐ႊယုန္ေအာ့စ္၀ဲ” (Oswald the lucky Rabbit ) ႐ိုက္ထုတ္ျပန္သည္။ ေ၀ါ့ဒစၥေနး ဆက္မလုပ္လွ်င္သာ ေနမည္။လုပ္မိပါကလည္းအားလုံးစိတ္တိုင္းက်ျဖစ္လာမွေက်နပ္သူျဖစ္ရာ ေအာ့စ္၀ဲလ္ဇာတ္လမ္း ႐ုပ္႐ွင္ကား မ်ားမွာ ေအာင္ျမင္မႈ ရ႐ွိေသာ္လည္း သူ႔အေနျဖင့္ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲျခင္း မ႐ွိခဲ့ေပ။ ေငြအားေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ႐ိုက္ထုတ္ႏိုင္ပါက ပို၍ ေကာင္းမြန္လာမည္ဟု ယုံၾကည္ထားေပးသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ဤကိစၥကို ေဆြးေႏြးရန္အတြက္ ေအာ့စ္၀ဲလ္ဇာတ္ကားမ်ား ျဖန္႔ခ်ိသူ ေနထိုင္ရာ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕သို႔ ထြက္ခြာလာခဲ့ေသာအခါ၌ ကာတြန္းမ်ား၏ မူပိုင္အခြင့္အေရးကို ေရးဆြဲသူမပိုင္ဘဲ ျဖန္႔ခ်ိသူသာ ပိုင္ဆိုင္ေၾကာင္း ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာ သိ႐ွိရေလသည္။ ထို႔အျပင္ အျခား ကာတြန္းဆရာမ်ားက ယင္းကာတြန္းကိုပင္ ေ၀ါ့ဒစၥေနး ေရးဆြဲေနေသာ အခေၾကးေငြထက္ ေလ်ာ့၍ ေရးဆြဲရန္ အဆင္သင့္ပင္ ႐ွိေၾကာင္း ၾကားသိခဲ့ရေလသည္။

ေ၀ါ့ဒစၥေနးသည္ကာလီဖိုးနီးယားသို႔စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ျပန္လာခဲ့ရာလမ္းခရီး၌ ဇာတ္ေကာင္သစ္ တစ္ခု တီထြင္ရန္ စဥ္းစားလာခဲ့ေလသည္။ ထိုအခိုက္ မိမိ ကင္းဆတ္စ္စီးတီးတြင္ ေနခဲ့စဥ္က ကားဂိုေဒါင္ထဲမွ ၾကြက္ကေလးကို သြား၍ သတိရမိေလသည္။ ေ၀ါ့ဒစၥေနးက မိမိ၏ ဇာတ္ေကာင္အား ‘ေမာ့တီးမား’ (Mortimer) ဟုပင္ အမည္ေပးမည္ဟု ႀကံစည္ခဲ့ေသာ္လည္း ယင္းအမည္မွာ ထည္၀ါခန္႔ျငားလြန္းသည္ဟု သူ၏ ဇနီးကဆိုသျဖင့္ ‘မစ္ကီး’ (Micky) ဟု ေျပာင္းလဲေခၚေ၀ၚရန္ သေဘာတူခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ မစ္ကီးေမာက္ ဟု ေျပာင္းလဲ ေခၚေ၀ၚရန္ သေဘာတူခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ မစ္ကီးေမာက္စ္ (Mickey Mouse) ဟူေသာ ၾကြက္ဇာတ္ေကာင္တစ္ဦး စိတ္ကူးယဥ္ကမၻာ၌ ေပၚေပါက္လာခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

ေ၀ါ့ဒစၥေနး၏ ပထမၾကြက္ကား ႏွစ္ကားကိုမူ ျဖန္႔ခ်ိသူမ်ား မႀကိဳက္ၾကေပ။ အေၾကာင္းမွာ ႐ုပ္႐ွင္လုပ္ငန္း၌ အသံသြင္းဇာတ္ကားမ်ား ေခတ္စားလာၿပီျဖစ္ရာ၊ အသံမထြက္ေသာ ၾကြက္ဇာတ္ကားကို မည္သူမွ် စိတ္၀င္စားျခင္း မ႐ွိေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒစၥေနး ညီအကိုမ်ားသည္ တတိယေျမာက္ ၾကြက္ဇာတ္ကား၌ အသံသြင္းႏိုင္ရန္အတြက္ မိမိတို႔ေနထုိင္ေသာ အိမ္မ်ားကိုပင္ ေပါင္ႏွံခဲ့ရေလသည္။ ၁၉၂၈ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ၌ ‘စတိင္းဘုတ္၀ီလီ’ (Steam-boat Willie) ဟူေသာ ဇာတ္ကားကို နယူးေယာက္ၿမိဳ႕တြင္ ႐ုံတင္ေသာအခါ၌ မစ္ကီးေမာက္စ္ ကာတြန္းကိုလည္း ပူးတြဲျပသခဲ့ရာ လူႀကိဳက္အလြန္မ်ားခဲ့ေလသည္။

မစ္ကီးေမာက္စ္ဇာတ္ေကာင္ေက်ာ္ၾကားလာၿပီးေနာက္ယေန႔လူသိမ်ားေနၾကေသာဇာတ္ေကာင္သစ္မ်ား တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေပၚထြက္လာခဲ့ေလသည္။ ၁၉၃၂ ခုႏွစ္၌ သူ၏ ပထမဆုံးေသာ ေဆးေရာင္စုံ ကာတြန္းဇာတ္လမ္းျဖစ္သည့္ ‘စီးလီးဆင္ဖိုနီးစ္’ (Silly Symphonies)ကို ႐ိုက္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့ေလသည္။ ထိုဇာတ္ကားႏွင့္အတူ ျပသေသာ္ သစ္ပင္ပန္းမာလာမ်ား (Flowers and Trees) မွာလည္း ထူးထူးျခားျခား တင့္တယ္လွေပရာ မ်က္စိပသာဒ ႐ွိလွေပသည္။ ယင္းေနာက္ တစ္ႏွစ္ခန္႔အၾကာတြင္ ‘၀က္ကေလးသုံးေကာင္’ (The Three Little Pigs) ဇာတ္ကားကို ႐ိုက္ထုတ္ျပန္ရာ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလုံး စီးပြားအက်ပ္အတည္းႏွင့္ ႀကဳံေတြ႔ေနခ်ိန္၌ ႏွလုံးမသာမယာ ျဖစ္ေနသူမ်ားအား ဟာဒယ႐ႊင္ေဆး တိုက္ေကၽြးခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

၁၉၃၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ား အလယ္ပိုင္းေလာက္တြင္ ဒစၥေနး အဖြဲ႔သားမ်ားဦးေရမွာလည္း ေျခာက္ေယာက္မွ ၁၆၇ ေယာက္အထိ တိုးတက္လာသည္။ ႏိုင္ငံသိပညာ႐ွင္မ်ားပင္ အလုပ္အကိုင္ရ႐ွိရန္ မလြယ္ကူေသာ အခါသမယတြင္ ဒစၥေနးအဖြဲ႔က အႏုပညာေက်ာင္းဆင္းကာ ႀကံရည္ဖန္ရည္ေကာင္း အရည္အေသြး႐ွိ လူငယ္လူ႐ြယ္မ်ားအား  ေခၚယူအသုံးျပဳခဲ့သည္။ ဒစၥေနး၏ ႐ုပ္႐ွင္စတူဒီယိုမွာ စိတ္၀င္စားဖြယ္ေနရာတစ္ခု ျဖစ္မည္ဆိုက ျဖစ္သင့္ေပသည္။ အျခားေသာ ေဟာလီ၀ုဒ္ စတူဒီယိုမ်ား၌ သေဘာထားခ်င္း မတိုက္ဆိုင္ေသာ ၀န္ထမ္းဂိုဏ္းကြဲမ်ား ႐ွိေနၾကခ်ိန္၊ အလုပ္သမားမ်ားကို လစာႏွင့္ ကၽြမ္းက်င္မႈအလိုက္ အဆင့္အတန္း ခြဲထားခ်ိန္တြင္ ဒစၥေနးစတူဒီယို၌ တံခါးမ်ား ဖြင့္ေပးထားသည္။ လုပ္ငန္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ လြတ္လပ္စြာ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ႏိုင္ၾကသည္။ အလုပ္သမားတို႔ လုပ္ငန္းအႀကီးအကဲကို တရင္းတႏွီး ဆက္ဆံေျပာဆို ႏိုင္ေပသည္။ ထိုစဥ္က ဒစၥေနးသည္ အသက္မွာ ၃ဝ ႏွစ္ပင္ မျပည့္ေသးေပ။

ေငြေရးေၾကးေရး မလြယ္ကူသည့္ၾကားမွ ျပႆနာမ်ား အရပ္ရပ္ ေျဖ႐ွင္းေရးႏွင့္ ဘ၀အဆင့္အတန္း ပိုမိုျမင့္မားေရးအတြက္ သူ႔ကိုယ္သူလည္း အစဥ္အားေပးသည္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားအားလည္း တိုက္တြန္းလမ္းညႊန္ ကူညီေလသည္။ သူသည္ ေနာင္အခါ အခ်ိန္ျပည့္သင္တန္းေက်ာင္း ျဖစ္လာမည့္ သင္တန္းမ်ားကို စတူဒီယို ပန္းခ်ီဆရာမ်ားအတြက္ တည္ေထာင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္။  ႐ုပ္႐ွင္ ပိတ္ကားေပၚမွ ဇာတ္ေကာင္တိုင္းတြင္ ၾကည့္႐ူသူ ပရိတ္သတ္ယုံၾကည္ ႏိုင္ေလာက္သည့္ ကြဲျပားျခားနားေသာ ဥပဓိ႐ုပ္၊ ကိုယ္ခႏၶာအေလးခ်ိန္ ၊လႈပ္႐ွားပုံ သိမ္ေမြ႔မႈ႐ွိရမည္ဟု ဒစၥေနး ခံယူထားသည္။ ဇာတ္လမ္းတည္းျဖတ္သူအျဖစ္ ဒစၥေနး လိုခ်င္သည့္ အခ်က္မွာ ျပက္လုံးတုိင္းသည္ သက္ဆိုင္ရာ ဇာတ္ကား၏ ဦးတည္ခ်က္ကို အက်ိဳးျပဳေရးႏွင့္ စိတ္ကူးစိတ္သန္းသည္ တကယ့္ဘ၀ ျဖစ္ရပ္မွန္အေပၚ အေျခခံေရးပင္ ျဖစ္သည္။

သူ႔ရည္မွန္းခ်က္အား အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္ေလာက္သည့္ ေငြေၾကးပမာဏကို ကာတြန္း ကားတိုမ်ားျဖင့္ မရ႐ွိႏိုင္ေၾကာင္း ဒစၥေနး သေဘာေပါက္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကားတြန္းဇာတ္ကား႐ွည္မ်ား ႐ိုက္ထုတ္ရန္အတြက္ လက္ယားေနေလသည္။ လူမဟုတ္ေသာ အ႐ုပ္မ်ားကို မည္သူမွ် မိနစ္ ၈၀ ၾကာေအာင္ ထိုင္၍ ၾကည့္မည္မဟုတ္ဟု မိတ္ေဆြမ်ားက ေ၀ါ့ဒစၥေနအား သတိေပးေနသည့္ၾကားမွ “မႏွင္းျဖဴႏွင့္ လူပုကေလး ခုႏွစ္ေယာက္” (Snow white and the Seven Dwarfs) ေခၚ ကာတြန္း ဇာတ္ကား႐ွည္ႀကီးကို  ႐ုိက္ထုတ္ေလသည္။ ယင္းဇာတ္ကားမွာ အႏုပညာ လက္ရာအားျဖင့္ ေျပာင္ေျမာက္လွၿပီး ၀င္ေငြလဲ ေသာက္ေသာက္လဲ ရ႐ွိခဲ့သည္။ ႐ုပ္႐ွင္အႏုပညာႏွင့္ သိပၸံအကယ္ဒမီ အသင္းႀကီးမွလည္း ေ၀ါ့ဒစၥေနးအား အထူး “ေအာ္စကာ” ေ႐ႊစင္႐ုပ္ဆုတစ္ခုႏွင့္ ေ႐ႊစင္႐ုပ္ကေလး ခုႏွစ္ခုကို ခ်ီးျမွင့္ခဲ့ေလသည္။

ဒစၥေနးကိုယ္တိုင္ကလည္း “မႏွင္းျဖဴဇာတ္ကားကို မျပသေသာ ေနရာဟူ၍ ကမၻာေပၚ၌ မ႐ွိပါ။ ကၽြႏ္ုပ္ ဤကမၻာမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည့္ တိုင္ေအာင္လည္း မႏွင္းျဖဴမွာမူ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဤကမၻာ၌ က်န္ရစ္ေနဦးမည္သာ ျဖစ္ပါသည္” ဟု ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားစြာ ေျပာၾကားခဲ့ေလသည္။

“မႏွင္းျဖဴႏွင့္ လူပုကေလး ခုႏွစ္ေယာက္” ဇာတ္ကားၿပီးသည့္ေနာက္ အျခားကာတြန္း ဇာတ္လမ္း႐ွည္မ်ား ဆက္တိုက္ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ ၎တို႔မွာ “ပီႏိုခ်ီယို” (Pinnochio) ၊ “ဖန္တာ႐ွား” (Fantasia) ၊ “ဘမ္ဘီ” (Banbi) ၊ “သူရဲေကာင္း သုံးေယာက္” (The Three Caballeros) ၊ “ဒမ္ဘို” (Dumbo) ၊ “အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ မင္းသမီး” ၊ “စင္ဒရဲလား” (Cinderella)စသည့္ နာမည္ႀကီး ဇာတ္ကားမ်ားႏွင့္ အျခားေျမာက္မ်ားစြာေသာ ဇာတ္ကားတို႔ ျဖစ္ေလသည္။ အဆိုပါ ဇာတ္ကားတို႔၌ ကာတြန္း႐ုပ္ေျပာင္ တိရစၦာန္မ်ားႏွင့္ လူဇာတ္ေကာင္မ်ား လက္တြဲ၍ ကခုန္ခဲ့သည္မ်ားလည္း ပါ၀င္ခဲ့ေလသည္။ 

စစ္ႀကီးၿပီးသည့္ေနာက္ ကာတြန္းဇာတ္ကားမ်ား ႐ိုက္ထုတ္ရာ၌ စရိတ္စက ႀကီးလွေပရာ ေ၀ါ့ဒစၥေနးသည္ သဘာ၀ကို အေျခခံေသာ စြန္႔စားခန္း ဇာတ္ကားမ်ားကိုပါ ႐ိုက္ကူးခဲ့ေလသည္။ ထိုဇာတ္ကားမ်ား၌ “သက္႐ွိသဲကႏၱာရ” (The Living Desert) ၊ “ေပ်ာက္ကြယ္လ်က္႐ွိေသာ ကိုင္းေတာႀကီး” ႏွင့္ “၀ိႈက္၀ိုင္းလဒါးနက္စ္”(   White    Wilderness)တို႔ပါဝင္ၾကရာ ကာတြန္းဇာတ္ကားမ်ားကဲ့သို႔ပင္ လူႀကိဳက္မ်ား လွေပသည္။ ထို႔ေနာက္ လူႏွင့္ ေဒသမ်ားကို အေျခခံေသာ ဇာတ္ကားမ်ား ႐ိုက္ထုတ္ျပန္ရာ ေဗာ္႐ိုကိုမွ လူျပာမ်ား၊ လက္ပၸလင္း၊ ေပၚတူဂယ္ႏွင့္ ဂ်ပန္တို႔ ပါဝင္ၾကသည္။

ေ၀ါ့ဒစၥေနးသည္ ေနာက္ဆုံး၌ လက္႐ွိလႈပ္႐ွားမႈ ဇာတ္ကားမ်ားကိုသာလွ်င္ ထုတ္လုပ္ခဲ့ရာ ယင္းဇာတ္ကားမ်ား၌ သူ၏ ကာတြန္းမ်ားတြင္ ေတြ႔ရတတ္ေသာ သြက္လက္မႈ၊ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈႏွင့္ အျပစ္ကင္းစင္မႈမ်ားကို သက္႐ွိဇာတ္ေကာင္မ်ားတြင္ ေဖၚထုတ္ထားသည္ကို ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ေလလည္။  “အေမႊးစုတ္ဖြားႏွင့္ ေဆးကေလး” ၊ “ေမ့တတ္ေသာ ပါေမာကၡ” ၊ “ပိုလီယာနာ” ႏွင့္ “ကေနေသာေၾကာင္ကေလး” စေသာ ဇာတ္ကားမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ ယင္းတို႔အနက္ “ေမရီေပၚပင္” (Marry Poppins) ဟူေသာ ေတးသံစုံ ရယ္႐ႊင္ဖြယ္ ဇာတ္ကားမွာမူ ေအာင္ျမင္မႈ အ႐ွိဆုံးျဖစ္ၿပီး၊ ႐ုပ္႐ွင္ထဲ၌ အံ့ၾသစရာမ်ားကို လုပ္ျပေသာ သူနာျပဳဆရာမေလးအျဖစ္ ပထမဆုံး ပါ၀င္ရသည့္ ဂ်ဴလီအန္ဒ႐ူးစ္မွာလည္း ထိုဇာတ္ကားျဖင့္ နာမည္ေက်ာ္ၾကား လူသိမ်ားသြားေလသည္။

ေ၀ါ့ဒစၥေနးသည္ လုပ္ငန္းအေျခအေနေကာင္းစဥ္ ကာလမွာေရာ၊ ဆိုး၀ါးခ်ိန္ကာလတေလွ်ာက္လုံးမွာပါ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈေၾကာင့္ စိတ္ထားမေျပာင္းလဲခဲ့၊ ဘ၀င္မျမင့္ခဲ့ေပ။ ႐ိုးသားႏွိမ့္ခ်တတ္သူ ပီပီ ဟန္ႀကီးပန္ႀကီးျဖင့္ ေနလိုသူလည္း မဟုတ္ေပ။ “နာမည္ေက်ာ္ မ်က္ႏွာႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ရတဲ့ အျဖစ္ဟာ ႐ုပ္႐ွင္ကားေကာင္းတစ္ကား ႐ိုက္ႏိုင္ေအာင္ သို႔မဟုတ္ ပိုလို႔ ႐ိုက္ခ်က္ေကာင္းေအာင္ ဘယ္တုန္းကမွ အေထာက္အကူ မျပဳခဲ့ပါဘူး၊ က်ဳပ္သမီးေလးေတြ က်ဳပ္စကားနားေထာင္ဖို႔ ၊ က်ဴပ္ဇနီး က်ဳပ္အေပၚအထင္ႀကီးဖို႔ ၾသဇာလည္း မေပးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ က်ဳပ္ရဲ႕ ေခြးေပၚက သန္းေတြကိုေတာင္ နာမည္ႀကီး မ်က္ႏွာႀကီးဆိုတဲ့ အျဖစ္က မဖယ္႐ွား ပစ္ႏိုင္ပါဘူး ဟု ဒစၥေနးက သူ႔ခံယူခ်က္ သေဘာထားကို ေတြ႔ဆုံေမးျမန္းသူမ်ားအား ေျပာျပခဲ့သည္။

ဒစၥေနးတြင္ မိမိဖာသာ ကိုယ္ပိုင္အ႐ွိန္ယူ လႈပ္႐ွားမႈ အလြန္နည္းသည္။ သို႔ေသာ္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္က ၀ယ္ယူထားေသာ အိမ္၀န္းအတြင္း႐ွိ ပန္းၿခံကိုပတ္၍ ေ႐ွးေဟာင္း မီးရထားလမ္းကေလး ေဖာက္လုပ္ျခင္းျဖင့္ မ်ိဳသိပ္ထားေသာ ဆႏၵကို ေျဖသိမ့္ခဲ့သည္။ စတူဒီယိုမွ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ၀ါသနာ႐ွင္မ်ား၏ အကူအညီျဖင့္ မီးရထားစက္ေခါင္းႏွင့္တြဲမ်ားတည္ေဆာက္ရာတြင္လည္း အေသးစိတ္ပါဝင္ ကူညီလုပ္ကိုင္သည္။ယင္းမီးရထား ကေလးမွာ သူ႔အတြက္ တေပ်ာ္တပါး ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားစရာ ျဖစ္လာခဲ့သည့္အေလ်ာက္ ဧည့္သည္မ်ားအား စီးနင္းရန္ ဖိတ္ေခၚရသည္ကို သူ ပီတိျဖစ္ရေလသည္။

တနဂၤေႏြေန႔မ်ားတြင္ သမီးငယ္ေလးမ်ားႏွင့္ အတူတကြ သြားေရာက္လည္ပတ္ေလ့႐ွိေသာ အပန္းေျဖဥယာဥ္မ်ား အဘယ္ေၾကာင့္ စုတ္ခ်ာၿပီး လူမ်ားစိတ္မ၀င္စားၾကသည့့္ အေၾကာင္းကို ဒစၥေနး ေတြးမိသည္မွာ ယင္းမီးရထားကေလးေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ စတိုးဆိုင္မ်ားနွင့္ ႐ုပ္႐ွင္တစ္႐ုံ၊ မီးရထားလမ္းကေလးႏွင့္ သံလမ္းေျပး ဘတ္စ္ကားမ်ား၊ ေခတ္ေဟာင္းက အေမရိကန္ အေနာက္ပိုင္း ေဒသဆိုင္ရာ အပန္းေျဖစရာ၊ သူငယ္စဥ္ဘ၀က ပြဲလမ္းသဘင္ အခမ္းအနားမ်ား ပါ႐ွိသည့္ အေမရိကန္ ေက်းလက္ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ကို တည္ေဆာက္ရန္ ဒစၥေနး ႀကံစည္ေတာ့သည္။ ဒစၥေနးသည္ သမီးငယ္မ်ားကို ၾကည့္လ်က္သူ႔ကေလးဘဝကိုျပန္လည္ခံစားၾကည့္လိုသည္၊သို႔မဟုတ္သူျဖစ္လိုေနလိုခဲ့သည့္ ကေလးဘ၀မ်ိဳးကို ခံစားၾကည့္လိုသည္။ ဂၽြိဳင္းကမူ ဒစၥေနး၏ စိတ္ကူးယဥ္ အပန္းေျဖဥယဥ္ကို တည္ေဆာက္လွ်င္ စတူဒီယို ျပဳတ္လိမ့္မည္ဟု ထင္သည္။

သို့ေသာ္ဒစၥေနးသည္ေပ်ာ္ရႊင္ရိပ္ျမံဳၾကီးႏွင့္တူေသာ“ဒစၥေနးလ္ကမၻာ”(Disney    World)ကို ေတာင္ပိုင္း ကာလီဖိုးနီးယားနယ္၌တည္ေဆာက္ခဲ့သည္။ယင္းရိပ္ျမံဳၾကီး၌အာေရဗီယန္းဒဏ႑ာရီမ်ားထဲမွ ျမိဳ ့တစ္ျမိဳ ့ကို လည္းေကာင္း၊အနာဂတ္ကမၻာအတြက္ရည္စူးေဆာက္လုပ္ထားေသာျမိဳ ့တစ္ျမိဳ ့ကိုလည္းေကာင္း၊ၾကည္ႏူး ဖြယ္ရာေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ၊ထိပ္လန့္ဖြယ္ရာ၊အ့ံၾသဖြယ္ရာအတိကိုျမင္ေတြရမည္ျဖစ္ေပသည္။ထို့ျပင္ ယင္းရိပ္ျမံဳၾကီး ႏွင့္ပံုစံတူေသာဒစၥေနးလ္ကမၻာတစ္ကိုလည္းဖေလာ္ဒါရီနယ္အလယ္ပိုင္း၌၁၉၆၇ခုႏွစ္ေမလတြင ္တည္ေဆာက္ခဲဲ့ျပန္သည္။အဆိုပါေပ်ာ္ရႊင္ရိပ္ျမံဳကိုသူကြယ္လြန္ျပီးေနာက္၁၉၇၁ခုႏွစ္တြင္ဖြင့္လွစ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ဖေလာ္ဒါရီ ေပ်ာ ္ရႊင္ ရိပ္ျမံဳသည္ဧက၂၅ဝဝေက်ာ္က်ယ္ဝန္း၍၁၃ဆၾကိးမားသည္။ထို ့ ေနာက္ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံ၊ဂ်ပန္၊ေဟာင္ေကာင္ တို  ့တြင္လည္းဒစၥေနးလ္ဥယ်ာဥ္မ်ားကိုထပ္မံတည္ေဆာက္ခဲ့ျပန္သည္။

မည္သို ့ဆိုေစ ေဝါ့ဒ္ဒစၥေနးလ္အားကမၻာကသိၾကသည္မွာသူ၏ ရုပ္ရွင္မ်ားေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားတို၊ဇာတ္ကားရွည္စုစုေပါင္း ၇ဝဝ ေက်ာ္ရိုက္ကူးထုတ္လုပ္ခဲ့ေသာ ေဝါ့ဒ္သည္ ရုပ္ရွင္အကယ္ ဒမီေအာ္စကာဆုေပါင္း    ၃ဝ၊ရုပ္ျမင္သံၾကား အကယ္ဒမီဆု        ၄    ဆုႏွင့္ႏိုင္ငံေပါင္းစံုမ်ခ်ီး့ျမွင့္ေသာ ဂုဏ္ထူး ေဆာင္ဆုတံဆိပ္စုစုေပါင္း ၈ဝဝ ေက်ာ္တို ့ကိုလည္းရရိွခဲ့သည္။ေဝါ့ဒ္ဒစၥေနးလ္မကြယ္လြန္မီေနာက္ဆံုးရရိွေသာဆုမ်ားတြင္ လူသားတို ့အသည္းႏွလံုး၌ တိရစၧာန္ကေလးမ်ားကိုသနားၾကင္နာစိတ္ပြားမ်ားလာေအာင္အႏုပညာျဖင့္အံမခန္းစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ျခင္း ေၾကာင့္ အေမရိကန္သစ္ေတာအသင္းမွ ခ်ိးျမွင့္ခဲ့သည့္”ထူးခၽြန္ေသာအမွဳထမ္းေကာင္းတံဆိပ္” လည္းပါဝင္ေလသည္။

ေဝါ့ဒ္အားဤမွ်ေအာင္ျမင္မွဳရရိွခဲ့ရာ၌လွ်ိဳ    ့ဝွက္ေသာ နည္းေကာင္းတစ္ခုရွိမည္ဟု ထင္ကာတစံုတစ္ ေယာက္က သူ ့အားေမးျမန္းခဲ့ဖူးရာ သူက-
“က်ေနာ္ၾကိဳက္တာက်ေနာ္လုပ္လို ့ျဖစ္ပါလိပ္မယ္။ဘဝရဲ့    မသာယာလွတဲ့အပိုင္း၊မေကာင္းတဲ့အပိုင္းေတြ ကို စိတ္မဝင္စားသလို၊ေကာင္းတဲ့အပိုင္းေတြကိုလည္းစိတ္ဝင္စားၾကလိပ္မယ္လို ့က်ေနာ္ယူဆခဲ့တဲ့အအအတိုင္း
တိရစၧာန္ေလးေတြကိုေရြးျပိးတင္ဆက္ႏိုင္ခဲ့လို ့ပါပဲ”   ဟူ၍ျပန္ေျပာခဲ့ေလသည္။

ထို ့ေနာက္ေဝါ့ဒ္ဒစၥေနးလ္သည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတစ္ေန ့စိးရက္ေလးဗူးေသာက္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ရရိွခဲ့ ေသာအဆုတ္ကင္ဆာေရာဂါျဖင့္၁၉၆၆ ခုႏွစ္ဒီဇင္ဘာလ ၁၅ ရက္ေန ့တြင္ကြယ္လြန္သြားခဲ့ေလသည္။ သူကြယ္ လြန္သည့္္ညေနမွာပင္ဒစၥေနးလ္ဘင္ခရာအဖဲြ ့၁၆ ဖြဲ ့မွတီးမွဳတ္၍ဂုဏ္ျပဳခဲ့ၾကသည္။အဆိုပါဘင္ခရာအဖဲြ ့ကပင္“ပင္ေနာ့ခ်ိဳ(Pinocohio)”ဇာတ္ကားထဲမွ ဇာတ္ဝင္ခန္းသီခ်င္းကေလးျဖင့္   ေဝါ့ဒ္၏ ဘဝကို သရုပ္ေဖၚလိုက္ၾက သည္။

မည္သို ့ဆိုေစ ကာတြန္းဝိဇၨာဆရာၾကိးေဝါ့ဒ္ဒစၥေနးလ္ ၏အေမြကိုေဝါ့ဒ္ဒစၥေနးလ္ကုမၸဏီမွသူ ့ရဲေဘာ္ရဲ
ဘက္မ်ားက သူ ့ စိတ္ကူး၊သူ့ ဖန္တီးမွဳအဝဝကိုဆက္လ်က္ အေကာင္ထည္ေဖၚလ်က္ရွိရာ     ေဝါ့ဒ္ဒစၥေနးလ္၏ အမည္သည္ထာဝစဥ္ရွင္သန္ေနလိမ့္မည္မွာမလဲြဧကန္ပင္တည္း။

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ