‘အာေဟး’ တခြန္းနဲ႔ ခရီးသြား ေတာလား
ေမာင္လူေရး၊ ဇန္န၀ါရီ ၃၁၊ ၂၀၁၄
တုိင္းရင္းသားေဒသေတြဆီသြားခ်င္လို႔ လမ္းရွာေနတုန္း ‘ရွမ္းျပည္လူမ်ဳိးေပါင္းစံု ျပည္သူ႔လြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႔ (ရ လ လ ဖ)’ က ႀကီးမွဴးက်င္းပတဲ့ ‘ပေဒသရာဇ္စနစ္ ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္ေရးေန’႔ လုိက္မလားလို႔ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာေတာ့ ပအို႔ဝ္ေဒသေရာက္ေရာဆုိပါေတာ့။
အဲဒီပြဲမွာ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က တုိင္းရင္းသားေတြလာၿပီး ရိုးရာအကနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖၾကတယ္။ ‘လီဆူး’ ေတာင္ပါေသး။
သတိထားမိတာက တုိင္းရင္းသားအကေတြဟာ ယဥ္ေက်းမႈဌာနက တုိင္းရင္းသားမဟုတ္သူေတြ ကတဲ့ဟာနဲ႔ အရသာက တျခားဆီ။ ဆီဆိုင္ေရာက္ေတာ့ စားရတဲ့ရွမ္းေခါက္ဆြဲနဲ႔ ကိုယ့္ဆီမွာ ရွမ္းမဟုတ္သူေတြလုပ္တဲ့ရွမ္းေခါက္ဆြဲအရသာကြာသလုိမ်ဳိး။
တိုင္းရင္းသားအကေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကကြက္က ရိုးရွင္းတယ္။ သံစဥ္လဲ မရွဳပ္ေထြးဘူး။ အေျပာင္းအလဲ နဲတယ္။ အဲဒါဟာ သူတို႔ရဲ႕လူေနမႈ၊ အက်င့္စရုိက္ကို ထင္ဟပ္တယ္။
အဲဒီကထဲက တုိင္းရင္းသားေဒသေတြသြားခ်င္စိတ္က အားေကာင္းေနတုန္း နာဂပြဲေတာ္လုိက္မလားတဲ့။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေမးေတာ့ ဂြတ္ထၿပီေပါ့ေလ။ မႏၱေလး ျမစ္ႀကီးနား၊ ကားနဲ႔သြား။
ျမစ္ႀကီးနားသြားေတာ့ မဲဇာေတာင္ကိုတက္တဲ့အခါမွာ လက္ဝဲသုႏၵရအမတ္ႀကီးရဲ႕ ရတုကိုသြားသတိရၿပီး “ မဲဇာ ‘ေျပာင္’ ေျခ၊ မီးေထြေထြတည့္၊ သစ္ေတြယြန္းၿပီ၊ ၿမိဳင္ေတာဆီက၊ ေရႊလီကိုသာ၊ တရွာေတာ့မိ၊ မိုးရွိရွိလွ်င္၊ ျပည္ႀကီး႕က်က္သေရ၊ ပ်က္က်ဳိးေက်သား၊ ေတာင္ေတြေငါ့ေငါ့၊ ကုန္းေမာ့ေမာ့ႏွင့္ ” လုိ႔ ရတုသံေျငာင္း ေျပာင္းၿပီးရြတ္ဆိုမိေသးတယ္။
တကယ္ပါ တလမ္းလံုး “ ေတာလဲေျပာင္ေျပာင္၊ ေတာင္လဲျပဳန္းျပဳန္း ” ျဖစ္ေနပါၿပီ။
ျမစ္ႀကီးနားေရာက္ေတာ့ ကားဆက္ငွားရတယ္။ ပါဂ်ဲရိုဘဲ တက္ႏိုင္္မယ္တဲ့။ အသြားအျပန္ ၁၂ သိန္း။ ျမစ္ႀကီးနားကေန တႏိုင္းၿမိဳ႕။ အဲဒီမွာ ညအိပ္။
(ပယင္းေမွာ္ရဲ႕ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ေနတဲ့တႏိုင္း)
ဟူးေကာင္းက်ားထိမ္းသိမ္းေရးေတာႀကီးထဲဝင္၊ က်ားရွိေသး၏၊ မရွိေသး၏ေတာ့မသိ။ ေက်ာက္ခဲလံုးလံုးေခ်ာေခ်ာေလးေတြနဲ႔ မ်က္စိတဆံုးျမင္ကြင္းက်ယ္ လြမ္းေမာဖြယ္ေခ်ာင္းကိုျဖတ္၊ ငွက္ေပ်ာရိုင္းေတာႀကီးထဲကိုဝင္။
ငွက္ေပ်ာေတာက ဆင္စာနဲ႔ ေျခလ်င္သြားနာဂေတြအတြက္ေတာ့ အခင္း၊ အမိုးနဲ႔ ညအိပ္တဲလုပ္တဲ့သဘာဝရဲ႕ အေကာင္းဆံုးလက္ေဆာင္ေပါ့။
အဲဒီေနာက္ ‘တရုံခ’ ဆိုတဲ့ ကူးတုိ႔ဆိပ္ေရာက္တယ္။
သမိုင္းဝင္လီဒိုလမ္းမႀကီးအတိုင္းခရီးဆက္ေတာ့ ‘ရွင္ေဗြယန ္’ ။ နာမည္ေလးက သိပ္လွ။ ေတာျပဳန္းေၾကာင္းသက္ေသျပတဲ့ နာဂေဒသအစၿမိဳ႕ေတာ္ကေလး။
အလြန္ေအးျမတဲ့ေဒသေတြဟာ အပူဒဏ္အႏၱရာယ္ကာကြယ္ေရးႏိုးေဆာ္ခ်က္ေတြ ထုတ္ျပန္ရတဲ့အထိ ေလာင္ကၽြမ္းသြားၿပီေကာ။
ရွင္ေဗြယန္ကေန ဟူးေကာင္းေတာ၊ လီဒိုလမ္းမႀကီးအတိုင္း နားလိုက္္၊ စမ္းေတြ႔တုိင္း ကားကိုေရတုိက္လိုက္၊ တေနရာမွာေတာ့ ထင္းရွဴးေသတၱာတလံုး ေတြ႔ရ၊ ဘာလဲၾကည့္ေတာ့ စက္သစ္တလံုး။ ကားသမားကေျပာတယ္။ ဒီလမ္းမွာ ပစၥည္းေပ်ာက္္တယ္ဆိုတာ မရွိဘူးတဲ့။ ဒါ ကားပ်က္တဲ့သူေတြ ထားခဲ့တာတဲ့။ အဆင္ေျပတဲ့အခ်ိန္္မွ လာသယ္။ ထားသြားတဲ့အတုိင္းဘဲ ရွိတယ္တဲ့။ နာဂေတြကလဲ သူမ်ားပစၥည္း ဘယ္ေတာ့မွမယူဘူးတဲ့။ ကားသမားခ်င္းလဲ သစၥာရွိတယ္တဲ့။ ဆိုင္ကယ္ပ်က္ရင္လဲ ဒီတိုင္းထားခဲ့။ ကားပ်က္လဲ ဒီတိုင္းထားခဲ့။ ေသာ့ခတ္စရာ မလုိဘူးတဲ့။ အခ်င္းခ်င္း ဟာသေလး ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ဒီဓေလ့ေကာင္းေတြ မၾကာခင္ ပ်က္ေတာ့မယ္လို႔။ ဘာ့ေၾကာင့္ဆို ဗမာေတြ အသြားအလာမ်ားလာလို႔လို႔။
အဲဒီရဲ႕ ေရွ႕နားမွာေတာ့ သစ္ခုတ္တာာေတြလဲ ေတြ႔ရတယ္။ တံတားလုပ္ဖုိ႔ထင္ပါရဲ႕။ ေအာ္ သစ္ေတြလဲပါး၊ က်ားေတြလဲကြယ္၊ သားေကာင္ေတြလဲ နယ္ေျပာင္းစရာ ေနရာေရာရွိပါေသးလားမသိ။ ေသခ်င္တဲ့က်ား ေတာေျပာင္း လုိ႔ စကားပံုရွိေပမဲ့ ေျပာင္းစရာေတာမရွိလုိ႔ က်ားေတြ ေသကုန္ၿပီဆိုရင္ေရာ။ စကားပံုသစ္ေတြ ျဖစ္ထြန္းေနေရာေပါ့။
တေတာင္ၿပီး တေတာင္တက္လိုက္တာ နာဂပြဲေတာ္က်င္းပရာ ‘နန္းယြန္းၿမိဳ႕ေတာ္’ ကို ေရာက္ခဲ့ပါၿပီေကာ။
‘နန္းယြန္း …’ တဲ့။ ဒီနာမည္ ဘယ္သူေပးသလဲ။
ပြဲက်င္းပရာ ကြင္းထဲဝင္သြားရင္ဘဲ တုန္း တုန္း တုန္း တုန္းနဲ႔ အဆက္မျပတ္ထုသံမ်ားၾကားရတယ္။
ပန္းတံုးတဲ့။ ေန႔ေရာ ညပါ ပြဲခင္းထဲေရာက္လာသူတုိင္း ထုၾကတယ္။
ေနာက္တခုက ဆုေတာင္းျခင္းေတြပါတဲ့ ဝါးလုံးတုိင္။ အလြန္ရွည္လ်ားတဲ့ ဝါးလံုးႀကီး။ အဲဒီမွာ ဝါးျခမ္း ျပားေလးေတြ ခ်ိတ္ဆြဲထားတယ္။ ဆုေတာင္းစကားေတြပါတယ္ဆိုဘဲ။ အဲဒီႀကီးကို ပြဲက်င္းပေတာ့ နာဂေတြ ညာသံေပးၿပီး ေထာင္ၾကတယ္။
သူတုိ႔ညာသံကေတာ့ သီခ်င္းဘဲဆိုဆို အကဘဲကက၊ ဘာလုပ္လုပ္ အာ ေဟး ဘဲ။ အာေဟးဆိုတာ မဂၤလာပါလုိ႔လဲ ေျပာရဲ႕။ ေကာင္းက်ဳိးျဖစ္ပါေစလုိ႔လဲ သေဘာရသတဲ့။ ေအာင္ပါေစလို႔လဲ အဓိပၸါယ္ေပါက္တယ္တဲ့။ က်ဳပ္တို႔ ပြဲလာသူအခ်င္းခ်င္းေတာင္ ေတြ႔ရင္ အာေဟး လုိ႔ ႏႈတ္ဆက္ေနၾကၿပီ။
နာဂႏွစ္သစ္ကူးပြဲနဲ႔အတူ အဲဒီမွာ တံတား ၂ စင္းဖြင့္ပြဲလဲတြဲက်င္းပတာေပါ့။ တုိင္းမွဴးႀကီးေရာ၊ ဝန္ႀကီးေတြေရာလာၾကတယ္။ နာဂတုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕ဒုကၡကေတာ့ လူႀကီးလာတိုင္း ေျပးႀကိဳရ၊ ကျပ ရတာပါဘဲ။ သူတုိ႔ တေနကုန္လံုး ကြင္းထဲမွာ လာထုိိင္ေနရတာ ေတြ႔ရတယ္။ မနက္အေစာႀကီးထဲကေပ့ါ။ အေႏြးထည္လဲ မဝတ္ရဘဲနဲ႔ေလ။ ဘာမွ ေကၽြးတာလဲ မေတြ႔ရဘူး။ ယုတ္စြအဆံုး ေရေသာက္တာေတာင္ မေတြ႔ရဘူး။ လူႀကီးေတြကေတာ့ ေခါင္ေရႀကိဳက္လိုက္၊ ဆတ္သားေျခာက္ေလးၿမံဳ႕လုိက္၊ ႏြားေနာက္သားတံုး ကိုက္လိုက္ေပါ့။ တျခားႏိုင္ငံတကာအဆင့္မွီီ အရက္ေတြလဲပါသေပါ့ေလ။ တေယာက္ကေတာ့
ေပါင္မုန္႔ေလးတလံုးေကၽြးတာ ျမင္လုိက္ရတယ္ဆုိလား။
ရင္နာစရာအေကာင္းဆံုး ျမင္ကြင္းတခုကိုလဲ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ရင္ထဲလဲ နာေနတုန္းပါဘဲ။ အဲဒါကေတာ့ ျပည္ေထာင္စုဝန္ႀကီးဦးအံုးျမင့္တဲ့။ နာဂတိုင္းရင္းသားေတြကို ငါးဆယ္(၅၀)တန္ တရြက္ဆီီလုိက္ေဝေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီပြြဲမွာ နာဂေတြကို ျပကၡဒိန္ေဝတယ္။ သမတႀကီးပံု။ သမတဦးသိန္္းစိန္ကို မသိၾကလို႔ဆိုဘဲ။
အဲဒီမွာ ဟာသေျပာျဖစ္ၾကျပန္ေရာ။ နာဂႀကီးပံု အစုိးရအဖြဲ႔ကို ျပန္ေပးသင့္တယ္လုိ႔။
(ဒီပုံကို ၾက့့ံဖြတ္ေတြဆီ အေရာက္ပို႔ေပးပါရန္)
အေၾကာင္းကေတာ့ အစိုးရအဖြဲ႔ဟာ မခုိးျခင္းဆိုတာကို မသိဘူး။ နာဂေတြက မခုိးတတ္ဘူး၊ အဲဒီမွာ ပစၥည္းေပ်ာက္တာမရွိဘူး၊ ဘာပစၥည္းေနေန ဒီတုိင္းထားလုိ႔ ရတာကိုး။ လာဘ္စားမႈတိုက္ဖ်က္ေရး လိုဂိုအေနနဲ႔ေပါ့ေလ။
အာေဟး။
ေမာင္လူေရး
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
