တယ္လီဖုန္းထဲသို႔ ကၽြဲတစ္ေကာင္၀င္သြားျခင္း
ရန္လိုကၽြဲ။ ေမာ္ကြန္းမဂၢဇင္း ဇန္န၀ါရီ ၂၀၁၄။
ေရွးသေရာအခါ ျပည္ဗာရာ၀ယ္ ျဗဟၼဒတ္မင္းႀကီးဆုိသူ စုိးစံေတာ္မူေလ့ရိွ၏။ ယခုေခတ္ ဒုကၡသီရိေနျပည္ေတာ္ႀကီးတြင္ သမၼတ ဦးကုေဋစိန္ စုိးစံေတာ္မူသည္။
ဦးကုေဋစိန္က ယခင့္ယခင္ မင္းတရားႀကီးမ်ားက့ဲသုိ႔ ေထာက္ လွမ္းေရးအစီရင္ခံခ်က္မ်ားကုိသာ အားျပဳသူမဟုတ္။ သိ လုိေသာအရာကုိ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် ေထာက္လွမ္းလုိသူျဖစ္၏။ တုိင္းသူျပည္သားတုိ႔၏အေျခအေနကုိ သိလုိသျဖင့္ ယေန႔ တကၠစီ ေမာင္းသူ ေယာင္ေဆာင္ၿပီး စုံစမ္းေထာက္လွမ္းမည္ဟု ဆုံးျဖတ္ ၿပီး ထုိဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ ခ်က္ခ်င္း အေကာင္အထည္ေဖာ္သူျဖစ္၏။
ယေန႔နံနက္ သမၼတ ဦးကုေဋစိန္၏တကၠစီကုိ ပထမဆုံး တားစီး၊ ေစ်းဦးေဖာက္လုိက္သူကား ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔၏သတင္းေထာက္ ရန္လုိကၽြဲျဖစ္ေလသည္။
ဦးကုေဋစိန္။ ။ ဘယ္သြားမလဲ ေကာင္ေလး။
ရန္လုိကြၽြဲ။ ။ အေမရိကန္သံ႐ုံးကုိ သြားမယ္။ ဘယ္ေလာက္ေပးရ မလဲ။
စိန္။ ။ ႏွစ္ေထာင္ပဲ ေပးပါ။
ကၽြဲ။ ။ ဟုတ္ဗ်ာ၊ သြားမယ္။
ေလးငါးေထာင္ေပးရေသာခရီးကုိ ဒီဘဲႀကီးက ႏွစ္ေထာင္ပဲ ေတာင္းသျဖင့္ ရန္လုိကြ်ဲ အ့ံၾသသြားသည္။ တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခု ပဲ၊ သူ႔ကားထဲ ဆီမထည့္၊ ဂက္စ္မထည့္ဘဲ ေရပဲ ထည့္ေမာင္း သလား မသိဘူးဟု ေတြးလုိက္မိ၏။
ကားထြက္သည္ႏွင့္ ဦးကုေဋစိန္က ေမးခြန္းမ်ား အဆက္ မျပတ္ေမးေလသည္။
စိန္။ ။ သံ႐ုံးကုိ ဘာသြားလုပ္မလုိ႔လဲ ေကာင္ေလး။
ကၽြဲ။ ။ ဗီဇာေလွ်ာက္ထားတာ အင္တာဗ်ဴးေခၚထားလုိ႔ပါခင္ဗ်။
စိန္။ ။ ေၾသာ္…အေမရိကန္သြားေတာ့မယ္ေပါ့ေလ၊ ဘာသြား လုပ္မွာလဲ၊ အလည္လား၊ အလုပ္လား၊ ေက်ာင္းတက္ဖုိ႔လား။
ကၽြဲ။ ။ ေက်ာင္းတက္မယ္လုိ႔ေျပာၿပီး ဟုိေရာက္ရင္ ဆူရွီလိပ္မွာပါ ခင္ဗ်။
ဦးကုေဋစိန္ထံမွ ဗီဇာ၊ အေမရိကန္၊ အလုပ္အကုိင္တုိ႔ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ေမးခြန္းမ်ား ထပ္ထြက္လာ၏။ ရန္လုိကၽြဲလည္း အဆက္မျပတ္ ေျဖရေလ၏။
စိန္။ ။ အင္း…မင္းတုိ႔အရြယ္ေတြက အေမရိကန္သြားတာမ်ဳိးကုိ ငါေတာ့ သိပ္အားမေပးခ်င္ဘူးကြာ။ ငါတုိ႔က ငါတုိ႔ႏုိင္ငံကုိ တည္ေဆာက္ဖုိ႔ အစြမ္းကုန္ ႀကဳိးစားေနၾကရတ့ဲ အခ်ိန္ မဟုတ္ လား။
ကၽြဲ။ ။ ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်။ သုိ႔ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ကုိယ့္ ကုိယ္ကုိယ္ အရင္ဆုံး တည္ေဆာက္ဖုိ႔ လုိေနပါေသးတယ္။ ဒါ ေၾကာင့္ သြားဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတာပါ။
ဆယ့္ငါးမိနစ္ေက်ာ္ၾကာေသာအခါမွ ဒီအန္ကယ္လ္ႀကီး ကုိ တစ္ေနရာရာတြင္ ေတြ႕ဖူးသလုိလုိပဲဟု စဥ္းစားမိသည္။
ေလယူေလသိမ္းႏွင့္ ဆံပင္ပုံစံကုိ အကဲခတ္လုိက္သည္။ ဤေတာ့မွ အေမးအျမန္းထူ စပ္စုလြန္းေသာ တကၠစီဒ႐ုိင္ဘာ ႀကီးသည္ ၎င္းတုိ႔၏ သမၼတ ဦးကုေဋစိန္ျဖစ္မည္ဟု သတင္း ေထာက္ ရန္လိုကၽြဲ သေဘာေပါက္သြားသည္။ ေနာက္ထပ္ ငါး မိနစ္ခန္႔ စကားထပ္မံေျပာၾကည့္အၿပီးတြင္ သမၼတ ဦးကုေဋစိန္ က တကၠစီသမားေယာင္ေဆာင္ၿပီး လူအမ်ားအေၾကာင္း စနည္းနာေနျခင္းျဖစ္မည္ဟု ရန္လုိကၽြဲ နားလည္သြားသည္။ စိတ္ထဲတြင္ ႀကိတ္ၿပီး ၿပဳံးလုိက္သည္။ ဦးကုေဋစိန္ႀကီးကုိ တစ္ နည္းနည္းျဖင့္ ပညာေပးရန္ လုိအပ္သည္ဟု သတင္းေထာက္ ရန္လုိကၽြဲ ေတြးလုိက္မိ၏။
ကၽြဲ။ ။ အန္ကယ္လ္ႀကီးက ေမးခြန္း အမ်ားႀကီးေမးေနတယ္ဆုိ ေတာ့ ၾကည့္ရတာ စာနယ္ဇင္းသမားျဖစ္ရမယ္။ ဟုတ္တယ္မႈတ္ လား။ သတင္းေထာက္လား၊ အယ္ဒီတာလား။ ထုတ္ေ၀သူလား။
စိန္။ ။ ငါ့ရဲ႕ ေျပာခြင့္ရအရာရိွ အဲ…ဒီလုိကြ…ငါ့အသိအကၽြမ္း တစ္ေယာက္က Facebook တုိ႔၊ ဘာတုိ႔မွာ ေရးတ့ဲ အခ်ိန္ပုိင္း စာနယ္ဇင္းသမား ဆုိပါေတာ့ကြာ။ ဒါေၾကာင့္ ထူးျခားတာရွိရင္ သူတုိ Facebook ျဖစ္ျဖစ္၊ ဂ်ာနယ္ထဲမွာျဖစ္ျဖစ္ ထည့္ေရးသင့္ ေရးရတာေပါ့ကြ။
ကၽြဲ။ ။ ေကာင္းဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္သိတ့ဲ ထူးျခားျဖစ္ရပ္တစ္ခု ရိွတယ္။
စိန္။ ။ အင္း….ေျပာပါဦးကြ၊ ဘယ္ေလာက္အထိ ထူးျခားသလဲ သိရေအာင္။
ကၽြဲ။ ။ ဒီလုိဗ်၊ ေတာ္ေတာ္ေလး ထူးျခားတ့ဲ ျဖစ္ရပ္ပါ၊ ေျပာရင္ ေတာ့ ယုံခ်င္မွ ယုံၾကလိမ့္မယ္။ တကယ္ျဖစ္သြားတ့ဲ ျဖစ္ရပ္မွန္ပါ။
အခုတေလာ ႏုိင္ငံေတာ္မွာ လူေျပာမ်ားေနတ့ဲ တန္ဖုိးနည္းတယ္ လီဖုန္းနဲ႔ ပတ္သက္တယ္ဗ်။
စိန္ ။ ။ အင္း… စိတ္၀င္စားစရာျဖစ္မယ္ထင္တယ္။
ကၽြဲ ။ ။ ဟုတ္တယ္၊ စိတ္၀င္စားစရာပဲ၊ အဲ…ျဖစ္ရပ္က ဒီလုိ… တယ္လီဖုန္းထဲ ကၽြဲတစ္ေကာင္ ၀င္သြားတ့ဲအေၾကာင္းပါ။
စိန္။ ။ ဟ…မင္းတယ္လီဖုန္းက ဘယ္ေလာက္ႀကီးလုိ႔ ကၽြဲ၀င္ သြားရတာလဲ။ ဟုတ္မွလည္း လုပ္ပါ ေကာင္ေလးရာ။
ကၽြဲ။ ။ ဟုတ္ပါတယ္ဆုိ…။ အဲဒါ တကယ္၀င္သြားတာပါ။ အန္ ကယ္လ္ႀကီးတုိ႔ မဂၢဇင္းထဲ ထည့္လုိ႔ရမွာပါ။
မ်က္ႏွာဖုံးသတင္း ေတာင္ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီလုိဗ်…ကၽြဲက ပုံမွန္အရြယ္၊ ဖုန္းက လည္း ပုံမွန္အရြယ္ပါပဲ။ အဲ…ဖုန္းက စမတ္ဖုန္း အမ်ဳိးအစားပါ။
“ဒီအရြယ္ဖုန္းခင္ဗ်” ဟု ေျပာေျပာဆုိဆုိႏွင့္ ရန္လုိကၽြဲ အိတ္ထဲမွ စမတ္ဖုန္းကုိ ထုတ္ျပၿပီး ေျပာလုိက္ေသးသည္။
စိန္။ ။ ကဲ… တကယ္၀င္သြားတယ္ဆုိတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီကြာ၊ ဆုိစမ္း…ဘယ္လုိ၀င္တာလဲ၊ ကြၽြဲကုိ ပိစိေကြးျဖစ္ေအာင္ ျပဳစား ၿပီး ၀င္ခုိင္းလုိက္တာလား။ ဂမၻီရအတတ္၊ ေမွာ္အတတ္ေတြ သုံး လုိက္တာမ်ားလား။
ကၽြဲ။ ။ ကဲ…အန္ကယ္လ္ႀကီး စိတ္၀င္စားလာၿပီမဟုတ္လား။ ဒါ ေၾကာင့္ ထူးျခားျဖစ္ရပ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာေပါ့ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ သာ သတင္းသမား ဆုိရင္ ဒီအေၾကာင္း ေရးမွာပဲ။
စိန္။ ။ ကဲ… ေရးတာေတြ၊ မေရးတာေတြ ထားလုိက္ပါဦး။ အဲဒီ ကၽြဲက အဲဒီဖုန္းထဲ ဘယ္လုိေရာက္သြားလဲ ေျပာစမ္းကြာ။
ကၽြဲ။ ။ ဒီလုိဗ်ာ၊ ဒီလုိ…ဒီလုိ။ အခုေခတ္မွာဗ်ာ၊ အေတာ္မ်ားမ်ား မုိဘုိင္းလ္ဖုန္းကုိင္ၾကတယ္ဆုိေတာ့ ေတာင္သူႀကီးတစ္ေယာက္ ကလည္း မုိဘုိင္းလ္ဖုန္း ကုိင္ခ်င္လာတယ္၊ ဆက္သြယ္ေရး ေကာင္းရင္ လုပ္ငန္းကုိင္ငန္း အဆင္ေျပမယ္၊ ရပ္နီးရပ္ေ၀း မိတ္ ေဆြမ်ားကုိ ဆက္သြယ္ ေျပာဆုိႏုိင္မယ္ေပါ့ဗ်ာ။
စိန္။ ။ အင္း…အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ။
ကၽြဲ။ ။ ေတာင္သူႀကီးက လက္ထဲ ပုိက္ဆံ မရိွဘူးဗ်ာ။ သူ႔ကၽြဲ တစ္ ေကာင္ကုိ ေရာင္းလုိက္တာေပါ့။ ေရာင္းလုိ႔ရတ့ဲေငြနဲ႔ တယ္လီဖုန္း ၀ယ္သုံးလုိက္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကဲ…အန္ကယ္လ္ႀကီး ရွင္းၿပီမဟုတ္ လား။ ကၽြဲတစ္ေကာင္ တယ္လီဖုန္းထဲ၀င္သြားတယ္ဆုိတာ အဲဒါ ပါပဲဗ်ာ။
တကၠစီေမာင္းေနေသာ ဦးကုေဋစိန္ ေခတၱ ေတြေ၀သြား သည္။ ယင္းေနာက္…
စိန္။ ။ ေကာင္ေလးရာ… မင္းရဲ႕သတင္းက အတိႆယ၀ုတၱိ အလကၤာေျမာက္လြန္းေနၿပီ။ ကၽြဲတစ္ေကာင္ရဲ႕ တန္ဖုိးက သုံး၊ ေလး၊ ငါးသိန္းတန္ပါတယ္ကြ။ တယ္လီဖုန္းအတြက္နဲ႔ေတာ့ ကၽြဲ ေရာင္းစရာ မလုိပါဘူးကြာ။ ဖုန္းဆင္းမ္ကတ္ (SIM CARD) တစ္ခုက ေထာင့္ငါးရာပဲ ေပးရတာ။
ကၽြဲ။ ။ ေထာင့္ငါးရာဆုိေပမယ့္ ေစ်းကြက္ထဲမွာက အဲဒီ ဆင္းမ္ ကတ္က တစ္သိန္း၀န္းက်င္ ျဖစ္ေနတယ္မဟုတ္လား အန္ ကယ္လ္ ႀကီး။
စိန္။ ။ ေအးပါကြာ… ဟုတ္ပါၿပီ ဟုတ္ပါၿပီ၊ ကၽြဲေရာင္းလုိ႔ရတ့ဲေငြက သုံး၊ ေလးသိန္း ဆုိေတာ့ ပုိတ့ဲပုိက္ဆံ ဘာလုပ္လုိက္သလဲ။
ကၽြဲ။ ။ ပုိက္ဆံက ပုိတယ္လုိ႔လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဖုန္းကုိင္တယ္ ဆုိေတာ့ ဟန္းဆက္ေကာင္းေကာင္းတစ္ခု ၀ယ္ရမယ္ေလ။ အမ်ားတကာ စမတ္ဖုန္းနဲ႔ ဂိမ္းေဆာ့ၾက၊ အင္တာနက္သုံးၾက၊ ဓာတ္ပုံေတြ ဗီဒီယုိေတြ ႐ုိက္ၾက၊ ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ကုိ ပြတ္ၾကဆုိ ေတာ့ တစ္သိန္းေက်ာ္တန္ စမတ္ဖုန္းတစ္ခု ကုိင္ခ်င္ၿပီမဟုတ္ လား။ ဖုန္း၀ယ္၊ ဘာ၀ယ္ဖုိ႔ ၿမိဳ႕တက္ၿပီဆုိေတာ့ ပုိက္ဆံက ပုိတယ္ ရယ္လုိ႔ မရိွဘူးေလ။
ကဲ…ဘာပဲေျပာေျပာဗ်ာ၊ ကၽြဲႀကီးတစ္ေကာင္ လုံး တယ္လီဖုန္းထဲ ၀င္သြားတယ္ဆုိတာ ယုံၿပီ မဟုတ္လား။
ခရီးဆုံးသျဖင့္ ရန္လုိကၽြဲလည္း ကားေပၚမွ ဆင္းလုိက္သည္။ ရန္လုိကၽြဲဆင္းသြားေသာ္လည္း တကၠစီဒ႐ုိင္ဘာ အသြင္ယူထား သူ ဦးကုေဋစိန္ႀကီးက သူ႔အေတြးႏွင့္သူ ၿငိမ္သက္ေနမိ၏။ သတင္းေထာက္ အေသးစိတ္ရွင္းျပသြားခ်က္ကုိ ျပန္စဥ္းစား ေနမိ၏။
“ကၽြဲႀကီးတစ္ေကာင္လုံး တယ္လီဖုန္းထဲ၀င္သြားတယ္ဆုိ တာ ယုံၿပီမဟုတ္လား”ဟူေသာ ေျပာဆုိခ်က္က သူ႔နားထဲ ပ့ဲတင္ ထပ္ေန၏။ ျမန္မာျပည္တြင္ တယ္လီဖုန္းထဲသုိ႔ ၀င္သြားေသာ ကၽြဲ၊ ႏြား အေကာင္ေရ မည္မွ်ရိွမည္နည္းဟု ဆက္လက္ၿပီး အေတြး နယ္ခ်ဲ႕ ေနေလသတည္း။ ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
ဟုတ္ပါ့ဗ်ား…