ဒါျဖင့္ရင္… ခ်စ္လုိ႕လား (Junior Win)

ဂ်ဴနီယာ၀င္း၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၊ ၂၀၁၄

ကၽြန္မတုိ႕ငယ္ငယ္တုန္းက ေဖေဖကေျပာဖူးတယ္။

“ကိုယ္အရမ္းမုန္းတဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ ဘာလက္ေဆာင္ေပးရမလဲ သိလား … တဲ့။ ေစ်းအၾကီးဆုံးပစၥည္း.. ဒါမွမဟုတ္လဲ.. အဖုိးတန္ပစၥည္းတစ္ခု ၀ယ္ေပးလုိက္။ ဥပမာ… ကင္မရာတစ္လုံး ေပးလုိက္ …”  တဲ့။

ကၽြန္မတုိ႕က နားမလည္ဖူး။

“ဘာလုိ႕တုန္းေဖေဖရဲ႕“ေပါ့။

“ကိုယ္မုန္းပါတယ္ ဆုိမွေတာ့ ကိုယ္ေတာင္မကိုင္ႏုိင္တဲ့ ကင္မရာ၀ယ္ေပးရမယ္ ဆုိတာၾကီးက”

ဒီေတာ့ ေဖေဖကရွင္းျပတယ္။

“ဒီလုိေလ။ ကိုယ္မုန္းတဲ့သူငယ္ခ်င္းက သူကင္မရာတစ္လုံးရေတာ့ လက္ေဆာင္ေပးတဲ့သူကုိ.. ငါ့ကုိေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပါလား… လုိ႕ေတာင္ ယူဆသြားမယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကိုယ္က ကင္မရာတစ္လုံး ရင္း လုိက္ရတာကိုး။ မ်က္နွာေတာင္ရသြားျပီး အမွတ္ေတာင္ ရသြားေသးတယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္းမွာ သူ႕ခင္မ်ာ ဓါတ္ပုံရုိက္ဖုိ႕ ဖလင္၀ယ္ရမယ္။ ရုိက္ျပ၊ီး ၾကည့္ခ်င္ျပန္ေတာ့ ဓါတ္ပုံဆုိင္ေျပးရမယ္။ ဓါတ္ပုံဖုိးေတြ ကုန္မယ္။ ကိုယ္ကဒါကုိၾကည့္ျပီး သူပိုက္ဆံေတြ ေတာ္ေတာ္ကုန္ေနျပီး ဒုကၡေရာက္ေနတာကုိျမင္ရတာ ဘယ္ေလာက္ ေက်နပ္စရာေကာင္းသလဲ။”

အင္း… ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္သလုိုလုိပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကင္မရာတစ္လုံးေတာင္ ၀ယ္ေပးရမယ္ဆုိတာကေတာ့ … မဟုတ္ေသးပါဘူး။ လက္ထဲက ေစ်းၾကီးေပးျပီး၀ယ္ထားတဲ့ ကင္ႏြန္ကင္မရာေလးကုိ ၾကည့္ျပီးေတြးမိတာပါ။ အဲသည္တုန္းက ဒစ္ဂ်စ္တယ္ေခတ္လဲ မဟုတ္ဘူးေလ။ ေမေမၾကီးက သူ႕စာမူခရလုိ႕ ေဖေဖ့အတြက္ဆုိျပးီ မွာေပးထားလုိ႕ရထားတဲ့ ကင္ႏြန္ကင္မရာေလးက ဒီေလာက္အဖုိးတန္ေနတာ။ သူမ်ားကုိ… အင္း… ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူမဟုတ္ပဲ… ကိုယ္မုန္းတဲ့သူကုိ ဒါမ်ိဴးေနာက္တစ္လုံး ၀ယ္ေပးရမယ္ဆုိတာကို သေဘာမတူပါဘူး။ ေဖေဖက ေနာက္ျပီးေျပာတာေနမွာပဲ…. ကၽြန္မက အဲသည္လုိပဲ စဥ္းစားလုိက္မိတယ္။ ျပန္ေတာ့မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ေမေမၾကီးက ေဖေဖ့အတြက္ဆုိျပီး သည္ကင္မရာ၀ယ္ေပးတာ မုန္းလုိ႕မွ မဟုတ္တာ။

အင္း … စဥ္းစားရင္း ရႈပ္ကုန္ျပီ။

***********

အခုေတာ့ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ေခတ္ထဲ ေရာက္လာျပီ။ ကၽြန္မစာမူခရတဲ့ပိုက္ဆံေတြ စုစုထားရာကေန ဒစ္ဂ်စ္တယ္ကင္မရာတစ္လုံး ကုိယ့္ဘာသာကိုယ္ ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲသည္တုန္းက ေဖေဖေျပာတာ သတိရမိလုိ္က္ေသးတယ္။ အင္း… အလုပ္ေတာ့ရႈပ္ဦးမယ္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္တယ္။ ကင္မရာရေတာ့ ရုိက္ခ်င္တယ္။ ဓါတ္ပုံေတြကုိ ကူးခ်င္တယ္။ အယ္ဘန္ထဲထည့္ျပီး ၾကည့္ခ်င္တယ္။ ပိုက္ဆံေတာ့ ကုန္သား။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္သေဘာအရေတာ့ လုိအပ္တဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္မုန္းတဲ့သူကုိေတာ ့၀ယ္ေပးရေလာက္ေအာင္အထိေတာ့ သေဘာမေကာင္းႏုိင္ေသးဘူး။ ကိုယ္ေတာင္မွ မနည္းၾကီးစုျပီး ၀ယ္ထားရတဲ့ဟာကုိ.. သူမ်ားကို… ကိုယ္မုန္းတဲ့သူကုိမွ လက္ေဆာင္ေပးရမယ္ ဆုိတာကေတာ့…သိပ္ေတာ့သေဘာမက်ေသးဘူး။

************************

သူငယ္ခ်င္းေတြက ဟမ္းဖုန္းကိုယ္စီနဲ႕။ ဖုန္းေတြကလည္း ေစ်းက ၾကီးွမွၾကီး။ သိန္း ၃၀၊ ၄၀ မကပါဘူး။ သူတုိ႕ခင္မ်ာလည္း ဖုန္းကလုိအပ္တဲ့ပစၥည္းအေနနဲ႕ စြန္႕စားျပီး ၀ယ္ထားရတာ။ သူတုိ႕ကုိင္ေနတာၾကည့္ျပီး အားေတာ့မက်ပါဘူး။ အလုပ္ရႈပ္လြန္းလုိ႕။ စကားေျပာေနတုန္း ဖုန္းလာတာကိုက ကၽြန္မကေတာ ့စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မိတယ္။ ေဘးကလူကုိ အားနာရမွန္းမသိဘူး။ လူမူေရးအရလညး္ သိပ္သေဘာမက်ဘူး။ အလုပ္ေတာ့ ျဖစ္ပုံရပါတယ္။ ကို္ယ္က မကုိင္နုိင္လုိ႕ ေျပာတယ္ျဖစ္ဦးမယ္။ အေရးတၾကီးအတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ ဖုန္းမရွိတဲ့ေနရာမ်ဴးိက်ေတာ့ တကယ္အသုံး၀င္မွာပါ။ စဥ္းစားၾကည့္တာပါ… တစ္ေယာက္ေယာက္က ကၽြန္မကုိ အဲသည္ သိန္းခ်ီတဲ့ဖုန္းတစ္လုံး လက္ေဆာင္မ်ားေပးရင္…. သူက ကၽြန္မကုိ တကယ္ခ်စ္လုိ႕ ေပးတာလား… ဒါမွမဟုတ္… ေဖေဖစဥ္းစားျပသလုိ…. ကၽြန္မကုိ ေတာ္ေတာ္မုန္းေနလုိ္႕မ်ားလား ….

*************************

          ေနာက္ပုိင္း ဖုနး္ေစ်းက က်လာလုိက္တာ သိန္း ၂၀။ ေနာက္ ၁၈ သိန္း။ ၁၅သိန္း … ကေန ၂ သိန္း ထိ က်သြားပါေရာလား။ အင္း… ကၽြန္မ နည္းနည္းစဥ္းစားၾကည့္လုိက္မိတယ္။ အခုဖုန္းေတြက အင္တာနက္ခ်ိတ္လုိ႕ ရသြားျပီတဲ့။ ကိုရီးယားကားထဲမွာလုိ လမ္းသြားရင္း… စားရင္းေသာက္ရင္း… သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ စကားေျပာရင္း ဖုန္းလာလုိ႕ ေကာက္ကိုင္ရတာမ်ဴးိ…က အခုျမန္မာျပည္မွာ နည္းနည္းေခတ္စားလာျပီ။ သူမ်ားတုိင္းျပည္မွာေတာ့ ဒါကုိ ေစ်းထဲက မွန္ဘီဒုိထဲက ေကာက္၀ယ္လုိက္ရုံ႔ပါပဲ။ နံပါတ္ေတာင္ ကိုယ္ၾကိဳက္တာေပးလုိ႕ရေသးတယ္။ ဒီမွာက သည္ေလာက္ေတာ့ မေပါမ်ားေသးဘူးေပါ့။ အဲဒါထက္ကုိ ကၽြန္မက အင္တာနက္ေတာ့ စိတ္၀င္စားတယ္။

ဒါနဲ႕ပဲ ကၽြန္မေမေမတုိိ႕က ကၽြန္မကိုင္ဖုိ႕ ဖုန္းတစ္လုံး၂သိန္းနဲ႕ ၀ယ္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္းေတာ့မရဘူး။ ၂ရက္ေလာက္ေတာ့ ေစာင့္ရတယ္။ ဟမ္းဆက္ကလည္း ၀ယ္ရေသးတယ္။ အင္တာနက္လည္း ေနာက္ ၅ ရက္ေလာက္ဆုိ ရျပီေပါ့။ ဖုန္းေလးတကိုင္ကုိင္နဲ႕.. အင္း… သူမ်ားေတြလုိေတာ့ လမ္းသြားရင္း ထုတ္မကုိင္ရဲေသးဘူး။ အိမ္ကလည္း တခ်ိန္လုံး သတိေပးေနတာ။ ခါးပုိက္နိုက္ခံရမယ္ သတိထားနဲ႕ ဘာနဲ႕။ ဖုန္းလာလည္း လူေတြသိပ္မ်ားတဲ့ေနရာမ်ဴိးမွာဆုိ ထုတ္မကုိင္နဲ႕တဲ့။ လမ္းကူးရင္းနဲ႕လည္း ဖုန္းေျပာတာမ်ဴိး ဖုန္းကုိင္တာမ်ူးိ မလုပ္နဲ႕တဲ့။ အင္း….ဆင္ျခင္လုိက္ရတာ။ သူမ်ားေတြေတာ့ သည္လုိပဲ ထုတ္ကိုင္ေနၾကတာပဲ။

ကၽြန္မစဥ္းစားမိတယ္။ ဒီလုိဖုန္းမ်ဴိးကုိ ကၽြန္မသိပ္မုန္းတဲ့သူတစ္ေယာက္ကုိ လက္ေဆာင္ေပးႏုိင္သလား။ အင္း… မေပးႏုိင္ေသးဘူး။ ကၽြန္မ အဲသည္ေလာက္ေတာ့ သေဘာမေကာင္းႏုိင္ေသးဘူး။ သည္လုိဖုန္းမ်ဴိးကိုင္ျပီး အလုပ္ရူပ္တာ၊ ပိုက္ဆံပုိကုန္တာေလာက္ကေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ။ ဒီလုိ ပုိက္ဆံကုန္တာကုိ ေပ်ာ္ေတာင္ ေပ်ာ္ေနၾကတာမဟုတ္လား။ ေဖေဖေျပာတာကုိ လက္မခံႏုိင္ေသးပါဘူး။

**********************

ေဟာ….. ေျပာရင္းဆုိရင္းကေန ဖုန္းေတြက ၁၅၀၀ က်ပ္ … တဲ့။

အိပ္မက္ေတာင္မမက္ဖူးတဲ့ ဖုန္းေတြရျပီဆုိပဲ။ အလကားေပးေနသလား မွတ္ရတယ္။ အဲ….ဖုနး္ကသာ အလကားေပးသလုိရေပမယ့္ …

ဟမ္းဆက္ေတြကေတာ့…….

အင္တာနက္ဖုိးက…..

တလတလကုိ…..

ဖုန္းေတြက ပ်က္ေတာ့ျပင္ခ………

အဖုိးတန္အခ်ိန္ေတြကေတာ့ ဖုန္း၊ အင္တာနက္ကမာၻထဲမွာ ကုန္သြားလုိက္တာ……..

တစ္ေန႕တစ္ေန႕……

ေဖေဖေျပာတာ သတိရသြားတယ္။

အလကားေပးသလုိပဲ ရလုိက္တာကေတာ့ ကၽြန္မတုိ႕အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ဖူးတဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္… ေနာက္ပုိင္း ကုန္လုိက္တဲ့ေငြ၊ အခ်ိန္…. အလုပ္ေတြ ရႈပ္သြားပုံကေတာ့…..

အင္း… ဒါေပမယ့္ သည္လုိလက္ေဆာင္မ်ဴိးကုိ ရလုိက္ေတာ့ ေပးတဲ့သူဘက္ကေတာ့ နံမယ္ေကာင္းရတာေပါ့။ သေဘာေကာင္းလုိက္တာေပါ့….. ငါတုိ႕ကုိ ေတာ္ေတာ္ ေစတနာထားတယ္ေပါ့… ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တာပဲေပါ့…

ဒါေပမယ့္… ကၽြန္မစဥ္းစားၾကည့္တာပါ။

ကၽြန္မတုိ႕ကုိခ်စ္လုိ႕ ေပးတာလား….။

အရမ္းမုန္းလြန္းလုိ႕မ်ားလား…..။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္ေတြေတာ့ ရႈပ္ၾကဦးမယ္။ ကၽြန္မတုိ႕ေတြ အလုပ္ရႈပ္ျပီး အဖုိးတန္အခ်ိန္ေတြ ကုန္ ကုန္ သြားတာကုိမ်ား ၾကည့္ျပီး….. သေဘာက်ေနတာမ်ား ရွိဦးမလား … လုိ႕ကၽြန္မေတြးလုိက္တာပါ။

ေဖေဖ့ကုိ ကၽြန္မစဥ္းစားမိတာေလး ေျပာလုိက္ဦးမယ္….။

(Photo – AP Photo/Khin Maung Win )