အခုလဲ ကၽြန္မ အေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာျပခ်င္တာဆိုေတာ႔ တစ္ခ်ိဳ႕ ေနရာေတြမွာ ၾကြားလံုးေလးေတြ ပါရင္လဲ သီးခံလို႔ ေျပာရမွာပါဘဲ။ ကၽြန္မနာမည္လား။ အေရး မၾကီးပါဘူး။ ကၽြန္မ ဆိုတဲ႔ နာမ္စားသံုးလို႔ ဟိုး…အခ်စ္၀တၳဳေတြထဲက ေမာင္နဲ႔ ကၽြန္မ၊ ရွင္နဲ႔ ကၽြန္မ စတဲ႔ ကၽြန္မလိုမ်ိဳး ကၽြန္မမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မလို႔ သံုးတာ စာဖတ္သူကို ယဥ္ေက်းသမွဳနဲ႔ နာမ္စား သံုးတယ္လို႔ဘဲမွတ္ပါ။ ကၽြန္မအသက္ ၆၄ ရိွၿပီ။ တကယ္ဆိုရင္ သားတို႔၊ သမီးတို႔ လို႔ ေျပာမယ္ဆို ေျပာရပါၿပီ။
ေနာက္ၿပီး ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဆရာမ အလုပ္ဘဲ လုပ္လာခဲ႔တဲ႔ သူပီပီ သားတို႔၊ သမီးတို႔ ေခၚတာလဲ ႏွဳတ္က က်ိဳးေနၿပီ။ ဒါေပမယ္႔ အခုေတာ႔ ေလးစားရိုေသတဲ႔ အေနနဲ႔ ကၽြန္မလို႔ဘဲ သံုးပါရေစေတာ႔။
ေနအံုး….ကၽြန္မ အေၾကာင္း၊ အိမ္ေထာင္ေရး အေၾကာင္း မေျပာခင္ အေမနဲ႔ အေဖ႔ အေၾကာင္း ေျပာရအံုးမယ္။ ကၽြန္မ လူမွန္းသိစအရြယ္ ဘဘ လို႔ ေခၚႏိုင္တဲ႔ အရြယ္မွာ ကၽြန္မ အေဖက ရွမ္းျပည္ဘက္ ထြက္သြားတာဆိုလား၊ ဘာဆိုလား အေမျပန္ေျပာျပလို႔ သိရတာဘဲ။ ကၽြန္မကေတာ႔ ဘဘ လို႔ ေခၚတာလဲ မမွတ္မိဘူး။ မ်က္ႏွာေတာင္ ျပန္စဥ္းစားရင္ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး။ အေမနဲ႔ အေဖနဲ႔က အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္မေျပဘူး ထင္ပါရဲ႕။ အေဖကလဲ လားရိွဳးဘက္မွာ ေနာက္အိမ္ေထာင္ က်ဆိုလား ၾကားရရဲ႕။ ကၽြန္မရဲ႕ အေဖတူ အေမကြဲ ေမာင္ႏွမေတြေတာင္ ရိွတယ္လို႔ ဆိုၾကရဲ႕။ ဒါေပမယ္လဲ သူတို႔ကလဲ ကိုယ္႔ဆီမလာ။ ကိုယ္ကလဲ မသြားႏုိင္။
ကၽြန္မကလဲ အေဖ႔အေၾကာင္းကို အေမ႔ကို ႏိွဳက္ႏိွဳက္ခၽြတ္ခၽြတ္ ေမးၾကည္႔မေနပါဘူး။ ငယ္ဘ၀ကို သိပ္ၿပီး မွတ္မွတ္ရရ ရိွေနခ်င္တာလဲ မရိွပါဘူး။ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္ဘ၀ကို ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိတာကေတာ႔ ကၽြန္မအိပ္ရာက ႏိုးရင္ အေမက အိမ္မွာ မရိွေတာ႔ဘူး။ ေဆးလိပ္ခံုမွာ ေဆးလိပ္ လိပ္တဲ႔ ေဆးလိပ္သမဆိုေတာ႔ မနက္အေစာၾကီး အိပ္ရာထ။ ကၽြန္မ အတြက္ မနက္စာျပင္။ သနပ္ခါးေသြးေပးသြား။ ၿပီးရင္ ေဆးလိပ္ခံုထြက္သြားတာဘဲ။
ကၽြန္မက ေက်ာင္းခ်ိန္နားနီးမွ အိပ္ရာက လူးလဲထ။ အေမျပင္ေပးထားတဲ႔ မနက္စာ ထမင္းၾကမ္းနဲ႔ အေၾကာ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ေကာက္ညွင္းေပါင္း ျဖစ္ျဖစ္ ခပ္သြက္သြက္စား။ ေက်ာင္းကို အျမန္ေျပး။ ေန႔ခင္းစာကို အေမခ်က္ထားတဲ႔ ဟင္းနဲ႔ ထမင္းကို အိမ္မွာ ျပန္စား။ ေက်ာင္းကို ျပန္။ ညေန ေက်ာင္းဆင္း အိမ္ျပန္လာေတာ႔ အေမက အိမ္ျပန္ေရာက္ေနၿပီ။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေရမိုးခ်ိဳး။ အေမက ဘုရားရွစ္ခိုး။ ကၽြန္မက ေက်ာင္းကပါလာတဲ႔ အိမ္စာေတြနဲ႔ စာေတြက်က္။ ၿပီးရင္ အိပ္ရာ၀င္ၾက။
အေမက ကၽြန္မ ေက်ာင္းစာေတြ လိုက္ႏိုင္လား၊ မလိုက္ႏိုင္ဘူးလား မသိဘူး။ မသိဆို အေမက ေလးတန္းေတာင္ ေအာင္ရွာတာ ဟုတ္ဘူး။ ေအာင္မယ္…ဒါေပမယ္႔ သူ႔သြား အထင္မေသးနဲ႔။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း ပညာသင္ၾကားေရးက ၿပီးလာတဲ႔သူ ပီပီ ဇာတ္ၾကီးဆယ္ဖြဲ႔၊ ငါးရာ႔ ငါးဆယ္ ဇာတ္နိပါတ္၊ ဘုရားရွစ္ခိုး၊ ေမတၱာပို႔ အကုန္ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူစိတ္၀င္စားတဲ႔ နတ္ေတြအေၾကာင္းကလဲ ဘာေျပာသလဲ မေမးနဲ႔။ ေခတ္ပညာေတြ ျဖစ္တဲ႔ သခ်ာၤ၊ သိပၸံ၊ ပထ၀ီ ဘာမွ မသိဘူး။
ဒီေတာ႔ ကၽြန္မက စာမလိုက္ႏိုင္ရင္ ေဘးအိမ္က အတန္းၾကီးေတြတက္ေနတဲ႔ မမအုန္း (အခုေတာ႔ ေသရွာၿပီထင္ပါရဲ႕) တို႔ ညီအမေတြစီ စာသြားေမး။ အေမက ကၽြန္မပညာေရးနဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး ဆိုးသည္၊ ေကာင္းသည္ တစ္ခြန္းမွ မေျပာဘူး။ သူေျပာတာ တစ္ခြန္းဘဲ။ ငါ႔သမီး ပညာတတ္ၾကီး ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစား။ အေမလို ေဆးလိပ္သမ အျဖစ္မခံနဲ႔တဲ႔။ ကၽြန္မကေတာ႔ အေမ႔ ေဆးလိပ္သမ ဘ၀ကို နိမ္႔က်တယ္ ဘာရယ္လဲ သိပ္ေတြးေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ပိုင္ ဥာဏ္ေလးလဲ နည္းနည္းေကာင္း၊ စာကိုလဲ ေလးေလးစားစား ၾကည္႔ခဲ႔ေတာ႔ တစ္ႏွစ္တစ္တန္းနဲ႔ ဆယ္တန္းလဲ ႏွစ္ျခင္းေပါက္ ေအာင္ခဲ႔တယ္။
ဆယ္တန္းေအာင္၊ မႏၱေလး ေဒသေကာလိပ္လာတက္ေတာ႔ သူနဲ႔ စေတြ႔တာဘဲ။ သူဆိုတာ ကၽြန္မ အမ်ိဳးသားေပါ႔။ သူက မႏၱေလးသား။ ကၽြန္မထက္ ငါးႏွစ္ေလာက္ အသက္ၾကီးတယ္။ ကၽြန္မကေတာ႔ သူ႔ကို သူ႔အိမ္က ေခၚသလို ကိုလတ္ လို႔ လိုက္ေခၚတယ္။ ကိုလတ္ကို ကၽြန္မ ခ်စ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကိုလတ္က အရာရာမွာ ေပါ႔ေပါ႔ေလ်ာ႔ေလ်ာ႔ဘဲ။ အေလးအနက္မထားဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မလို ေတာက တက္လာတဲ႔ ေဆးလိပ္သမ သမီး ေတာသူအတြက္ေတာ႔ ကိုလတ္က အားကိုးစရာပါ။ ဒီလိုနဲ႔…နားနဲ႔ မနာ..ဖ၀ါးနဲ႔သာ နာပါေတာ႔။ ကၽြန္မနဲ႔ ကိုလတ္ လြန္လြန္က်ဴးက်ဴး ျဖစ္ခဲ႔ၾကတယ္။ အေမကလဲ သူ႔၀မ္းက ေမြးထားၿပီး တစ္သက္လံုး အတူေနလာတဲ႔ သမီးဘဲ။ သိေတာ႔တာေပါ႔။
ကိုင္းပါ တိုတုိဘဲ ေျပာၾကပါစို႔….ကိုလတ္နဲ႔ ကၽြန္မ အိမ္ေထာင္က်ေတာ႔ ကၽြန္မအသက္ ဘာရိွအံုးမလဲ။ ၁၉ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ဘဲ ရိွအံုးမွာေပါ႔။ ဆရာျဖစ္ TTC က ဆင္းခါနီးေနပါၿပီ။ ကၽြန္မအိမ္ေထာင္က်ေတာ႔ အေမလဲ မႏၱေလးမွာ လိုက္လာေနတယ္။ မႏၱေလး အေနာက္ပိုင္း မီးျခစ္စက္၀င္း နားေလးက ကိုလတ္တို႔ အိမ္၀ိုင္းထဲမွာ အိမ္ေလး တစ္လံုး ျဖစ္သလို ေဆာက္ၿပီး သားအမိႏွစ္ေယာက္ ကိုလတ္မ်က္ႏွာ တစ္ရြာထင္ၿပီး ေနခဲ႔ၾကတာပါ။
ကၽြန္မ အိမ္ေထာင္ေရးလား။ အဆင္မေျပပါဘူး။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္၊ အလုပ္ အကိုင္ကမရိွေသး။ ကိုလတ္ကလဲ လူပ်ိဳစိတ္မေပ်ာက္။ ကၽြန္မကလဲ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ မာန္မာန ၾကီးၾကီး။ ရန္ျဖစ္ရ၊ သတ္ရတာ ဘယ္နည္းလိမ္႔မလဲ။ ကိုလတ္အေမ ကၽြန္မ ေယာကၡမၾကီးကလဲ ခပ္ဆိုးဆိုးပါ။ ေယာကၡမနဲ႔ ေခၽြးမ မတည္႔တာ မထူးဆန္းေပမယ္႔ ကၽြန္မကို ဆိုရင္ ေယာကၡမၾကီးက သိပ္ႏိွမ္တယ္။ ကၽြန္မကို ႏိွမ္တာ ထား အံုးေတာ႔ ။ အေမ႔ကို ေဆးလိပ္သမၾကီးက ဘာက..ညာက ဆိုၿပီး ေျပာတာေတာ႔ လြန္တယ္ ထင္တာဘဲေလ။ ကိုလတ္အေဖ၊ ကၽြန္မ ေယာက္ကၡထီးၾကီးကေတာ႔ လူေအးၾကီး။ ဘယ္ေလာက္ေအးသလဲဆုိရင္ သူ႔ေရွ႕မွာ သူ႔သားသမီးေတြ ရန္ျဖစ္လို႔ အခ်င္းခ်င္း ဖိနပ္ေတြနဲ႔ ေကာက္ေပါက္ၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာနားက ျဖတ္သြားတာေတာင္ တစ္ခြန္း ထမေျပာဘူး။ မ်က္လံုးၾကီးမိွတ္ၿပီး ၀င္သက္၊ ထြက္သက္ဘဲ မွတ္ေနတာလား။ စိတ္ဘဲ ပ်က္တာလားေတာ႔ မသိဘူးေပါ႔။
အင္းပါ…ေနာက္ေတာ႔ ကၽြန္မကလဲ SAT (အထက္တန္းျပ ဆရာမ) ျဖစ္။ ကိုလတ္ကလဲ SAT ျဖစ္။ ကိုလတ္ကလဲ သူနဲ႔ ကၽြန္မ တစ္နယ္ထဲ မက်ေအာင္ posting တင္သလားေတာ႔ မေျပာတတ္ဘူး။ လင္မယားကြဲသာ ကြဲေရာ။ ဘယ္ေတာ႔မွ တစ္ေက်ာင္းထဲ အလုပ္ တူတူ မလုပ္ဘူး ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆုိရင္ ကိုလတ္က လာရင္လာ၊ ကၽြန္မက သူ႔ဆီသြားခ်င္သြား။ တစ္ႏွစ္မွာ ေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ သံုးလေလာက္ဘဲ လင္ရယ္၊ မယားရယ္ ဘ၀ ရတာပါ။
ဒါနဲ႔ဘဲ ကၽြန္မ သမီးသံုးေယာက္နဲ႔ အငယ္ဆံုး အေကာင္ ေယာကၤ်ားေလး တစ္ေယာက္ရလာတယ္။ သားေယာကၤ်ားလိုခ်င္လို႔ ေမြးရင္း ေမြးရင္းနဲ႔ ဆရာမ ဘ၀နဲ႔ သားသမီး ေလးေယာက္ ရလာတာဘဲ။ အခုကၽြန္မ သမီးေတြ ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔တင္ ေတာ္ပါၿပီ အေမရယ္၊ အေမမ်ား ကၽြန္မတို႔ ေလးေယာက္ ဘယ္လို သတိၱနဲ႔မ်ား ေမြးလာပါလိမ္႔လို႔ ေမးတတ္ၾကတယ္။ ကၽြန္မ ျပန္စဥ္းစားၾကည္႔တယ္။ အေမ႔ေက်းဇူးေတြေလ။ ကၽြန္မက ေမြးၿပီး သမီး တာ၀န္က်ရာ နယ္မွန္သမွ် လိုက္ေနတဲ႔ အေမ႔ေက်းဇူးေတြေပါ႔။ ဒီေကာင္မ သံုးေယာက္နဲ႔ ဟုိေကာင္ သူ႔ေမၾကီးလက္ေပၚ ၾကီးတာဘဲ။ ကၽြန္မက ေက်ာင္းနဲ႔ အပို၀င္ေငြေလး ရေအာင္ က်ဴရွင္ျပရနဲ႔ ဘယ္မွာ ကေလးေတြ ျပန္ၾကည္႔ႏိုင္မလဲ။
ကိုလတ္နဲ႔ ကၽြန္မ အိမ္ေထာင္ကြဲေတာ႔ အၾကီးေကာင္မ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးစ။ အငယ္ေကာင္ဆို ေလးတန္းတက္မွာ။ အၾကီးမက ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ႔ နယ္ေက်ာင္းကေန ေျခာက္ဘာသာ ဂုဏ္ထူး၊ ခိုးမခ်ဘဲနဲ႔ ေအာင္တာလို႔ ေျပာရင္ ကၽြန္မကို ၾကြားတယ္လို႔ ေျပာမွာလား၊ သမီးအတြက္ ဂုဏ္ယူတဲ႔ အေမလို႔ ေျပာမလား။ ထင္ခ်င္သလို ထင္ေပါ႔ေလ။ ေျပာၿပီး ပါၿပီေရာ။ နည္းနည္းေတာ႔ ၾကြားမယ္ လို႔ေလ။ ဟုတ္တယ္။ သမီးက ေဆးေက်ာင္းတက္ဖို႔ လုပ္ေနတံုး။ ၈၈ အေရး အခင္းၾကီး ၿပီးခါစ။
ကိုလတ္နဲ႔ ကၽြန္မ အိမ္ေထာင္ေရးက ဘယ္လိုမွ ျပန္ညိွလို႔ မရေတာ႔ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာတာ။ သားသမီး ေလးေယာက္ရိွမွ ကြဲရသလားလို႔ ေမးမယ္ဆိုလဲ ေမးစရာေပါ႔။ တကယ္ကြဲမယ္ဆိုရင္ အၾကီးေကာင္မ ေမြးၿပီးကတည္းက အိမ္ေထာင္ကြဲတာ ၾကာေပါ႔။ သီးခံရင္း သီးခံရင္း၊ ငယ္လင္ငယ္မယား ခ်စ္တာေရာ ပါေတာ႔ သူေခ်ာ႔ရင္ ပါ ပါသြားၿပီး အခု သားသမီးေတြ အရြယ္ေရာက္မွ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ေတာ႔လို႔။
သတၱ၀ါေတြမွာ အထီးေတြက အမေတြထက္ ပိုၿပီး တာ၀န္ယူစိတ္ နည္းတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မတို႔ ေလာကၾကီးမွာ အနိမ္႔ဆံုးလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ႔ ေခြးေတြမွာဘဲ ၾကည္႔ေတာ႔။ ေခြးထီးေတြက သူ႔ကိစၥ ၀ိစၥၿပီးရင္ (ကန္ေတာ႔ပါရွင္။ ကေလး ေလးေယာက္ အေမ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ၾကီးေျပာတယ္လို႔ မွတ္ပါ) ဘယ္မွာ ျပန္ၾကည္႔လို႔လဲ။ ေခြးမေတြသာ ေမြးလာတဲ႔ သားသမီးေတြကို ရွာေဖြ ေကၽြးရ၊ ေမြးရနဲ႔။ ေနာက္ ၾကက္ဖနဲ႔ ၾကက္သအုပ္မၾကီးေတြၾကည္႔။ ကၽြန္မဆိုလုိခ်င္တာက ေယာက္က်ာၤးေတြကို တိရိစာၦန္စိတ္ရိွတယ္လို႔ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မိသားစုအေပၚ၊ အိမ္ေထာင္႔အေပၚမွာ သံေယာဇဥ္ ရိွၾကစတမ္းဆုိရင္ ေယာက်ာၤးေတြက ေမြးရာပါ အထီးစိတ္ ရိွၾကတယ္လို႔ ဆိုလိုခ်င္တာ။ ဟို စာေရး ဆရာမေလး ဂ်ဴး လိုလဲ ေယာက်ာၤးေတြ ကို သရုပ္ေပၚေအာင္ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေစ႔ေစ႔စပ္စပ္ မခြဲျခားတတ္ေတာ႔ ကၽြန္မ ေျပာခ်င္တာ သေဘာေပါက္မယ္ ထင္တာဘဲ။
ကိုလတ္ကလဲ ေယာက်ၤားဘဲ။ မိသားစုအေပၚ သံေယာဇဥ္နည္းတယ္။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ မိန္းမေတြနဲ႔ လက္ေတာက္ေလာက္ သားငယ္ေကာင္ေနတဲ႔ အိမ္ ၀န္းထရံ မလံုတာ သံတစ္ေခ်ာင္း ရုိက္ၿပီး မဖာ ေထး ေပးဘူး ဘူး။ ကၽြန္မသာ သံမရိုက္ႏိုင္လို႔ ေၾကးနန္းၾကိဳးေတြနဲ႔ တုပ္၊ ကာ၊ ဆို႔ လုပ္ခ်င္ လုပ္မယ္။ သူက မနက္လင္းလာရင္ လၻက္ရည္ဆိုင္ ထြက္သြားတာ ေန႔ခင္း ထမင္းစားခ်ိန္အထိ။ ေန႔ခင္း ထမင္းစားၿပီးရင္ အိပ္ေနတာ ညေန သံုးေလးနာရီ။ ၿပီးရင္ ေနာက္တစ္ေၾကာအျပင္ထြက္သြားၿပီ။ ျပန္လာၿပီဆိုရင္ ည ရွစ္နာရီ။ ကိုးနာရီ။ သမီးေတြရိွိလို႔ လြန္လြန္က်ဴးက်ဴး ေသာက္မလာေပမယ္႔ အနံ႔ေလး ပါလာတတ္တယ္။
ေမတၱာဆိုတာ စစ္မွန္ရင္ မကုန္ဘူးလို႔ ေျပာၾကတယ္။ အလကားပါ။ ကၽြန္မအတြက္ေတာ႔ ကုန္တယ္။ ကိုလတ္ကို ကၽြန္မ ငယ္ငယ္ကတည္းက ခ်စ္ခဲ႔တာဘဲ။ အရူး အမူးေပါ႔။ ကိုလတ္က တကယ္လဲ ေခ်ာတယ္။ ေနာက္ေတာ႔လဲ သီးခံရတာေတြမ်ားလာ၊ သူ႔ထက္ ပိုၿပီး ခ်စ္ရမယ္႔ ၊ ဂရုစိုက္ရမယ္႔ သား သမီးေတြ ရိွလာေတာ႔လဲ ေမတၱာက ကုန္ခန္းလာတယ္။ ေမတၱာတံုးတာ မဟုတ္ဘူး။ ခ်စ္တာလဲ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ မုန္းတာလဲ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ ေနခ်င္သလိုေနေတာ႔။ သားသမီးေတြ မ်က္ႏွာနဲ႔ အိမ္ေထာင္လဲ မကြဲခ်င္လို႔ သီးခံေပမယ္႔ ေနာက္ဆံုး ဘယ္လိုမွ မျဖစ္သာလြန္းလို႔ ကြဲခဲ႔ရတာ။
မျဖစ္သာဘူးဆိုတာ သူ႔ ငယ္ရည္းစားေပါ႔။ ကၽြန္မနဲ႔ သမီးရည္းစား မျဖစ္ခင္ ကိုလတ္ရည္းစားလို႔ ေျပာတာဘဲ။ ကိုလတ္က အေရးအခင္းၾကီးအတြင္း အိမ္မွာ ဘုရင္တစ္ပါးလို လာေန။ ကၽြန္မနဲ႔ အေမကလဲ သူ႔ကို မသိတတ္ရေကာင္းလားဆိုၿပီး ဆူ၊ပူ၊ ေဆာင္႔၊ေအာင္႔။ သူကလဲ စိတ္ေတြ ညစ္လာတယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ျပန္ခ်ိတ္မိၿပီး ေနာက္ေတာ႔ ႏွစ္ေယာက္ သေဘာတူ လမ္းခြဲလုိက္ၾကတာပါ။ သားသမီးေတြကို သူကလဲ ေခၚသြားမယ္လို႔လဲ တစ္ခြန္း မေျပာဘူး။ ကၽြန္မကလဲ သူေတာင္းလာရင္ေတာင္ ထည္႔မေပးႏုိင္ပါဘူး။ ကုိလတ္ကို ကၽြန္မက သား၊ သမီး စရိတ္ေလး ေထာက္ပံ႔ဖို႔ ကၽြန္မ ေတာင္းဆိုတယ္။
ဟုတ္တယ္ေလ။ ကၽြန္မ ေက်ာင္းဆရာမ လစာနဲ႔ ေဆးေက်ာင္းတက္မယ္႔ သမီးနဲ႔ ပညာေရး မေခတဲ႔ သား သမီးေတြကို ဘယ္လို ေထာက္ပံ႔မလဲ။ ေအး…မင္း လိုခ်င္တဲ႔ ေငြ ငါေပးမယ္လို႔ ေျပာတာဘဲ။ တကယ္က်ေတာ႔ မေပးဘူး။ ဒါေတာ႔ ကၽြန္မ သီးမခံႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္မ ၀မ္းေရးအတြက္ ေတာင္းတာမဟုတ္ဘူး။ သူနဲ႔ ရထားတဲ႔ သူ႔ရင္ေသြး ကေလးေတြ ပညာေရးကို လူသတၱ၀ါျဖစ္တဲ႔ နင္က ဘာလို႔ မေပးခ်င္ရတာလဲလို႔ ကၽြန္မ စိတ္ဆိုးၿပီး တရားရံုးကေန တရားစြဲတယ္။ ရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူက အထက္တန္းေက်ာင္းအုပ္ လုပ္ဖို႔ ရာထူးတိုး တင္ထားတဲ႔ အခ်ိန္က်မွ ကၽြန္မက တရားသြားစြဲမိသလို ျဖစ္သြားတာဆိုေတာ႔ သူ႔ရာထူးတိုး ေနာက္ဆုတ္သြားတယ္။ ဒါေတာ႔ ကၽြန္မ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ကြယ္ရာမွာ ကၽြန္မ သက္သက္မဲ႔ သူ႔တက္လမ္းကို ဖ်က္ဆီးတယ္လို႔ ျပန္ၾကားရတယ္။ သူ႔တက္လမ္းနဲ႔ သားသမီးေတြ တက္လမ္း ေရြးရမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မဘယ္ကို ေရြးရမယ္ဆိုတာ တစ္ေရး အိပ္ စဥ္းစားစရာ မလိုဘူး။
ထားပါေတာ႔။ဒီလုိနဲ႔ သမီး အၾကီးလဲ ဆရာ၀န္ျဖစ္တယ္။ သမီး အလတ္လဲ ဆရာ၀န္ဘဲ။ သမီး အငယ္ကေတာ႔ သူ႔ ဆယ္တန္း အမွတ္ေပါင္းက အလတ္ေကာင္မထက္ကို မ်ားေပမယ္႔ တကၠသိုလ္၀င္ခြင္႔ေလွ်ာက္ေတာ႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေဆးေက်ာင္းမီွတယ္ဆိုၿပီး ေပါ႔ၿပီး ေဆးေက်ာင္းၿပီးေတာ႔ အီးေမဂ်ာ ေရြးခ်လိုက္တယ္ေလ။ သူ႔ႏွစ္က်မွ ေဆးေက်ာင္းမွတ္ေတြ စြတ္တင္လိုက္တာနဲ႔ ကေလးခမ်ာရူးမလိုလို ျဖစ္သြားလို႔ မနည္းစိတ္ဓာတ္ျပန္တက္လာေအာင္ လုပ္လုိက္ရတယ္။ အခုေတာ႔ သူလဲ တိုးရစ္ဂိုက္လုပ္ရင္း တိုးရစ္ဇင္ ကုမၸဏီေထာင္ထားတာ ဟိုေကာင္မ ႏွစ္ေယာက္ ေငြလိုရင္ေတာင္ သူ႔ဆီက ယူရတယ္။ ေအာင္ျမင္တယ္။
အငယ္ေကာင္လား။ “တစ္ေယာက္ဆို တစ္ေယာက္ ဆို သေလာက္ေလာက္” လို႔ သူ႔အေမၾကီး ေျပာသလိုပါဘဲ။ ကၽြန္မ ဆရာမလုပ္သက္ အႏွစ္ ေလးဆယ္နီးပါး လုပ္လာတာ ဒီေကာင္ေလာက္ ဥာဏ္ေကာင္းတာ တစ္ေယာက္မွ မေတြ႔ဘူး ဘူး။ တကယ္။ ကိုယ္႔သားမုိ႔ ကိုယ္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ စာတစ္ပုဒ္မ်ား သူစိတ္ပါရင္ ငါးမိနစ္အတြင္း အထစ္အေငါ႔မရိွ စာအံ႔ႏိုင္တယ္။ သခ်ာၤ၊ အဂၤလိပ္စာ သိပ္ၿပီး အေျခခံေကာင္းတယ္။ တစ္ပုဒ္ နမူနာျပၿပီး ဥာဏ္စမ္း ပုစာၦေတြ ေပးရင္ကိုဘဲ အကုန္မွန္ေအာင္ တြက္ႏိုင္တယ္။ သူ႔ေရွ႕က သူ႔အမသံုးေယာက္ ဘယ္ သူေလာက္ ဥာဏ္ေကာင္းမလဲ။ ဒါေပမယ္႔ သိတဲအတိုင္းဘဲ။ ဦးဂ်ိဳရိွတဲ႔ သတၱ၀ါ ဦးဂ်ိဳေၾကာင္႔ဘဲ ေသရသလို ဒီေကာင္လဲ သူဥာဏ္ေကာင္းတာကို အားသာခ်က္ၾကီးလို အသံုးခ်။ ဇြဲမရိွ။ မၾကိဳးစားနဲ႔။ ဆယ္တန္းကို ေဘာလံုးပြဲ ခိုးထြက္ၾကည္႔ရင္း ေျဖတာ ဂုဏ္ထူးက ႏွစ္ဘာသာ ပါလာေသးေတာ႔ သူ႔အမေတြနဲ႔ ကၽြန္မမွာ အံ႔ႀသလို႔ မဆံုးဘူး။
ကၽြန္မ ၾကြားခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဥာဏ္ေကာင္းတဲ႔ လူဟာ ဘယ္ေတာ႔မွ ေပါက္ေပါက္ ေျမာက္ေျမာက္ မျဖစ္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္မေတာ႔ ယံုတယ္။ အလတ္ေကာင္မ။ သူတို႔ ေမာင္ႏွမ ေလးေယာက္ထဲမွာ အထူဆံုး။ အ အဆံုး။ ဒါေပမယ္႔ ဇြဲရိွတယ္။ မေပါ႔ဘူး။ အခု သူ႔ဘ၀သူ ပံုမွန္ေလး ၾကိဳးစားတာ OG ပေရာ္ဖက္ဆာယူဖို႔ လုပ္ေနၿပီေလ။
အခု ကၽြန္မမွာလဲ ေျမးေတြ ရေနပါၿပီ။ အၾကီးမၾကီးကေတာ႔ ကၽြန္မလိုဘဲ အိမ္ေထာင္ေရး ကံမေကာင္းတာလား၊ ေယာက်ၤားေတြကို အထင္မၾကီးတဲ႔ စိတ္ေၾကာင္႔လား မသိပါဘူး။ သူလဲ ကၽြန္မလိုဘဲ အိမ္ေထာင္ကြဲတယ္။ သားအငယ္ေကာင္ကေတာ႔ ကၽြန္မကို ေျပာတယ္။ ဒီေကာင္က ကၽြန္မကဘဲ သူ႔ေက်းဇူး စားေသာက္ေနရတဲ႔ ေကာင္လုိ႔ ထင္သလား မသိပါဘူး။ အေမကို ေျပာတာ ၾကည္႔ပါအံုး။ အေမက သူမ်ား အိမ္ေထာင္ေရး ၀င္မပါနဲ႔ဗ်။ သူ႔ဘာသာ ရန္ျဖစ္ျဖစ္၊ လက္သီးနဲ႔ ထိုးထိုး၊ ဖက္ကိုက္ကိုက္ အေမက ၀င္မေျပာနဲ႔လို႔ ေျပာတာ။ ဟုတ္တာေပါ႔။ ဒင္းက ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြမွာ သူ႔ရဲ႕ ေခ်ာက္တီး ေခ်ာက္ခ်က္ အင္ဂ်င္နီယာ ဘာသာရပ္ေလးနဲ႔ လုပ္စားေနေတာ႔ သူ႔အမေတြ အိမ္ေထာင္ေရး ဘာသိမလဲ။ ကၽြန္မကေတာ႔ သမက္ေတြ အခ်ိဳးမေျပတာေတြ ျမင္ရေတာ႔ မေနႏိုင္ဘူး ေတာ္ေရ႕ လို႔ ဒင္းကို ေအာ္ေပးလိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ အၾကီးေကာင္မက ကၽြန္မ ေထာက္ပံ႔တဲ႔ မျဖစ္စေလာက္ ေငြေလးနဲ႔ ကိုယ္႔ဒူး ကိုယ္ခၽြန္ အလုပ္ေတြ လုပ္ၿပီး ဆရာ၀န္ဘဲ႔ြယူလာတာ။ သူ႔ေယာက္က်ၤားက ကိုလတ္ပံုစံအတိုင္း ခပ္ေပါ႔ေပါ႔။ မ်က္စိေရွ႕ ျမင္ေနရေတာ႔ ကုိယ္႔သမီးလဲ ျဖစ္ျပန္ေတာ႔ ဘယ္ေနႏိုင္မလဲ။ အို…ရွဳပ္တယ္။ ကိုယ္႔ဘာသာလဲ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရေသး။ ဒင္းတို႔လဲ မယား၀တၱရားေက်ေအာင္ ျပဳစုရအံုးမယ္ဆိုရင္ေတာ႔ မဟုတ္ဘူးေအ႔လို႔ ေျပာရပါေသးတယ္။ အေမတူ သမီးဘဲေလ အခုေတာ႔ သူလဲ အိမ္ေထာင္ကြဲ။ သူ႔သမီး ႏွစ္ေယာက္ ေျမးမ ႏွစ္ေယာက္ကုိ ကၽြန္မ ေစာင္႔ေရွာက္ရတာဘဲ အဖတ္တင္လိုက္တယ္။
အင္းပါ…ကၽြန္မ ေျပာခဲ႔တယ္ေလ။ ကိုယ္ေရး အတၳဳပၸတိၱဆိုေတာ႔ ကၽြန္မ နဲ႔ ကၽြန္မ သား၊ သမီးေတြ ေလာကၾကီးအေပၚမွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဒူး မေထာက္ ေခါင္းမငံု႔ဘဲ ကိုယ္႔ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ႏိုင္တာကိုဘဲ ၾကြားတာေပါ႔။ တကယ္က်ေတာ႔ အေမက မဆံုးခင္အထိ ကၽြန္မကို ေစာင္႔ေရွာက္သြားခဲ႔တာေလ။ ေနာက္ေတာ႔ ကၽြန္မကိုယ္တုိင္က အားငယ္ စိတ္ပ်က္ေနရင္ အေဖကို အားမကိုးရတဲ႔ ငါ႔ သား၊ သမီးေတြ မ်က္ႏွာငယ္ရွာမယ္ဆိုၿပီး ရင္ေကာ႔၊ ေခါင္းေမာ႔ တစ္ခုလပ္ဆိုတဲ႔ ဘ၀နဲ႔ တုိက္လာရတာ။ တကယ္ ပင္ပန္းတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ အလြန္ကို ပင္ပန္းပါတယ္။
ေငြေရး ေၾကးေရး ခ်ီးဟယ္ ငွားဟယ္ မလုပ္ခ်င္။ ဆရာမလစာနဲ႔ က်ဴရွင္ေလး ေခ်ာက္တီး ေခ်ာက္ခ်က္ ျပတာေလးကလြဲၿပီး က်န္တဲ႔ စီးပြားေရးလဲ မလုပ္တတ္ဆိုေတာ႔ ေခၽြတာရံုဘဲ ရိွတယ္။ ဟင္းေတြ မကုန္ႏိုင္ မခန္းႏိုင္ ျဖစ္ေအာင္ မခ်က္ဘူး။ ကေလးေတြကို ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္း စည္းကမ္းကိုင္ရတာဘဲ။ ဟို အငယ္ေကာင္ သူပုန္ စိတ္ အေမြးဆံုး။ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ အၾကီးမ အက်ီၤအက် အလတ္မ ၀တ္၊ အလတ္မ အက် အငယ္မ။ အငယ္မ အက် ရွပ္အက်ၤီေတြဆိုရင္ ဟုိေကာင္႔ကို ေဒါက္ျဖဳတ္၀တ္ခိုင္းရတာဘဲ။ ေယာက္က်ာၤးေလးဆိုေတာ႔ ရွက္ရွာတာေပါ႔။ သိသားဘဲ။ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္မဆိုရင္ မနက္က က်န္တဲ႔ ဟင္း အက်န္ေတြ သိုးခ်င္ခ်င္ ျဖစ္ေနတာေတာင္ ႏွေျမာလို႔ မျပစ္ရက္လို႔ ျပန္ျပန္စားစား လာခဲ႔တာ အခု အသက္ရလာေတာ႔ အစာအိမ္က ထစ္ခနဲ႔ဆို ၀မ္းပ်က္ၿပီ။ လမ္းေလွ်ာက္၊ မတ္တပ္ရပ္ စာသင္ရတာမ်ားေတာ႔ ဒူးေတြ အရြတ္ေတြက မေကာင္းေတာ႔ဘူး။
တစ္ခုေတာ႔ ေကာင္းတယ္။ အခု အသက္ရလာေတာ႔ ဒင္းတို႔လဲ သူတို႔ အလုပ္ အကိုင္နဲ႔ သူဆိုေတာ႔ ေျပလည္ၾကတယ္။ ကၽြန္မကလဲ သမက္ အငယ္ဆံုးေကာင္ ေျမ၀ိုင္းေတြ ၀ယ္၊ ေရာင္း လုပ္ေပးတာနဲ႔ အဆင္ေျပတယ္။ သူတို႔ကလဲ ႏိုင္သေလာက္ ေထာက္ပံ႔ၾကဆိုေတာ႔ အခုေတာ႔ ေငြေရး ေၾကးေရး မပူရေတာ႔ဘူးေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ တစ္သက္လံုး စစ္စစ္စီစီနဲ႔ သံုးစြဲလာခဲ႔တဲ႔ စိတ္ကို ဘယ္လို ျပင္မလဲ။ ကၽြန္မ သမီးသံုးေယာက္နဲ႔ အငယ္ေကာင္ ကသူတို႔ အေမကို နားလည္တယ္။ ေကာင္းသည္ ဆိုးသည္ ထိပ္တိုက္ေတြ႔ၿပီး အရင္လို မေျပာေတာ႔ေပမယ္႔ ေျမးမေတြက နားမလည္ဘူးေလ။ ေမၾကီးက ေအာက္တယ္။ ဒိတ္ေအာက္တယ္။ ဘာၾကီးမွန္းလဲ မသိဘူး။ ေသရင္ ကိုယ္႔ေနာက္မပါဘူး လုပ္ေနလို႔။ “ေအးေဟ႔…ေသရင္ ကိုယ္႔ေနာက္ မပါမွန္း သိလို႔ ေခၽြတာ တာ။ ဒါမွ နင္တို႔ သံုးလို႔ စြဲလို႔ အဆင္ေျပမွာလို႔” ပိတ္ေျပာရတယ္။
ဟုတ္တယ္ေလ။ ကၽြန္မ အခု ေရာဂါေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ျဖစ္ေနတာ လာျပန္ၿပီ အစာအိမ္ အစာမေျခႏိုင္ဘူး။ လာျပန္ၿပီ ေသြးတိုး၊ ဆီးခ်ိဳရိွတယ္။ ေက်ာက္ကပ္မွာ ေက်ာက္တည္လို႔ တစ္ခါခြဲထုတ္ၿပီး တစ္ခါက ပိုက္ထည္႔ၿပီး ေခ်ထားရတယ္။ ဘယ္ေျခေထာက္က ေကာင္းေကာင္း လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္လုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္စက္ ၀ယ္ထားရတယ္။ ဒါေတြ ဘယ္သူ၀ယ္ေပးလို႔လဲ။ ကၽြန္မကလဲ ၀ယ္ေပးေစခ်င္လို႔၊ ေမွ်ာ္ကိုးလို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ မိသားစုနဲ႔ သူတို႔၊ ဟိုအေကာင္ သူ႔ဘာသာ ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ သံုးေနရတဲ႔ အငယ္ေကာင္ကို မသိတတ္ဘူးလို႔လဲ ေျပာမေနခ်င္ဘူး။ ကၽြန္မ စုထား ေဆာင္းထားတဲ႔ ေငြေတြရိွလို႔ ဒီလို ေဆးကုႏိုင္တာေပါ႔။ သမီးေတြ ဆရာ၀န္ဆိုေတာ႔ ေဆးပညာ ဗဟုသုတ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ထိေရာက္ေအာင္ ကုႏိုင္တာကေတာ႔ အမွန္ဘဲ။
ဟိုတစ္ေလာက ကိုလတ္ဆိုရင္ ေနမေကာင္းျဖစ္တာ ခြဲစိပ္ကုသရမွာ ပိုက္ဆံ မရိွလို႔ သမီးရယ္ ငါ႔ကို ေငြလွည္႔ပါအံုးဆိုၿပီး သမီး အၾကီးဆီ ဖုန္းဆက္သတဲ႔ေလ။ တကယ္ဆို ဒီေကာင္မေလးချမာ သူ႔ဘာသာ အလုပ္လုပ္ၿပီး ဆရာ၀န္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားလာရရွာတာ။ သူ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မေထာက္ပံ႔ခဲ႔ဘူးဘူး။ အခု ပိုက္ဆံ ခ်ီးပါအံုးဆိုေတာ႔ သမီးျဖစ္သူ ဘယ္စိတ္ေကာင္းမလဲ။ ကၽြန္မကလဲ ႏုိင္သေလာက္ သံုးသိန္း လွဴလိုက္ပါတယ္။ လွဴတယ္လို႔ သံုးတယ္ေနာ္။ မရိွဆင္းရဲသား၊ မတတ္ႏိုင္တဲ႔ သူေတာင္ ကူညီရေသးတာဘဲ။ ဘ၀မွာ ကိုယ္႔ ေယာက္က်ၤား ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ လူကို မလွဴႏိုင္စရာ မရိွပါဘူး။ သမီးကိုေတာ႔ မွာရတာေပါ႔။ ငါေပးတယ္ မေျပာနဲ႔လို႔။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဘယ္သူ႔ကို မဆို ဘ၀ေန၀င္ခါနီးမွာ ငါ လုပ္ခဲ႔တာေတြ မွားၿပီလို႔ မထင္ေစခ်င္ဘူး။ မွားမွား မွန္မွန္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေသမယ္ဆို ေသေပါ႔။ ဒါဘဲ။
ဟိုေန႔က ကၽြန္မ ဗိုက္က ေအာင္႔တာ ေခၽြးေတြေတာင္ ပ်ံတယ္။ အျမဲတမ္း အာထရာေဆာင္းေတြ၊ အီးစီဂ်ီေတြ၊ မွန္ေျပာင္းေတြ ထည္႔ၾကည္႔ၿပီး စစ္ေနတာဆိုေတာ႔ ထူးျခားၿပီး ေရာဂါ မရိွဘူးဘဲ ထင္တာေပါ႔။ အၾကီးမ ႏွစ္ေယာက္ ဇြတ္တိုက္တြန္းလို႔ တစ္ကိုယ္လံုး ပိုက္စိပ္တိုက္ၿပီး ေနာက္ဆံုး ေဆးစစ္ထားတာေတာင္ အလြန္ဆံုး ရိွလွ ေလးလေပါ႔။ ၾကားထဲလဲ ထူးထူးျခားျခား ဘာမွ မျဖစ္ဘဲနဲ႔ အခုမွ ေကာက္ခါ ငင္ခါ ျဖစ္ေတာ႔ သမီးေတြကလဲ အေမ ဒညင္းသီးခိုးစားျပန္ၿပီလားလို႔ ေမးလို႔ ဟဲ႔..ငါမစားပါဘူးဟဲ႔လို႔ ေငါက္ရေသးတယ္။ ေက်ာက္ကပ္ေရာဂါနဲ႔ ဒညင္းသီးက လံုး၀ကို မတည္႔တာ။ ဒညင္းသီးၾကိဳက္လြန္းလို႔ တစ္ျခမ္းေလာက္ သူတို႔ မသိေအာင္ ခိုးစားလိုက္ၿပီဆုိရင္ ေနာက္ရက္ ဘယ္လိုမွ ညာမရေအာင္ ဗိုက္က နာေတာ႔တာ။
အခုေတာ႔ ကၽြန္မလဲ ခိုးမစားပါဘဲနဲ႔ နာတာဆိုေတာ႔ နည္းနည္းေတာ႔ အံ႔ႀသတယ္။ ဒါနဲ႔ အျပင္ေဆးခန္း ေကာင္းေကာင္းမွာ စစ္ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ အစာအိမ္ထဲမွာ အလံုးေတြ႔တယ္တဲ႔။ သမီးေတြကေတာ႔ မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္။ သမီးအၾကီးဆံုးက သူ႔ေမာင္အငယ္ဆံုးေကာင္ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ေနတဲ႔ ေကာင္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး လွမ္းေခၚေနသံၾကားရဲ႕။ မႏၱေလးက အငယ္မက သူ႔သမီး ကၽြန္မ ေျမးမ အငယ္ဆံုး အသြက္မကို ေခၚၿပီး ဆင္းလာရဲ႕။ အလတ္မကလဲ အရင္က ဖုန္းဆက္ရင္ေတာင္ အေမ..သမီး ေမြးခန္း၀င္ေတာ႔မွာမို႔ေနာ္ ဆိုၿပီး ဖုန္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ရွဳပ္တဲ႔ ေကာင္မ ခ်က္ခ်င္း ေပါက္ခ်လာတယ္ေလ။
သိပါၿပီ။ ကၽြန္မဗိုက္ထဲက ခံစားေနရတာနဲ႔ ဒီဆရာ၀န္မ သမီးႏွစ္ေယာက္ တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ႔ မ်က္စိ မ်က္ႏွာပ်က္ တိုင္ပင္ေနတာၾကည္႔ၿပီး ကၽြန္မ ေသေတာ႔မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အို….ေသခါမွ ေသေရာ။ အခုေတာ႔ ေျမးအငယ္ဆံုးမနဲ႔ စကားေျပာရတာ မ၀ဘူး။ တတ္လိုက္တဲ႔ ေကာင္မ။ ေပါလိုက္တဲ႔ စကား။ သြက္ကလဲ သြက္။ ခုေခတ္ကေလးေတြမ်ား ခ်စ္စရာလဲေကာင္း။ အျမင္ကတ္စရာလဲေကာင္း။ ေဆးေတြ ထပ္စစ္ၿပီး ညေနက်ေတာ႔ သမီးႏွစ္ေယာက္က ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္းေျပာလာတယ္။ အေမ႔ အစာအိမ္ထဲမွာ ကင္ဆာဆဲလ္ေတြ႔တယ္တဲ႔။ သမီးတို႔ ကုမယ္။ အေမ ခံႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါတဲ႔။ ကုေပါ႔။ ၀မ္းလဲ မနည္းပါဘူး။ တရားရတယ္လဲ မရိွပါဘူး။ ကုဖို႔ ပိုက္ဆံလဲ တတ္ႏိုင္ေနတယ္။ သမီးဆရာ၀န္မ ႏွစ္ေယာက္လဲ ရိွတယ္။ ကၽြန္မက ဘာပူေနရမွာလဲ။
သူတု႔ိေပးတဲ႔ ေဆးနဲ႔ ဓာတ္ေရာင္ျခည္နဲ႔ ကင္ဆာဆဲလ္ကို သတ္တယ္ဆိုလား မ်ိဳးစံုကုၾကတာဘဲ။ ကၽြန္မကေတာ႔ အသိကေတာ႔ မေပ်ာက္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္ခႏၶာၾကီးက ေမာလာတယ္။ ေျမးေတြ လက္ကိုင္ရဖုိ႔ လက္ေလးေျမွာက္တာေတာင္ ေမာလိုက္တာ။ ရင္ထဲမွာ လိွဳက္ၿပီးေတာ႔ကို ေမာတယ္။ ကၽြန္မ တစ္ေရးႏိုးေတာ႔ သားအငယ္ေကာင္ ေရာက္ေနၿပီ။ ဒီေကာင္ အိမ္ျပန္မလာတာ တစ္ႏွစ္ျပည္႔ေတာ႔မေပါ႔။ ဒီေကာင္ မ်က္ႏွာ မေကာင္းဘူး။ ဒီေကာင္က လိမၼာတဲ႔ ေကာင္မဟုတ္ဘူး။ သူ႔အေဖ ကိုလတ္လိုလဲ တစ္ကုိယ္ေကာင္းစိတ္ မ်ားတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကိုလတ္ကမွ အစ္ကိုေတြၾကားေနခဲ႔ရတဲ႔ သူမုိ႔ထင္တယ္။ ေယာက်ၤားစိတ္ ရိွတယ္။ ဒီေကာင္ကေတာ႔ သူ႔အေဖနဲ႔ ကြဲၿပီးကတည္းက မိန္းမေတြၾကားေနခဲ႔ရလို႔လား မသိဘူး။ မနာလို ၀န္တိုစိတ္ကလဲ မ်ားသား။
အေမေနေကာင္းလားဆိုေတာ႔ ဟဲ႔…ေနမေကာင္းလို႔ ေဆးရံုေပၚ ေရာက္ေနတာေပါ႔လို႔ ေငါက္ေတာ႔ ဟ..အေကာင္းၾကီး ရိွပါေသးတယ္ဟ။ ငါ႔ကို ေငါက္ႏိုင္ေသးတယ္လို႔ သူ႔အမေတြကို ျပန္လွည္႔ေနာက္ေနတာ ျမင္ေနရတယ္။ အဲဒီည သားအငယ္ ကၽြန္မကို ေစာင္႔အိပ္တယ္။ ည သန္းေခါင္ေက်ာ္ေတာ႔ ကၽြန္မ လန္းလာလိုက္တာ ထထိုင္ႏိုင္တယ္။ စကားေတြ ေျပာႏိုင္တယ္။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ စကားေတြ ထိုင္ေျပာေနတာ မနက္ သံုးနာရီထိုးသြားလို႔ သူဇြတ္ျပန္အိပ္ခိုင္းလို႔ အိပ္လိုက္ရတယ္။
ဒီေကာင္ ကၽြန္မ မအိပ္ခင္ ေဘးက ေမတၱာသုတ္ေတာ္ၾကီး စာရြက္ၾကည္႔ၿပီး ရြတ္ဖတ္ေနတာ စိတ္က အာရံုႏွစ္ထားလုိက္တယ္။ ဟုတ္တာေပါ႔။ ကၽြန္မ ေသမယ္ဆို ေသသြားႏိုင္တာဘဲ။ တကယ္ဆို ဘယ္ေသခ်င္အံုးမလဲ။ မရွက္ပါဘူး။ ေျမးေတြနဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔ ဆိုးတူ ေကာင္းဖက္ ရုန္းလာတဲ႔ သားနဲ႔ သမီးသံုးေယာက္ကို ဘယ္ခြဲခ်င္ပါ႔မလဲ။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မ လြန္ဆန္ႏိုင္တဲ႔ လမ္းမွ မဟုတ္တာ။ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီး ကိုယ္ေတာ္တုိင္ မလြန္ဆန္ႏိုင္တဲ႔လမ္းဘဲ။ ဒီေကာင္ေလး ရြတ္ဖတ္ေပးတဲ႔ ေမတၱာသုတ္သံကို စိတ္ႏွစ္ၿပီး ကၽြန္မအိပ္လိုက္တယ္ေလ။
မနက္လင္း ကၽြန္မကို ေဆးေသာက္ဖုိ႔ ႏိွဳးၾကေတာ႔ သူတုိ႔ မိသားစုအကုန္နီးပါးေလာက္ ေဆးရံု အခန္းထဲ ေရာက္ေနတယ္။ ကၽြန္မ ေဆးထေသာက္၊ ဆန္ျပဳပ္ထေသာက္ရင္း ကိုင္း …ငါ႔ကို ကန္ေတာ႔ၾကစမ္းလို႔ ခိုင္းမိတယ္။ အၾကီးမက မ်က္ႏွာပ်က္တယ္။ ဟဲ႔..ငါေသမွာ သိလို႔ မဟုတ္ဘူး။ နင္တို႔ ဒီလို စံုစံုလင္လင္ရိွတံုး ငါ႔ကို ကန္ေတာ႔တာ ခံခ်င္လို႔လို႔ ေျပာရေသးတယ္။
သား အငယ္ေကာင္ကေတာ႔ အဲဒီေန႔ တစ္ေန႔လံုး ကၽြန္မနားက မခြာရွာပါဘူး။ ကၽြန္မအိပ္ေနရင္ သူ႔အလုပ္ကိစၥဆိုလား ဖုန္းကလိေနေလရဲ႕။ ညေနဘက္ေရာက္ေတာ႔ ရင္ဘတ္ထဲကေရာ၊ ဗိုက္ထဲကေရာ ေနလို႔ မေကာင္းလိုက္တာ။ အင္း…ငါေတာ႔ ဒီေရာဂါက ေသရာပါမယ္ ထင္တယ္ သားေရ ဆိုေတာ႔ ဟုတ္…အေမ တရားေလးမွတ္ပါ။ ဒါေတြက သဘာ၀ေတြပါလို႔ ကၽြန္မကို ေျပာလို႔ အံ႔ႀသသြားတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ဒီေကာင္႔ကို ကၽြန္မက ဒီေလာက္ ေတြးတတ္လိမ္႔မယ္လို႔ မထင္ဘူး။ ဒီေကာင္က တစ္ခါတစ္ရံ ရင္႔က်က္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး လုပ္ခ်င္တာ လုပ္တဲ႔သူဆိုေတာ႔ သိပ္ေတာ႔ အထင္မၾကီးတာ အမွန္ဘဲ။ အခုေတာ႔ တရားမွတ္ပါတဲ႔လား။
နာတယ္ကို နာတယ္လုိ႔ မွတ္ရမွာလား။ ေအာင္႔တယ္ကို ေအာင္႔တယ္လို႔ မွတ္ရမွာလား။ ရင္ဘတ္ၾကီးထဲ ၾကပ္ၿပီး အသက္ရွဴမ၀တာကို မ၀ဘူးလုိ႔ မွတ္ရမွာလား။ စိတ္ကို အျငိမ္းခ်မ္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္မထားလိုက္တယ္။ ငါ႔သားေလး..ေမတၱာသုတ္ရြတ္စမ္းကြယ္လုိ႔ သူ႔ကို ခိုင္းရတယ္။ သူက ကၽြန္မလက္ကို ကိုင္ၿပီး ေမတၱာသုတ္ရြတ္ေပးရွာတယ္။ ကၽြန္မက သတၱေလာကၾကီး တစ္ခုလံုးကို ေမတၱာေတြ ပို႔ေ၀ပါတယ္။ ကၽြန္မ အခ်စ္ဆံုး သားေလးရဲ႕ လက္ကို ကိုင္ထားၿပီး ေမတၱာပို႔ရတာ လူျဖစ္ရတာ အျဖစ္ေတာ္လိုက္တာ။
ကၽြန္မ လူတစ္ကိုယ္လံုးေပ႔ါပါးၿပီး ေရာဂါခံစားေနရာေတြ ဘယ္ေတြ ေရာက္သြားပါလိမ္႔။ ကၽြန္မ အိပ္ရာႏိုးေတာ႔ အျပင္မွာ မလင္းတတ္ ေသးပါလား။ သားအငယ္လဲ ကၽြန္မေဘး ကုတင္ေပၚကို ေခါင္းၾကီးတင္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနပါ႔လား။ သူငယ္ငယ္က ဒီလို ပံုစံမ်ိဳး ခဏခဏ သူ႔အမေတြ စာၾကည္႔၀ိုင္းမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾက။ အဲသလိုမ်ိဳးဆိုရင္ ကၽြန္မက သူ႔ကို ငံု႔နမ္းၿပီး သူ႔ အမအၾကီးဆံုးကို အိပ္ရာထဲ ပို႔ခိုင္းရတယ္။ အခုလဲ ၾကည္႔စမ္း…အိပ္ေနလိုက္တာ ငယ္ရုပ္မေပ်ာက္ပါလား။ ကၽြန္မ သူ႔ကို ငယ္ငယ္တံုးကလို နမ္းခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတာနဲ႔ နမ္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ အျပင္ဘက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ႔တယ္ေလ။
အျပင္မွာ ႏွင္းေတြ ေဖြးေနေအာင္ က်ေနတယ္။ လမ္းၾကီး တစ္ခုလံုး မီးအလင္းေရာင္ေတြ ထိန္လင္းလို႔။ ကၽြန္မေလွ်ာက္လာလိုက္တာ ငယ္ငယ္က ကၽြန္မ အေမနဲ႔ ကၽြန္မ သားအမိႏွစ္ေယာက္တည္း ပြဲသြားၾကည္႔တာကို သတိရလာတယ္။ အဲဒီတံုးက သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာ္သလိုမ်ိဳး ကၽြန္မ ေပ်ာ္လာတယ္။ အဲဒီတံုးက အေမ႔လက္ကို စြဲၿပီး လုိက္ရတဲ႔ စိတ္ၾကည္ႏူး ခ်မ္းေျမ႔ လံုျခံဳမွဳမ်ိဳး အခု ကၽြန္မ ရတယ္ေလ။ ကၽြန္မ အဲဒီလမ္းၾကီးတစ္ေလွ်ာက္ ဆက္ၿပီးေတာ႔ ေလွ်ာက္လာခဲ႔လိုက္ေတာ႔တယ္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
very good story. also remind us to give ourselves time to meditate while we re healthy and not just be forgetful and busy with daily life since death ll come for sure one day
A good mother story of good writer, Ph
oe Htet.
အင္မတန္ေကာင္းေသာ၊ရိုးရွင္းသညိ့ကိုယ္ေရးအတၳဳပတိျဖစ္ပါသည္။က်ြန္ေတာ္လည္းအဲးီလိုေရးခ်င္ဆန္းပါဘိ