ကြယ္လြန္သူစာေရးဆရာႀကီး “ေမာင္ထင္” ကုိ လယ္သမားႀကီး “ငဘ” ဝတၳဳေရးတဲ့ စာေရးဆရာ၊ “ကုိေဒါင္း” ဝတၳဳတုိမ်ားေရးတဲ့ စာေရးဆရာ၊ “ေယာမင္းႀကီး အတၳဳပတိၱႏွင့္ ရာဇဓမၼသဂၤဟက်မ္းကုိ တည္းျဖတ္ေရးသားသူ က်မ္းျပဳဆာ၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိ “ႏိုိင္ငံေရးသုခမိန္”အျဖစ္ သုံးသပ္တင္ျပသူ စာေရးဆရာစသျဖင့္ စာေပေလာကသားမ်ားက သတိရေနၾကပါလိမ့္မယ္။
ေမာင္ထင္ဟာ “ေခတ္စမ္းစာဆုိ” တဦးျဖစ္ပါတယ္။ ေခတ္စမ္းစာဆုိေတြထဲမွာ သိပံၸေမာင္ဝနဲ႔ ေမာင္ထင္ကုိ စကားေျပစာေရးဆရာႀကီး မ်ားအျဖစ္ အထူးေလးစားခံထားၾကပါတယ္။
ေမာင္ထင္ဟာ ကုိလုိနီေခတ္ေႏွာင္းပုိင္းမွာ ၿမိဳ႕အုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ စစ္ႀကီးျဖစ္သြားမွ ၿမိဳ႕အုပ္ဘဝကကထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ၿမိဳ႕အုပ္ဘဝမွာ ၿမိဳ႕အုပ္မင္း “ဘုံရုံကဗ်ာမ်ား” ေရးခဲ့တာကုိ လူသိနည္းပါတယ္။ “ေၾသာ္… မူၾကြယ္သနစ္၊ လူရယ္လုိ႔ျဖစ္ကရ၊ ညစ္လွတဲ့ဒီကံ၊ ဝိပါကဝဋ္ မကင္းေလေတာ့ ကြ်န္တြင္းမွာခံရ ဟန္မက်ေလအုံးစသျဖင့္ ၿမိဳ႕အုပ္မင္း ညည္းခ်င္းေတြကုိ ေရးခဲ့တာပါ။ ႀကီးပြားေရး ေမာင္လွ(ေနာင္-လူထုဦးလွ) ရဲ႕ ႀကီးပြားေရးမဂၢဇင္းမွာေရးခဲ့တာလို႔ပဲ မွတ္္မိပါတယ္။ ဟုိတုန္းကစုစည္းၿပီး စာအုပ္မထြက္ဖူးခဲ့ပါဘူး၊ ဆရာႀကီးအသက္ ၈၀ေက်ာ္မွ က်ေနာ္တုိ႔တပည့္ေတြ ဝုိင္းဝန္းႀကိဳးစားလုိ႔(စာအုပ္ေစ်းစာအုပ္တုိက္က?) ထုတ္ေဝျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊ စစ္ၿပီးေခတ္တခ်ဳိ႕မဂၢဇင္း (ရႈမဝ?) မွာ ျပန္လည္ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးတယ္ထင္ပါတယ္။ (ျပည္ပမွာ ကုိကားစရာစာအုပ္မရိွလုိ႔ အတိအက်ကုိးကားေဖၚျပတာေတြ မလုပ္ႏုိင္တာ ခြင့္လြႊတ္ပ။)
ဆရာႀကီးေမာင္ထင္ရဲ႕ စာအုပ္ေတြထဲမွာက်ေနာ္အႀကိဳက္ဆုံးကုိ ေဖာ္ျပပါဆုိရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္းကုိ ေရးထားတဲ့ “ႏုိင္ငံေရး သုခမိန္” ဆုိတဲ့စာအုပ္လုိ႔ေျဖပါမယ္။ ဗမာ့သမုိင္းမွာ “ႏုိင္ငံေရးသုခမိန္” လုိ႔ေခၚႏုိင္သူဟာ ေအာင္ဆန္းကလြဲလုိ႔ မရွိဘူးလုိ႔ ခပ္တင္းတင္း ေျပာထားပါတယ္။ ေမာင္ထင္ဟာ ဦးဖုိးလႈိင္အေၾကာင္းကုိလဲ ျပဳစုခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ ေယာမင္းႀကီးဦးဖုိးလႈိင္ဟာ အေနာက္တုိင္းပါလီိမန္ ဒီမုိကေရစီကုိ ျမန္မာမႈျပဳဖုိ႔ မ်က္စိက်ခဲ့ေပမဲ့ ေအာင္ဆန္းလိုလူထုကုိ စည္းရုံးလႈံ႕ေဆာ္ၿပီး သူ႕အယူအဆကုိ အေကာင္အထည္မေဖၚႏုိင္ခဲ့ဖူးလုိ႔ ႏုိင္ငံေရးေခါင္ေဆာင္ႏွစ္ဦးကုိ ခဲြျခားေဝဖန္ျပထားပါတယ္။
ေမာင္ထင္ဟာ ေအာင္ဆန္းကုိ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားဘဝကတည္းက သိကြ်မ္းရင္းႏွီးခဲ့သူပါ။ ဆရာေအာင္ဆန္းထက္ အသက္ေရာ၊ ဝါေရာႀကီးသူျဖစ္လုိ႔ ေအာင္ဆန္းက ဆရာနဲ႔စကားေျပာရင္ “ခင္မ်ားႀကီး” လုိ႔ ညႊန္းဆုိေလ့ရွိပါတယ္။ဆရာကေတာ့ “ေအာင္ဆန္း” “ကုိေအာင္ဆန္း” စသျဖင့္ ေခၚေလ့ရွိတာေတြ႕ရပါတယ္။ ဆရာေဇာ္၊ ဆရာဝဏ္တုိ႔ကုိေတာ့ တကၠသိုလ္မွာ ဆရာလုပ္ေနၿပီမုိ႔ “ဆရာ”လို႔ ေအာင္ဆန္းကေခၚပါတယ္။
စစ္ၿပီးစ ဖဆပလအစုိးရအဖဲြ႕မွာ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဳိ၊ ဦးရာဇက္၊ ဦးဘဝင္းစတဲ့ ဆရာႀကီးမ်ားနဲ႔အတူ ဦးေအာင္ဆန္း၊ ဦးေဆာင္ေနတဲ့ကာလမွာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ မင္းသုဝဏ္၊ ေမာင္ထင္တုိ႔လဲ ပါဝင္ကူညီေနပါတယ္။ ဘရင္းဂန္း ၂၀၀ ေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ့ကိစၥမွာ ေမာင္ထင္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္းအတြက္ ေသာကေရာက္မိလုိ႔ ဦးဘခ်ိဳနဲ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္အပါးေတာ္ၿမဲ ဗုိလ္ေနဝင္း(တကၠသုိလ္ေနဝင္း)တုိ႔ကုိ-အက်ိဳးအေၾကာင္းတင္ျပ သတိေပးခဲ့တာ အခါခါပါလုိ႔- ေမာင္ထင္ကသူ႕ရဲ႕စာအုပ္မွာ ထည့္သြင္းေဖၚျပထားပါတယ္။ ဦးဘခ်ဳိက ငါလဲဗိုလ္မုိးရဲ႕ဇာတာကုိ စစ္ေဆးၾကည့္ၿပီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကံနိမ့္ေနတာေတြ႕လုိ႔ သတိေပးတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဗုိလ္မုိးက လက္မခံဘူးလုိ႔ ညည္းညဴေၾကာင္းေတြလုိပဲ ဖတ္ရပါတယ္။ ကံကလူပဲ အပါးေတာ္ၿမဲမ်ားကလဲ ညည္းညဴၾကပါတယ္။
ေမာင္ထင္ေရးတဲ့အထဲမွာ က်ေနာ္စိတ္အထိခုိက္ဆုံးကေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းမ်က္ရည္က်ခန္းပါပဲ၊ ႏုိင္ငံေရးသမားဘဝဟာ အထီးက်န္ ဆန္ပုံကုိ ၿငီးေငြ႕မိလို႔ အဂၤလိပ္ဘုရင္ခံဆီမွာ ရင္းႏွီးယုံၾကည္စြာနဲ႔ ညည္းညဴေျပာဆုိရင္း မ်က္ရည္က်ခဲ့ရွာပါသတဲ့။ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပဲြရဲ႕ အထြတ္အထိပ္ကာလမွာ ဘုရင္ခံနဲ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဆုိတာ ျပဒါးတလမ္း သံတလမ္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က တဦးနဲ႔တဦးအတြင္းသိအစင္းသိခ်င္း ျဖစ္ေနတဲ့ အဂၤလိပ္ဘုရင္ခံကုိ လူႀကီးလူေကာင္းတေယာက္အျဖစ္ ေလးစားယုံၾကည္မႈနဲ႔ ရင္ဖြင့္ခဲ့ရွာတာျဖစ္ပါတယ္။
ႏုိင္ငံေရးသုခမိန္စာအုပ္ကုိ က်ေနာ္က သိပ္ႀကိဳက္မိလုိ႔ ဆရာကုိျပန္ထုတ္ဖုိ႔ ေျပာဖူးပါတယ္။ မင္းကေနာက္က်ေနၿပီ မင္းအစုိးရအဖဲြ႕ေရာက္မွ ႀကိဳးစားေပေတာ့လုိ႔ သူ႕ထုံစံအတုိင္း ေငါ့ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္းဆန္းနဲ႔ပတ္သက္သမွ်ကာလမွ ေရးခြင့္၊ ေဟာခြင့္မျပဳတဲ့ကာလပါ။ တပ္မေတာ္ဖခင္ႀကီးရဲ႕စာအုပ္ကို တပ္မေတာ္အစုိးရက ပိတ္ပင္ထားခဲ့ပါသတဲ့။ ခုအခါ-ေအာင္ဆန္းရာျပည့္ကာလနီးလာၿပီဆုိေတာ့ ျပန္ လည္ထုတ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ (ထုတ္ၿပီးၿပီလားမသိ)
ေမာင္ထင္ရဲ႕“ ငဘ”ဝတၳဳကုိေတာ့ ထုတ္ေဝစကတည္းက ဖတ္ဖူးပါတယ္။ မင္းသားညႊန္႔ေမာင္ႀကီး သရုပ္ေဆာင္တဲ့ ငဘရုပ္ရွင္လဲ မွတ္မိရပါေသးတယ္။ ေမာင္ထင္က ေျမရွင္လယ္ရွင္သေဌးသားပါ။ ငဘက ဆင္းရဲသားလယ္သမားပါ။ ဒါေပမဲ့ ဂ်ပန္ေခတ္္မွာေတာ့ အဖိႏွိပ္ခံဘဝခ်င္းတူခဲ့ၾကပါတယ္။ လယ္သမားႏွင့္လယ္ရွင္ခံစားမႈထပ္တူက်ရုိးမရွိေပမဲ့ ေမာင္ထင္ဟာ အူတူတူ အတတ လယ္သမားႀကီး ဘဝကုိေတာ့ စာနာေဖၚက်ဴးႏုိင္စြမ္းရွိခဲ့တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဦးႏုဝန္ႀကီးျဖစ္လာေတာ့ ဦးႏုက လယ္သမားႀကီးေတြကုိ “ငဘ” ႀကီးေတြလုိ႔ တင္စားေခၚေဝၚခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါကုိနားမလည္တဲ့ ဗုိလ္ေနဝင္းက လယ္သမားႀကီးေတြကုိ မရုိမေသ “ငဘ” လုိ႔မေခၚရ။ “ဦးႀကီး” ေတြလုိ႔ေခၚရ မယ္လုိ႔ အမိန္႔ခ်ျပင္ဆင္ၿပီး လယ္သမားႀကီးေတြကုိ ညီလာခံႀကီးေတြေခၚၿပီး ခ်ီးေျမွာက္ခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးမွစစ္အာဏာရွင္သဘာဝ ေျမခ်နင္းခဲ့ တာဟာ သူ႕တပည့္လက္သားဗိုလ္ရႈပ္မ်ားက ခုထက္ထိ လယ္ေျမေတြလုယက္သိမ္းဆည္းလို႔ မဆုံးေသးပါဘူး။
ေျပာရင္းဆုိရင္း စာေပေဟာေျပာပဲြတခုအေၾကာင္းကုိ သတိရလုိက္မိပါတယ္။ ေညာင္ဦးဘက္မွာဆုိထင္ပါရဲ႕ စာေရးဆရာတေယာက္က သူဖတ္ဖူၿပီး စဲြလန္းခဲ့တဲ့ ဝတၳဳေတြအေၾကာင္းကုိေျပာတဲ့အခါ ငဘေရးတဲ့ “ေမာင္ထင္” ဝတၳဳေကာင္းပုံကုိလဲ ထည့္သြင္းၿပီး ေျပာင္းျပန္ေျပာခဲ့ ဖူးပါသတဲ့။ အဲဒီဆရာေမာင္ထင္က ျပန္ေျပာဖူးတာပါ။ “ငဘေရးတဲ့ေမာင္ထင္အေၾကာင္း မင္းတုိ႔ဖတ္ဖူးၾကရဲ႕လား” လုိ႔ ေျပာခဲ့တယ္ထင္ ပါတယ္။
က်ေနာ္က အညာသား၊ ဆရာကျမစ္ဝကြ်န္ေပၚသားဆုိေတာ့- က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ဆရာကုိေစာေစာစီးစီး သိကြ်မ္းခြင့္မရခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ့္ မိဘေတြက တဖြဖြေျပာခဲ့တဲ့ ငဘဝတၳဳေရးဆရာအျဖစ္နဲ႔ေတာ့ စိတ္ထဲမွာရင္းႏွီးေနပါတယ္။ ရန္ကုန္ကုိက်ေနာ္ေရာက္သြားေတာ့မွ သိရွိရင္းႏွီးတာပါ။ ဆရာဟာေအာင္ဆန္းနဲ႔အတူ ရင္းႏွီးခဲ့သူတဦးျဖစ္ေပမဲ့ ေအာင္ဆန္းရဲ႕သမီး ႏုိင္ငံေရးေလာကထဲဝင္ေရာက္လာေတာ့ ျပန္လည္ေတြ႕ဆုံခြင့္ မႀကံဳခဲ့ဖူးလို႔ထင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္က်ေနာ္ေနတဲ့ မဂၢီရပ္ကြက္ထဲက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လာမယ္ဆုိေတာ့ က်ေနာ္ကားရွာၿပီး ဆရာ႔ကုိသြားေခၚခဲ့ပါတယ္။ ဆရာ႔ကုိဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲပုိ႔ၿပီး ဒါေပမဲ့လူပရိသတ္ၾကားထဲမွာ ဆရာက တုိးေဝွ႔မသြားနုိင္ခဲ့လုိ႔နဲ႔တူပါတယ္ ေတြ႕ဆုံခြင့္လဲြခဲ့ရပါတယ္။
ဆရာေရးတဲ့ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္းစာအုပ္ထဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္ရဲ႕နာမည္ကုိ မလႊဲမေရွာင္သာေတြ႕ရေပမဲ့ တျခားအမ်ဳိးသမီးနာမည္ဆိုလို႔ ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္တဦးပဲ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္ႏု၊ သခင္ဗဟိန္းတို႔ရဲ႕ ရဲေဘာ္မ – လူရင္းအျဖစ္နဲ႔ ထည့္သြင္းေဖၚျပထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ တခါက ဆရာထင္က်ေနာ့္ကုိေခၚၿပီး ခင္မ်ဳိးခ်စ္တုိ႔အိမ္သြားရေအာင္လုိ႔ ေခၚသြားဖူးပါတယ္။ သူတို႔ခ်င္းမေတြ႕တာ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ဟန္တူပါတယ္။ လူခ်င္းလဲေတြ႔ေရာ “ေဟ့ခင္မ်ဳိးခ်ဳပ္” ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ “ဟယ္- ကုိထင္ဖြတ္” လုိ႔ ျပန္ႏႈတ္ ဆက္ပါတယ္။ ဆရာထင္ရဲ႕နာမည္ရင္းက ဦးထင္ဖတ္မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ “ကုိထင္ဖြတ္” ေခၚတာပါ။ က်ေနာ္ၾကားဖူးတာက (ဆရာ တုိက္စုိးေျပာတာထင္ပါတယ္)- ဆရာထင္ဟာ တရုတ္စပ္မုိ႔ သူ႕အမည္ရင္းက “ေလ်ာင္ခ်င္ဖတ္” တဲ့။ ဗမာအသံနဲ႔ “ေမာင္ထင္ဖတ္” ေပါ့။ ဟုတ္မဟုတ္မသိပါ။ ဆရာတုိက္စုိးကလဲ ေနာက္တတ္သူပါ။ ဆရာထင္နဲ႔ညီအကုိလုိ႔ထင္ရေအာင္ ရုပ္ရည္ခ်င္း ေျပာပုံဆုိေပါက္ခ်င္း-ဆင္တူလွပါတယ္။
ရန္ကုန္မွာက်ေနာ္အားရင္ ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္၊ ဆရာထင္၊ ဆရာတုိက္စုိးစတဲ့ လူႀကီးေတြရဲ႕အိမ္ကုိ သြားေရာက္လည္ပတ္ ေလ့ရွိပါတယ္။ သူတုိ႔ကအျပင္ထြက္တာနည္းေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လာတာကုိ သေဘာက်ပါတယ္။ ဆရာထင္နဲ႔ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္တုိ႔ကုိ ေတာ္ရုံတန္ရုံသိကြ်မ္းတဲ့ လူငယ္မ်ား ေတ့ေတ့ဆုိင္ဆုိင္ေတြ႕ဆုံဖုိ႔ ဝန္ေလးၾကပါတယ္။ သူတုိ႔က ေထ့တတ္ေငါ့တတ္လို႔ပါ။ ဒါလဲရင္းႏွီး ခင္မင္မႈနဲ႔ပါ။ တခါကဦးႀကီးေအာင္(ေငြဥေဒါင္း)နဲ႔ စကားလက္ဆုံက်ဖူးေတာ့ ဆရာထင္နဲ႔ မဆုံရဲေၾကာင္း သူေထ့တာေငါ့တာ မခံနုိင္ေၾကာင္း ေျပာဖူးပါတယ္။ ကေနာ္ကေတာ့ သူတုိ႔စာေတြဖတ္ၿပီး ဦးႀကီးေဒၚႀကီးအရင္းအခ်ာေတြလုိ စိတ္ထဲကရင္းနွီးေနမိလုိ႔ သူတုိ႔နဲ႔ဆက္ဆံရမွာအထစ္ေငါ့မျဖစ္ခဲ့ဖူးပါဘူး။
တခါက ေဇာ္လင္းလား၊ ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညဳိလားမသိ ဆရာဆီလုိက္ပုိ႔ပါဆုိလုိ႔ က်ေနာ္လုိက္ပို႔ဖူးပါတယ္။ ဆရာ႔အိမ္ဝင္းတံခါးက ပိတ္ထားေလ့ရွိေတာ့ အျပင္ကလွမ္းၿပီးအသံေပးရတယ္။ ေနလည္ေန႔ခင္းမွာ ဆရာ႔သားသမီးေတြ အလုပ္သြားခ်ိန္ဆုိေတာ့ ဆရာတဦး တည္းရွိတတ္ပါတယ္။ ဆရာကထြက္လာၿပီး “ဘယ္သူလဲေဟ့” လုိ႔ေအာ္လုိက္ရင္ဘဲ က်ေနာ္နဲ႔ပါသူဟာ လန္႔သြားပါ တယ္။ က်ေနာ့္အဖို႔ေတာ့ ရုိးေနပါၿပီ။ “ဆရာႀကီးခင္မ်ာ”၊ က်ေနာ္အညာသားေလးတေယာက္ပါ။ အေဝးႀကီးကလာၿပီး ဆရာ႔ကုိ ဂါရဝျပဳတာပါ ဘာညာစသျဖင့္ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ “ေဟ့ အညာသားေတြ ဘာေတြမလုိခ်င္ဘူး တံခါးဖြင့္မေပးႏုိင္ဘူး” လုိ႔ ဆရာကျပန္ေအာ္ေတာ့ ဧည့္သည္ကမ်က္ႏွာ ပ်က္လွပါၿပီ။ “ကိစၥမရွိပါဘူး ဆရာႀကီးက်ေနာ္ ဝင္းထရံကုိေက်ာ္တက္ခဲ့ပါမယ္” ဆုိေတာ့မွ ဆရာႀကီးက တဟဲဟဲနဲ႔လာၿပီး “ဒီအညာသားလာ မလြယ္ဘူးကြ။ အဟုတ္ေက်ာ္တက္မဲ့ေကာင္” လုိ႔ ေျပာေျပာဆုိဆုိနဲ႔ တံခါးလာဖြင့္ေပးပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေနကုန္ေနခန္း စကားလက္ဆုံ က်ၾကပါတယ္။
ဆရာ႔ေမြးေန႔တခုမွာေတာ့ က်ေနာ္က မုံေရြးကုိတာကုိ လက္ကုတ္ၿပီး “ကုိတာေရ-ဆရာႀကီးကုိဝီစကီေလးတပုလင္းနဲ႔ ကန္ေတာ့ရေအာင္” ဆုိေတာ့ ကုိတာကလဲ ကုိတာကလဲ ဝီစကီတပုလင္းဝယ္လာရွာတယ္။ ဒီေတာ့ဆရာက “ငါအသက္ႀကီးၿပီကြ မင္းတုိ႔ဒါမ်ဳိးေတြမလုပ္ၾကနဲ႔” ဆုိၿပီး ပုလင္းကုိေအာက္ခ်ထားလုိက္တယ္။ မင္းတုိ႔ေနၾကအုံး လူရွင္းမွ ငါတုိ႔စာေပစကားေျပာၾကရေအာင္လို႔ ထားထားပါတယ္။ လူလဲရွင္း ေရာ အိမ္ေဘးအဖီထဲကုိ စာေပသမားေတြေခၚခဲ့ဖုိ႔လို႔ က်ေနာ့္ကုိေျပာပါတယ္။ စာေပသမားလူရင္းေတြပဲ လက္ကုပ္ေခၚခဲ့ပါတယ္။ ဆရာထင္က မ်က္ႏွာပ်က္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ ကုိတာကုိလက္ညဳိးထုိးလုိက္ေတာ့ ကုိတာလဲ ပုိၿပီးမ်က္ႏွာပ်က္သြားရွာပါတယ္။ “ဒီမွာအေမာင္ ဘသူ။ အဲ-ေမာင္တာ။ ငါကဒီမ်ဳိးကုိ သိပ္ႀကိဳက္တာကြ။ ငါ- ဒူးနာနဲ႔လဲ တဲ့တယ္။ နဲနဲပါးပါး လိမ္းလုိ႔လဲရတယ္။ မင္းတုိ႔ကလူေရွ႕မွာေပးတာဆိုေတာ့ ဘယ္ေကာင္းမလဲ။ ငါ့ေဘးကထုိင္ကန္ေတာ့ေနတာ ငါ့ႏွမေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးကြ။ ငါ့လုိအဖုိးႀကီးက ပုလင္းလက္ခံတယ္ဆုိေတာ့ ဘယ္ ေကာင္းမလဲ။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔ကြယ္ရာမွာ မင္းကုိေက်းဇူးတင္စကားေျပာရတာ” တဲ့။ ဒီေတာ့မွ ကုိတာႀကီးလဲ ေမွးၿပီးသားမ်က္ေပါက္ ေပ်ာက္သြားေအာင္ၿပံဳးႏိုင္လာပါေတာ့တယ္။
ဆရာမင္းသုဝဏ္ေမြးေန႔ေတြမွာလဲ ကားရွာၿပီးဆရာထင့္ကို က်ေနာ္သြားေခၚေလ့ရွိပါတယ္။ ဆရာမင္းသုဝဏ္နဲ႔ ဆရာေမာင္ထင္တုိ႔က သက္တူရြယ္တူေတြပါ။ ဆရာတုိ႔ေနာက္ဆုံးေတြ႕ၾကတုန္းမွာ ဆရာထင္က ဆရာဝဏ္အနားကပ္ၿပီး “ႀကီးေကာင့္ႀကီးမွ ႏုိင္ငံေရးေတြဘာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္မေနနဲ႔” လုိ႔ေျပာတာၾကားလိုက္မိပါတယ္။ ဆရာတာရာကုိလဲ ငယ္ႏိုင္္လိုသေဘာထားၿပီး “ေဟ့-ေဌးၿမိဳင္ ေလႏုေအးးေတြ ေနာ့မေနနဲ႔ စသျဖင့္” ရိေလ့ရိွပါတယ္။ “ရိ” တာ ဆရာ့သဘာဝပါ။
ဆရာကြယ္လြန္ေတာ့ က်ေနာ္ျပည္ပေရာက္ေနလို႔ လုိက္မပုိ႔လုိက္ရပါ။ ဆရာ့အေၾကာင္းစကားစပ္မိၾကရင္ “သေရာ္စာေရးဆရာႀကီး” ဆုိတဲ့ စကားကုိ ဆရာ့ဂုဏ္ပုဒ္အျဖစ္ ထည့္သြင္းေျပာတတ္ပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့။ သေဘာတူပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ “ဟာသစာေရးဆရာ” နဲ႔ “အေျပာင္အျပတ္စာေရးဆရာ” ေတြလုိ “သေရာ္စာ” ေရးမႈနဲ႔ ေရာမေျပာမိဘို႔ သတိထားသင့္ပါတယ္။ ဥပမာေျပာရရင္ ဆရာေသာ္တာေဆြက ဟာသစာေရးဆရာပါ။ အီၾကာေကြးလုိဟာမ်ဳိးက အေျပာင္အျပတ္ေရးတဲ့သူပါ။ စာေပအမ်ဳိးအစားတမ်ဳိးနဲ႔တမ်ဳိး မတူပါဘူး။ ပညာအရည္ အခ်င္းနဲ႔ ပါရမီခ်င္းလဲမတူပါဘူး။ သူတုိ႔စာေတြဖတ္ဖူးရင္ ႏႈိုင္းယွဥ္ၿပီးသိမွာပါ။
ဆရာထင္က သေရာ္စာေရးသူပါ။ ခုအခါဆရာထင္နဲ႔အတူ ေခတ္စမ္းစာဆုိေတြ တေယာက္မွမရွိၾကေတာ့၊ သူတုိ႔ေနာက္နားက ဆရာတာရာလဲမရွိေတာ့-။ ေတြးမိတုိင္းလြမ္းမိပါတယ္။ လြမ္းမိလုိ႔ေရးမိတဲ့စာနဲ႔ ဆရာထင္ကုိ ကန္ေတာ့လုိက္ပါတယ္။
ေအာင္ဆန္းဟာတဦးတည္းေသာ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးသုခမိန္လို႔ ဆရာေျပာခဲ့သလုိ ဆရာထင္ဟာ တဦးတည္းေသာ ျမန္မာ့သေရာ္ စာေရး ဆရာပါလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ေျပာေနၾကပါတယ္။ ဒီစကားကုိၾကားရင္“ ေမာင္ရင္တုိ႔က သေရာ္စာဆုိတာ ဘာမွန္းသိလုိ႔လား” လုိ႔ ဆရာျပန္ေထ့ မယ္ထင္ပါေၾကာင္း။ က်ေနာ္ေမာင္စြမ္းရည္ပါ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
