ေရျခားေျမျခား ျမန္မာမ်ား

ဇာတ္စင္က်ဳိးမွ ကႀကိဳးရပ္ၾကမွာလား

ဦးနႏၵဝံသ (ကာ႐ိုလိုင္းနား)
ဇန္န၀ါရီ ၁၁၊ ၂၀၁၄
ေနာ့သ္ကာရိုလိုင္းနားေဆာင္းရဲ ့ နံနက္ခင္းတိုင္းလိုပင္ အျပင္မွာ အပူဒီဂရီ ၅ဝ ဖာရင္ဟိုက္ ေလာက္ရွိရင္   ေက်ာင္းေဆာင္တြင္း အပူေပးစက္မွလာေသာ အေႏြးဓာတ္မ်ားျဖင့္ ၾကာၾကာေန လာေသာအခါ ခႏၶာကိုယ္ထုိင္းမွိဳင္းျပီးလာလို ့ အျပင္ဘက္ ေမပယ္သစ္ပင္မ်ားမွ ေၾကြထားေသာ သစ္ရြက္တို ့ကို လိုက္စုျပီး ေျမနိမ့္ရာသို ့ ဖို ့တဲ့အလုပ္ကို က်န္းမာေရးေလ့က်င့္ခန္းျဖစ္သည္လို ့ယူဆျပီး ဒီရာသီ ေရာက္တိုင္း မိမိကေတာ့ ပုံမွန္လုပ္သည္။ အေတာ္ေလး ေအးလာေသာအခါမွသာ ေက်ာင္းေပၚျပန္ တက္လာခဲ့သည္။ ဇန္နဝါရီလေဆာင္းတစ္ေန  ့ ေအးလာလို ့ေက်ာင္းေပၚတက္လာ ေတာ့ တယ္လီဖုန္းရဲ့ မက္ေဆ့ဂ်္ မီးအျပာေလးက မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ႏွင္ ့ အခ်က္ျပေနသည္။ ဒီေန ့ေက်ာင္းမွာလာျပီး ဆြမ္းပို ့ မည့္ရက္မဟုတ္၍ ျမိဳ ့ခံဒကာေတြလဲ ဖုန္းဆက္ျပီး ဆြမ္းလာမပို ့ႏိုင္ ေၾကာင္း ေျပာထားတာလဲ မျဖစ္ႏိုင္။ မိမိရဲ့မိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္ေတြထဲက တစ္ပါးပါးသာလွ်င္ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟုယူဆျပီး ဖုန္းကို စစ္လိုက္သည္။ ထင္သည့္အတိုင္း မွန္ေနသည္။ ျပည္နယ္ျခားေနသည့္ ကိုယ့္အရွင္မိတ္ေဆြတစ္ပါး။ 

 

ကိုယ့္အရွင္ေျပာခ်င္သည့္ အရာအမ်ားစုသည္ သူ ့ကိုယ္ပိုင္ႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္တို ့၏ ေတြ ့ေန သည့္ အခက္အခဲမ်ားႏွင့္ ျပႆနာမ်ား။ ေနာက္တစ္ခု သူကေက်ာင္းတက္ေနသူဆိုေတာ့ ဘာသာရပ္ ေတြ ဂရိဒ္ေကာင္းလို ့ သူ ့ကို ဆရာေတြက ခ်ီးမြမ္းခန္းေတြ ဖြင့္ေၾကာင္းတို ့သာလွ်င္မ်ားသည္။ သူႏွင့္ စကားၾကာၾကာေျပာမိတိုင္း အေသးအဖြဲကိစၥျပီးေျမာက္မွဳမ်ားကို ၾကီးမားေသာေအာင္ျမင္မွဳၾကီးမ်ား ကဲ့သို ့ေျပာေသာစကားေတြကို အနည္းငယ္ေတာ့ နားေထာင္ရ၏။ ထိုေသာအခါ ျပဳံးမိျပီး မိမိရဲ့ေရွးကုသိုလ္အေၾကာင္း မလွပသည္တို ့ကို သတိသြားထားမိသည္။ အားနာတတ္ျခင္းႏွင့္ နားမေထာင္လိုဘဲ နားေထာင္ေနရျခင္းတို ့သည္လည္း ကံဆိုးျခင္းပဲေပါ့။  ကံအေၾကာင္းက စပ္ခဲ့ျပီမို ့ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပဆိုျပီး ဖုန္းျပန္ဆက္ဖို ့ မက္ေဆ့ဂ်စ္ ေပးထားေတာ့ သူ ့မိုဘိုင္းဖုန္းကို ျပန္ဆက္ လိုက္သည္။ သူ ့ျပႆနာေတြကို ကူညီေျဖရွင္းေပးခ်င္လို ့၊ တတ္ႏိုင္က အၾကံဉာဏ္ေလးမ်ားေပးလိုလို ့၊ သူရဲ့ပူေလာင္ေသာစိတ္ေတြ သက္သာပါေစေတာ့လို ့ဆိုျပီး ေျပာသမွ်ကို အခ်ိန္ရရင္ စိတ္ရွည္စြာ နားေထာင္ေပးသည္။ ဒီတစ္ခါ သူ၏ေျပာစကားထဲတြင္ ျပီးခဲ့တဲ့ႏိုဝင္ဘာလက သူတို ့ေက်ာင္းရဲ့ကထိန္ပြဲ ဒကာအခိ်ဳ ့ ဒုိးပတ္တီးျပီး သီခ်င္းေတြဆိုၾကလို ့ ပုလိပ္လာတားေၾကာင္းႏွင့္ တရားရုံးက ဒီကိစၥေျဖရွင္းဖို ့ ရုံးေတာ္ကိုလာဖို ့ ဆင့္ေခၚထားေၾကာင္းေတြပါေနသည္။

 

မိမိစိတ္တြင္ သူေျပာျပေနေသာ ျပႆနာေတြဆိုတာေတြကို အံ့ၾသမွဳမျဖစ္ပါ။ တစ္ ့ေန ့မွာ ကိုယ္တို ့ထံေတာင္ ေရာက္လာႏိုင္သည္လို ့ထင္ခဲ့တဲ့ ျပႆနာေတြ။ ကိုယ့္လူထံ အခုဆိုက္ ေရာက္ လို ့လာေနျပီ တကားလို  ့စိတ္တြင္မွတ္ခ်က္ခ်ျပီး သူ ့ကိုျပန္ေျပာလိုက္သည္ “ေလာက တစ္ခ်ိဳ ့လူေတြ ဟာ ဇာတ္စင္က်ိဳးမွ ကၾကိဳးေတြ ရပ္မွာကြ”လို ့။ အခုကိုယ့္လူတို ့ေတြ ေပ်ာ္ခ်င္လို ့စင္ေပၚတက္ကတာ စင္က်ိဳးေတာ့ ပြဲျပီးျပီေပါ့လို ့ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ တပည့္ေတာ္ ဒိုးပတ္ဝိုင္းနဲ ့ပတ္သက္လို ့ဘာမွ မပါပါဘူးတဲ့ ေခါင္းကေရွာင္လိုက္ေသး။ ကိုယ္ေတာ္တခါက ေျပာဘူးတယ္။ တစ္ေန ့တျခား ေက်ာင္းက စည္ကားလာျပီ။ ကထိန္လွည့္လဲ ဒိုးပတ္ဝိုင္းနဲ ့၊ ထမင္းႏွဲထိုးလဲ ဒိုးပတ္ဝိုင္းနဲ ့ဆို။ အားလုံးေပ်ာ္ လို ့ျမဴးလို ့ဆို။ အဲဒါ ကိုယ္ေတာ္ပါတာေပါ့လို ့ဆိုျပီး ေျပာခ်လိုက္သည္။ သူနဲ ့ပတ္သက္လို ့သာ ေျပာေနေပမဲ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကလဲ ဒိုးပတ္ဝိုင္းနဲ ့မကင္း။ အတင္းသူ ့ကို နင္းေျပာလို ့ကလဲ မျဖစ္ေသး။ ကိုယ့္ေက်ာင္းမွာလဲ အိမ္နီးနားခ်င္း အေမရိကန္ေတြ ေကာင္းေန သည္းခံေနေသးလို ့သာပ။ သို ့မဟုတ္က ကိုယ့္ဇာတ္စင္လဲ က်ိဳးက်မည္မွာ မလြဲ။ အခုေတာ့ ကိုယ့္လူေတြကလဲ ကျမဲသာ။ ကိုယ့္လူတို ့ရဲ့  ကၾကိဳးေတြကလဲ မရပ္ေသးပါ။ ဇာတ္စင္က်ိဳးမွ ကၾကိဳးရပ္ၾကမည့္ သေဘာမ်ား။

 

အေမရိကန္ႏိုင္ငံၾကီးသည္ ဥပေဒအလြန္မ်ားျပားလွ၏။ သူ ့ဒီမိုကေရစီႏွင့္ လြတ္လပ္မွဳသည္ ဥပေဒေတြႏွင့္ ျပည့္နက္ေန၏။ ဥပေဒမဲ့ လြတ္လပ္ခ်င္သူတို ့က အေမရိကၾကီးေနရသည္ကို သိပ္မႏွစ္သက္။ အေမရိကန္တို ့ရဲ့ လြပ္လပ္မွဳသည္ သူတစ္ပါးကို နဲနဲမွ သြားထိခိုက္လို ့မရ။ မိမိအိမ္ထဲမွာ ဆူညံေနတာကို ေဘးအိမ္နီးခ်င္းမ်ားၾကားပါက ပုလိပ္တိုင္သည္။ ပုလိပ္က လာ၍ သတိေပးသည္။ ခဏခဏ အတိုင္ခံရလွ်င္ တရားရုံးကို အမွဳဖြင့္ပို ့သည္။ မလိုက္နာသူတို ့ကို အဆင့္ဆင့္ေသာ ဥပေဒမ်ားျဖင့္ အျပစ္ေပးသည္။ ေက်ာင္းဝိုင္းထဲတြင္ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္သာ စုေဝးရမည္၊ ကားဘယ္ႏွစ္စီးသာ ရပ္ရမည္ စသည့္ဥပေဒမ်ားအျပင္ ေငြဒဏ္ သို ့မဟုတ္ မလိုက္နာပါက သက္ဆိုင္သူမ်ားကို ေထာင္ဒဏ္ေတြ အျပစ္ေပးသည္။ ငါ့အိမ္ဝင္း ငါ့ေက်ာင္းဝင္း ငါ့အခြင့္အေရးဆိုေပမဲ့ ကိုယ္ထင္ရာကိုယ္လုပ္မရ။ အေမရိကမွာ ရုပ္ဝါဒတိုးတက္ထြန္းကားျပီး လူေတြဟာ ကာမဂုဏ္ ၅ပါးကို မ်ိဴးစုံေအာင္ လြတ္လပ္စြာ ခံစားၾကတယ္ဆိုေပမဲ့  ကိုယ့္အျမင္အာရုံ ကိုယ့္အၾကားအာရုံ ကိုယ့္အနံအာရုံ ကိုယ့္အရသာအာရုံ ကိုယ့္အေတြ ့အထိအာရုံေတြအားလုံး ကုိယ့္ဟာကို လုံေအာင္ထိန္း သိမ္း။ သူတို ့ဘက္ေက်ာ္ မလာေစနဲ ့။ ဥပမာ ငပိစားခ်င္လို ့ ငပိေၾကာ္ရင္ သူတို ့အိမ္ဘက္ေက်ာ္ျပီး အနံ ့ေရာက္လာရင္ မၾကိဳက္ေတာ့။ မိမိေက်ာင္းနားမွ လူငယ္ေလးမ်ား သူတို ့အိမ္ဝင္းထဲမွာ ဆိုင္ကယ္အျမန္စီးျပိဳင္ၾကသည္။ အိမ္နီးနားခ်င္းတစ္ဦးဦးမွ ဆိုင္ကယ္သံမ်ားဆူလို ့ ပုလိပ္တိုင္သည္။ ပုလိပ္က ဆိုင္ကယ္သမားေတြကို လာတားလိုက္သည္။ မိမိတို ့ျမိဳ ့မွ လာအိုလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ ၾကက္ဥစားခ်င္၍ ၾကက္ေတြအိမ္မွာေမြးထားသည္။ အိမ္နီးနားခ်င္းမွ ၾကက္သံဆူ၍ ပုလိပ္တိုင္သည္။ ပုလိပ္က လာျပီးၾကက္ေတြ မေမြးဖို ့ေျပာသည္။ ငါ့ျခံဝင္းထဲငါ ၾကက္ေမြးတာ ဘာျဖစ္လဲဆိုျပီး ဆက္ေမြးသည္။ ၃ခါေလာက္ေျပာျပီးေနာက္ ဒဏ္ေငြ ၂၅၀-ေက်ာ္ရိုက္လိုက္သည္။ အဲဒီေတာ့မွ ေစ်းကၾကက္ဥဝယ္စားရင္ အေကာင္းသားတဲ့။

 

မိမိကိုယ္တိုင္ကလဲ ဥပေဒေတြသိပ္ၾကပ္တာကို မၾကိဳက္ပါ။ မၾကိဳက္ေသာ္လဲ လိုက္ကိုလိုက္နာ ရသည္။ တစ္ခါက မိမိေက်ာင္းဝင္းအတြင္းရွိ ေရတြင္းက ေရမေလာက္၍ ေရးတြင္းအသစ္တူးဖို ့ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းသည္။ ေရတြင္းအသစ္တူးမည့္ ေနရာကို အစိုးရပတ္ဝန္းက်င္ထိန္း သိမ္းေရးဌာန (Environmental Dept.)မွလာျပီးၾကည့္သည္။ ျပီးေတာ့ ဒီတြင္းသစ္တူးျပီးရင္ တြင္းအေဟာင္းကို ပိတ္ေပးရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာသည္။ ေရတြင္းအေဟာင္းကို သစ္ပင္ေရေလာင္းဖို ့ထားမယ္လို ့ ေျပာေတာ့ မရဘူး ပိတ္ကိုပိတ္ရမည္လို ့ေျပာသည္။ ဒါ ျပည္နယ္ရဲ့ဥပေဒတဲ့။ မိမိက ဒါဆိုရင္ ငါ့ေက်ာင္းက သစ္ရြက္ေတြနဲ ့ အမွိဳက္ေတြကို အဲဒီတြင္းထဲထည့္ျပီး ဖို ့မယ္လို ့ေျပာလိုက္ေတာ့ မရဘူးတဲ့။ ေျမေအာက္ေရေတြ ညစ္ညမ္းကုန္မယ္တဲ့။ ကြန္ကရစ္နဲ ့ဖို ့ေပးရမယ္၊ ေဒၚလာတစ္ေထာင္ ေလာက္ ကုန္လိမ့္မယ္တဲ့။ ေငြကုန္မယ့္ဆိုတဲ့ စကားၾကားရေတာ့ မိမိစိတ္ထဲတြင္ ငါ့ဝင္းထဲမွာ ငါထားခ်င္ထားလို ့ရရမွာေပါ့၊ အေမရိကဘဲလို ့ေတြးျပီး ငါကေရတြင္းကို မပိတ္ဘဲထားရင္ မင္းတို ့ အစိုးရက ဘာလုပ္မွာလဲျပန္ ေမးလိုက္သည္။ ဒီျပည္နယ္မွာ အဲဒီလိုလူေပါင္း ၄၀၀ေက်ာ္ရွိတယ္၊ တစ္ခ်ိဳ ့က တရားရုံးတက္ ေနရတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ့ၾကေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးဥပေဒအရ ေထာင္ထဲေရာက္ေနၾကတယ္တဲ့။ မၾကိဳက္ေပမဲ့ တရားရံုးနဲ ့ ေထာင္ကိုေတာ့ လန္ ့သည္။ မေရာက္ ခ်င္ပါ၊၊ ဒဏ္ေငြတစ္ေထာင္သာ ကုန္ပါေစေတာ့ဗ်ာဟုေျပာျပီး ေရတြင္းေဟာင္းကို ကြန္ကရစ္ကား ေခၚျပီး ပိတ္ေပးလုိက္ရသည္။ ပိတ္ေသာေန ့တြင္ အစိုးရပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးဌာနအရာရွိ တစ္ေယာက္ကိုယ္တိုင္ လာၾကည့္သည္။ ေရတြင္းေရကို ေရသန္ ့ရွင္းေဆးမ်ားႏွင့္ ထည့္ျပီးမွ ကြန္ကရစ္ ကို ေလာင္းထည့္ပိတ္ရသည္။ ဥပေဒက အဲဒီလိုေတြ။ မလိုက္နာလွ်င္ တစ္ေန ့မွာ ျပႆနာေတြ ့ရမည္။

 

ဥပေဒတင္းၾကပ္တာ မၾကိဳက္ေသာ မိမိကိုယ္တိုင္က မိမိေက်ာင္းနဲ ့ဆိုင္တဲ့ကိစၥေတြမွန္လွ်င္ ဥပေဒေတြထုတ္ရသည္။ မိမိေက်ာင္းတြင္အျမဲအတူေနမည့္ ရဟန္းေတာ္တို ့အတြက္ က်န္းမာေရးႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ထိခိုက္ေစမည့္ ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္း၊ ကြမ္းစားျခင္း စသည္စသည္တို ့ မျပဳလုပ္ရလို ့ ဥပေဒထုတ္ထားသည္။ ေဆးလိပ္ေသာက္က အဆုပ္ေရာဂါျဖစ္ႏိုင္သည္။ ကြမ္းစားက သြား၊ ပါးစပ္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာေရာဂါမ်ားျဖစ္ႏိုင္သည္။ မိမိကလဲ ေဆးအနံကို မခံႏိုင္။ သူ ့ရဲ့ကြမ္းေထြးထားတဲ့ခြက္ေတြ ေမွာက္က ေက်ာင္းညစ္ပတ္မည္။ စသည္ စသည္တို ့ေၾကာင့္ ဥပေဒျပဳလုပ္ထားသည္။ က်ဴးလြန္က ဒီေက်ာင္းမွာ မေနရလို ့အျပတ္ဥပေဒထုတ္သည္။ ေခတၱဝတ္ေသာ ဒုလႅဘရဟန္းတို  ့အခက္ ေတြ ့ၾက သည္။ ဒုလႅဘရဟန္းတို  ့ကို ေခတၱဝတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေလာဘ ေဒါသ မာနေတြ မျပတ္ေတာင္ ေဆးလိပ္နဲ ့ကြမ္းေတာ့ျဖတ္ရမယ္လို ့အျပတ္ေျပာရသည္။ အတူယွဥ္တြဲေနထိုင္ဖို ့က အတူတူလိုက္ နာႏိုင္ျပီး ေကာင္းက်ိဳးမ်ားမည့္ ဥပေဒမ်ားကေတာ့ ရွိရမည္မွာမုခ်။ သူမ်ားေတြက ေကာင္းမြန္ျပီး တရားမွ်တေသာဥပေဒကို လိုက္နာေနခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကလဲ ဥပေဒမဲ့ေနလို ့မရ။  ဥပေဒကို တတ္ႏိုင္ သမွ်ေလ့လာျပီး ေစာင့္ထိန္းႏိုင္ပါမွ ကိုယ့္အလုပ္ကို ေကာင္းေကာင္းလုပ္ႏိုင္မည္သာ။

အေမရိကသို ့ ကမၻာအရပ္ရပ္မွ ေျပာင္းေရႊ ့၍ အေျခခ်ေနထိုင္လာၾကေသာလူမ်ား ႏွစ္စဥ္ မ်ားျပားလွသည္။ သူတို ့ႏွင့္အတူ ဘာသာတရားမ်ား ပါလာၾကျပီး သူတို ့ရဲ့ဘာသာတရားကို စုေပါင္းကာ လုပ္ေဆာင္ၾကေလ့ရွိသည္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာေရးအလုပ္က အဆင္ေျပသည္။ ဒီအေမရိကမွာက ကိုယ္ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္မတူ။ ဥပေဒရွိသြားျပီးဆိုလွ်င္ ထိုဥပေဒကို ဘယ္အရာကမွ ေက်ာ္မလုပ္ရ။ အေျခခ်လာသူ လူအသစ္မ်ားသည္ ဥပေဒႏွင့္ညီေသာ ဘာသာေရးအေဆာက္အဦးမ်ား မေဆာက္လုပ္ႏိုင္ၾက၍ မိမိတို ့ေနထိုင္ရာ အိမ္ႏွင့္ အခန္းမ်ားတြင္ စုေပါင္းျပီး ဘာသာေရးျပဳလုပ္ၾကသည္လည္းရွိသည္။ ဥပေဒႏွင့္ညီေသာ ဘာသာေရးအေဆာက္ အဦးမ်ား ေဆာက္လုပ္ဖို ့ကလဲ အလြန္တန္ဖိုးၾကီးလွသည္။   ျမန္မာျပည္မွ ေရာက္ရွိေနၾကေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ ဒကာဒကာမမ်ားတို ့သည္လည္း အေမရိကန္ရွိ ဥပေဒမ်ားႏွင့္ညီေအာင္ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမ်ား တည္ေထာင္ျပီး ဘာသာေရးမ်ားကို ၾကိဳးစားျပီး လုပ္ေဆာင္ၾက ပါသည္။ သို ့ရာတြင္ အခက္အခဲမ်ိဳးစုံ ေတြ ့ရပါသည္။ ပံ့ပိုးၾကေသာ ဒကာ ဒကာမတို ့ရဲ့ စီးပြားေရး၊ သဒၶါတရား၊ ဒကာဆရာ ညီညြတ္မွဳတို ့စုံညီၾကေသာေၾကာင့္၄င္း၊ ေက်ာင္းတိုက္တည္ေထာင္လာခဲ့ သည္မွာ ႏွစ္ၾကာသည္က တစ္ေၾကာင္းတို ့ေၾကာင့္ အခ်ိဳ ့အခ်ိဳ ့ေသာ ေက်ာင္းတိုက္တို ့သာ အခက္အခဲ မ်ားႏွင့္ ျပႆနာမ်ား သိပ္မရွိၾက။ အဆင္ေျပသည္ဟုေျပာႏိုင္သည္။ ပံ့ပိုးၾကသူ ဒကာဒကာမနဲနဲႏွင့္ အသစ္တည္ေထာင္ေနၾကသူ ရဟန္းေတာ္တို ့၏ ေက်ာင္းမ်ားကေတာ့ အခက္အခဲေတြ ျပႆနာေတြ မ်ားစြာ ေတြ ့ေနရဆဲ။

 

တကယ့္ကို ခမ္းနားလွေသာ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း တည္ေဆာက္ၾကျပီဆိုလွ်င္ ဥပေဒပညာရွင္မ်ားႏွင့္ တိုင္ပင္ျပီးလုပ္ရ မည္ျဖစ္သည္။ ဥပေဒပညာရွင္မ်ားႏွင့္ တိုင္ပင္ျပီးလုပ္မွသာ အမွားနည္းျပီး ျပႆနာမ်ားကင္းႏိုင္သည္။ ဥပေဒပညာရွင္ေရွ ့ေန ငွားခ မ်ားကလဲ ေစ်းၾကီးလွ၏။ ဥပေဒပညာရွင္တို ့ႏွင့္ မတိုင္ပင္ႏိုင္ မငွားႏိုင္၍ မိမိတတ္ႏိုင္သမွ်ၾကိဳးစားကာ ေက်ာင္းတိုက္ေလးမ်ား တည္ ေထာင္ျပီး ဘာသာေရးလုပ္ေနၾကေသာ မိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ ေတြ ့ဆုံရင္း အေတြ ့အၾကဳံ ေလးမ်ားကို ဖလွယ္ၾကေသာအခါ ေအာက္ပါ ျပႆနာမ်ားကို ၾကားသိခဲ့ရသည္…

 

-ေက်ာင္းတိုက္ ဘာသာေရးပြဲေတာ္မ်ားတြင္ အသံမ်ားဆူညံသျဖင့္ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားမွ ပုလိပ္တိုင္၍   ငွားေနေသာေနရာမွ ေျပာင္းေရႊ ့ေပးခံရျခင္း – ကန္ ့သတ္ထားေသာ လမ္းမေပၚ တြင္ ကားရပ္ထားမိ၍ ပုလိပ္မွ ဒဏ္ရိုက္ျခင္း -ေက်ာင္းတိုက္ပြဲေတာ္အတြင္း ဟင္းခ်က္ရာမွ ထြက္လာေသာ အနံ ့အသက္မ်ား ေၾကာင့္ အိမ္နီးခ်င္းမ်ား ပုလိပ္တိုင္ရာမွ က်န္းမာေရးဌာနမွ လာေရာက္စစ္ေဆးခံရျခင္း -စားေသာက္ ျပီးသားအရိုးမ်ားကို အမွဳိက္ပုံးထဲမထည့္ဘဲ ေျမၾကီးေပၚတြင္ ပစ္ၾက၍ ထိုအရိုးမ်ားကို ငွက္မ်ားမွ ခ်ီသြားကာ အျခားအိမ္ဝင္းအတြင္းက်သည့္အတြက္ ကန္ ့ကြက္ခံရျခင္း -ေရအိမ္သာမ်ား မလုံေလာက္ ၍ ဒကာတို ့ မေအာင့္ႏိုင္ဘဲ ေက်ာင္းျခံစည္းရိုးတြင္ အေပါ့သြားရာမွ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားျမင္၍ ကန္ကြက္ခံရျခင္း -အိမ္နီးနားခ်င္းအိမ္ေရွ ့ကားရပ္ရာမွ ကန္ ့ကြက္ခံရျခင္း စသည္စသည္တို ့။

 

မိမိေက်ာင္းတည္ေထာင္လာခဲ့သည္မွာ ၉ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါျပီ။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား အိမ္နီးခ်င္းတို ့့ ႏွင့္ အဆင္ေျပေအာင္ေနဖို ့ ၾကိဳးစားျပီး သတိနဲ ့ေနပါ၏။ ကိုယ္က သတိနဲ ့ေပမယ့္ ကိုယ္နဲ ့ပတ္သက္ ေနသူတို ့က သတိမရွိလွ်င္လဲ ေနသူႏွင့္ ေက်ာင္းတိုက္သာလွ်င္ လာထိခိုက္၏။ သတိမူေနသည့္ၾကားမွ ေတြ ့ရသည့္ျပႆနာေတြက မနည္း။ မိမိထံလာၾကသူ(အခ်ိဳ ့)ရဲ့ (ဥပေဒကို လိုက္နာရေကာင္းမွန္းမသိ) စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ႏိုင္မွဳမ်ားသည္ ျပႆနာတို ့၏ အဓိကအေၾကာင္းရင္း။ မိမိေတြ ့ရေသာ အေတြ ့အၾကဳံ မ်ားမွာ  -ငွားေနေသာ အိမ္မွာတုန္းက ကထိန္ပြဲ စေနေန ့မနက္ေစာေစာ ဂး၃၀နာရီေလာက္ ဒိုးပတ္ စမ္းေတာ့ ပုလိပ္က လာတားသည္။ -ယခုလက္ရွိေနရာေရာက္ေတာ့လဲ ေက်ာင္းဝင္းအက်ယ္ၾကီးထဲမွာ ကားရပ္စရာ ေနရာရွိေပမဲ့  လမ္းမေပၚကားရပ္၍ အိမ္နီးနားခ်င္း တစ္ဦးဦးက ပုလိပ္တိုင္၍ ပုလိပ္က ကားပိုင္ရွင္ကို ဒဏ္တပ္သည္။ သၾကၤန္ပြဲတြင္ အသံအလြန္က်ယ္ေသာ စပီကာမ်ား မလိုအပ္ဘဲသုံး၍ သိပ္ဆူညံသံကို မခံႏိုင္ေသာ အိမ္နီးနားခ်င္းတစ္ဦးဦးက ပုလိပ္တိုင္လို ့ ပုလိပ္က လာတားသည္။ စားျပီးေသာက္ျပီးေသာ ဘူးခြက္မ်ား ကို လမ္းမေပၚပစ္၍ အိမ္နီးနားခ်င္းမွ အမွိဳက္မ်ားေကာက္ျပီး မိမိကို လွမ္းေခၚကာ မိမိလက္ထဲ အမွုိက္ေတြ ထည့္ေပးသြားသည္။

 

အခုကိုယ့္မိတ္ေဆြေတြ ့ရသလို ဒိုးပတ္သံရဲ့ဆိုးက်ိဳး ေနာင္မွာ မိမိလဲ မေတြ ့ရဘူးမေျပာႏိုင္။ ကိုယ့္လူတို ့ကလဲ ဒိုးပတ္ကို အသံခ်ဲ့စက္ႏွင့္မွ တီးရတာအားရတဲ့ပုံမ်ိဳး။ မိမိကိုယ္တိုင္က ဂီတနဲ ့မေဝးပါ။ ေက်ာင္းသားေလးဘဝကပင္ ဒိုးသီခ်င္းစာသားအပိုဒ္တို ့ကို အလြတ္ရခဲ့ မွတ္မိခဲ့သည္။ ရြာက ဒိုးပတ္ဝိုင္းေခါင္းေဆာင္ ကိုဘခင္တစ္ေယာက္ ေခါင္းမွာ လက္ကိုင္ပုဝါစေလးစည္းျပီး ရြာကထိန္ပြဲ ပေဒသာပင္လွည့္ရင္း ဒိုးပတ္ကို အားရပါးရတီး သီခ်င္းဆိုတာကို မ်က္စိထဲ ခုထိျမင္ေယာင္မိသည္။ ၁၉၇၁ခုႏွစ္ မိမိ ၁၁ႏွစ္သား ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားေလး ဘဝက။ မွတ္မိသေလာက္ ရြာမွာ ဂီတသမားဆိုလို ့ကိုဘခင္တစ္ေယာက္သာ။ တစ္ခါသာၾကားခဲ့ရေသာ ကိုဘခင္ရဲ့ ဒိုးပတ္သံသည္ မိမိႏွလုံးသားဝယ္ ျမန္မာ့ဂီတကိုခံစားတတ္သည့္ႏွလုံးသား ျဖစ္သြားေစခဲ့သည္ေတာ့ အမွန္ပင္။ ဒါေၾကာင့္မို ့ထင္ပ။ ကိုယ့္ေက်ာင္းကပြဲေတြမွာ ဒိုးပတ္ဝိုင္းပါတိုင္း မိမိမွာ ဒိုးသံကို သည္းခံႏိုင္စြမ္း ရွိေနသည္။ ႏုနယ္ေသာ ႏွလုံးသားရွိစဥ္က ဒိုးသံစဥ္ကို ၾကားခဲ့ ခံစားခဲ့ဘူးသည္ကိုး။

 

ျမန္မာတို ့ငါးပိ ေက်ာ္အနံ ့သည္ မၾကိဳက္သူတို ့အတြက္ ရြံရွာဖြယ္ရာျဖစ္သလို ဒိုးပတ္သံဟာ မိုးပ်ံေအာင္ေကာင္းပါေစ၊ မႏွစ္သက္သူတို ့နားဝယ္ ကြဲသြားမတတ္ ဆူညံေနပါလိမ့္မည္။ မိမိသည္ ေခတ္ကိုလက္ခံႏိုင္သည့္သူသာ။ ေရွးရိုးကိုလဲ မေပ်ာက္ခ်င္သူ။ ပကာသနကိုေတာ့ မခုံမင္။ ဂါရဝ ဆန္ေသာ ပကာသနကိုေတာ့ လုပ္ခ်င္သည္ေတာ့အမွန္။ မိမိေက်ာင္းအတြင္း ဒိုးပတ္တီးျခင္းသည္ ကေလးလူၾကီးေပ်ာ္ရႊင္ၾကသည္ကို နားလည္ပါ၏၊၊ မိမိကို မရိုမေသေစာ္ကားေမာ္ကားလုပ္ေနၾကသည္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာလဲ သိပါ၏။ ဂါရဝဆန္ေသာ ဒိုးသီခ်င္းမ်ားကို သီဆိုၾကသူတို ့ကိုလဲ ေလးစားမိပါ၏။ သို ့ရာတြင္ အသံေတြကို အိမ္နီးခ်င္းမ်ား နားမခံသာေအာင္ေတာ့ မလုပ္သင့္။ အသံေတြ ေလွ်ာ့ခ်ရမည္။ ဒိုးသံေၾကာင့္ေတာ့ မိမိလက္ရွိေက်ာင္းမွာ ဘာျပႆနာမွ မေပၚေသးပါ။ ကိုယ္ငယ္ငယ္က ခံစားတတ္ လာေသာ ဒိုးပတ္ဂီတသံဟာ ေဘးလူေတြအတြက္ ဆူညံေနလို ့ကိုယ့္မိတ္ေဆြကိုေတာ့ စတင္ဆိုးက်ိဳး ေပးေနျပီ။ ကိုယ္ဆီလဲ ဒီလိုဆိုးက်ိဳး ဘယ္ေတာ့ ေရာက္လာမည္လဲလို ့ စိတ္တြင္ပူပန္သြားမိသည္။

 

နစၥဂီတကို ဥပုသ္သီလထဲထည့္ေပးေနေသာရဟန္းေတာ္မိမိ၏ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမွာ ကခုန္သီဆိုတီးမွဳတ္ျခင္းတို ့ကို မႏွစ္ျခိဳက္လွေသာ ဒကာဒကာမတို ့ကလဲ မိမိကိုအားနာလို ့သာ မေျပာသာပ။ ၾကဳိက္ၾကမည္ေတာ့ မဟုတ္ေပ။ ေက်ာင္းကို အလယ္ၾကြလာတဲ့ ဆရာေတာ္ကဆို ကိုယ့္လူလဲ (ဒို ့)ဆရာေတာ္မျဖစ္ဘဲ (ဒိုး)ဆရာေတာ္ျဖစ္ေနျပီလို ့ ရယ္စရာ စသြားခဲ့သည္။ ဘယ္တတ္ ႏိုင္ပ။ သူၾကြလာစဥ္က ဒိုးပတ္ဝိုင္းနဲ  တိုးသြားသကိုး။

 

အေမရိကန္ႏိုင္ငံသည္ မိမိတို ့အတြက္ ဥပေဒေတြက လိုက္နာဖို ့အပုံပင္။ အျပစ္ကို မသိလုိ ့လုပ္လဲ ခြင့္လြတ္မည္မဟုတ္။ ဥပေဒေတြကို ထိခိုက္လာလွ်င္ ဘာသာေရးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းပဲ ထားလိုက္ပါလို ့ေျပာမရ။ သူတို ့သုံးတဲ့ အသုံးက ဥပေဒအရ အေရးယူရမွာတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ သူတို ့ကေျပာေလ့ရွိသည္ မသိျခင္းအတြက္ ခြင့္လြတ္ျခင္းမရွိ (There is no excuse for ignorance.) တဲ့။ အေမရိကမွာ ဥပေဒနဲ ့ အညီမလုပ္ႏိုင္ၾကဘူး၊ ဥပေဒကို မေလးစားၾကဘူးဆိုရင္ တစ္ေန ့မွာ မိမိတို ့ရဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ ဘဝဇာတ္စင္ေလးဟာ ေသခ်ာေပါက္ က်ိဳးက်မွာ မလြဲ။ ဘုန္းၾကီး ေက်ာင္းေတြမွာ စုေပါင္းျပီး ဘာသာေရးေတြ လုပ္ေနၾကတာဟာ ဘဝဇာတ္ခုံေပၚ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ခ်င္ လို ့တက္ကေနၾကတာပဲေလ။ ဒီဇာတ္ခုံေလးေတြခိုင္ျမဲဖို ့က အေရးၾကီးတယ္။ သက္ဆိုင္သူ ဇာတ္ဆရာတို ့ကို မေမးခ်င္လဲ ေမးရေတာ့မယ္ ဇာတ္စင္က်ိဳးမွ ကၾကိဳးရပ္ၾကမွာလားလို ့။

 

ေအာ္ေမးမိတာ မွားျမန္းသြားလားမသိဘူး။ သတိျပဳလိုက္ေတာ့… ေဟ့ ဒီဇာတ္ေတြရပ္ၾကလို ့ မေျပာဘဲ ေနေနတဲ့ကိုယ္လဲ ဇာတ္ဆရာေတြထဲ ပါေနတာဘဲ။ 


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts